Κι εγώ διάβασα την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, ίσως να κυνήγησα με τον Τρελοκούνελο και τους Νταμπλντί και Νταμπλντάμ. Μαγικά μανιτάρια δεν έφαγα, τα φυλάω για αργότερα.
Μαγική φωνή της Grace Slick, εδώ. Το έγραψε, το είπε. Κι έμεινε για μας. Παρακαταθήκη από το "σουρεαλιστικό μαξιλάρι" για τις επόμενες γενιές. Γράφτηκε το 1967.
Το άλλο κομμάτι γράφτηκε το 1970, τρία χρόνια μετά. Ο Οζζυ στο εξώφυλλο. Εμπνευσμένο, είπε ο μπασίστας μετά από κάποια χρόνια , από τον Γκάνταλφ του Τόλκιν. Ο οποίος Τόλκιν έβρισκε το Λιούις Κάρολ και την Αλίκη του,"διασκεδαστικούς αλλά κι ενοχλητικούς".
Η ίδια ή άλλη ψευδαίσθηση; Τα δύο κομμάτια αυτά πάντως είτε λες "απέχουν αιώνες μεταξύ τους " είτε λες "είναι οι δύο πλευρές του νομίσματος " είτε δε λες τίποτα, βγάζεις το σκασμό και τα ακούς σαν τον Κανόνα του Pachelbel. Με το δέοντα σεβασμό .
Είπα φέτος να μη γράψω πάλι για την πρώτη Δεκέμβρη. Κάτι άλλο, στα όρια των φυσιολογικών παρανοήσεων και θρυλικών εμπνευστικών ψευδών αισθήσεων; Κάτι σαν Fake Feelings, όχι Facts ή News.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου