Ο καλός μου φίλος ο Νίκος ήθελε να μου κάνει ένα δώρο. Κι επειδή ξέρει τι ψευτοκουλτουριάρης είμαι, μου λέει βρήκα εισιτήρια για το Schauspiel, παίζουν το " Geschlossene Gesellschaft". Ααα ωραία, Jean Paul Sartre, είπα εγώ, χωρίς να έχω ιδέα για το έργο, πλην του ότι από εκεί βγήκε η πρόταση "Η Κόλαση είναι οι άλλοι".
Ψάξαμε και οι δυο στο Διαδίκτυο, διαβάζουμε, συζητάμε από πριν, το έργο, την πλοκή, τις προεκτάσεις, διάφορες αναλύσεις,το ιστορικό υπόβαθρο, εν μέσω δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και κατοχής της Γαλλίας, τα παρασκήνια με ηθοποιούς που συλλαμβάνονται, την ιδιαίτερη σχέση του Σάρτρ με την Καμύ, που τον ήθελε για σκηνοθέτη και πώς μετά τα "χαλασανε", μαλώσανε και δεν ξαναμιλησαν.
Γενικά κάναμε και γαμώ τις προετοιμασίες,είδαμε βιντεάκια, μικρής διάρκειας φυσικά, σαν κανονικό Foreplay, στην κυριολεξία, πριν το σεξ και πριν το θέατρο. Ζεσταθηκαμε, ανάψαμε κι ερεθισμένοι όπως ήμασταν, πήγαμε.
Όταν φτάσαμε στο φουαγιέ είχε ξεκινήσει ήδη η συζήτηση, μια καλοντυμένη και διαβασμένη, απ'ότι φάνηκε, κυρία έκανε μια σύντομη περιγραφή και μια ερμηνεία του έργου. Οι άνθρωποι παρακολουθούσαν με πολύ ενδιαφέρον στο βλέμμα και με ένα ποτήρι σεκτ/κοκτέιλ/Απερόλ στο χέρι. Κι εμείς το βρήκαμε πολύ καλό και βοηθητικό, στο να μπούμε ομαλά στο θέμα.
Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον...........................
Μικρή παρένθεση: ήταν Παρασκευή, τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας και για τους δύο, είχαμε δουλέψει και οι δύο πολύ εκείνη τη μέρα, λογικό ήταν, ειμασταν κάπως κουρασμένοι.
Καθόμαστε στις τελευταίες θέσεις, (τις τελευταίες που βρήκε ο Νίκος, το έργο ήταν ausverkauft!) . Δίπλα στο Νίκο κάθησε μια 55αρα, μας λέει "καλό είναι αυτό, που είμαστε δίπλα στην πόρτα εξόδου". Στην αρχή δεν το πιάσαμε το υπονοούμενο. Από μένα δίπλα, μια γιαγιούλα, καλοβαλμενη, αλλά γιαγιούλα, άνω των 70-75.
Και ξεκινάει το έργο.....................,
Περνάνε περίπου τρία τέσσερα λεπτά, μέχρι να συνειδητοποιήσω τι μεγάλη μαλακία κάναμε!!!! Δε μιλάω όμως, το παλεύω! "Έλα σε παρακαλώ, που θα φύγεις από τέτοιο σοβαρό έργο, έναν κολοσσό δημιουργίας, ένα μοντέρνο θρύλο" . "Κάτσε στα αυγά σου' είπα στον εαυτό μου "και συγκεντρώσου!!"
Τη στιγμή που έκλεισαν σαν αυτόματα τα βλέφαρα μου ούτε την κατάλαβα. Μόλις τα άνοιξα, κοίταξα πονηρά δίπλα μου. Η γιαγιά ήδη ροχάλιζε, τα χεράκια στο στήθος.
Η ώρα ήταν μόλις 10' από την έναρξη. Οι ηθοποιοί να επαναλαμβάνουν διαρκώς τις ίδιες και τις ίδιες φράσεις/προτάσεις.....: "Da sind wir also....!" " Ja, da sind wir". "Ich bin" "Ja, ich bin". " Wer hat uns zusammen gebracht?" "Ja, das will ich auch wissen, wer hat uns zusammen gebracht" "da sind wir also" "ich bin" "Ja ich bin" " was ist denn hier?" "Da sind wir also" "ich bin" "wer hat uns zusammen gebracht?" usw usf.
Πιστεύω, δεν ειμαι σίγουρος, ότι ενώ το πάλεψα να μην ξεφτιλιστώ και να προσπαθήσω με όλες μου τις νοητικές λειτουργίες (δεν είναι δα και το ατού μου!) να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει στη σκηνή και πού το πάει τέλος πάντως η ιστορία, πρέπει να αποκοιμήθηκα κάνα δυο φορές ακόμα. Την τρίτη ( ή τέταρτη φορά, θα σε γελάσω!) κοίταξα προς το Νίκο, που με κοίταξε στα μάτια και γελούσε με ειρωνεία, δίπλα του η κυρία είχε ήδη εξαφανιστεί. Η γιαγιά δίπλα μου μπορεί να ήταν και στο πέμπτο όνειρο, χαλαρή, ατάραχη, με τα χεράκια της στο στήθος. Κάπως σκιαχτηκα έτσι που την είδα, μου ήρθε να την κουνήσω, να δω αν αντιδρά, αν αναπνέει. Λες να πέθανε; Μαλακα μου, το έργο δεν είναι απλώς βαρετό, μπορεί και να είναι θανατηφόρο!!!
Κοιταχτήκαμε με το Νίκο, δεν είπαμε κουβέντα, ούτε λέξη. Ταυτόχρονα, αλλά ακριβώς στο ίδιο δευτερόλεπτο, σηκωθήκαμε όρθιοι, κατάπιαμε την περηφάνεια και όλη την κουλτούρα μας και την κάναμε για το κοντινό φαστφουνταδικο!!!!
Ήταν μια ήττα, μια πανωλεθρία, χωρίς άλλο! Η θεωρία καλή, οι αναλύσεις άψογες, αλλά κάπου πάνω στην πράξη έρχεται ο ρεαλισμός και σου τραβάει μια σφαλιάρα "πού πα ρε Καραμήτρο;".......
Δώσαμε βέβαια τις απαραίτητες δικαιολογίες στον εαυτό μας. "Δεν ήταν το τάϊμινγκ σωστό, ειμασταν και κουρασμένοι, ήταν πολύ αργά, καθόμασταν και πίσω ίσως, το γήπεδο ήταν βρεγμένο, ο στίβος βαρύς, το παιχνίδι ήταν κεκλεισμένων των θυρών, δεν είχε καλή ατμόσφαιρα, είχαμε και πρόσφατο τραυματισμό, με τράβηξε και λίγο ο γαστροκνήμιος, είχα φάει και φασολάδα και με πείραξε, ο αντίπαλος ήταν καλά προετοιμασμένος και μας αιφνιδίασε," κι άλλα πολλά...........
Της κοντής ψωλής τα μαλλιά της φταίνε. Το μεν πνεύμα ισχυρό, η δε σαρξ ασθενής. Θέλαμε, προσπαθήσαμε, αλλά το μυαλό θες, το σώμα θες, μας πρόδωσε η περιορισμένη αντοχή κι ανθεκτικότητα.
Συγνώμη κύριε Σάρτρ, δεν το θέλαμε. Η κλειστή κοινωνία ήταν κι έμεινε κλειστή για μας.
Και μου έμεινε και η απορία: Τη γιαγιά θα την ξύπνησε κάποιος ή θα τη θάψανε κιόλας με το εισιτήριο του θεάτρου στο χέρι;
ΥΣ. Για όσους όμως θα ήθελαν να μάθουν κάτι παραπάνω για το έργο, που λέγεται κανονικά huis clos, closed door ή κεκλεισμένων των θυρών ή geschlossene Gesellschaft
ορίστε ένα δυο λινκς, στα ελληνικά και στα γερμανικά.
Ψάξαμε και οι δυο στο Διαδίκτυο, διαβάζουμε, συζητάμε από πριν, το έργο, την πλοκή, τις προεκτάσεις, διάφορες αναλύσεις,το ιστορικό υπόβαθρο, εν μέσω δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου και κατοχής της Γαλλίας, τα παρασκήνια με ηθοποιούς που συλλαμβάνονται, την ιδιαίτερη σχέση του Σάρτρ με την Καμύ, που τον ήθελε για σκηνοθέτη και πώς μετά τα "χαλασανε", μαλώσανε και δεν ξαναμιλησαν.
Γενικά κάναμε και γαμώ τις προετοιμασίες,είδαμε βιντεάκια, μικρής διάρκειας φυσικά, σαν κανονικό Foreplay, στην κυριολεξία, πριν το σεξ και πριν το θέατρο. Ζεσταθηκαμε, ανάψαμε κι ερεθισμένοι όπως ήμασταν, πήγαμε.
Όταν φτάσαμε στο φουαγιέ είχε ξεκινήσει ήδη η συζήτηση, μια καλοντυμένη και διαβασμένη, απ'ότι φάνηκε, κυρία έκανε μια σύντομη περιγραφή και μια ερμηνεία του έργου. Οι άνθρωποι παρακολουθούσαν με πολύ ενδιαφέρον στο βλέμμα και με ένα ποτήρι σεκτ/κοκτέιλ/Απερόλ στο χέρι. Κι εμείς το βρήκαμε πολύ καλό και βοηθητικό, στο να μπούμε ομαλά στο θέμα.
Έτσι νομίζαμε τουλάχιστον...........................
Μικρή παρένθεση: ήταν Παρασκευή, τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας και για τους δύο, είχαμε δουλέψει και οι δύο πολύ εκείνη τη μέρα, λογικό ήταν, ειμασταν κάπως κουρασμένοι.
Καθόμαστε στις τελευταίες θέσεις, (τις τελευταίες που βρήκε ο Νίκος, το έργο ήταν ausverkauft!) . Δίπλα στο Νίκο κάθησε μια 55αρα, μας λέει "καλό είναι αυτό, που είμαστε δίπλα στην πόρτα εξόδου". Στην αρχή δεν το πιάσαμε το υπονοούμενο. Από μένα δίπλα, μια γιαγιούλα, καλοβαλμενη, αλλά γιαγιούλα, άνω των 70-75.
Και ξεκινάει το έργο.....................,
Περνάνε περίπου τρία τέσσερα λεπτά, μέχρι να συνειδητοποιήσω τι μεγάλη μαλακία κάναμε!!!! Δε μιλάω όμως, το παλεύω! "Έλα σε παρακαλώ, που θα φύγεις από τέτοιο σοβαρό έργο, έναν κολοσσό δημιουργίας, ένα μοντέρνο θρύλο" . "Κάτσε στα αυγά σου' είπα στον εαυτό μου "και συγκεντρώσου!!"
Τη στιγμή που έκλεισαν σαν αυτόματα τα βλέφαρα μου ούτε την κατάλαβα. Μόλις τα άνοιξα, κοίταξα πονηρά δίπλα μου. Η γιαγιά ήδη ροχάλιζε, τα χεράκια στο στήθος.
Η ώρα ήταν μόλις 10' από την έναρξη. Οι ηθοποιοί να επαναλαμβάνουν διαρκώς τις ίδιες και τις ίδιες φράσεις/προτάσεις.....: "Da sind wir also....!" " Ja, da sind wir". "Ich bin" "Ja, ich bin". " Wer hat uns zusammen gebracht?" "Ja, das will ich auch wissen, wer hat uns zusammen gebracht" "da sind wir also" "ich bin" "Ja ich bin" " was ist denn hier?" "Da sind wir also" "ich bin" "wer hat uns zusammen gebracht?" usw usf.
Πιστεύω, δεν ειμαι σίγουρος, ότι ενώ το πάλεψα να μην ξεφτιλιστώ και να προσπαθήσω με όλες μου τις νοητικές λειτουργίες (δεν είναι δα και το ατού μου!) να καταλάβω τι στο διάολο συμβαίνει στη σκηνή και πού το πάει τέλος πάντως η ιστορία, πρέπει να αποκοιμήθηκα κάνα δυο φορές ακόμα. Την τρίτη ( ή τέταρτη φορά, θα σε γελάσω!) κοίταξα προς το Νίκο, που με κοίταξε στα μάτια και γελούσε με ειρωνεία, δίπλα του η κυρία είχε ήδη εξαφανιστεί. Η γιαγιά δίπλα μου μπορεί να ήταν και στο πέμπτο όνειρο, χαλαρή, ατάραχη, με τα χεράκια της στο στήθος. Κάπως σκιαχτηκα έτσι που την είδα, μου ήρθε να την κουνήσω, να δω αν αντιδρά, αν αναπνέει. Λες να πέθανε; Μαλακα μου, το έργο δεν είναι απλώς βαρετό, μπορεί και να είναι θανατηφόρο!!!
Κοιταχτήκαμε με το Νίκο, δεν είπαμε κουβέντα, ούτε λέξη. Ταυτόχρονα, αλλά ακριβώς στο ίδιο δευτερόλεπτο, σηκωθήκαμε όρθιοι, κατάπιαμε την περηφάνεια και όλη την κουλτούρα μας και την κάναμε για το κοντινό φαστφουνταδικο!!!!
Ήταν μια ήττα, μια πανωλεθρία, χωρίς άλλο! Η θεωρία καλή, οι αναλύσεις άψογες, αλλά κάπου πάνω στην πράξη έρχεται ο ρεαλισμός και σου τραβάει μια σφαλιάρα "πού πα ρε Καραμήτρο;".......
Δώσαμε βέβαια τις απαραίτητες δικαιολογίες στον εαυτό μας. "Δεν ήταν το τάϊμινγκ σωστό, ειμασταν και κουρασμένοι, ήταν πολύ αργά, καθόμασταν και πίσω ίσως, το γήπεδο ήταν βρεγμένο, ο στίβος βαρύς, το παιχνίδι ήταν κεκλεισμένων των θυρών, δεν είχε καλή ατμόσφαιρα, είχαμε και πρόσφατο τραυματισμό, με τράβηξε και λίγο ο γαστροκνήμιος, είχα φάει και φασολάδα και με πείραξε, ο αντίπαλος ήταν καλά προετοιμασμένος και μας αιφνιδίασε," κι άλλα πολλά...........
Της κοντής ψωλής τα μαλλιά της φταίνε. Το μεν πνεύμα ισχυρό, η δε σαρξ ασθενής. Θέλαμε, προσπαθήσαμε, αλλά το μυαλό θες, το σώμα θες, μας πρόδωσε η περιορισμένη αντοχή κι ανθεκτικότητα.
Συγνώμη κύριε Σάρτρ, δεν το θέλαμε. Η κλειστή κοινωνία ήταν κι έμεινε κλειστή για μας.
Και μου έμεινε και η απορία: Τη γιαγιά θα την ξύπνησε κάποιος ή θα τη θάψανε κιόλας με το εισιτήριο του θεάτρου στο χέρι;
ΥΣ. Για όσους όμως θα ήθελαν να μάθουν κάτι παραπάνω για το έργο, που λέγεται κανονικά huis clos, closed door ή κεκλεισμένων των θυρών ή geschlossene Gesellschaft
ορίστε ένα δυο λινκς, στα ελληνικά και στα γερμανικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου