Σάββατο ξημερωματα σε (με) ξαναβρίσκω!
Προχτές "κατέβασα" τον καινούργιο δίσκο του Θανάση και του Springsteen. Όλα τα νέα πράγματα μέσα μου θέλουν πλέον πολύ χρόνο να ωριμάσουν. Ήταν και παλιά έτσι,τον τελευταίο καιρό έγινε χειρότερο. Πρέπει να τα ακούσω,κυρίως στο αμάξι, να τα ξαναακουσω, να χωνευτουν, να γίνει η πέψη και η αποθήκευση. Το ίδιο και με τις νέες συνήθειες. "Ακούω" τα βιβλία, ξεκίνησα με Ferdinand von Schirach, πήγα στο Nesbø, μετά ποιος ξέρει πού! Οι συνήθειες ριζώνουν και γατζωνονται μέσα μου, όπως σε όλους. Γενικά, το πηγαινελα με το αμάξι έγινε μια πολύ ευχάριστη συνήθεια. Ο Καφές, το ραδιόφωνο με την κλασική μουσική ή τις ειδήσεις, τα βιβλία.
Ο δρόμος. Πάντα στο δρόμο, νομίζεις ότι πήγες μακριά. Ένα πηγαινελα είναι μόνο, πας κι ερχεσαι. Πηγαίνεις και γυρίζεις. Μόνο που κάθε φορά, άλλος πηγαίνεις, διαφορετικός γυρίζεις.
Διαβάζω ξανά. Προσπαθώ δηλαδή. Αστεία πράγματα, σοβαρά και βαρυσήμαντα, φιλοσοφία, πολλή φιλοσοφία. Γέρασες δικέ μου! Και μυαλό ακόμα να βάλεις. Μέσα μου λέω "έχεις καιρό ακόμα"! Αλλά κι ο καιρός αλλιώς ήρθε και διαφορετικός μου φαίνεται πλέον.
Είχα από καιρό σχεδιάσει να ξαναγράψω, θέλω να πω πάλι, τα ίδια αλλιώς γραμμένα, τις αμπελοφιλοσοφιες μου, τα βασανιστήρια, τα γαμοσταυριδια, τα γέλια, τα μωρά και τα deja-vu, την απόγνωση μεσα στην αρένα, αίματα παντού, μέσα κι έξω. Πόνος, πόνος στο κεφάλι, πόνος στα πόδια, ωραία φάση. Ο πόνος είναι εδώ, για να σου πει, δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό. Θανάσης.
Φωτογραφίες δε γουστάρω να βάζω άλλο. Μόνο τις λέξεις. Εκείνες μου έμειναν, ερωμένες, Ελληνίδες, αρχαίες ή μοντέρνες, Γερμανίδες, Αγγλίδες, Γαλλίδες. Εμένα τη λέξη μου έδωσαν ελληνική, εκείνο το "αλλοιμονο" ή "αλίμονο". Κι αυτή τη λέξη κουβαλάω παντού. Κείμενα, που μόλις τα πω ή τα σκεφτώ, τα ξεχνάω. Ήρθε για τα καλά η άνοια μου, μέσ'στην άγνοια μου. Όσα gingko κι αν πάρω. Αναδακρυωνει η μνήμη μου, τόσο περήφανη που ήταν, τα δάκρυα πνίγουν τα λόγια στο φλοιό, στη γλώσσα, βγαίνουν μόνο φωνήεντα ή σύμφωνα. Όπως ένα μωρό. Αν θέλετε, τα ανασυνθετετε μόνοι σας, αν θέλετε μη σώσει και το κάνετε. Εγώ ξέχασα κιόλας τι ήθελα να πω. Θυμάμαι όμως ότι κάτι έχω να πω.
Προχτές "κατέβασα" τον καινούργιο δίσκο του Θανάση και του Springsteen. Όλα τα νέα πράγματα μέσα μου θέλουν πλέον πολύ χρόνο να ωριμάσουν. Ήταν και παλιά έτσι,τον τελευταίο καιρό έγινε χειρότερο. Πρέπει να τα ακούσω,κυρίως στο αμάξι, να τα ξαναακουσω, να χωνευτουν, να γίνει η πέψη και η αποθήκευση. Το ίδιο και με τις νέες συνήθειες. "Ακούω" τα βιβλία, ξεκίνησα με Ferdinand von Schirach, πήγα στο Nesbø, μετά ποιος ξέρει πού! Οι συνήθειες ριζώνουν και γατζωνονται μέσα μου, όπως σε όλους. Γενικά, το πηγαινελα με το αμάξι έγινε μια πολύ ευχάριστη συνήθεια. Ο Καφές, το ραδιόφωνο με την κλασική μουσική ή τις ειδήσεις, τα βιβλία.
Ο δρόμος. Πάντα στο δρόμο, νομίζεις ότι πήγες μακριά. Ένα πηγαινελα είναι μόνο, πας κι ερχεσαι. Πηγαίνεις και γυρίζεις. Μόνο που κάθε φορά, άλλος πηγαίνεις, διαφορετικός γυρίζεις.
Διαβάζω ξανά. Προσπαθώ δηλαδή. Αστεία πράγματα, σοβαρά και βαρυσήμαντα, φιλοσοφία, πολλή φιλοσοφία. Γέρασες δικέ μου! Και μυαλό ακόμα να βάλεις. Μέσα μου λέω "έχεις καιρό ακόμα"! Αλλά κι ο καιρός αλλιώς ήρθε και διαφορετικός μου φαίνεται πλέον.
Είχα από καιρό σχεδιάσει να ξαναγράψω, θέλω να πω πάλι, τα ίδια αλλιώς γραμμένα, τις αμπελοφιλοσοφιες μου, τα βασανιστήρια, τα γαμοσταυριδια, τα γέλια, τα μωρά και τα deja-vu, την απόγνωση μεσα στην αρένα, αίματα παντού, μέσα κι έξω. Πόνος, πόνος στο κεφάλι, πόνος στα πόδια, ωραία φάση. Ο πόνος είναι εδώ, για να σου πει, δεν είσαι τίποτα ξεχωριστό. Θανάσης.
Φωτογραφίες δε γουστάρω να βάζω άλλο. Μόνο τις λέξεις. Εκείνες μου έμειναν, ερωμένες, Ελληνίδες, αρχαίες ή μοντέρνες, Γερμανίδες, Αγγλίδες, Γαλλίδες. Εμένα τη λέξη μου έδωσαν ελληνική, εκείνο το "αλλοιμονο" ή "αλίμονο". Κι αυτή τη λέξη κουβαλάω παντού. Κείμενα, που μόλις τα πω ή τα σκεφτώ, τα ξεχνάω. Ήρθε για τα καλά η άνοια μου, μέσ'στην άγνοια μου. Όσα gingko κι αν πάρω. Αναδακρυωνει η μνήμη μου, τόσο περήφανη που ήταν, τα δάκρυα πνίγουν τα λόγια στο φλοιό, στη γλώσσα, βγαίνουν μόνο φωνήεντα ή σύμφωνα. Όπως ένα μωρό. Αν θέλετε, τα ανασυνθετετε μόνοι σας, αν θέλετε μη σώσει και το κάνετε. Εγώ ξέχασα κιόλας τι ήθελα να πω. Θυμάμαι όμως ότι κάτι έχω να πω.
