ΗΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ

Ο ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΑ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ







Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Καλύτερα στον τόπο σου;;;;;;

Άλλη μια ιστορία, από τη ζωή βγαλμένη.
Το χωριό, το Νέο Κεραμίδι. Κάπου στη Μακεδονία, μικρή σημασία.
Κορίτσια που φεύγουν από το χωριό, έξυπνα πουλιά, πάνε στα μεγαλύτερα χωριά, αυτά με τα Πανεπιστήμια, σπουδάζουν να γίνουν δασκάλες ή νηπιαγωγοί, κάνουν όνειρα.
Τελειώνοντας, αναρωτιούνται: πού θα πάμε,πού θα δουλέψουμε, ποιος θα ασχοληθεί με το μέλλον μου, αν δεν το κυνηγήσω εγώ από μόνη μου;;
Το Κράτος, οι Φορείς, η υψηλή Ιεραρχία της Εκπαίδευσης, οι Πρόεδροι και Προεδρίνες Γραφείων στα Υπουργεία που "χαράζουν" τη Στρατηγική της Νέας Παιδείας στην Ελλάδα............................ λείπουν! Έχουν προβλήματα από μόνοι τους ή είναι απασχολημένοι και απορροφημένοι από την τρομακτικά σημαντική δουλειά που έχουν,
ώστε δεν έδωσαν και την τρελή σημασία στα κορίτσια αυτά, που μυαλό έχουν, χαζά δεν είναι, για να καταλάβουν ότι η Χώρα που τους σπούδασε, τις έχει γραμμένες κανονικά και με το Νόμο.
Τι κάνουν λοιπόν;;; Μια απλή αίτηση στα ελληνικά, αφού γερμανικά δε γνωρίζουν ακόμα, την ταχυδρομούν ή οι πιο προχωρημένες, στέλνουν και mail.
Σε μια προκαθορισμένη ημερομηνία έρχονται Γερμανοί Επίτροποι, τις περνάνε από συνεντεύξεις με μεταφραστή, επιλέγουν τις καλύτερες απόφοιτες των Παιδαγωγικών Πανεπιστημίων και σε μια βδομάδα τις καλούν για να ξεκινήσουν δουλειά στη χώρα, που πλέον "αγαπάμε να μισούμε" ίσως για 4η απανωτή φορά τα τελευταία εκατό χρόνια.
Φτάνοντας τα κορίτσια, θυμίζω τα αστέρια του έτους, τα πιο έξυπνα και διαβαστερά, βρίσκουν έτοιμο πληρωμένο διαμερισματάκι σε κάποιο χωριό, έξω από το Μόναχο, τους βάζουν σε πρόγραμμα δωρεάν εκμάθησης γλώσσας, αρχικά παίρνουν το Β1, μετά το Β2, θα ξεκινήσουν μερικές ώρες αίθουσα, μερικές ώρες σεμινάρια/κατάρτιση/επιμόρφωση, αργότερα, C1 ή και C2, αν είναι αρκετά επιμελείς.
Αν ο μισθός που θα τους δώσουν, θα είναι ικανοποιητικός, θα μείνουν. Αν όχι, τους δίνεται το δικαίωμα, να ψάξουν σε διπλανά κρατίδια, χωρίς όρους. Οι συνθήκες φαίνονται όμως πολύ καλές, οι όροι των συμβολαίων, δε φαίνεται να κρύβουν επικίνδυνες παγίδες, ο καιρός θα δείξει.........

Πολύ καλό για να είναι αληθινό;;;;;;
Συμβαίνει τώρα.
Η κουβέντα για το "διαχρονικό πρόβλημα της Παιδείας-μέσω της Εκπαιδευτικής Σχολικής διαδικασίας" στην Ελλάδα ..........ακόμα προχωράει. Άνθρωποι που έμαθαν μόνο να μιλάνε, χωρίς να ξέρουν τι λένε, ούτε που τους νοιάζει, αφού δε θα έχουν συνέπειες, υπεύθυνοι χωρίς ίχνος υπευθυνότητας και διάθεσης να εφαρμόζουν στο ελάχιστο στοιχειώδεις αρχές νόμων και κανονισμών........διοικούν και μας οδηγούν στις καλύτερες μέρες της Παιδείας στην Ελλάδα.

Εγώ δεν ξέρω, απ'έξω είμαι, δυστυχώς έχω παιδιά "εκεί μέσα" και με καίει, αλλά η βοήθεια μου είναι μάλλον πενιχρή. Τα σχολεία στην Ελλάδα θα βρουν ένα δρόμο, τα παιδιά και οι δάσκαλοι κάποιον άλλον.
Το μπλα-μπλα χωρίς νόημα θα συνεχίζεται, η γκρίνια στην Ελλάδα δε σταματάει ποτέ εξάλλου. Οι Λύσεις και οι Πράξεις είναι αλλού.
Καλύτερα στον τόπο σου;;;
Δε νομίζω Τάκη!

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2014

Visionary Arts

Δεν πάει πολύ καιρός που γράφτηκα κι εγώ στο διαβόητο Gesichtsbuch, ούτε το όνομα δε θέλω να πω, κι έχω πάθει πλάκα με το χρήστη visionary arts και την αντίστοιχη ιστοσελίδα/λογαριασμό. Πού τα βρίσκει ο αθεόφοβος, πού τα σκαρφίζεται, ποιος τα φτιάχνει, άγνωστο, αλλά είναι εντυπωσιακό. Οι εικόνες χίλιες λέξεις, γράφουν τόμους αν θέλουν, σκίτσα, σχεδιάκια, πραγματικά μεγάλη τέχνη.

Αυτό το παραπάνω με τον μπαρμπα-άγγελο (ο Άγιος Πέτρος;) και το Χάρο (Εωσφόρος;) με έβαλε σε σκέψη. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι παίζουν για την υγεία του αρρώστου, αν θα μείνει στη γη ή αν θα τον πάρει ο Χάρος, που λένε. Δεχόμαστε δηλαδή  a priori, ότι ο άγγελος θέλει να κρατήσει στη ζωή τον ασθενή και ο άλλος να τον πάρει μαζί του. Προφανώς τον Τύπο στο κρεβάτι δεν το ρώτησε κανείς! Το παιχνίδι με τα χαρτιά και το τζόγο, αιρετικό μεν, πιστεύει στο τυχαίο δε. Η σημαδεμένη τράπουλα δηλαδή δεν παίζει;;;; Η χαλαρότητα στη σκηνή των "τζογαδόρων" με την ένταση στο πρόσωπο του "μέλλοντα" νεκρού είναι η αντίφαση που μόνο η Τέχνη απλόχερα προσφέρει, βασισμένη όμως στη ζωή κι όπως τη φαντάζεται ο καθείς, βιωματικά και ιδεοληπτικά.
Εγώ όμως είμαι σίγουρος, πως το παιχνίδι δεν παίζεται αν θα ζήσει ή όχι, αυτό είναι ήδη ειλημμένη απόφαση. Παίζεται στο ποιος θα τον πάρει μαζί του, γι'αυτό και η αδιάφορη φάτσα, "στ'αρχίδια μου, αν πάω στην Κόλαση ή στον Παράδεισο, μακάρι να με χάσετε στο δρόμο" λέει από μέσα του σίγουρα. Η μάχη χάνεται (ή χάθηκε) για μας, αλλά μετά συνεχίζεται από άλλους, ερήμην μας. Σκέψου να ήταν πρωταθληματάκι, θα παίξουν τώρα οι Χριστιανοί (Διάβολος-Θεός), ο νικητής με το Βούδα, ο επόμενος νικητής με το Μωάμεθ και πάει λέγοντας......
Άκρη δε βγαίνει. Οπότε λες, ασ'τους να παίζουν, να το φχαριστηθούν κιόλας, πέτα καμιά μαλακία, να τους πειράξεις και λίγο, "ουουου ρε κωλόφαρδε Χάρε, πάλι με τις τρίτες θα τη βγάλεις την αγορά!!!" και εσύ απόλαυσε το γλυκό "μπιπ-μπιπ-μπιπ" πάνω από το κεφάλι σου................
..........όσο ακόμα μπορείς και το ακούς!!!!!!!!!!!!!!


Για τις υπόλοιπες φωτογραφίες/σχεδιάκια/ζωγραφιές, απλώς.................ουδέν σχόλιο!







Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014

Graffiti in Offenbach

Ein meiner Lieblings-Graffiti. Großartig! Diesem Wand gegenüber zeigt sich noch eins: "In Offenbach sind wir Handwerker. Wir KÖNNEN das!!"
Εγώ μεγάλωσα από έναν πατέρα, που ΜΠΟΡΟΥΣΕ σχεδόν τα πάντα, ηλεκτρονικά, ηλεκτρολογικά, μηχανολογικά, δούλευε το χώμα, το ξύλο, μέταλλα, συσκευές, έκοβε, κολλούσε, έβαφε, συναρμολογούσε, έστηνε, έχτιζε.
Εγώ πώς βγήκα τόσο άχρηστος;;
Υποσημείωση: Στο εγώ, σίγουρα συμπεριλαμβάνω όλη τη γενιά μου, των τροφαντών, "μορφωμένων", "μυαλωμένων" κομπιουτερόπληκτων, με χρήση αντίχειρα στο ζάπινγκ, καρπού στο ποντίκι και δείκτη στο smartphone. Παντελώς άχρηστη, ευνουχισμένη γενιά, έχασε επαφή με την πρώτη ύλη, την ουσία της διαχείρισης της ύλης, την επεξεργασία της, για χάρη μιας παραπομπής και μιας ανάρτησης. Άλλαξαν και οι προτεραιότητες, τι άλλο να πεις;;
Η καρδιά μας, ειδικά των αντρών, έχει μέσα κάτι από κατσαβίδι και πένσα, ράσπα και σφυρί, μπουλόνια και παξιμάδια. Αυτά μας δίνουν την πνοή της δημιουργίας, αυτά μας ηρεμούν, μας βοηθούν να καταλάβουμε τον τρόπο λειτουργίας, προσφέρουν τροφή για σκέψη, ανάλυση, μέτρημα και ζύγισμα, εκτίμηση και πράξη.
Κάνω, φτιάχνω, άρα υπάρχω.

Σάββατο 25 Ιανουαρίου 2014

25 Ιανουαρίου 2002, 10μμ περίπου

Η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωή μου!!!!!
Τότε κατάλαβα γιατί ήρθα στη ζωή.
"Γι'αυτό έγινε ο κόσμος, μάτια μου, γι'αυτό, για να σε συναντήσω"
 
Και τώρα είναι 12χρ. η φωνή του αντρώνεται και το μέλλον είναι όλο μπροστά του, 
έτοιμο να του υποκλιθεί......
Χρόνια σου Πολλά παλλίκαρέ μου, 
ευχαριστώ θεέ μου, που αξιώθηκα αυτή τη μέρα.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Ein Herr mittleren Alters

kriegt nicht alles hin, kommt nicht immer drauf, läuft um sein Schicksal herum. Lisst Bücher, schreib Posten, wacht auf, schläft ein. arbeitet, wird enttäuscht, lacht wieder, wird Hacke wie Ferse. Es ist sein Ding, dachte er. Gehört zum Job.
was es kalt drinnen ist, war einfach Schnee von gestern. Gewiss!
Der Schizophrener in ihm brüllt: "Red doch keinen Scheiß, Mann!"
"Und was hätte ich tun können?"
"Tu dir das doch nicht an! Bist du bekloppt?" und setzte er fort "Wenn du nicht klarkommst, dann fließen alle höllische Einfälle aus"
"Ich hab bloß bekommen, was ich verdient habe" entgegnete der Anderer.
"Willst du dich umlegen lassen? Du denkst, dass die Welt ohne dich echt besser dran wäre?"
"bin ein Feigling,  schon klar".
"Du hast aber doch Einiges zu erledigen, lass dir nur Zeit" versuchte ihm das Plan auszureden."grossartige Kerle wie Du haben zweite und mag's sein dritte Chancen" übertrieb er
"Nur keine Vorschußlorbeeren" war die letzte Aussage.

gelähmt schloss er die Augen zu und abgesehen davon, dass er die Alpträume nicht vermeiden könnte, war ihm alles wahrgenommen, totaler Schrott...... Keinen Bock mehr, nur meinetwegen spürt er was.

Trotzdem frag ich mich: wer konnte ihm das übelnehmen?


Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Ο θεός μου

Σήμερα ζω και υπάρχω για τον Παναγιώτη μου!!!

Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

Jägerschnitzel

Εν τάξει, δεν κάνουμε φιγούρα. ένα σνίτσελ μαγειρέψαμε, δεν το κάνουμε θέμα. Μπορεί να φαίνεται λίγο σαν σούπα, δε μου βγήκε τόσο κρεμώδης η σάλτσα με τα μανιτάρια, όσο θα ήθελα. Φρέσκα-φρέσκα τα μανιτάρια, με εκλεκτά υλικά/μυρωδικά/μπαχάρια, μου'πεσε λίγο παραπάνω το νερό, τι να κάνουμε;; Το κρέας από το καλό το Metzgerei, η σαλάτα το γνωστό λυκοτρίβολο που τρώμε εδώ, με ντοματίνια ισπανίας και ελιές καλαμών. Ωραίο γεύμα, παχυντικό και γευστικό. Μοναχός μαγείρευε κι όσο θέλεις τρώγε......

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Mars der Kriegbringer





Το πρώτο μέρος των Πλανητών του Holst. Απλά απολαυστικό, με ένταση και νεύρο. Γούσταρα!


γυρίζει γυρίζει γυρίζει ('η αλλιώς τα δεδομένα προκαλούν πονοκέφαλο)

Μικρό απόσπασμα

Es droht die Unregierbarkeit
Zwar ist auch auf der anderen Seite keine Mehrheit in Sicht, denn die Opposition der Reformgegner aus Spätstalinisten, Softkommunisten, Rechtspopulisten und griechischen Nazis hat nur rechnerisch die Oberhand. Ein Zusammenschluss der oppositionellen Chaostruppe in Athen ist schwer vorstellbar, zu divers sind ihre Ansichten und Ziele. Stattdessen droht die Unregierbarkeit. Wer Griechenland weiter auf Reformkurs sehen will, kann nur hoffen, dass es möglichst bis zum Juni 2016, dem nächsten regulären Termin, keine Parlamentswahl gibt.
.........
Durch eine Verkleinerung des Beamtenheeres könnte er die Ausgaben des Staates gewaltig senken, aber Samaras behandelt den Staatssektor als heilige Kuh, wie alle seine Vorgänger. Ein anderes Beispiel ist das Gezerre um die Öffnung geschlossener Branchen für mehr Wettbewerb. Noch zu Zeiten von Ministerpräsident Giorgios Papandreou (zur Erinnerung: das war der sympathische Mann mit der Glatze und dem Schnauzbart, der nichts auf die Reihe brachte und zurücktreten musste, als er das Volk in einem Referendum über eine Fortsetzung des Reformkurses abstimmen lassen wollte) wurde in Athen eine Liberalisierung der sogenannten geschlossenen Berufe angekündigt.

Quelle:
http://www.faz.net/aktuell/politik/ausland/europa/griechenland-rechenkuenste-statt-reformen-12711424-p3.html




και στο καπάκι, νατη και η φυγή, η μετανάστευση των εκπαιδευμένων
Γραφικό σχηματάκι, ναι, αλλά δε λέει αν αυτοί ήρθαν από πριν ή είναι (είμαστε) οι καινούριοι...


Ebenfalls interessant: Auf Platz zwei rangiert ausgerechnet Griechenland, das Land, das seit dem Jahr 2010 vom Rest Europas mit Finanzmitteln unterstützt werden muss. Die Daten sind ein weiteres Beispiel für den stillen Transfer von Fachkräften. Sie wandern vom Süden und Osten der Währungsunion in den Norden  – und stützen dort die Sozialsysteme.    

Quelle:
http://www.zeit.de/wirtschaft/2014-01/infografik-aerzte-ausland

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Είμαι παραπομπή;;; άλλο κι αυτό!!

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%BF%CE%BC%CF%8C%CF%82_%CE%9A%CE%B9%CE%BB%CE%BA%CE%AF%CF%82

Είμαι η παραπομπή 9, άκου να όψεστε!!!
Δεν πάει καλά η Wiki, είναι προφανές..........

Άντε να βγάλεις άκρη (Ιατρική εναντίον του ανθρώπου;)

Αναδημοσίευση. Χωρίς σχόλια. Σαν την ιστορία με το γάλα δε μοιάζει;; Λεεες;;



Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ … ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ « ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΑΤΡΙΚΗ »

Ο David Icke, με αφορμή την περιπέτεια υγείας του φίλου και γνωστού του Brian Haw, ξεσπαθώνει εναντίον του ιατρικού κατεστημένου και των φαρμακοβιομηχανιών βγάζοντας τα άπλυτα τους στη φόρα.


Και αυτά που έχει να τους προσάψει δεν είναι λίγα! Οι πιο υποψιασμένοι δεν θα εκπλαγούν και ιδιαίτερα αλλά όσοι δεν έχουν εμβαθύνει στην έρευνα για ιατρικές απάτες και βρομιές θα πέσουν απ’ τα σύννεφα με αυτά που θα διαβάσουν. Έχω διατηρήσει το περισσότερο φωτογραφικό υλικό που συνόδευε το πρωτότυπο κείμενο.

Γιατί αυτοί οι βαθύτατα διαταραγμένοι « άνθρωποι » θα προτιμούσαν να πεθαίνουμε μαζικά παρά να θεραπευτούμε χρησιμοποιώντας μια εναλλακτική θεραπεία και γιατί έχουν δημιουργήσει το μύθο της χοληστερόλης και το φόβο του ήλιου για να βλάψουν το σώμα και την καρδιά – και τόσα άλλα.

Γεια σε όλους …
Καθώς ταξίδευα και έβγαζα ομιλίες στην Αμερική τον Οκτώβρη, έλαβα ένα μήνυμα να επικοινωνήσω με τον Brian Haw, τον ακτιβιστή για την ειρήνη που ξεκίνησε μια διαμαρτυρία 24 ώρες το 24ωρο και 7 μέρες την εβδομάδα έξω απ’ το κτίριο της Βουλής στο Λονδίνο το 2001 για να τονίσει από τότε τη σφαγή και τον πόνο των παιδιών που σκοτώθηκαν και ακρωτηριάστηκαν στους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και για να δείξει τη φρίκη που προκαλεί η χρήση του απεμπλουτισμένου ουρανίου.

Η αφοσίωση του στον αγώνα του είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Κάθεται βρέξει χιονίσει στην πλατεία απέναντι απ’ την είσοδο της Βουλής αντιμετωπίζοντας τις επιθέσεις των τραμπούκων και της αστυνομίας ( που πολύ συχνά είναι το ίδιο πράγμα ).




Πολλές φορές τον έχουν συλλάβει, τον έχουν κακοποιήσει, τον έχουν απειλήσει καθώς συνέχεια αντιστέκεται στις προσπάθειες της κυβέρνησης για την εκδίωξη του. Τα μέλη της κυβέρνησης του Tony Blair αισθάνθηκαν τόσο άβολα με την διαμαρτυρία του Brian Haw που γινόταν μπροστά στα μούτρα τους σε σημείο που ψήφισαν νέους νόμους για να τον διώξουν. Όμως οι νόμοι δεν μπορούσαν να έχουν αναδρομική ισχύ και έτσι ο Brian παρέμεινε στην πλατεία.



Έχω επισκεφτεί τον Brian μερικές φορές τα τελευταία χρόνια και έχουμε κουβεντιάσει για τις εξελίξεις. Σε πολλά πράγματα οι απόψεις μας δε συγκλίνουν αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Πάντα θαύμαζα την αφοσίωση του και τη δύναμη του χαρακτήρα του γιατί τραβάει το δρόμο του ότι κι αν προκύψει και είναι πραγματικά εξοργισμένος με αυτό που γίνεται στο όνομα μας στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Έτσι στεναχωρήθηκα πολύ όταν πήρα το μήνυμα για τον Brian στην Αμερική που έλεγε ότι ήταν στο νοσοκομείο στο Λονδίνο με καρκίνο των πνευμόνων και ότι έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί του.

Επέστρεψα πίσω δια μέσω Λονδίνου για να πάω στην επόμενη εκδήλωση στην Ευρώπη όπου θα μιλούσα και μόλις κατέβηκα απ’ το αεροπλάνο κατευθύνθηκα αμέσως προς το νοσοκομείο κοντά στο κτίριο της Βουλής για να δω τον Brian.

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν πως παρά τη διάγνωση η έννοια του Brian ήταν το πως θα επιστρέψει στη θέση του στην πλατεία το συντομότερο δυνατό.
Του είχαν πει ότι έπασχε από καρκίνο των πνευμόνων που ήταν « εγχειρήσιμος ». Αλλά ο όρος «εγχειρήσιμος », όπως προέκυψε στη συνέχεια, σήμαινε ότι μπορούσε να γίνει αφαίρεση του πνεύμονα και μετά άλλαξαν γνώμη επειδή είπαν ότι ο άλλος πνεύμονας δεν ήταν αρκετά δυνατός για να τα καταφέρει μόνος του. Καθώς καθόμουν δίπλα του, ένας νεαρός γιατρός ήρθε και άρχισε να μιλάει για μια επέμβαση που θα εμπόδιζε τον όγκο να φράξει την τραχεία και μετά πρότεινε τη συνηθισμένη θεραπεία που ακολουθεί την επέμβαση – τη χημειοθεραπεία.

Τα φάρμακα της χημειοθεραπείας είναι δηλητήρια που σκοτώνουν τα κύτταρα, όχι απλά τα καρκινικά κύτταρα αλλά όλα τα κύτταρα, συμπεριλαμβανομένων και των κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος. Το ζήτημα είναι το αν τα φάρμακα θα σκοτώσουν τα καρκινικά κύτταρα προτού καταστρέψουν αρκετά υγιή κύτταρα και οδηγήσουν το σώμα στο θάνατο. Και ακόμα και αν μερικές φορές υπάρχει επιτυχία, η χημειοθεραπεία θα έχει καταστρέψει αρκετά κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος με αποτέλεσμα ο ασθενής να είναι πολύ πιο επιρρεπής στο να αναπτύξει περισσότερους καρκίνους και αρρώστιες που κανονικά ένα υγιές ανοσοποιητικό σύστημα θα αντιμετώπιζε.

Ο Brian απέρριψε τη χημειοθεραπεία και ήθελε να ακολουθήσει την εναλλακτική θεραπεία που βασίζεται στο έργο του Ιταλού ογκολόγου Tullio Simoncini « Cancer Is A Fungus … And It Is Curable » ( Ο Καρκίνος Είναι Μύκητας … Και Θεραπεύεται ) το οποίο έχω αναφέρει στο newsletter μου.
Ο Simoncini ήταν ένας κορυφαίος χειρούργος-ογκολόγος στην Ιταλία που είχε κουραστεί να βλέπει παιδιά να πεθαίνουν όχι απλά απ’ τον καρκίνο αλλά απ’ τη χημειοθεραπεία και την ακτινοθεραπεία. Στα βιβλία μου το περιγράφω ως « Dying to be cured » (Πεθαίνεις για να θεραπευτείς ). 

Σκέφτηκε ότι έπρεπε να υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος θεραπείας και άρχισε να επανεξετάζει την ασθένεια του καρκίνου απ’ το μηδέν και χωρίς προκαταλήψεις σχετικά με το τι ήταν και πως μπορούσε να νικηθεί.

..................................................τα υπόλοιπα τα διαβάζετε στο LINK εδώ ή παρακάτω

Σημείωση Εναλλακτικής Δράσης

Αν και το άρθρο είναι αναδημοσίευση από άλλο φιλικό blog, εμείς θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είμαστε υπέρ της καταδίκης της συμβατικής ιατρικής επιστήμης στο σύνολό της, αλλά σίγουρα είμαστε υπέρ της απερίφραστης καταδίκης των σύγχρονων μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών οι οποίες αισχροκερδούν μέσω της ασθένειας και φροντίζουν να θάβονται όλες οι αποτελεσματικές φυσικές θεραπείες, μόνο και μόνο διότι δεν μπορούν να πατεντάρουν τον ήλιο, τον αέρα, το νερό και τη φύση…. (ακόμα τουλάχιστον), ενώ ταυτόχρονα φροντίζουν κάθε φάρμακο να έχει επαρκείς παρενέργειες, ώστε ο οργανισμός να μην μπορεί ποτέ να φτάσει σε πλήρη ίαση.

Ψάξτε πρώτα την ψυχολογική αιτία της ασθένειας, έπειτα τις φυσικές θεραπείες που μας προτείνει η ίδια η φύση, έπειτα οποιαδήποτε άλλη μη χημική – εναλλακτική θεραπεία και τελευταία πρέπει να είναι η χημική συμβατική θεραπεία (πάντα εφόσον ο χρόνος ή η περίπτωση μας το επιτρέπει).

http://enallaktikidrasi.com
Επιμέλεια: Αρτεμις Ζήση


Πηγή: http://www.logiosermis.net/2013/12/blog-post_4086.html#ixzz2qAUGXQsu

Γιορτές τέλος

Ξεστολίζοντας το σπίτι μου, αναρωτιέμαι:
"Πού θα με βρουν άραγε τα επόμενα Χριστούγεννα;;;;"

Αυτή θα ήταν μια περίεργη σκέψη για κάποιον σαν κι εμένα......μέχρι πρόπερσι!!!
Σήμερα, 12.01.14, μου φαίνεται μια πολύ φυσιολογική ερώτηση.

Παρασκευή 10 Ιανουαρίου 2014

Στιχομυθίες ελληνικές (failed state?)

Σε κάποιες επαρχιακές πόλεις/χωριά (ακούγεται λίγο κακόμοιρο, αλλά έτσι ήταν και προ κρίσης)

...παρκάροντας σε δρόμο, που η σήμανση λέει "ελεγχόμενη στάθμευση μόνο με κάρτες"
Ρωτάω τον περιπτερά:
"Καλησπέρα, μήπως έχετε κάρτες για στάθμευση;" (απλή ερώτηση)
"Τι τις θέλεις;;;;;" (!!). 
ή πώς με τρεις λέξεις μπορεί να στραβώσει ένας ωραίος διάλογος
Πιστεύω προσέξατε τον πληθυντικό μου και τον ενικό του, επίσης μου τη σπάει, όταν σε ερώτηση μου απαντάνε με ερώτηση, φυσικά δεν άρχισα τα "άσε μας χριστιανέ μου, τι τις θέλω, να τις φάω τις θέλω, να τις κάψω για προσάναμμα, λογαριασμό θα σου δώσω, κάρτες είναι, εσύ τι λες να τις θέλω, έχεις; ή δεν έχεις; σε μια απλή ερώτηση, απαντάς με ένα "ναι" ή ένα "όχι"

"Πάρκαρα σε σημείο που γράφει ότι χρειάζεται κάρτα, γι'αυτό"
"άσε, δε χρειάζεται, δε σε γράφει κανείς, καταργήθηκε η δημοτική αστυνομία"
"εσείς πάντως έχετε κάρτες;;" (ξαναεπιμένω εγώ)
"είχα, τώρα δεν έχω, αλλά δε σου χρειάζεται, δε δίνει κανείς σημασία" (στωικό σχόλιο)

Το κεφάλι μου το κλούβιο με οδηγεί στον απέναντι περιπτερά, όπου ξαναρωτάω το ίδιο πράγμα για να πάρω την απάντηση
"δε σου χρειάζεται φίλε η κάρτα, μη φοβάσαι (!) δε σε γράφει κανείς, δεν υπάρχει αστυνομία" (νέο στοιχείο)
"δεν υπάρχει αστυνομία, τροχαία που λέμε, ή δεν υπάρχει δημοτική αστυνομία;;" (ο άνθρωπος που ψάχνει κουβέντα βραδυάτικα είναι η καλύτερη παρέα για το βαρεμένο περιπτερά)
"εεε ναι, δε γράφουν πάντως" (η μη απάντηση είναι μέρος ενός σωστού διαλόγου-και συνεχίζει με διάθεση κριτικής) "περίεργο δεν είναι πάντως;;; μέχρι πριν τρεις μήνες, μας έγραφαν σαν τρελοί, δεν προλαβαίναμε να αφήσουμε τα αμάξια μας σε παράνομο σημείο, να οι κλήσεις, και ξαφνικά τώρα, παρκάρει ο καθένας όπου γουστάρει, ούτε γάτα ούτε ζημιά, λεφτά θέλαν οι αλήτες"
".....εεε ευχαριστώ πολύ, καληνύχτα σας" (και καλή τύχη, αλλά αυτό δεν το είπα)


........ψάχνουμε με τα παιδιά, να βρούμε ένα μαγαζί/καφέ χωρίς πολλή καπνίλα, έναν μη-τεκέ για καμιά πορτοκαλάδα και λίγο κουβεντούλα. Μετά κάμποσο ψάξιμο η αλήθεια, τα καφέ/τεκέδες πάνω από 5-6, βρήκαμε ένα, που έμοιαζε ιδανικό. Περιποιημένο, με δύο χώρους. Το γνωστό "έξω" με τα πλαστικά διαφανή, για να καπνίζουν, σαν να είναι "μέσα" και να μην ξεπαγιάζουν οι θεριακλήδες. Και φυσικά το μέσα-μέσα, υπέθεσα για τους μη-καπνίζοντες. Μπαίνοντας, εννοείται ότι βλέπω και μέσα να καπνίζουνε, ρωτώ λοιπόν την κοπέλα:
"Καλησπέρα σας. Παρακαλώ, πού είναι ο χώρος των μη καπνιστών, για να καθίσω με τα παιδιά;"
"Δεν υπάρχει κύριε" μου λέει, με πληθυντικό αυτή τη φορά
"Ξέρετε, επειδή βλέπω δύο χώρους ξεχωριστούς, φαντάστηκα...."
"Εεε ναι, δεν ισχύει πλέον"
"Τι δεν ισχύει;;"
"Να, ο Νόμος"
"Του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους;;; Τι;; καταργήθηκε;;;"
"Εεε όχι, δηλαδή, απλά δεν εφαρμόζεται"
"Μήπως παίζει ρόλο, που δεν υπάρχει δημοτική αστυνομία;; έτσι μου είπαν"
"......."
"Δηλαδή, δεν μπορώ να καθίσω κάπου σε χώρο ελεύθερο καπνού, ή με έντονο εξαερισμό, παρόλο που έχετε δύο ειδικά διαμορφωμένους χώρους;;"
(φανερά εκνευρισμένη, συγκρατημένα όμως) "δε θέλουν οι πελάτες κύριε"

θα μπορούσα να το συνεχίσω πολύ άνετα, αλλά είχα κουραστεί, δεν ήθελα καυγάδες νυχτιάτικα και μπρος στα παιδιά, θα ρωτούσα "με ξέρουν οι πελάτες σας και δε θέλουν να καθίσω ή εγώ είμαι ένας μη πελάτης, γ' κατηγορίας ίσως, κάποιος "περίεργος", με βίτσια και ενοχλητικές ερωτήσεις;;;;".
Αλλά απλώς έφυγα.


.........Ψάχνοντας να φύγω από Βέροια για Νάουσα, αφού η σήμανση με τις πινακίδες δε με βοηθάει ιδιαίτερα, navi δεν έχω, τι πιο φυσικό να ρωτήσεις έναν άνθρωπο (ρωτώντας πας στην πόλη, πασίγνωστο!). Αν και τα προβλήματα στην περιοχή και για το συγκεκριμένο θέμα μου είναι γνωστά (πριν χρόνια, ρωτώντας πώς θα φύγω από Βέροια για Θεσσαλονίκη, μου απαντούσαν-πάλι με ερώτηση-"το Διεθνή θέλετε;;;;!!!!!"), αποφάσισα να ρωτήσω κάποιον "ειδικό", έναν ταξιτζή.
Ένας συμπαθητικός κύριος καθόταν στο ταξί του και δίπλα είχε ένα κύριο παρέα και κουβέντιαζαν φιλικά. Ρωτάω λοιπόν:
"Συγνώμη για την ενόχληση, είναι εύκολο να μου πείτε πώς θα πάω από δω για Άγιο Νικόλαο;"
"Πού θέλεις να πας;; (!!)" (πάλι ερώτηση στην ερώτηση, πάλι ενικός στον πληθυντικό)
"μόλις σας είπα, Άγιο Νικόλαο στη Νάουσα"
"ναι, λοιπόν, θα στρίψεις από δω αριστερά, θα πας κανα δυο χιλιόμετρα, θα δεις αριστερά τα γύφτικα, δεξιά το πολυκλαδικό, μόλις τελειώσει το σχολείο, στρίβεις δεξιά, στην πρώτη στροφή πας αριστερά και μετά όλο ευθεία, βγαίνεις για αη Νικόλα"
"ΟΚ σας ευχαριστώ πολύ" (νομίζοντας ότι τελείωσε μια ωραία και σύντομη συνδιάλεξη)
Πετάγεται όμως ο άλλος κύριος από δίπλα και λέει:
"Τι λες ρε συ;;, Πού το στέλνεις τον άνθρωπο;; Άκουσε αγόρι μου, από κει θα χαθείς σίγουρα, πάνε καλύτερα ευθεία, όλη τη Μητροπόλεως, μετά βγες αριστερά, θα δεις πινακίδα που λέει Νάουσα, θα σε βγάλει κατευθείαν"
"Ευχαρ...."
"Καλά ρε, από το μονόδρομο τον πας; θα μπερδευτεί και στην κίνηση κι άντε να ξεκολλήσει, άκου λεβέντη, πάνε από δω που σου είπα, καλύτερα"
"Εντ...."
"άντε βρε μαλάκα, μια χαρά θα πάει, ποια κίνηση, Τετάρτη βράδυ, τάχα ξέρεις και την πόλη, πάνε φίλε και θα με θυμηθείς"
"Ευχαρ...."
"Εσύ είσαι μαλάκας, που το βάζεις να πάει, να το γράψει και κάνας μπάτσος για ταχύτητα"
"ποιος μπάτσος ρε μαλάκα;; πού τους είδες εσύ τους μπάτσους να γράφουν;; χαζός είσαι;;;"
"ξέρετε επειδή είμαι στο δρόμο πάνω κι εμποδίζω......."
"καλά μαλάκας είσαι;;; δε μ' έγραψαν εμένα προχθές, που πήγαινα με 50 μπροστά στον Παντελή και μου 'κανε και τον έξυπνο ο μαλάκας"
"εμ τέτοιους μαλάκες σαν κι εσένα βρίσκουν και γράφουν, εδώ ψάχνεις αστυνομικό με το κυάλι, εσένα σε γράψαν για ταχύτητα, νααα (μούτζα)"
"ευχαριστώ, πάντως για τις πληροφορίες (!!), πρέπει να φύγω"
"ναι κύριε, πηγαίνετε από όπου σας φωτίσει ο Θεός (!!!)"
"Σας ευχαριστώ και πάλι (!!!!!!!!!!)"

Πήγα στην τύχη αριστερά, είδα μια πινακίδα που έλεγε "Γαμώ τον ΠΑΟΚ σας" και κάπου πίσω από το σπρέι, αμυδρά μπόρεσα να διαβάσω που έλεγε ένα "Νάουσα 23", οπότε πήρα το δρόμο και μετά από 25 λεπτά περίπου και λίγο σοφότερος για την Ελλάδα μετά 5 χρόνια κρίσης, έφτασα στον προορισμό μου.
Από τη μία, ευτυχώς που άκουγαν και τα παιδιά, αν τα έλεγα εγώ, δε θα με πίστευαν.
Από την άλλη, καταλαβαίνει κανείς αυτό που πραγματικά συμβαίνει σ'αυτή τη ;;χώρα;; 

Κυριακή 5 Ιανουαρίου 2014

Durcheinander in Fra/Off

Είναι Σαββατοκύριακο, πριν το ταξίδι μου για την Ελλάδα. Θέλω να ξεκουραστώ από την ταλαιπωρία της δουλειάς κατά τις γιορτές, από τις μη-γιορτές μου δηλαδή. Τρώω πρωινό, καβαλάω το ποδήλατο και γυρνάω στις πόλεις μου. Σχετικά λίγος κόσμος έξω, στο Όφενμπαχ η νορμάλ κίνηση για τέτοια ώρα, η ατμόσφαιρα υγρή, όχι τρελό κρύο, υποφερτό.
Περνάω τη γνωστή διαδρομή μου, ξερογλείφομαι κοιτώντας αιθέριες χειμωνιάτικες κεντροευρωπαϊκές υπάρξεις και κάνοντας άπειρες σκέψεις, παρελθόν, παρόν, μέλλον. Γι'αυτά τα δύο είναι μανούλα η ποδηλατάδα. Δεν κινδυνεύεις και ιδιαίτερα (οδηγώ και σε σκέφτομαι, που λένε), καθότι μικρή η ταχύτητα, καθαρίζει έτσι το μυαλό (και θολώνει το μάτι).
Κάπου στην Willy-Brandt-Platz είδα σύννεφα πάνω από το Ευρώ και είπα να το κοινοποιήσω και στο Facebook (ναι, γράφτηκα και εκεί). Ο φίλος μου Παναγιώτης συγκινήθηκε όταν το είδε ("τι λες τώρα!!", μου έγραψε....ναι έτσι είναι αυτές οι επικοινωνίες στο FB, πολλά :) και άλλα ;) ίσως και ;( αυτό το τελευταίο όντως θα ήταν λίγο durcheinander)
 Στο σύνορο Frankfurt Ost και Offenbach, εκεί δηλαδή που βρίσκεται ο νέος ουρανοξύστης της  ΕΚΤ, βρισκόταν υπό κατασκευή το νέο πάρκο "Haffenpark" και δύο γέφυρες. Δεν πήρα χαμπάρι πότε τελείωσαν τα έργα και εντυπωσιάστηκα (συμβαίνει αυτό εδώ, να μην καταλαβαίνεις πότε αρχίζουν και πότε τελειώνουν, ακόμα δεν έχω συνηθίσει τους ρυθμούς των εργοταξίων τους), πάντως υπό τη σκιά του "γυάλινου πύργου" του εύθραυστου και συννεφιασμένου ευρώ, έγινε ακόμα μια περιοχή προσβάσιμη για βόλτες και περαντζάδα, δραστηριότητες και αναψυχή, ανάμεσα σε ψυχρά μέταλλα και σίδερα παντός τύπου, από κάγκελα φυλακών μέχρι σύρματα περίφραξης, "ανεπαισθήτως μ'έκλεισαν από τον κόσμον έξω"
 Όχι, δεν έχω πρόβλημα, μου άρεσε, και τα γηπεδάκια, και οι γέφυρες
 και τα παιδάκια με τους γονείς του, που κάναν skateboard και Biking στις πίστες
 οι γέφυρες είναι πάντα ένα συμβολικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα, ενώνει, δε χωρίζει, δίνει διέξοδο εκεί που νομίζεις ότι είναι το τέρμα, κάνει δυνατή τη διέλευση σε μέρη που η Φύση τη δυσκολεύει, πάντα μου άρεσαν οι γέφυρες, δε λέω ψέμματα, είναι μια μικρή Νίκη κόντρα σε αυτό που μας βασανίζει, το "αδιαπέραστο", είναι η "μετάβαση" δια μέσου και δια της "άνωθεν οδού".
Έπαιξα και με το τηλέφωνο/φωτογραφική μου
Ωραία ήταν, καταπολεμήθηκε η "περίεργη" διάθεση της εορταστικής κατάθλιψης, μια ομοιοπαθητική θεραπεία της Einsamkeit, μόνος ξεπερνάς τη μοναξιά, όπως έχω ξαναπεί, η ζωή μας ποδήλατο ήταν και έτσι βλέπω να μένει, δεν είναι άσχημα, αν το αποδεχτείς επισήμως

Σάββατο 4 Ιανουαρίου 2014

Ο μαχητής

Αυτό είναι το τρέχον αγαπημένο τραγούδι του μικρού μου γιου, πριν λίγο καιρό άκουγε σαν τρελός το "υπήρχαν πράγματα", τώρα μουρλαίνεται μ'αυτό. Τα λέγανε εκεί στο Όφφενμπαχ με ένα φίλο μου το Βασίλη, για την κατάσταση του hip-hop/rap στην Ελλάδα (???!!), ο μικρός είχε άποψη, πέρα από τα τραγούδια, που τα έχει παπαγαλίσει και τα λέει με στυλάκι και μάγκικο υφάκι. Ήρθε η ώρα να ανησυχήσω, ή να περιμένω όταν δω τα τατουάζ και τις αλυσίδες στο λαιμό; ;; Θα ρωτήσω τον Πιτ, αυτός θα ξέρει.....
Ότι φταίω κι εγώ είναι προφανές, αφού το σιγοντάρω αυτό το πάθος, zB του κατέβασα τα τραγούδια νόμιμα, "δεν κάνει να τον κλέβεις τον καλλιτέχνη", του είπα, το βάλαμε μαζί το βίντεο και το είδαμε, το σχολιάσαμε , το τραγουδήσαμε, προσπαθώ να μπω στον κόσμο του, τι να κάνω;;;; να του πω "είναι νωρίς για τέτοια;;" μαλακία δε θα 'ναι;;; Ο μικρός έχει κεραίες, για να τα καταλαβαίνει καλύτερα αυτά που "θα του μάθει η πουτάνα η ζωή".
Χτίζω ακόμα έναν Φράνκενστάιν και δεν το παίρνω χαμπάρι;; Τι τραγουδούσα εγώ στα 10 μου;;;; Ααα ναι θυμήθηκα, "the eye of the tiger" και "με παρέσυρε το ρέμα". Οι συγκρίσεις περιττές!!!!!!
Τα μυαλά να είναι ζωντανά και στη θέση τους, τα μάτια 800 και για τα άλλα, η Φύση ξέρει, Εντροπία είναι αυτή, κάπου θα βρει να τα βολέψει.
Καλό μας ταξίδι στην πατρίδα

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Ταλέντο στους δρόμους

Τα μαργαριτάρια στους χοίρους είναι κάτι συνηθισμένο, θεωρητικά δεν πρέπει να παραξενεύει κανέναν. Εντάξει φίλε μου, σου έλαχε κάτι το εξαιρετικό, κάτι εξωπραγματικό, κάτι θεϊκό, γιατί όχι; κάτι που σε ξεχωρίζει από τη μεγάλη μάζα. Δυστυχώς (;) γεννήθηκες Ουζμπέκος, Τουρκμένος, ίσως Παλαιστίνιος, Λευκορώσος, Σύριος, χωρίς στον ήλιο μοίρα, με βιοποριστικές ανάγκες. Κι έτσι βρίσκεσαι μια Πρωτοχρονιά απόγευμα, σε έναν πεζόδρομο της Στουτγκάρδης, εκεί που ο κόσμος περπατάει αμέριμνος, μετά τα μεθύσια και τις καταναλωτικές υπερβολές της προηγούμενης μέρας, να παίζεις με τον αδερφό σου για το μεροκάματο, για δύο ή πέντε ή δέκα ευρώ.
Και παίζεις το allegro non molto από το καλοκαίρι του Vivaldi, καπάκι το presto, κατά 50% πιο γρήγορα, όταν γυρίζω σ' ακούω να "ξεσκίζεις" το Libertango. Και μένω άγαλμα! έχω πάθει πλάκα, μου έχουν γυρίσει τ΄άντερα, δεν πιστεύω στ'αυτιά μου! Από τη ζήλεια μου, σαν Ανατολίτης, που ποτέ δε θα μπορέσω να παίξω σαν κι εσάς, μου 'ρχεται να σας πλακώσω στο ξύλο, αλλά με τη λογική και τον πολιτισμό του Δυτικού, αισθάνομαι περήφανος για το ταλέντο σας, σαν να σας είχα ξαδέρφια και τυχερός, που αξιώθηκα να σας ακούσω. Σας ζήτησα δειλά να σας φωτογραφήσω, ντράπηκα να βιντεοσκοπήσω ή να ηχογραφήσω, αφού πουλούσατε τα CD σας με 1,5 και 2 ευρώ. λόγια δεν έχω άλλα, ήθελα να καθόμουν όλη μέρα εκεί, αλλά έπρεπε να συνεχίσω και σεις να κάνετε και κανα διάλειμμα, γιατί έχει και ψοφόκρυο και τα γαμ$#^%να τα δάκτυλα μουδιάζουν και κοκκαλώνουν.
Φίλοι κι αδέρφια, δεν έχει λογική το όλο ζήτημα, "γιατί" και "κρίμα" δε χωράνε σε συζητήσεις, κάντε αυτό που γουστάρετε, αυτό που σας έτυχε, αυτό που σας κληρώθηκε. όποιος καταλάβει, όποιος αισθανθεί, τυχερός. Όποιος πάλι προσπεράσει, ας πάει καλλιά του.
Εσείς εκεί, μη λυγάτε, δώστε τα εκείνα τα μαργαριτάρια, ρίξτε τα σε μας τους φτωχούς, τους ρεμάληδες της κοινωνίας, ό,τι σε μας δώσετε, να σας το δώσει ο Γιαραμπής σε πλούτο, όπως τον αντιλαμβάνεστε, υλικό, ουράνιο, σε είδος ή σε επιταγές, όπως και να 'χει, η ανωτερότητά σας δεν μπορεί να ξεπληρωθεί στον κόσμο τούτο.
Χάρηκα για τη γνωριμιά σας, ας γίνει να ξανασυναντηθούμε και να "μιλήσουμε", "κομίζοντας εις την τέχνη" αυτά που ο νους δε βάζει. 

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Am Ende (bevor dem Start)

Am Ende eines Jahres
gehen meine Gedanken zurück.
Was habe ich getan?
Was habe ich versäumt?
Und wieder ist ein Jahr vergangen.

Am Ende eines Jahres
gehen meine Gedanken in die Zukunft.
Was wird mich erwarten?
Wie viel Zeit habe ich noch?
Was bringt das neue Jahr?

Am Ende eines Jahres
suche ich Zuflucht bei Dir.
Du, Gott, gibst meinem Leben
eine Zukunft.
Anno Domini, im Jahre des Herrn.

(καθολική προσευχή)

Ein frohes neues Jahr......

wünschen wir uns, ohne nachzudenken, was das bedeutet. Ist es abhängig von unserem früheren Vorgehen? Hat es damit zu tun, ob wir ganz durchgedreht waren und während des letztes Jahres alles kaputt gemacht hatten....Wie ich die Lage einschätze, ist das neue Jahr ein maskiertes Altes, nicht miserabel, sondern neutral.
Trotzdem volles Versprechens und auf der Suche nach Glück und Liebe
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο, υπαρκτό και μη, μόνο αγώνα, κάντε ένα από τα καλύτερα σας παιχνίδια φέτος, ψυχή με αντοχές και σκοινιά γερά.
μη λυγίσουμε αδέρφια, μη μας πάρουν ούτε σπιθαμή θάρρους, να κοιταζόμαστε με ευθύ τρόπο, να ξεχάσουμε τα πλάγια, πλέον μόνο στο κέντρο.
Δώστε τα όλα στο χρόνο αυτό, μην κρατήσετε τίποτα μέσα σας, την τελευταία ρανίδα ξοδέψτε την για τους γύρω σας, καβούκια τέλος.
Αυτό λέω να κάνω εγώ τουλάχιστον