Αγάπη απάτη ανάγκη.

Πίσω από τον τοίχο
Η καρδιά κοιτάζει
Ανύποπτη δε βλέπει φως
Έξω από τον ήχο
Των παλμών καλπάζει
Φτάνει καινούργιος εχθρός

Αγάπη…απάτη

Μέσα απ’ το παράθυρο
Η καρδιά θαυμάζει
Ανέμελα να πέφτει η βροχή
Κι όλο το άπειρο
Σε λίγο θα φαντάζει
Στα μάτια του κατακτητή

Αγάπη… απάτη

Κι αν λεηλατήθηκε
Η καρδιά ξυπνάει
Κι ούτε που θυμάται τα μισά
Νίκησε ή νικήθηκε
Δεν τη σταματάει
Κι όρθια στήνεται ξανά

Στιχουργός Γιώργος Θεοφάνους. Έτος 2004, από το δίσκο στα υπόγεια είναι η θέα. Το τραγούδι μου αρέσει, το ακούω πολλές φορές, δεν το πολυπιάνω, τι θέλει να πει, αλλά το αισθάνομαι. Είναι και η φωνή του Τερζή, δένει με το ρεφρέν, δύο λεξούλες! Η αγάπη είναι απάτη, απλό και κατανοητό. Τα άλλα όμως στα κουπλέ;;;;

Τι θέλει να πει το ποιητή; Ψυχαναλύοντας τον άνθρωπο Θεοφάνους, θυμάμαι ότι είχε δυσκολίες στο γάμο του, εκείνη την εποχή (με μια τραγουδίστρια, δεν ήταν μαζί; Πώς την έλεγαν; Μελαγχροινή ήταν….), Οπότε υποθέτω ήταν πικραμένος κι έψαχνε αλλού.

Στο δια ταύτα: η καρδιά (του)κοιτάζει πίσω από τον τοίχο και είναι ανύποπτη, ας πούμε αφελής. Δε βλέπει φως, λογικό, τοίχος είναι μπροστά. Ακούει όμως. Τον ήχο των παλμών (της καρδιάς; Του αλόγου που καλπάζει;).

Κάποιος έρχεται καλπάζοντας, τον ακούς και ψιλοτρομαζεις, μάλλον εχθρός/κακός θα είναι! Τη γαμήσαμε, λες στην αρχή.
Μετα, πας στο παράθυρο, ίσως για να δεις, να εκτιμήσεις καλύτερα. Κι εκεί, που βλέπεις ανέμελα να πέφτει η βροχή (ευτυχισμένος ο αφελής!), Ξαφνικά „φαντάζει στα μάτια του κατακτητή, το άπειρο!“

 ΟΚ, εδώ μπερδεύονται όλα γλυκά! Λοιπόν, ο εχθρός, ο κακός, που έρχεται να (με) κατακτήσει, δεν υπολογίζει βροχή, έρχεται καλπάζοντας, γρήγορα, κι έχει στα μάτια του ….το άπειρο! Χμμμμ! Είναι δηλαδή larger than life, „στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα“, έχει μια αυτοπεποίθηση, «θα σας γαμήσω μέχρι το άπειρο“ ξέρω γω….

Κατακλείδα. Η καρδιά λεηλατήθηκε, πυρπολήθηκε, βασανίστηκε, βιάστηκε, γαμήθηκε πατοκορφα, τέλος πάντων. Έχει χάσει την μπάλα, ξυπνάει κι «ούτε που θυμάται τα μισά“ πώς με λένε/πώς σε λένε, αμνησία, μετατραυματικό σύνδρομο, δε θέλω να θυμάμαι, δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά. Νικήθηκε, αλλά στο μυαλό της μπορεί και να νίκησε, άσχετο. Σημασία έχει, είναι δυνατή (η καρδιά) , δεν τη σταματά αυτό το γεγονός και στήνεται πάλι όρθια και ντούρα (για την επόμενη απάτη, συγνώμη , την επόμενη αγάπη).

Αυτά , ο Θεοφάνους. Κατά τη δική μου ερμηνεία. Έτσι είναι, αν έτσι εγώ νομίζω.
Πάμε τώρα στα πιο βαριά. Να δικαιολογηθεί και ο τίτλος.

Το όλον αφορά καταστάσεις και εμπειρίες, που αφενός τις ζούμε, τις απολαμβάνουμε ή τις αφορίζουμε, αφ’ ετέρου δεν είναι κι εύκολο με τη Λογική ή με το ωραίο ρατσιοναλιστικο ευρωπαϊκό μοντέλο να αιτιολογήσουμε ή να εμβαθύνουμε.

 Δε γίνεται, τόσοι και τόσοι διανοητές, φιλόσοφοι, ανθρωπολόγοι, ψυχολόγοι, μελετητές, ερευνητές, κοινωνιολόγοι, σαμάνοι, μάγοι, γιατροί, μέντιουμ, σοβαροί κι ασόβαροι, να έχουν ασχοληθεί με το θέμα, απαρχής του κόσμου και να μην έχουν βρει λύση και να έρχομαι,εγώ κι ο Θεοφάνους και να λέμε: „καλά, μαλάκες είστε, γιατί δε με ρωταγατε;;;;;»

Η Τέχνη τα έχει πει όλα, η αγάπη είναι συχνά απατηλή, πιο πουστικη κι από τον έρωτα. Ο έρωτας εκ φύσεως έχει αυτό το ορμητικό, το εκρηκτικό, τα πυροτεχνήματα, την έξαψη της στιγμής, εν τέλει κάτι το προσωρινό, το φευγαλέο. Δεν υπόσχεται τίποτα, δεν δίνει πολλά θαρρετα, δεν μιλάει για „αιώνια ευτυχία“ ή «για πάντα“. Τώρα, λέει, τώρα, ο,τι αρπάξεις, ο,τι πάρεις, τώρα.

Η πουστιά με την Αγάπη είναι ότι την πιστεύεις , πραγματικά νομίζεις ότι τον/την αγαπάς. Κι όλοι ξέρουν ότι από τις καρδούλες που χαράζουν στα δέντρα τα ερωτευμένα πιτσιρίκια, μέχρι τα ακριβοπληρωμένα διαζύγια των επωνύμων, όλα είναι παραμύθια! Ατμός, Απάτη. Λόγια του αέρα!

Να το πω αλλιώς, είναι θέμα χρόνου! Δεν είναι φτιαγμένο το ανθρώπινο είδος για «Αγάπη», για έναν και μοναδικό Αγαπητικό, για Μια Αγαπη, την Πρώτη και Μοναδική.

Κάποτε θα ξεθυμάνει, θα αλλάξει, θα αλλοιωθεί η οσμή, η Οπτική, η Γεύση. Είναι μόνο μια οπτική παραίσθηση, στη χειρότερη μορφή ακόμα και ψευδαίσθηση. Με λίγα λόγια, to cut a long Story short, η αγάπη είναι απάτη.
Τώρα εγώ καβαλάρηδες και κατακτητές με άπειρο, δεν τα πολυκαταλαβαινω κι ούτε θέλω δηλαδή! Αν στη βαρεσει κάποιος, στη βαρεσε! Γουσταρες, γουσταρε! Τώρα αυτά τα κλαψιάρικα «με πλήγωσε, τον πλήγωσα“ είναι λίγο μοντέρνα. Σαφώς μπορείς να μπλεχτεις σε σαδομαζο καταστάσεις,να φας δηλαδή και πουτσα και ξύλο ή να σε κυνηγάει η γκόμενα με τις φωτογραφίες σας στα δικαστήρια για αποζημίωση ή ηθικό εξευτελισμό (που πιθανόν να τον αξίζεις!)

Αλλά όλα αυτά είναι στα πλαίσια της ανθρώπινης διαστροφής, εντός φυσικών ορίων. Η ζωική μας φύση τα λέει αυτά. Όπως και οι Pavian οι πίθηκοι κι επιθετικοί είναι και αλληλοπηδιουνται, σαν τους Bonobos, γιοι/κόρες/ξαδέρφια/μάνα/θείος/πατέρας/ανήψια, „όλα να μείνουν στην οικογένεια“, έτσι και οι ταχαμδηθεν εξελιγμένοι Σάπιενς έχουν δικαίωμα να λένε „όλα είναι φυσικά“ ή ότι"στον έρωτα και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται“. Όπως εσύ έχεις δικαίωμα στην Polyamorie, σε όλα τα περίεργα αγαποσεξουαλικα, σε κάθε είδους διαστροφή, πιθανόν να έχω κι εγώ το ίδιο δικαιωμα, αν μου πειράξεις το παιδί ή τη γυναίκα,να σου καρφώσω ένα παλούκι στον κώλο που να σου βγει από τα δόντια, λέμε τώρα!

Δηλαδή η αγάπη, ας πούμε τα χαμηλά μας σεξουαλικά ένστικτα, που ταχαμ εξευγενί
ζονται κι αλλάζουν όνομα, δεν υπάγονται σε κανόνες κοινωνικούς, αλλά διαπροσωπικους και ιεραρχικους.
Ένεκα όμως η ανάγκη......
Η ανάγκη, αυτή η καταραμένη ανάγκη. Ανάγκη για επαφή, για αποφυγή της μοναξιάς, για εξωτερίκευση, υποστήριξη, βαθύτερη επικοινωνία. Και φυσικά ανάγκη για παραμύθιασμα. Ανάγκη για αυταπάτη. Ή αυταπάτες, αναλόγως τις αγάπες.
Αγαπάω επειδή αναγκάζομαι να αυταπατωμαι. Είναι υπερβολικά σκληρό, είναι υπερβολικό γενικώς, είναι όμως το μήνυμα. Μη σκοτώνετε τον αγγελιοφόρο!

Λοιπόν, για να μην πολυλογούμε (sic) η ποίηση του Θεοφάνους θέλει δουλειά, το θέμα αγάπη θέλει ειδικό/τεχνίτη/Μάστορα, οι ανάγκες μας είναι πιο επιφανειακές απ'οσο νομίζουμε, η απάτη είναι ανθρώπινος τρόπος ζωής.

Τι να πούμε τι, τι να τραγουδήσουμε;