Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων! Συγχώρεση ανθρώπινη και υπερανθρώπινη.
Ήμουν ένα ήσυχο, καλό παιδί. Της οικογένειας και της εκκλησίας. Με πήγαινε ο πατέρας μου τις Κυριακές στον Όρθρο να ψελνω, μετά κατηχητικό και βυζαντινή μουσική. Δεν κατάφερα πολλά σε αυτό τον τομέα, αλλά μου έμειναν αρκετά. Κάποιο διάστημα έμεινα "ανενεργός" ώσπου έγιναν πατέρας, ξανάρχισα πάλι με τα παιδιά, βαφτίσεις, θεία κοινωνία, εξομολογήσεις, επισκέψεις στο Άγιο Όρος, στον ανιψιό, στην Καρακάλλου. Πρώην Ανδρέας, νυν γέροντας Ανανίας. Συμβουλές από τον πνευματικό, προσευχές και πολλή κατάνυξη.
Ώσπου ήρθαν τα νεύρα, η κρίση, έξω και μέσα. Όλα μου έφταιγαν, τα ρούχα μου, όλο το σύμπαν. Και πάλι όμως ήμουν " τελείως σοβαρός, υπνοβατώντας σε ένα κράτος", δεν έβριζα! Γενικά το απεχθανόμουν από παλιότερα. Έβλεπα τον πατέρα μου ή το Φόρη ή άλλους σε γήπεδα και παρέες, χριστοπαναγιες και όλα τα θρησκευτικά, "τα θεία" που λέγαμε, "μη βρίζεις τα θεία!" και γενικά τα αποδοκίμαζα.
Ώσπου ήρθα εδώ. Στην αρχή δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα μαζί του, δεν τον έφερνα στην κουβέντα. Προσπάθησα και λίγο με εκκλησίες, Όφενμπαχ και Φραγκφούρτη, αλλά δεν....!
Έφτασε όμως η στιγμή, δε θυμάμαι πότε ήταν ακριβώς, που ξεχυλισε το ποτήρι της υπομονής και ξεχύθηκε μια οργή εναντίον του και μια λύσσα. Το βρισιδι της αρκούδας, το γαμοσταυριδι και οι χριστοπαναγιες του αιώνα. Όσα δεν του είπα όλα τα προηγούμενα 40-45 χρόνια, τα ακούει τώρα. Κι αυτός και η μάνα του κι ο πατέρας του και οι ακόλουθοι του!Κυρίως βέβαια αυτός βρίσκεται στο επίκεντρο, είναι ο στόχος μου. Τα ακούει κάθε μέρα, μέρα παρά μέρα.
Αν έλεγες ότι είμαι άθεος ή αγνωστικιστής, θα είχες άδικο. Αν ήμουν, δε θα πίστευα καν στην ύπαρξη του, δε θα ασχολιομουν μαζί του, ...αφού δεν υπάρχει! Αλλά δεν ειναι έτσι! Υπαρχει! Υπάρχει ο κερατάς και είναι εκδικητικός τύπος, όπως βρίζω εγώ, έτσι λέω κι αυτός (είμαι σίγουρος!) " Αντε γαμησου κι εσύ παλιοαρχιδι Ενοιδα" " να γαμιεσαι μέχρι τον Αρμαγεδώνα, ούτε το αρχιδι μου δε ξύνω"
Γενικά βλέπω ένα εκατέρωθεν κακό κλίμα, μια αμοιβαία αντιπάθεια. Σίγουρα θα το βρίζουν δικαιολογημένα πολλοί περισσότεροι, σε ένα εκατομμύριο φορές χειρότερη κατάσταση από τη δική μου. Και καθε φορά θυμάμαι εκείνο το καρτούν,τον Βίκινγκ, με το ναυάγιο του, πάνω στο νησί, να στρέφεται στον ουρανό και να φωνάζει " γιατί εγώ?" Και από τον ουρανό έρχεται μια φωνή με ένα συννεφάκι "γιατί όχι?".
Λοιπόν στο κόσμο συμβαίνουν πράγματα. Μικρά - μεγάλα. Κανείς δεν ξέρει γιατί. Εκτός από αυτόν. Δε μισεί υποθέτω, δεν αγαπά κιόλας. Τα βλέπει απλώς να συμβαίνουν. Αδιαφορία. Δε γαμιεστε ρε κουφάλες, που θα ασχοληθώ μαζί σας...
Ε εμένα μου τη δίνει αυτή η στάση! Σε βάζουν να τον πιστεύεις, ότι προσπαθεί για σένα, ότι σε προστατεύει, ότι σε σκέφτεται, ότι νοιάζεται. Και κάποια στιγμή, (στον καθένα είναι και διαφορετική), άλλος στην αρρώστια, άλλος πριν το θάνατο, άλλος σε κάποια δυστυχία του, ανακαλύπτει το άσχημο μαντάτο. Ο,τι ήταν να κάνει το έκανε, υπάρχει αλλά και δεν υπάρχει. Είναι εκεί αλλά και δεν είναι εκεί (για σένα).
Τα είχαν πει οι μεγάλοι φυσικοί, ο Αϊνστάιν είπε "ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν" και απαντά ο Χώκινγκ "όχι απλώς παίζει, αλλά ξέρει και πώς να τα ρίξει", ο Ρασούλης μετά από τα χρόνια με τον Όσο "ζήτω ο Θεός που οτιδήποτε μπορεί και φτιάχνει χίλια σύμπαντα σε ναϊλον λεκάνη, όμως το πιο απίθανο που η κούτρα μου απορεί, τον ίδιο εκατόρθωσε ανύπαρκτο να κάνει"
Ακριβώς γι'αυτό το βρίζω. Κάνει ότι δεν υπάρχει, παίζει πουστικα με τα ζάρια, και το χειρότερο, νομίζει ότι είναι καλύτερος από τον πατέρα του! Αλλαζόνας, κωλοπαιδο! Ξέρει ποιος είναι αθώος, ποιος ένοχος, ποιος καλός, ποιος κακός, ποιος φταίει, ποιος όχι. Αλλά δεν το νοιάζει, κάθεται κι αράζει σε κάποιο γαλαξία. Βλέπει πού πάει όλη αυτή η ιστορία με μας, όλους μας. Περιμένει το τέλος, το τέλος μου, των παιδιών μου, όλων των παιδιών, όλων των ανθρώπων, που ήρθαν και θα έρθουν για λίγο ακόμα. Θα μας δεί να γινόμαστε στάχτη. Και σίγουρα θα λέει, "δε γαμιεται, πολύ ασχολήθηκα κιόλας! Έχει ακόμα μαγιά, να φτιάξω άλλο μίγμα, καλύτερο υλικό, καλύτερα μοντέλα"
Ε άντε γαμησου κι εσύ!!! Φταίμε εμείς, που ψαχνουμε και το νόημα... Γιατί όλα πρέπει να έχουν ένα νόημα! Για κάποιο λόγο ήρθαμε, κάποιο ανωτέρω σχέδιο εξυπηρετούμε!! Γεννιομαστε, πολλαπλασιαζόμαστε, αρρωσταίνουμε ή σκοτωνόμαστε, πεθαίνουμε, τελεία. Δίκαιο, άδικο, ηθικό, ανήθικο, τυχαίο ή μοιραίο, δεν έχει την παραμικρή σημασία γι'αυτόν.
Θα ρωτήσεις: και πού το βρίζεις, τι κερδίζεις; Τι όφελος έχεις;
Η εκτόνωση αγαπητοί αναγνώστες, προφυλάσσει, αποπροσανατολίζει.
Βρίζω αυτόν (που "φταίει") για να μη βρίσω εσένα,τον δίπλα, τον παραδίπλα που δε μου φταίτε και σε τίποτα. Γι'αυτό πριν σκεφτείς αυστηρά για μένα, δες το έτσι: "καλύτερα αυτός παρά εγώ"! Ανθρώπινο!
Αυτός έτσι κι αλλιώς θα υπάρχει αιώνια. Χωράει η υπομονή του, αντέχει προσβολές, εξαπανέκαθεν!!!!
Βέβαια όταν θα μου στείλει την (μεγαλύτερη) τιμωρία του, λίγο πριν την έξοδο, ίσως δε θα φτάσουν οι βρισιές, μάλλον θα πρέπει να τον καλέσω σε μονομαχία, να του πετάξω το γάντι για να φανώ κι εγώ, έστω και στο τέλος, μάγκας στην πράξη κι όχι μόνο στα "γαμωτο".
Αλλά πού θα πάει ρε, δε θα έρθει η ώρα ρε θα τους γ..... τη φάρα ρε, τους γ.......
Ήμουν ένα ήσυχο, καλό παιδί. Της οικογένειας και της εκκλησίας. Με πήγαινε ο πατέρας μου τις Κυριακές στον Όρθρο να ψελνω, μετά κατηχητικό και βυζαντινή μουσική. Δεν κατάφερα πολλά σε αυτό τον τομέα, αλλά μου έμειναν αρκετά. Κάποιο διάστημα έμεινα "ανενεργός" ώσπου έγιναν πατέρας, ξανάρχισα πάλι με τα παιδιά, βαφτίσεις, θεία κοινωνία, εξομολογήσεις, επισκέψεις στο Άγιο Όρος, στον ανιψιό, στην Καρακάλλου. Πρώην Ανδρέας, νυν γέροντας Ανανίας. Συμβουλές από τον πνευματικό, προσευχές και πολλή κατάνυξη.
Ώσπου ήρθαν τα νεύρα, η κρίση, έξω και μέσα. Όλα μου έφταιγαν, τα ρούχα μου, όλο το σύμπαν. Και πάλι όμως ήμουν " τελείως σοβαρός, υπνοβατώντας σε ένα κράτος", δεν έβριζα! Γενικά το απεχθανόμουν από παλιότερα. Έβλεπα τον πατέρα μου ή το Φόρη ή άλλους σε γήπεδα και παρέες, χριστοπαναγιες και όλα τα θρησκευτικά, "τα θεία" που λέγαμε, "μη βρίζεις τα θεία!" και γενικά τα αποδοκίμαζα.
Ώσπου ήρθα εδώ. Στην αρχή δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα μαζί του, δεν τον έφερνα στην κουβέντα. Προσπάθησα και λίγο με εκκλησίες, Όφενμπαχ και Φραγκφούρτη, αλλά δεν....!
Έφτασε όμως η στιγμή, δε θυμάμαι πότε ήταν ακριβώς, που ξεχυλισε το ποτήρι της υπομονής και ξεχύθηκε μια οργή εναντίον του και μια λύσσα. Το βρισιδι της αρκούδας, το γαμοσταυριδι και οι χριστοπαναγιες του αιώνα. Όσα δεν του είπα όλα τα προηγούμενα 40-45 χρόνια, τα ακούει τώρα. Κι αυτός και η μάνα του κι ο πατέρας του και οι ακόλουθοι του!Κυρίως βέβαια αυτός βρίσκεται στο επίκεντρο, είναι ο στόχος μου. Τα ακούει κάθε μέρα, μέρα παρά μέρα.
Αν έλεγες ότι είμαι άθεος ή αγνωστικιστής, θα είχες άδικο. Αν ήμουν, δε θα πίστευα καν στην ύπαρξη του, δε θα ασχολιομουν μαζί του, ...αφού δεν υπάρχει! Αλλά δεν ειναι έτσι! Υπαρχει! Υπάρχει ο κερατάς και είναι εκδικητικός τύπος, όπως βρίζω εγώ, έτσι λέω κι αυτός (είμαι σίγουρος!) " Αντε γαμησου κι εσύ παλιοαρχιδι Ενοιδα" " να γαμιεσαι μέχρι τον Αρμαγεδώνα, ούτε το αρχιδι μου δε ξύνω"
Γενικά βλέπω ένα εκατέρωθεν κακό κλίμα, μια αμοιβαία αντιπάθεια. Σίγουρα θα το βρίζουν δικαιολογημένα πολλοί περισσότεροι, σε ένα εκατομμύριο φορές χειρότερη κατάσταση από τη δική μου. Και καθε φορά θυμάμαι εκείνο το καρτούν,τον Βίκινγκ, με το ναυάγιο του, πάνω στο νησί, να στρέφεται στον ουρανό και να φωνάζει " γιατί εγώ?" Και από τον ουρανό έρχεται μια φωνή με ένα συννεφάκι "γιατί όχι?".
Λοιπόν στο κόσμο συμβαίνουν πράγματα. Μικρά - μεγάλα. Κανείς δεν ξέρει γιατί. Εκτός από αυτόν. Δε μισεί υποθέτω, δεν αγαπά κιόλας. Τα βλέπει απλώς να συμβαίνουν. Αδιαφορία. Δε γαμιεστε ρε κουφάλες, που θα ασχοληθώ μαζί σας...
Ε εμένα μου τη δίνει αυτή η στάση! Σε βάζουν να τον πιστεύεις, ότι προσπαθεί για σένα, ότι σε προστατεύει, ότι σε σκέφτεται, ότι νοιάζεται. Και κάποια στιγμή, (στον καθένα είναι και διαφορετική), άλλος στην αρρώστια, άλλος πριν το θάνατο, άλλος σε κάποια δυστυχία του, ανακαλύπτει το άσχημο μαντάτο. Ο,τι ήταν να κάνει το έκανε, υπάρχει αλλά και δεν υπάρχει. Είναι εκεί αλλά και δεν είναι εκεί (για σένα).
Τα είχαν πει οι μεγάλοι φυσικοί, ο Αϊνστάιν είπε "ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν" και απαντά ο Χώκινγκ "όχι απλώς παίζει, αλλά ξέρει και πώς να τα ρίξει", ο Ρασούλης μετά από τα χρόνια με τον Όσο "ζήτω ο Θεός που οτιδήποτε μπορεί και φτιάχνει χίλια σύμπαντα σε ναϊλον λεκάνη, όμως το πιο απίθανο που η κούτρα μου απορεί, τον ίδιο εκατόρθωσε ανύπαρκτο να κάνει"
Ακριβώς γι'αυτό το βρίζω. Κάνει ότι δεν υπάρχει, παίζει πουστικα με τα ζάρια, και το χειρότερο, νομίζει ότι είναι καλύτερος από τον πατέρα του! Αλλαζόνας, κωλοπαιδο! Ξέρει ποιος είναι αθώος, ποιος ένοχος, ποιος καλός, ποιος κακός, ποιος φταίει, ποιος όχι. Αλλά δεν το νοιάζει, κάθεται κι αράζει σε κάποιο γαλαξία. Βλέπει πού πάει όλη αυτή η ιστορία με μας, όλους μας. Περιμένει το τέλος, το τέλος μου, των παιδιών μου, όλων των παιδιών, όλων των ανθρώπων, που ήρθαν και θα έρθουν για λίγο ακόμα. Θα μας δεί να γινόμαστε στάχτη. Και σίγουρα θα λέει, "δε γαμιεται, πολύ ασχολήθηκα κιόλας! Έχει ακόμα μαγιά, να φτιάξω άλλο μίγμα, καλύτερο υλικό, καλύτερα μοντέλα"
Ε άντε γαμησου κι εσύ!!! Φταίμε εμείς, που ψαχνουμε και το νόημα... Γιατί όλα πρέπει να έχουν ένα νόημα! Για κάποιο λόγο ήρθαμε, κάποιο ανωτέρω σχέδιο εξυπηρετούμε!! Γεννιομαστε, πολλαπλασιαζόμαστε, αρρωσταίνουμε ή σκοτωνόμαστε, πεθαίνουμε, τελεία. Δίκαιο, άδικο, ηθικό, ανήθικο, τυχαίο ή μοιραίο, δεν έχει την παραμικρή σημασία γι'αυτόν.
Θα ρωτήσεις: και πού το βρίζεις, τι κερδίζεις; Τι όφελος έχεις;
Η εκτόνωση αγαπητοί αναγνώστες, προφυλάσσει, αποπροσανατολίζει.
Βρίζω αυτόν (που "φταίει") για να μη βρίσω εσένα,τον δίπλα, τον παραδίπλα που δε μου φταίτε και σε τίποτα. Γι'αυτό πριν σκεφτείς αυστηρά για μένα, δες το έτσι: "καλύτερα αυτός παρά εγώ"! Ανθρώπινο!
Αυτός έτσι κι αλλιώς θα υπάρχει αιώνια. Χωράει η υπομονή του, αντέχει προσβολές, εξαπανέκαθεν!!!!
Βέβαια όταν θα μου στείλει την (μεγαλύτερη) τιμωρία του, λίγο πριν την έξοδο, ίσως δε θα φτάσουν οι βρισιές, μάλλον θα πρέπει να τον καλέσω σε μονομαχία, να του πετάξω το γάντι για να φανώ κι εγώ, έστω και στο τέλος, μάγκας στην πράξη κι όχι μόνο στα "γαμωτο".
Αλλά πού θα πάει ρε, δε θα έρθει η ώρα ρε θα τους γ..... τη φάρα ρε, τους γ.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου