Ένα δεκαήμερο. Του Βοκκακιου, γνωστό κι ως ανθρώπινη κωμωδία.
Ελλάδα, σόλο,για κάποιες "δουλειές".
Πώς συναντάς τον τύπο στο καφέ, 11:00 με το φραπέ στο χέρι, να μιλάει στο κινητό: "ναι , Γιώργο, εδώ,που να'μαι, εδώ, δουλεύω!!" ;;; Έτσι κάπως κι εγώ ήρθα να κάνω δουλειές. Από κέντρα φυσιοθεραπείας και ιατρεία/οδοντιατρείο, μέχρι υδραυλικούς/πλακατζηδες πλακατζηδες (πιστεύετε θέλει εξήγηση για το διπλό"πλακατζής";; Τότε είστε σε λάθος μπλογκ!!!).
Κι από δικηγόρους σε συμβολαιογράφους σε λογιστές. Χρήσιμα εργαλεία της κοινωνίας. Συνάντησα βέβαια και φίλους, βοήθησα σε μια στείρωση μιας γάτας, του κολλητού μου του κτηνιάτρου, είδα νυν συναδέλφους , πρώην συμφοιτητές/συμμαθητές. Μίλησα με τους παλαιούς συμπροσκοπους και γυρίσαμε το χρόνο τουλαχιστον 30 χρόνια. Τον ξάδελφο που θέλει να πάει Αμερική (ή Καναδά, δεν ξέρει στα σίγουρα!) και γινόμαστε πολύ εξ'αιματος συγγενείς. Τον οδοντίατρο, με τα ανεπιλυτα εσωψυχαναλυτικα και εξωψυχαναγκαστικα. Τον κιθαρίστα-γιατρό, το μπουζουξή που διάβασε Καστανεδα και τώρα τρώγαμε τζατζίκι σε πανηγύρι στην Έφεσο, το δάσκαλο που κάποτε σκάβαμε τουαλέτες σε κατασκήνωση, ένα μηχανικό που ήταν γκουρού και δεν το ήξερε,ένα βιολόγο/χημικό με τέσσερις γλώσσες, τουρίστα στο χωριό του, την κοπέλα με τα χ-ψ-υ συγκλονιστικά δράματα, που αντί να κλαίμε από τη θλίψη, κλαιγαμε από τα γέλια και γενικά πολλούς και διάφορους και όλοι αυτοί είχαν όχι από μια αλλά δύο και τρεις και πέντε ιστορίες .
Οι ιστορίες στις διακοπές, που για σχεδόν όλους έχουν τελειώσει, αλλά εσύ αισθάνεσαι ότι αυτοί εδώ κάνουν 365 μέρες το χρόνο διακοπές.....
Σκέφτεσαι να γυρίσεις, αλλά πόσο πιο γραφικός να γίνεις ακόμα;
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου