Σάββατο 21 Αυγούστου 2021

Αυτοανάλυση, αυτοκριτική, αυτομαστίγωμα

 Ο Αύγουστος του 2021 μου έβγαλε πολλή αυτοκριτική διάθεση. Πολλή αυτοανάλυση, πολύ κλάμα, πολλή δουλειά στην ενδοσκόπηση. Να τα βρω με το Θεό μου, με τον εαυτό μου. 

Και πολύ προσωπικό στυλ. Σχετικά σπάνιο, για μένα, που συνήθως γενικολογώ και δεν αναφέρομαι σε ονόματα και διευθύνσεις. Αλλά ίσως ήρθε και η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους 

Γι'αυτό και γράφω στα ελληνικά. Δεν μπορώ να τα πω αυτά σε άλλη γλώσσα.

Οι φωτογραφίες. Αυτές φταίνε. Έτσι όπως είναι, θολές και κουνημένες, έτσι θολό και κουνημένο βλέπω και το παρελθόν μου. Ξεχνάω κιόλας κι έχω ανάγκη να με ξαναδώ με (μαύρα) μαλλιά,να με θυμηθώ, να θυμηθώ ότι ποτέ δεν ήμουν πακτωμένος, ποτέ δεν είχα κάπου σιγουριά, ποτέ στο σταθερό, μια εδώ και μία εκεί. Πάντα μια θολούρα στο μυαλό και στη σκέψη, μια συνεχής κίνηση. 

Από το ένα σπίτι στο άλλο, από την μια πόλη στην άλλη, Κατερίνη- Θεσσαλονίκη-Ωραιόκαστρο-Οφφενμπαχ-Λανγκεν. Και ποιος ξέρει πού αλλού!  Από τη μια οικογένεια στην άλλη. Από δω παιδιά, από κει παιδιά. Από τη μια δουλειά στην άλλη δουλειά, μια στα δημόσια μια στα ιδιωτικά, μια στα ελληνικά, μια στα γερμανικά. Παντού και πουθενά! Εδώ κι αλλού! Ώσπου να στεριώσει κάτι, ξεστησιμο και δρόμο! Σαν τσιγγαναριό (δεν ακούστηκε πολιτικά σωστό αυτό!) , Ας το πούμε σαν καραβάνι, σαν νομάς. 

Αλλά ας μην τα μπερδεύω. 

Η θολούρα είναι καταρχήν κληρονομική. Σόι πάει το βασίλειο, όλο φεύγαμε,  όλο μετακομίζαμε και δεν είχε καταλάβει ποτέ η οικογένεια ότι η "Πόλις" θα την ακολουθούσε. 

Στα ίδια χνάρια κι εγώ, είχα την ψευδαίσθηση ότι φεύγοντας από αυτήν την οικογένεια και φτιάχνοντας άλλη, ότι θα γλυτώσω το ανικανοποίητο και το "ήθελε συνέχεια να φεύγει", ότι κάπου θα ριζώσω. 

Και το είχα καταφέρει για καμιά δεκαετία. Με ψεύτικες ρίζες βέβαια!  Και μετά οι επιπτώσεις της κοινωνικοοικονομικοπολιτικοψυχολογικής κρίσης. Νομίζω ακόμα και τώρα που διαβάζω τις παλιές αναρτήσεις,εκείνης της εποχής, με καταλαβαίνω πού νόμιζα ότι πατούσα και πού είχα το κενό κάτω από τα πόδια μου. Μέχρι που το ένοιωσα κανονικά και με το νόμο αυτό το κενό....κι έφυγα κι από κει! Εκεί βέβαια, ίσως να κολλάει και το "με διώξανε". Αλλά κι από κει, με ψηλά το κεφάλι, όχι με την ουρά στα σκέλια. Κύριος ήρθα και κύριος  έφυγα. Η έτσι τουλάχιστον θα γράψει στο κεφάλαιο.

Οι δουλειές ήταν παρόμοια υπόθεση. Κάτι με χαλούσε κι έφευγα, κάτι με έσπρωχνε, "και καλά" η αξιοπρέπεια μου. 

"Είμαι τραγούδι, είμαι λαός,  δεν είμαι σκλάβος κανενός" τραγουδούσα όταν παραιτήθηκα από την Γενική. Πάντως, αν αυτό σημαίνει κάτι, από δουλειές ποτέ δε μ'έδιωξαν, πάντα μόνος έφευγα. 

Κι αυτό το "φεύγω" πρέπει να μ'εχει τελικά αφήσει ψιλοαναπηρο. Σα να λέμε,μαθημενα τα βουνά στα χιόνια, άμα φύγεις μια φορά, η επόμενη φορά είναι η ίδια ακριβώς, μια ακόμα ίδια φορά, ανεξάρτητα πού πας. 

Κακό πράγμα! Να παίρνεις το καπελάκι σου και να φεύγεις! Τίποτα, μια βαλίτσα. Το πετσί σου και την τσίπα σου. Κι όπου σε βγάλει! Το έχεις δει το σενάριο. Θολό τοπίο! Σα μια φωτογραφία του '70 ή του '80, κουνημένη. 

Δεν έχει πολύ ακόμα, κάπου τελειώνει. Το μόνον της ζωής του ταξείδιον.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου