Χιώτης. Ο,τι και να πεις ίσως είναι λίγο. Δεν έχει σημασία. Δεν έχουν αξία εννοώ τα λόγια, όταν μπορεί η μουσική να μιλήσει χίλιες φορές καλύτερα.
Παρακάτω ακολουθεί βίντεο. Μην το ακούσετε όλο, ούτε και με νοιάζει δηλαδή, αν το ξέρετε το τραγούδι ή αν σας αρέσει ο Καζαντζίδης ή όχι, αν σας εκφράζουν οι στίχοι ή όχι.
Ακούστε μόνο την αρχή, το πρώτο λεπτό του τραγουδιού. Ξεκινά πρώτα το τύμπανο, και μπαίνει ο Μανώλης με ένα σόλο. Σπανιολο, δεξιοτεχνικό, πολύμορφο και μελωδικό.
Δεν είναι εκεί το θέμα.
Μπες στη θέση αυτού που το ακούει αυτό το εξωγήινο, το διαστημικό "πράμα" μέσα στα χρόνια της φτώχιας του 1959. Προσπάθησε να φανταστείς τη φάτσα και το άδειασμα που τρώει κάποιος, ας πούμε γνώστης, ας πούμε άλλος μουσικός, όταν το πρωτοακουει. "Δεν υπάρχει" θα έλεγε κανείς, με τη σημερινή ορολογία. Κι όντως δεν υπήρχε!
Ο Χιώτης μπροστά από την εποχή του, μπροστά από την κιθάρα, μπροστά από το ίδιο το μπουζούκι, δεν ήταν για εδώ, για τη χώρα αυτή, για το 1959.
Σήμερα που το άκουγα μέσα στο αμάξι, έπρεπε να το βάλω τρεις-τεσσερις φορές για να πω "ρε μαλακα, τι έπαιζε ο παίχτης;" 60 χρόνια, Vorreiter που θα έλεγε κι ο ημεδαπός. Άπαιχτος, άπιαστος, μαργαριτάρι στα γουρούνια, γιατί να το κρύψουμε;
Είπαμε μόνο το πρώτο λεπτό, τα 59 δευτερόλεπτα και μετά κλείστε το, σπάστε το, ούτε με νοιάζει!!!! Εγώ το 'πα και ξαλαφρωσα!
Παρακάτω ακολουθεί βίντεο. Μην το ακούσετε όλο, ούτε και με νοιάζει δηλαδή, αν το ξέρετε το τραγούδι ή αν σας αρέσει ο Καζαντζίδης ή όχι, αν σας εκφράζουν οι στίχοι ή όχι.
Ακούστε μόνο την αρχή, το πρώτο λεπτό του τραγουδιού. Ξεκινά πρώτα το τύμπανο, και μπαίνει ο Μανώλης με ένα σόλο. Σπανιολο, δεξιοτεχνικό, πολύμορφο και μελωδικό.
Δεν είναι εκεί το θέμα.
Μπες στη θέση αυτού που το ακούει αυτό το εξωγήινο, το διαστημικό "πράμα" μέσα στα χρόνια της φτώχιας του 1959. Προσπάθησε να φανταστείς τη φάτσα και το άδειασμα που τρώει κάποιος, ας πούμε γνώστης, ας πούμε άλλος μουσικός, όταν το πρωτοακουει. "Δεν υπάρχει" θα έλεγε κανείς, με τη σημερινή ορολογία. Κι όντως δεν υπήρχε!
Ο Χιώτης μπροστά από την εποχή του, μπροστά από την κιθάρα, μπροστά από το ίδιο το μπουζούκι, δεν ήταν για εδώ, για τη χώρα αυτή, για το 1959.
Σήμερα που το άκουγα μέσα στο αμάξι, έπρεπε να το βάλω τρεις-τεσσερις φορές για να πω "ρε μαλακα, τι έπαιζε ο παίχτης;" 60 χρόνια, Vorreiter που θα έλεγε κι ο ημεδαπός. Άπαιχτος, άπιαστος, μαργαριτάρι στα γουρούνια, γιατί να το κρύψουμε;
Είπαμε μόνο το πρώτο λεπτό, τα 59 δευτερόλεπτα και μετά κλείστε το, σπάστε το, ούτε με νοιάζει!!!! Εγώ το 'πα και ξαλαφρωσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου