Μήπως τα έχει/έχω πει όλα;

 Ο Θανάσης. 

"... κάνει και μένα φρύγανο, μα μένα δε με νοιάζει .." Σιμουν.

"...τα παγωμένα μου μάτια, όταν βλέπει η Ανταρκτική χλωμιάζει, δε θα μπορέσει κανένας, να με βάλει στο παιχνίδι ξανά..." Ανταρκτική

"...δε μ'αναγνωρίζετε, γιατί έλειπα καιρό..." San Michele

"... γιατί ήταν ο ελάχιστος εαυτός....ο νοσταλγός της αρχής...." Ο ελάχιστος εαυτός

Εγώ.

Δε με νοιάζει.

Το "δε με νοιάζει" είναι πολύ διαφορετικό από το "τα έχω όλα γραμμένα στα αρχιδια μου". Δε με νοιάζει, για μένα, για σένα, για τον αλλον. Όλοι κι όλα θα πάρουν τη σειρά τους. Το "Ποιος ζει, ποιος πεθαίνει" πήρε εδώ κι ένα χρόνο άλλο νόημα. Είναι η εφαρμογή του πιο πολύπλοκου "και να ζει και να μη ζει, είτε ζει είτε δε ζει, δε ζει όταν δε ζει και ζει -πιθανον-οταν δε δε-ζει". What happens , happens. And then we are gone. Που λέει κι ο Γουλιέλμος ο Δελτορος.

Τα μάτια μου πάγωσαν, τα μέσα μου πάγωσαν. Συμπυκνώθηκαν, έγιναν συμπαγής ουσία, σκληρή. Σπάει φυσικά, και κομμάτια γίνεται, αλλά κάπως πιο δύσκολα. Δεν προβλέπεται λιώσιμο των πάγων στους επόμενους χρόνους. Κι ενώ όλα γύρω μας λιώνουν κι αποσυντίθενται, εγώ μπήκα στην εποχή του δικού μου Παγετώνα.

Ούτε εγώ με αναγνωρίζω. Να μου το έλεγαν πριν χρόνια, θα έλεγα φυσικά "αποκλείεται" και ότι "η φύση δεν αλλάζει". Τώρα όμως το βλέπω φυσιολογική εξέλιξη, με αυτά που πέρασα και περνάω. Είναι η Μεταμόρφωση του Κάφκα. Αναγκαία συνθήκη. Εντάξει όχι ότι κι έγινα κάνας λυκάνθρωπος, αλλά και κανονικός όπως πριν, αναμφισβήτητα δεν είμαι. Τα γνωστά εργαλεία- ειρωνεια/κυνισμός/σαρκασμός- είναι εκεί,αλλά όχι πλέον με στόχο. Μπήκαμε στα στάδια του Sachebene, φεύγοντας τελείως, αλλά μιλάμε για έτη φωτός πλέον, μακριά από το Appelohr και το. Offenbarung. Να μη μιλήσω καν για τα Beziehungsaspekte. (Συγνώμη, δεν ξέρω, πώς θα μεταφράζονταν καλά στα ελληνικά!) Εκεί υπάρχει η αψεγάδιαστη Relativieren-Theorie μου. Όπου relativieren, think in relative terms. Συγνώμη και πάλι, δε νομίζω ότι έχω χρόνο και διάθεση να ψάχνω στη γλώσσα μας πώς θα μεταφράζονταν. Relativize . die Bedeutung von etwas abschwächen, indem man es zu einer anderen Sache in Beziehung setzt....Λέει στο δίκτυο.  

Alles relativiert sich. Verniedlichen. Abdämpfen, abmildern. Και με τα ρήματα αυτά , τράνζιτ στην ελαχιστοποίηση των λειτουργιών.

Ergo, ο ελάχιστος εαυτός μου. Δε σώζουμε κανέναν, ούτε καν τον εαυτό μας. Δε σώζεται κανείς. Κατεβάζει ταχύτητα κι απολαμβάνει τη διαδρομή. Δεν κρατάει πολύ. Γιατί να ανεβάζει κανείς στροφές; Ρελαντί και πολύ είναι. Αλλά εδώ είναι και η μεγάλη παρεξήγηση. Ρελαντί σωφαρει και ο τεμπελχανάς, ή ο αδιάφορος ή ο ανίκανος. Δηλαδή αυτός που βαριέται, αυτός που δε θέλει κι αυτός που δεν μπορεί. Στον ελάχιστο εαυτό αναγνωρίζει κανείς την υποβάθμιση όλων αυτών των ενεργειών. Ούτε βαριέται ούτε δε βαριέται. Ούτε θέλει ούτε δε θέλει. Ούτε μπορεί ούτε δεν μπορεί. Ακολουθεί ένα δρόμο. Ως επαγγελματίας άνθρωπος. Όχι πλέον ως ανθρώπινος άνθρωπος. Απαλλαγή από τα βαρίδια των κοινωνικών δεσμεύσεων και υπαρξιακών ψυχαναγκασμών.

Αλλά γιατί να περιγράφω εγώ, εφόσον τα έχουν πει άλλοι καλύτερα; Πχ ο Christopher Lasch, γνωστός ιστορικός και κοινωνιολόγος ορίζει τον ελάχιστο εαυτό στο ομώνυμο έργο του ως έναν απαραίτητο μηχανισμό ψυχικής επιβίωσης "...σε ταραγμένες εποχές...". Καμία σχέση με το ναρκισσισμό και την εσωστρέφεια. Ο ελάχιστος εαυτός επιτρέπει τον αυτοσκοπό, την αυτοφροντίδα. Την επιστροφή στη βασική λειτουργία, (στο Default Setting, θα έλεγε κανείς), επιβιωτικά αυτονόητη διαχωριστική γραμμή του σημαίνοντος και σημαινόμενου, από τις γνωστές επιστήμες της Φαινομενολογίας και Σημειωτικής. Για να εξηγηθώ, ο Λας έγραψε το έργο αυτό, μετά την "κουλτούρα του ναρκισσισμού" ακριβώς γιατί τον παρεξήγησαν και προσπάθησε να τα "σπάσει και να τα ξαναριξει". Τι λέει λοιπόν ο κος Λας στον πρόλογο του (και στην ουσία εξηγεί το ακριβές νόημα και την συγκεκριμένη συμπεριφορά): under siege, the self contracts to a defensive core, armed against adversity.

Εκεί είμαι. Στον "αμυντικό πυρήνα". Συμπτυγμενος. Συσταλμένος. Συμπυκνωμένος. 

Ξανά στις Επιστήμες. Δε θα μας σώσουν ούτε αυτές, αλλά θα φωτίσουν κάπως το μαύρο σκοτάδι μας. 

The minimal self Hypothesis από ψυχιατρική σκοπιά. Πρόσφατα γραμμένο, μέσα στην πανδημία, δημοσιευμένο στο Consciousness and Cognition. Timothy Joseph Lane ο συγγραφέας. 

Στάδια αυτού του ελάχιστου, του μίνιμουμ της λειτουργίας, νευρωνικά ίχνη του, όπως λέγεται, μπορούμε να δούμε στο λεγόμενο σύνδρομο μη αντιδρώσας εγρήγορσης, unresponsive awakefullness syndrom. Παλιά το λέγαμε και απαλλικό σύνδρομο ή φυτική κατάσταση (μη πολιτικά ορθός όρος!). Εκεί λοιπόν με τις μοντέρνες απεικονιστικές εξετάσεις είδαν κάποιοι επιστήμονες, κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια τους, το Default Brain Network. Εκείνες τις αναλαμπές, εκείνες τις σπιθιτσες που κρατάνε ίσα ίσα τη μηχανή αναμμένη. Τίποτα δεν κινείται αλλά και τίποτα δε μένει ανενεργό. Παρόμοια φαινόμενα έχουν δει και στο non-REM ύπνο, αλλά και σε κάποια στάδια της αναισθησίας. Ο ελάχιστος εαυτός μας είναι εκεί, αυτός μας βρίσκει. Εμείς, οι περισσότεροι, τον αγνοούμε, γιατί "θέλουμε να ζήσουμε τις εντάσεις, τις υψηλές ταχύτητες, το Adrenalin Kick, "στα κόκκινα", να μαζέψουμε πολλές εμπειρίες, να αισθανθούμε ζωντανοί μέσα στο στριφογυρισμα του λουναπαρκ, στους στροβίλους των αισθήσεων. Όλο το πακέτο της έξαψης. 

Οι περισσότεροι.

Γιατί εμείς, οι λιγότεροι , καταλήξαμε στην αδυναμία της φύσης μας και ψάξαμε (ή ξεθάψαμε) τον ελάχιστο τρόπο, το Modus Vivendi μιας αρχαίας θαλάσσιας χελώνας, την παλαιοεγκεφαλική ρίζα μας, καθώς ο νεοεγκέφαλος μας πρόδωσε. Κάποιοι Γιόγκι που κάθονται στα καρφιά, οι μοναχοί ανά τους αιώνες, οι ανοϊκοί συμπολίτες μας τον τελειοποίησαν αυτόν τον τρόπο, την ελαχιστοποίηση νοητικών/γνωσιακών λειτουργιών. Και δείχνουν ευτυχισμένοι. 

Οι Ελάχιστοι, οι Ασκητές της πνευματικότητας, οι υπερ-ρεαλιστές, οι Αρνητές των οξύνσεων, οι κατατονικοί Ξενιστές των Ονείρων. 

Τα είπαν όλα. Ή έτσι θέλουν να πιστεύουν. Και δεν υπάρχει άλλο. Θα φύγουν όπως ήρθαν. Μόνο με βρύα στο άσπρο των ματιών τους. 

Δίκαιο. Ρωμαϊκό.

 Audiatur et altera Pars.

Για έλα κάθησε με μας......

 (O Άκης ξαναέγραψε παλιά το ρωμαϊκό δίκαιο?)

Ένα και το αυτό. Μπες στα παπούτσια του άλλου και μετά κρίνε λόγια, συμπεριφορές και τεκταινόμενα. Άκουσον μεν, πάταξον δε.

Παγίδα. 

Πώς να μπεις στα παπούτσια του άλλου; Σε χτυπάνε. Ή είναι φαρδιά και θα πέσεις. Δε γίνεται. Απλά μπορείς να το φανταστείς, "πώς θα ήταν, εάν ....". Πάλι φαντασιακή κατάσταση, εξιδανικευμένη. Πώς να ερμηνευτεί μια άλλη πραγματικότητα, ενός άλλου κόσμου, από τα ίδια μάτια, που κρίνουν τόσο υποκειμενικά;

Έπεσες ποτέ σε λάσπη, πτώση πέντε μέτρων, μετά από έκρηξη οβίδας; Ένοιωσες ποτέ ωστικό κύμα σε κλειστό χώρο; Σε βίασε ποτέ κάποιος; Σε βασάνισαν με ρεύμα στα αρχιδια; Σε πέταξαν ποτέ σαν το σκύλο, έξω από σπίτι; Κοιμήθηκες ποτέ έξω στην παγωνιά, μείον 5, με ένα παντελόνι και ένα μπλουζάκι; Πέρασες έναν μήνα με 5ευρω; Έχασες μάνα, πατέρα, αδέρφια, σε πόλεμο / σε αυτοκινηστικό /σε πυρκαγιά/ σε σεισμό/σε κατολίσθηση/ σε έκρηξη; Βρέθηκες σε φουσκωτό, καταμεσής της θάλασσας, χωρίς να ξέρεις κολύμπι και να βλέπεις να ξεφουσκώνει; Έχεις φάει ξύλο, σχεδόν μέχρι θανάτου;

Ναι, έχεις δει άπειρες ταινίες. Ναι, μπορείς να το "φανταστείς", να το "δεις, μπρος στα μάτια σου". Ναι, άκουσες κάποιον, που το περιέγραφε.

Καμία σχέση με αυτό που ζει κάποιος και πώς το χειρίζεται αυτός ο κάποιος. 

Ο Άκης Πάνου πχ. Σκότωσε τον αγαπητικό της κόρης του, παντρεμένο άντρα, που δεν ξέρουμε αν είχε "ειλικρινή αισθήματα και σκοπό". Δεν μπήκε στη θέση του άλλου άντρα, υποθέτω! Ο κώδικας του, ο αρχαίος ο νεατερνταλικός, ο "αντρικός", δε σήκωσε πολλά πολλά, θίχτηκε, δίκασε και καταδίκασε με τη μία. Δεν ξερουμε όλα τα δεδομένα, υποθέτουμε και μεις. Τι; Να μπούμε στη θέση του Πάνου; Ναι, ίσως.....εν βρασμώ ψυχής! Ένας παντρεμένος βγαίνει με την αρκετά μικρότερη του γυναίκα-στα μάτια ενός πατέρα, ακόμα κοριτσάκι -και έρχεται να μιλήσετε "σαν άντρες" στο σπίτι σου.Είναι λίγο φυτίλι στο βαρέλι με την πυρίτιδα.

Ο Πούτιν. Ήθελε να μείνει, προφανώς στην ιστορία, ως αυτός που ξανάδωσε εδάφη στην πετσοκομενη πρώην ΕΣΣΔ, νυν Ρωσία. Έτσι απλά, μαζί με γεωστρατηγική και ενεργειακά συμφέροντα. Γιατί να μπω στη θέση του; Τι να δικαιολογήσω; Ότι και οι Ουκρανοί έκαναν λάθη, πολιτικής εκτίμησης, με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ/Γερμανία; Γιατί όμως να πληρώνουν οι αθώοι; Ναι... κανείς δεν είναι αθώος, ακούω να λένε από το Δίκαιο, απλά διαβαθμίζεται το επίπεδο ενοχής. Κάθεσαι στο σπιτάκι σου στη Μαριούπολη και σκάει το δωμάτιο σου (και συ) σε είκοσι κομμάτια. Να μπω στη θέση του και τι να πω; Ναι, όντως , δεν είναι ιδανικό τέλος, θα έπρεπε να ήταν λίγο καλύτερα;;

Το κοριτσάκι που το δηλητηρίασε η μάνα του, ο πατέρας που εξέδιδε την κόρη του, τα παιδάκια που τα βίαζαν εδώ σε μια κατασκήνωση, εκείνη η δωδεκάχρονη που την πηδούσε η γειτονιά και όχι μόνο επί πληρωμή , όλα τα αγοράκια που θωπευτηκαν, κακομεταχειριστηκαν, βιάστηκαν από καθολικούς παπαδες, την 15χρονη που τη βίασαν ομαδικά δέκα Ινδοί σε ένα λεωφορείο ........ ................................ να μπω στη θέση αυτωνων και να πω τι; Γαία πυρί μειχθητω; Κάψτε τη Γη, τιναξτε στον αέρα όλο το σύμπαν; Σκοτώστε όλους τους ενήλικες; Ότι κινείται, άνω των 5χρονων; Ο άνθρωπος δεν αξίζει να ζει. Πρέπει να μην υπάρξει τίποτα και κανείς πλέον στον πλανήτη;

Όχι. Να μπω στη θέση των θυτών; Των εγκληματιών; Γιατί; Μήπως δεν έφταιγαν πολύ αλλά λίγο; Ότι είναι "άνθρωποι" κι ως άνθρωποι "υπέπεσαν" σε μια "αμαρτία"; Μια πολιτικός στη Γερμανία είπε στη Άνω Βουλή "ίσως και οι παιδεραστές/βιαστές μικρών παιδιών να δικαιούνται σύμφωνα με το νόμο μια αποκατάσταση!" 

Ο νόμος. Ουδείς υπεράνω του δικαίου. Αυτού πού πρωτοφτιάχτηκε από τον Χαμουραμπί, πέρασε στις ελληνικές πόλεις και αναδύθηκε ως πλήρης υπαρξιακή θεωρία των κοινωνιών στην αρχαία Ρώμη. Ο von Schirach τα γράφει ωραία εδώ, έστω κι αποσπασματικά. Δε συμφωνώ βεβαίως σε όλα μαζί του, καταλαβαίνω τι θέλει να πει, μπαίνω τρόπον τινά "στα παπούτσια του"- ο άνθρωπος υπερασπίστηκε ο,τι κατακάθι και μη πέρασε από τις αίθουσες του Βερολίνου για 20 χρόνια. Και τι λέει δηλαδή; Dura lex sed lex, ή τα σύκα σύκα ή τη σκάφη σκάφη. Η δικαιοσύνη, αυτή η δικιά μας εδώ, του δυτικού τύπου, του ευρωπαϊκού, δεν μπορεί να λειτουργήσει με δύο μέτρα και δύο σταθμά. 

Εγώ δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν είτε θύτη είτε θύμα, ούτε νομοθέτη ούτε δικαστή, ούτε ένορκοι ούτε μάρτυρες, ούτε δικηγόρους ούτε εισαγγελείς, ούτε κοινό ούτε οποιοδήποτε δικαστικό προσωπικό. 

Δε θέλω να μπω στη θέση τους και στα παπούτσια τους,

Μήπως μπήκαν ποτέ αυτοί στα δικά μου; 

Φτωχέ πατέρα

 Πολλά χρόνια είχα να τα ακούσω. Δεν το είχα πεθυμήσει. Ξαφνικά το βρήκα, εκεί πεταμένο σε ενα σοκάκι του Ίντερνετ. Οι γογγυσμοί της Λύδια πρέπει να έκαναν δεκάδες χιλιάδες πατεράδες να ρίχνουν μαύρο δάκρυ. Λες να βάλω αυτό να παίζει στην κηδεία; Χμμμμ.....

Μπααα! Άμα φύγεις, ποιος σε γαμαει κι εσένα, φτωχέ πατέρα!

Am Akragas

 Am Akragas

Das geklärte Wasser in den Händen,

an dem Mittag mit den weißen Brauen,

wird der Fluß die eigne Tiefe schauen

und zum letzten Mal die Dünen wenden,

mit geklärtem Wasser in den Händen.

Trägt der Wind aus Eukalyptushainen,

Blätter hochgestrichen, hauchbeschrieben,

wird der Fluß die tiefren Töne lieben.

Festen Anschlag von den Feuersteinen

trägt der Wind zu Eukalyptushainen.

Und geweiht vom Licht und stummen Bränden.

hält das Meer den alten Tempel offen,

wenn der Fluß, bis an den Quell getroffen,

mit geklärtem Wasser in den Händen

seine Weihen nimmt von stummen Bränden.

Αγαπημένη Bachmann, καημένη Bachmann. Κορίτσι του Κλαγκενφουρτ.

O Ακράγαντας, το Agrigento. Valle dei Templi. Η θάλασσα πιο μακρυά, που κρατάει τους αρχαίους Ναούς ανοιχτούς. Αυτό μας έβγαλε το μάτι. Κάποτε.

Να πάμε με την αδελφή μου. Κάποτε. Αυτό θέλω. 

.

Miranda Variation

Ich habe das Recht zu schweigen. Alles, was Ich sage, kann und wird vor Gericht gegen Mich verwendet werden. Ich habe das Recht, zu jeder Vernehmung einen Verteidiger bzw einen Shamanen hinzuzuziehen. Wenn Ich Mich keinen Verteidiger bzw Shamanen leisten könnte, wird Mir einer gestellt. Ich verstehe diese Rechte, ja!

Wenn ich alles so wusste, hätte ich eine Schweigegelübde einhalten müssen. Von Geburt an. Bis zum Grabstein. 

Ohne Warnung. Silentio. Stille. Sonst wird jedes Wort gedreht,  im Mund und im Papier. Das Gesagte ist nicht vom Vorteil, der erste Homo habilis/sozioökonomicus weiß es jetzt. Brüllen, heulen, brummen gehören dazu, unerlaubte Geräusche. Grinsen, Pokerface, Winken, OK, erlaubt. Und wieso muß man laut sprechen, sich äußern? Alles wurde ausgesprochen, angesprochen und besprochen. Was hat alles gebracht? Missverständnisse, Misslichkeiten und Verärgerung. Emotionen können nichts anfangen, wenn die Worte in der Luft bereits schweben. Epea pteroenta (ἔπεα πτερόεντα) die geflügelten Worte. 

Lasst uns schweigen. Alles ergibt keinen wortwörtlichen mündlichen oralen Sinn mehr. 

Lasst uns nur schreiben. Im Cloud! Genauso wie die Vögel mit ihren Flügeln, lasst uns in den Himmel schreiben. Mit dem Zeigefinger, mit den Gedanken, die frei sind und niemand sie erraten kann. 

Ja, ich hab das Recht zu schweigen, jedoch denken, wie ich jemals sprach und was daraus kam. 

Steinzeit. Zurück in die Steinzeit. Oder noch früher. Keine Menschen in der Milchstraße. Keine menschliche Stimme, keine Laute. Keine Vokale und Konsonanten. Stimmbänder unterentwickelt.

Gesagt,getan. Sollte es. 

Aber das ist nur mein Recht, nicht euer.

White Rabbit and the Wizard

Κι εγώ διάβασα την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, ίσως να κυνήγησα με τον Τρελοκούνελο και τους Νταμπλντί και Νταμπλντάμ. Μαγικά μανιτάρια δεν έφαγα, τα φυλάω για αργότερα.

Μαγική φωνή της Grace Slick, εδώ. Το έγραψε, το είπε. Κι έμεινε για μας. Παρακαταθήκη από το "σουρεαλιστικό μαξιλάρι" για τις επόμενες γενιές. Γράφτηκε το 1967. 

Το άλλο κομμάτι γράφτηκε το 1970, τρία χρόνια μετά. Ο Οζζυ στο εξώφυλλο. Εμπνευσμένο, είπε ο μπασίστας μετά από κάποια χρόνια , από τον Γκάνταλφ του Τόλκιν. Ο οποίος Τόλκιν έβρισκε το Λιούις Κάρολ και την Αλίκη του,"διασκεδαστικούς αλλά κι ενοχλητικούς".

 Η ίδια ή άλλη ψευδαίσθηση; Τα δύο κομμάτια αυτά πάντως είτε λες "απέχουν αιώνες μεταξύ τους " είτε λες "είναι οι δύο πλευρές του νομίσματος " είτε δε λες τίποτα, βγάζεις το σκασμό και τα ακούς σαν τον Κανόνα του Pachelbel. Με το δέοντα σεβασμό .

Είπα φέτος να μη γράψω πάλι για την πρώτη Δεκέμβρη. Κάτι άλλο, στα όρια των φυσιολογικών παρανοήσεων και θρυλικών εμπνευστικών ψευδών αισθήσεων; Κάτι σαν Fake Feelings, όχι Facts ή News. 

禪

 禪

Mahāyāna 

Θέλει πολλά κιλά αρχιδια....ας το πω αλλιώς, θέλει να φας πολλές κλωτσιές στ'αρχιδια για να αρχίσεις να αντιλαμβάνεσαι την προσπάθεια που απαιτεί η μύηση στον κόσμο αυτών που παλεύουν για την αυτοϋπερβαση τους.....

Ας το πάρουμε από το τέλος. Πού είναι ταυτόχρονα και η αρχή. Όχι του τέλους. Αλλά η αρχή της αρχής. Και εν αρχή είναι η υπέρβαση. Λατινιστί Trans. Transcedence αγγλιστί, Transzendenz γερμανιστί. 

Ένα state of mind, ένας στόχος, μια εντελέχεια.    .....a spiritual or religious state, or a condition of moving beyond physical needs and realities........ Λέει στο ίντερνετ, ξέχασα ποια πηγή, κάπου, τέλος πάντων.

Πνευματικός ή θρησκευτικός στόχος, γεγονός είναι ένα: οι Ασιάτες από τον Ασόκα και πέρα, σε ιστορικό αλλά και γεωγραφικό πλαίσιο, το έχουν σχηματίσει πιο καλά απ'όλους στο μυαλό τους. Βουδιστές θες να τους πεις, Ινδουιστές θες να τους πεις, κομμάτι του Τζαϊνισμού και οπαδός του Μαχαβιρασβανι είσαι, πάλι στο Ντάρμα στοχεύεις. Εκεί βλέπεις. Να κόψεις τους κύκλους, τα Σαμσάρα, όχι μόνο τους δικούς , αλλά κυρίως των άλλων ανθρώπων. Να γίνεις ένας Bodhisattva, έμπνευση και φάρος. 

Όπλο σου; Το Ζεν. Κάποιος είτε Πέρσης είτε Ινδός Ευγενής πηγαίνοντας στην Κίνα εμπνεύστηκε τον Τρόπο. Το Ζεν περιλαμβάνει αυστηρή πειθαρχία και αυτοέλεγχο, διαλογισμό και κατανόηση της φύσης του νου και των πραγμάτων. Η φύση. Ο νους της φύσης και η Φύση του νου. Και της ερμηνείας των πραγμάτων και γεγονότων γύρω κι εντός μας. Στο Ζεν, έτσι λέει ο Καϊτέν Νουκαρίγια, (γεννηθείς το 1867) δε δίνει σημασία κανείς  στην απλή γνώση μέσω των  γραφών, γιατί "...οι λέξεις δεν μπορούν να εκφράσουν επαρκώς τη θρησκευτική αλήθεια, όπως αυτή βιώνεται με το πνεύμα..." (Βικιπαίδεια). 

Ο,τι είναι γραμμένο, τα Γραπτά που λέμε, τα Ιερά κείμενα κατά τους χριστιανούς πιστούς, οι ιερές Ζεν γραφές είναι απλά άχρηστο χαρτί. Ο,τι έχει σημασία είναι η επικοινωνία με το Δάσκαλο. Ο μέντορας στους Σαμουράι είχε ιδιαίτερη σημασία. Αυτός θα σου δείξει την ευγενή οκταπλή ατραπό.

Πχ. Bassui Tokushō . Από τους πρώτους Ζεν Δασκάλους. Πέθανε σε στάση λωτού το 1387 (κατά περιγραφές), στο επίγραμμα έγραφε τη Θέση του Mu: (無. Mu. Το τίποτα. Το Δεν, το χωρίς.)

Βουνό και ποτάμι, Γρασίδι και Δέντρο, φανερώνουν στον ίδιο βαθμό το Τίποτα.

Kenshō. H αναζήτηση του εσωτερικού/ βαθύτερου/ πραγματικού Εγώ. Πώς; Με το Zazen. Ο καθιστικός τρόπος διαλογισμού. 

 Και φυσικά το Satori. Η φώτιση. Η επιφοίτηση. Το άνοιγμα των ματιών. 

Εκεί είμαστε . Όχι όλοι. Αλλά εκεί θα είμαστε. 

Τρομάζει κανείς, διαβάζοντας τα; Λέει, "μπα, χαζεψε αυτός!" . Ας είναι . Sei es. 

Ο καθείς κι ο κύκλος του. Ο καθείς και οι συνάψεις του. Δεν ανοίγουν όλες, στον ίδιο χρόνο και στον ίδιο άνθρωπο. 

Prudentia

Prudentia locata est in delectu bonorum et malorum (Cicero). Bedeutet: Die Klugheit besteht in der Wahl des Guten und Bösen.

Prudentia potentia est: Wissen ist Macht (römischer Spruch, unbekannter Herkunft).

Κάπου το είδα γραμμένο. Σε έναν τοίχο. 

Από το prudentia πηγάζει και το ωραίο όνομα prudence. Ποιοι άλλοι; Οι Beatles,

Dear Prudence.

Αλλά στην prudentia αποδίδεται και ο όρος σύνεση, όχι μόνο γνώση ή εξυπνάδα. Η προνοητικότητα, η προσοχή, η σκέψη πριν την πράξη. 

 Δεν ξέρω. Ακούγεται ωραία αρετή. Άμα την έχεις. Αν δεν την έχεις, ψαξτην. 

Η μπέσα, η μπαμπέσα και η μπουγιαμπέσα

 Όχι, δεν είναι ομοιοκαταληξία λαϊκού τραγουδιού του Θανάση. Ούτε (και καλά) ευφάνταστος τίτλος σε βιβλίο του Σκαμπαρδώνη (αν και θα μπορούσε!)

Δεν είναι εξυπναδιά,δεν είναι "κάτι για να γελάσομε βρε αδερφέ!".

Θα μιλήσουμε λίγα αλβανικογαλλικά.

Ορισμοί.

Η μπέσα. Λέξη προερχόμενη από τα αλβανικά. Ιδιαίτερη γλώσσα η αλβανικη. Την κατατάσσουμε στις ινδοευρωπαϊκές, αλλά αποτελεί ξεχωριστό κλάδο, "απομονωμένη" όπως λέγεται. Είναι ασαφές το υπόβαθρο και η προέλευση της, εικάζεται ότι φέρει στοιχεία και από Μεσοποταμία αλλά και από παλαιές διαλέκτους της Βαλκανικής (πχ.ιλλυρικο ιδίωμα). (Στοιχεία από Μπαμπινιώτη και Robert Elsie/Bellifortis Text).

Η Μπέσα κατά Βικιπαίδεια αναφέρεται σε εθιμοτυπικό κώδικα τιμής, χρονολογείται στο Μεσαίωνα. Καλά τα λέει εδώ ο Σαραντάκος , επίσης κι ο Μπαμπινιώτης έχει ασχοληθεί,λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος. Η λέξη αυτή όπως και η λέξη φιλότιμο πήραν στη συλλογική μνήμη μας μια χροιά πολλή ελληνική, κάτι σαν Εθνική ταυτότητα. 

Αρχικά ήταν μια συλλογή προφορικών νόμων και κανόνων, ηθικής κυρίως φύσης, που αργότερα καταγράφτηκαν από κάποιο πρίγκηπα. Be σημαίνει όρκος. Ίσως να προέρχεται κατά το Hoffmann από το bheidho=πειθομαι/πείθω, κατά το λατινικό Fido. Αν δει κανείς όμως την ακριβή μετάφραση του fidere, σημαίνει trauen, vertrauen oder sich verlassen. Fidelis βέβαια σημαίνει ο πιστός, αλλά και ο αξιόπιστος...έτσι κι ο Μπότσαρης μεταφέρει  στο λεξικό του μπέσα=πίστη, θρησκεία.

Πού καταλήγουμε; Αν έχεις μπέσα, μπορώ να πιστεύω σε σένα, να στηριχτώ σε σένα, είσαι αξιόπιστος. Σαν την πίστη στο Ιερό, στο Ανώτερο. Δε χρειάζεται να το γράψω, ο λόγος σου (όπως και ο θείος Λόγος) αρκεί. Ο μπεσαλής είναι πρόσωπο εχέγγυο, έχει κούτελο, σφίγγει το χέρι, δίνει το λόγο του. Αυτό αρκεί.

Άμα δεν έχεις μπέσα, είσαι μπαμπέσης. Αναξιόπιστος, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς φιλοτιμία. Άτιμο πράγμα η μπαμπεσιά.

"....Τον Αργυράκο βάρεσαν τον Κίτσο τον λεβέντη. Με προδοσία τον βάρεσαν με μπαμπεσιά τον φάγαν...."

Η μπαμπέσα του Παπάζογλου από το μακρινό 1934.

Μπαμπέσικα είν’ τα μάτια σου

μπαμπέσα και η καρδιά σου

μπαμπέσικα με κοίμιζες

μέσα στην αγκαλιά σου.

Ωραία πράγματα. Για να δούμε τώρα, αν κολλάει κάπου και η μπουγιαμπέσα. Bouillir βράζω μέχρι κοχλασμού, εξ'ου και το γνωστό bouillon. Εδώ όμως η μπέσα, κανονικά είναι μπαίσα, Baisse = βύθιση, πορεία προς τα κάτω, οπισθοδρόμηση . Χρησιμοποιείται και στα γερμανικά, με ακριβώς την ίδια λέξη και προφορά, στο χρηματιστήριο. 

Πάμε λοιπόν στην ποιητική αδεία της αχαλίνωτης φαντασίας. Η μπουγιαμπέσα είναι η μεταφορά του θυμικού. Βράζει, κοχλάζει το συναίσθημα και τελικά..... βυθίζεται , ψοφαει, πεθαίνει, πνίγεται. Σαν τα υλικά της σούπας. Δεν είναι καλός ο βρασμός. Εν βρασμώ ψυχής, βυθίζεται το σύμπαν. Στα βάθη των αιώνων και της σκοτεινής ύλης. Κακό πράγμα! 

Η μπέσα (με την παραδοσιακή της μορφή, αυτή που μας παραδόθηκε ως ιδιότητα τιμίων ανθρώπων) από την άλλη, έχει βέβαια κι αυτή μια βαρύτητα, μια συνέπεια κι έναν στιβαρό λόγο ύπαρξης, αλλά αυτό το ειδικό βάρος δε σε βουλιάζει. Αντίθετα σε εξυψώνει. Σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα πιο ήρεμα. Όπως οι θρήσκοι άνθρωποι, οι πιστοί. Είτε δηλαδή πιστεύεις τυφλά στον Τραμπ και μπουκαρεις στο Καπιτώλιο είτε πιστεύεις στην επανάκτηση των Ιερών Τόπων και παίρνεις το δρόμο των σταυροφόρων είτε είσαι ο καλός μουτζαχεντίν είτε ένας πιστός Κινέζος στρατιώτης είτε ένας μοναχός Σαολίν είτε ο ακόλουθος των SS, 

είσαι ένας άνθρωπος με μπέσα.

 Όλοι αυτοί οι άνθρωποι αισθάνθηκαν ή αισθάνονται ακόμα έναν ιερό σκοπό, ακούνε ένα βαρυγδουπο λόγο ή κήρυγμα και ανακαλύπτουν την Αλήθεια. Είτε τους λες εσύ τρελούς και παλαβους κι εγκληματίες, αυτοί έχουν πειστεί με τη Λογική τους ή τους έχουν πείσει στα βαθύτερα στρώματα του μυαλού τους, ότι είναι αξιόπιστοι, ότι έχουν μια αποστολή, ένα σκοπό, ότι τους έχουν εμπιστευτεί και αυτήν την εμπιστοσύνη δεν πρέπει να την προδώσουν ποτέ. 

Τον κομμουνιστή που του έβγαζαν τα νύχια αλλά και πάλι δεν πρόδιδε κανέναν σύντροφο ούτε τα καταφύγια των άλλων, θα μπορούσε άνετα να τον κατατάξει κανείς στους μεγαλύτερους μπεσαληδες. Όπως και τον Μαφιόζο της Ομερτά, που θα "καθήσει" την ποινή του, χωρίς να καρφώσει. Γιατί έτσι είναι η μπέσα. Τον ρεμπέτη, τον φυλακισμένο που δεν "ξερασε" ποτέ, τον αντάμη, τον κοντραμπατζή, τον ασίκη τον κατιρματζή (βλ. Ο μπάρμπας μου ο Παναής), τον αντάρτη, καθένα που προέβαλλε αντίσταση σε κάθε κατεστημένο, τον Τσακιτζή, το ληστανταρτη της Ανατολής, το Ρομπέν των Δασών του Σέργουντ, πιστό σκυλί του Ριχάρδου του ΙΙΙ που κατέσφαξε κοσμο και κοσμακη, όλους αυτούς τους λέμε μπεσαληδες. Πιστεύουν σε κάτι ανώτερο, σε μια συλλογικότητα και μια κοινωνική δράση, κόντρα στους λίγους και ισχυρούς. Είναι ήρωες. Θα μείνουν στην ιστορία. Ο στρατηγός δίνει την πιο παρανοϊκή εντολή στο στρατιώτη και ξέρει ότι αυτός θα την ακολουθήσει, θα πέσει για τους πιο ηλίθιους λόγους στο πεδίο της μάχης, πιστός ως το τέλος, το μάθαμε καλά στον Α'ΠΠ. Αλλά και στο Β'ΠΠ, όλοι οι μπεσαλήδες της Γερμανίας που ήξεραν για τα κρεματόρια, για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για τις μαζικές εκτελέσεις, σε δέκα διαφορετικές χώρες της Ευρώπης, όλοι αυτοί πίστευαν σε ένα σκοπό, σε μια ακλόνητη λογική, ότι αξίζουν το καλύτερο, ότι ο Θεός τους είχε σε μια ειδική θέση, μια ανώτερη θέση . Να μιλήσω ή να μη μιλήσω για τους πιστούς Ιουδαίους, τους κυνηγημένους αλλά πάντα με τις καλύτερες θέσεις και πόστα επί Τουρκοκρατίας. Είχαν μπέσα. Και φυσικά τα δικαιούνται όλα αυτά , καθότι είναι και ο εκλεκτός Λαός, να μην το ξεχνάμε. Ο θεος το διάλεξε (μπεσαλής και ο θεός αυτός, να τα λέμε κι αυτά!) και ο,τι γίνεται στην Παλαιστίνη εδώ και δεκαετίες, θέλημα του είναι. Ένας καπετάνιος θα ρίξει το καράβι στα βράχια και δε θα το σταματήσει κανείς, είναι όλοι οι ναυτικοί του μπεσαληδες, πιστεύουν σε αυτόν, για κάποιο λόγο είναι ο καπετάνιος, θα πουν.  Αν αντισταθούν, αν επιχειρήσουν ανταρσία, θα κινδυνεύουν με τη θανατική ποινή. Ο Πάπας  των παλαιών αιώνων έλεγε για τις άμοιρες γυναίκες, τις μαίες ή άλλες έξυπνες επιστημόνισσες ότι ήταν μάγισσες, και όλοι οι πιστοί δεν αισθάνθηκαν κάτι όταν τις έκαιγαν. Η μπέσα τους , έλεγε "πολύ καλά κάνουμε, πολύ λογικά τα λέει ο θρησκευτικός μας άρχοντας. Στηρίζεται σε μας, να μην τον απογοητεύσουμε". Οι παπάδες των καθολικών ιδρυμάτων ανά τον κόσμο έλεγαν στα αγοράκια, ό,τι γίνεται, γίνεται γιατί το θέλει ο Θεός και τα παιδιά (τα κακομοιρα) είχαν μπέσα, έτσι έμαθαν. Ο παπάς της ενορίας λέει επί άμβωνος μια θεωρία για τον Κόβιντ και εννοείται ότι οι μπεσαλήδες πιστοί είναι εχέγγυα ατομα. Και θα κοινωνήσουν και θα πάνε χωρίς μάσκα και θα φιλάνε τα χέρια του. Έχουν μπέσα, πιστεύουν, ανυψώνονται σε άλλος είδος. Δε βυθίζονται λόγω ταπεινών συναισθημάτων και δεν παρασύρονται από δειλές συμπεριφορές. 

Σε επιχείρημα εξ'αντιδιαστολής ο Μπαμπέσης είναι εκείνος που κιοτευει, που φοβάται, που κρύβεται στον εαυτό του. Πού θα φορέσει μάσκα, θα εμβολιαστεί, θα προσέξει πολύ, θα αισθανθεί την ανάγκη να κάνει κάτι άλλο, όχι το σωστό, το μπεσαλίδικο. Θα σκεφτεί την οικογένεια του, τους γονείς του και τα παιδιά του. Θα τα παρατήσει όλα για να γυρίσει πίσω στο χωριό του, αγνοώντας τον υψηλό σκοπό της Αποστολής του.  Στην τελική θα παραβιάσει τον απόλυτο Νόμο, θα φτύσει κατάμουτρα τη λογική και θα υποκύψει στις ανάγκες του, στο εξευτελιστικό συναίσθημα της επιβίωσης. Δε θα πάει στρατό, δε θα καταταχθεί (όπως τώρα στην Ουκρανία, που το σκάνε, αλλά και στη Ρωσία, αντίστοιχα). Είναι αντιρρησίας συνείδησης, γιατί απλά δεν έχει συνείδηση. Μόνο φόβο.Θα προδώσει.για να γλυτώσει, είναι Εφιάλτης και Βρούτος, Ιούδας και Κουίσλινγκ. Θα υπογράψει, θα καταδώσει, είναι ο Δοσίλογος, ο γερο-Λαδάς, η Τασσώ Καβαδία και ο Αρτέμης Μάτσας, είναι Δηλωσίας μες στη Χούντα του Μεταξά και των υπολοίπων, είναι το καρφί, είναι ο λιποτάκτης, ο ρίψασπις, ο καναγιας, ο προδότης, ο ξεφτίλας. Τιποτένιοι άνθρωποι, που βυθίζονται στα σκοτεινά και φοβισμένα τους υπόγεια ψυχής, δήθεν για να σώσουν τους άλλους. Αλλά κυρίως είναι εαυτούληδες, για τα αργύρια τα έκαναν όλα. Και με αυτά θα τους θάψουν. Μες στην μπουγιαμπέσα τους.

Μπερδευτήκατε; Κι εγώ. 

Αλλά έτσι ζω, έτσι τα γράφω.

Von Schirach (a)live

 Ein nachdenklicher Abend. 

So viele Denkanstöße. Viel um die Gerechtigkeit, viele Szenen aus griechischen Saga-Epochen, viele antike Philosophie, Cicero und Aurelius, Plato und Aristoteles. Und alles so modern. So aktuell und lebendig.

Ich musste hingehen. Vielleicht fürs letzte Mal ihn lebendig/"alive" und seine Ideen /Gedanken  "live" hören. Er läuft hin und her, er raucht, er denkt, er macht Pausen, Witze, unglaublich viel Ironie, ein richtiger Auskenner / Kenner und Könner der deutschen (und sogar der altgriechischen) Sprache. 

Die Lesung kam mir so natürlich vor. Ich hab so viele Hörbücher von ihm, mit der eigenen Stimme erzählt und das Buch "Nachmittage" las ich bereits zweimal, vor seinen Auftritt im Frankfurter Schauspiel.

 Er liest uns vor, zeigt sich skeptisch und danach: " ich erzähle euch eine Geschichte....." Wie ein guter Märchenerzähler. ...es war nun einmal..... 

Für mich war sehr, sehr kurzweilig und sehr informativ. Die Frau war auch zufrieden. Fast ein intellektuelles Hirntreffen zwischen uns. Der Sender hat seine Mission erledigt, sein Ziel erreicht. Es liegt immer an den Empfängern. Was wir daraus machen (können), ist nicht sein Problem. Er führt seinen Weg, ob die Schopenhauer oder die Kant Richtung nimmt, weiß er nur selbst.

Sooner or later or never

 

You can run on for a long time 

sooner or later God 'll cut you down.

Γκόσπελ. Με μια-δύο μπλουζ κιθάρες, κρουστά και φυσικά τη φωνή του Cash. Το τραγούδι μου αρέσει, ρυθμικό παρ'ολη τη μονοτονία του, με δυναμική και ένα κάποιου είδους επικό στόμφο, αυτό που λέμε "αποκαλυπτικό" με την έννοια Της Αποκάλυψης, με τους ιππότες και τους τέτοιους-πως-τους-λενε.

Αλλά στην ουσία; Η έμπνευση; Πού το πάει;

Η πίστη ότι οι κακοί τιμωρούνται, ότι εμείς οι "καλοί και οι αδικημένοι" θα πρέπει να τους την πούμε, να τους απειλήσουμε: " καλά, περίμενε και θα δεις τι θα πάθεις, θα σε κανονίσει ο Αυτός!"

Όπως ο πιτσιρικάς που τις τρώει και μετά με τα στεγνωμένα αίματα στο πρόσωπο και στα γόνατα, φεύγοντας φωνάζει, "ο μπαμπάς μου είναι αστυνομικός, θα του τα πω όλα και θα δεις εσύ". Συνήθως αυτός που μοίρασε το ξύλο ακούει κάτι τέτοια και γελάει! Γιατί 9 στις 10 φορές, δε συμβαίνει κάτι το τρομερό. Ο πιτσιρικάς πάει στο σπίτι, κλαίγεται, "εκείνο το άλλο, το αυτό, μου έκανε και με χτύπησε, εκείνος κι ο άλλος....." 

Αυτά που ακολουθούν είναι τα δύο (έως τρία) ενδεχόμενα: 1) αδιαφορία των γονέων ή απαξίωση του γεγονότος, 2) θυμός για το συμβάν, αλλά με στηλίτευση του θύματος, "που κάθησε και τις έφαγε, ενώ έπρεπε να σταθεί στο ύψος του, ή να φωνάξει τη δασκάλα " και 3) ίσως όντως από εγωιστικούς λόγους -"να δειρει το δικό μου παιδί άλλος, εκτός από μένα, δεν το σηκώνει ο εγωισμός μου "- να σηκωθεί από τον καναπέ κάποιος αναψοκοκκινισμένος και οξύθυμος πατέρας και να πάει να "καθαρίσει ". Αυτόν τον τύπο ή θα τον ηρεμήσουν με το λόγια ή θα τις φάει ή πριν κάνει οτιδήποτε, θα τον κατατάξουν στους "θερμόαιμους" και θα αφοπλιστεί παρά ταύτα, με πολιτικά σωστό τρόπο.

Οι πιστοί αντίστοιχα, όταν τους τύχουν  δυσκολίες, όταν καταπατούνται θεμελιώδη δικαιώματα τους, όταν θίγονται, όταν τους πνίγει το άδικο βρε αδελφέ, στρέφονται στους "κακούς του κόσμου" και σαν δαρμενα αγοράκια: "έτσι ε; Θα πάω εγώ στην εκκλησία, θα ανάψω κάτι λαμπάδες και κεράκια και θα του πω εγώ του Θεού, να κανονίσει αυτός για μένα!"

Πάει λοιπόν και προσεύχεται, να "του δείξει αυτούς, να τους cut'em down", χωρίς να ξέρει τα στοιχειώδη, αγνοώντας το βασικό κανόνα.......

When the Gods wish to punish us, they answer our prayers. (Oscar Wilde, An Ideal Husband)

Ενός γελοίου Καϊάφα σκόνταψε το άλογο, και πέφτει στο βαθύ γκρεμό να βρει την τιμωρία. Μα ο Χριστός που φύλαγε το γράφει στον κατάλογο των πιο σωσμένων του ψυχών και φεύγω μ’ απορία. (Μανώλης Ρασούλης, ο μέσα μου Γκεβάρα)

Τι κοροϊδία όμως! Νωρίτερα ή αργότερα, θα το βρεις! Από το Θεό, να το βρεις, λέμε! Θα σε φτιάξει αυτός ". Το έγραψαν και οι απόστολοι: Εμοί εκδικησις,εγώ ανταποδώσω. Προς Ρωμαίους 12:19. 

Παράλληλα όμως, το καλύπτουν κιόλας, το κουκουλωνουν λιγάκι, στα θολά νερά του "χαμένος στη μετάφραση"..... "God moves in a mysterious way, His wonders to perform; He plants his footsteps in the sea, And rides upon the storm." (William Cowper, 1774)

Έτσι λοιπόν, δε θα πρέπει να είσαι και τελείως σίγουρος ότι ο Auftragskiller, ο εκτελεστής με το ένταλμα δολοφονίας, ο Hitman εξ ουρανού θα κάνει όλα αυτά που εσύ θες και προσεύχεσαι να γίνουν! Ναι, κάπως σαν τον υπολογιστή. Εσύ θες να κάνει save και Backup, του το είπες όμως κιόλας; Κι αν του το είπες, το άκουσε; Κι αν το άκουσε , το κατάλαβε; Κι αν το κατάλαβε, μπορεί να το κάνει; Κι αν μπορεί να το κάνει, "θέλει" να το κάνει; ΟΚ, αυτό ξεπερνά λίγο το θέμα user-friendly Computer, εδώ πάμε στο υπερφυσικό. Γιατί να θέλει ας πούμε ο Θεός κι ο Βούδας κι ο Αλλάχ να καθαρίζει "κακούς ανθρώπους"- βιαστές και δολοφόνους και παιδοφιλίας και εμπρηστες κτλ κτλ;  Αφού όσο υπάρχουν αυτοί, που έχουν την απόλυτη δύναμη επάνω σου, τόσο περισσότερο πας στις εκκλησίες και προσεύχεσαι "σώσον ημάς υιέ Θεού" κτλ κτλ

Άρα η ύπαρξη αυτών βοηθάει τρόπον τινά στην άγρα πελατών. Όσο πιο αδύναμος και απελπισμένος και αβοήθητος απέναντι στα "τέρατα" νοιώθει κανείς, τόσο καλύτερα για τις ανώτερες δυνάμεις και τους λειτουργούς του. Δώσε κάτι στο εκκλησίασμα και θα δούμε τι μπορεί να γίνει, θα γράψουμε κάνα χαρτάκι στη λίστα του Παντοδύναμου, έχει και τόσα πράγματα να κάνει, μια τις πλημμύρες στην Ασία, μια τους νεκρούς των πολέμων (χριστιανοί και οι Ρώσοι, χριστιανοί και οι Ουκρανοί, δύσκολο, για Χ θα το πάει!), Μια η ΑΕΚ, μια ο ΠΑΟΚ, όλοι προσεύχονται "υπέρ ημών". Πότε να προλάβει να σκοτώσει και τους "κακούς αυτού του κόσμου";

Ειδικά όταν οι λεγόμενες "δημοκρατικές και δυτικές αρχές", τα δικονομικά σύστημα της Ευρώπης και του "πολιτισμένου κόσμου" και γενικά οι καλοί αριστεροί/δεξιοί, που δε θέλουν επιστροφή στο "οφθαλμός αντί οφθαλμού",  έχουν τόση φιλανθρωπία και αγάπη και κατανόηση, που ακόμα και τον κάθε παιδοφιλο βιαστή θα τον βγάλουν σε ένα χρόνο και κάτι από μια λουξ φυλακή, 

τότε είναι που ή αυτοδικείς κι όποιον πάρει ο χάρος ή γίνεσαι πιστός (ή ακόμα πιο πιστός!) Η υπόθεση σηκώνει πολλή κουβέντα. Πού σταματάει η δικαιοσύνη επί της γης, πού αρχίζει η (ελπίδα και πίστη) για δικαιοσύνη εκ των ουρανών, ποιος δικαιούται να λάβει εκδίκηση, αν γενικά η εκδίκηση είναι θεμιτή, "δημοκρατική υπόθεση ή βαρβαρότητα", ποιος καταδικάζει, ποιος αποφασίζει την τιμωρία, η εκτελεστική εξουσία, η νομοθετική εξουσία, το "κοινό περί δικαίου" αίσθημα. Όλα είναι μια πτυχή της ανθρώπινης φύσης, της θρησκευτικής μας (και μη) συνείδησης, των μεταξύ μας συμφωνιών και διανθρωπινων σχέσεων. Δεν είναι πολλά τα χρόνια από το κάψιμο των μαγισσών και το πετροβολημα των αλλοθρήσκων. Τα ήθη και τα πάθη των ανθρώπων, το θυμικό και το λογικό στην απονομή δικαιοσύνης, είναι όροι, λειτουργικές μορφές μιας πολύπλοκης διαδικασίας, ........όταν δε σε αφορά το θέμα. Γι'αυτό μιλάμε για τους  αδέκαστους κι αντικειμενικούς λειτουργούς και για την ελεύθερη παρεμβάσεων απονομή της. Πόσο όμως αντικειμενικός μπορείς και πρέπει να είσαι, όταν είναι το δικό σου παιδί που το βίασαν δέκα ενήλικες ή όταν τα παιδιά και τη γυναίκα σου ή τον 80χρονο ανήμπορο πατέρα σου, τους βασάνισαν άγρια, πριν τους σκοτώσουν, όταν εσύ έλειπες στη δουλειά; 

Ναι, σωστά, θέλει πολλή ψυχολογία και ωωωωμμμμ και Ζεν και Βουδισμό. Γιατί και μόνο που τα γράφω, αρχίσω να ανάβω μέσα μου και να θέλω να βγω στους δρόμους κι όποιον πάρει ο χάρος. 

Αλλά θα ηρεμήσουμε λίγο, όσο αυτό το θέμα δε μας χτύπησε την πόρτα. Σαν το καρκίνο. Δε μιλάμε γι'αυτό, μέχρι να μας βρει. Μετά το ψάχνουμε το θέμα πολύ εντατικά.  Αλλά είναι κι αυτό σωστό; Τι γίνεται δηλαδή με τους εμπλεκόμενους; Πόσο μπορεί να ασχοληθεί μια άγρια, ψοφια για αίμα, κοινωνία, που θέλει άρτο και θεάματα, με τις ευαισθησίες και τα αισθήματα για δικαιοσύνη;

Και εδώ ίσως να πρέπει να σας αναφέρω ότι άρχισα να διαβάζω (με αφορμή τη συνάντηση με τον Schirach) το A theory of justice του John Rawls από το μακρινό 1971. (Εδώ σε λινκ από το Stanford). Πολύ δύσκολο βιβλίο, πρέπει να ομολογήσω, και δη στα γερμανικά. Αναφέρω μόνο επιγραμματικά μια θέση: ".....zwischen Menschen mit verschiedenen Zielen schafft eine gemeinsame Gerechtigkeitsvorstellung den Bürgerfrieden....."

Όλοι έχουμε διαφορετικούς στόχους και διαθέσεις και πνευματικό επίπεδο και κίνητρα. Πώς να επιτευχθεί η ειρήνη μέσω δικαιοσύνης; Χμμμμμ, κομματάκι δύσκολο! 

Δεν ξέρω. Λέω να σας αφήσω με αυτές τις σκέψεις, για να πιω το τσάι μου, αφου με πονάει και λίγο ο λαιμός. Άσε που πρέπει να πάρω και κάτι άλλο, μπας και ηρεμήσω από τις σκέψεις. 

You can run on for a long time. Κι εσύ κι ο άλλος. Sooner or later. Later or sooner. Probably never.

Das Leben ernst nehmen? Nie wieder, nie im Leben!

 Alles ist lustig, bis es nicht mehr lustig ist bzw sein kann.

Wir begleiten einen Covid Patienten beim Sterben. Eine Krankenschwester zündet die Kerzen an, ich schalte den Monitor aus, der Mensch liegt im Bett, schläfrig aber noch im Bewusstsein. Die Augen lässt zu, er nuschelt: "es war alles so anstrengend"......Pause.

Wir halten den Mund. Er hat mehr zu sagen. 

"Wissen Sie, ich hab mein Leben viel zu ernst genommen".

Und ......Aus.

Wir bleiben noch eine Weile, die Krankenschwester hält seine Hand. Die Seelsorge kam zu spät, er möchte sich entschuldigen. "Wozu?"frage ich. " Nix für ungut, Hr Pfarrer, Ein Mitmensch war während seiner Beichte dabei, in seinem Sinne. Was ist mehr zu tun?". Offenbar hatte keine Lust mit mir darüber zu diskutieren, ich hatte auch zu tun. Wir gehen raus und lassen den Geistlichen in Ruhe, für die Vervollständigung der Prozedur.

Heute früh hau ich mir den Kopf,ich stoße gegen das Gartenhaus. Der Sohn schaut zu.

Meine Reaktion in den zurückliegenden Jahren wäre ein Geschrei mit vielen Schimpfwörtern, in Bezug auf Jesus, seine Anhänger, seine Mutter usw. Diesmal war ich still, kein Mucks.

Der Sohn fragt: "Hast du dir wehgetan?". Ich erwidere: "Ja,aber ich nehme mich nicht ernst! Das hilft". Ich meine,ich könnte einen Gehirnerschütterung erleiden, eine intrakranielle Blutung. Es ist nicht ernstzunehmen, es ist die Gewalt der Natur.

Ich habe auch bisher mein Leben zu ernst genommen. Ich hab mir eingebildet, meine Illusionen haben mich hin und her gerissen. Das Leben, jedes Leben, Jedermanns Leben ist ein Prozess. Ein natürlicher Prozess. Und die Natur ist Gewalt, die Natur kann ordnen und unordnen. In einem Moment sortiert ihre Gesetze, ihre Phänomene und am nächsten Tag sortiert alles wieder aus. Sie ist Mal lustig Mal seriös, sie bringt Menschen auf der Welt, alle lachen. Sie bringt Menschen um, alle weinen. Die Natur der Wesen, aller Wesen, Tiere /Pflanzen /Menschen, die Natur der Dinge, der Sachen und Unsachen, der Materie und non-Materie, diese schwer definierbare Natur ähnelt sich mit der Energie. Sie ist gut und bös, sie ist weder gut und bös, sie ist positiv und negativ. 

Wie kann man die Natur bzw die Energie des Universums "ernst nehmen"? Es mangelt an die Nomenklatur, an den Bewandtnis der Frage. Die W Frage. Warum, wie, wer, usw.

Ernst nehmen. Der Ernst der Lage, der Ernst des Lebens. Der Tod ist ernst, sagt man. Er ist für immer, er ist kein Spiel. Ich befürchte, ein Spiel kann ernster sein, als der Tod selbst. Das Leben fluktuiert, der Tod ist definitiv, sagt der Gläubiger. Oder der Physiker, kann ich nicht unterscheiden. 

Die Lage ist ernst, sagen die Soldaten in Ukraine. Das Leben ist kurz und das ist mein Ernst. Einen Tod muss man sterben, sei ernst oder nicht. Ernst gleich bedrückend, besorgniserregend. Ja, Pandemie, permanente Krise (Wort des Collins Vokabulars:Permacrisis),Kriege, permanente Kriege, Verbrechen, Vergewaltigung, Morde, Kindesmissbrauch,  Tod. Alles ernst, nix lustig.

Lustig ist was dich nicht betrifft. Aber ernst? Ist alles so ernst, was dich betrifft? Gibt es diese sogenannten roten Linien? Von da bis her ist alles ernst, aber nach dieser Grenze gehört zur Komedie, zur Satire. 

Egal ob du dein Leben ernst nimmst oder nicht, unabhängig von deinen Lebenseinstellungen und Mottos/Mantras, Hauptsächlich musst du das nicht ignorieren: 

"Dich nimmt die Natur gar nicht ernst."

Du warst nicht immer da, du bist auf der Bühne bloß als Statist aufgetreten, ein Paar Hunderte Jahrtausenden, bist nur vorübergehend hier, die Menschheit löscht sic ohnehin aus, sie erlöst sich. 

Wir sind nicht das Epizentrum, wir sind nicht das Gelbe vom Ei im Kosmos, wir sind lustige Figuren mit "großen Problemen und Sorgen". Unser Mikrokosmos hat überhaupt keine Signifikanz für die Natur und ihre Abläufe. Wir pfurzen gegen das Klima und der Planet geht zugrunde. So the fucking what? Es ist nicht ernst, es ist nur selbstdestruktiv. Weder gut noch schlecht. Eine Zivilisation baut sich jahrelang auf und eines Tages löst sich in ihre eigenen Bestandteile auf. Höhepunkt/ Tiefpunkt. Zenith/Nadir. What comes Up, must go down wie die Höhen und Tiefen der Wetterlage. 

 Leben und Tod, es kommt, es geht. Früher oder später. Natur. Was ist ernst zu nehmen? Er war zu jung, er war zu alt. Es war anstrengend, es war sehr leicht, es war lustig, es war gar nicht lustig. Mein Leben war ein Qual, mein Leben war pur Freude. Mein Leben war gar nichts. Nimm es mir nicht übel, nimm es nicht ernst.

Ob du lachst oder weinst, go with the flow, lass dich von der Natur treiben. Mitreißen. Nimm dich nicht (so/zu) ernst. Nimm dein Leben nicht enst. Keine Garantie. Keine Planung, keine Träume, keine Wünsche.

Die Natur, die Urgewalt in uns, sie weiß zu schätzen. 

Με στόχο το πατ

 Πατ. Κανονικά είναι Ρεμί. Στα αγγλικά stalemate.

Όπως ενημερώνεται κανείς από τα σχετικά σάιτς , της Βικιπαίδειας πχ

...το πατ είναι ένας σχετικά σημαντικός παράγοντας, καθώς σώζει συχνά παίκτες από φαινομενικά χαμένες παρτίδες...κι ότι είναι πολύ συνηθισμένη ιδέα πίσω από καλλιτεχνικά φινάλε.....

Επίσης ότι .....

Το πατ έχει κάπως μπερδεμένη ιστορία. Στους πρόδρομους του σκακιού ήταν νίκη για την πλευρά που το έκανε. Σύμφωνα με το A History of Chess του H. J. R. Murray, για ένα διάστημα στην Αγγλία ο κανόνας ήταν ήττα για αυτόν που το έκανε. Μόνο τον 19ο αιώνα ο σύγχρονος κανόνας της ισοπαλίας καθιερώθηκε.

Στις διάφορες εποχές το πατ σήμαινε για την πλευρά που το πετύχαινε (ο αντίπαλος δεν έχει κίνηση να παίξει):

Νίκη (Αραβία 10ος αιώνας), Μισή νίκη (18ος αιώνας Ισπανία), ήττα (Ρωσία 17ος αιώνας και Αγγλία 19ος αιώνας), ανεπίτρεπτο. (μια διαφορετική κίνηση είναι υποχρεωτικό να παιχτεί, Άπω Ανατολή έως τον 20ο αιώνα).

Η ισοπαλία ξεκίνησε στην Ιταλία (14ος αιώνας) και διάδοση σε όλη την Ευρώπη, μεχρι την καθιέρωση.

Δες τώρα τους παλιούς, στην Ισπανία. Μισή νίκη. Αυτό είναι! Αυτό έχω ως στόχο! Από μισή νίκη, μέχρι μισή ήττα. 

Βέβαια στις σχέσεις η ισοπαλία πρέπει να είναι δεδομένη. Ούτε να κερδίσεις θέλεις, ούτε και να χάσεις. Πώς επιτυγχάνεται όμως μια τέτοια ψευδαίσθηση; Διότι να το ξεκινήσεις από την αρχή, όντας σίγουρος, δε γίνεται με την καμία. Πρέπει να φύγουν πολλά κομμάτια και να μείνουν στο τέλος όσοι το εννοούν σοβαρά. Δύο βασιλιάδες κι ενα πιόνι ή πέντε έξι στο σύνολο. Η ατζαμοσυνη του ενός φέρνει στο τελικό στάδιο του παιχνιδιού, παρά την υπεροχή του, ένα ισόπαλο αποτέλεσμα, στο οποίο ο αδύναμος πάντα χαίρεται. 

Αλλά όχι και μισή νίκη. Απλά, δε χάσαμε! Κάτι σαν την αδράνεια, δεν κινείσαι με φόρα ούτε όμως είσαι και στάσιμος. 

Αλλά τι να λέει το πατ στη ζωή;

 Στην αρχή πας για τη νίκη, να τα πάρεις όλα, να τα κερδίσεις και να τα ζήσεις ολα. Κάνεις τα ανοίγματα σου πολλές φορές βιαστικά, δε σε νοιάζει, έχεις χρόνο, ...λες. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι να σιγουρεψεις το θετικό, το νικηφόρο αποτέλεσμα. Θα θυσιάσεις κομμάτια, ίσως χωρίς πολύ σκέψη και περισυλλογή (το ότι παίζεις σκατά σκάκι,δεν το βλέπεις κι ούτε στο λέει και κανείς). Ζητάς, νομίζεις τα δικαιούσαι, γιατί να μην είσαι εσύ ο κερδισμένος; Μια χαρά αποφασιστικότητα και τόλμη έδειξες μεχρι στιγμής.

Τη λάθος κίνηση δεν την καταλαβαίνει κανείς, ίσως ελάχιστοι γκραν μετρ της ζωής, φιλόσοφοι σε παλιότερες ζωές, ή χαμένοι σε καμια δεκαριά ταμπλό πιο πίσω. 

Κάποια στιγμή που έρχεται η επίθεση του αντιπάλου, όταν πιάνει τόπο η παγίδα που σου έστησε και έπιασες αυτό το γαμημενο ξύλο, και πλέον πρέπει να το παίξεις, τότε είτε σε βαράει στο κεφάλι σα σανίδα ή σε τρυπάει σαν καρφί στη σπλήνα....... 

"Ξέχασε το! Πάμε για ισοπαλία,στην καλύτερη των περιπτώσεων!"

 Και οι πιο αισιόδοξοι όλων, κι αυτοί προς το τέλος θέλουν να μη χάσουν. Αλλά εύκολο είναι να "στήσεις" την ισόπαλη ζωή; Κάθεσαι άμυνα και περιμένεις ή πας για ένα γρήγορο παιχνίδι απωλειών, να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να δεις τι απέμεινε. Εμείς οι λίγοι, οι τελευταίοι, ο πύργος κι ένα πιόνι. Ούτε καν, δύο πιόνια, δύο αγρότες (Bauer) που τα λένε οι Γερμανοί. 

Δεν ξέρω. Θα ήθελα να είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι, αφού ξέρω ότι θα χάσω, αν το τρέξω, έτσι απρόσεκτος που θα γίνω/που έγινα. Αλλά όλα θα τελειώσουν. Ενδεχομένως. Η επαπειλούμενη ήττα δεν ξορκίζεται, ούτε προλογίζεται. Ομολογώ ότι θέλει, μπορεί να θέλει, παραπάνω μαεστρία για να το πας στο πατ, απ'ότι σε ένα γρήγορο θάνατο και μια αχαστη περίτεχνη στρατηγική των τριών-τεσσάρων κινήσεων. Άρα; Τώρα που λιγοστεύουν,τώρα που είναι θέλει τη προσοχή. Δεν έχασες ακόμα, το 2-2 σε βλέπει, καθρεφτίζεται μέσα σου, σχηματίζεται σε πίξελ στο μεγάλο πίνακα. Κι ο Αρχάγγελος θα το φωνάξει: 

-Το κατάστημα ηλεκτρικών Ταραράς στον Κορινό σας ενημερώνει: Μιχάλης-Michael στο 85' και το σκορ είναι 

Ta1 Kh8 vs Se6 Se7 Lf5 Kf6

(25.10.1991)

Ανέγγιχτος

Δε μ'αγγίζουν πολλά πράγματα πλέον. Ούτε άνθρωποι πολλοί. Ελάχιστοι και λιγοστεύουν, όσο πάει. Ήμουνα μυγιάγγιχτος παλιά, το θυμάμαι. Τι παλιά; Έως πολύ πρόσφατα, δηλαδή. 

Τώρα λιποθυμάνε γύρω μου και δεν κουνιέται βλέφαρο. Είναι εξτρέμ φαινόμενο, ειδικά για μένα με το Appelohr, αλλά και κάπως αναμενόμενο. Καλά θα ήταν να μπορούσα να παραμείνω στη μέση οδό της πραότητας, ούτε απαθής ούτε φορτισμένος. Η επονομαζόμενη μεσότητα, κατά Αριστοτέλη, δε μου βγαίνει τελευταία. Κυλάω ολοένα στην νηφάλια κι ουδέτερη έλλειψη πρωτοβουλιών. Είναι και λίγο Τάο όλο αυτό. Να βρεις τη σοφία που έχει ένα δέντρο, που απλώς στέκεται και δεν επηρεάζει ενεργητικά κι άμεσα τον περίγυρο. Προφανώς φωτοσυνθέτει, αφήνει άνθη και καρπό, αλλά με κάποιο παθητικό σύστημα. Δεν "κινείται" σαν τα δέντρα του Lord of the Rings, τα Ents του Fanghorn, ατενίζει και δε συγκινείται (ή τουλάχιστον έτσι δείχνει!).

Δεν ξέρω αν έχω βγάλει ρίζες και δεν το έχω καταλάβει. Αλλά πού και πού νιώθω τα πόδια μου βαριά. Τα φύλλα μου πάντως πέφτουν, σχεδόν χειμωνιάτικο τοπίο στο κεφάλι μου. 

Μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος ένα δέντρο απαθές κι ανέγγιχτο; Είναι μια στάση ζωής για το δέντρο; Τι άλλο να κάνει δηλαδή; Κι οξυγόνο προσφέρει και σκιά δημιουργεί και τα νερά συγκρατεί υπογείως. Και μόνο που υπάρχει φτάνει. 

Σαν κι εμένα. Το οξυγόνο μου και την προστασία της σκιάς μου στα παιδιά μου, κι ό,τι μπορώ να συγκρατήσω το κάνω, να μην πλημμυρίσει με αρνητισμό το σπίτι. Αλλά και ο φλοιός μου σκλήρυνε, δε χαρακωνεται εύκολα. Παλιότερα θα μπορούσε κάποιος να ζωγραφίσει μια καρδούλα, το δέντρο που πληγώναμε παλιά. Πλέον με τίποτα.

Ας έρθουν οι ξυλοκόποι κι ας προσπαθήσουν να με κόψουν, αν προλάβουν. Πιστεύω ότι θα θα πέσω από μόνος μου.

Synonyme des Unerträglichens

 Pedant/pedantisch 

Penibel/ pénible

Übergenau/ spitzfindig 

Haarspalterei/ pingelig

Korinthenkacker 

Klügelei/kleinlich/kleinkariert

Im Grunde ekelhaft....

Οι διυλίζοντας τον κώνωπα (αλλά καταπίνοντας την καμηλο) είναι αρκετοί εδώ. Και με κούρασαν. Όσο και να μη θέλω να το παραδεχτώ. 

Δεν υπάρχουν πλέον αβαντάζ, μόνο χαντικαπ έχει οποιος βαδίζει μονοκόμματα.

Τι είδε και τι άκουσε ο Λανγκιανός

Ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές.

Ένα δεκαήμερο. Του Βοκκακιου, γνωστό κι ως ανθρώπινη κωμωδία. 

Ελλάδα, σόλο,για κάποιες "δουλειές".

Πώς συναντάς τον τύπο στο καφέ, 11:00 με το φραπέ στο χέρι, να μιλάει στο κινητό:  "ναι , Γιώργο, εδώ,που να'μαι, εδώ, δουλεύω!!" ;;; Έτσι κάπως κι εγώ ήρθα να κάνω δουλειές. Από κέντρα φυσιοθεραπείας και ιατρεία/οδοντιατρείο, μέχρι υδραυλικούς/πλακατζηδες πλακατζηδες (πιστεύετε θέλει εξήγηση για το διπλό"πλακατζής";; Τότε είστε σε λάθος μπλογκ!!!).

Κι από δικηγόρους σε συμβολαιογράφους σε λογιστές. Χρήσιμα εργαλεία της κοινωνίας. Συνάντησα βέβαια και φίλους, βοήθησα σε μια στείρωση μιας γάτας, του κολλητού μου του κτηνιάτρου, είδα νυν συναδέλφους , πρώην συμφοιτητές/συμμαθητές. Μίλησα με τους παλαιούς συμπροσκοπους και γυρίσαμε το χρόνο τουλαχιστον 30 χρόνια. Τον ξάδελφο που θέλει να πάει Αμερική (ή Καναδά, δεν ξέρει στα σίγουρα!) και γινόμαστε πολύ εξ'αιματος συγγενείς. Τον οδοντίατρο, με τα ανεπιλυτα εσωψυχαναλυτικα και εξωψυχαναγκαστικα. Τον κιθαρίστα-γιατρό, το μπουζουξή που διάβασε Καστανεδα και τώρα τρώγαμε τζατζίκι σε πανηγύρι στην Έφεσο, το δάσκαλο που κάποτε σκάβαμε τουαλέτες σε κατασκήνωση, ένα μηχανικό που ήταν γκουρού και δεν το ήξερε,ένα βιολόγο/χημικό με τέσσερις γλώσσες, τουρίστα στο χωριό του, την κοπέλα με τα χ-ψ-υ συγκλονιστικά δράματα, που αντί να κλαίμε από τη θλίψη, κλαιγαμε από τα γέλια και γενικά πολλούς και διάφορους και όλοι αυτοί είχαν όχι από μια αλλά δύο και τρεις και πέντε ιστορίες . 

Οι ιστορίες στις διακοπές, που για σχεδόν όλους έχουν τελειώσει, αλλά εσύ αισθάνεσαι ότι αυτοί εδώ κάνουν 365 μέρες το χρόνο διακοπές.....

Σκέφτεσαι να γυρίσεις, αλλά πόσο πιο γραφικός να γίνεις ακόμα; 

.

Τα καλοκαίρια και το βιβλίο, σε χαρτί

 Τα καλοκαίρια ανήκουν στην παλιά λογοτεχνία. Είπε ο κ. Δημήτρης Ευθυμάκης.

Και συμφωνώ απόλυτα. Αλλά υπό τον όρο, ....Παλιά. Τα "παλιά" καλοκαίρια ανήκουν στην παλιά λογοτεχνία. Παλιομοδίτης αναγνώστης, στην παραλία με το "αρχαίο" βιβλίο, τα άπαντα του τάδε, τον "κλασικό" ή κλασσικό, δεν ξέρω ποιο είναι σωστό, Ντοστογιέφσκι και Τολστόι, Στάινμπεκ και Καπότε, να μην πω για Τζέην Έϋρ και Γουλφ. Τα τούβλα που παίρνουν οι άνθρωποι στις παραλίες ή που διαβάζουν στα μοτέλ και ενοικιαζόμενα, με το τζιτζίκι και το καρπούζι είτε πρόκειται για το "αναζητώντας το χαμένο χρόνο" είτε για Ζυρανα Ζατελη (Χριστέ κι Αποστολε!), όλα αυτά αποτελούν παρελθόν, όχι στοιχειωμένο, αλλά ήδη κομμάτι της ιστορίας, των βιβλίων ιστορίας που δε θα διαβάσει πλέον ποτέ και κανείς!

Και μιλάμε ούτε για 30 χρόνια πίσω, όχι τα βιβλία αρχών του 20 αιώνα ή τέλη του 19ου. Τα σάρωσε όλα το ψηφίο/ θηρίο. 

Και που τα βρίσκεις όλα πλέον, τζάμπα και βερεσε, όλα διαθέσιμα σε τεράστιες ιντερνετικές αποθήκες, Gutenberg etc, δεν αγγίζουν πλέον κανένα μα κανένα νευρικό κύτταρο φαιάς ουσίας πρόσθιου εγκεφάλου. Αν μπεις βέβαια φυλακή, σε λευκό κελί και σου δώσουν μόνο τον "Ηλίθιο", εεε ή έπιασες το υπονοούμενο ή θα καθήσεις να το διαβάσεις! 

Τα καλοκαίρια. Βιβλία. Κλασική λογοτεχνία. Αστυνομικά. Κρίστι, Κόναν-Ντόυλ, Σιμενόν. Νουάρ. Μέχρι και τον Μονταλμπάνο.

Ρώσοι, Γάλλοι, Γερμανοί, προσφατως και οι λατινοαμερικάνοι. Οι Αγγλοσάξονες πάντα πιο μπροστά. 

Τα βιβλία είναι απολιθώματα. Μετά από εκατομμύρια χρόνια, θα τα βρίσκουν στις βιβλιοθήκες, όπως οι αρχαιολόγοι τα κόκκαλα των δεινοσαύρων. Περίεργα χούγια είχαν οι παλιοί, θα λένε. Οι παλιοί.

Για τους παλιούς. Για τους τζανκι, που σνιφαρουν χαρτί. Πού βλεπουν τους σελιδοδείκτες σα δονητές. Πού "αγαπάνε" το βιβλίο πιο πολύ από τα παιδιά τους. Γιατί τα βιβλία, αυτά τα κλασικά, του καλοκαιριού, αφήνουν τις αναμνήσεις, ως έχουν. Κλασικές. Μη εικονογραφημένες. Στη φαντασία του καθενός.

Ο Συμβίος και η Συμβία

Συμβίωση. Ωραία λέξη. Απλή και ταυτόχρονα πολύπλοκη. Πολυεπίπεδη.

Συμβιώνω με κάποιον ή κάποια. Τους λέμε και Συμβίους. Ήταν παλιά ωραία λέξη, "να η συμβία μου" έλεγε κάποιος. Εδώ τους λένε κυρίως συνοδοιπόρους, Lebensgefährte. 

Στη Βιολογία βέβαια, ο όρος-γνωστός και ως βιολογική αμοιβαιότητα-ειναι κάτι πιο ψυχρό, ωφελιμιστικό.

Κατά τη Βικιπαίδεια.......χαρακτηρίζεται η σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ ανόμοιων οργανισμών, από την οποία ωφελούνται και οι δύο εταίροι που στη προκειμένη περίπτωση έκαστος ονομάζεται "συμβιωτικός οργανισμός".

Το πουλί Βουφαγος (oxpecker, αγγλιστί) καθαρίζει τα δόντια του Ιπποπόταμου, τρέφεται κι έχει προστασία από αλλά αρπακτικά. Το βλέπουν οι εχθροί του, χαζοί δεν είναι και σκέφτονται: "ποιος μαλάκας τα βάζει με το χοντροιπποπόταμο;". Ενώ παράλληλα το πουλάκι του κάνει τη φασινα και τον (εξ)υπηρετεί. 

Ο ιπποπόταμος θα σκέφτεται "και να το φάω, τι να πιάσει ένα πουλάκι στο στομάχι μου, δε θα με χορτάσει. Από την άλλη μου καθαρίζει τα δόντια, στο τζάμπα. Άστο εκεί να βρίσκεται, μήπως χώρο πιάνει;"

Win-win που θα έλεγε και η γιαγιά μου, αν ζούσε. Μήπως έτσι δεν επιβίωσαν τόσοι και τόσοι γάμοι; συμπεριλαμβανομένου και του γάμου της γιαγιάς μου. Σου ξύνω την πλάτη, μου ξύνεις την πλάτη. Δε χρειάζεται να βλεπόμαστε, ούτε καν να μιλάμε. Όλα γίνονται στα σιωπηλά, στα συνωμοτικά. Μήπως βοηθάει και η γλώσσα; Καταλαβαίνει ποτέ ο ένας τον άλλον; Τι κατάλαβε ο ιπποπόταμος από την προφορά του πουλιού; Δε μιλούν την ίδια γλώσσα, αλλά κάπως στην διάρκεια πολλών χρόνων βρήκαν το Modus Vivendi. Αλληλοεξαρτήθηκαν! Η γλώσσα ανήμπορη, αλλά οι σκέψεις είναι ίδιες: "και δεν κάθεσαι στο στόμα μου, μήπως θα σε παντρευτώ;" "Φιλαράκι, κάτι έχεις στα δόντια σου, να στο βγάλω να ηρεμήσεις; Μη κάνεις ως καμία μαλακια, εντάξει;".

Οπότε μαθαίνοντας από τη φύση, φτάνουμε στο δια ταύτα. Live and let live. Die and let die.  Don't marry and stay unmarried!! 

Παιδιά;;; Δεν ξέρω! Θα μπορούσε να κάνει παιδί ο ιπποπόταμος από τον γαμικο Oxpecker? Και τι θα έβγαινε; Από ωοτοκο και θηλαστικό; Τέρας της φύσης; Καλά, σιγά τα ωα! Το μόνο θα ήταν;;; 

Οι θεσμοί, καλοί είναι και θεμιτοί. Επικράτησαν για παρα πολλές εκατονταετίες της συντηρητικής εξέλιξης των κοινωνιών μας. Όμως εδώ κι αρκετό καιρό βιώνουμε τη μεταμόρφωση του Κάφκα, τα παραδοσιακά φύλα, όπως τα ξέραμε, απλά δεν υπάρχουν, οι άνθρωποι κατάλαβαν το κόστος των θεσμών (και δεν εννοώ το δικαστικά έξοδα των διαζυγίων!), Οι συζυγικο-συμβιο-σεξουαλικο-ομο/έτερο σχέσεις μέσα στην πολυπλοκότητα τους δείχνουν να αποδέχονται το χαλαρό της φύσης τους (και της Φύσης).......

Και κλείνω με το φιλοσοφικό ερώτημα: υπάρχει ζωή μέσα κι έξω από τη συμβίωση; 

Ο Γερμανός φυσιοδίφης τα είπε και ξαλαφρωσε. 

 Symbiose bedeutet das Zusammenleben von Individuen verschiedener Arten zum gegenseitigen Nutzen bzw. in gegenseitiger Abhängigkeit. 

Ωπερ έδει δείξαι! Όχι ρε μάστορα, δεν είναι έτσι,  ένα κι ένα δεν κάνουν απαραίτητα δύο. Εδώ θα πρέπει να δώσεις κι εναλλακτικές, άσε ανοιχτά τα φύλλα, να δούμε την αγορά. Αλλά για να μην τα μπερδέψουμε, ας τα αφήσουμε έτσι, με ανοιχτό το στόμα του ιπποπόταμου και το πουλί να χαβαλεδιάζει ανέμελα.

Δε συζητάς αυτό που είναι στα πόδια σου!

 Όποτε συναντώ πόρνες, δεν μιλούν ποτέ για σεξ. Θέλουν να μάθουν για την ψυχή και τον Θεό. Συναντώ επίσης ασκητές και μοναχούς, και όταν βρεθούμε μόνοι, ρωτούν μόνο για σεξ.

Οσσο.

Δε θέλω πλέον να μιλάω γι'αυτά που βλέπω, θέλω να τα περνάω κατευθείαν στις μνήμες. Ούτε θέλω να μάθω για τα βάθεια της ψυχής ούτε για τους Θεούς, δε θέλω να βλέπω ούτε τους γκρεμούς ούτε τις σκάλες του ουρανού. 

Θέλω μόνο να ακούω έναν ήχο, ένα βογκητό κι ένα βουητό. Ένα βιμπράτο και μια κορώνα. Ένα σφύριγμα τσομπάνη και κραυγή από Πόντιο. Ένα τραγούδι της τάβλας, του δρόμου, της χαράς. Αυτά με προσγειώνουν και μου κρατούν συντροφιά.  

Δεν μπορώ να συζητώ τα ίδια και τα ίδια, πολλω δε μάλλον, με ανθρώπους που δεν καταλαβαινομαστε. Δε βρίσκω νόημα να συζητώ αυτά που έχω εδώ, μπρος μου. Με την κουβέντα δε θα αλλάξει κάτι.  

Αυτό που χάμω κείται, εμπόδιο στο δρόμο, πέτρα που θα σκαλώσεις, να το κλωτσήσεις έτσι απλά δεν μπορείς. Καλύτερα να το προσπεράσεις.  Εάν είναι μικρό σε διαστάσεις. Αλλιώς θα είναι σαν τις Συμπληγάδες, ανάμεσα τους ή θα συνθλιβείς ή θα βγεις από κει, σαν τον Πύρρο.

Αλλά και πάλι, θα είναι πάντα εκεί, βρόγχος και τοίχος. Τι νόημα έχει να τα συζητάς; Τι να μάθεις παραπάνω; Αυτό που σε μικραίνει, αυτό που σε ταπεινώνει, θες να το ξεχνάς, όχι να το συνδιαλέγεσαι. 

Αυτό που σε εξυψώνει, αυτό που σε στέλνει στους παραδείσους, του καθενός τις Εδέμ, είτε σωματική απόλαυση είτε πνευματική, αυτό θες να μάθεις, να ψάξεις. 

Κι εννοείται, αυτό που για τον έναν είναι ο Παράδεισος, είναι η Κόλαση του άλλου. Ποτέ δεν ξερουμε σε ποιανού τον Παράδεισο περπατάμε, ενώ νομίζουμε ότι μας κατατρυχει ο προσωπικός Διάβολος μας. Κι ο άλλος που εμείς βλέπουμε να ζει με τον προσωπικό του Ιησού και να περπατά στο νερό μαζί του, βραζει στο πυρ το εξώτερο και στο ενδοτερο.   

Όσο οι παράλληλοι αυτοί κόσμοι δε συναντιώνται, κανείς δε θα καταλάβει κανέναν. Ούτε καν ο ίδιος ο Οσσο. 

Που ποιος ξέρει κι αυτός σε ποια Παραδεισοκόλαση πλανιεται..... Ο πλάνης γκουρού....

Του Κύκλου τα γυρίσματα

 Μεγαλείο. Λόγος. Πρωτόγονα αισθήματα. Μουσικότητα στην ομοικαταληξία. 

 Η μελοποίηση και η ενορχήστρωση του Χάλαρη το ανέδειξαν ακόμα περισσότερο. 

Η Κρήτη. Φαράγγι κι Ανώγεια. Βάι και Πρέβελη. Κνωσός. 

Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,

και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν·

και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,

μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·

και των Αρμάτω' οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,

του Έρωτος οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη·

αυτάνα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,

ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν

σ' μιά Κόρη κ' έναν Άγουρο, που μπερδευτήκα' ομάδι

σε μιά Φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι.

Κι όποιος του Πόθου εδούλεψε εις-ε καιρόν κιανένα,

ας έρθει για ν' αφουκραστεί ό,τ' είν' εδώ γραμμένα·

να πάρει ξόμπλι κι [α]ρμηνειά, βαθιά να θεμελιώνει

πάντα σ' αμάλαγη Φιλιάν, οπού να μην κομπώνει.

10 χρόνια Γερμανία

 Είσοδος και εισαγωγή:

 Αυτή η ανάρτηση μόνο στα ελληνικά θα μπορούσε να γραφτεί. Και θα μπορούσα να γράφω δέκα βιβλία κι ακόμα να μην τα πω όλα. Αλλά εφόσον τα γράφω εδώ, στο μπλογκ, συνέχεια εδώ και δέκα χρόνια, σκόρπιες σκέψεις και συναισθήματα, σαφώς θα περιοριστεί το κείμενο στη Σύνοψη, στο Ζουμί, στο Διαταύτα που λένε. 

Ίσως να έβαζα κάποια  παλιότερα ποστς και θα τα είχα πει ήδη όλα. Αλλά είναι κάτι αυτό το ζήτημα με την ημερομηνία. Το Ιωβηλαίο σαν να λέμε. Η επέτειος. Ο γάμος σκατά, μέρα με τη μέρα, αλλά στην επέτειο πρέπει να κάνεις ότι ήταν ένα ωραίο παραμύθι με πρίγκηπα, άλογο ή άμαξα, ίσως κάνα γοβάκι, σίγουρα με μεγαλείο και τιμή. 

Έτσι και στο ποστ, θα προσπαθήσω, θα φροντίσω, θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ (προϊδεάζω το κοινό για να με δει θετικά!) να ακολουθήσω την παράδοση της Φύσης, τη μακρά μετασυναπτική ενίσχυση και να αφήσω απ' έξω την άμεση επίδραση του θυμικού και την οξεία σύγκρουση των συναισθημάτων αλλά θα δώσω τη στεγνή ανασκόπηση της δεκαετίας, την απογυμνωμένη από τόνους και χρώματα, μια καθαρή ματιά στο ό,τι μου συνέβη (με βρήκε ή το βρήκα!!) από τις 25.06.2012 έως τώρα.

Θα προσπαθήσω, είπα! 

Κυρίως μέρος: 

Μια μικρή αναδρομή στο προ του 25.06 είναι απαραίτητη.

Έτσι όπως το ακούει (ή το διαβάζει κανείς) δεν είναι μεγάλο διάστημα. Δέκα χρονάκια δεν είναι δα και η αιωνιότητα!! Αλλά πάντα υπάρχει μια εξήγηση για το πώς καταλήγουν η για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα. Πριν λοιπόν την 25.06 συνέβησαν πολλές ενδοοικογενειακές καταστάσεις, που πυροδότησαν το φευγιό. Δεν ήταν η πλέον οργανωμένη μετανάστευση, περισσότερο σαν άτακτη φυγή έμοιαζε. Υποθέτω θα ήταν άλλη η πορεία, αν μπορούσα να τα είχα καταφέρει να έρθω με μια μικρή ομάδα, την ομάδα μου, τα στηρίγματά μου. Αλλά έπρεπε μάλλον να φύγω μόνος. Κι αυτό καθόρισε πολλές αποφάσεις... εδώ, οι περισσότερες λάθος.

Άρα στοιχείο πρώτο: το λάθος ξεκινά μάλλον με την απόφαση να φύγω, έτσι όπως έφυγα. Νόμιζα έκανα την έξοδο του Μεσολογγίου. Με μια δύο βαλίτσες (ας είναι καλά το δάνειο της γιαγιάς!) και τα μυαλά στα κάγκελα, έριξα την πέτρα πίσω μου και έφτασα δια ασφάλτου και θαλάσσης στην αρχικώς φιλόξενη χώρα. 

Όπως συνήθως συμβαίνει-και μένα συμβαίνει από τότε διαρκώς κι ανελλιπώς -στην αρχή όλα είναι μήνας του μέλιτος, τα βλέπεις ωραία και ιδανικά, μες στην καλή χαρά, βλέπεις μόνο τα θετικά,είσαι με τα ροζ γυαλιά και χαίρεσαι που ζεις αυτό το "διαφορετικό" . Κι όπως είχε και τότε πει ένας γνωστός "μη βιάζεσαι να χαρείς, δεν τους ξέρεις ακόμα αυτούς, δεν τους έχεις καταλάβει ή νοιώσει στο πετσί. Περίμενε μερικά χρόνια -πόσα είχε πει;πεντέξι;-και μετά πες πωπω τι ωραία είναι εδώ, όλα οργανωμένα, όλα ανθηρά!"

Και είχε δίκιο. Το είδα αυτό, το ένιωσα, δε θυμάμαι πότε, αλλά το κατάλαβα! 

Αλλά ας μη βιαζόμαστε. Το ποστ θα τραβήξει ακόμα. Πίσω στο 2012. Πάρθηκε όπως πάρθηκε η απόφαση, ήρθα όπως ήρθα τέλος πάντων, κάπως σαν ορκισμένος Καμικάζι, και μπήκα στην αρένα. 

Από το μηδέν. Από το μείον. 

Κεφάλαιο 1: η δουλειά 

Ξεκίνησα να δουλεύω πολύ, να στέλνω πολλά λεφτά πίσω σε αυτούς που θεωρούσα ακόμα οικογένεια μου, να προσπαθώ να μιλήσω, να προσπαθώ να ξαναγελάσω, να αισθανθώ στα 40 μου ότι έχω μια δεύτερη ευκαιρία, ότι μου δόθηκε μια χάρη, κάτι σαν άφεση, ότι θα μπορούσα να τα ξαναστήσω ίσως καλύτερα και πιο στέρεα αυτή τη φορά.

Μεγάλη απάτη, κολοσσιαία ψευδαίσθηση, που την πληρώνω και θα την πληρώνω μέχρι τέλους. Αυτό θα μπορούσε να είναι βέβαια κι ένας εναλλακτικός τίτλος, δίπλα στο "10 χρόνια Γερμανία". Ο Σαββόπουλος είχε κυκλοφορήσει τα 10 χρόνια κομμάτια, με το "Σαν τον Καραγκιόζη" μέσα. Εγώ θα έβαζα το "δε φταίει η Γερμανία, η φαντασία μου τα φταίει".

Όταν λοιπόν στους πρώτους μήνες και χρόνια με ρωτούσαν τι και πώς, έλεγα : "να, δεν είναι ότι ήμουν άνεργος, είχα καλή δουλειά, λεφτά, σπίτι, τα είχα ξαναβρεί και με τη μαμά και την αδελφή μου, η Γερμανία όμως μου έδωσε μια διέξοδο, μια προοπτική!".

Τέτοιες μαλακίες έλεγα! Και τις πίστευα! Κανονικά! Παραμυθιαστηκα γενικά και ειδικά. Κι όλα ξεκινούν από το πώς είσαι, πώς βλέπεις τον εαυτό σου στη δουλειά. Γιατί η δουλειά είναι που σε έφερε, δικέ μου, η δουλειά και τα λεφτά που αποκομίζει, αυτά είναι πρωτίστως ο ελκυστικός παράγοντας και μετά το γύρω γύρω. Ας το πιάσουμε από τη δουλειά! Ένα πηγαινελα από την αρχή μέχρι σήμερα. Μια εδώ, μια εκεί, εδώ βρωμάει, εκεί ξινιζει. Μια στα χειρουργεία, μια εντατική, όχι ήθελες και ασθενοφόρα, όχι ήθελες και ιδιωτικά ιατρεία/χειρουργεία. Μια ειδικός βοηθός, μια επιμελητής, μια ταχαμ διευθυντής. Ένα ο,τιναναι δηλαδή! Να λέμε του στραβού το δίκιο! Καθείς όμως είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις του και τις επιπτώσεις τους. 

Έτσι κι έγινε, πορεύτηκα και περπάτησα σε πολλά ναρκοπέδια, σαν παιδάκι με άγνοια κινδύνου, από τη μια με την εγγενή "νταξ-μωρέ-θα την παλέψουμε" διάθεση, από την άλλη με τη ψευδαίσθηση των εχέγγυων λόγω κουλτούρας και "σίγουρης δουλειάς". Η δουλειά! Η δουλειά σε κρατάει, σε σηκώνει και σε τσακίζει, σου φουσκώνει τα μυαλά και στα ξεφουσκώνει, όταν δε θα αποδίδεις, όπως σου ζητείται. Σε ανταμείβει επειδή σε εξουθενώνει  και σε κρατά ψιλοαιχμαλωτο επειδή σε ανταμείβει. Από την αρχή απέφυγα βέβαια οικονομικά ανοίγματα στη χώρα αυτή, τίποτα και κανένα δάνειο, καμία "επένδυση" , καμία βαρειά άγκυρα. Έτσι και αλλιώς, με το δικό μου ιστορικό φευγιού (βλέπε εδώ), τι θα μπορούσε να με αιχμαλωτίσει;;; Η δουλειά; Με τίποτα!! Αν και προσπάθησε πολύ, μου τα έφερε σχετικά κάτω από τη μύτη, όλους τους πειρασμούς, όλες τις δυνατότητες στο πανέρι, "κι αυτό, αν θες, και κείνο, και το άλλο!" Και κάπου τσίμπησα, αλλά μετά επειδή χτυπιόμουν σαν το ψάρι στο κορονοαγκίστρι του γενίτσαρου ψαρά, αποφάσισα -λίγο αργά βέβαια-να κόψω μόνος μου το σκοινί κι όντας τραυματισμένο ψάρι να ξαναβουτήξω στο βρωμόνερο της μικρής λιμνούλας, που ζω εδώ και δέκα χρόνια.

Κι αφού μίλησα για αγκίστρια και ψαράκια, μάλλον να βάλω και την Υποσημείωση/ Υποκεφάλαιο: "Κόβιντ Εντατική σε μικρό χωριό στη Γερμανία"

Σκατά! Όλος ο κόσμος γύρισε ανάποδα κι εγώ βρήκα το μικρό πάτημα, εκείνο το μικρό σκαλοπατάκι, που θα με πήγαινε στη θέση που φανταζόμουν (που φαντασιωνόμουν ίσως;) ότι ήθελα κι άξιζα. Ξανά σκατά (στα μούτρα μου). Πήγα κι έμπλεξα με έναν από τους μεγαλύτερους νάρκισσους, μεγαλομανεις και ιδιαίτερης διανοητικής ικανότητας, αλλά και χειραγώγησης (τελικά αυτά πάνε μαζί!). Έγινα για κάνα δυο χρόνια, μια μαριονέτα, που νόμιζε ότι είχε αυτοδιάθεση. Πανδημία χωρίς το μαλακα, θα την άντεχα, μαλακα χωρίς την πανδημία επίσης (ίσως). Αλλά και τα δύο με έφεραν στα όρια.....διάβασε και παρακάτω. 

Και γύρισα εγώ ανάποδα. Ναι, αν θέλω να βγάλω ένα συμπέρασμα στα δέκα χρόνια γιατρός εδώ, νομίζω θα ήταν-με όλη το διακριτικό και ιντελεκτουελ τρόπο και τη ραφιναρισμένη φύση, που με χαρακτηρίζει- "γαμηθηκα, ξεσκιστηκα, δεν το φχαριστήθηκα, έφτασα να θέλω να το παρατήσω, αλλά αφήνει η πουτανα το γαμησι; " 

Υπερβολή, λες ε; Σώσαμε και βοηθήσαμε ανθρώπους λες ε; Βοήθησα όμως πραγματικά κανένα; Ρητορική ερώτηση. Ναι, εννοείται! Έγραψα κι ένα γράμμα στο συνδικάτο για τη σκατά οργάνωση των μικρών εντατικών στα χωριά, μόνο φρου φρου, χωρίς βάσεις και πόρους, αλλά φοβήθηκαν ότι αν το δημοσίευαν, θα καταλάβαιναν ποιος είμαι και θα μπορούσε αυτό να έχει επιπτώσεις στην επαγγελματική μου καριέρα. 

Επίσης δεύτερο συμπέρασμα, εξίσου σημαντικό και πολιτικώς ορθό, με κρυφή ευγενική και καθωσπρέπει χροιά είναι ότι η Γερμανία είναι μια από μπρος παρθένα κι απο πίσω μπαίνουν τρένα. Έχει μια πολιτική εδώ και χρόνια, μια κοινωνική στάση και μια νοοτροπία, να λέμε στους άλλους τι δεν κάνουν σωστά,να τους δείχνουμε με το δάκτυλο τι να κάνουν, αλλά να μην κοιτάς ποτέ τα δικά σου σκατά, τη δική σου διαφθορά, τα δικά σου σκάνδαλα, τη δική σου ανικανότητα, τα δικά σου κενά. Αυτός που κάνει σπάνια αυτοκριτική κι ενδοσκόπηση, λέει σε σένα ότι χρειάζεσαι αυτοκριτική κι ενδοσκόπηση. Στη δουλειά και στις κοινωνίες, η Γερμανία είναι διχασμένη χώρα. Θέλει/έχει ανάγκη τους ξένους, δε γουστάρει τους ξένους. Θέλει να τους ενσωματώσει, δε θέλει να τους βάλει όμως και σε όλες τις δομές. Στα εστιατόρια και στα σκουπιδιαρικα, ναι, αλλά όχι και στα κέντρα αποφάσεων.

Αλλά ας μη το γυρίσω σε πολιτικό ποστ, δεν το θέλω. Δυστυχώς η απογοήτευση είναι εμφανής, που τρύπωσε κάτω από το δέρμα και δε βγαίνει πλέον. Η Γερμανία είναι μια χαρά χώρα, οι Γερμανοί είναι (και ήταν πάντα) ένα κλισέ, μια προβληματική πισίνα γονιδίων (gene Pool) ένα τεράστιο κύμα που ήρθε από το Βορρά πολλές χιλιετίες πριν, διαβρωσε ο,τι υπήρχε πριν κι ανέλαβε τα ηνία. Οι Φράγκοι, οι Άγγλοι, οι Σάξονες, οι Βουρβονοι, οι ουγενοτοι, οι Πρώσοι, οι Βαυαροί, οι Αψβουργοι ανέλαβαν από τους Γότθους ,Ουνους, και λοιπούς Βάρβαρους και κατέκτησε Ευρώπη, Βόρεια Αμερική κι Αυστραλία, κουμαντάρει και ελέγχει ο,τι μπορεί. Αμάν πια, θα πει κάποιος (η γυναίκα μου!) Για όλα πια φταίνε οι Γερμανοί;

Η σιωπή μου, προς απάντηση της.

Πάμε παρακάτω. Εκεί που την πάτησα, δεν ήταν μόνο στη δουλειά. Αλλά και στα κοινωνικά: 

Ωπερ και κεφάλαιο 2: Κοινωνικά

Υποκεφάλαιο: παρέες, γνωστοί/γνωστές και "φίλοι"/"φίλες".

Δεν ήμουν ο τύπος που έκανα εύκολα παρέες, δεν ανήκα στους δημοφιλείς ποτέ, ήμουν πάντα ένα περίεργο τρένο. Γιατί να αλλάξω εδώ; Φιλίες των πέντε φεγγαριων και γνωριμίες της καλησπέρας/καλημερας. Πάντα εγώ έψαχνα, ποτέ δε μ'εψαχναν. Κι αφού εγώ κυνηγούσα την κοινωνικότητα, έτσι και χωρίς δισταγμό και δευτεροτριτη σκέψη, τις ανατιναζα, όταν διαπίστωνα την επιδερμικοτητα και το αρρωστημένο -φυσικα κατά τα δικά μου κριτήρια. 

Άνω τελεία: Τα κριτήρια μου. Πολλοί με κατηγορούν για αυτά. Μου είπε κάποιος, δεν είσαι ούτε ήσουν ποτέ διπλωμάτης. Σωστό! Παραεισαι αυστηρός και κολλημένος σε old school αρχές. Ίσως! Και είσαι κι εύθικτος και κομπλεξαρισμενος, μέσα στα κλισέ σου. Όλα θυμίζουν λίγο τον Παντελή και το λιοντάρι.  Κι ο τίγρης, που έχει πιο ξεκάθαρη γνωμη για τον κόσμο, σε αντίθεση με το λιοντάρι που είναι σκεπτικιστής και δίνει ελαφρυντικά σε όλους. Και φυσικά κι ο Παντελής, που απλά είναι ηλίθιος! Εγώ είμαι/έγινα τρία σε ένα.  Άρα και τα κριτήρια, με τα οποία διαλέγω με ποιους θα είμαι και σε ποιους κύκλους θα τριγυρνώ και ποιους θα συναναστρέφομαι,ε είναι το ίδιο σχιζοφρενικα και ρυθμισμένα στην αρχή της τρέχουσας ανάγκης.

Με αυτά και μ'αυτά, βρεθήκαμε εγώ κι ο Κούκος, εεεε σόρρυ, εγώ κι ο Νίκος. "......ανοίγει μια καταπακτή και πέφτω πλάι στον Κύρκο. Κοιτούσε σάμπως για ταξί του λέω καλησπέρα, αλλά εμείς και μόνο εμείς ξεμείναμε εδώ πέρα......" Που λέει και το τραγούδι. Δέκα χρόνια, ένας φίλος. Πολλοί βέβαια γύρισαν και στην πατρίδα, ίσως αν είχαν μείνει, ....ποιος ξέρει;

Και οι Γερμανοί;;; Κάτι είπαμε παραπάνω, μάλλον πρέπει να ξαναγραφτεί κάτι ακομα. Χμμμ, ......οι Γερμανοί!!! Die Bio-Deutschen ή οι ντεμί; Οι γιαλαντζί ή ξινοί; Τίποτα! Μηδέν. Μηδέν από μηδέν ίσον μηδέν. Τις πταίει; Κι εμείς κι εσείς κι ο Χατζηπετρης. Ξέρω γω; Στο χαχαχουχου, όλοι καλοί, πλάκες και αστειακια. Στην επιφάνεια, ντανκε/μπιτε, στα Smalltalk και στις εξυπνάδες, όλοι κουλ. Στο παραπέρα όμως, Δεν! Μονογραφή στην κόλλα κι αύριο με τον κηδεμόνα σου. Τα γονίδια φταίνε! Το στραβό το κλίμα φταίει, η πτώση του Τείχους φταίει, η πολλή Bild φταίει, η βαθειά απαιδευσια τους με την υψηλή επιμόρφωση και οικονομική επιφάνεια φταίει, μια επίσης βαθιά αλαζονεία κι ένας λανθάνον ξενοφοβικος χεσμεντεν τρόπος ζωής και σκέψης. Το Γερμανό, τον Ούνο ή τον έχεις στα γόνατα του ή στο σβέρκο σου, είπε ο Τσώρτσιλ, το αρχιφασιστικό παλιοτόμαρο, αλλά είχε και δίκιο. Εμένα μου αρέσει βέβαια πιο πολύ ο ραφιναρισμένος ψόγος του Αντόρνο: "Ο Γερμανός είναι ο άνθρωπος, που δεν μπορεί να ξεστομίσει κανένα ψέμμα, αν πρώτα δεν πιστέψει βαθειά ο ίδιος σε αυτό".

Προσπάθησα πολύ πάντως, ομολογουμένως. Προσπάθησα να τους δω από κάθε οπτική γωνία, αυτή του παρελθόντος και της Ιστορίας τους (προσωπικής και ευρύτερης , της συλλογικής μνήμης, που λένε), αυτή του μεταβαλλόμενου παρόντος και των τωρινών τραυματισμένων απογόνων αλλά και των μελλοντικών γενιών Υ και Ζ και Ζ+. Όλα μου έδειξαν ότι αυτός ο λαός και όλοι που προέρχονται από αυτούς (καθότι ως γνωστόν, όλοι από τα Γερμανικά φύλα έχουν ξεπηδήσει, ....αλλά αυτό το ξαναπα λίγο πιο πάνω, έτσι; Κοίτα κόλλημα!) δύσκολα μπορείς να το συμπαθήσεις, κάτι έχει, κάτι έχουν όλοι δηλαδη μέσα τους (πάγο, αγνό κι ατόφιο πάγο, καθαρό μεν,  μείον 10 δε) που δεν αγαπιούνται, έτσι αυθόρμητα και χωρίς δισταγμό. Η διαδικασία της ενσωμάτωσης ή κι αφομοίωσης δεν περνάει καθόλου από το θυμικο, παρά μόνο από το λογικό και ρασιοναλιστικό. Μόνο δια της βαθείας σκέψης και ανάλυσης, μπορείς να δεχτείς και να "καταπιεις" αυτό που ως κλισέ αποκαλούμε γερμανικό τρόπο σκέψης και ζωής. Από τον τελευταίο ακροδεξιό Ανατολικογερμανο ψηφοφόρο του AfD μέχρι τον καθηγητή και σπουδαγμένο SPDler με την Πόρσε παρκαρισμένη δίπλα στους έξι κάδους απορριμμάτων στο ένα από τα τρία γκαράζ (είναι αυτοί οι αριστεροί με τη δεξιά τσέπη, που λέγαμε στην Ελλάδα και έγιναν και κυβέρνηση), κι από τον τελευταίο χιπστερ οικολογο με ευαισθησίες για τα τεκταινόμενα στο Χόνγκ Κονγκ αλλά μόλις δει μουστάκι στο δρόμο του, γυρίζει αλλού το βλέμμα, μην τυχόν και το χαιρετήσει, μέχρι την τελευταία MILf που βλέπεις στα Kitas, και καλά χειραφετημένη και μοντέρνα καριεριστρια, που ξέχασε τη θηλυκότητα της, όπως και το μητρικό της φίλτρο, κάπου στο δρόμο για την αναγνώριση και την αποδοχή από τον κάθε μαλακα συνάδελφο, που θα την ειρωνευτεί για το PMS της. 

Τα έχει γράψει φυσικά καλύτερα κι ο Καμύ στο "Γράμμα σε ένα φίλο Γερμανό". Όχι φυσικά για MILFs, χιπστερ και PMS , αλλά αυτά θα εννοούσε. Παρεπιπτόντως αυτό το βιβλίο μου το έστειλε κατά τη διάρκεια ο aris1,  παλιός μπουκροσογνωστός.

Κι ενώ, και δυσκολοκατάπιωτοι και δυσκολοχώνευτοι (μέχρι τελείως αχώνευτοι) είναι, τι έκανα εγώ ο μέγιστος των μέγιστων μαλακαντρέων;;;;; Ναι σωστά μαντεψατε! Έφτιαξα έξτρα δύο παρόμοιους  και έβαλα τρεις από δαυτους σε ένα σπίτι! Το ονόμασα δεύτερη ευκαιρία, δεύτερη οικογένεια. Και να μην ξεχάσουμε φυσικά σκυλιά και γατιά. Χωρίς αυτά δεν μπορεί ο Γερμανός! Πρέπει να διατάζει ένα κάποιο ζώο κι αυτό να χαίρεται. Εντάξει, σ'αυτό δεν είναι μόνος, είναι πολλοί, ίδιας κατηγορίας.

Κάπου στο τέλος της αρχής της παραμονής μου εδώ, έγινα από ένα, ....και τρία και τέσσερα παιδιά, κι ένας σκύλος, άλλος σκύλος, ξανά άλλος σκύλος, δύο γάτες, μετά μια άλλη γάτα, ψόφησε και μετά ακόμα μια γάτα. Τα παιδιά μείναν ίδια στον αριθμό, δε μεταβλήθηκε η σύσταση.

Κι άρχισε η αρχή του τέλους. 

Γλιστρήσαμε στο Υποκεφάλαιο Έρως και Παπάρια, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε. Ούτε κι εγώ δηλαδή δεν το πολυκαταλαβα, πώς γλίστρησα. Και τώρα, αν με ρωτάς, πάλι θα σου πω, σαν το Πασχάλη, ίσως να ήταν στιγμιαίο λάθος. Που κρατά εδώ κι εφτά/οχτώ χρόνια. Τη φράση τίτλο του Υποκεφαλαιου την πρωτοείπε η Πόλυ, παλιά συγκοιμωμενη τα παλιά χρόνια, όταν της μίλησα για ... Αγάπες. "Αγάπες και Παπάρια" μου ανταποκρίνεται. Πώς λέμε "αγάπες και ρομάντζα"; Πώς λέμε "αγάπες και λουλούδια'; Έτσι λοιπόν, με βρήκαν κι εμένα οι αγάπες, αρχικά και κατόπιν οι πούτσες και τα παπαρια. Και φάγαμε, καλοί αναγνώστες, μια πουτσα, από δω έως το Άουγκσμπουργκ. Στην αρχή που την τρως, ......... ώπα! Γίνομαι χυδαίος και σεξιστης και ομοφοβικός και, και, και ........και δεν το κατάλαβα;;;;;

Πίσω. Βρήκαμε, εγώ δηλαδή, βρήκα πολλές δυσκολίες, μπλεγμένες με πολυπλοκοτητες και παρεξηγήσεις κι ολίγες από παθολογικές καταστάσεις, που μια τις λέμε οργανικές, μια λειτουργικές. Και τα δύο είναι χέσε μέσα! Συγνώμη, να διαγραφεί κι αυτό από τα πρακτικά. Είναι πολύ δύσκολο μέσα στην κρίση της μέσης ηλικίας, με δύο μωρά και μια υπερφορτωμενη/ξαγρυπνημενη και ανήμπορη/χωρίς δυνατότητες και χωρίς αυτοκριτική μητέρα/σύζυγο, χωρίς βοήθεια είτε σε τοπικό είτε σε κοινωνικό είτε σε ευρύτερο οικογενειακό επίπεδο, με το ήδη υπάρχον στρες στη δουλειά, επιπρόσθετα ένα διευθυντιλίκι, εν μέσω πανδημίας και απομόνωσης από όλους, ........τι; Να πω κι άλλα;; Πιο κλισέ από αυτό της "τέλειας καταιγίδας" δεν υπάρχει!!!

Εδώ νορμάλ είναι η κατάσταση κάποιων, στην πατρίδα τους, με ανθρώπους γύρω τους και συμβαίνει το ένα πέμπτο από αυτά και σαλτέρνουν. Σκέψου τώρα εσύ! Έτσι λοιπόν, έφτασε η αποφράδα ημέρα που άνοιξαν οι ουρανοί, ή καλύτερα άνοιξαν τα εντόσθια της γης και ξεπήδησαν όλοι οι δαίμονες και οι βεελζεβούληδες, για να κάνουν πάρτυ στο κεφάλι μου. Κι όχι μόνο στο δικό μου. 

Τέλος πάντων, αυτό το ζήτημα, η μέρα που ξέσπασε η καταιγίδα και γίναμε όλοι μούσκεμα, με αντικειμενικούς όρους, δεν είναι ούτε για να γράφεται ούτε για να λέγεται ούτε για πλάκα ούτε για αστείο προσφέρεται ούτε για δράμα ούτε για κωμωδία. Το αφήνουμε απλά ως μια μαύρη τρύπα στη μνήμη, ένα κενό μνήμης, μια αφασική στιγμή, που καθόρισε όμως το επέκεινα, στην αρχαιοπρεπή κι ουχί στη μεταφορική του ερμηνεία.

Ώπα, πιάνουμε φινάλε; Για μια στιγμή πίστευα ότι όντως θα γράφω μέχρι να έρθει ο Σεπτέμβρης.....κι επίσης πίστευα ότι θα έγραφα κάπως χρονολογικά, 2012-2015,2015-2017 κτλ κτλ Αλλά δε βγήκε, τι να κάνουμε; Ας κάνουμε όμως την προετοιμασία για την επόμενη σαιζόν, κάτι σαν teaser για το post-2022.

Κεφάλαιο 3: "τι κάνουμε τώρα μάγκα;" 

Όχι πολλά! Ό,τι κάναμε, (σκατά τα) κάναμε!! Τώρα κοιτάμε κι αγναντεύουμε. Πασούλες. Καθυστερήσεις. Να σπάσουμε τα νεύρα των αντιπάλων, χωρίς να μας σπάσουν τα δικά μας. Σαφώς υπάρχει ο κίνδυνος της αλλαγής. Κι άμα σε βγάλουν στο 80', πας κατευθείαν για μπάνιο στα αποδυτήρια, ούτως ώστε κι αν κλάψεις, να μη σε δει κανένας. Βέβαια ο βετεράνος κανονικά στην έξοδο λαμβάνει χειροκρότημα, ίσως και standing Ovation. Ειλικρινά δεν έχω τέτοιες φιλοδοξίες. Να κάνουμε μια χειραψία με τον προπονητή και κάνα κωλοδάχτυλο στην εξέδρα των αντιπάλων. Θα σφυρίξουν και θα γιουχαρουν, το ξέρω. Δε με νοιάζει 

Θα βγούμε μετά στη γύρα, να βρούμε καμία ομαδουλα τρίτης εθνικής σε αναπτυσσόμενες χώρες, και θα λέω ιστορίες πανωλεθριάμβου από τα παρελθόντα έτη. Πάντα υπάρχει κάτι, πάντα και παντού βρίσκεται κάτι, ακόμα και για τύπους σαν και μένα. Που ήρθαν, είδαν κι αποτυχηνικησαν. 

Επιμύθιο. 

Μην έρθετε. Καθηστε στα αυγά σας, αν δεν είστε τελείως έτοιμοι για τη συγκεκριμένη διαδρομή. Η Γερμανία δεν είναι τουρισμός, δεν είναι φιλόξενος τόπος για τους κατά τόπους μετανάστες, οικονομικούς εμιγκρέδες και Γκασταρμπάϊτερ. Παλιά συμφωνούσα κι επαυξανα "Si fueris Romae, Romano vivito more". Το έκανα, πιο Ρωμαίο και πιο Γενίτσαρο από εμένα, ίσως να δυσκολευτειτε να βρείτε. Δεν πέτυχε. Γαμώ το χαρακτήρα μου και το φιλότιμο μου, δεν αλλάζει, ακομα και δέκα τηβεννους και πέντε μανδύες να ρίξεις επάνω του. 

Λοιπόν, επαναλαμβάνω, μην έρθετε (στη Γερμανία, εννοώ! για αλλού, δεν μπορώ να μιλήσω!!)

Αλλά θα'ρθείτε! Σας ξέρω κι εσάς, τι μαλακες είστε! Εγώ πάντως τα δέκα χρόνια τα έκλεισα, αλλά δεν τα γιόρτασα, αν αυτό λέει κάτι. Πάμε στην επόμενη δεκαετία. Ολοταχώς . Με σύμμαχο την αποποινικοποίηση της χρήσης κάνναβης. Αν δε βγεί κι αυτό το πρότζεκτ, αλλού! 

Εσείς πάντως να μην έρθετε.

Σκόρπια λόγια

 Mein Leben in Ruinen.

Να έβλεπα τη θάλασσα. Ή το βουνό.

Σαν να τελείωσαν όλα, νομίζω. Ξανά. Κι αρχίζουν πάλι όλα. Deja.

Άσπρο μαύρο έχω μέσα μου. Θα γυρίσω πίσω, το βλέπω. 

Προχωράει, είτε έτσι είτε αλλιώς. Ρει και αεί. 

Αν μπορούσα θα έγραφα ένα βιβλίο, μια στραβή αυτοβιογραφία. Όχι αστεία, γελοία και τραγική. 

Μου αρέσει όμως, που κοιτάω τα χάλια μου στον καθρέφτη. Δεν είναι καθόλου καταφρόνηση. 

Οι λίμνες είναι πιο γήινες, πιο προσιτές, πιο ανθρώπινες από τις θάλασσες, γιατί τελειώνουν κάπου. Ορατά.

Θα προσπαθήσω πάλι για τα παιδιά. Να μην τους προδώσω. 

Είχα κάποτε κάτι;

Το θέλω έχει πεθάνει για πολλούς ανθρώπους, ίσως τους περισσότερους στον πλανήτη. 

Ένας Whistleblower δεν πεθαίνει στο κρεβάτι του. 

Δεν είμαι έτοιμος να δουλέψω πάλι. Προτιμώ να ψάξω να βρω κανέναν για να τζαμάρω με τα τρία ακορντεόν μου και το μπάσο.

Σήμερα διάβασα κάπου "μη βιάζεστε να αθωώσετε τους γονείς σας".

Λες να έμεινα με το Μουτζούρη και να μην το κατάλαβα; Δεν καταλαβαίνω τίποτα!

Corsica

 

In un scornu di lu mondu

Ci hè un lucucciu tenerezza

Ind'u mio core, maestosu

Imbalsama di purezza

Ghjuvellu di maraviglie

Ùn ne circate sumiglie

Ùn truverete la para

Ghjè ùnica, sola è cara

Còrsica

Face sempre tant'inviglia

Ssu scogliu ciottu in mare

Tesoru chì spampilla

Sacru cume un altare

Calma, dolce cum'agnella

Generosa è accugliente

Si rivolta è si ribella

S'omu disprezza a so ghjente

Còrsica

Còrsica

 Δεν το άκουσα την περίοδο που βγήκε, το πήρε το αυτί μου από Νταλάρα και Σία, σε μια -ομολογώ -καλή μετάφραση. Αλλά το ξαναανακαλυπτω και με ανατριχιαζει. Οι τριλιες της φωνής του Petru, βαλκανιο ρουμάνικο χρώμα, σε μια ωδή για το γαλλικό νησί, γραμμένο στο κορσικανικο ιδίωμα, που είναι ιταλικό/ιταλογενες. Κάτι σαν την γκρεκάνικη μας γλώσσα. Η ανδρική χορωδία στο ρεφρέν. Μια λέξη. Το πιάνο και το βιολί, αλλά και ο αρμονικός μετασχηματισμός. Πιασαρικη μελωδία, τραγουδιέται, σφυρίζεται , μουρμουριζεται. 

Ο τραγουδιστής πέθανε πριν λίγο καιρό. 

Η Κορσική θα υπάρξει για πολύ καιρό ακόμα. Θέλω να πάω κάποτε. Εξάλλου με κάλεσε κι ο εν Χριστώ αδελφός (και συνάδελφος) Ευάγγελος! Σαν προσκύνημα! Να κάνω το γύρο και να καθήσω σε έναν κορμό έξω από ένα χωριό, μαζί με τους άλλους γέρους με τις μαγκουρες, σαν σε Αστερίξ. Σαν στην Κρήτη! 

Η Μεσόγειος! Μεγάλη ζημιά. Τώρα το καταλαβαίνω.

Perdu

Rien n'est perdu tant que tout n'est pas perdu.

Τα είπαν και οι Μαυριτανοί αυτά, είναι γνωστά.  

Rien, tout. Μια νανοαπόσταση. Καθένας μπορεί να  χάνει, καθένας να κερδίζει. Όλα, τίποτα. Λίγο από το τίποτα. 

Χαμένος είναι ο Παράδεισος, κατά το Μίλτον και την Καινή Διαθήκη . Χαμένος είναι ο άνθρωπος, χαμένοι όλοι, στον περιστρεφόμενο πλανήτη, σα Δερβίσης στο γαλαξία. Αν δε σε νοιάζει βέβαια πού βρίσκεσαι, τότε δεν έχεις χαθεί. Δε χάνεσαι ίσως ποτέ, αλλά κάποτε χάνεις. Αυτό το λίγο από το τίποτα. Έπαιξες και χάνεις. Και δεν τα μαζεύεις τα υπόλοιπα, να μειώσεις που λένε τη χασουρα.  Είναι μηδαμινά αυτά που απομένουν. Σαν να μην είναι και δικά σου. 

Δικά σου χαμένα, αλλονών χαμένα, τι σημασία έχει; Είναι και δεν είναι. Χαρτιά είναι, μοιρασμένα. Όχι χαρισμένα. Εμείς δεν είχαμε χαρτί, μπλοφαραμε. 

Χάθηκα. J'etais perdu. Μίκης και Γιάννης. '61, αν δεν απατώμαι. Και το λιμάνι είναι μικρό.

Pass (all things must)

 Είδα και το Get Back, εννοείται! Γράφτηκα στο Disney+ κανάλι κι άρχισα να βλέπω. Λεπτό λεπτό, ώρα σε ώρα, μέρες να περνάνε και οι τέσσερις (5 με την κωλο-Γιόκο)να προβάρουν τα νέα τραγούδια τους. Φαινομενικά βλέπαμε πώς κάνει η θρυλική αυτή μπάντα τις πρόβες της στο στούντιο. Μην ξεχνάμε, μιλάμε για το συγκρότημα που άνοιξε όλους μα όλους τους δρόμους για κάθε επόμενο μουσικό σχήμα που ακολούθησε ή ήταν σύγχρονο αυτού. 

Ο Paul McCartney, επικοινωνιακός, επιβλητικός, με φωτογένεια (και γένια! ) έγραφε τέλεια στο φακό κι απολάμβανε την πρωτοκαθεδρία. Ακολουθούσε ο Τζον Λένον, λίγο κλόουν, λίγο να-το-κανουμε-να-φαίνεται-ότι-διασκεδάζουμε. Και οι δύο μαζί να αστειεύονται, να κάνουν τρομερά ντουέτα, να εμπνέονται ο ένας από τον άλλον. Ακούς ιδέες βάσεις τραγουδιών, που μπήκαν στα επόμενα άλμπουμ. Τους βλέπεις κουρασμένους, παρ'ολα αυτά,να έχουν το μυαλό στη δημιουργία. Όχι στα άλμπουμς, όχι στις συναυλίες, όχι στον κόσμο ή στο contemporary Public flow.  Μόνο στα τραγούδια τους.

Έτσι λέω εγώ! Έτσι το ερμήνευσα εγώ! 

Ο Χάρισον κάπως "άντε μην τα γαμήσω όλα", κάπως "κι εγώ έχω τραγούδια και δε μου τα βάζετε κουφάλες εγωισταροι". Από την αρχή δε γουσταρε την ιδέα για το roof concert, δικαιώθηκε στο τέλος. Κάποια στιγμή έφυγε, ξαναρθε, μια ανορεχτος, μια ελαφροβαριά θιγμένος. Λίγη ζωντάνια έδειξε όταν τους παρουσίασε το I me mine. Γενικά το είχε νιώσει πιο εκφραστικά ότι "δεν πάει άλλο".

Για το Ρίνγκο τι να πεις; Σα φιλική συμμετοχή; Σαν "είναι μαζί μας και το παιδί στα ντραμς"; Σαν "εγώ δημόσιος υπάλληλος είμαι, ότι μου πείτε, το κάνω"; Κάνα καραγκιοζιλικι στην κάμερα ή με την κόρη του ΜακΚαρτνεϋ, τίποτα παραπάνω. Κι άντε να φεύγουμε! Έπαιξε λίγο στο πιάνο το Octopus Garden του, άχρωμο/άοσμο/αδιάφορο.

Όση κι αν φάει όμως αρνητική κριτική, το Get Back είναι απαράμιλλης ποιότητας κι αξίας. Με ένα μεγεθυντικό φακό και τη σκληρή μάτια της κάμερας, που όλα τα καταγράφει, σου δίνει την εικόνα "έτσι ήταν στο τέλος" των Μπιτλς. Αρκεί! Must see!

ΥΣ 1: ο Μάκα έγινε σήμερα 80χρ. Ακουνητος κι ακλόνητος, τέρας που ακόμα μεταμορφώνεται σε κάθε είδους καλλιτέχνη!. Θα ξαναβάλω να ακούσω σήμερα το Helter Skelter, την αρχή του χέβι μέταλ! Αντί για χάπι μπερθντεϋ...

ΥΣ2: όλα πρέπει να περάσουν, όλα να φύγουν, στην ώρα τους ή και πρόωρα. Όλα να μην ξανάρθουν, όλα να μην κοιτάνε πίσω.

Paradise (lost)

 Originally written in 1667, this is the 1674 version.

 Book 1

Of Mans First Disobedience, and the Fruit

Of that Forbidden Tree, whose mortal tast

Brought Death into the World, and all our woe,

With loss of Eden, till one greater Man

Restore us, and regain the blissful Seat,

Sing Heav'nly Muse, that on the secret top

Of Oreb, or of Sinai, didst inspire

That Shepherd, who first taught the chosen Seed,

In the Beginning how the Heav'ns and Earth

Rose out of Chaos: or if Sion Hill

Delight thee more, and Siloa's brook that flow'd

Fast by the Oracle of God; I thence

Invoke thy aid to my adventrous Song,

That with no middle flight intends to soar

Above th' Aonian Mount, while it pursues

Things unattempted yet in Prose or Rhime.

And chiefly Thou, O Spirit, that dost prefer

Before all Temples th' upright heart and pure,

Instruct me, for Thou know'st; Thou from the first

Wast present, and with mighty wings outspread

Dove-like satst brooding on the vast Abyss

And mad'st it pregnant: What in me is dark

illumin, what is low raise and support;

That to the highth of this great Argument

I may assert Eternal Providence,

And justifie the wayes of God to men.

Perfide

 Heimtückisch. Niederträchtig.

Bin ich? Bin ich nicht? War ich irgendwann? War ich nie? Wäre ich gewesen?

Ich meine, nein. Und ja und wieder nein. Wie möglich ist es, ein naiver Mensch perfide zu werden? Menschenhasser? Misanthrop?

Hinterfotzig schon! Monster? Schläger?

Das erste schließt das letztere nicht unbedingt aus. 

Nur müde. Gesellschaftsmüde. Meine innere Göttlichkeit verlässt den Körper und hinterlässt Müll. Spuren des Bösen, des Monsters. Kafkaeske Verwandlung. Jenseits der ewigen Gegenwart . Schwarz. Wie das Meer beim Sturm. Nacht und inmitten des Ozeans. Kannst du dort ein Monster bleiben? Wäre sogar ein Teufel dem endlosen Schwarze und dem Perpetuum der Welt überlegen? 

Perfide sein setzt sich eine gewisse Cleverness voraus. Wobei rechtlich betrachtet und aus der Jurasprache, die niederen bzw niedrigen Beweggründe kommen"in all sizes". Unabhängig von IQ.

Wut, Zorn, Eifersucht, Hass und Verzweiflung. In mir, in uns, in kleinen Portionen. Summarisch und additiv sammelt sich das Gift und entlädt sich scheinbar an fremden Wesen, in der Tat und nach dem Boomerang Effekt sind immer wir die Empfänger της Μέλαινας Χολής. 

Sterben und sterben lassen. Breaking Bad. Helfen sterben lassen oder tatenlos sehen sterben lassen? Aus erhobenen Beweggründen, würde es heißen. Über jeden Verdacht erhaben. Mitwirkung bei unterlassener Hilfeleistung. Rette sich, wer sich rettet. Gnade gehört zur Kirche. Oder Vatikan. Oder Nirgendwo.

Die Geschichte der ukrainischen Oma, die ihren Enkel rettete hab ich im Spiegel gelesen. Berührend! Das Gegenteil von Perfid. Da es so selten ist, hört sich genauso seltsam an. Das Unterbewusste erwidert: so selten ist dennoch nicht. 

Sind die russischen Soldaten perfide? Killen sie "aus niedrigen Beweggründen"? Gibt es in einem Bürgerkrieg so etwas wie Kriegsverbrechen? Angeblich ja. Krieg und Töten ist OK, Freude beim Töten, Folter und Qual oder Unschuldigen/Unbeteiligten zu schießen, No-Go. Schwangere und Kinder töten, auf Krankenhäuser und Schulen bombardieren, inakzeptabel.

Die Amis haben Frauen und Kinder mit Napalm Bomben zunichte verbrannt, in Korea, in Vietnam, in Nicaragua, in Zig-Orten der Welt. NATO bombardierte Jugoslawien aus Rache für die Kriegsverbrechen. War es nicht perfide? Nein? War es Gerechtigkeit? Ja?

Warum helfen die Amis den Ukrainern nicht? Wenn es um Gerechtigkeit ginge, wieso warten sie alle, bis das Land und die Menschen (Beteiligte und Unbeteiligte) kaputt gehen? Wo ist das Ethische vs das Böse? 

Türkei bedroht offen und dreist ein anderes NATO -Mitglied, der Generalsekretär, eine Marionette mit heimtückischen Zielen, die niemand genau kennt, distanziert sich, steht neutral. Favorisiert er nicht damit den (verbalen zurzeit) Angreifer? Haben sie das Gleiche mit dem Putin getan? Wo ist die Reflektion von NATO in dem Zusammenhang? 

OK, ich weiß, wollte persönlich etwas eingestehen, ob ich als Person perfide bin oder ich mich einbilde... Und "versehentlich" bin in die Politik und die aktuelle Debatte gerutscht. Es war keine "böse Absicht", nichts Perfides.  Bin nur ein Querulant, ein passiv aggressiv/aktiv aggressiv Bösewicht mit freundlichen Absichten. 

Ich bin gegen den Krieg, gegen die Bullies, gegen jeden Form von Aggression. Stehe allerdings für das Recht der Souveränität, das Recht des Selbstbestimmung und das Recht der Selbstverteidigung. Weil der andere eine nukleare Supermacht oder 70Mio Menschen mehr hat, bedeutet nicht dass ich das ohne Kampf hinnehmen muss. Ein Hoch auf Ukraine, kein Hoch auf NATO und USA. In meinen Augen ist alles außer globaler Rechte geraten. Vor 2-3 Sätzen hab ich mein Statement zum Thema "Rechte" ausgesprochen.

 Und was sind überhaupt die Rechte? Ist das eine Institution oder eine menschliche Erfindung? Eine Fantasie zugunsten der Begründung der Gesellschaften oder ein genetisch geerbtes Gut, ein Privileg, ein Prärogativ?

Carlin sagte "Just when these American citizens needed their rights the most, their government took them away, and rights aren't rights if someone can take them away. They're privileges. That's all we've ever had in this country is a bill of temporary privileges."

Perfide sein, Recht haben, Recht finden, das hört sich langsam an, als eine Rede von meinem Mama. 

Rechte und Pflichten, Bös und Gut, Naiv und Hinterhältig. Alles durcheinander. Ein Schlamassel bis zu einem Massaker. Alle können lachen bis jemand stirbt. Danach ist das Lachen untersagt, obwohl man das Recht hätte. 

PS mit großem Respekt vor den Menschen (Tote und noch am Leben) in Ukraine. Kämpfer oder Gefesselte/Eingekesselte.  Die Zwischen-Tod-und-Leben Situation hätte mich oder dich so einfach treffen können. 

 Vielleicht trifft uns irgendwann doch. Sind wir schlauer als die Jugoslawen oder die sowjetischen Bürger? Die Griechen müssen sich unverzüglich daran erinnern, was ein Krieg bedeutet. Und mit welchem Preis kommt er mit. 

Im Krieg sind wir alle berechtigt perfide, mein Leben über deinen, all is fair in Love and War. 

Wenn ich den Krieg verhindern könnte, würde mein Leben dafür geben. Wenn nicht, dann γαία πυρί μειχθήτω, der Gerechtigkeit nach.

Polymath

 Πολυμαθής. Πολυμαθής και σκατά στα μούτρα του. Ήξερε και γι'αυτό δε ρώταγε. Σύννεφα πολλά στο μυαλό του. Νόμιζε ήταν γενετειρες κεραυνών κι αστραπών, φωτεινών ιδεών και δαυλών γνώσης στο σκοτάδι των άλλων. 

Αλλά το μόνο που έπεφτε ήταν η σκοτεινιά. Και η θλιβερή βροχή. English summer rain, nothing ever changes. Μούσκεμα τα'κανε (ή έγινε;)...

Πολυπράγμων. Πνευματώδης. Εκτός τόπου και χρόνου. Από ουσία, μοντέρνα και σημερινή ουσία, κατακάθι. Αλλά στο μυαλό αφρογαλα! Λα κρεμ ντε λα κρεμ. Γνωση για τη γνώση. Γνώση για το γραπτό. Πού μόλις γραφτεί, ξεχνιέται. Από όλους. 

Ο ουρανός του καλοκαιριού στην κεντρική Ευρώπη δεν εμπνέει,  αλλάζει χωρίς να δίνει μια νότα ανάμνησης. Κι αυτός πολυμαθής θα είναι. Μαυρίλα, συννεφιά και καταιγίδα. Κάνει ότι τα ξέρει όλα, ότι τα έχει δει όλα. "Τι να μου πεις κι εσύ εμένα τώρα!!!"  Κι όπως φυσάει και τα σαρώνει και τα γαμαει τη μάνα όλα, έτσι και αφήνει να ξεχαστούν τα πάντα. Του χειμώνα την ανυπομονησία, της άνοιξης της ελαφραδα και φυσικά τη βαρεμάρα του φθινοπώρου. 

Μόλις άρχισε η καταιγίδα. Είναι 22:20. Θα σκάσει πάνω από το κεφάλι μου. Οι μετεωρολόγοι το προέβλεψαν, ένα βαρομετρικό χαμηλό από τον Ατλαντικό. Οι Γαλάτες το έβλεπαν να πέφτει στην κεφάλα τους. Εγώ το λέω "πολυμαθή και πολύξερη εκδίκηση". Δε γαμιεστε μαγιοφορούσες και σανδαλοφόροι; Η γνώση είναι πόνος. Πόνος και υγρασία. Μουσκίδι. Ξεπλυμενος. Δεν αντέχεται. Καλύτερα στεγνός κι αμαθος. Έτσι κι αλλιώς, ηλίθιος. 

Polymath. Universalgelehrte. Πιο ωραίο ακούγεται στα γερμανικά. Παγκόσμιος Λόγιος. 

Πού πα ρε Καραμήτρο;

Plan

 Planlos. Without a plan. Τα πλάνα και τα αεροπλάνα. 

Plan B. Εκεί είμαστε. Δεν προχώρησε το συμβατικό σχέδιο, δεν έκατσε το αρχικό σχήμα. Σκατά πλάνο βήτα, δηλαδή. Ούτε καλοστρωμένο είναι, ούτε μελετημένο. Αρτζι μπουρτζι, όπως όλα μου. Επιφανειακό, εική και ως έτυχε. Δικαιολογίες. 

Think, plan, do. Τα έχω ξαναπεί(-γραψει). Από σκέψη άλλο τίποτα. Στο σχεδιασμό χωλαίνουμε. Και μετά έρχεται η πράξη. Κάντο όπως ο πατέρας σου. Με τα παλιά καρφιά, με τα σκουριασμένα εργαλεία. Κάτι κάνω. Αποτελέσματα δε βλέπω. Ακόμα και στα πενήντα μου. Δεν τα χάραξα καλά. Χωρίς πυξίδα και χωρίς εξάντα. Δεν κοίταξα καν τα προγνωστικά, τις προβλέψεις των ανέμων. 

Βγήκα στη θάλασσα σαν τον ανάποδο Οδυσσέα, που δεν είχε πια Πηνελόπη και Τηλέμαχους. Δεν έψαχνα την Ιθάκη. Έκανα rewind και γύρισα, πηγαίνοντας με την πλάτη στην Τροία και στον πόλεμο με τους αλλόφυλους κι αλλόγλωσσους. Ίσως εγώ να παντρεύτηκα την τρελή την Ανδρομάχη, που της έστριψε τελείως, όταν της πέθανε ο Έκτορας . Κι έγινε από τότε η Κασσάνδρα  εχθρός μου κι όλα τα ταξίδια μου τα έβλεπε μαύρα, με κατάρες και αναθέματα. Δεν έκανα εγώ το δούρειο ίππο όμως, είμαι αθώος του αίματος, ανίκανος για τέτοια έξυπνα πλάνα και σχέδια. Εγώ απλά έστειλα την Ελένη από κει που ήρθε, στο βάναυσο σύζυγό της  και τα βρήκα με τον Αχιλλέα στη μοιρασιά των γυναικών σκλάβων. Αλλά όλα αυτά, χωρίς πλάνο. Γιατί στο δρόμο έφαγα πολλούς λωτούς και ξέχασα. Ξέχασα να σχεδιάζω, να γράφω με το χάρακα και να ευθυγραμμιζω την επιθυμία με την έκφραση.

 Έπρεπε τελικά να μην την είχα πάρει την τρελή την Ανδρομάχη. Γίνεται να μπει κανείς στη θέση του Έκτορα; 

Poesie

Oh sleep! it is a gentle thing, Beloved from pole to pole! To Mary Queen the praise be given! She sent the gentle sleep from Heaven, That slid into my soul.

The Rime of the Ancient Mariner.

By Samuel Taylor Coleridge,  

Who spilled these stars across the sky

like sparkling dust like clouds of light?

They pour their milky shine into the deep black bowl above their heads

white glittering too many to count.

The Milky Way by Barbara Juster Esbensen.

I was the world in which I walked, and what I saw

Or heard or felt came not but from myself;

And there I found myself more truly and more strange.

Tea at the Palaz of Hoon

Wallace Stevens

And now I see with eye serene

The very pulse of the machine;

A Being breathing thoughtful breath,

A Traveller between life and death;

The reason firm, the temperate will,

Endurance, foresight, strength, and skill;

She Was a Phantom of Delight

BY WILLIAM WORDSWORTH

Where the statue stood Of Newton, with his prism and silent face, The marble index of a mind forever Voyaging through strange seas of thought alone.”

— William Wordsworth

Note from me: At some books, it says "through strange eons of thought alone". 

Love and death above the stars.

As if we knew, the strange attraction of uttering ancient wisdoms, 

Through memory and lethargy, whoever finds it, shallow although profound, underneath the Alpha cygni. May he stay, may he love, may he be, may he die 

into the mourning sounds of exploding Supernovas . And shall he ask: was it is worth it? Blind and fragile, reasoning unlawfully, remains still and paralysed, with an unblinking thought,

With unparalled bravoury. While falling.

Unknown.