Corsica

 

In un scornu di lu mondu

Ci hè un lucucciu tenerezza

Ind'u mio core, maestosu

Imbalsama di purezza

Ghjuvellu di maraviglie

Ùn ne circate sumiglie

Ùn truverete la para

Ghjè ùnica, sola è cara

Còrsica

Face sempre tant'inviglia

Ssu scogliu ciottu in mare

Tesoru chì spampilla

Sacru cume un altare

Calma, dolce cum'agnella

Generosa è accugliente

Si rivolta è si ribella

S'omu disprezza a so ghjente

Còrsica

Còrsica

 Δεν το άκουσα την περίοδο που βγήκε, το πήρε το αυτί μου από Νταλάρα και Σία, σε μια -ομολογώ -καλή μετάφραση. Αλλά το ξαναανακαλυπτω και με ανατριχιαζει. Οι τριλιες της φωνής του Petru, βαλκανιο ρουμάνικο χρώμα, σε μια ωδή για το γαλλικό νησί, γραμμένο στο κορσικανικο ιδίωμα, που είναι ιταλικό/ιταλογενες. Κάτι σαν την γκρεκάνικη μας γλώσσα. Η ανδρική χορωδία στο ρεφρέν. Μια λέξη. Το πιάνο και το βιολί, αλλά και ο αρμονικός μετασχηματισμός. Πιασαρικη μελωδία, τραγουδιέται, σφυρίζεται , μουρμουριζεται. 

Ο τραγουδιστής πέθανε πριν λίγο καιρό. 

Η Κορσική θα υπάρξει για πολύ καιρό ακόμα. Θέλω να πάω κάποτε. Εξάλλου με κάλεσε κι ο εν Χριστώ αδελφός (και συνάδελφος) Ευάγγελος! Σαν προσκύνημα! Να κάνω το γύρο και να καθήσω σε έναν κορμό έξω από ένα χωριό, μαζί με τους άλλους γέρους με τις μαγκουρες, σαν σε Αστερίξ. Σαν στην Κρήτη! 

Η Μεσόγειος! Μεγάλη ζημιά. Τώρα το καταλαβαίνω.