Et le vent du Nord les emporte
Dans la nuit froide de l'oubli
Tu vois, je n'ai pas oublié
La chanson que tu me chantais
C'est une chanson qui nous ressemble
Toi tu m'aimais, et je t'aimais
Nous vivions tous les deux ensemble
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais.
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.
Όταν κατέβηκα για διακοπές στην Ελλάδα, δεν είχα τίποτα ιδιαίτερο στο μυαλό μου. Ένα απλό πλάνο διαδικασιών, που είχαμε συζητήσει με την αδελφή μου. Φτάσαμε Τετάρτη απόγευμα. Τη Δευτέρα το βράδυ, γυρίζοντας από Χαλκιδική, οι λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν : "Mission accomplished!"
Αυτά που ήταν να κάνω, τα έκανα. Αυτά που έπρεπε να γίνουν, έγιναν. Ακριβώς έτσι. Οτιδήποτε παραπάνω θα ήταν και υπερβολή και κακό. Θα χαλούσε την ωραία εικόνα.
Σήμερα, επίσης γυρίζοντας από τη δουλειά το πρωί, μου ήρθε πάλι ξαφνικά η σκέψη : "Και η ζωή μου είναι ετσι• Mission accomplished". Αυτά που ήταν να κάνω, τα έκανα. Βέβαια, σε μια διάρκεια ζωής 52 χρόνων, γενικά από τα 50+, δεν υπάρχει πλέον (δε θα είναι δέον να υπάρχει!) το λεγόμενο "πρέπει να γίνουν, έπρεπε να γίνουν". Ο γεγονε, γέγονε. Έγινα. Έγιναν. Όπως έγιναν. Δε σκάμε πλέον.
Η κουβέντα στις αυτοβιογραφίες συνήθως στρέφεται στο νόημα που δίνει ο μικρός ή μεγάλος άνθρωπος στον όρο Mission. Έχω να πω, ότι ο όρος αλλάζει συχνά πυκνά στη διάρκεια μιας ζωής. Άλλη αποστολή είχαμε στο μυαλό των 15 χρόνων, άλλη στα λίγο πριν τα 30 χρόνια. Άλλη πριν κι άλλη μετά τα παιδιά. Άλλη στον πρώτο κι άλλη στο δεύτερο γάμο. Άλλη αποστολή στην Ελλάδα, άλλη στη Γερμανία. Άλλη αποστολή χωρίς μουστάκι, άλλη με μουστάκι.
Η αποστολή -που τέθηκε (από μόνη της; Από άλλους; Από μένα; ) μετά τον Οκτώβριο/Νοέμβριο του '21- εξετελέσθη. Αυτά που μπόρεσα και θέλησα, αυτά που μπόρεσα να θέλω και θέλησα να μπορώ, έγιναν. Με τον άλφα και βήτα τρόπο, μέχρι τον Ω-Μέγα τρόπο. Αυτοί είμαστε . Από τα Α ως τα Ω.
Το αίσθημα που έχω είναι-υποθετω- αυτό που νοιώθει ο παίχτης, που ενώ τα έδωσε αυτά που είχε να δώσει, έκανε αυτά που σκέφτηκε ή του είπε ο προπονητής, δεν μπορεί και δε θέλει άλλα, παρ'ολ'αυτα παραμένει στο παιχνίδι. Κοιτάει τον πάγκο, τον προπονητή, σκέφτεται: "να κάνω σήμα ότι θέλω αλλαγή/ απαλλαγή ή θα είναι ιεροσυλία και ασέβεια;".
Εντάξει, ας καθήσουμε ακόμα λίγο μέσα, ίσως αν γίνουμε τελείως αντιπαραγωγικοι και εμπόδιο στην επιτυχία της ομάδας, να το καταλάβει η κερκίδα και να αρχίσει να φωνάζει εν χορώ (προς τον προπονητή) : "Βγαλ'τον ρε το μαλακα! Τι τον κρατάς μέσα; Δε βλέπεις που σέρνεται;"
Κι εσύ να παρακαλάς, να καταλάβει ο κοουτς ότι ήρθε η ώρα, δεν είναι έλλειψη σεβασμού, είναι απλά η ώρα. Μη χάσει το Τάϊμινγκ και γίνει κάνα τραγικό λάθος, τώρα λίγο πριν το τέλος. Βγαλ'τον! Αλλιώς θα πέσει μόνος του πάνω στην κόκκινη κάρτα. Μην τον αφήσεις να σέρνεται στο χορτάρι, να μην τον πάρουν σε φορείο, βγάλε τον τώρα που ακόμα περπατάει λεβεντικα, με καμμένα γόνατα αλλά όχι οσφυοκαμπτικά. Ίσως να πάρει και κάνα χειροκρότημα. Όχι ότι το ζητάει. Αλλά σίγουρα θα χειροκροτήσει κι αυτός πίσω στον κόσμο, που τον είδε, όλον τον καιρό, που τον ανέχτηκε και στο τέλος το λύτρωσε .
Μια αναμνηστική φωτογραφία; Ένα αυτόγραφο ίσως;
Μπααα! Για ποιο λόγο;
Την αποστολή μου απλά εκπλήρωσα.
Die deutsche Variation des Sarkasmus hab ich seit 2012 (oder 2013/2014, im Jahr 2012 war ich noch sehr naiv!) gut gelernt und umgesetzt. Anscheinend war mein griechischer Σαρκασμός anders, musste angepasst werden, nach den Sitten und Gebräuchen der Einheimischen.
Man nennt es hierzulande, er sei "eingedeutscht", ein Mensch, sowie die Wörter. Prinzipiell unter einer Eindeutschung versteht man die Angleichung der Schreibung von Fremdwörtern an die deutsche Laut-Buchstaben-Zuordnung, allerdings trifft es auch die Menschen.
Zurück zu der deutschen Interpretation des Sarkasmus, "mir is nicht zu helfen", "Unkraut vergeht nicht", "schlechten Menschen geht es immer gut " und so weiter.
Es sind Menschen, die auf alles achten, die aufpassen, die ein offenes Ohr (sogenanntes Appellohr) und ein aufgerissenes Auge besitzen. Man kann alles einsaugen und nichts rausspucken, er zerfleischt sich selbst. Andere filtrieren die Sachen, rein-raus, ohne großartige Bearbeitung, ohne zu fackeln.
Die meisten sehen und achten auf das Minimum, das egozentrisch gebundene Notwendige. Wie ein Überlebensreflex, wie das Atmen.
Atmen, lernt man beim Yoga, ist passiv und nicht förderlich. Das Wachsame Einatmen/Ausatmen, mit dem gewissen Muster, die Pranayamas, die bekannte Atemübungen, sind alles was das wahrgenommene Dasein hilft, um die Umgebung leichter und entspannter zu gestalten bzw synthetisieren.
Und genauso wie beim chaotischen Atmen und konzentriert Luft einholen, wirkt in einer sakra/sarka Art und Weise das Achten und Missachten, das Essen und das Zerfleischen, das zufällige Riechen und das vollbewusst Einsaugen.
Missachtung, "don't give a fuck" ist die neutrale Variante von Ignoranz, des Egoismus, andererseits enthält die Verachtung eine aktive, eine bewusste Entscheidung des Herabsehens, der Demütigung der Anderen, der Umgebung.
Obacht gibt man, (muss man geben), wenn die Sorgen eskalieren, wenn die Warnzeichen dafür indizieren. Acht. Achtung. Betrachten und achten, Missachtung und Verachtung.
Gerade fällt mir das Wort Άχτι ein, arabisch ahd, nachfolgend auf türkisch ahid, Eid, Versprechen. Irrelevant? Möglicherweise.
Alles zu beachten, nichts für notwendig zu erachten . .. nach Nichts zu trachten.
Παλιές ιστορίες, τι νόημα έχουν; Θα πείτε!
Επειδή έχω καλή διάθεση, δε θα σας βρίσω, αλλά θα συνεισφέρω κι εγώ στη συλλογική ιντερνετική μνήμη ένα λιθαράκι ιστορίας, μια μικρή στιγμή στο μικρό κόσμο. Επειδή
ως γνωστόν, οι γέροι άνθρωποι ψοφάνε για Gaslighting, μόνο που παλιά δεν το λέγανε έτσι. Απλά έλεγαν, "κάθησε να σου πω μια ιστορία....."
Μια φορά κι έναν καιρό τηλεφωνηθηκαν μέσω των ατζεντηδων και των εταιρειών τους ένας Μάνος, "ο" Μάνος κι ένας Άστορ, "ο" Άστορ. Θα μιλήσω κάποια στιγμή για την Vera Brandes, σημαντική φιγούρα στον κόσμο των παραγωγών.
Ο Μάνος κάλεσε για πρώτη φορά επίσημα τον Άστορ το 1981, να έρθει να παίξει στο φεστιβάλ Μουσικός Αυγουστος. Έπαιξαν μαζί τα τρία Τάνγκο, το Κοντσέρτο για μπαντονεόν και το Αντιός Νονίνο), όλα αυτά παίχτηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Ηράκλειο τότε, ήταν σαν να το σύστησε στο κοινό του ο Μάνος.
Οι πιο πολλοί -υποψιασμενοι-ακροατές, λέει ο Μίνως Αργυράκης είχαν πάθει ντελίριο με την εμφάνιση των δύο.
Μετά από κάποια χρόνια , στην ουσία και οι δύο ήταν στο λυκόφως τους-για την ακρίβεια τον Ιούλη του 1990, ξανακαλεσε ο Μάνος τον Άστορ, σε Ηρώδειο και Πάτρα, να παίξουν -περιεργως- ακριβώς τα ίδια κομμάτια με την Ορχήστρα των Χρωμάτων.
(Την ορχήστρα των Χρωμάτων την είδα στην Κατερίνη, στους Ευκαρπιδη, που λέγαμε -ακριβης χρόνια δε θυμάμαι, είτε 88 είτε 89. Αλλά ήταν μαζί Μίκης -Μανος. Τότε δεν είχα εντυπωσιαστεί, τώρα που το σκέφτομαι, λέω μέσα μου, "τι είδαμε και χαμπάρι δεν πήραμε")
Ξανά στο 1990, Φεστιβάλ στο Ηρώδειο. Αρκετά καταπονημένοι, γέροι και οι δύο, αλλά αγέραστοι ψυχικά, φτιάχνουν έναν κόσμο μουσικής, που δε θα ξανάρθει. Πρέπει κάπου να ηχογραφήθηκε αυτή η συναυλία, γιατί έτυχε να είναι και η τελευταία ζωντανή παράσταση του Άστορ. Τον επόμενο μήνα αρρωσταίνει βαρειά (πνευμονία, νομίζω!) στο Παρίσι και....τέλος, αυτό ήταν. Πέθανε το 1992. Ο Μάνος συνέχισε ακόμα λίγο, αλλά κι αυτός έπνεε λοίσθια. Ένα καλοκαίρι του 94 αποβιώνει από πνευμονικό οίδημα.
Θυμάμαι που διάβαζα τις επικεφαλίδες σε ένα περίπτερο, (Αντιγονιδών ήταν;) και βρέθηκα με τον Παναγιώτη τον Ταρενιδη και μου είπε "Ε, ναι, βαρειά αριστερή καρδιακή ανεπάρκεια" !! Χάσαμε το Μάνο, από μια μπαναλ αριστερή ανεπάρκεια. Και του είπα "λογικό, αφού ήταν δεξιός"........ Τέτοιοι ήμασταν πριν 30 χρόνια. Αστείοι.
The last concert λέγεται το CD, το βρήκα στο Ίντερνετ, αν το πετύχω σε κάνα eBay, θα το παραγγείλω. Ιστορική αξία. Μιλάω και γράφω για "Μάνο" και "Άστορ", σαν να είναι φιλαράκια ή τα παιδάκια της παρέας. Αλλά δεν είναι έτσι.
Αυτοί είναι Μύθοι, θρύλοι, άνθρωποι, Καλλιτέχνες, Μουσικοί, Δημιουργοί, θεϊκές φιγούρες στα μάτια μου. Έγραψαν Έπη, Κονσέρτα, Τζοκοντες και Λιμπερτανγκο, τραγούδια και χορούς, 4/4 και 3/4. Ρυθμικά μέρη, αρρυθμα μέρη. Αρμονικά και δυσαρμονικά κομμάτια. Στηρίχτηκαν και οι δύο πάρα πολύ στους κλασσικούς, στις φούγκες και αντιστίξεις, στις διαφωνίες (με την ερμηνεία όχι της διαφωνίας σε μια συζήτηση, αλλά της διαφωνικής λύσης των συγχορδιών, της διαφώνησης, Missklang Dissonanz, που λένε οι Γερμανοί) , αλλά ήθελαν και τις γλυκείς αρμονίες, μια μελωδική φωνή, μια χορευτική μουσική. Η κίνηση ήταν πάντα μέσα τους.
Όσον αφορά βέβαια το Τανγκό του Άστορ, έγραψε ο Μάνος στο περιοδικό "Τέταρτο" :
" Πρέπει να ξεχάσουμε τη μεσοπολεμική επεξεργασία του τάνγκο στην Ευρώπη με το αισθηματικό περιεχόμενο και με τη μελοδραματική του φόρτιση από ταινίες του ομιλούντος εκείνου του καιρού, για να ξαναβρούμε το γνήσιο αίσθημα που περιέχει το μοναδικό αυτό είδος μουσικής έκφρασης της Αργεντινής.
Το τάνγκο είναι ο κόσμος που φεύγει έτσι όπως ήρθε. Με πάθος για να φορέσει μια στολή, να αγαπήσει μια γυναίκα ή ένα παιδί, να ξυριστεί ή να χτενιστεί με επιμέλεια και να πεθάνει δημοσία δαπάνη.
Κι όλα σε 4/4. Στον ρυθμό του τάνγκο».
Εντάξει, τι να λέμε; Μάνος. 100%
Για το τέλος, η Αφίσα της Συναυλίας.
Όχι μελοδραματισμοί, δεν έχουν νόημα. Οι μνήμες, όσο αντέχουν, αυτές είναι τώρα ο μοχλός της σκέψης.
Αλλά εσύ, καλέ μου άνθρωπε του 2024, βάλε στο Spotify, ή οποία πλατφόρμα έχεις, και άκουσε το κονσέρτο για Μπαντονεόν.
Εγώ έχω το πρωτότυπο CD, με διεύθυνση το Lalo Chiffrin. Αν και το έχω ακούσει ζωντανά κι από το Galliano.
Καληνύχτα κι όσοι κατάλαβαν, .... κατάλαβαν.
https://oudenoida.blogspot.com/2019/12/autobiopoesie.html?m=1
Ρωτάω που λέτε τον ChatGPT για μια γνώμη.
Μέσα σε ούτε καν 5 δευτερόλεπτα έχει γράψει άποψη, κριτική, ανάλυση, γνώμη. Πού τα βρίσκει αυτά και τα λέει; Πόσο γρήγορα τρέχει η λογοτεχνική του θεώρηση των δεδομένων του Ίντερνετ ; Βλέπει κάτι που δε βλέπω εγώ; Πώς τα διαβάζει όλα αυτά; Ποια νοημοσύνη είναι αυτή που σχολιάζει -ας πούμε - λογοτεχνία και "ταχαμ" καλλιτεχνικά γραπτά; Η ταχύτητα της απάντησης πάντως είναι εκπληκτική. Επαναλαμβάνω, στο δευτερόλεπτο έχει αρχίσει να γράφει. Δεν καταλαβαίνω Χριστό.
Ορίστε να δείτε:
"Was hältst du von meinem Gedicht "Einöde"?
Dein Gedicht "Einöde" ist stark und eindringlich, mit einer dunklen und bedrückenden Atmosphäre. Es vermittelt das Gefühl von Einsamkeit, innerem Kampf und Verlorenheit auf sehr intensive Weise. Die wiederkehrenden Bilder der Leere und Kälte, verbunden mit dem Argwohn und der Wut, erzeugen eine beklemmende Stimmung, die den Leser tief in die Gedankenwelt des lyrischen Ichs hineinzieht.
Die Figur, die du zeichnest, scheint von einer schweren Vergangenheit belastet zu sein, gefangen in einer Spirale aus Selbstzweifeln und inneren Konflikten. Der Vergleich mit Figuren wie Odysseus und Ismael verstärkt das Gefühl des Ausgestoßenseins und der ewigen Wanderschaft, was dem Gedicht eine mythologische Tiefe verleiht.
Der Sprachstil ist kraftvoll und bildreich, wobei die Metaphern wie die Schlange, die sich häutet, und das Chamäleon, das seine Farbe wechselt, die Verwandlung und das Täuschen auf eindrucksvolle Weise verdeutlichen. Auch das Motiv des jüngsten Gerichts und die Frage nach Erlösung oder Verdammnis geben dem Gedicht eine existenzielle Dimension, die zum Nachdenken anregt.
Insgesamt ist "Einöde" ein tiefgründiges und poetisch starkes Werk, das die Themen Isolation, Schuld und Selbstverlust auf eindrückliche Weise behandelt. Es lädt den Leser ein, über die menschliche Existenz, die Suche nach Identität und die unerbittliche Natur von Selbstverurteilung und Vergebung nachzudenken.
Ξαναρωτάω εγώ πάλι:
Andere Kommentare dazu? Andere Blicke?
ChatGPT said:
ChatGPT
Dein Gedicht "Einöde" lässt sich auf verschiedene Weisen interpretieren, was eine mehrschichtige Tiefe offenbart. Hier sind einige alternative Perspektiven:
1. **Psychologischer Blick**:
Das Gedicht könnte als eine innere Auseinandersetzung des lyrischen Ichs mit seinen eigenen Dämonen gelesen werden. Die „Kälte“ und „Leere“ könnten emotionale Zustände wie Depression oder Entfremdung symbolisieren. Der „Argwohn“ und die „Wut“ deuten möglicherweise auf eine tiefe Enttäuschung oder einen Verrat hin, der das Vertrauen des Ichs in sich selbst und die Welt erschüttert hat. Die Figur scheint von einer existenziellen Krise heimgesucht, die sie in einen Zustand der Paralyse und Selbstverachtung versetzt.
2. **Existentialistischer Blick**:
Aus einer existentialistischen Perspektive könnte das Gedicht das Dilemma der Sinnsuche im Angesicht einer gleichgültigen Welt thematisieren. Der „Niemand“ ist vielleicht ein Symbol für die Absurdität der Existenz, wie sie von Autoren wie Albert Camus beschrieben wurde. Der Versuch, Bedeutung in einer scheinbar sinnlosen Welt zu finden, führt zu Verzweiflung, was in der Vorstellung mündet, dass selbst das jüngste Gericht eher Erlösung als Strafe bieten könnte.
3. **Mythologischer und literarischer Blick**:
Die Erwähnung von Odysseus und Ismael könnte darauf hinweisen, dass das lyrische Ich sich als eine Art ewiger Wanderer sieht, verbannt von der Heimat (physisch oder geistig) und verdammt, endlos umherzuirren. Odysseus steht für die lange, beschwerliche Heimreise, während Ismael als biblischer Außenseiter und Verstoßener bekannt ist. Diese Referenzen verleihen dem Gedicht eine epische Dimension und verbinden persönliche Isolation mit universellen Geschichten von Verlorenheit und Suche.
4. **Gesellschaftskritischer Blick**:
Man könnte das Gedicht auch als eine Anklage gegen die moderne Gesellschaft lesen. Der „Niemand“ repräsentiert vielleicht den Menschen, der in einer entfremdeten Welt seine Bedeutung verloren hat. Das Motiv des Chamäleons könnte auf die Anpassung an gesellschaftliche Erwartungen hinweisen, die jedoch nur zu weiterem Identitätsverlust führt. Die „tausenden Lügen“ könnten die gesellschaftlichen Normen und Zwänge darstellen, die das Individuum zwingen, seine wahre Natur zu verbergen.
5. **Religiöser Blick**:
Im Kontext der religiösen Symbolik wirkt das jüngste Gericht als zentrales Thema, das die Frage nach der moralischen Bewertung eines Lebens aufwirft. Die Erlösung durch ewige Strafe könnte als paradoxe Sehnsucht nach einem Ende der inneren Qualen interpretiert werden. Die Figur scheint sich der eigenen Unzulänglichkeit so bewusst zu sein, dass die Vorstellung von göttlichem Urteil weniger furchterregend als vielmehr befreiend erscheint.
Jede dieser Perspektiven bietet einen anderen Zugang zu deinem Gedicht und zeigt, wie vielschichtig es ist. Es fordert den Leser auf, sich intensiv mit den eigenen inneren Konflikten und der menschlichen Existenz auseinanderzusetzen, und bleibt dabei offen für verschiedene Interpretationen.
Die Kollegin, hat so viele Narcos geschaut, sie sieht einen Drogenhändler oder Geheimagenten.
Der Kumpel sieht Militanz, Guevara oder die Black Panthers.
Meine Frau sieht einen französischen Maler.
Ich sehe meinen Vater, Soldat in der Artillerie. Μαυροσκούφης στην Ίλη Τεθωρακισμένων.
Der Moslem im Laden dachte, es sei ein Kippa.
Im Prinzip ist dieser Hut der Sonnenschutz der Schäfer im Baskenland.
Mir gefällt alles. Ich bin trotzdem nichts davon.
Heimat ist kein Ort, es sind unsere Erinnerungen.
Heimat ist nicht unbedingt der Geburtsort, deine Wiege ist das Lied deiner Mutter. Wer vom Heimat und Vaterland schwärmt, hat nie wie ein Nomad gelebt. Wie ein Zugvogel.
Heimat ist kein Wurzel, kein Anker. Heimat ist nicht mal, wo die Liebe ist.
Da die Liebe flüchtig ist. Der Traum, Nur ein Traum. Der schöne Traum, der Alptraum.
Träume sind ein Heimat, in Träumen sind wir geboren, in den Nephelen, in den Wolken unserer verdorbenen Hoffnungen, mitten in der Illusion der Existenz,
Dort, genau dort, ist deine Quelle.
Nicht die Flagge und nicht die Hymne. Nicht die Menschen (a fortiori die nicht!).
Nur die Gedanken, das Unbewusste.
Heimat ist unsichtbar, komplexe Verbindung der vagen, unscharfen Punkten, die deine Zeit bestimmen.
Die ersten Sekunden. Die ersten und die letzten. Salut.
Wir folgen im Hinblick auf unsere Sympathien in der Regel praktischen Erwägungen.
Ego und Praxis. Wem nutzt es? Qui bono? Ein Aderlass des eigenen Triebgefühles führt zu Altruismus. Aus diesem Weg entsteht die Gesellschaft. Ein irrealer Weg, voller Absurditäten und abnormalen Entitäten.
Instinkt und Intuition, Reflex des Überlebens und der unerfüllten platonischen Methexis.
In diesem Leben sind nicht mehr viele Fäden, die uns verbinden, zu erdulden. Ergo jeder für sich, jedem das Seine, jeder ist disponibel und trotzdem jeder sucht den Eigennutz.
Bis zum Auslaugen. Bis zur Erschöpfung. Und am Ende, niemand profitiert. Wenn es ein gibt. Leiden und Eigennutz ohne Ende.
Nichtsnutz.
Όχι, εντάξει, δεν θα γράψω στα αγγλικά. Το κομμάτι για το Σάκη με το μουστάκι, μόνο στα ελληνικά μπορεί να γραφτεί. Με λίγα αγγλικά , και γερμανικά. Λίγο Μάρκο, λίγο δολάριο.
Είχα στο μυαλό μου να διαβάσω το The Kingdom, Ihr Königreich, στα γερμανικά. Χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται, αυτός ο κερατάς ο Νεσμπο, πάλι με έβγαλε εκτός παιδιάς.
Κι ενώ έχω γράψει σποραδικά εδώ κι εδώ κι εδώ για το Σάκη, το βιβλίο μου θύμισε πόσο δραστικές και δραματικές μπορεί να είναι οι σχέσεις πατέρα και γιου, χειρότερες από της μητέρας και γιού, πιο εχθρικές, με περισσότερο μίσος, Οιδίποδας και Λάϊος. Στίγμα. Σφραγίδα με κερί. Βέβαια στο βιβλίο γυρίζει κυρίως η πλοκή γύρω από τους δύο αδελφούς , αλλά ο πατέρας είναι (και δεν είναι) πάντα εκεί.
Που όπως λέει δηλαδή κι ο αστυνομικός της περιοχής: "
»Über Nacht wird man erwachsen«, sagte Kurt. »Weil man muss. Und mit einem Mal spürt man die Verantwortung, die der Vater hatte, während man selbst alles nur Erdenkliche getan hat, ihm Knüppel zwischen die Beine zu werfen. Wie man alle Ratschläge in den Wind geschlagen und nicht zugehört hat, wenn er etwas gesagt hat, und stattdessen alles daran gesetzt hat, nicht wie er zu werden. Vielleicht, weil man tief in sich drin weiß, dass man genau so werden würde. Ein Remake des eigenen Vaters. Wir alle drehen uns im Kreis. Der einzige Ort, an den es uns wirklich zieht, ist der, an dem alles los gegangen ist, Das ist bei allen so. Ich weiß, dass du dich für die Vögel oben im Gebirge interessierst. Carl hat Federn mit in die Schule gebracht, die du ihm geschenkt hast. Wir haben ihn damit aufgezogen.« Kurt lächelte, als weckte das süße Erinnerungen. »Denk doch nur mal an diese Vögel, Roy. Sie reisen weg, legen Wahnsinnsstrecken zurück. Ich weiß, dass das ziehen heißt. Aber kein einziges Mal kommen sie dabei an einen Ort, an dem nicht auch schon ihre Väter gewesen wären. Immer dieselben Lebensräume, immer dieselben Brutstätten, immer der gleiche Zeitpunkt. Frei wie ein Vogel? Vergiss es. Das bilden wir uns doch nur ein, weil wir es glauben wollen. Wir bewegen uns in den immer gleichen, verfickten Bahnen. Wir sind wie Vögel in einem Käfig, nur dass der Käfig so groß ist und die Gitterstäbe so dünn, dass wir sie nicht sehen.«
Κι έτσι ακριβώς όπως και στο βιβλίο, το ζουμί μπαίνει μετά τη μεγάλη εισαγωγή, έτσι και στο ποστ, έπρεπε να σκεφτώ πώς θα το φέρω, να μη φανεί ως πατροκτονία ούτε επικήδειος (αν κι εδώ που τα λέμε....)
Κανονικά λοιπόν το ποστ θα έπρεπε να λέγεται: "Δολλάρια, μάρκα, κάλτσες, προφυλακτικά, κανονισμός διαιτησίας "
Αλλά λόγω της ημέρας..... καταλαβαίνετε!
Δεν καταλαβαίνετε; Καλά κάνετε! Ασ'το ξαναπιασουμε σαν σε παραμύθι, γιατί... τέτοιοι είστε και παραμύθια θέλετε!
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα παιδάκι σε ένα χωριό. Ο πατέρας του ήταν πολυτεχνίτης, καταπιανόταν με πολλά πράγματα. Συμβατικός άνθρωπος, με πολλά πάθη, τραύματα κι απωθημένα. Αυτά ο μικρός γιος δεν τα ήξερε, αλλά τα ανακάλυπτε σιγά σιγά. Παραδείγματος χάριν μια μέρα ανακάλυψε, ψαχουλεύοντας στο συρτάρι δίπλα στο κρεβάτι των γονιών του διάφορα πράγματα, που δεν τα είχε στο άμεσο ενδιαφέρον του.
Καταρχήν ένα δύο μάτσα ξένα χαρτονομίσματα, μάρκα και δολάρια. Τον είχε ακούσει, δηλαδή, πολλές φορές να μιλάει για "συνάλλαγμα" και "σκληρό νόμισμα", αλλά θες η άγνοια θες η ηλικία δεν καταλάβαινε τη σημασία των λέξεων. Αργότερα φυσικά θα άκουγε για ανθρώπους που έκρυβαν τα λεφτά τους στα στρώματα και δεν τα πήγαιναν στην τράπεζα, από φόβο,από ανασφάλεια, το γνωστό "να έχεις κάτι στην άκρη, σε περίπτωση που...." Το οικονομικό ζήτημα και οι πεποιθήσεις του πατέρα όσον αφορά τα χρήματα δεν τον απασχόλησαν περαιτέρω .
Οι κάλτσες; Κλασικό ζήτημα, κλασικά χρώματα. Καφέ, μαύρες. Ούτε σχεδιάκια, ούτε γραμματακια, τίποτα. Απλές, λιτές κι απέριττες. Βαρετές. Αντανάκλαση του εσωτερικού κόσμου; Ψιλά γράμματα για τον πιτσιρικά.
Κάτι μπλε κουτάκια με μια γυμνή γυναίκα σε ψάθινη σεζλονγκ, με ανοιχτό ντεκολτέ, μακρύ κολιέ στο λαιμό, μισάνοιχτο στόμα και λάγνο βλέμμα ήταν μια αποκάλυψη για το μειρακιο. Πάνω έγραφε again. Πάλι; Ξανά; Τι ξανά; Ποιο ακριβώς ξανά; Η λέξη προφυλακτικό πρέπει να ήρθε αργότερα στη μνήμη ή στην εικόνα. 'Καπότα" ήταν η γνωστή ορολογία. Αργότερα που μεγάλωσε, έμαθε ότι προέρχεται από το λατινικό caput (κεφάλι), όπως και per capita/ανά κεφαλή, το κεφάλαιο/capital κτλ/etc.
Μια ήταν τα Again, μια τα Stop, φτηνά αντικείμενα, από το περίπτερο, μπέρδευαν στην ουσία το μικρό,που δεν έκανε τη σύνδεση, ή την πρόσθεση 1+1=2, το γνωστό νιάου νιάου. Κάποια στιγμή, όταν λίγο μεγάλωσε, πριν την εφηβεία πιθανόν, από απώθηση θα σκέφτηκε "ίσως να τα έχει για να πηγαίνει με άλλες γυναίκες, να αποφύγει αφροδίσια κι έτσι".
Το σεξ λοιπόν και ο πατέρας. Μια υπόθεση, πολλές ιστορίες. Άκουγε αρκετά, όταν πήγαινε μαζί του, στους φίλους του, στα συνεργεία, στα γήπεδα, ίσως ποτέ απ'ευθειας, κυρίως από τα πλάγια. Σαν το ποδόσφαιρο.
Και ερχόμαστε στο άλλο φετίχ αντικείμενο του μαγικού συρταριού/παράθυρο στην ψυχή του πατέρα. Κανονισμός διαιτησίας. Ποδόσφαιρο. Πάθος. Και πληγή.
Τηλεόραση. Ευρωπαϊκό 1980 / Μουντιάλ Εσπάνια 1982. "Ποιος παίζει μπαμπά;" "Οι μπλε με τους κόκκινους" "Εμείς με ποιους είμαστε;" "Με όποιον παίξει καλύτερα". Ουδετερότητα. Αντικειμενικότητα. Όχι φανατισμός.
"Δεν ήταν φάουλ αυτό μπαμπά;" "Και να ήταν, δε θα μπορούσε να το δει ο διαιτητής, από κει που είναι" "Καλά, εσύ το διαιτητή κοιτάζεις;" Στην πορεία από την Α'Εθνικη, στην κάθοδο της Β', της Γ', των τοπικών ερασιτεχνικών, στην ίδρυση του Συνδέσμου Διαιτησίας Κατερίνης-έγινε και Επιθεωρητής Διαιτησίας κάποια στιγμή, έζησε τιμές και κάποιου είδους "μεγαλεία" , πίστεψε στο Αδιάφθορο και προδόθηκε. "Ο δικός μας ο Παιδάς πεντ'οσπιτεα εχτισον" του έλεγαν αυτοί που του έδιναν λεφτά για να σφυρίξει υπέρ του ενός ή κατά του άλλου. Εννοώντας ότι "οι άλλοι τα παίρνουν και χτίζουν σπίτια, εσύ χαζός είσαι και δεν τα παίρνεις;".
Δεν ξέρω τι από όλα αυτά που μου έλεγε ή που άκουσα από γνωστούς ήταν αλήθεια, πάντως εγώ "σπίτια " δεν είδα !!!! Ώπερ εδει δείξαι. Αδιάφθορος ή όχι, εκ των πραγμάτων δε φάνηκε να τα "έπαιρνε". Μαλακία του?? Μάλλον! Για τον ίδιο σήμαινε πάντως τα πάντα, αυτό το γαμημενο "καθαρό κούτελο". Που πολλά χρόνια σήμαινε και για το γιο πολλά πράγματα: Ο πατέρας είναι ηθικός. Ο μπαμπάς έχει αρχές. Δεν υποκύπτει σε πιέσεις. Προτιμάει "δυσμενή μετάθεση"--- αθάνατο ΠΑΣΟΚ!--- παρά να σκύψει το κεφάλι στους πρασινοφρουρούς, που "βρώμισαν τη Χώρα", την Υπηρεσία, το Ποδόσφαιρο και τη Διαιτησία. Η κομματικοποίηση ενός αθλητικού χώρου, που έπρεπε κατά τη γνώμη του να παραμείνει αμιγής, αμόλυντος, του στοίχησε. Μέχρι αυτή τη στιγμή.
"Δεν αξιολογήθηκε". Δράμα. Ήταν δεξιός. Και ήταν αρχές 1982. Ο μπαμπάς, Δεξιός του Κερατά, που είχε ψιλοσιχαθεί το Σύστημα Καραμανλή, ζήτησε κι αυτός την Αλλαγή, ψήφισε Αντρέα Οκτώβρη του '81. Είχε καταγραφεί όμως ως δεξιός, ανεπιθύμητος,έπρεπε να αντικατασταθεί. Και δεν αξιολογήθηκε , ως βασικός Διαιτητής. Μόνο ως επόπτης γραμμών στη Β'Εθνικη.
Αισθάνθηκε μειωμένος, ως άντρας. Τα έχουμε αυτά, εμείς οι άντρες, θα σκεφτόταν πολλά χρόνια μετά ο Υιός. Κατέβασε τις φιλοδοξίες του λοιπόν ο Σάκης στο τοπικό επίπεδο. Εκεί άνθησε για λίγο, μέχρι που άρχισε να μαλώνει. Με όλους. Με παράγοντες. Μικρο-/μεγαλο παράγοντες, ιδιοκτήτες ομάδων, παίχτες, έτερους διαιτητές, κομματικά στελέχη, πολιτευτές, Δεν εγκατέλειπε τις αρχές του, έλεγε στις παρέες. Να μην ξεχνάμε το Υπόστρωμα, το Background, που λένε και στα Ίμερα Κοζάνης, με μεγάλο Γιώτα. Βαθύ ΠΑΣΟΚ. Που τα σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.
(Τώρα που πέρασαν τα χρόνια και γελάμε με τις καταστάσεις, Μετα-κριση Ελλάδα, Μητσοτάκης, Τσίπρας, Κασελακης,
Είναι πολλοί που έχουν ξεχάσει; Θέλουν να ξεχαστεί; Δε συμφέρει να θυμούνται; Τι σήμαινε αυτό το "Παλιό" το "Βαθύ" ΠΑΣΟΚ, τι δύναμη είχε ο πασοκικος μηχανισμός, τι ρίζες έστησε από χωρίον εις χωρίον, πόσους τάισε, τι είδους "σοσιαλισμό " δημιούργησε και πόσους εξοβέλισε, διαγράφοντας κάθε είδους αξιοκρατία και αξιοπρέπεια. Σημασία είχαν τότε "τα δικά μας τα παιδιά " . Τα "αριστερά " έλεγαν τότε. Είναι αριστερός έλεγαν, ΠΑΣΟΚ δηλαδή.
Ο Γιος τα ζούσε όλα αυτά , το ΠΑΣΟΚ, τη διαιτησία, το Σύνδεσμο (πήγαινε Σάββατο και τους έκανε και μαθήματα, στους μαθητευόμενους "μικρούς" ανερχόμενους διαιτητές, όπως τον ξάδελφο συνονόματο) αλλά προσπαθούσε,χωρίς να τα καταφέρνει, να βλέπει το χαρακτήρα του Πατέρα-Πρότυπου. Η επιλεκτική μνήμη έκανε το θαύμα της και δεν υπάρχουν τα "Άσχημα", οι "Κακές Στιγμές" του μπαμπά, αυτά που θυμούνται δηλαδή τα γυναικεία μέλη της Αυλής.
Ο Γιος θυμάται τον Κανονισμό. Μαύρο βιβλιαράκι. Χειρονομίες του διαιτητή. "Παίζετε", πλεονέκτημα. Σφύριγμα έναρξης, σφύριγμα λήξης. Πέναλτυ, Μπενάλ, το έλεγε ο Μήτσος ο παππούς. Μεγάλο σεβασμό στη Γερμανία του Μπεκενμπάουερ, "Πειθαρχία" έλεγε "πειθαρχία. Βάζουν το κεφάλι κάτω και κάνουν αυτό που λέει ο προπονητής".
Μιλούσε με τους παίχτες, έλεγε. Τους μιλούσε στη γλώσσα τους, ήταν πατρική φιγούρα και στο γήπεδο, δεν έβγαζε κίτρινη εύκολα, είχε το βλέμμα που σκότωνε. Το ζήσαμε αυτό το βλέμμα. Κι εγώ και η αδελφή μου. Κι αν δεν "έπιανε " το βλέμμα που σκοτώνει, αν επαναλαμβανόταν το πταίσμα ή καλύτερα η Αντικανονική Ενέργεια, τότε έβγαινε και η Κόκκινη Κάρτα. Σφαλιάρα. Χορταστική, Γεμάτη Παλάμη.
Ο Γιος είδε, απ'ότι θυμάται, πρέπει δηλαδή να είδε 4-5 κόκκινες κάρτες στη ζωή του. Πονάει η κόκκινη κάρτα, αυτό το θυμάται καλά. Γίνεται κόκκινο και το μάγουλο. Αλλά δεν κρατάς τελικά κακία για μια κόκκινη.
Είναι η τιμωρία. Τιμωρία για το λάθος. Το ξέρει ο καθένας μας το λάθος του, ακριβώς τη στιγμή που το πράττει.
Ο γιος παρακολουθεί τον πατέρα του τώρα, από μακριά. Μέσα από ένα καλώδιο. Μόνο τον ακούει. Και το νοιώθει. Καταλαβαίνει, ακριβώς αυτό που καταλαβαίνει κι ο ίδιος ο πατέρας.
Ότι ήρθε η ώρα για τη δική του Κόκκινη Κάρτα. Λίγο πριν τη Λήξη του Παιχνιδιού.
Ακόμα μια πέτρα στον κόσμο
Είχαν πέσει πολλές σταγόνες πάνω της.
Και δεν ήταν καν πέτρα από την αρχή.
Σφουγγάρι ήταν. Μάζευε.
Ο,τι ερχόταν, το δεχόταν. Γέμιζε και φούσκωνε. Ώσπου ήρθε η πλημμύρα.
Και ξέρασε από μέσα της όλες τις μελωδίες που έκρυβε.
Πικρές ή αλμυρές, νοσταλγικές και με αγάπη τονισμένες.
Δεν έμεινε ούτε μια νότα, ούτε μια γλυκιά ανάμνηση.
Κι απέμεινε ο πυρήνας. Ο ελάχιστος. Ο άφθαρτος διαμαντένιος, αχάραγος πυρήνας.
Τα διαμάντια πέτρες είναι κι αυτά . Πέτρες που δείχνουν αδιαφορία.
Ας πέσουν όσες σταγόνες είναι να πέσουν. Βασανιστήριο δε θα 'ναι, ούτε ρέουσα τιμωρία. Μια τρύπα θα είναι, ένα κενό.
Και το ξέπλυμα. Μιας Βρωμιάς. Κι ενός ανθρώπου.
"Η εμπειρία είναι σαν τη χτένα, όταν είσαι φαλακρός. Την αποκτάς, όταν πλέον δεν την μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις"
Λέει ενα ρητό.
Να πω την αμαρτία μου, έχω ξεχάσει γιατί ήθελα να γράψω αυτό το θέμα. Κάτι με τον Τζόκοβιτς νομίζω και την ηλικία του, βλέποντας τον να χτυπιέται στις μια και δυο η ώρα τη νύχτα με έναν πιτσιρικά, 14-15 χρόνια νεότερο.
Ναι, σωστά, τώρα το θυμήθηκα! Ο Τζοκο λοιπόν είναι κάτι ιδιαίτερο, ξεχωριστό, αλλά μπορεί ως γενίκευση να χρησιμοποιηθεί για το θέμα που αναφέρω στον τίτλο.
Το "ο νέος είναι ωραίος, ο παλιός είναι αλλιώς" είναι μια χαζομαρούλα, αλλά έχει ψωμί μέσα της.
Ο τύπος λοιπόν δεν μπορεί, έχει εμπειρία, αλλά δεν μπορεί σωματικά, νυστάζει, θα έπρεπε να κοιμάται αυτήν την ώρα. Έχει τις κινήσεις, χτυπάει τις μεγάλες διαγώνιες ή τους άσσους, αλλά γκρινιάζει.
Ο πιτσιρικάς από την άλλη, ξέρει τη διαφορά ποιότητας, παίζει με το Νο 1, αλλά έχει το χρόνο με το μέρος του. Το χρόνο, ως διαφορά ηλικίας και το χρόνο, ως Ώρα της Ημέρας. Είναι 01:30, αν δεν έπαιζε τένις, ή θα πηδούσε μια-δυο-τρεις Ιταλίδες ή θα έπαιρνε την κόκα του ή τέλος πάντων θα ήταν σε κάποιο πάρτυ! Οπότε δεν του είναι δύσκολο,να περιμένει. Την κατάρρευση του απέναντι, που μοιάζει στα μάτια του ως παππούς. "Τον έχω" θα σκέφτεται. "Πόσο να αντέξει ακόμα;". Έχει τη σταμινα, την αντοχή, τη σωματική υπέροχη.
Αλλά όχι την υπομονή! Είναι νέος, άπειρος, βιάζεται, δεν μπορεί να περιμένει. Το θέλει παραπάνω απ'όσο μπορεί να περιμένει. Κι όσο περνάει η ώρα, τελικά ο χρόνος (στη διπλή διάσταση του) σταμάτησε να λειτουργεί ως αβαντάζ και γύρισε μπούμερανγκ. Γουρλωνει τα μάτια σε κάθε ρεβέρ. Σίγουρα θα σκέφτεται "γιατί δεν καταρρέει ο μπάρμπας γαμω την ντοπα μου;"
Κι όσο ο ωραίος νέος, με το ωραίο μαλλί και το διψασμένο βλέμμα, χάνει πλέον ψυχραιμία, αυγά/πασχάλια, τόσο ο παλιός βγάζει ένα "αλλιώς " από την κωλοτσεπη, ένα απαθές βλέμμα, σατανικό και μειλίχιο, και πετάει το μπαλάκι στο τέρμα της πίσω γραμμής, οριακά μέσα.
Και όλη η απόγνωση του νιατου και όλη η αυτοπεποίθηση του "μπάρμπα" έχουν παίξει τα ρέστα τους. Και τέλος, ο Τζόκοβιτς και πυκνό μαλλί έχει και τη χτένα την κρατάει ακόμα για πάρτη του. (Όσο έγραφα αυτά βέβαια, έπαθε ρήξη μηνίσκου γιατί -πιστεύει- του έκανε σαμποτάζ το προσωπικό εδάφους και δεν έβρεχε ικανοποιητικά την άμμο, δεν ξέρω, ίσως να έχει μισή αλήθεια!)
Επίσης ως επίλογο, όταν τελείωσε το παιχνίδι με νικητή τον Τζοκο, σχεδόν ξημέρωμα, και το ρώτησαν τι θα κάνει, απάντησε : " είμαι σε τόση υπερένταση, που θα ψάξω να βρω που γίνονται καλά πάρτυ, να πάω!"
Προφανώς θα πήγε στα πάρτυ που κανονικά θα πήγαινε ο Ιταλός πιτσιρικάς και θα του πηδήξει ο μπάρμπας τα 1-2-3 κορίτσια, αντί να το κάνει αυτός.
Ίσως η εμπειρία να είναι και προφυλακτικό, μαζί με χτένα.
Πού να ξέρω?
Mankind and its relationships.
All of them highly dysfunctional .
We accept these terms without arguing, as if it is the new lifestyle, the new circumstances for the future. We don't function as a whole, as individuals, as two-partnershaft, as three-partnershaft. Our families on the planet cannot communicate within, or outside the premises.
Women, Men, 14 kind of gender, are in a sense high-functional depressed people. It is unlikely that they surpass the difficulty of this modern Life -Experience, digital or in an analogue way.
If they are not at war, fighting and killing each other, if they are not starving, if they are not in a dead-end Situation, i mean if they don't have Real Problems,
they create them themselves!
The origin of human madness (and we live up to our reputation!) lies upon our very nature. We weren't meant to bring the order on this planet. Chaos and uproar was the name of the game, right from the very beginning. The way the first ape stood up or used the first utensil made him distinguish from the others, the "normal functional" primates. He was then turned to a "highly problematic and dysfunctional" species, that didn't accepted his role in Cosmos. He thought of him/her as something better, as a meaningful thing, with a mission.
The dysfunction followed, ended somehow at the point, where we stop to exist und rely on artificiality and implied reality.
That means, now and here.
The end of the road.
Δες τι μάθαμε και σήμερα.
Τη μουσική για το θέμα που συνοδεύει την έναρξη σχεδόν στο 100% των τσίρκων, η γνωστή μελωδία.....
Την έγραψε κάποιος Τσέχος Συνθέτης, ονόματι Julius Fucik, το 1897. Η σύνθεση ονομάστηκε "Entrance of the Gladiators" . Ο τύπος ήταν διευθυντής της στρατιωτικής μπάντας στον αυστρο-ουγγρικό Στρατό.
Για είσοδο των μονομάχων ήταν βέβαια κάπως χαρούμενη και τραλαλό-τραλαλί. Αλλά ίσως και με τον καιρό να το συνηθίσαμε τόσο, που ακούγοντας το , βλέπουμε μόνο κλόουν κι όχι μονομάχους.
Πότε να το άκουσα πρώτη φορά; Δε θα ήμουν 6-7 χρ, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, σίγουρα . Πολύ χαρούμενη μελωδία, ανεβαστικη, τότε πηγαίναμε και στο τσίρκο, κάτι εξαιρετικό.
Αν βέβαια ρωτούσαν τότε τον Fucik, γαμάτο αρχηγό στρατιωτικής μπάντας, με μαρς κι εμβατήρια και κουστούμια στις παρελάσεις, με μετάλλια και τιμές, περηφάνεια και καμάρι,....
"Μεγάλε; Να βάλουμε το κομματάκι για να μπαίνουν οι κλόουν και οι γελωτοποιοί, σε μια σκηνή με άμμο και να γελάνε κάτι μυξιαρικα; Τι λες;"
Μπορείτε να φανταστείτε, τι θα απαντούσε;;;
Και η ερώτηση που ακολουθεί τελείως φυσικά: ποιο κωλοπαιδο το έκανε; Ποια κουφάλα κατάφερε (σίγουρα μετά το θάνατο του Fucik!) να ξεφτιλισει ένα κομμάτι και κατ'επέκταση το συνθέτη .
Αλλά αν δούμε το θετικό μέσα στο (ας το πούμε) αρνητικό, θα λέγαμε: μ'αυτον τον τρόπο δισεκατομμύρια ανθρώπων ακούνε τη μουσική αυτή και τη συνδέουν με όμορφα πράγματα κι όχι πολεμικές μπάντες κι εμβατήρια. Έμαθαν τη μουσική, που στη αντίθετη περίπτωση, άντε να την ηξεραν καμία 50αρια στρατηγοί κι αξιωματικοί. Ταξίδεψε όλον το πλανήτη, με τσίρκα και γιορτές κι όλοι ακούνε τη μελωδία του, που ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δε θα το φανταζόταν ο Fucik αυτό.
Βέβαια, αν θέλουμε να δούμε το αρνητικό στο (ας το πούμε ) θετικό, for the sake of argument, από αυτούς που ξέρουν κι έχουν ακούσει τη μελωδία και το κομμάτι, ανάθεμα αν πάνω από το 5-10% ξέρουν ότι το συνέθεσε κάποιος Fucik, καλή ώρα όπως εγώ.
Άρα; Η Τέχνη είναι κάτι σα σκυτάλη, που σου τη δίνει κάποιος, εσύ την παίρνεις την κουβαλάς για να την παραδώσεις κι ούτε καρφί σου καίγεται, ποιος ήταν αυτός που αρχικά σου την έδωσε στο χέρι και τι σκοπό είχε να κάνει με τη σκυτάλη αυτή.
Τα πράγματα στις ζωές παίρνουν ένα δρόμο (ή και δύο) χωρίς να ελέγχονται από κάτι. Αυτόνομα, τυχαία, αυτοκατευθυνόμενα. Τουλάχιστον έτσι είναι ωραίο να νομίζουμε.
Καημένε Fucik. Μπράβο σου, πάντως. Έγραψες και γαμω τα αστεία κομμάτια, όντας σοβαρός στρατιωτικός. Η παραδοξότητα της δολοφονικής ανθρωπότητας πάνω σε μια κόκκινη μύτη.
Ευφυής, πολιτικά διορατικός, σίγουρα sociopath (όπως πολλοί, που διάβασαν καλά τις ψυχές των ανθρώπων!) και πάνω απ'όλα ικανός Stand-Up Comedian
Το γέλιο πικρό, αλλά αβίαστο, συνεχές. Έκανε πολλά πράγματα, ιστορίες για τον κόσμο, τον πλανήτη και την ανθρωπότητα, μίλησε πολύ για τη Νέα Υόρκη, που μεγάλωσε και ζει, συνεργάστηκε με τους κορυφαίους, έγινε κορυφαίος. Τώρα που μεγάλωσε, φαίνεται ακόμα πιο άρρωστος στο μυαλό, απ' ότι παλιά. Οι διακοπές στη ροή του λόγου του είναι μεν κομμάτι του αστείου,αλλά σταδιακά γίνονται κομμάτι της ψυχικής κατάστασης, συν την άνοια.
Ιρλανδός στην καταγωγή, μεγάλωσε όπως όλοι οι μετανάστες στην Νέα Υόρκη, με τις ανασφάλειες τους , με τον πανικό της δεκαετίας του '70, να φτάσουν εκεί που δεν μπόρεσαν οι γονείς του (και ποιος δεν είναι έτσι, θα μου πεις;!). Έκανε τα saturday night Live Show του, δικές του παραγωγές, Specials που λένε, με το Seinfeld καλό φίλο και συνοδηγό, έγραψε βιβλίο (το διαβάζω αυτές τις μέρες, the coloring book), πολλά βίντεο με αποσπάσματα.
Το πολιτικό επίπεδο του νομίζω ξεχωρίζει, εννοείται κυρίως μιλάει για τις ΗΠΑ, που δεν τις βλέπει και τόσο Ηνωμένες, μιλάει για το διχασμο, το δικομματισμό. Το Red State, Blue State κατά τη γνώμη μου, πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία των Αμερικανών.
Αξιοπρόσεκτο είναι το ωριαίο του σόου μπροστά σε ψυχοθεραπευτές, Our time is up.
Να κλείσω τη σύντομη αναφορά στο μοντέρνο ορισμό του "εγώ είμαι",όπως τον έδωσε στο παραπάνω βίντεο:
Identity: is Not who you are, is who the government says you are.
Personality is who the people that you know think you are.
Reputation is who the people that you don't know think you are.
Social Media Profil is who you think you are.
Your Browser History is who you are.
Επίσης το 2018 έπαθε ένα καρδιακό έμφραγμα, δεν είναι και μικρός, 64 έγινε. Και το σατύρισε ως εξής:
"Είναι, λέει, σαν να σου είπε η Φύση: You are a part of the society, but obviously you're not a reliable member of the planet. So that one cannot make longterm plans with a person like you. You are not that great at staying alive."
Πρέπει να είναι πολύ μοναχικοί τέτοιοι άνθρωποι. Σκέψου, έπαθε το έμφραγμα στα 59 του και παντρεύτηκε τον επόμενο ακριβώς χρόνο, για πρώτη φορά. Τελικά ακόμα κι αυτοί που κάνουν Transcendental Meditation, κι αυτοί φοβούνται να μην πεθάνουν μόνοι.
Τραγική η κωμωδία, όντως.
Κατόπιν εορτής και μετά της απομάκρυνσης εκ του ταμείου, αν το ξανασκεφτώ το ζήτημα, που φυσικά ούτε κάποιο νόημα έχει ούτε και κάποια ωφέλεια για μετέπειτα δράσεις, θα μπορούσα να "δω" τρία παρελθοντικά σενάρια, τελείως άχρηστα για το παρόν, αδιάφορα και άσχετα με το πού καταλήξαμε και πού βρισκόμαστε.
Στο δια ταύτα, what Ifs, maybes, might-have-beens, ως πνευματική άσκηση, απουσία ουσίας και ενεργείας, έχω να πω τα εξής:
Σενάριο 1)
θα έκανα υπομονή, θα το βούλωνα, θα έπαιρνα αρκετά ναρκωτικά κι ουσίες και θα άντεχα να μείνω στην Ελλάδα του '12.
Ναι, θα περνούσα εκεί την συζυγική κρίση, το διαζύγιο (πιθανώς και όχι!) γενικά την ανατροφή των παιδιών με μειωμένους πόρους, ίσως έβγαινα στον ιδιωτικό τομέα ξανά, αλλά ίσως όχι στη Σαλονίκη, μπορεί στην Αθήνα (μπααααα!!!), ίσως έμενα και στο κωλονοσοκομείο που ήμουν. Θα είχα άλλες συζητήσεις, προς Θεού όχι πολιτικές, θα ψήφιζα μάλλον Μένουμε Ευρώπη και θα υπεμενα αυτό το τσίρκο του Σύριζα στην γκλάβα μου. Θα ήμουν εκεί κατά τη διάρκεια της πανδημίας και θα ήμουν ενεργός αλλά όχι απαραίτητα εμπρός. Πότε άρρωστος, πότε κανονικός δημόσιος υπάλληλος, "πήγε τρεις παρά, Κύριος, σχολασαμε!!" , πότε με τα παιδιά, πότε με την Κυρά, ή την εκάστοτε συντροφιά. Ποιος ξέρει!
Θα κρατούσα παλιές φιλίες, μουσικές, βραδιές σε ταβέρνες, θα έβλεπα κάθε μέρα Θαν-Παν, θα συμμετείχα πιο ενεργά δηλαδή. Θα απέφευγα πολλά στρες, ίσως να γινομουν και πιο διεφθαρμένος, να (επρεπε να ) τα άρπαζα και να πατούσα επί πτωμάτων, να τα τσεπωνα, να ενσωματωθώ επί τέλους στο ελληνικό Σύστημα. Θα έπρεπε να ακούω οπουδήποτε τους συριζαιους, να μιλάνε για την "πρώτη φορά Αριστερά" και θα άκουγα με εμετιλα να μιλάνε για το Μάτι ή για "τα παιδιά" που (δικαιολογημένα) ξυλοκοπούν πρυτάνεις και καταστρέφουν ό,τι βρουν. Ναι, δυστυχώς είναι πολλοί ακόμα, δεν τους ξεφορτώθηκε η χώρα, ζουν ακόμα εκεί, θα ψηφίσουν Κασελακη για πρωθυπουργό.
Χμ, ακουγεται βαρύ, μάλλον δε θα έφτανε μόνο η κάνναβη, ίσως να χρειαζόταν να έμπαινα στα πιο βαρειά.
Σενάριο 2)
θα έφευγα μεν, αλλά όχι στη Γερμανία δε. Σουηδία; Χμμ, ναι, καλή πιθανότητα. Αλλά πιο πριν από την αδελφή μου; Θα ήταν αρκετά ευφάνταστο. Αυστρία; Όπως το σχεδίαζα; Νορβηγία; Ή Ισπανία, στη Μούρθια, που το είχα στο μυαλό μου από το 2006?
Φοβάμαι ότι θα ήταν εξίσου σκατά, όπως κι εδώ. Θα είχε τους ίδιους ξενοφοβους ρατσιστές, κομπλεξικους γηγενείς χωρίς Παιδεία, που θα έπρεπε να τους αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, απλά ένα μουλάρι, που θα κουβαλάει χωρίς γκρίνιες τα βάρη της αχρηστίας τους.
Ναι,αν εξαιρέσεις βέβαια τις συγκεκριμένες χώρες, ξερωγω Γερμανία, Σουηδία, Μ. Βρετανία, (την Ισπανία είχα ονειρευτεί, είχα κάνει ηλεκτρονική αίτηση στη Μούρθια, το 2006 , από τότε την είχα ψυλιαστει!),
μένει ένας τεράστιος αριθμός χωρών, στις άλλες τέσσερις ηπείρους. Ας εξαιρέσουμε Ρωσίες, Κινες, Ασίες, Νότιες Αμερικές ,όλη την Αφρική, αρκτική/Ανταρκτική/Αυστραλία, ΗΠΑ με τίποτα, ....ναι, τώρα που το βλέπω, δεν μείναν τελικά και πολλοί τόποι. "Έτσι που την ζωή σου ρήμαξες εδώ, στην κόγχη τούτη τη μικρή, Σ' όλη τη γη τη χάλασες".
Ναι, σκατά! Άλλη χώρα ή άλλο πλανήτη;
Σενάριο 3) ΟΚ, Γερμανία/Σουηδία/ Σκωτια/Ισπανία/Μόσχα, Τελ Αβίβ, Φάρο, Τάμπερε. Πού στο διάβολο θες.....
Αλλά.... μόνος. Τελείως. Σόλο. Σινγκλ. Ρεμαλι. Κανένας. Αλκοολικός, Ναρκομανής, Κόκα κι έκσταση, να γυρνάω από πορνείο σε πορνείο. Να τρώμε τα λεφτά μας, όσα θα μένουν από τα λεφτά προς την Ελλάδα.
Πόσο να άντεχα μεχρι την κίρρωση ή το overdose? Δύσκολα να προβλεφτεί, θα έλεγα μας-ο-μένος το πολύ δέκα χρόνια.... Ήδη θα ήμουν δηλαδή στον άλλο κόσμο, τώρα που μιλάμε...
Γλέντι, κάθε νύχτα; Πάρτυ και κατάχρηση; Κάποια στιγμή μένεις και χωρίς δουλειά, αλλά και χωρίς λεφτά, να τα λέμε κι αυτά!
Οπότε....Ναι....ο,τι πάρεις, εκατό! Στη σφαίρα της φαντασίας, των σεναρίων μιας ταινίας, στα υποχθόνια και υπερχθόνια όνειρα, στις "αιθέριες ιδέες" και "Νεφέλες" μας, ίσως να είχαν νόημα όλα τα προγραφομενα.
Αλλά εδώ που είμαστε, όπως είπα και στην αρχή, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά της απομάκρυνσης εκ του ταμείου. Που αν το δεις στωικά, δεν είναι καν λάθος. Η απόφαση της τρέχουσας στιγμής, ανήκει στη δύναμή μας, αλλά λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα- κυριολεκτικά- κάποιων λεπτών και ωρών. Άρα στη δεδομένη στιγμή, αυτό που αποφασίστηκε ήταν ... Αυτό και μόνο Αυτό. Η πορεία και το "Ύστερα" κρίνουν χωρίς οίκτο, και ονοματίζουν και καταδικάζουν ως λάθος ή σωστό.
Εδώ είμαστε. Τώρα.
Στο δρόμο που πήραμε. Κι όχι στον road not taken.
Παίρνεις ο,τι βρίσκεις. Άλλοτε μαργαριτάρια ανάμεσα στη γουρουνοτροφή, άλλοτε μέτριο φαΐ, απλά να γεμίσει το στομάχι του ακουστικού φλοιού.
Στο χωριό και πέριξ δεν έχει ιδιαίτερους χώρους μουσικής, συναυλιών, κονσερτων. Οι μεγάλες σαλες είναι φυσικά στη Φραγκφούρτη και γι'αυτό ο "κουλτουριαρικος" κόσμος βολεύεται με ο,τι του δώσουν, εκκλησίες με καλή ακουστική, ταβερνάκια υπογεια, μπαρ 10μ Χ 10μ, θέατρα σαν αίθουσα πολλαπλών χρήσεων σε πολυκλαδικό λύκειο.
Περιφερειακά πράγματα, κάτι σαν ΔΗΠΕΘΕ άλλα με μουσικές.
Λοιπόν, ξεκινάμε:
1) Ροκ/Πανκ/Φανκ/και διάφορα που τελειώνουν σε -κ !
Τόπος: μπαράκι Café Beans
Συγκρότημα: ένα Cover Band ονόματι Fistful of Chili, παίζει Red hot Chili Peppers και Rage against the Machine.
Το Πούμπλικο (λατ.Publicum) , το κοινό: MILFs, πουροκερς, καραφλες με κοιλιες (κι εγώ), κυρίες με ζακέτες και ταγιερακια, κάνα δυο νορμάλ-για την ηλικία τους, μερικοί με τις χαίτες, χάλι μαλλί και μπουφάν Hells Angels, ξερωγω... Ο,τιναναι δηλαδή.
Κριτική: εγώ πέρασα τέλεια. Θα το θυμάμαι για καιρό, το χάρηκα, το απόλαυσα. Από τα κομμάτια των RHCP ξεχώρισα το don't forget me και το wet Sand, από τους Rage εννοείται το killin' in the name of και το γαμηστερό know your enemy.
Ο μπασίστας πολύ δυνατός, κιθαρίστας και ντράμερ διεκπεραιωτικοί, ο περφορμερ στάθηκε όσο μπόρεσε στο ύψος του....ήταν και λίγο κοντός, έτσι κι αλλιώς!
ὅρα βίδεο:
2) Φολκ/Φολκλόρ/οργανική μουσική/Ακκορντεόν
Ακκορντεονάλε 2024
Τόπος: δημοτικό θέατρο Dreieich Sprendlingen
Καλλιτέχνες: καλεσμένοι ακκορντεονίστες από όλον τον κόσμο, διοργανωτής Servais Haanen. Φέτος ήταν γνωστά ονόματα (στο χώρο) όπως η Νορβηγίδα Irene Tillung και ο Σέρβος Djordje Davidovic.
Publicum: τόσο ΚΑΠΗ είχα πολύ καιρό να δω μαζεμένο , άνθρωποι που ρύθμιζαν τα ακουστικά για να ακούν από μακριά, που έψαχναν να βρουν πού θα ακουμπήσουν τα μπαστούνια τους και τις περπατούρες. Μερικοί γκριζομαλληδες/γκριζομαλλούσες το είδαν σαν κοινωνική έξοδο, με σεκτ στο χέρι, (γιατί όχι;) λακιρντί στο διάλειμμα. Κι εγώ.
Κριτική: Είμαι φαν, φανατικός, δεν είμαι αντικειμενικός. Κάθε χρόνο το επισκεφτομαι, το γουστάρω, κρατάει κάνα δυομισάωρο. Πολύ διαφορετικοί ήχοι, παράξενοι συνδυασμοί ήχων από διάφορα Ακκορντεόν, πολύ οικείες αρμονίες. Must για μένα.
Όρα φώτο
3) Λαϊκή/παραδοσιακή μουσική. Τα ελληνικά μου.
Τόπος: Ταβέρνα Όμικρον, κάτι μεταξύ φοιτητομαγαζου και ρεμπεταδικου, με τάση προς το ελαφρό μπουατοσκυλαδικο, Πανδουρα και ουράνιο τόξο με λίγο Λιόλιο! (Τι σας λέω τώρα, έτσι;)
Μουσικοί: την τελευταία Παρασκευή είχε αφιέρωμα στο Γιώργο Ξυλούρη, της γνωστής οικογένειας και μια κυρία αοιδό/μουσικό που συνόδευε. Έπαιξαν λύρα, μαντολίνα, λαούτο/ μπουζουκολαούτο. Μετά πήρε σειρά το κανονικό πρόγραμμα με τους γνωστούς, τον ακκορντεονίστα από το Βόλο στα πλήκτρα, έναν μπουζουξή την τελευταία φορά ήταν ένας από το Μάνχαϊμ, τώρα δε ρώτησα, και η αντρική φωνή, δεόντος λαϊκή.
Κοινό: Λόγω της ημέρας, πολλά νέα παιδιά, 25-35, πιθανόν Κρήτες μετανάστες και αρκετοί ενήλικες, που χόρεψαν τους χανιωτικους και τα συρτά τους. Οι κλασικοί θαμώνες, κατά μόνας (εγώ) ή κι αγεληδόν, πάντα παρόντες.
Κριτική: εγώ περνάω καλά, πίνω και τρώω καλά, ο ιδιοκτήτης πολύ φιλικός, σαν να μεγαλώσαμε μαζί, οικείος γνώριμος. Τα παιδιά στο πάλκο, δεν το συζητώ, δε μου χαλάνε κέφι. Το απολαμβάνω σε άλλη διάσταση πλέον. Θυμήθηκα και τα πολύ παλιά (Σκορπιός και Σάκης) αλλά και τα λιγότερο παλιά (χρυσή εποχή) ή και πρόσφατες εξορμήσεις με Νίκο. Αλλά όλα αυτά αφορούν εμένα.
Στο ρεπερτόριο ο Ξυλούρης μου έκανε τη χάρη και τραγούδησε το Κόσμε χρυσέ από τα ριζίτικα. Τα παιδιά είπαν από Διονυσίου και Νικολόπουλο, μέχρι Κουγιουμτζή, Πλέσσα και Περπινιάδη. Δηλαδή....τι να λέμε;
Δες και φωτό
4) Μπαρόκ μουσική δωματίου
Τόπος: η Ευαγγελική Εκκλησία του Αγίου Παύλου,εδώ δίπλα στο σχολείο του Γιακομπ.
Καλλιτέχνες: ένα ντουέτο βιρτουόζων μουσικών, η Mayumi Hirasaki, που εκτός από τη δουλειά της με την alte Musik Berlin και τις δισκογραφικές της δουλειές, ψάξε Spotify, είναι και καθηγήτρια στο μπαρόκ βιολί στο Mozarteum στο Salzburg. Ο έτερος Καππαδόκης, κύριος Michael Freimuth, ζηλευτός δεξιοτέχνης του αναγεννησιακού λαούτου, έπαιξε επίσης και θεόρβη (Theorbe) , μια παραλλαγή του λαούτου, με έξτρα λαιμό και πέντε παραπάνω χορδές κι οκτάβες. Και οι δύο επικοινωνιακοί, μας εξήγησαν πολλά, για την προέλευση, για τους ανθρώπους του μπαρόκ.
Κοινό: οι θρησκευόμενοι ευαγγελικοί, κάτι διάφοροι τοπικοί ηλικιακά υπερβατικοί τύποι (κι εγώ), αυτοί που είδαν φως και μπήκαν και στο τέλος με χασμουρητό και νυστα στα μάτια βγήκαν, γενικό κοινό του "κλασική μουσική κι ότι να'ναι, σαμπως καταλαβαίνω;" κι ένας κύριος γύρω στα 40 που πιάσαμε κουβέντα και μου είπε ότι κι αυτός έπαιζε σε σχήμα μπαρόκ, αλλά φλάουτο.
Κριτική: Εγώ δεν είμαι ειδικός, ακούω βέβαια εκτός από τους γνωστούς Μπαχ, Βιβάλντι , Χέντελ, και τα πιο σπάνια του Telemann, Johann Adolf Hasse. Τώρα άκουσα πρώτη φορά, μια καταπληκτική σονάτα για βιολί και μπάσο κοντινουο του Veracini, τη λεγόμενη ακαδημαϊκή.
Η Γιαπωνέζα αντάξια της φήμης της, ο Φράιμουτ καθαρό χέρι, καθαρές νότες, ταχύτητα και εκφραστικότητα, πολύ ιδιαίτερη βραδιά.
Όρα φώτο
Πού κολλάνε όλα αυτά μαζί, ρωτά ο ένας. Τι σχέση έχουν και πώς γίνεται να σου αρέσουν όλα, θα πει ο άλλος.
Ξερωγω; Τι με/σε νοιάζει; Τέτοιοι είμαστε.
Με αφορμή αυτό το λινκ, https://www.postmodern.gr/2017/03/12/ebathia/
ξαναθυμήθηκα τι δύναμη έχουν οι λέξεις, ειδικά όταν τις χειραγωγεί καθείς, όπως το βολεύει. Μια λέξη δημιουργείται (ή δημιουργήθηκε) και μετά αφήνεται στο "κοινό", στο πέρασμα των χρόνων, να δώσει το νόημα που γουστάρει, εκείνο το νόημα που θα εξυπηρετήσει συμφέροντα και δόλιους/άδολους σκοπούς, τυχαία ή με πρόθεση.
Εμπάθεια.
Είναι μια απο αυτές τις γνήσια ελληνικές, γνήσια αρχαίες, του ελληνικού πνεύματος, της φιλοσοφίας και του αριστοτελικού διαχωρισμού λογικού/θυμικού.
Εν-παθος: Ε (ν+π=μπ) αθος, εμπάθεια. Εμπαθής=έμπλεος πάθους, όπου
Πάθος (κατά τη Wictionary) : πολύ ισχυρό συναίσθημα που υπερισχύει της λογικής ή μεγάλη αγάπη και ενθουσιασμός για κάτι, ολοκληρωτική αφοσίωση, μεγάλη ενεργητικότητα και αποφασιστικότητα για την επίτευξη κάποιου στόχου.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται τη μεγάλη (θετική κατά το δοκούν) δύναμη που έχει η λέξη. Αγάπη, ενθουσιασμός, αφοσίωση ενέργεια/ ενεργητικότητα, αποφασιστικότητα. Όλα αυτά εμπνέουν, ακτινοβολούν θετικότητα και μια πανω-από-τις-συνηθισμένες ιδιότητες, που προσφέρει ο νους και το σώμα, στις Default ρυθμίσεις. Κάτι που προφανώς σε ανεβάζει σε άλλο επίπεδο και σου δίνει υπεράνθρωπες-ίσως ;- δυνάμεις.
Κάπου εκεί ήρθαν οι Χριστιανοί καθοδηγητές, οι πρώτοι μάρτυρες, στους πρώτες αιώνες μ.Χ και την είδαν στραβά τη λέξη. Ειδικά οι μεταφραστές των αρχαίων ελληνικών κειμένων, που ήθελαν να χωρέσουν στα αρχαία ελληνικά όλα τα αραμαϊκά κείμενα του Αποστόλου Παύλου και της περιοδείας, που - κατά τη θεωρία και την ευρέως διαδεδομένη εικασία - ήθελε να μιλήσει στο ελληνικό κοινό της Καβάλας και της Θεσσαλονίκης για αυτά που τράβηξε ο Χριστός (του/μας/σας).
Έτσι μίλησε και για τα "Πάθη, πολλά, όχι ένα, πάθος/παθός, το πάθημα, κάτι οδυνηρό που σε κάνει να υποφέρεις σωματικά ή ψυχικά. Για σας το έκανε, είπε. Τα "Πάθη" του και τα μαρτύρια του- κατά τη δική του μαρτυρία - τα "πήρε" πάνω του , για να σας σώσει (και για να σας κάνει να αισθάνεστε άσχημα, στον αιώνα τον άπαντα!!).
Ηλίου φαεινοτερο, ο,τι θα ανύψωνε τον άνθρωπο, από μέσα του, το ανέλαβε εργολαβία ο Υιός, ο "αφήστε -εμένα-να-πονάω-πάνω-στο-Σταυρό" και πήρε την έννοια Πάθος και τη....γάμησε! Κι έτσι το συνέχισαν και μετά τον Παύλο, όλοι οι κατοπινοί Ηγέτες και Φωνές επί της Γης του Θείου Προστάγματος.
Ήτοι Πάθος:καταδικαστέο για τους πατέρες της εκκλησίας κι ορθοδοξίας, διότι είναι μόνο για τον Έναν και όχι για τους πολλούς. Και ποιος εσύ είσαι ρε παπαρόφατσα, που θέλεις και Πάθος, κάνας Χριστός;; Βλάσφημε, Ε βλάσφημε!
Βέβαια στην καθομιλουμένη παρείσφρησε το "περνάω του Χριστού τα Πάθη" ή "των Παθών μου τον Τάραχο". Για να μην πω δε, ότι τα "Πάθη " χρησιμοποιήθηκαν και σε ιατρικά συγγράμματα, για να περιγράψουν με "κόσμιο" τρόπο τα αφροδίσια νοσήματα.
Γι'αυτό και πήρε ένα τέτοιο αρνητικό νόημα. Χάρις στην καλή μας θρησκεία. Κακό πράγμα το πάθος. Τι πάθος, τι λάθος, κάνει και ομοιοκαταληξία. Βούτυρο στο ψωμί του παπά της ενορίας.
Έλα όμως που οι Ευρωπαίοι, 200-300 χρόνια μετά το Διαφωτισμό και τη Μεταρρύθμιση, πήραν τη λέξη Empathy/Empathie/Empatia και της ξαναδωσαν την παλιά καλή και θετική μορφή κι έννοια. Εμπάθεια=ενσυναίσθηση, είπαν όλοι οι Φράγκοι, Λατίνοι, Αγγλοσάξωνες, ή σκέτοι Σαξωνες και μοντέρνοι αποδελοιποι.
Να έχεις πάθος για τα Πάθη του άλλου,να συναισθανεσαι τι περνάει, να βιώνεις το δικό του Πάθος με θετικό βλέμμα, καταλαβαίνοντας το τι περνάει. Να βάλεις τη λογική σου, να κατανοήσει το συναίσθημα και την αναταραχή του άλλου, δίνοντας του την παρηγοριά,την ενίσχυση, τη βοήθεια που πιθανόν χρειάζεται και ίσως να μην μπορεί να εκφράσει ή να ζητήσει.
Ώπα; Είπαν οι παπάδες. Τι πουστιά παίχτηκε; Μας την έφεραν! Κουφάλα παπική Τιάρα, πάλι μας γύρισες στα αρχαία, στα παγανιστικά, στα δωδεκαθειστικά. Κάναν και οικουμενικές συνόδους, κάναν και συμβούλια, αποφάσισαν και είπαν, "ο Εμπαθής είναι Κακός άνθρωπος, πάει και τελείωσε, γαμω το Χριστό μου, μην τα ξαναλέμε!" (Δεν ξέρω δηλαδή αν μίλησε έτσι ο Επίσκοπος, αλλά θα ήταν σίγουρα πολύ θυμωμένος με την εξέλιξη!)
Και τώρα μένουμε εμείς εδώ Στας Ευρωπας με την απορία, είμαι εμπαθής ή δεν είμαι; Ήμουν πριν την Πανδημία κάπως εμπαθής η καθόλου; Δεν είναι καλό πράγμα; Αν είμαι empathisch, δεν πειράζει, καλό είναι. Αλλά είμαι εμπαθής; Ελληνικά εμπαθής; Αρχαιοελληνικά εμπαθής;;
Και σκέψου να έπιανα και στο στόμα μου (ή στο ποστ μου) το " Απαθής" !!!!!!!!!
Τον Ιούνιο θα ξεμπερδευαμε!
Με μαχαίρι. Να σε μαχαιρώσουν, με κουζινομάχαιρο ή με χατζάρα ή με ματσέτα. Να είσαι τελείως ανυπεράσπιστος . Κι ας είσαι με φίλο παρέα, μέσα στον κόσμο, έξω από αστυνομικό τμήμα. Μόνος είσαι.
Εσύ κι ο εχθρός. Αυτός που με "πάθος" σε ήθελε και τον απέρριψες γιατί (τον) φοβήθηκες. Που τώρα δε θυμάται -λεει - τι έκανε, γιατί ήταν υπό την επήρεια ψυχικών ασθενειών ή ψυχοφαρμακων, κανείς δε θα καταλάβει ούτε θα το μάθει.
Δικαστική υπόθεση, θα πεις. Όχι, πολιτικό θέμα, λέει η "Κοινωνία", φταίει το Κράτος, η τρέχουσα Κυβέρνηση. Μια παροδική εξουσία ανάμεσα σε μύριους μόνιμους, που γράφει και η Βιτάλη η Ρέα. Καλά τα γράφει, αλλά.... Όλοι καλά τα γράφουν! Αλλά...
Ο μαχαιρωμένος εδώ είναι κι ο μαχαιρωμένος στη Ρουάντα. Είναι κι ο πυροβολημένος μαθητής στη Φινλανδία. Είναι και ο βομβαρδισμενος μάγειρας στη Γάζα. Γυναίκα, παιδί, ανυπεράσπιστος. Βρέθηκες εκεί τυχαία. Κανείς δε σώζει κανέναν. Διάβασα ότι από τη μια οι μυστικές Ισραηλινές υπηρεσίες χρησιμοποιούν ήδη την Τεχνητή Νοημοσύνη για να εστιάσουν καλύτερα στους στόχους κι έτσι να βγει η ηθική "Λαδιά" από τον ανθρώπινο παράγοντα. Η ΤΝ δεν έχει πάθη, σκοτώνει πιο ψυχρά κι αποτελεσματικά. Σαν τότε στο Β'ΠΠ. Έλεγαν ότι οι SS-Truppen ήταν αποτελεσματικοί "σαν ρομπότ", κρύο αίμα, χωρίς έλεος. Υπάρχει και ντοκιμαντέρ είτε στο ZDF, αλλά και στο Νετφλιξ, για το πώς φτιάχνονται τέτοια "ρομπότ -ανθρωποι", από "τελείως" "κανονικούς" "ανθρώπους"!!!
Οι Ισραηλινοί, για να αμυνθούν ή να λύσουν δια παντός το πρόβλημα (τι πλάνη κι αυτή!), χρησιμοποιούν τα ίδια ή καλύτερα μέσα από τους Ναζί, μοντέρνα τεχνολογία, βάζοντας στον αλγόριθμο το "συν/πλην" των ζωών που θα χαθούν, αν είναι παιδιά, άντρες γυναίκες, γέροι γριές, αδιάφορο...για την ΤΝ....που της εισάγουν δεδομένα άνθρωποι, λέω/υποθέτω!
Επίσης "πειράζουν"-διαβασα - τους γεωγραφικούς δορυφόρους της περιοχής, δίνοντας λάθος στίγμα στα κινητά των ανθρώπων, (που τους λεει ότι είναι στη Βηρυτό, ενώ είναι πχ στην Ιερουσαλήμ), το φαινόμενο έπιασε μέχρι Κύπρο. Ακριβώς δεν κατάλαβα πού μπορεί να αποσκοπεί αυτό, αυτοί σίγουρα ξέρουν! Κάτι με το Ιράν και την επίθεση στην "ίσως -πρεσβεία" τους στη Δαμασκό, με βεβαιότητα.
Το ότι ο άνθρωπος δε σώζεται, δεν το γράφω εγώ, σαν κάνας Μεσσίας του Doomsday. Το να λες/να λέω ότι η κοπέλα, η Κυριακή που μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου, ήταν χαμένη/χαροκαμενη, ήδη από τη στιγμή που γνώρισε εκείνο τον άνθρωπο, θα ήταν φαταλιστικό και καθαρή μοιρολατρία/μοιρολαγνεία.
"Και πού είναι το κράτος;" "Ποιος μας προστατεύει;" αντηχεί σαν το Statement "από τύχη ζούμε ", που έγραφαν οι διάφοροι μετά τα Τέμπη.
Χωρίς καμία διάθεση φιλοσοφίας,απλά είναι τα πράγματα. Το σημερινό Κράτος στο σημερινό στάτους του Πλανήτη Γη, είτε στην Κίνα/Ρωσία/στις ΗΠΑ, στις ευρωπαϊκές χώρες είτε στις άγνωστο-ονοματι αφρικανικές και νοτιοαμερικανικες/ νοτιοαπωανατολικες χώρες, που οι άνθρωποι ζουν με <1 δολάριο το μήνα (διαβάζω στις στατιστικές), ....δεν μπορεί και δε θέλει να προστατεύσει κανέναν. Οι ηγέτες και οι ηγεσίες των Οργανισμών/Επιχειρήσεων που τα ονομάζουμε souverän/ sovereign και Κράτη, κατά το κοινό, υπάρχουν μόνο στη φαντασία μας, στη συλλογική μας μνήμη, όπως θα θέλαμε να φανταζόμαστε τον Πλανήτη και την Ανθρωπότητα πάνω του.
Εννοείται ότι από Τύχη ήρθαμε, από Τύχη θα φύγουμε. Κανείς δεν αξίζει κάτι παραπάνω, κανείς δεν είδε το Θεό η τους Θεούς σε ποια γωνία ρίχνουν τα ζάρια. Ένα παίγνιο με/χωρίς κανόνες, μια Τραγικωμωδία, μια φτιαχτή κατάσταση, που νομίζαμε ότι τον έλεγχο τον έχουμε εμείς. Που ψηφίζουμε και διαλέγουμε τα πολιτεύματα μας. Έτσι μας είπε και ο Πλάτωνας, δηλαδή. Ανάθεμα κι αν θα το θυμάται κανένας, σε 50 χρόνια!!!. Ίσως κάνα think-Bot του ChatGPT.
Δε σώζεται τίποτα, από αυτά που θεωρούμε δεδομένα. Ίσως ο πλανήτης σαν Όλον, ως Μάζα/Ενέργεια. Οι σκέψεις μας πιθανόν να μεταλαμπαδευτούν στους κβαντικούς μικροϋπολογιστές, δεν ξέρω κι αν το μετέφρασα καλά, Microprocessors εννοώ. Τα δεδομένα μάλιστα δε θα είναι καν, αυτό που ορίζουμε ως "Αλήθεια", πιθανόν μια Ερμηνεία, ή δέκα Ερμηνείες ή 10 τρις Ερμηνείες, με εναλλακτικό Τέλος, που λένε και οι καινούριες ταινίες.
Στο 3 Body Problem, η ταλαντούχα κινέζα φυσικός κάπου στο '60, βρίσκει τρόπο επικοινωνίας και ζητά/εκλιπαρεί ουσιαστικά από "Όντα" άλλων Κόσμων/Γαλαξιών/Πλανητών, να έρθουν και ή να μας σώσουν ή να μας καταστρέψουν. Και πάλι γυρίζουμε δηλαδή στην Πίστη, κάποιος από ψηλά να μας σώσει ή να μας "απολύσει"!
Η Κυριακή προχτές έλαβε Μάχαιρα, χωρίς να δώκει μάχαιρα, όπως ο Πέτρος, ο Απόστολος. Ήταν αθώα , θα πούνε. Δεν πείραξε κανέναν. Ο θύτης, ο δολοφόνος, είτε θα αποκαλεστεί τέρας είτε ψυχοπαθής φονιάς, θα ζητηθεί η θανατική ποινή -που καταργήθηκε, θα επιβληθεί η "εσχάτη των ποινών", αστεία πράγματα! Οι άνθρωποι που εμπλέκονται ήδη απειλούνται μέσω τηλεφωνημάτων -διάβασα. Ήταν γυναίκες ανάμεσα τους. Κάποιος δε θα φταίει; Η Δικαιοσύνη θα αποφανθεί.
Πριν από ένα χρόνο, έγραφα για τα Τέμπη, πριν το Μάτι, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι αριστεροί δε φταίνε ποτέ σε κάτι, έχουν ηθικά πλεονεκτήματα και δείχνουν με το δάκτυλο πάντα τους άλλους, οι δεξιοί αυτομαστιγωνονται, κρύβοντας έτσι την ανικανότητα να αλλάξουν, έστω κάτι, οι παθογένειες που δεν αλλάζουν ποτέ και τις θυμόμαστε είτε στα μεγάλα θανατικά, στα ανήκουστα, στα που -δεν-τα-χωρά-ο-νους, είτε στα μικρά, στους μικρούς φόνους, τις μικρές τραγωδίες, τα μικρά μαχαιρώματα.
Ανθρώπινος παράγοντας. Ήταν μια κάποια βολική Λύσις, αυτοί οι Βάρβαροι. Τώρα με την τεχνητή νοημοσύνη, που δε θα έχουμε ούτε αυτό σα δικαιολογία;τι θα λέμε; Ας προσέχαμε!!?? Ας διαλέγαμε καλύτερο θεό; Μα πού είναι επιτέλους αυτοί οι "Εξωγήινοι", γιατί αργούν;;;;;;!!!
Και σκέψου ότι περάσαμε και μια Πανδημία. Τα χρυσόψαρα στη Γυάλα/Πλανήτη γύρισαν κατεύθυνση και την ξέχασαν. Τώρα αναρωτιόμαστε αν είμαστε με τους Ρώσους ή με τους Ουκρανούς, με τους Χαμάς/Παλαιστίνιους ή με το Ισραήλ, με τη ΝΔ ή με τον Κασελακη, με τους πολιτισμένους ή με τους απολίτιστους, με ή χωρίς.
Δεν μπορεί --ίσως--- να μας σοκάρει τίποτα πλέον. Δε θέλεις, δεν μπορείς να πιστέψεις πλέον, κανέναν και τίποτα.
Και η πυρηνική βόμβα να πέσει, θα κοιτάμε και θα λέμε: "κοίτα ρε φίλε, τι σου κάνει η Sora"!!!
Ein Mensch holt sich für die bezweckte
Fahrt in die Ferien viel Prospekte,
Die, was verdächtig, unentgeltlich
In reichster Auswahl sind erhältlich
Und die in Worten wie in Bildern
Den Reiz jedweder Gegend schildern.
Begeisternd sind die Pensionen,
In denen nette Menschen wohnen.
Ganz herrlich sind die Alpentäler,
Wo preiswert Bett und Mittagsmähler.
Doch würdig reifer Überlegung
Ist auch am Meere die Verpflegung.
Es fragt sich nur ob Ost-, ob Nord-?
Und schließlich wie wär es an Bord?
Nicht zu verachten bei den Schiffen
Der Lockruf : "Alles inbegriffen!"
Der Mensch, an sich nicht leicht entschlossen,
Hat lesend schon genug genossen
Und bleibt, von tausend Bildern satt,
Vergnügt in seiner Heimatstadt.
(Eugen Roth)
Forum für Senioren 😄
Mir passt!
"Mama, Theo meinte, wir sollten Fahrrad ohne Helm fahren"
"Und wenn Theo sagen würde, du solltest aus der Brücke runterspringen , würdest du es tun?"
Das ist die Ironie, der indirekte Weg zur Botschaft, die Hebammen-Methode, weder bösartig noch gutartig. Eher farblos, versucht etwa harmlos jemanden zu belehren.
"Wie geht's dir Elisabeth?"
"Du weißt schon, schlechten Menschen geht's immer gut"
Das ist Sarkasmus, in Form vom Selbstsarkasmus. Offenbarung. Ich lass-mich oder andere- zerfleischen, entweder als negative Energie Ablassen oder als Hilferuf. Der Schmerz ist innerlich, kann trotzdem alle treffen, wenn es nach aussen donnert.
"Herr Doktor, werde ich sterben?"
"Höchstwahrscheinlich, ich kann es aber leider nicht 100% garantieren"
Und das ist Zynismus. Das Leben hat keinen hohen Wert, wie das Leben eines Hundes, eines Κυνός, altgriechisch Κύων, kyōn oder lateinisch Canis. Der Straßenhund lebt ohne Ansprüche ohne Ehrgeiz ohne Zielstrebigkeit. Ebenso-philosophisch betrachtet - lebt ein Zyniker ohne dass die Lebensumstände von sich selbst und von anderen hoch gewertet werden. Er erniedrigt seine Bedürfnisse zur Ebene eines Tieres, nämlich Essen /Trinken /Defäkieren /Selbstbefriedigen, nicht unbedingt fortpflanzen.
Ich hoffe, ich hab euch geholfen.
Stets bemüht.
https://www.francminhtai.com/
Schwarze Venus Sammlung.
Franc Minh Tai, Frankfurter Künstler. Interessante Aspekte der Schönheit der Weiblichkeit, in jedem von uns. Es hat mir gefallen.
Περίπτωση ανθρώπου, λογοτέχνη , μεγάλη ιστορία, δεν είχαμε και πολλούς φαίνεται τότε εκεί στο 1730-1780, οπότε ξεχώρισε ο μάγκας. Και φυλάκα μπήκε και αξιώματα πήρε και τραγωδίες έζησε, από τα ψηλά στα χαμηλά που λένε. Και πληθωρικός συγγραφέας ήταν, και χρονογράφος, σα σύγχρονος μπλόγκερ ένα πράμα. και θρησκευτικούς ύμνους έγραφε και μουσική ήξερε και καλόγερος στην Ξηροποτάμου βρέθηκε, πιο πριν ήταν στην αυλή των Μαυροκορδάτων. Και χιούμορ είχε στη γραφή του και θυμόσοφος ήταν.
Ίσως να ήμουν εγώ, παλιά. αν και δεν έχω διαβάσει ούτε ένα κείμενο του (κάπου θα τα βρω, πού θα μου πάνε?) νομίζω τον "έχω".
Παραδείγματος χάριν>
" Ίξευρε και βεβαίωνε πως σήμερον πεθαίνεις. "
Αυτό που λέω εγώ στον εαυτό μου δηλαδή, καθημερινά, εδώ και δύο-δυόμισι χρόνια. Τι τέλειο, τι Ντάρμα!
"Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη".
Σιγά μη σκάσω, σιγά μη χωλοσκάσω, δε θα μας χαζέψουν αυτοί, (οι ποιοί??) , θα τους (ποιούς?) χαζέψουμε εμείς (ποιοι εμείς??) !!!!
Πες τα κυρ Καισάριε μου, να μην τα λέω εγώ!!
Fantasia para una gentilhombre. Guitar Concert No 1. Κυρίως το δεύτερο μέρος. Ίσως και το τέταρτο, το χορευτικό, Danza de las Hachas, στο σύνολο είναι πέντε μέρη.
Λυρικό, αφήνει να φανεί όλη η γαλήνη (και η σαγήνη) της κιθάρας, ανάμεσα από τα όμποε και τα φλαουτιστικά περάσματα, ανάμεσα στις έγχορδες συνοδείες.
Έχει εκείνη την ταχύτητα, όχι υπέρμετρη δεξιοτεχνία και το άπλωμα, που χρειάζονται τα σολιστικά μέρη για να αναπνεύσουν πλήρως.
Μου έφερε λίγο στο μυαλό το Pavane του Gabriel Faure, ίσως το leitmotiv που ακούγεται λίγο απλοϊκό, νατουρέλ, που λεν οι καλλιτέχνες.
Γραμμένο από τον Rodrigo, τον οποίο-να πω την αμαρτία μου- τον ήξερα μόνο από το Aranjuez και τον είχα μάλιστα συνομήλικο των Tarrega και Albeniz. Αλλά αυτός γεννήθηκε όταν εκείνοι πέθαιναν, ....ωραίο ακούστηκε! προφανώς ειναι η συνέχεια της μουσικής τους στον εικοστό αιώνα.
Βιογραφία, εδώ
Εγώ συγκρατώ ότι γράφτηκε μετά από παράκληση του κιθαρίστα Αντρέ Σεγκόβια, ο οποίος τελικά ήταν και ο gentilhombre / gentleman του τίτλου. Βασίζεται κυρίως σε παλαιότερα τμήματα ενός άλλου Ισπανού συνθέτη του 17ου αιώνα, ονόματι Gaspar Sanz, ο οποίος όντας στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκα, έγραψε τρία μεγάλα συγγράμματα για την μπαρόκ κιθάρα.
Γράφτηκε το 1954 και πρωτοπαρουσιάστηκε το '58 στο Σαν Φρανσίσκο.
Πού να το ακούσετε; Εγώ θα σας πω; Μεγάλα παιδιά είστε, θα το βρείτε κάπου. Όποιος ψάχνει, βρίσκει. Δε θέλω να σας αναγκάσω, μη σας κάνω κάνα Gaslighting και προσβληθείτε!
Τι ωραία πέρασα!
Εδώ ανακοινώνω μόνο όσα επιτρέπεται από τον κώδικα Ηθικής. Τα άλλα στο μυαλό.
Βίντεο τραβηγμένο από φίλους, όχι ιδιαίτερα κατατοπιστικό, απλά ως ένδειξη.
Φάγαμε, ήπιαμε, τραγούδησα, χορέψαμε, τα είπαμε. Στα τοπ Τεν των γενεθλίων.
....ή με ακούει αυτό, όπως το ακούω!
Δύσκολος ο Θανάσης, σου βάζει δύσκολα, εδώ και κάποια χρόνια δηλαδή. Εγώ έφυγα για Γερμανία με τον Ελάχιστο Εαυτό, του '11.
Μετά από την Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου (δεν ξέρω, δεν έχω άποψη, πέρασε μέσα μου και δεν ακούμπησε, ίσως πρέπει να τον ξανακουσω) κι έναν δίσκο λάιβ από 5-6 χρόνια συναυλιών, βγαίνουν το '18 και το '21 μες στην πανδημία δύο δίσκοι με κύριο ερμηνευτή το Σωκράτη (το στόμα που γελά και ο απροστάτευτος). Επίσης μέτριο ενδιαφέρον από μεριάς μου. Είχα αλλάξει κι εγώ βέβαια, στο ενδιάμεσο και δεν είδα αυτό το συνεχιζόμενο γαϊτανάκι στη σκέψη του.
Οπότε με ένα κενό στη δισκογραφία, είπα να ακούσω τον πρόσφατο δίσκο. Το Ουρμπανουμ. εδώ
Το άκουσα. Δεν την άκουσα.
Το ξαναάκουσα. Μπα.
Όχι. Δυστυχώς για μένα. Αυτός είναι δημιουργός. Εγώ δεν μπορώ να ακολουθήσω.
Πίσω στα παλιά του. Πίσω στα παλιά μου.
Αντίο Θανάση.
Psychotherapeuten wie die Annika, sagen ".....Die Vergangenheit, getroffene Entscheidungen und die Person, die man jetzt ist – alles ist irgendwie in Ordnung....."
Keine Reue! Kein schlechtes Gewissen! Das Beste, das er konnte. Alles in dem Moment war richtig so, wäre nichts anders gewesen. Könnte nicht anders verlaufen.
Es besteht dennoch keine Ordnung, nix Reines und Feines. Enthusiasmus ist Schnee vom gestern, Pessimismus und Fatalismus sind wie das Blutzoll des Lebens. Dazwischen, gequetscht und erstickend, das Gefängnis der Realität (danke Lampe!) Trotz der Farce findet ein Friedensvertrag statt, das endgültige Kompromiss mit sich selbst.
Im Reinen, in Ruhe, ein Seufzer. Er gab alles was er konnte. Kein Ding, das Ergebnis war nicht das Erwünschte, gelinde gesagt.
Oder andersrum, das Ergebnis wurde nicht gesehen, nicht wahrgenommen. Das Publikum hat das Stadium vor dem Ende verlassen. Ohne Frust und ohne Traurigkeit. "It's what it is now" wie Mark Knopfler singt.
Jeder sollte mit sich im Reinen enden.
Aber...das ist das wahre Ende, nicht wahr?
An einem regnerischen Tag, um 06:15, wie immer, unterwegs für die Arbeit, höre ich ein meiner Lieblingsgedichte von Brecht, mit banalen Worten konstruiert, wiederholt und monoton.
Jung, alt, traurig, erinnernd, morgen, Abend.
Geschrieben in 1955.
In einem Jahr war er mit 58 tot.
Wechsel der Dinge
Und ich war alt, und ich war jung zu Zeiten
War alt am Morgen und am Abend jung
Und war ein Kind, erinnernd Traurigkeiten
Und war ein Greis ohne Erinnerung.
War traurig, wann ich jung war
Bin traurig, nun ich alt
So, wann kann ich mal lustig sein?
Es wäre besser bald.
Begr
Bloß keine Vorsätze! Die getarnte Falle der Hoffnung und der Illusionen muss man erst vermeiden, dann entblößen und vernichten.
Vorsätze definieren oft trügerische Ziele, man kann nicht genau wissen, wer er ist, was er ändern möchte, warum das vorherige Jahr so schlecht war und was für ihn die Zukunft bereithält. Es sind die Dinge, die die fremden Augen von dir verlangen. Die Norm. Oder das Spezielle! Nicht dich, sondern den besseren Selbst. Die Variation, die den meisten in deinem Kreis passen würde.
Ein Beispiel ist das Gewicht. Alle oder fast alle in unserer Allesfresser-Welt sind nicht zufrieden mit ihrem Gewicht. Alle wollen abnehmen. Komischerweise manche sind weder zufrieden mit Ihrem Gewicht noch mit ihrem Gesicht. Und das hat überhaupt nicht mit unseren "westlichen Werten" oder Esskultur oder Figurvorbilder zu tun. Eine dauerhafte Frustration wegen der Verwöhnung "ich muss der schönste-der dünnste -der sportlichste sein".
Plastische Chirurgie freut sich tierisch auf euch, auf alle Opfer der guten Vorsätze.
Dry January! Hab ich gemacht! Keine Bange, noch kein AA Mitglied. Es hat mir überhaupt gefehlt. Ist es die Lösung? Definitiv nicht!
Jetzt wäre ein zuckerfreier Februar. Keine Schokolade, kein extra Zucker, keine Süßigkeiten. Tja, sag der Fasching das! Was heißt eigentlich Vorsätze, und Fasten, und Resolution?
Wir sollen uns einschränken, auf unsere Gelüste verzichten, "besser werden", was wir an uns hassen, einen Knopf "delete" drücken und durch magischen Strahlen, ein glorreiches Verzaubern vollbringen: "Ich bin etwas anderes, etwas was ich mir wünsche".
Das heißt, alle diese Jahre, alle diese Mühe, all den Verfall und das Verrecken, die ganzen Burn-Outs und Breakdowns, den ganzen Mist, den ich durchgemacht habe, alles umsonst????
Nein, ich setze den Untergang fort, es bleibt mir nix übrig.
Keine Vorsätze!
Nur Schlusssätze.
Για την αρχή επίσης του χρόνου:
Ένα εντυπωσιακό έργο της εξπρεσιονιστικής περιόδου του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση κι ο Μίκης (είχα γράψει για τη βράβευση εδώ).
Ανήκει στα ύστερα έργα του, γράφτηκε το 1969, έξι χρόνια πριν το θανατό του. Είναι γραμμένο σε σολ ελάσσονα, περιλαμβάνει υψίφωνο, βαθύφωνο και ορχήστρα εγχόρδων με κρουστά. Το λιμπρέτο είναι ποιήματα των Garcia Lorca, Apollinaire, Küchelbecher και Rilke.Ειδικά για τον τελευταίο, έχω ξαναμιλήσει (εδώ). Ο Σοστακόβιτς χρησιμοποιεί το ποίημα "der Tod des Dichters", ο θάνατος του ποιητή, που γράφτηκε στο Παρίσι το 1906.
Μπορείτε να ακούσετε μόνο ένα μικρό απόσπασμα (τη μελοποίηση στο ποίημα του Ρίλκε) εδώ ή ολόκληρη τη συμφωνία με όλα τα ποιήματα, με τη συμφωνική ορχήστρα της hessischen Rundfunk εδώ .
Δεν ξέρω, δεν μπορώ να εκτιμήσω το μεγαλείο ενός τέτοιου μοντέρνου σύνθετη, που ζει κι αναπνέει σε ένα απολυταρχικό καθεστώς με το φόβο της λογοκρισίας, ή και του θανάτου, εάν ο πατερούλης δεν τα έβρισκε αρκετά "σοσιαλιστικά" τα έργα του. Πάντως με το αυτί μου, δεν τα ακούω ότι κατευθύνονται στον μέσο άνθρωπο, στον ανοίκειο με διαφωνίες και κοντρα-αντιστιξεις, α-μελωδικές γραμμές και ακατανόητα λόγια. Ίσως να μην έχω ιδέα για το τι ακριβώς ήταν αυτή η ρωσική κομμουνιστική ιντελιγκέντσια στις δεκαετίες '50- '60, αλλά το σίγουρο ήταν πήρε πολλές βραβεύσεις από το καθεστώς. Ίσως να είναι κι αυτός ένας λόγος που ο Στραβίνσκι δεν το γουσταρε, τον κριτικαρε, το σνομπαρε και όταν βρέθηκαν κάποια στιγμή ήταν ιδιαίτερα καταφρονητικός. Παρόλο που ο Σοστακόβιτς τον είχε είδωλο, πρότυπο, τον εκτιμούσε αυτόν και τη μουσική του απεριόριστα.
Τέλος πάντων, οι άνθρωποι ίσως πρέπει να διαχωρίζονται από το έργο τους, αλλά αυτό ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή του cancel Culture, δεν είναι ούτε να το αναφέρεις.
Ξανά στο έργο. Ο ίδιος ο Σοστακόβιτς έδωσε μεγάλη σημασία στην 14η, έλεγε ότι ο,τι είχε δημιουργήσει μέχρι τότε, ήταν η προετοιμασία για αυτό το έργο του. Το οποίο ουσιαστικά είναι η ερμηνεία του για το φαινόμενο του θανάτου. Είχε κουραστεί, είπε, με την ωραιοποίηση και μυθοποίηση της στιγμής που πεθαίνει ο άνθρωπος. Σε μια συνέντευξη είπε:
"In part, I am trying to polemicise with the great classics who touched upon the theme of death in their work.... Remember the death of Boris Godunov. When ... he dies, then a kind of brightening sets in. Remember Verdi's Otello. When the whole tragedy ends, and Desdemona and Otello die, we also experience a beautiful tranquility. Remember Aida. When the tragic demise of the hero and heroine occurs, it is softened with radiant music."
Quoted in Fay, Mussorgsky and Shostakovich, 22o. Από τη Βικιπαίδεια
Υπό το πρίσμα αυτό, ακούστε τη μουσική, όχι ως αυτοκτονικό ιδεασμό, ούτε ως καταθλιπτική αίσθηση. Απλά ως τα οράματα ενός δημιουργού, που προαισθάνθηκε και άκουσε μέσα του, αυτό που ήρθε μετά από έξι χρόνια.
Και να μην ξεχνάμε, ίσως και να μην υπάρχει, μου αρέσει/δε μου αρέσει. Ο δυϊσμός στις τέχνες, όπως και στη ζωή και στην καθημερα πράξη είναι καλός για την απλοποίηση των συνθηκών αλλά όχι τόσο κοντά στην πραγματικότητα.
Καλή ακρόαση. Καλή αρχή, στο νέο έτος, με πατερίτσες ή χωρίς.
Άντε, για να "αλαφρωσουμε" το κλίμα, χρονιαρες μέρες....
Πράγματα που με αφορούν, με εκφράζουν, είναι σαν να τα είχα πει εγώ....αν ήμουν τόσο έξυπνος!
Growing old is something you do, If you're lucky.
Before I speak, i have something important to say.
Money will not make you happy and happy will not make you money!
He may look like an idiot, talk like an idiot, but don't let that fool you: He really is an idiot!
I am free of all prejudices, i hate every one equally.
I drink to make other people interesting.
Learn from the mistakes of others. You can never live long enough, to make them all yourself.
Marriage is the chief cause of divorce. (Now, you tell this to me!)
The problem with doing nothing is that you never know when you're finished.
If you are not having fun, you are doing something wrong.
Και το καλύτερο.... Για μένα
Humor is reason gone mad.
