Εμένα μου/με αρέσει πολύ ο Stevie Wonder των σεβεντις, ήταν πρωτοπόρος στον πανκ/φανκ ήχο, είχε έμπνευση, ήθελε να ξεφύγει από τη μαύρη τυφλή βία, έγραφε αριστουργήματα όπως το Highest Ground η το Superstition. Το τελευταίο δε έχει γαμάτη εισαγωγή, που παίζεται και πολύ εύκολα. Ανοίγω λοιπόν το αρμόνιο της συζύγου και προσπαθώ να αυτοσχεδιάζω λίγο φανκικά.
Έλα όμως που αυτό δεν του αρέσει του κυρίου Γιάκομπ, δε θέλει με την καμία, δε γουστάρει, es passt ihm nicht! Στην αρχή έβγαζε το καλώδιο από την πρίζα, έκλεινε το διακόπτη, πατούσε το Off, γενικά έκανε ό,τι μπορούσε για να μην το παίξω.
Διότι είχε λόγο.... Στο αρμόνιο είχε προηχογραφημενα μερικά κομμάτια. Ένα από αυτά το Rondo alla Turca, KV 331. Με αυτό το κομμάτι παθαίνει πλάκα, το έχει ερωτευτεί, μαγνητιζεται, ηδονίζεται, τι να πω; Όλα του τη σπάνε, μόνο αυτό το κομμάτι έχει αξία στα αυτιά του. Το βαζει μάλιστα και σε συνεχόμενο replay.
Επειδή η Ελισάβετ δεν το πίστευε το βιντεοσκοπησα για να της το δείξω.
Από τότε αν είναι ο Γιακομπ στο δωμάτιο, δεν τολμάμε να βάλουμε ή να παίξουμε Stevie Wonder. Amadeus Mozart με το τσουβάλι. Απεριόριστα και χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κοινώς και για να μην τα πολυλογούμε,
Stevie-Amadeus 0-1.
Ο Μότσαρτ εξημερώνει ακόμα και τα πιο άγρια θηρία! Μεγάλη Νιλα για το Στήβι!
ΥΣ θα κάνω αντεπίθεση στο δεύτερο ημίχρονο, όταν πατήσει τα 16..... χαχα!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου