Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day; Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Ομολογώ όταν πρωτόπεσε στα χέρια μου, το "κάτω από το Γαλατόδασος", δεν το εκτίμησα πολύ, δε μου έδωσε μάλλον τις απαντήσεις που ζητούσα εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο. Ήμουν στις σπουδές και δη ερωτευμένος.
Μετά από χρόνια, που είπα να ασχοληθώ,με αφορμή το παραπάνω "διάσημο" έργο, το διάβασα στο πρωτότυπο. Κλάσεις ανώτερο! με διαφορά! Είναι σαν να τον ακούς (ενσυναίσθηση το λένε;) και να το βλέπεις μπροστά σου να απαγγέλλει. Το ύφος του, πάντα προσωπικό, με τόνο χαρμολυπης και γνώσης των σκοταδιων, μου πάει, μου μιλάει.
Πχ το "never to reach the oblivious dark and not to know, any man's troubles nor your own- negatives impress negation, empty of light and find the darkness lit-never is nightmare ..........." κτλ κτλ κτλ
είναι απόλαυση να το ακούς.
Χωρίς να παθαίνεις κατάθλιψη, αλλά σίγουρα μια κατήφεια την αισθάνεσαι.
Ή το
" Being but men, we walked into the trees
Afraid, letting our syllables be soft
For fear of walking the rooks,
For fear of coming
Noiselessly into a world of wings and cries."
Δηλαδή Χριστό να μην καταλαβαίνει κανείς, τι εννοεί το ποιητή, κάτι θα βρεις να πιαστείς, κάτι θα σου δώσει τη φάπα. Η ροή των λέξεων, η ανάποδη σειρά, η απλότητα των εκφράσεων, αν δεν είναι το νόημα του αυτό καθαυτό, μέσα απ' τα σκοτάδια και τη σιωπή θα βγάλει ένα οποιοδήποτε φως. Out of the confusion, as the way is, and the wonder that man knows,out of the Chaos would be bliss.
Ακόμα και στα γερμανικά να το ακούσεις "auf den Strömen des windabgeworfenen Lichts" , από το Fern Hill, πάλι κρατάει τη μουσικότητα και τη φρεσκάδα, τον πλουραλισμό των ερεθισμάτων.
Το κομμάτι αυτό το είχε χρησιμοποιήσει και ο von Schirach στο Tabu.
Down the rivers of the downfall light,
And as I was green and carefree, famous among the barns
About the happy yard κτλ κτλ
And the sun grew round that very day.
So it must have been after birth of the simple light
Για να τελειώσει με το επιβλητικό
Time held me green and dying
Though I sang in my chains like the sea.
Σαν να ακούς την ομαδική κλαγγή της ορχήστρας σε εκρηκτικό φινάλε συμφωνίας ρομαντικών συνθετών.
Κριτικός δεν είμαι, αλλά τον αισθάνομαι δικό μου αυτόν τον τύπο.
Σε επόμενη ανάρτηση, που αναφέρεται στο Ρίλκε, έρχεται κυρίως ο φόβος και η απόσταση. Τύπους σαν το Ρίλκε τους αποστρέφεται κανείς, σου φέρνουν μια ανατριχιλα. Αλλά φωνές σαν του Ντύλαν Τόμας, αφήνουν όντως μια απόχρωση χαδιού. Του λες "πες κι άλλα" αλλά η αλήθεια είναι ότι τέτοιοι τύποι δε λένε πολλά, θα κοιτάξουν αλλού, θα μελαγχολησουν ίσως, αλλά αυτά που είπαν, πέρασαν, ακούμπησαν κι έφυγαν.
Για το φεγγάρι.
Old age should burn and rave at close of day; Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Ομολογώ όταν πρωτόπεσε στα χέρια μου, το "κάτω από το Γαλατόδασος", δεν το εκτίμησα πολύ, δε μου έδωσε μάλλον τις απαντήσεις που ζητούσα εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο. Ήμουν στις σπουδές και δη ερωτευμένος.
Μετά από χρόνια, που είπα να ασχοληθώ,με αφορμή το παραπάνω "διάσημο" έργο, το διάβασα στο πρωτότυπο. Κλάσεις ανώτερο! με διαφορά! Είναι σαν να τον ακούς (ενσυναίσθηση το λένε;) και να το βλέπεις μπροστά σου να απαγγέλλει. Το ύφος του, πάντα προσωπικό, με τόνο χαρμολυπης και γνώσης των σκοταδιων, μου πάει, μου μιλάει.
Πχ το "never to reach the oblivious dark and not to know, any man's troubles nor your own- negatives impress negation, empty of light and find the darkness lit-never is nightmare ..........." κτλ κτλ κτλ
είναι απόλαυση να το ακούς.
Χωρίς να παθαίνεις κατάθλιψη, αλλά σίγουρα μια κατήφεια την αισθάνεσαι.
Ή το
" Being but men, we walked into the trees
Afraid, letting our syllables be soft
For fear of walking the rooks,
For fear of coming
Noiselessly into a world of wings and cries."
Δηλαδή Χριστό να μην καταλαβαίνει κανείς, τι εννοεί το ποιητή, κάτι θα βρεις να πιαστείς, κάτι θα σου δώσει τη φάπα. Η ροή των λέξεων, η ανάποδη σειρά, η απλότητα των εκφράσεων, αν δεν είναι το νόημα του αυτό καθαυτό, μέσα απ' τα σκοτάδια και τη σιωπή θα βγάλει ένα οποιοδήποτε φως. Out of the confusion, as the way is, and the wonder that man knows,out of the Chaos would be bliss.
Ακόμα και στα γερμανικά να το ακούσεις "auf den Strömen des windabgeworfenen Lichts" , από το Fern Hill, πάλι κρατάει τη μουσικότητα και τη φρεσκάδα, τον πλουραλισμό των ερεθισμάτων.
Το κομμάτι αυτό το είχε χρησιμοποιήσει και ο von Schirach στο Tabu.
Down the rivers of the downfall light,
And as I was green and carefree, famous among the barns
About the happy yard κτλ κτλ
And the sun grew round that very day.
So it must have been after birth of the simple light
Για να τελειώσει με το επιβλητικό
Time held me green and dying
Though I sang in my chains like the sea.
Σαν να ακούς την ομαδική κλαγγή της ορχήστρας σε εκρηκτικό φινάλε συμφωνίας ρομαντικών συνθετών.
Κριτικός δεν είμαι, αλλά τον αισθάνομαι δικό μου αυτόν τον τύπο.
Σε επόμενη ανάρτηση, που αναφέρεται στο Ρίλκε, έρχεται κυρίως ο φόβος και η απόσταση. Τύπους σαν το Ρίλκε τους αποστρέφεται κανείς, σου φέρνουν μια ανατριχιλα. Αλλά φωνές σαν του Ντύλαν Τόμας, αφήνουν όντως μια απόχρωση χαδιού. Του λες "πες κι άλλα" αλλά η αλήθεια είναι ότι τέτοιοι τύποι δε λένε πολλά, θα κοιτάξουν αλλού, θα μελαγχολησουν ίσως, αλλά αυτά που είπαν, πέρασαν, ακούμπησαν κι έφυγαν.
Για το φεγγάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου