Μουσικές στ'αυτιά μου

 Παίρνεις ο,τι βρίσκεις. Άλλοτε μαργαριτάρια ανάμεσα στη γουρουνοτροφή, άλλοτε μέτριο φαΐ, απλά να γεμίσει το στομάχι του ακουστικού φλοιού.

Στο χωριό και πέριξ δεν έχει ιδιαίτερους χώρους μουσικής, συναυλιών, κονσερτων. Οι μεγάλες σαλες είναι φυσικά στη Φραγκφούρτη και γι'αυτό ο "κουλτουριαρικος" κόσμος βολεύεται με ο,τι του δώσουν, εκκλησίες με καλή ακουστική, ταβερνάκια υπογεια, μπαρ 10μ Χ 10μ, θέατρα σαν αίθουσα πολλαπλών χρήσεων σε πολυκλαδικό λύκειο.

Περιφερειακά πράγματα, κάτι σαν ΔΗΠΕΘΕ άλλα με μουσικές.

Λοιπόν, ξεκινάμε:

1) Ροκ/Πανκ/Φανκ/και διάφορα που τελειώνουν σε -κ ! 

Τόπος: μπαράκι Café Beans

Συγκρότημα: ένα Cover Band ονόματι Fistful of Chili, παίζει Red hot Chili Peppers και Rage against the Machine. 

Το Πούμπλικο (λατ.Publicum) , το κοινό: MILFs, πουροκερς, καραφλες με κοιλιες (κι εγώ), κυρίες με ζακέτες και ταγιερακια, κάνα δυο νορμάλ-για την ηλικία τους, μερικοί με τις χαίτες, χάλι μαλλί και μπουφάν Hells Angels, ξερωγω... Ο,τιναναι δηλαδή.

Κριτική: εγώ πέρασα τέλεια. Θα το θυμάμαι για καιρό, το χάρηκα, το απόλαυσα. Από τα κομμάτια των RHCP ξεχώρισα το don't forget me και το wet Sand, από τους Rage εννοείται το killin' in the name of και το γαμηστερό know your enemy.

Ο μπασίστας πολύ δυνατός, κιθαρίστας και ντράμερ διεκπεραιωτικοί, ο περφορμερ στάθηκε όσο μπόρεσε στο ύψος του....ήταν και λίγο κοντός, έτσι κι αλλιώς!

ὅρα βίδεο: 

2) Φολκ/Φολκλόρ/οργανική μουσική/Ακκορντεόν

Ακκορντεονάλε 2024

Τόπος: δημοτικό θέατρο Dreieich Sprendlingen 

Καλλιτέχνες: καλεσμένοι ακκορντεονίστες από όλον τον κόσμο, διοργανωτής Servais Haanen. Φέτος ήταν γνωστά ονόματα (στο χώρο) όπως η Νορβηγίδα Irene Tillung και ο Σέρβος Djordje Davidovic. 

Publicum: τόσο ΚΑΠΗ είχα πολύ καιρό να δω μαζεμένο , άνθρωποι που ρύθμιζαν τα ακουστικά για να ακούν από μακριά, που έψαχναν να βρουν πού θα ακουμπήσουν τα μπαστούνια τους και τις περπατούρες. Μερικοί γκριζομαλληδες/γκριζομαλλούσες το είδαν σαν κοινωνική έξοδο, με σεκτ στο χέρι, (γιατί όχι;) λακιρντί στο διάλειμμα. Κι εγώ.

Κριτική: Είμαι φαν, φανατικός, δεν είμαι αντικειμενικός. Κάθε χρόνο το επισκεφτομαι, το γουστάρω, κρατάει κάνα δυομισάωρο. Πολύ διαφορετικοί ήχοι, παράξενοι συνδυασμοί ήχων από διάφορα Ακκορντεόν, πολύ οικείες αρμονίες. Must για μένα.

Όρα φώτο 

3) Λαϊκή/παραδοσιακή μουσική. Τα ελληνικά μου.

Τόπος: Ταβέρνα Όμικρον, κάτι μεταξύ φοιτητομαγαζου και ρεμπεταδικου, με τάση προς το ελαφρό μπουατοσκυλαδικο, Πανδουρα και ουράνιο τόξο με λίγο Λιόλιο! (Τι σας λέω τώρα, έτσι;)

Μουσικοί: την τελευταία Παρασκευή είχε αφιέρωμα στο Γιώργο Ξυλούρη, της γνωστής οικογένειας και μια κυρία αοιδό/μουσικό που συνόδευε. Έπαιξαν λύρα, μαντολίνα, λαούτο/ μπουζουκολαούτο. Μετά πήρε σειρά το κανονικό πρόγραμμα με τους γνωστούς, τον ακκορντεονίστα από το Βόλο στα πλήκτρα, έναν μπουζουξή την τελευταία φορά ήταν ένας από το Μάνχαϊμ, τώρα δε ρώτησα, και η αντρική φωνή, δεόντος λαϊκή. 

Κοινό: Λόγω της ημέρας, πολλά νέα παιδιά, 25-35, πιθανόν Κρήτες μετανάστες και αρκετοί ενήλικες, που χόρεψαν τους χανιωτικους και τα συρτά τους. Οι κλασικοί θαμώνες, κατά μόνας (εγώ) ή κι αγεληδόν, πάντα παρόντες.

Κριτική: εγώ περνάω καλά, πίνω και τρώω καλά, ο ιδιοκτήτης πολύ φιλικός, σαν να μεγαλώσαμε μαζί, οικείος γνώριμος. Τα παιδιά στο πάλκο, δεν το συζητώ, δε μου χαλάνε κέφι. Το απολαμβάνω σε άλλη διάσταση πλέον. Θυμήθηκα και τα πολύ παλιά (Σκορπιός και Σάκης) αλλά και τα λιγότερο παλιά (χρυσή εποχή) ή και πρόσφατες εξορμήσεις με Νίκο. Αλλά όλα αυτά αφορούν εμένα. 

Στο ρεπερτόριο ο Ξυλούρης μου έκανε τη χάρη και τραγούδησε το Κόσμε χρυσέ από τα ριζίτικα. Τα παιδιά είπαν από Διονυσίου και Νικολόπουλο, μέχρι Κουγιουμτζή, Πλέσσα και Περπινιάδη. Δηλαδή....τι να λέμε;

Δες και φωτό 

4) Μπαρόκ μουσική δωματίου 

Τόπος: η Ευαγγελική Εκκλησία του Αγίου Παύλου,εδώ δίπλα στο σχολείο του Γιακομπ.

Καλλιτέχνες: ένα ντουέτο βιρτουόζων μουσικών, η Mayumi Hirasaki, που εκτός από τη δουλειά της με την alte Musik Berlin και τις δισκογραφικές της δουλειές, ψάξε Spotify, είναι και καθηγήτρια στο μπαρόκ βιολί στο Mozarteum στο Salzburg. Ο έτερος Καππαδόκης, κύριος Michael Freimuth, ζηλευτός δεξιοτέχνης του αναγεννησιακού λαούτου, έπαιξε επίσης και θεόρβη (Theorbe) , μια παραλλαγή του λαούτου, με έξτρα λαιμό και πέντε παραπάνω χορδές κι οκτάβες. Και οι δύο επικοινωνιακοί, μας εξήγησαν πολλά, για την προέλευση, για τους ανθρώπους του μπαρόκ. 

Κοινό: οι θρησκευόμενοι ευαγγελικοί, κάτι διάφοροι τοπικοί ηλικιακά υπερβατικοί τύποι (κι εγώ), αυτοί που είδαν φως και μπήκαν και στο τέλος με χασμουρητό και νυστα στα μάτια βγήκαν, γενικό κοινό του "κλασική μουσική κι ότι να'ναι, σαμπως καταλαβαίνω;" κι ένας κύριος γύρω στα 40 που πιάσαμε κουβέντα και μου είπε ότι κι αυτός έπαιζε σε σχήμα μπαρόκ, αλλά φλάουτο. 

Κριτική: Εγώ δεν είμαι ειδικός, ακούω βέβαια εκτός από τους γνωστούς Μπαχ, Βιβάλντι , Χέντελ, και τα πιο σπάνια του Telemann, Johann Adolf Hasse. Τώρα άκουσα πρώτη φορά, μια καταπληκτική σονάτα για βιολί και μπάσο κοντινουο του Veracini, τη λεγόμενη ακαδημαϊκή. 

Η Γιαπωνέζα αντάξια της φήμης της, ο Φράιμουτ καθαρό χέρι, καθαρές νότες, ταχύτητα και εκφραστικότητα, πολύ ιδιαίτερη βραδιά.

Όρα φώτο 

Πού κολλάνε όλα αυτά μαζί, ρωτά ο ένας. Τι σχέση έχουν και πώς γίνεται να σου αρέσουν όλα, θα πει ο άλλος. 

Ξερωγω; Τι με/σε νοιάζει; Τέτοιοι είμαστε.

In the land of sitting comedians

Ermittlungen laufen gegen einen RD-ler in Kreta. Er wurde von einem deutschen Rentner angezeigt, weil er während seiner Schicht in der Rufzentrale der Leitstelle angeblich "ein tragisches Ereignis ignorierte"!! So die Presse! 

Es wurde der aufgenommene Dialog veröffentlicht: ( in einer Mischung vom gebrochenen Englisch und etwas Deutsch)

RD=Rettungsdienst, R=Rentner

RD: 166 παρακαλώ;

Rentner: Hallo, bitte Hilfe!

RD: you speak english?

R: a little bit, please Help, i think my wife is dead.

RD: how dead is she then?

R: i don't know, she looks grey to me.

RD: she moves?

R: wie bitte?

RD: moves, she moves, does she something?

R: my wife is german, even by sex she doesn't move too much.

RD: No problem,then.

R: what?

RD: If she doesn't move by sex und yet she was alive, right now, she doesn't move also, therefore sie can't be dead. Yes?

R: what? Und what about the grey colour? 

RD: what about it?

R: is this normal?

RD: i don't know, how was she before this?

R: White,...i think!

RD: White, as light grey? 

R: i suppose so, yes ! 

RD: there you are, nothing is changed really!

R: please, send us a doctor!

RD: the doctor is on another mission. Try to see, If she is breathing and call us again.

R: wait, i will see it jetzt, now, wait a minute...

RD: i cannot wait, i have another line coming in, sorry...bye, Tschüss! 

Das o.g. Episode schockierte die öffentliche Meinung in Deutschland, allerdings in Griechenland ist jetzt Teil der neuen Show von MV, "Willkommen in Kreta, how dead are you? "

It is obvious-at least i hope so- that this conversation never existed. It is "Fake", although artificial Intelligence will take it some day und make it "real News"! 

Freedom of Art, alias Kunstfreiheit is dangerous!!

Είμαι εμπαθής. Κακό;

 Με αφορμή αυτό το λινκ, https://www.postmodern.gr/2017/03/12/ebathia/

ξαναθυμήθηκα τι δύναμη έχουν οι λέξεις, ειδικά όταν τις χειραγωγεί καθείς, όπως το βολεύει. Μια λέξη δημιουργείται (ή δημιουργήθηκε) και μετά αφήνεται στο "κοινό", στο πέρασμα των χρόνων, να δώσει το νόημα που γουστάρει, εκείνο το νόημα που θα εξυπηρετήσει συμφέροντα και δόλιους/άδολους σκοπούς, τυχαία ή με πρόθεση. 

Εμπάθεια.

Είναι μια απο αυτές τις γνήσια ελληνικές, γνήσια αρχαίες, του ελληνικού πνεύματος, της φιλοσοφίας και του αριστοτελικού διαχωρισμού λογικού/θυμικού.

Εν-παθος: Ε (ν+π=μπ) αθος, εμπάθεια. Εμπαθής=έμπλεος πάθους, όπου

Πάθος (κατά τη Wictionary) : πολύ ισχυρό συναίσθημα που υπερισχύει της λογικής ή μεγάλη αγάπη και ενθουσιασμός για κάτι, ολοκληρωτική αφοσίωση, μεγάλη ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα για την επίτευξη κάποιου στόχου.  

Ο καθένας αντιλαμβάνεται τη μεγάλη (θετική κατά το δοκούν) δύναμη που έχει η λέξη. Αγάπη, ενθουσιασμός, αφοσίωση ενέργεια/ ενεργητικότητα, αποφασιστικότητα. Όλα αυτά εμπνέουν, ακτινοβολούν θετικότητα και μια πανω-από-τις-συνηθισμένες ιδιότητες, που προσφέρει ο νους και το σώμα, στις Default ρυθμίσεις. Κάτι που προφανώς σε ανεβάζει σε άλλο επίπεδο και σου δίνει υπεράνθρωπες-ίσως ;- δυνάμεις.

Κάπου εκεί ήρθαν οι Χριστιανοί καθοδηγητές, οι πρώτοι μάρτυρες, στους πρώτες αιώνες μ.Χ και την είδαν στραβά τη λέξη. Ειδικά οι μεταφραστές των αρχαίων ελληνικών κειμένων, που ήθελαν να χωρέσουν στα αρχαία ελληνικά όλα τα αραμαϊκά κείμενα του Αποστόλου Παύλου και της περιοδείας, που - κατά τη θεωρία και την ευρέως διαδεδομένη εικασία - ήθελε να μιλήσει στο ελληνικό κοινό της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης για αυτά που τράβηξε ο Χριστός (του/μας/σας).

Έτσι μίλησε και για τα "Πάθη, πολλά, όχι ένα, πάθος/παθός, το πάθημα, κάτι οδυνηρό που σε κάνει να υποφέρεις σωματικά ή ψυχικά. Για σας το έκανε, είπε. Τα "Πάθη" του και τα μαρτύρια του- κατά τη δική του μαρτυρία - τα "πήρε" πάνω του , για να σας σώσει (και για να σας κάνει να αισθάνεστε άσχημα, στον αιώνα τον άπαντα!!).

Ηλίου φαεινοτερο, ο,τι θα ανύψωνε τον άνθρωπο, από μέσα του, το ανέλαβε εργολαβία ο Υιός, ο "αφήστε -εμένα-να-πονάω-πάνω-στο-Σταυρό" και πήρε την έννοια Πάθος και τη....γάμησε! Κι έτσι το συνέχισαν και μετά τον Παύλο, όλοι οι κατοπινοί Ηγέτες και Φωνές επί της Γης του Θείου Προστάγματος. 

Ήτοι Πάθος:καταδικαστέο για τους πατέρες της εκκλησίας κι ορθοδοξίας, διότι είναι μόνο για τον Έναν και όχι για τους πολλούς. Και ποιος εσύ είσαι ρε παπαρόφατσα, που θέλεις και Πάθος, κάνας Χριστός;; Βλάσφημε, Ε βλάσφημε! 

Βέβαια στην καθομιλουμένη παρείσφρησε το "περνάω του Χριστού τα Πάθη" ή "των Παθών μου τον Τάραχο". Για να μην πω δε, ότι τα "Πάθη " χρησιμοποιήθηκαν και σε ιατρικά συγγράμματα, για να περιγράψουν με "κόσμιο" τρόπο τα αφροδίσια νοσήματα.

Γι'αυτό και πήρε ένα τέτοιο αρνητικό νόημα. Χάρις στην καλή μας θρησκεία. Κακό πράγμα το πάθος. Τι πάθος, τι λάθος, κάνει και ομοιοκαταληξία. Βούτυρο στο ψωμί του παπά της ενορίας. 

Έλα όμως που οι  Ευρωπαίοι, 200-300 χρόνια μετά το Διαφωτισμό και τη Μεταρρύθμιση, πήραν τη λέξη Empathy/Empathie/Empatia και της ξαναδωσαν την παλιά καλή και θετική μορφή κι έννοια. Εμπάθεια=ενσυναίσθηση, είπαν όλοι οι Φράγκοι, Λατίνοι, Αγγλοσάξωνες, ή σκέτοι Σαξωνες και μοντέρνοι αποδελοιποι.

Να έχεις πάθος για τα Πάθη του άλλου,να συναισθανεσαι τι περνάει, να βιώνεις το δικό του Πάθος με θετικό βλέμμα, καταλαβαίνοντας το τι περνάει. Να βάλεις τη λογική σου, να κατανοήσει το συναίσθημα και την αναταραχή του άλλου, δίνοντας του την παρηγοριά,την ενίσχυση, τη βοήθεια που πιθανόν χρειάζεται και ίσως να μην μπορεί να εκφράσει ή να ζητήσει.

Ώπα; Είπαν οι παπάδες. Τι πουστιά παίχτηκε; Μας την έφεραν! Κουφάλα παπική Τιάρα, πάλι μας γύρισες στα αρχαία, στα παγανιστικά, στα δωδεκαθειστικά. Κάναν και οικουμενικές συνόδους, κάναν και συμβούλια, αποφάσισαν και είπαν, "ο Εμπαθής είναι Κακός άνθρωπος, πάει και τελείωσε, γαμω το Χριστό μου, μην τα ξαναλέμε!" (Δεν ξέρω δηλαδή αν μίλησε έτσι ο Επίσκοπος, αλλά θα ήταν σίγουρα πολύ θυμωμένος με την εξέλιξη!)

Και τώρα μένουμε εμείς εδώ Στας Ευρωπας με την απορία, είμαι εμπαθής ή δεν είμαι; Ήμουν πριν την Πανδημία κάπως εμπαθής η καθόλου; Δεν είναι καλό πράγμα; Αν είμαι empathisch, δεν πειράζει, καλό είναι. Αλλά είμαι εμπαθής; Ελληνικά εμπαθής; Αρχαιοελληνικά εμπαθής;;

Και σκέψου να έπιανα και στο στόμα μου (ή στο ποστ μου) το " Απαθής" !!!!!!!!!

Τον Ιούνιο θα ξεμπερδευαμε!

Μάχαιραν έδωκας (Ματθ. 5,3)

 Με μαχαίρι. Να σε μαχαιρώσουν, με κουζινομάχαιρο ή με χατζάρα ή με ματσέτα. Να είσαι τελείως ανυπεράσπιστος . Κι ας είσαι με φίλο παρέα, μέσα στον κόσμο, έξω από αστυνομικό τμήμα. Μόνος είσαι.

Εσύ κι ο εχθρός. Αυτός που με "πάθος" σε ήθελε και τον απέρριψες γιατί (τον) φοβήθηκες. Που τώρα δε θυμάται -λεει - τι έκανε, γιατί ήταν υπό την επήρεια ψυχικών ασθενειών ή ψυχοφαρμακων, κανείς δε θα καταλάβει ούτε θα το μάθει. 

Δικαστική υπόθεση, θα πεις. Όχι, πολιτικό θέμα, λέει η "Κοινωνία", φταίει το Κράτος, η τρέχουσα Κυβέρνηση. Μια παροδική εξουσία ανάμεσα σε μύριους μόνιμους, που γράφει και η Βιτάλη η Ρέα.  Καλά τα γράφει, αλλά.... Όλοι καλά τα γράφουν! Αλλά... 

Ο μαχαιρωμένος εδώ είναι κι ο μαχαιρωμένος στη Ρουάντα. Είναι κι ο πυροβολημένος μαθητής στη Φινλανδία. Είναι και ο βομβαρδισμενος μάγειρας στη Γάζα. Γυναίκα, παιδί, ανυπεράσπιστος. Βρέθηκες εκεί τυχαία. Κανείς δε σώζει κανέναν. Διάβασα ότι από τη μια οι μυστικές Ισραηλινές υπηρεσίες χρησιμοποιούν ήδη την Τεχνητή Νοημοσύνη για να εστιάσουν καλύτερα στους στόχους κι έτσι να βγει η ηθική "Λαδιά" από τον ανθρώπινο παράγοντα. Η ΤΝ δεν έχει πάθη, σκοτώνει πιο ψυχρά κι αποτελεσματικά. Σαν τότε στο Β'ΠΠ. Έλεγαν ότι οι SS-Truppen ήταν αποτελεσματικοί "σαν ρομπότ", κρύο αίμα, χωρίς έλεος. Υπάρχει και ντοκιμαντέρ είτε στο ZDF, αλλά και στο Νετφλιξ, για το πώς φτιάχνονται τέτοια "ρομπότ -ανθρωποι", από "τελείως" "κανονικούς" "ανθρώπους"!!!

Οι Ισραηλινοί, για να αμυνθούν ή να λύσουν δια παντός το πρόβλημα (τι πλάνη κι αυτή!), χρησιμοποιούν τα ίδια ή καλύτερα μέσα από τους Ναζί, μοντέρνα τεχνολογία, βάζοντας στον αλγόριθμο το "συν/πλην" των ζωών που θα χαθούν, αν είναι παιδιά, άντρες γυναίκες, γέροι γριές, αδιάφορο...για την ΤΝ....που της εισάγουν δεδομένα άνθρωποι, λέω/υποθέτω!

Επίσης "πειράζουν"-διαβασα - τους γεωγραφικούς δορυφόρους της περιοχής, δίνοντας λάθος στίγμα στα κινητά των ανθρώπων, (που τους λεει ότι είναι στη Βηρυτό, ενώ είναι πχ στην Ιερουσαλήμ), το φαινόμενο έπιασε μέχρι Κύπρο. Ακριβώς δεν κατάλαβα πού μπορεί να αποσκοπεί αυτό, αυτοί σίγουρα ξέρουν! Κάτι με το Ιράν και την επίθεση στην "ίσως -πρεσβεία" τους στη Δαμασκό, με βεβαιότητα.

Το ότι ο άνθρωπος δε σώζεται, δεν το γράφω εγώ, σαν κάνας Μεσσίας του Doomsday. Το να λες/να λέω ότι η κοπέλα, η Κυριακή που μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου, ήταν χαμένη/χαροκαμενη, ήδη από τη στιγμή που γνώρισε εκείνο τον άνθρωπο, θα ήταν φαταλιστικό και καθαρή μοιρολατρία/μοιρολαγνεία. 

"Και πού είναι το κράτος;" "Ποιος μας προστατεύει;" αντηχεί σαν το Statement "από τύχη ζούμε ", που έγραφαν οι διάφοροι μετά τα Τέμπη.

Χωρίς καμία διάθεση φιλοσοφίας,απλά είναι τα πράγματα. Το σημερινό Κράτος στο σημερινό στάτους του Πλανήτη Γη, είτε στην Κίνα/Ρωσία/στις ΗΠΑ, στις ευρωπαϊκές χώρες είτε στις άγνωστο-ονοματι αφρικανικές και νοτιοαμερικανικες/ νοτιοαπωανατολικες χώρες, που οι άνθρωποι ζουν με <1 δολάριο το μήνα (διαβάζω στις στατιστικές), ....δεν μπορεί και δε θέλει να προστατεύσει κανέναν. Οι ηγέτες και οι ηγεσίες των Οργανισμών/Επιχειρήσεων που τα ονομάζουμε souverän/ sovereign και Κράτη, κατά το κοινό, υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας, στη συλλογική μας μνήμη, όπως θα θέλαμε να φανταζόμαστε τον Πλανήτη και την Ανθρωπότητα πάνω του. 

Εννοείται ότι από Τύχη ήρθαμε, από Τύχη θα φύγουμε. Κανείς δεν αξίζει κάτι παραπάνω, κανείς δεν είδε το Θεό η τους Θεούς σε ποια γωνία ρίχνουν τα ζάρια. Ένα παίγνιο με/χωρίς κανόνες, μια Τραγικωμωδία, μια φτιαχτή κατάσταση, που νομίζαμε ότι τον έλεγχο τον έχουμε εμείς. Που ψηφίζουμε και διαλέγουμε τα πολιτεύματα μας. Έτσι μας είπε και ο Πλάτωνας, δηλαδή. Ανάθεμα κι αν θα το θυμάται κανένας, σε 50 χρόνια!!!. Ίσως κάνα think-Bot του ChatGPT. 

Δε σώζεται τίποτα, από αυτά που θεωρούμε δεδομένα. Ίσως ο πλανήτης σαν Όλον, ως Μάζα/Ενέργεια. Οι σκέψεις μας πιθανόν να μεταλαμπαδευτούν στους κβαντικούς μικροϋπολογιστές, δεν ξέρω κι αν το μετέφρασα καλά, Microprocessors εννοώ. Τα δεδομένα μάλιστα δε θα είναι καν, αυτό που ορίζουμε ως "Αλήθεια", πιθανόν μια Ερμηνεία, ή δέκα Ερμηνείες ή 10 τρις Ερμηνείες, με εναλλακτικό Τέλος, που λένε και οι καινούριες ταινίες. 

Στο 3 Body Problem, η ταλαντούχα κινέζα φυσικός κάπου στο '60, βρίσκει τρόπο επικοινωνίας και ζητά/εκλιπαρεί ουσιαστικά από "Όντα" άλλων Κόσμων/Γαλαξιών/Πλανητών, να έρθουν και ή να μας σώσουν ή να μας καταστρέψουν. Και πάλι γυρίζουμε δηλαδή στην Πίστη, κάποιος από ψηλά να μας σώσει ή να μας "απολύσει"! 

Η Κυριακή προχτές έλαβε Μάχαιρα, χωρίς να δώκει μάχαιρα, όπως ο Πέτρος, ο Απόστολος. Ήταν αθώα , θα πούνε. Δεν πείραξε κανέναν. Ο θύτης, ο δολοφόνος, είτε θα αποκαλεστεί τέρας είτε ψυχοπαθής φονιάς, θα ζητηθεί η θανατική ποινή -που καταργήθηκε, θα επιβληθεί η "εσχάτη των ποινών", αστεία πράγματα! Οι άνθρωποι που εμπλέκονται ήδη απειλούνται μέσω τηλεφωνημάτων -διάβασα. Ήταν γυναίκες ανάμεσα τους. Κάποιος δε θα φταίει; Η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί. 

Πριν από ένα χρόνο, έγραφα για τα Τέμπη, πριν το Μάτι, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι αριστεροί δε φταίνε ποτέ σε κάτι, έχουν ηθικά πλεονεκτήματα και δείχνουν με το δάκτυλο πάντα τους άλλους, οι δεξιοί αυτομαστιγωνονται, κρύβοντας έτσι την ανικανότητα να αλλάξουν, έστω κάτι, οι παθογένειες που δεν αλλάζουν ποτέ και τις θυμόμαστε είτε στα μεγάλα θανατικά, στα ανήκουστα, στα που -δεν-τα-χωρά-ο-νους, είτε στα μικρά, στους μικρούς φόνους, τις μικρές τραγωδίες, τα μικρά μαχαιρώματα. 

Ανθρώπινος παράγοντας. Ήταν μια κάποια βολική Λύσις, αυτοί οι Βάρβαροι. Τώρα με την τεχνητή νοημοσύνη, που δε θα έχουμε ούτε αυτό σα δικαιολογία;τι θα λέμε; Ας προσέχαμε!!?? Ας διαλέγαμε καλύτερο θεό; Μα πού είναι επιτέλους αυτοί οι "Εξωγήινοι", γιατί αργούν;;;;;;!!! 

Και σκέψου ότι περάσαμε και μια Πανδημία. Τα χρυσόψαρα στη Γυάλα/Πλανήτη γύρισαν κατεύθυνση και την ξέχασαν. Τώρα αναρωτιόμαστε αν είμαστε με τους Ρώσους ή με τους Ουκρανούς, με τους Χαμάς/Παλαιστίνιους ή με το Ισραήλ, με τη ΝΔ ή με τον Κασελακη, με τους πολιτισμένους ή με τους απολίτιστους, με ή χωρίς. 

Δεν μπορεί --ίσως--- να μας σοκάρει τίποτα πλέον. Δε θέλεις, δεν μπορείς να πιστέψεις πλέον, κανέναν και τίποτα. 

Και η πυρηνική βόμβα να πέσει, θα κοιτάμε και θα λέμε: "κοίτα ρε φίλε, τι σου κάνει η Sora"!!!

Eugen Roth. Passt!

 Ein Mensch holt sich für die bezweckte

Fahrt in die Ferien viel Prospekte,

Die, was verdächtig, unentgeltlich

In reichster Auswahl sind erhältlich

Und die in Worten wie in Bildern

Den Reiz jedweder Gegend schildern.

Begeisternd sind die Pensionen,

In denen nette Menschen wohnen.

Ganz herrlich sind die Alpentäler,

Wo preiswert Bett und Mittagsmähler.

Doch würdig reifer Überlegung

Ist auch am Meere die Verpflegung.

Es fragt sich nur ob Ost-, ob Nord-?

Und schließlich wie wär es an Bord?

Nicht zu verachten bei den Schiffen

Der Lockruf : "Alles inbegriffen!"

Der Mensch, an sich nicht leicht entschlossen,

Hat lesend schon genug genossen

Und bleibt, von tausend Bildern satt,

Vergnügt in seiner Heimatstadt.

(Eugen Roth)

Forum für Senioren 😄

Mir passt! 

Mit einfachen Worten Ironie, Sarkasmus, Zynismus

"Mama, Theo meinte, wir sollten Fahrrad ohne Helm fahren"

"Und wenn Theo sagen würde, du solltest aus der Brücke runterspringen , würdest du es tun?"

Das ist die Ironie, der indirekte Weg zur Botschaft, die Hebammen-Methode, weder bösartig noch gutartig. Eher farblos, versucht etwa harmlos jemanden zu belehren.

"Wie geht's dir Elisabeth?"

"Du weißt schon, schlechten Menschen geht's immer gut"

Das ist Sarkasmus, in Form vom Selbstsarkasmus. Offenbarung. Ich lass-mich oder andere- zerfleischen, entweder als negative Energie Ablassen oder als Hilferuf. Der Schmerz ist innerlich, kann trotzdem alle treffen, wenn es nach aussen donnert.

"Herr Doktor, werde ich sterben?"

"Höchstwahrscheinlich, ich kann es aber leider nicht 100% garantieren"

Und das ist Zynismus. Das Leben hat keinen hohen Wert, wie das Leben eines Hundes, eines Κυνός,  altgriechisch Κύων, kyōn oder lateinisch Canis. Der Straßenhund lebt ohne Ansprüche ohne Ehrgeiz ohne Zielstrebigkeit. Ebenso-philosophisch betrachtet - lebt ein Zyniker ohne dass die Lebensumstände von sich selbst und von anderen hoch gewertet werden. Er erniedrigt seine Bedürfnisse zur Ebene eines Tieres, nämlich Essen /Trinken /Defäkieren /Selbstbefriedigen, nicht unbedingt fortpflanzen. 

Ich hoffe, ich hab euch geholfen. 

Stets bemüht.

Die unvermessliche Kraft der Weiblichkeit

https://www.francminhtai.com/

Schwarze Venus Sammlung.

Die Bella Christina

Franc Minh Tai, Frankfurter Künstler. Interessante Aspekte der Schönheit der Weiblichkeit, in jedem von uns. Es hat mir gefallen.

francminhtai.com

Καισάριος Δαπόντες

Περίπτωση ανθρώπου, λογοτέχνη , μεγάλη ιστορία, δεν είχαμε και πολλούς φαίνεται τότε εκεί στο 1730-1780, οπότε ξεχώρισε ο μάγκας. Και φυλάκα μπήκε και αξιώματα πήρε και τραγωδίες έζησε, από τα ψηλά στα χαμηλά που λένε. Και πληθωρικός συγγραφέας ήταν, και χρονογράφος, σα σύγχρονος μπλόγκερ ένα πράμα. και θρησκευτικούς ύμνους έγραφε και μουσική ήξερε και καλόγερος στην Ξηροποτάμου βρέθηκε, πιο πριν ήταν στην αυλή των Μαυροκορδάτων. Και χιούμορ είχε στη γραφή του και θυμόσοφος ήταν.

Ίσως να ήμουν εγώ, παλιά. αν και δεν έχω διαβάσει ούτε ένα κείμενο του (κάπου θα τα βρω, πού θα μου πάνε?) νομίζω τον "έχω". 

Παραδείγματος χάριν>

" Ίξευρε και βεβαίωνε πως σήμερον πεθαίνεις. "

Αυτό που λέω εγώ στον εαυτό μου δηλαδή, καθημερινά, εδώ και δύο-δυόμισι χρόνια.  Τι τέλειο, τι Ντάρμα!

"Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη". 

Σιγά μη σκάσω, σιγά μη χωλοσκάσω, δε θα μας χαζέψουν αυτοί, (οι ποιοί??) , θα τους (ποιούς?) χαζέψουμε εμείς (ποιοι εμείς??) !!!! 

Πες τα κυρ Καισάριε μου, να μην τα λέω εγώ!!

Joaquin Rodrigo

Fantasia para una gentilhombre. Guitar Concert No 1. Κυρίως το δεύτερο μέρος. Ίσως και το τέταρτο, το χορευτικό, Danza de las Hachas, στο σύνολο είναι πέντε μέρη.

Λυρικό, αφήνει να φανεί όλη η γαλήνη (και η σαγήνη) της κιθάρας, ανάμεσα από τα όμποε και τα φλαουτιστικά περάσματα, ανάμεσα στις έγχορδες συνοδείες. 

Έχει εκείνη την ταχύτητα, όχι υπέρμετρη δεξιοτεχνία και το άπλωμα, που χρειάζονται τα σολιστικά μέρη για να αναπνεύσουν πλήρως. 

Μου έφερε λίγο στο μυαλό το Pavane του Gabriel Faure, ίσως το leitmotiv που ακούγεται λίγο απλοϊκό, νατουρέλ, που λεν οι καλλιτέχνες. 

Γραμμένο από τον Rodrigo, τον οποίο-να πω την αμαρτία μου- τον ήξερα μόνο από το Aranjuez και τον είχα μάλιστα συνομήλικο των Tarrega και Albeniz. Αλλά αυτός γεννήθηκε όταν εκείνοι πέθαιναν, ....ωραίο ακούστηκε! προφανώς ειναι η συνέχεια της μουσικής τους στον εικοστό αιώνα.

Βιογραφία, εδώ

Εγώ συγκρατώ ότι γράφτηκε μετά από παράκληση του κιθαρίστα Αντρέ Σεγκόβια, ο οποίος τελικά ήταν και ο gentilhombre / gentleman του τίτλου. Βασίζεται κυρίως σε παλαιότερα τμήματα ενός άλλου Ισπανού συνθέτη του 17ου αιώνα, ονόματι Gaspar Sanz, ο οποίος όντας στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, έγραψε τρία μεγάλα συγγράμματα για την μπαρόκ κιθάρα. 

Γράφτηκε το 1954 και πρωτοπαρουσιάστηκε το '58 στο Σαν Φρανσίσκο.

Πού να το ακούσετε; Εγώ θα σας πω; Μεγάλα παιδιά είστε, θα το βρείτε κάπου. Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Δε θέλω να σας αναγκάσω, μη σας κάνω κάνα Gaslighting και προσβληθείτε!

Γενέθλια. 51

 Τι ωραία πέρασα! 

Εδώ ανακοινώνω μόνο όσα επιτρέπεται από τον κώδικα Ηθικής. Τα άλλα στο μυαλό.

Βίντεο τραβηγμένο από φίλους, όχι ιδιαίτερα κατατοπιστικό, απλά ως ένδειξη. 

Φάγαμε, ήπιαμε, τραγούδησα, χορέψαμε, τα είπαμε. Στα τοπ Τεν των γενεθλίων. 

Ακούω το Urbanum

 ....ή με ακούει αυτό, όπως το ακούω!

Δύσκολος ο Θανάσης, σου βάζει δύσκολα, εδώ και κάποια χρόνια δηλαδή. Εγώ έφυγα για Γερμανία με τον Ελάχιστο Εαυτό, του '11. 

Μετά από την Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου (δεν ξέρω, δεν έχω άποψη, πέρασε μέσα μου και δεν ακούμπησε, ίσως πρέπει να τον ξανακουσω) κι έναν δίσκο λάιβ από 5-6 χρόνια συναυλιών, βγαίνουν το '18 και το '21 μες στην πανδημία δύο δίσκοι με κύριο ερμηνευτή το Σωκράτη (το στόμα που γελά και ο απροστάτευτος). Επίσης μέτριο ενδιαφέρον από μεριάς μου. Είχα αλλάξει κι εγώ βέβαια, στο ενδιάμεσο και δεν είδα αυτό το συνεχιζόμενο γαϊτανάκι στη σκέψη του.

Οπότε με ένα κενό στη δισκογραφία, είπα να ακούσω τον πρόσφατο δίσκο. Το Ουρμπανουμ. εδώ 

Το άκουσα. Δεν την άκουσα.

Το ξαναάκουσα. Μπα.

Όχι. Δυστυχώς για μένα. Αυτός είναι δημιουργός. Εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω. 

Πίσω στα παλιά του. Πίσω στα παλιά μου.

Αντίο Θανάση.

Mit sich im Reinen sein

 Psychotherapeuten wie die Annika, sagen ".....Die Vergangenheit, getroffene Entscheidungen und die Person, die man jetzt ist – alles ist irgendwie in Ordnung....."

Keine Reue! Kein schlechtes Gewissen! Das Beste, das er konnte. Alles in dem Moment war richtig so, wäre nichts anders gewesen. Könnte nicht anders verlaufen. 

Es besteht dennoch keine Ordnung, nix Reines und Feines. Enthusiasmus ist Schnee vom gestern, Pessimismus und Fatalismus sind wie das Blutzoll des Lebens. Dazwischen, gequetscht und erstickend, das Gefängnis der Realität (danke Lampe!) Trotz der Farce findet ein Friedensvertrag statt, das endgültige Kompromiss mit sich selbst. 

Im Reinen, in Ruhe, ein Seufzer. Er gab alles was er konnte. Kein Ding, das Ergebnis war nicht das Erwünschte, gelinde gesagt.

Oder andersrum,  das Ergebnis wurde nicht gesehen, nicht wahrgenommen. Das Publikum hat das Stadium vor dem Ende verlassen. Ohne Frust und ohne Traurigkeit. "It's what it is now" wie Mark Knopfler singt.

Jeder sollte mit sich im Reinen enden. 

Aber...das ist das wahre Ende, nicht wahr?

Wechsel der Dinge

 An einem regnerischen Tag, um 06:15, wie immer, unterwegs für die Arbeit, höre ich ein meiner Lieblingsgedichte von Brecht, mit banalen Worten konstruiert, wiederholt und monoton.

 Jung, alt, traurig, erinnernd, morgen, Abend. 

Geschrieben in 1955.

In einem Jahr war er mit 58 tot.

Wechsel der Dinge

Und ich war alt, und ich war jung zu Zeiten

War alt am Morgen und am Abend jung

Und war ein Kind, erinnernd Traurigkeiten

Und war ein Greis ohne Erinnerung.

War traurig, wann ich jung war

Bin traurig, nun ich alt

So, wann kann ich mal lustig sein?

Es wäre besser bald.

Begr

Keine Vorsätze....

Bloß keine Vorsätze! Die getarnte Falle der Hoffnung und der Illusionen muss man erst vermeiden, dann entblößen und vernichten.

Vorsätze definieren oft trügerische Ziele, man kann nicht genau wissen, wer er ist, was er ändern möchte, warum das vorherige Jahr so schlecht war und was für ihn die Zukunft bereithält. Es sind die Dinge, die die fremden Augen von dir verlangen. Die Norm. Oder das Spezielle! Nicht dich, sondern den besseren Selbst. Die Variation, die den meisten in deinem Kreis passen würde. 

Ein Beispiel ist das Gewicht. Alle oder fast alle in unserer Allesfresser-Welt sind nicht zufrieden mit ihrem Gewicht. Alle wollen abnehmen. Komischerweise manche sind weder zufrieden mit Ihrem Gewicht noch mit ihrem Gesicht. Und das hat überhaupt nicht mit unseren "westlichen Werten" oder Esskultur oder Figurvorbilder zu tun. Eine  dauerhafte Frustration wegen der Verwöhnung "ich muss der schönste-der dünnste -der sportlichste sein".

Plastische Chirurgie freut sich tierisch auf euch, auf alle Opfer der guten Vorsätze. 

Dry January! Hab ich gemacht! Keine Bange, noch kein AA Mitglied. Es hat mir überhaupt gefehlt. Ist es die Lösung? Definitiv nicht! 

Jetzt wäre ein zuckerfreier Februar. Keine Schokolade, kein extra Zucker, keine Süßigkeiten. Tja, sag der Fasching das! Was heißt eigentlich Vorsätze, und Fasten, und Resolution? 

Wir sollen uns einschränken, auf unsere Gelüste verzichten, "besser werden", was wir an uns hassen, einen Knopf "delete" drücken und durch magischen Strahlen, ein glorreiches Verzaubern vollbringen: "Ich bin etwas anderes, etwas was ich mir wünsche".

Das heißt, alle diese Jahre, alle diese Mühe, all den Verfall und das Verrecken, die ganzen Burn-Outs und Breakdowns, den ganzen Mist, den ich durchgemacht habe,  alles umsonst????

Nein, ich setze den Untergang fort, es bleibt mir nix übrig. 

Keine Vorsätze!

Nur Schlusssätze.

Shostakovich Symphonie 14, Opus 135

 Για την αρχή επίσης του χρόνου: 

Ένα εντυπωσιακό έργο της εξπρεσιονιστικής περιόδου του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση κι ο Μίκης (είχα γράψει για τη βράβευση εδώ).

Ανήκει στα ύστερα έργα του, γράφτηκε το 1969, έξι χρόνια πριν το θανατό του. Είναι γραμμένο σε σολ ελάσσονα, περιλαμβάνει υψίφωνο, βαθύφωνο και ορχήστρα εγχόρδων με κρουστά. Το λιμπρέτο είναι ποιήματα των Garcia Lorca, Apollinaire, Küchelbecher και Rilke.Ειδικά για τον τελευταίο, έχω ξαναμιλήσει (εδώ). Ο Σοστακόβιτς χρησιμοποιεί το ποίημα "der Tod des Dichters", ο θάνατος του ποιητή, που γράφτηκε στο Παρίσι το 1906.

Μπορείτε να ακούσετε μόνο ένα μικρό απόσπασμα (τη μελοποίηση στο ποίημα του Ρίλκε) εδώ ή ολόκληρη τη συμφωνία με όλα τα ποιήματα, με τη συμφωνική ορχήστρα της hessischen Rundfunk εδώ .

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να εκτιμήσω το μεγαλείο ενός τέτοιου μοντέρνου σύνθετη, που ζει κι αναπνέει σε ένα απολυταρχικό καθεστώς με το φόβο της λογοκρισίας, ή και του θανάτου, εάν ο πατερούλης δεν τα έβρισκε αρκετά "σοσιαλιστικά" τα έργα του. Πάντως με το αυτί μου, δεν τα ακούω ότι κατευθύνονται στον μέσο άνθρωπο, στον ανοίκειο με διαφωνίες και κοντρα-αντιστιξεις, α-μελωδικές γραμμές και ακατανόητα λόγια. Ίσως να μην έχω ιδέα για το τι ακριβώς ήταν αυτή η ρωσική κομμουνιστική ιντελιγκέντσια στις δεκαετίες '50- '60, αλλά το σίγουρο ήταν πήρε πολλές βραβεύσεις από το καθεστώς. Ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος που ο Στραβίνσκι δεν το γουσταρε, τον κριτικαρε, το σνομπαρε και όταν βρέθηκαν κάποια στιγμή ήταν ιδιαίτερα καταφρονητικός. Παρόλο που ο Σοστακόβιτς τον είχε είδωλο, πρότυπο, τον εκτιμούσε αυτόν και τη μουσική του απεριόριστα.

Τέλος πάντων, οι άνθρωποι ίσως πρέπει να διαχωρίζονται από το έργο τους, αλλά αυτό ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή του cancel Culture, δεν είναι ούτε να το αναφέρεις.

Ξανά στο έργο. Ο ίδιος ο Σοστακόβιτς έδωσε μεγάλη σημασία στην 14η, έλεγε ότι ο,τι είχε δημιουργήσει μέχρι τότε, ήταν η προετοιμασία για αυτό το έργο του. Το οποίο ουσιαστικά είναι η ερμηνεία του για το φαινόμενο του θανάτου. Είχε κουραστεί, είπε, με την ωραιοποίηση και μυθοποίηση της στιγμής που πεθαίνει ο άνθρωπος. Σε μια συνέντευξη είπε: 

"In part, I am trying to polemicise with the great classics who touched upon the theme of death in their work.... Remember the death of Boris Godunov. When ... he dies, then a kind of brightening sets in. Remember Verdi's Otello. When the whole tragedy ends, and Desdemona and Otello die, we also experience a beautiful tranquility. Remember Aida. When the tragic demise of the hero and heroine occurs, it is softened with radiant music."

Quoted in Fay, Mussorgsky and Shostakovich, 22o. Από τη Βικιπαίδεια 

Υπό το πρίσμα αυτό, ακούστε τη μουσική, όχι ως αυτοκτονικό ιδεασμό, ούτε ως καταθλιπτική αίσθηση. Απλά ως τα οράματα ενός δημιουργού, που προαισθάνθηκε και άκουσε μέσα του, αυτό που ήρθε μετά από έξι χρόνια. 

Και να μην ξεχνάμε, ίσως και να μην υπάρχει, μου αρέσει/δε μου αρέσει. Ο δυϊσμός στις τέχνες, όπως και στη ζωή και στην καθημερα πράξη είναι καλός για την απλοποίηση των συνθηκών αλλά όχι τόσο κοντά στην πραγματικότητα. 

Καλή ακρόαση. Καλή αρχή, στο νέο έτος, με πατερίτσες ή χωρίς.

Groucho....

 Άντε, για να "αλαφρωσουμε" το κλίμα, χρονιαρες μέρες....

Πράγματα που με αφορούν, με εκφράζουν, είναι σαν να τα είχα πει εγώ....αν ήμουν τόσο έξυπνος!

Growing old is something you do, If you're lucky.

Before I speak, i have something important to say.

Money will not make you happy and happy will not make you money!

He may look like an idiot, talk like an idiot, but don't let that fool you: He really is an idiot! 

I am free of all prejudices, i hate every one equally.

I drink to make other people interesting.

Learn from the mistakes of others. You can never live long enough, to make them all yourself.

Marriage is the chief cause of divorce. (Now, you tell this to me!)

The problem with doing nothing is that you never know when you're finished. 

If you are not having fun, you are doing something wrong.

Και το καλύτερο.... Για μένα

Humor is reason gone mad.