sooner or later God 'll cut you down.
Γκόσπελ. Με μια-δύο μπλουζ κιθάρες, κρουστά και φυσικά τη φωνή του Cash. Το τραγούδι μου αρέσει, ρυθμικό παρ'ολη τη μονοτονία του, με δυναμική και ένα κάποιου είδους επικό στόμφο, αυτό που λέμε "αποκαλυπτικό" με την έννοια Της Αποκάλυψης, με τους ιππότες και τους τέτοιους-πως-τους-λενε.
Αλλά στην ουσία; Η έμπνευση; Πού το πάει;
Η πίστη ότι οι κακοί τιμωρούνται, ότι εμείς οι "καλοί και οι αδικημένοι" θα πρέπει να τους την πούμε, να τους απειλήσουμε: " καλά, περίμενε και θα δεις τι θα πάθεις, θα σε κανονίσει ο Αυτός!"
Όπως ο πιτσιρικάς που τις τρώει και μετά με τα στεγνωμένα αίματα στο πρόσωπο και στα γόνατα, φεύγοντας φωνάζει, "ο μπαμπάς μου είναι αστυνομικός, θα του τα πω όλα και θα δεις εσύ". Συνήθως αυτός που μοίρασε το ξύλο ακούει κάτι τέτοια και γελάει! Γιατί 9 στις 10 φορές, δε συμβαίνει κάτι το τρομερό. Ο πιτσιρικάς πάει στο σπίτι, κλαίγεται, "εκείνο το άλλο, το αυτό, μου έκανε και με χτύπησε, εκείνος κι ο άλλος....."
Αυτά που ακολουθούν είναι τα δύο (έως τρία) ενδεχόμενα: 1) αδιαφορία των γονέων ή απαξίωση του γεγονότος, 2) θυμός για το συμβάν, αλλά με στηλίτευση του θύματος, "που κάθησε και τις έφαγε, ενώ έπρεπε να σταθεί στο ύψος του, ή να φωνάξει τη δασκάλα " και 3) ίσως όντως από εγωιστικούς λόγους -"να δειρει το δικό μου παιδί άλλος, εκτός από μένα, δεν το σηκώνει ο εγωισμός μου "- να σηκωθεί από τον καναπέ κάποιος αναψοκοκκινισμένος και οξύθυμος πατέρας και να πάει να "καθαρίσει ". Αυτόν τον τύπο ή θα τον ηρεμήσουν με το λόγια ή θα τις φάει ή πριν κάνει οτιδήποτε, θα τον κατατάξουν στους "θερμόαιμους" και θα αφοπλιστεί παρά ταύτα, με πολιτικά σωστό τρόπο.
Οι πιστοί αντίστοιχα, όταν τους τύχουν δυσκολίες, όταν καταπατούνται θεμελιώδη δικαιώματα τους, όταν θίγονται, όταν τους πνίγει το άδικο βρε αδελφέ, στρέφονται στους "κακούς του κόσμου" και σαν δαρμενα αγοράκια: "έτσι ε; Θα πάω εγώ στην εκκλησία, θα ανάψω κάτι λαμπάδες και κεράκια και θα του πω εγώ του Θεού, να κανονίσει αυτός για μένα!"
Πάει λοιπόν και προσεύχεται, να "του δείξει αυτούς, να τους cut'em down", χωρίς να ξέρει τα στοιχειώδη, αγνοώντας το βασικό κανόνα.......
When the Gods wish to punish us, they answer our prayers. (Oscar Wilde, An Ideal Husband)
Ενός γελοίου Καϊάφα σκόνταψε το άλογο, και πέφτει στο βαθύ γκρεμό να βρει την τιμωρία. Μα ο Χριστός που φύλαγε το γράφει στον κατάλογο των πιο σωσμένων του ψυχών και φεύγω μ’ απορία. (Μανώλης Ρασούλης, ο μέσα μου Γκεβάρα)
Τι κοροϊδία όμως! Νωρίτερα ή αργότερα, θα το βρεις! Από το Θεό, να το βρεις, λέμε! Θα σε φτιάξει αυτός ". Το έγραψαν και οι απόστολοι: Εμοί εκδικησις,εγώ ανταποδώσω. Προς Ρωμαίους 12:19.
Παράλληλα όμως, το καλύπτουν κιόλας, το κουκουλωνουν λιγάκι, στα θολά νερά του "χαμένος στη μετάφραση"..... "God moves in a mysterious way, His wonders to perform; He plants his footsteps in the sea, And rides upon the storm." (William Cowper, 1774)
Έτσι λοιπόν, δε θα πρέπει να είσαι και τελείως σίγουρος ότι ο Auftragskiller, ο εκτελεστής με το ένταλμα δολοφονίας, ο Hitman εξ ουρανού θα κάνει όλα αυτά που εσύ θες και προσεύχεσαι να γίνουν! Ναι, κάπως σαν τον υπολογιστή. Εσύ θες να κάνει save και Backup, του το είπες όμως κιόλας; Κι αν του το είπες, το άκουσε; Κι αν το άκουσε , το κατάλαβε; Κι αν το κατάλαβε, μπορεί να το κάνει; Κι αν μπορεί να το κάνει, "θέλει" να το κάνει; ΟΚ, αυτό ξεπερνά λίγο το θέμα user-friendly Computer, εδώ πάμε στο υπερφυσικό. Γιατί να θέλει ας πούμε ο Θεός κι ο Βούδας κι ο Αλλάχ να καθαρίζει "κακούς ανθρώπους"- βιαστές και δολοφόνους και παιδοφιλίας και εμπρηστες κτλ κτλ; Αφού όσο υπάρχουν αυτοί, που έχουν την απόλυτη δύναμη επάνω σου, τόσο περισσότερο πας στις εκκλησίες και προσεύχεσαι "σώσον ημάς υιέ Θεού" κτλ κτλ
Άρα η ύπαρξη αυτών βοηθάει τρόπον τινά στην άγρα πελατών. Όσο πιο αδύναμος και απελπισμένος και αβοήθητος απέναντι στα "τέρατα" νοιώθει κανείς, τόσο καλύτερα για τις ανώτερες δυνάμεις και τους λειτουργούς του. Δώσε κάτι στο εκκλησίασμα και θα δούμε τι μπορεί να γίνει, θα γράψουμε κάνα χαρτάκι στη λίστα του Παντοδύναμου, έχει και τόσα πράγματα να κάνει, μια τις πλημμύρες στην Ασία, μια τους νεκρούς των πολέμων (χριστιανοί και οι Ρώσοι, χριστιανοί και οι Ουκρανοί, δύσκολο, για Χ θα το πάει!), Μια η ΑΕΚ, μια ο ΠΑΟΚ, όλοι προσεύχονται "υπέρ ημών". Πότε να προλάβει να σκοτώσει και τους "κακούς αυτού του κόσμου";
Ειδικά όταν οι λεγόμενες "δημοκρατικές και δυτικές αρχές", τα δικονομικά σύστημα της Ευρώπης και του "πολιτισμένου κόσμου" και γενικά οι καλοί αριστεροί/δεξιοί, που δε θέλουν επιστροφή στο "οφθαλμός αντί οφθαλμού", έχουν τόση φιλανθρωπία και αγάπη και κατανόηση, που ακόμα και τον κάθε παιδοφιλο βιαστή θα τον βγάλουν σε ένα χρόνο και κάτι από μια λουξ φυλακή,
τότε είναι που ή αυτοδικείς κι όποιον πάρει ο χάρος ή γίνεσαι πιστός (ή ακόμα πιο πιστός!) Η υπόθεση σηκώνει πολλή κουβέντα. Πού σταματάει η δικαιοσύνη επί της γης, πού αρχίζει η (ελπίδα και πίστη) για δικαιοσύνη εκ των ουρανών, ποιος δικαιούται να λάβει εκδίκηση, αν γενικά η εκδίκηση είναι θεμιτή, "δημοκρατική υπόθεση ή βαρβαρότητα", ποιος καταδικάζει, ποιος αποφασίζει την τιμωρία, η εκτελεστική εξουσία, η νομοθετική εξουσία, το "κοινό περί δικαίου" αίσθημα. Όλα είναι μια πτυχή της ανθρώπινης φύσης, της θρησκευτικής μας (και μη) συνείδησης, των μεταξύ μας συμφωνιών και διανθρωπινων σχέσεων. Δεν είναι πολλά τα χρόνια από το κάψιμο των μαγισσών και το πετροβολημα των αλλοθρήσκων. Τα ήθη και τα πάθη των ανθρώπων, το θυμικό και το λογικό στην απονομή δικαιοσύνης, είναι όροι, λειτουργικές μορφές μιας πολύπλοκης διαδικασίας, ........όταν δε σε αφορά το θέμα. Γι'αυτό μιλάμε για τους αδέκαστους κι αντικειμενικούς λειτουργούς και για την ελεύθερη παρεμβάσεων απονομή της. Πόσο όμως αντικειμενικός μπορείς και πρέπει να είσαι, όταν είναι το δικό σου παιδί που το βίασαν δέκα ενήλικες ή όταν τα παιδιά και τη γυναίκα σου ή τον 80χρονο ανήμπορο πατέρα σου, τους βασάνισαν άγρια, πριν τους σκοτώσουν, όταν εσύ έλειπες στη δουλειά;
Ναι, σωστά, θέλει πολλή ψυχολογία και ωωωωμμμμ και Ζεν και Βουδισμό. Γιατί και μόνο που τα γράφω, αρχίσω να ανάβω μέσα μου και να θέλω να βγω στους δρόμους κι όποιον πάρει ο χάρος.
Αλλά θα ηρεμήσουμε λίγο, όσο αυτό το θέμα δε μας χτύπησε την πόρτα. Σαν το καρκίνο. Δε μιλάμε γι'αυτό, μέχρι να μας βρει. Μετά το ψάχνουμε το θέμα πολύ εντατικά. Αλλά είναι κι αυτό σωστό; Τι γίνεται δηλαδή με τους εμπλεκόμενους; Πόσο μπορεί να ασχοληθεί μια άγρια, ψοφια για αίμα, κοινωνία, που θέλει άρτο και θεάματα, με τις ευαισθησίες και τα αισθήματα για δικαιοσύνη;
Και εδώ ίσως να πρέπει να σας αναφέρω ότι άρχισα να διαβάζω (με αφορμή τη συνάντηση με τον Schirach) το A theory of justice του John Rawls από το μακρινό 1971. (Εδώ σε λινκ από το Stanford). Πολύ δύσκολο βιβλίο, πρέπει να ομολογήσω, και δη στα γερμανικά. Αναφέρω μόνο επιγραμματικά μια θέση: ".....zwischen Menschen mit verschiedenen Zielen schafft eine gemeinsame Gerechtigkeitsvorstellung den Bürgerfrieden....."
Όλοι έχουμε διαφορετικούς στόχους και διαθέσεις και πνευματικό επίπεδο και κίνητρα. Πώς να επιτευχθεί η ειρήνη μέσω δικαιοσύνης; Χμμμμμ, κομματάκι δύσκολο!
Δεν ξέρω. Λέω να σας αφήσω με αυτές τις σκέψεις, για να πιω το τσάι μου, αφου με πονάει και λίγο ο λαιμός. Άσε που πρέπει να πάρω και κάτι άλλο, μπας και ηρεμήσω από τις σκέψεις.
You can run on for a long time. Κι εσύ κι ο άλλος. Sooner or later. Later or sooner. Probably never.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου