Point of (no) return

 ".....Κάποτε φτάνεις εκεί. Σ' αυτό το σημείο. Το σημείο της (μη) επιστροφής.

Φτάνεις. Και το ξεπερνάς. Και γυρίζεις.

Ή δε γυρίζεις....."

Αυτά τα έγραψα το Νοέμβριο του  21. Τότε που νόμιζα ότι... αυτό ήταν, πάει, το 'χασα! Ότι δεν υπάρχει επιστροφή για μένα, ότι ο δρόμος με στέλνει σε κάποιο κελί.

Τώρα είναι Φλεβάρης πλέον, 2022. Ακόμα εδώ είμαι. Κάτι λέει αυτό. 

Ήταν επιστροφή δηλαδή; Μακάρι να 'ξερα. Επιστροφές, καταστροφές, τα 'χω ξαναπεί και τα 'χω χιλιοτραγουδήσει. Πάντως τα σκέφτηκα, τα σκεφτήκαμε, τα βάλαμε κάτω, τα win-win, τα lose-lose, τους νεότερους και τους μεγαλύτερους, όλα σε μια παρτίδα. Είπαμε να μη το ληξουμε ακόμα. Δεν είναι βέβαια Hängepartie, το παιχνίδι είναι χαμένο, το ξέρουμε και οι δύο. 

Απλά δε ρίχνουμε ακόμα το βασιλιά, στην κυριολεξία και στη μεταφορά. Θα το παίξουμε μέχρι του τέλους. Απλά δε θα παίζουμε με το ρολόι. Χωρίς να ορίζεται, χωρίς να μετριέται τίποτα.

Ίσως και να είναι η συμφωνία στην αιωνιότητα, μια μαύρη τρύπα της ανυπαρξίας. Μια άρνηση της πραγματικότητας, nothing ist real. And nothing to get hang about.

Αμάν ντόκτορ

 Δεν αισθάνομαι καλά.

Πολλοί δεν αισθάνονται καλά. 

Τι να σου κάνει κι ο γιατρός; 

Φάρμακα και συνεδρίες. Κουβέντες και στο καναπέ του ψυχιάτρου.

Ο δικός μου ο ντόκτορ είναι το λα μινόρε, ένα Σαμπάχ σε ρε. Το πρελούδιο στη ντο μείζονα στο BWV 846. Ένα αρπετζιο στο Tarantas του Paco ή οι πρώτες του Μυστακίδη στο Μακ Πουλε. Η φωνή της Fairuz στο Ana la Habibi. Ο Στέλιος σε όλα του. Το τενόρο του Τσάρλυ, το ακορντεόν του Κουλαξιζη ή του Βουγιούκα και το μπαντονεόν του Άστορ και του Γκαλιάνο. Μια φλαουτιά του Ίαν. 

Ο Μαϊδανογλου. Ιεροψάλτης. Ο Tatlises. Σοστακόβιτς και λοιποί. Το Michelle των Beatles, τότε που γράφαμε στην τρίτη Λυκείου, μαζί με το Σάββα, κοινωνιολογία, με θέμα την πρωτοπορία των Λεννον-Μακκαρτνεϋ για το κουαρτέτο εγχόρδων στο Eleanor Rigby. Ή το Penny Lane.

Όταν διάβαζα το 1990 για τη Fusion, John McLaughlin και Ινδία, αφρο-κουβανικη τζαζ, έπαιζα στο ακορντεόν μια πεντατονικη κλίμακα, μετά Σαββόπουλο "να μας πάρεις μακρυά" και μετά έκλεινε με τσάμικο "κάτω στου βάλτου"- άρεσε στον παππού το Μήτσο.

Όλοι ήθελαν να κάνουν τα ασύνδετα πιθανά. Μια παλιά συνταγή, μια μελωδία γνωστή, σερβιρισμενη με φρέσκια σαλάτα και χιπ-χοπ ή σουίνγκ και να σου....η πρωτοπορία και ο ... καινούργιος ήχος. 

Διδάκτωρ, ντόκτορ της αναψυχής. Της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας. Της εναλλαγής, από το ταγκό μπεγκιν στο χασικλιδικο, από τον Χρήστου (Ιάννη, Αναπαραστάσεις) στο Χρήστου (Κωστή, Αλίμονο), από το "μην περιμένεις πια" στο hey Joe, κι από το Spain στα μπλε παράθυρα σου. Marsalis, Mingus, Coltrane. Σπανός και Μάρκος, ο κυρ Σταύρος και το "κάτι παιδιά που αγαπούνε το τραγούδι", ο Fauré και η Σικελή. Ο Σαραγουδας που μου έπαιζε στο Λοιμωδών, αυτός με γιάτρεψε, όχι τα "καθαρτικά του ήπατος". Όταν θα πάω στον Άδη και θα βρω τους άλλους πέντε Έλληνες, να πούμε και το you can call me Al. 

Ντόκτορ ντόκτορ γκιβ μι δε νιουζ. 

Δε θυμάμαι γιατί ξεκίνησα να γράφω το ποστ, νομίζω για το αμάν ντόκτορ, την τουρκική και την ελληνική παραλλαγή του. Και υποθέτω θα έγραφα για τα δύσκολα στις μοντέρνες θεραπείες και στις σχέσεις θεραπευτών-ασθενών-συγγενών. 

Αλλά πάλι μπήκε στο αυτί μου η μουσική, η νότα, μια συγχορδία, ένας στίχος και ένα ρεφρέν. Και μπερδεύτηκα. Άκουσα και το Μιθριδάτη του Αμαντέους,νομίζω πρώτη φορά ολόκληρο. Τι να πουν τα λόγια; 

Τα μακάμια, οι δρόμοι, η ατονική/σειραϊκή. Ένας αμανές. Α καπέλα, στο πιο ευρωπαϊκό, στο εκμοντερνισμένο. Μπαρόκ και θρησκευτικά ορατόρια. Η Εσκενάζυ, η Αμπατζή. Ο Καρίπης κι ο Ογδοντάκης, "σαν πας στα ξένα, πάρε και μένα". Η Κάρμεν του Μπιζέ, το άνοιγμα του Πετρούσκα, το Salt Peanuts, η θεά η Umm Kulthum και το Alf Leila We Leila, se le cose stanno Cosi. Ο δίσκος βινυλίου του Ραχμάνινοφ που αγόρασα μπροστά από τη θεολογική. H Edith Piaf και το La Foule, μαζί με το λατινοαμερικάνικο πρωτότυπο (que nadia sepa mi sufrir).  Ο Ντύλαν, με το the answer my friend που τραγουδούσαμε στα αγγλικά της πώς-την-έλεγαν... Placebo και The Trooper από Maiden. Vuelvo Al Sur. Οδηγώντας και τραγουδώντας με το Volvo/Vuelvo μου για Ελλάδα. Δω στα λια-κι αμάν αμάν, δω στα λιανοχορταρουδια, Σάββατο απόγευμα, πρόβα στο χορευτικό. Η αγαπημένη μου Μπαϊτούσκα. Ο Σκαλκώτας και οι χοροί του. Pierre Boulez, Gymnopädie, καρναβάλι των ζώων. Το Ederlezi, μοντέρνος αμανές, σε ρε μινόρε και καπάκι την τοκάτα και φούγκα 565 (που το άκουσα πρώτη φορά στο "μια φορά κι έναν καιρό ο άνθρωπος" και έπαθα πλάκα!!).

Αυτά είναι φάρμακα. Η θεραπεία μου. Τι να κάνω τα υποκατάστατα; Τα Generika? Στο υπόγειο έχω (θα έχω λίαν συντόμως) τρία ακκορντεόν. Στο εργαστήρι ένα ηλεκτρικό μπάσο. Στο γραφείο μου, πάνω, έναν μπαγλαμά. Γιατί να πέσω στα βαριά;

Spotify, Prime, YouTube. Αυτά είναι τα ιδρύματα που με νοσοκομούν. 

Ο Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλεκ και η Σεζάρια Εβορα. Το συγκρότημα Ashkabad, το τουρκμενικό συγκρότημα που έπαιξε με το Θανάση στα Λάφυρα, ο αψεγάδιαστος Kurban Kurbanov. Χερμπι Χάνκοκ και τα μάγουλα του Γκιλεσπι (κι άκουσα), που είδα στο Παραρλάμα. Τον τενόρο, ανηψιο του Μαρκόπουλου, που άκουσα στο στούντιο του Χάρη και τραγούδησε (έψαλλε) σε άψογη εκτέλεση το Παράθυρο κλεισμένο.

Ποιος θεός; Η Χάβα Ναγκίλα, που έπαιζα μικρός, Σαλόμ, σα βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί, η Λαξμι Σανκαρ και η Ανουσκα, η κόρη του Ραβί, "υπερούσιος ουσία εστίν, άφραστον κάλλος". 

Αυτά τα χαζά που λένε, "όταν πεθάνω,να με θαψετε με μπουζούκια", εγώ τα ακούω βερεσέ.

Εμένα στην κηδεία μου, πρέπει να μου φέρουν μια συμφωνική, ένα μικρό σχήμα τζαζζ να παίζει bepop, τους Jethro Tull (ή κάνα Cover Group), μια βυζαντινή χορωδία, ένα σχήμα μουσικής δωματίου, τους Metallica και τους RHCP, το Μυστακίδη και τον Παφρα, το Θανάση και την Κανά με το Μάλαμα, ένα κλαρίνο της Ηπείρου, κάποιον Χαλκιά, ή το παιδί από την Πλάτη (ου Τριαντάφυλλς είμ'), τη μετενσάρκωση του Ροστροπόβιτς και του Τζόνυ Κας, το Shakti, κάνα δυο τσιγγάνους που να παίζουν Γονίδη ή Αγγελόπουλο, 

Και κάμποσους ακόμη, που δεν ξέρω που θα χωρέσουν, που να τους βάλω.... Κρίμα να τους πάρω μαζί μου!

Στη χειρότερη ρίχτε μέσα ένα Terrabyte με Playlist. Για την περίπτωση που θα ξαναγεννηθώ, λέω να πάρω και το Weltmeister μαζί. Τι πειράζει; 

Αλλού γι'αλλού. Πέρασε και η ώρα!

Σουΐτα Νο 1 για πιάνο και ορχήστρα

 https://youtu.be/bFyfXN0WnHM 

Για αυτήν του τη σύνθεση (γραμμένη το 1955) πήρε το πρώτο βραβείο το 1957 στον αντίστοιχο διαγωνισμό στη Μόσχα, από τα ίδια τα χέρια του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. 

Στοιχεία της σουίτας τα χρησιμοποίησε στη δεύτερη συμφωνία του. Ήταν τον καιρό που ήταν στο Παρίσι κι απελευθερώθηκαν μέσα του όλα τα δαιμόνια της μοντέρνας συμφωνικής μουσικής του εικοστού αιώνα. Ο Messiaen αλλά και το πρότυπο του Μίκη, ο Σοστακόβιτς , ειδικά στο τέταρτο μέρος, Tempo Primo, sostenuto, βγαίνουν από μέσα του, και χορεύουν πεντοζάλη σε σειραϊκο μελωδικό δρόμο. Είναι δωδεκαφθογγικός, αλλά και δεν είναι δωδεκαφθογγικός. Η δυσαρμονία, Dissonanz που λένε, η διαφωνία/Unstimmigkeit χαρακτηρίζει την τάση που έχουν πολλούς συνθέτες, όταν θέλουν να ανυψωθούν από το πλήθος. Αυτήν τη τάση, την απέρριψε ο Μίκης , όταν γύρισε στην Ελλάδα το 1960. Το Απεταξαμην του ήταν ο Επιτάφιος. 

Εμένα μου αρέσει πάντως και ο γερμανικός ρομαντισμός του, με την προσπάθεια να φτάσει σε έναν ρεαλιστικό εξπρεσιονισμό, όπως στην Κονσερταντε του Σκαλκώτα ή στην όγδοη συμφωνία του Σοστακόβιτς, αλλά και στα εγχώρια με τους νησιωτικούς/κρητικούς ρυθμούς, όπως στους 36 χορούς του Σκαλκώτα.

Κριτικός δεν είμαι, ούτε και γνώστης. Αλλά όταν ακούω, είπε ο ένας είπε ο άλλος, εεε δεν έχει γράψει κομμάτια "μεγάλα, ορχηστρικά" ο Μίκης, λέω εν τάξει κυρ-Τάκη και κυρα-Μαλαμω, δεν πειράζει, ας μην έγραψε! 

Σε μια συνέντευξη, που είδα στο ARTE, παραγωγή Αστέρη Κούτουλα, λέει : "ξέρω κι αναγνωρίζω ότι δεν έφτασα μέχρι εκεί που με κράτησαν οι συνθήκες, αλλά πραγματικά μέχρι εκεί που μπόρεσα, παραπάνω δεν μπορούσα".

Μεγαλείο! 

An Bösartigkeit grenzende Inkompetenz

 Den Titel hab ich zugegebenermaßen aus dem Tagesanbruch, Artikel im t-online.de von Florian Harms, gestohlen/geliehen.

Es betrifft allerdings meine seit Jahren zu bearbeiten Hypothese. 

Handelt man so inadäquat bloß aus schierer Bösartigkeit, aus purer Dummheit, aus banaler Inkompetenz oder aus einer Kombination von allen o.g. Eigenschaften?

Wo grenzen sich die Absichten ab? Wie viel Toleranz kann man erlauben, um ein ständiges Entschuldigen anzunehmen?

Jedes Kind ist per se ein Wesen, wo sich die schwammige Abgrenzung bestätigt, wenn man tiefer hinschauen möchte. Mein Sohn stellt was an, anschließend und unmittelbar gibt er zu, es sei nicht mit böser Absicht, es sei aus "Versehen"!

Jeder Erwachsener verhält sich genauso, wobei die Ausrede hier als Abwehrmechanismus gilt. Vor allen Menschen Nitsche und Kant haben es bewiesen, niemand in der Geschichte der Menschheit (abgesehen vielleicht von Sokrates bzw von Jesus Christus!) konnte sich gut verteidigen, um uns überzeugen zu können, dass alles so unbewusst abgelaufen war, dass die Dummheit eines Zeitabschnittes nicht mit dem Willen des Ego zu tun hatte, dass es sich alles nur um ein "Versehen" / einen "indifferenten Moment der naiven Ignoranz" ginge.

Der Mensch weiß genau, was er tut, weiß genau wie bös er ist.  

Was es ihm nicht bewusst ist, weil es ihm nicht passen sollte, ist seine Inadäquanz.

Bei der Fahrlässigkeitstat entfällt bei Inadäquanz des Kausalverlaufs oder Schadens schon die objektive Vorhersehbarkeit und damit die Sorgfaltswidrigkeit.

Aahh?? Sebastian?  

Habe nun, ach! Philosophie,Juristerei and Medizin, Und leider auch Theologie Durchaus studiert, mit heißem Bemühn.

Da steh' ich nun, ich armer Tor, Und bin so klug als wie zuvor!

Der Dichter und der Richter, beide geeinigt und geeignet, wollen dasselbe beweisen. Ich bin finster, da ich kognitiv begrenzt bin. Non cogito ergo malus esse/sum.

Dilettanten! Nur Dilettanten. Mehr nicht! Entweder pfiffig und hinterlistig und korrupt oder saudumm und naiv und Taugenix.

Die Parteien in Deutschland sind das beste Beispiel dafür. Siehe Rezo-Videos. 

Infantilisierung des Erwachsenen

 Buchempfehlung:

Die infantile Gesellschaft

Von Alexander Kissler, 2020 Harper Collins

Gefühl ist Trumpf, Argumente stören, Diskretion war gestern. Wir sind eine Gesellschaft der Kindsköpfe geworden. Erwachsene verhalten sich ungeniert wie Kinder, sind es aber längst nicht mehr. Sie halten das Leben für einen großen Spaß, senden Emojis in die Datenumlaufbahn, schwärmen hemmungslos für Greta & Co. Zugleich behandeln Politiker ihre Wähler wie kleine Kinder.

Μιχαήλ Θεοδωράκης 1925-2021

 Εγώ κι ο Μιχάλης, ο άλλος Μιχάλης, ο Μίκης.

Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ξεκίνησε πρώτο, θα κάνω την υπόθεση, ότι ξεκίνησε με τον πρώτο δάσκαλο στη μουσική, τον Κυριάκο Τσομπανόπουλο. Και στο ακορντεόν. 

Μας έδινε τις νότες, σε μένα και στην αδελφή μου, να μελετήσουμε. Ένα από τα πρώτα κομμάτια ήταν το "της αγάπης αίματα". Μία μείζονα, μια ελάσσονα συγχορδία, επανάληψη, τρία τέταρτα. Απλή μελωδία. Και επιβλητική. Και μετά ο στίχος, της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν!! Πόσο να ήμουν; 12-13χρ; Τι καταλάβαινα; Αλλά τα θυμάμαι! Και τ τη μουσικότητα στο άκουσμα. Τραγούδια, έλεγα. Πού να ήξερα;

Κάπου στο '84 ή το '85, γυρίζουμε με το χορευτικό από τη Γαλλία και παίζουμε το γνωστό παιχνίδι με τους τίτλους ταινιών ή τραγουδιών. Και κάποιος περιγράφει  κάθε ταξιδιώτη/χορευτή με ένα αντιπροσωπευτικό τίτλο. Εμένα με ονοματισαν "το γελαστό παιδί". Το τραγούδι το ήξερα, το έπαιζα εννοείται στο όργανο και μου άρεσε. Το χαζοχαρούμενο παιδί. Όλο γελάει αυτός, έλεγαν. (Μετά από 35 χρόνια,ακριβώς το ίδιο θα πει κι ένας μαλάκας ΟΑ στη Βαυαρία μια μέρα, συμπληρώνοντας "δε θα έχει καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης" θα του έριχνα μια μπουνιά, αλλά σεβάστηκα και το χώρο και την ηλικία του)

Ξανά στο θέμα, γιατί θα χαθούμε πάλι. Α ναι, Χάθηκα. Γιατί δεν είχα τα φτερά. Και το λιμάνι είναι μικρό. Το άκουσα μια μέρα στο ραδιόφωνο. Το τραγουδούσε ο ίδιος. Αλλά δεν ήξερα ποιος είναι ο τραγουδιστής. Ρωτάω τη μαμά μου στην κουζίνα. Ούτε αυτή ήξερε ποιος τραγουδούσε, μου λέει: "ποιος να'ναι; ο Μπιθικώτσης πάντως δεν είναι"!!!!

Τρίτο Γυμνάσιο. Γιορτές 17 Νοέμβρη, της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ. Κάποιος είπε Άξιον εστί. ΟΚ, πάλι εγώ χαμπάρι δεν είχα. Ρώτησα και τον πατέρα μου το βράδυ (αιώνες πίσω, προ-Google εποχή!),, με αγριοκοιταξε "ποιος στα μαθαίνει αυτά;" Δε θυμάμαι να είπε "αυτά τα κομμουνιστικά". Ίσως να το είπε,ίσως κι όχι .

Χορευτικό πάλι.

Ο Μίλτος με το μπουζούκι και το μούσι. Στις πρόβες του Σαββάτου παίζαμε ζωντανά, όταν ήταν να κάνουμε "επισκέψεις" στα ξενοδοχεία της Παραλίας και του Λιτοχώρου, για το λαϊκό φολκλόρ. Πήγαιναν μερικοί χορευτές, συνήθως δύο ζευγάρια, με 4-5 στολές, Μακεδονίας, Στερεά/Πελοπόννησο και Κρήτη. Και φυσικά λαϊκά. Άσπρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι ή μαύρη φούστα. 2/4, αργό χασάπικο, ο χορός του Σάκαινα. Αλλά πολλές φορές και "οι Μοιραίοι" ή το "Περιγιάλι".  "Θεοδωράκης", -μου λέει-μικρέ. Ξέρεις τι είναι ο Θεοδωράκης;" "Ξέρω" λέω εγώ. "Αυτός που έγραψε το Της Αγάπης Αίματα, ωραίο τραγούδι!". Γέλασε και με κορόϊδεψε "Ωραίο τραγούδι, λέει! Πάμε να κάνουμε πρόβα τώρα τη Μαργαρίτα-Μαργαρώ για να χορέψουν τα βλαμμένα χασαποσερβικο". 

Ο Πέτρος, της θείας Ελευθερίας. Λαϊκός, τακιμι με τον πατέρα μου, σε ότι αφορά τα μπουζούκια, Μενιδιάτης κτλ, να μην τα ξαναλέμε. Έπαιζε όμως και φλάουτο στη φιλαρμονική της Κατερίνης. Διάβαζε νότες πρίμα βιστα. Μια μέρα μου λέει: το ξέρεις το κομμάτι Του μικρού βοριά; "Του ποιού" ρώτησα. "Του Μίκη". Σα βλάκας που ήμουν, κατάλαβα, "του Μίκη του Βοριά". Ρώτησα πάλι "ο Μίκης ο Βοριάς είναι αυτός που λένε ο Θεοδωράκης;". Γέλασε και μου είπε, "πάνε ρώτα τον παππού σου, ποιος είναι αυτός ο Θεοδωράκης"!!

Κι έτσι φτάσαμε στον παππού το Μήτσο. Τα έχω ξαναπεί, μην τα ξαναλέμε. Πες μου παππού, πες μου παππού!!! (Αναφορά στον Άκη Πάνου, για τους μη γνωρίζοντες!) Το ρώτησα και άρχισε να μου λέει για τα κόμματα, για τη Μακρόνησο, για τον Καραμανλή, για τα λαϊκά δικαστήρια. "Μασάλια". Έτσι τελείωνε συχνά την κουβέντα. Δεν πολυκατάλαβα, δεν είπε τίποτα για τη μουσική του. Οπότε κι εγώ δεν ξαναρωτησα.

Ήρθε το Λύκειο (ή πήγα εγώ στο Λύκειο;)  Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο, Πασοκοφωλιά στη μεγάλη Πασοκική Δόξα. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι είδους και τι μεγέθους ήταν οι γιορτές της 17 Νοέμβρη. Μιλάμε για υπερπαραγωγές. Χορωδίες από δω, ορχήστρες από κει, το αγόρι στη μια γωνιά της σκηνής να φωνάζει "Μαρία από τη Σπάρτη" το κορίτσι από την άλλη γωνία "Ορεστηηηη από το Βόλο". Θεατρικά. Στο "Πάλης ξεκίνημα" είχε σηκωθεί όλο το καθηγηταριό και χτυπούσε παλαμάκια. Οι πρώτοι νεκροί. Εγώ "έβγαινα" στο ένα το χελιδόνι, κτλ κτλ, για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλεια πολλή. Δε θυμάμαι ποιος έπαιζε κιθάρα, πάντως κάποιος μαλάκας ήταν, που είτε έπαιζε έξω από το Ρυθμό είτε λάθος ακκορντα. Και δεν καταλάβαινε που τον κοιτούσα. Χαϊβάνι!! Και απήγγειλε κιόλας και τα θεμέλια μου στα βουνά και είπε ο βλάκας "Μνήμη του λαού μου σε λένε Αθώ!!!" Όπως το αθώο. Πίσω στο Θεοδωράκη πάλι.

Ο Χάρης. Περασαμε πλέον στο Διαφωτισμό. Ή στη Διαφώτιση, αν προτιμά κανείς. Προβάραμε το πρόγραμμα, πριν την έναρξη του Ορφέα και ενδιάμεσα προετοιμαζόμασταν για τη συναυλία στο Βερολίνο. Πηγαίναμε εγώ κι ο Αλέξης στο Βατανι, εκεί που έμενε ο Χάρης και είχε το στούντιο του. Κι ακούγαμε δίσκους. Τότε ήταν που θα πήγαινε ο Χάρης ως πρώτο μπουζούκι σε δύο συναυλίες του Μίκη, μια στην Έφεσο (της Τουρκίας) και μια στη Λευκωσία, νομίζω. Και μας έλεγε: όταν μιλάμε για προσφορά ή για πρωτοπορία σκεφτείτε μόνο ότι αυτός μελοποιούσε στίχους "Σκίσε γλυκά τον έλατο και παρ'του το ρετσίνι" την ίδια ώρα, που όλη η Ελλάδα άκουγε "Μα είναι φτωχό το καπηλειό και βερεσέ δε δίνει"!!!. Εμένα μου άρεσε που έκανε και ρίμα! 

Ρασούλης. Σε κάποια πρόβα, το '92 φθινόπωρο, θα γίνονταν μια εκδήλωση για το Μανώλη Ρασούλη. Ο Χάρης τον κάλεσε στο σπίτι του και ήμουν εγώ κι ο Δημήτρης, ο επονομαζόμενος Φάμπας. Μεταξύ ξηροσπορίων και τσιπουρων, έλεγε ο Ρασούλης ιστορίες για το πώς μια μέρα πήγε να τον πατήσει με το αυτοκίνητο ο Μίκης. Ή για τις πόζες του Μίκη στα εξώφυλλα, σαν αρχαίος Έλληνας θεός, σαν Δίας και Ποσειδώνας. 

Κάποια στιγμή, αποφράδα μέρα που λένε, γνωρίζω τη μέλλουσα γυναίκα μου. Το πρώτο ραντεβού που της προτείνω ήταν στη συναυλία για τη διάσωση του ιστορικού αρχείου του ΚΚΕ. Είχε παίξει στο Παλε ντε Σπορ τη Ρωμιοσύνη και αποσπάσματα από την τρίτη συμφωνία του. Ήταν η δεύτερη φορά που τον έβλεπα ζωντανά. Είχα πάει και στα παρασκήνια για να τον ευχαριστήσω. Αλλά μόνο από μακρυά φώναξα κάτι...

Την πρώτη ξέχασα να την αναφέρω. Ήταν στο θέατρο Ευκαρπιδη. Είχε έρθει με την Ορχήστρα χρωμάτων, νομίζω. Τότε που "όργωναν" την Ελλάδα, από χωρίον εις χωρίον, με το Χατζιδάκι μαζί, "για την επανεκκίνηση του πολιτισμού",  έγραφαν. Δε θυμάμαι πολλά από κείνη τη συναυλία. Με τη μαμά μου πρέπει να είχαμε πάει.

Ξανά στο 1995. Γενέθλια Αποστολίδη Παναγιώτη. Δώρο για τα 50 του, του κάνω την  Πολιτεία. Και με το που παίρνει το δίσκο στα χέρια, αρχίζει να δακρύζει και να μου λέει για τη σχέση του με το Μίκη, πώς το γνώρισε όταν ήταν αρχηγός των Λαμπράκηδων, πώς τους ενέπνευσε πολιτικά. Ο Παναγιώτης τρελαίνονταν για το Μαουτχάουζεν, έλεγε και ξαναλεγε τους στίχους του Αντώνη "κι αν είσαι άντρας έλα δω, στο μαρμαρένιο αλώνι".

Έρχομαι στη Γερμανία και το 2013 καλοκαίρι, ακούω στο Alzenau το Canto General. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω παππουδια και γιαγιουλες να έχουν τις παρτιτούρες από το Vienen los Pajaros. Ουδείς προφήτης στον τόπο του. 

Κάπου να κλείσω τα βιωματικά μου.

Ο άνθρωπος έφτιαξε το μύθο του, όντας ζωντανός. Ήταν εν ζωή, όταν θεοποιήθηκε. Έζησε και την Αποκαθήλωση του. Δημιουργός. Πήρε μαζί του, στους ώμους του μια γενιά, δύο γενιές, δέκα γενιές. Δεν έγραψε Ιστορία, έγινε η ιστορία που έγραψαν οι άλλοι. Δεν έβλεπε το έργο, δε συμμετείχε στο έργο. Ήταν ο ίδιος το έργο, η υπόθεση, η εξέλιξη, η μουσική υπόκρουση (εννοείται!). Δεν άφησε να στιγματιστεί από κανέναν, δεν μπήκε σε νόρμες, δε χαρίστηκε σε κόμματα και ιδεολογίες. Δε χάρισε σε κανέναν τις απόψεις του, δεν παρέδωσε αμαχητί τίποτα. Χτυπήθηκε στο σώμα, στο μυαλό, στην ηθική, στις ιδέες του, στην ίδια τη δημιουργική του υπόσταση. Τον ειρωνεύτηκαν, προσπάθησαν να τον ευτελισουν, να το μηδενίσουν, να το βάλουν στην άκρη ως απολίθωμα. Να τον κοντύνουν, να του κόψουν το ανάστημα. Οι ίδιοι άνθρωποι, που τώρα στην κηδεία θα πουν τα μεγάλα λόγια γι'αυτόν. ΟΚ αυτό το τελευταίο, ίσως να είναι λίγο υπερβολή. Παραβλεψτε το!

Αυτόν που είχε συνομιλητές από Ντε Γκωλ και Ζισκάρ Ντ'εστεν, μέχρι Μπρέζνιεφ και Κένεντυ. Ο Φιντέλ τον αγκαλιάζει και λέει στις κάμερες, ένας επαναστάτης καλλιτέχνης. Για να βγει από τη φυλακή, υπέγραψαν ο Χάρολντ Πίντερ κι ο Λώρενς Ολιβιέ. Τον τραγούδησαν οι Beatles και η  Piaf. Τον ξέρουν και τον θαυμάζουν ο Πατσίνο και ο Άντονυ Κουίν. Ο Πέρκινς μετά τη Φαίδρα του γράφει διθυράμβους στα έντυπα στις ΗΠΑ. Ο Άρθουρ Μίλλερ και η Μονρό ψάχνουν να το βρουν στα ξενοδοχεία της νέας Υόρκης για να του μιλήσουν.

Λέω να σταματήσω εδώ. Όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Τα ξέρουν αυτοί που τα ξέρουν. 

Εγώ ήθελα απλά να θυμηθώ τι βγήκε από μέσα μου με το που άκουσα για το θάνατο του Μίκη. Η μουσική του και η ποίηση των άλλων.

Γιατί είμαι πάντα μόνος

Και θα 'μαι πάντα μόνος.

Το τίποτα στην αγάπη

 Εγώ, εντάξει, είμαι ο κάποιος τίποτας! 

Σε κάποιο τέρμα, σε ένα σκοπό.....

Ça peut servir on sait jamais......

Πες το ψέματα!!

Θέλω να ακούω τραγούδια για να θυμάμαι αυτά που θέλω να θυμάμαι και να ξεχνάω αυτά που θέλω να ξεχνάω. 

Και πάντα βρίσκει κάποιος στις μουσικές  το τίποτα που τον ορίζει. 

Αυτοανάλυση, αυτοκριτική, αυτομαστίγωμα

 Ο Αύγουστος του 2021 μου έβγαλε πολλή αυτοκριτική διάθεση. Πολλή αυτοανάλυση, πολύ κλάμα, πολλή δουλειά στην ενδοσκόπηση. Να τα βρω με το Θεό μου, με τον εαυτό μου. 

Και πολύ προσωπικό στυλ. Σχετικά σπάνιο, για μένα, που συνήθως γενικολογώ και δεν αναφέρομαι σε ονόματα και διευθύνσεις. Αλλά ίσως ήρθε και η ώρα να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους 

Γι'αυτό και γράφω στα ελληνικά. Δεν μπορώ να τα πω αυτά σε άλλη γλώσσα.

Οι φωτογραφίες. Αυτές φταίνε. Έτσι όπως είναι, θολές και κουνημένες, έτσι θολό και κουνημένο βλέπω και το παρελθόν μου. Ξεχνάω κιόλας κι έχω ανάγκη να με ξαναδώ με (μαύρα) μαλλιά,να με θυμηθώ, να θυμηθώ ότι ποτέ δεν ήμουν πακτωμένος, ποτέ δεν είχα κάπου σιγουριά, ποτέ στο σταθερό, μια εδώ και μία εκεί. Πάντα μια θολούρα στο μυαλό και στη σκέψη, μια συνεχής κίνηση. 

Από το ένα σπίτι στο άλλο, από την μια πόλη στην άλλη, Κατερίνη- Θεσσαλονίκη-Ωραιόκαστρο-Οφφενμπαχ-Λανγκεν. Και ποιος ξέρει πού αλλού!  Από τη μια οικογένεια στην άλλη. Από δω παιδιά, από κει παιδιά. Από τη μια δουλειά στην άλλη δουλειά, μια στα δημόσια μια στα ιδιωτικά, μια στα ελληνικά, μια στα γερμανικά. Παντού και πουθενά! Εδώ κι αλλού! Ώσπου να στεριώσει κάτι, ξεστησιμο και δρόμο! Σαν τσιγγαναριό (δεν ακούστηκε πολιτικά σωστό αυτό!) , Ας το πούμε σαν καραβάνι, σαν νομάς. 

Αλλά ας μην τα μπερδεύω. 

Η θολούρα είναι καταρχήν κληρονομική. Σόι πάει το βασίλειο, όλο φεύγαμε,  όλο μετακομίζαμε και δεν είχε καταλάβει ποτέ η οικογένεια ότι η "Πόλις" θα την ακολουθούσε. 

Στα ίδια χνάρια κι εγώ, είχα την ψευδαίσθηση ότι φεύγοντας από αυτήν την οικογένεια και φτιάχνοντας άλλη, ότι θα γλυτώσω το ανικανοποίητο και το "ήθελε συνέχεια να φεύγει", ότι κάπου θα ριζώσω. 

Και το είχα καταφέρει για καμιά δεκαετία. Με ψεύτικες ρίζες βέβαια!  Και μετά οι επιπτώσεις της κοινωνικοοικονομικοπολιτικοψυχολογικής κρίσης. Νομίζω ακόμα και τώρα που διαβάζω τις παλιές αναρτήσεις,εκείνης της εποχής, με καταλαβαίνω πού νόμιζα ότι πατούσα και πού είχα το κενό κάτω από τα πόδια μου. Μέχρι που το ένοιωσα κανονικά και με το νόμο αυτό το κενό....κι έφυγα κι από κει! Εκεί βέβαια, ίσως να κολλάει και το "με διώξανε". Αλλά κι από κει, με ψηλά το κεφάλι, όχι με την ουρά στα σκέλια. Κύριος ήρθα και κύριος  έφυγα. Η έτσι τουλάχιστον θα γράψει στο κεφάλαιο.

Οι δουλειές ήταν παρόμοια υπόθεση. Κάτι με χαλούσε κι έφευγα, κάτι με έσπρωχνε, "και καλά" η αξιοπρέπεια μου. 

"Είμαι τραγούδι, είμαι λαός,  δεν είμαι σκλάβος κανενός" τραγουδούσα όταν παραιτήθηκα από την Γενική. Πάντως, αν αυτό σημαίνει κάτι, από δουλειές ποτέ δε μ'έδιωξαν, πάντα μόνος έφευγα. 

Κι αυτό το "φεύγω" πρέπει να μ'εχει τελικά αφήσει ψιλοαναπηρο. Σα να λέμε,μαθημενα τα βουνά στα χιόνια, άμα φύγεις μια φορά, η επόμενη φορά είναι η ίδια ακριβώς, μια ακόμα ίδια φορά, ανεξάρτητα πού πας. 

Κακό πράγμα! Να παίρνεις το καπελάκι σου και να φεύγεις! Τίποτα, μια βαλίτσα. Το πετσί σου και την τσίπα σου. Κι όπου σε βγάλει! Το έχεις δει το σενάριο. Θολό τοπίο! Σα μια φωτογραφία του '70 ή του '80, κουνημένη. 

Δεν έχει πολύ ακόμα, κάπου τελειώνει. Το μόνον της ζωής του ταξείδιον.

Στρατής Τσίρκας

 Και μια που το έφερε κι ο λόγος......

Στρατής Τσίρκας.

Εδώ ένα καλό ντοκυμαντέρ από το 1992. 

Και το λινκ ολόκληρο από τα αρχεία της ΕΡΤ

https://archive.ert.gr/36752/

Να πω και μια δυο προσωπικές ιστοριούλες, έτσι για να συνδέσουμε τα μεγάλα με τα μικρά. Αυτά που μας κάνουν να θυμόμαστε ότι επειδή είμαστε εμείς μικροί, είναι κάποιοι άλλοι μεγάλοι....

Όταν ήμουν 12-13χρονων παιζόταν στην ΕΡΤ η μεταφορά της τριλογίας του Τσίρκα "Ακυβέρνητες πολιτείες". Για το ηρωικό πασοκικο 1985-1986 ήταν κίνηση μοντερνισμού και απελευθέρωσης το να προβληθούν και ερωτικές σκηνές, τι ερωτικές δηλαδή, ένα γυμνό μπούτι εδώ, μια κιλότα εκεί, μια "παλινδρόμηση" μπρος-πισω, ψιλοπραγματα δηλαδή. Το κεφάλαιο Α  (για το ακατάλληλο δι'ανηλίκους) πάνω αριστερά να μας θυμίζει ότι δεν "παίζει" για μας.

Μια Παρασκευή που έπαιζε στην τηλεόραση (μπορεί να ήταν και δέκα η ώρα) έδειξε μια τέτοια σκηνή, πάνω σε έναν καναπέ, μια κυρία ελαφρώς ενδεδυμένη με ρόμπα, "δεχόταν" κάποιον κύριο με κουστούμι.

Ε ρε και το πήρε χαμπάρι ο Σάκης, με ένα γκαρισμα με διαολόστειλε στο δωμάτιο μου. Έλα που παρατηρησα όμως πόσο "συγκεντρωμένα" το παρακολουθούσε ο πατέρας μου, που δεν πρόσεξε ότι έβλεπα κι εγώ μαζί του στα κρυφά, πίσω από την πόρτα. 

Κι αυτή είναι η πρώτη επίσημη "παράνομη" κι ανεπίτρεπτη παρακολούθηση κάτι-σαν-πορνό για τα δεδομένα του '80. 

Άρα σε ένα παιδικό μυαλό χαρακτηκε η απλή εξίσωση: Στρατής Τσίρκας=δημιουργός αισθητικών πορνοταινιών.

Εννοείται δεν διάβασα πότε κάποιο από τα βιβλία του, ίσως κάποια αποσπάσματα στο λύκειο.

Κι έφτασε η ώρα που μας είπε ο Χάρης, "έχω πρόταση να φτιάξω τη μουσική επένδυση σε ένα ντοκυμαντέρ για την ΕΡΤ, θα με βοηθήσετε;". "Για τι πράγμα μιλάει το ντοκυμαντέρ Χάρη;" Ρώτησε ο μικρός Μιχαλάκης! Με το που είπε "Αφιέρωμα στη ζωή του Στρατή Τσίρκα", πήγε κατευθείαν το μυαλό μου στην κατάλληλη μουσική για πορνό! 

"Όχι, ανόητε!"λέει "έχω γράψει μια πασακάλια και μερικές κοντες, θα τα προσαρμόσω σε κάτι ορφανά ορχηστρικά που έχω αφημένα και χρειάζομαι φλάουτο, κιθάρα, σαξόφωνο κι ακορντεόν. Στα λαϊκά μέρη θα παίξω εγώ μπουζούκι, πχ εκεί που θα δείξει την κηδεία του Πέτρουλα"

"Του ποιανού;;;;" Αναρωτήθηκα από μέσα μου! Κι αφού αναγνώρισα τα μεγάλα κενά, Τσίρκας-λογοτεχνια-πολιτικη και με την αφορμή αυτή, άρχισα να διαβάζω τη Λέσχη, πολλά δοκίμια του, που έγραψε στη "Λέξη" και μου τα έδινε ο Χάρης δανεικά, ένα βιβλίο που έγραψε για τον επίσης αλεξανδρινό Καβάφη και γενικά έψαξα το πολιτικό σκηνικό που έζησε και έγραψε. Η αριστερή γενιά της ήττας, που λένε ή που λέγανε πριν έρθει ο Τσίπρας και τα γαμησει όλα!! Κι αυτόν φυσικά το διέγραψε το ΚΚΕ, οπότε πέρασε στο κόμμα του Λεωνίδα Κύρκου.

Τέλος πάντων, κάτι παραπάνω μάθαμε, κάτι σκαμπασαμε, κάτι σκεφτήκαμε για τον καλλιτέχνη και την εποχή του.

ΥΣ. Σε περίπτωση που δεν καταλάβατε καν ότι παίζει μουσική στο Background, δεν πειράζει, ούτε κι εγώ που έπαιξα, το πρόσεξα ότι υπήρχε μουσική από πίσω. Και δη πασακάλια και Coda από ορχηστρικά !!!!!

Τέχνη, σου λέει! Καν'τη και ρίχτη στο γυαλό! 

Τα περασμένα χρόνια (κατά μία έννοια, και μεγαλεία!)

 Ήμασταν κάποτε νέοι άνθρωποι, όλοι μας! Τα περασμένα μας χρόνια, οι περισσότεροι τα λένε "τα καλύτερα μας χρόνια".

Άλλοι τα θεωρούν απλώς τα ανώριμα, τα προπαρασκευαστικά. Τα χρόνια συλλογής εμπειριών, τα "άσε με να κάνω λάθος" χρόνια, τα "learning by doing mistakes" χρόνια, που είπαμε και σε άλλο ποστ.

Μια μέρα ανέβαινα στον Όλυμπο, πήγαινα στο Μύτικα με περιβολή γιουγκοσλάβου τουρίστα, αγνοώντας πλήρως τους κινδύνους. Με μπαντανα στο λαιμό και ψάθινο καπέλο (το οποίο, για να μην το χάσω, το έβαλα κάτω από την μπλούζα, πονηρός ο βλάχος!), σπορτίφ παπουτσάκι και βερμουδίτσα με λαχουρ.

Θυμάμαι που μας συνάντησε με γουρλωμένα μάτια, ένας τρομαγμένος ορειβάτης,  πλήρως εξοπλισμένος, με το αντιαναιμικό, το κράνος, τα σκοινιά, τα ορειβατικά μποτάκια, τη φόρμα του και μας ρώτησε, εμένα και το Στέλιο: "για πού το βάλατε ρε παλικάρια;"

Κι εγώ : "εε, να εκεί, στο Μύτικα!" 

Κι εκείνος με το βλέμμα που-πα-ρε-Καραμήτρο.

Αλλά πού να ξέρει ότι για μας θα ήταν μια μικρή στιγμή μεγαλείου! Ακριβώς για το ότι δεν καταλάβαμε τι κάναμε. Και σιγά το πράγμα, δηλαδή! Αλλά σκέψου να πέφταμε στο γκρεμό! Το μεγαλείο ήταν όχι που φτάσαμε στην κορυφή, αλλά που δεν μας ψάχναμε στους γκρεμούς και στις χαράδρες!

Βαθμοφόρος. Υπαρχηγός Αγέλης. Ευθύνη με 10-15 μικρά παιδάκια. Κυριακή πρωί, συγκέντρωση, παιχνίδι, διαπαιδαγώγηση. 

Τι σκεφτόταν άραγε ο τύπος με τα γυαλιά; Είχε αντιληφθεί άραγε το αίσθημα ευθύνης; τι σήμαινε να πρέπει να δείξεις στα παιδάκια τις λεγόμενες προσκοπικές αρχές και τι ζημιά θα μπορούσε να προξενήσει;

Κι εδώ το μεγαλείο; Όχι που "ηγούνταν" μιας ομάδος, αλλά που δεν  έπεσε από πραξικόπημα των πιτσιρικάδων.

Ο προσκοπισμός φοβάμαι, δε μου άφησε πολλά σημάδια, κάποιες αναμνήσεις μόνο. Αν και πήγα και σε σχολές, δεν μπήκα στη Σχολή του και στο Πνεύμα του, παρά μόνο ξυστά! Έγινα και Πρόσκοπος Έθνους, τρομάρα μου! Κι αυτό χάρις στο Σπύρο. 

Ωραία θα ήταν να ξαναεμπαινα στη διαδικασία, αλλά οι συνθήκες δεν είναι πλέον ευνοϊκές, χωροχρονικά.

Μεγαλειώδης πάντως δεν ήταν η έξοδος, πιο πολύ μουλωχτη και "το-σκασε-μες-στη-νύχτα"

Δεν πειράζει, περασμένα μεγαλεία, δεν είπαμε;

Εδώ είναι άλλο κεφάλαιο, όχι ο μουσικαντης, όχι το παιδάκι στο Πλατανόραμα, όχι ο μεροκαματιάρης νυχτερινός διασκεδαστής στην ταβέρνα "Χρυσή Εποχή".

Αλλά ο μουσικός του Χάρη Παπαδόπουλου, που μάθαινε και μελετούσε πρώτη φορά αρμονία μέσω Μπάρτοκ και Πιατσόλα, μέσω Τσάρλυ Πάρκερ και Θεοδωράκη, ο ακκορντεονίστας, που έπαιζε σε Soundtrack για παραγωγή της ΕΡΤ για τον Στρατή Τσίρκα, που συμμετείχε σε συναυλίες στο Βερολίνο και που έπαιζε μουσική σε αφιέρωμα για το Μανώλη Ρασούλη.

Μικρό μεγαλείο, ναι, συμφωνώ! Θα μπορούσε να ήταν και μεγαλύτερο; Δε θα μάθουμε ποτέ! What-ifs, Maybes, Might-have-beens......

Δεν ήταν άσχημα χρόνια, δεν ήταν γεμάτα με δυστυχία και πίκρες.  Δεν ήταν πια και μεγαλειώδη ή μεγαλόπρεπα. 

Ήταν καλά χρόνια. Πέρασαν.

Να τα 'χουμε, να τα θυμόμαστε. 

Είμεθα άνθρωποι λαϊκοί ΙΙ

Έχω αναφερθεί και (πολύ) παλιότερα, εδώ, στο λαϊκό μας υπόβαθρο, στη λαϊκή μας προϊστορία. Τότε τα έγραφα ειρωνικά-ως συνήθως δηλαδή-αλλα έκτοτε άλλαξαν οι συνθήκες και το σημείο αναφοράς.

Είναι επιβεβλημένη επομένως μια αναθεώρηση,ένα Revision, ένα "Είμεθα άνθρωποι λαϊκοί 2.0", σα να λέμε.

Προφανώς το ποστ θα είναι στα ελληνικά, δε γίνεται κι αλλιώς....

Πίσω από κάθε Heidegger και Sartre, κρύβεται ένας Λευτέρης Παπαδόπουλος, ένας Μανώλης Ρασούλης κι ένας Άκης Πάνου. 

Πίσω από κάθε Telemann ή Benjamin Britten, ένας Τάκης Μουσαφίρης και Τάκης Σούκας.

Όταν κάποτε προβληματιζόμαστε μπροστά σε έναν Van Gogh και σε έναν Miró ή Klimt, δε θα ξεχνάμε πώς κλαίγαμε (από τα γέλια ή από τα κλάματα) σε ταινία του Θανάση Βέγγου ή πώς χαιρομασταν το ζεϊμπέκικο του Κούρκουλου γύρω από τη φωτιά. 

Αν  κάποιος σου μιλήσει για τα "έπεα πτερόεντα", θα τους απαντήσεις "στα αρχίδια μας και μας, Κωστής Παλαμάς".

Ζήσαμε σε λαϊκά προάστια, ανάμεσα σε λαϊκά στρώματα, με λαϊκές διασκεδάσεις. Στα λαϊκά κορίτσια σφυρίζαμε (χωρίς να σκεφτούμε τα meToo), το λαϊκό μας αίσθημα μιλούσε για "ντόμπρα πράγματα", για "μπέσα" και για "καθαρό κούτελο". 

Τις αριστοκρατικές νοοτροπίες, τα "πιάνα και τα γαλλικά", τους "καλούς τρόπους" και τα savoire-vivre δεν τα ζήσαμε ποτέ στο πετσί μας, δε θα μπορούσαμε άλλωστε. Τα βλέπαμε στις ταινίες, τα ακούγαμε στα ραδιόφωνα ή τα διαβάζαμε στο Φανταζιο, εννοείται πως τα σνομπάραμε. Τα είχαμε συνδέσει με αλλαζονεία, "ψηλά τη μύτη" και γαλαζοαίματη καταγωγή, που αδιαφορεί για το "λαό".

Αυτός είμαστε, ο "λαός". Κατά τη Wikipedia, τα κατώτερα στρώματα μιας κοινωνίας, κατώτερα από οικονομική άποψη και από άποψη γοήτρου. Αλλά να μην ξεχνάμε, ότι "Λαός" κατά τον Απολλόδωρο ήταν οι πρώτοι άνθρωποι μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, που από τις πέτρες που πετούσε (λᾶας=πέτρα, εξού και λατομείο) ξεπετάχτηκαν και δημιούργησαν τίποτα λιγότερο από .....την ανθρωπότητα.

Αχ, αρχαία ελληνική μυθολογία! Ωραία πράγματα!

Αυτοί είμαστε, οι πέτρες,τα νταμάρια! Σκληροί από μέσα κι από έξω. Δε λυγίζουμε, δε λιώνουμε. Σπάμε,ναι. Διαβρωνόμαστε, ναι. 

Αλλά δε λυγίζουμε. 

Είμεθα λαϊκοί άνθρωποι. Θυσία για όλους, χαλί να μας πατήσουν, όταν μας πάρουν με το καλό. Πες μου, μίλα μου με το μικρό, "αδερφέ", "μεγάλε", "φιλαράκι", "παλικαρε". Με το "κύριος", με σκοτώνεις, με βρίζεις.

Δεν είμαστε ο "παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος", δεν είμαστε ο κυρ Παντελής, δεν είμαστε οι νεοφτωχοι, δεν είμαστε οι νεόπλουτοι.

Είμαστε του Λοϊζου στίχος, "που είχαμε -κι έχουμε ακόμα;;-χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη". Την κοινωνία που τη σπρώχνουν στον κατήφορο τα λάθη, εμείς τη φτιάξαμε αυτήν την κοινωνία. Καλοί άνθρωποι, απλοί, βγαλμένοι από ελληνική ταινία, είμαστε βαθειά μέσα μας ένας Νίκος Ξανθόπουλος. Άντρες παλιάς κοπής, σεξιστες και φαλλοκρατες,αλλά αγνοί σεξιστες και φαλλοκρατες. Λαϊκοί σεξιστες και φαλλοκρατες. Καλά, οκ, πάμε παρακάτω, δε συμφέρει!!!

Είμεθα άνθρωποι των έργων, τα λόγια δεν τα λέμε ωραία, δεν το μιλάμε, μια αργκό, έναν τρόπο ομιλίας έχουμε που μας φρενάρει. Δυστυχώς το έφεραν οι μοίρες και τα χρόνια να κάνουμε καμουφλάζ μια accent, που εξαιτίας της πάθαμε εσωτερικό μπλοκάρισμα. Κι άμα μιλάμε καμιά φορά καθαρεύουσας κι αρχαίες κι αλλοδαπές, συγχωρέστε μας, με το συμπάθειο, που λένε, με το μπαρδό! 

Το λαϊκό μας πρόσωπο δεν έχει τίποτα να κάνει με το λαϊκισμό. Δεν είμεθα ηλίθιοι, να μην παρεξηγιόμαστε. Δε μασάμε κουτόχορτο κι ας ψηφίσαμε πολλά χρόνια ΚΚε και ΠΑΣΟΚ! Μας παγίδευσαν, μας ξεγέλασαν, μας έριξαν στο φιλότιμο. Άτιμη δεξιά! Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει!! Εμείς, οι λαϊκοί κουμανταδοροι, στα καφενεία που μπαίνουμε, μας ακούν και αφουγκραζονται την πηγαία λαϊκή φωνή μας. 

Χμμμ, κάπου στραβωσε πάλι! Ξανά πίσω!

Ο λαϊκός ο άνθρωπος πονεί μα δεν το λέει, κι όταν γλεντούν οι άλλοι, ντρέπεται που είναι λαϊκός και στη χαρά σωπαίνει. Βέβαια ήρθε το ίντερνετ, κάπου αρχές του 90 και στην Ελλάδα κι από τότε δε σωπαίνει άλλο. Γράφει ποστ στο Facebook (ή στο μπλογκ του🙄). Συνήθως βλακείες, αφού δεν ξέρει ακριβώς για τι πράγμα μιλάει, αλλά τι σημασία έχει; Είναι λαϊκός; Αυτό μετράει.

Είμεθα άνθρωποι λαϊκοί. Απλοϊκοί και παρανοϊκοί. Μας κυνηγάν από παντού. Είναι συνωμοσία που μας κατηγορούν ότι πιστεύουμε σε συνωμοσίες. Είναι πολλοί, που έρχονται καταπάνω μας....στο μονόδρομο της σκέψης μας. Ο Καζαντζίδης είναι η φωνή μας, πώς θα ήταν αλλιώς; Πάνω στο απόγειο της πίκρας του - της πίκρας μας, βροντοφώναζε στα δικαστήρια (εννοώντας τους ενάγοντες και ίσως και τους δικαστές) : "...που πήγαν να τα βάλουν με το λαό...". Το ότι ήταν άρρωστος με εγκεφαλικό όγκο πρόσθιου λοβού, που επηρεάζει την προσωπικότητα του (κάθε) ανθρώπου, δεν αλλάζει τίποτα! 

Είμαστε ο Λαός, με έναν όγκο στο κεφάλι. Μας καταπατούν τα δικαιώματα, μας αναγκάζουν να εμβολιαστούμε, μήπως και σωθούμε. Οι αλήτες! Κατάλαβες; Πάνε να τα βάλουμε με το λαό!! 

Στην κολυμβήθρα μας ρίξανε νερό αλκοολούχο, πώς να γλυτώσουμε; Δε θα γίνουμε οι πότες της στρογγυλής τραπέζης; Πιες και πες! Στα λαϊκά μας τραπέζια και τσιμπούσια θα βγάλουμε το αναστεναγμό μας, με τι άλλο, με τα λαϊκά τραγούδια. Όχι που θα τραγουδούσαμε το Ridi, Pagliacci!!! Είμεθα λαϊκοί, μέχρι τελευταίας ρανίδας αλκοόλ, πίνουμε τα λαϊκά ποτά μας, τσίπουρα, ρετσινες, κρασιά χύμα. Και μετά θα οδηγήσουμε στις εθνικές. Που να μας πάρει ο χάρος!

Είμαι λαϊκός άνθρωπος, δεν το κρύβω! Και τελειώνω την ανάρτηση, μην ανησυχείτε!

 Δεν ντρέπομαι, δεν επαίρομαι. Αγάπησα και πόνεσα, ξενύχτησα και ξύπνησα, δούλεψα και με δούλεψαν, σχοινοβατώ, πατώ στα κάρβουνα. Αναστενάρης, με σηκωμένα τα μπατζακια. Θα ανθίσω, θα μαραθώ. Και ξανά από την αρχή.

Δεν κοροϊδεύω, δεν έχω μίση, ειρωνεύομαι τους πάντες και τα πάντα. Κυρίως εμένα. Όνειρο η ιστορία μου. Λαϊκό όνειρο. 

Ή κλέβω τα λαϊκά όνειρα άλλων; Δεν είμαι σίγουρος! 

Έτσι είμεθα εμείς οι λαϊκοί άνθρωποι, θα πούμε και μια γαμημένη κουβέντα παραπάνω. Μην τα παίρνετε κι όλα τοις μετρητοίς πια! Πάνω στη μέθη ήταν, δώστε τόπο. Θα μας περάσει............... 

True Story

 Κι εγώ πεθαίνω κάθε μέρα λίγο-λίγο,

μα δεν έχω πια τη δύναμη να φύγω.

Stolz. Mehr oder weniger

 Wir sitzen uns bei der Besprechung und ich erkläre Sükran, was auf den Pralinen steht. Die Landschaften von Meteora, die Karyatiden in Akropolis, die weißen Häuser mit den Windmühlen in Mykonos.

Ich erzähle ihr, wie scheint, begeistert, die Geschichte von Orten, Flüssen und Statuen. Wie die Mönche den Korb mit Provianten hochziehen, was für eine Bedeutung der Fluss Acheron hatte. 

Dann sagte sie zu mir, "du bist stolz auf deinen Land, man sieht's". 

"Warum soll ich stolz auf meinen Heimatland sein?" erwiderte ich. 

"Ein Heim ist eine Lotterie. Niemand hat's verdient oder gerecht geerbt. Es ist reiner Zufall, wo du geboren bist. Niemand sucht sich seinen Heimatort aus. Manche haben Glück, manche Pech, sind allerdings alle unschuldig."

Nein, ich bin nicht stolz auf Griechenland. Ich bin stolz auf mich, wie ich mich entwickelte, wie mich die Geschichte des Landes fasziniert, wie ich die Buchstaben des Alphabets ausspreche.

Ich bin nur stolz auf die Menschen, die sich auf diesen Boden glänzten, die für die Ewigkeit und über die Ewigkeit philosophierten. Was mich geprägt hat, besteht aus unsagbaren Materien.  Es kann man riechen und spüren, wenn man die Antennen dafür besitzt. 

Bin stolz auf mich. Hab Blitze im Herz, Donner im Kopf, Hitze in meinen Händen. Alles richtig gemeißelt, es dürfte so hässlich und genauso unkaputtbar sein. 

Das hat nicht mit dem Heimat zu tun. Es ist das Flair, der Hauch des Windes. Er flüstert, egal wo du dich findest. Er findet dich, irgendwann, wenn du deinen Stolz runterschlucken kannst. 

Wie Jan sagt, der moderne und aufgeschlossene Deutsche ist stolz aufs Nicht-stolz-Sein. Gleichartig bin ich stolz aufs stolz-sein-zu-können und aufs nicht-stolz-sein-zu-müssen (bloß weil ich Grieche bin).

Ich bin nicht Grieche, ich kann den Griechen, ich kenne den Griechen, ich sehe/höre/fühle den Griechen. Vor allem lese und lerne den Griechen. 

ὦ κλεινοτάτην αἰθέριον οἰκίσας πόλιν,

οὐκ οἶσθ᾽ ὅσην τιμὴν παρ᾽ ἀνθρώποις φέρει,

ὅσους τ᾽ ἐραστὰς τῆσδε τῆς χώρας ἔχεις.

Εκεί ψηλά είναι η τιμή και η περηφάνια μου. Σε κείνη τη χώρα. Σε κείνη την Πόλη. Σε κείνο το μυαλό. Στο μυαλό μου.

Das Sein und die Zeit, das Sein und das Nichts. Beides in mir.

Η αδερφή μου

 

Της το χρωστάω. Δε θυμάμαι, ειλικρινά δε θυμάμαι, να έχω γράψει, να της έχω αφιερώσει ποτέ κάποιο ποστ. Σίγουρα βρισκόταν ανάμεσα στα λεγόμενα και γραπτά μου, αλλά κυρίως έμμεσα.

Ήρθε η ώρα λοιπόν για ένα ξεκαθάρισμα. Ένα ξεσκόνισμα. Κι ας μην είναι η κατάλληλη στιγμή. Πότε είναι επιτέλους αυτή η κατάλληλη στιγμή; Ή είναι νωρίς ή είναι αργά. Το ακριβές ταιμινγκ δεν το ξέρει κανείς.

Κι αυτό ακριβώς είναι το θέμα με την αδερφή μου. Εκεί χαθήκαμε κι εκεί βρεθήκαμε. Σε ένα ταιμινγκ. Όταν αυτή πήγαινε, εγώ μπουσουλούσα πνευματικώς. Όταν εγώ ξεκίνησα κι άρχισα να  πηγαίνω, αυτή ήδη ερχόταν.  Αν ήμουν εγώ ο μεγαλύτερος, θα ήταν πιθανόν διαφορετικά, κάπου θα βρισκόμασταν. Πιο γρήγορα εκείνη, πιο αργά εγώ, στη μέση η συνάντηση.

Αλλά έλαχε να βγει αυτή πρώτη. Βασίλισσα, αφεντικίνα, για τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ποιος να της το 'λεγε, το "κακό" που τη βρήκε!! Γεννήθηκα 4 χρόνια μετά εγώ κι απάνω που είχε καλομάθει στις περιποιήσεις, της είπαν "ξέρεις θα έχεις κι αδερφάκι".😅😳

Άμυνα, λέει, εκ πρώτοις. "Όχι, όχι δεν είναι δικό μας αυτό, κανονικά από τους γύφτους το πήραμε, να τους το πάμε πάλι πίσω". Δεν πιάνει!! Ξαναδοκιμαζει! Αν δεν μπορώ να τον ξαποστείλω, να τον ελέγχω τουλάχιστον! "Εσείς όλοι θα αγαπάτε εμένα κι εγώ θα αγαπώ το μωρό! Θα δίνετε όλα τα δώρα σε μένα και γω θα διαλέγω τι θα δίνω στο μωρό" Μεσάζων, Δερβέναγας, Νταβατζης. 

ΟΚ, δεν προχώρησε κι αυτό. "Θα τον πάω στο σύνδρομο Στοκχόλμης, να με έχει ανάγκη ακόμα κι ως αιχμάλωτος", σκέφτηκε. "Πειθαρχικό μέσω ταπείνωσης". Με έβαζαν στη μέση και μο έβαφαν το πρόσωπο με κραγιόν, με μάσκαρα, με σκιές ματιών. Μια μέρα που τις πήρε πρέφα ο Σάκης, έγινε της τρελής! Πιο μετά παίζαμε (μου επέτρεπαν να παίζω μαζί με τις φίλες της) παιχνίδια του στυλ, εγώ ήμουν ο υπηρέτης και τις σέρβιρα. Με πετσέτα στο χέρι, σαν γκαρσόνι σε ακριβό ξενοδοχείο. Ή ήμουν ο μάγειρας στο ακριβό εστιατόριο και τις μαγείρευα. Ωραία πράγματα! Η πλάκα είναι ότι κι εγώ χαιρόμουν! Το απολάμβανα! Μου έδιναν σημασία. Σύνδρομο Στοκχόλμης κανονικά!

Αργότερα την ξαναγνώρισα ως πολύ κοινωνικό πρόσωπο, περσόνα με επαφές. Έκανε μυθικά πάρτυ στο σπίτι μας, με δίσκους βινυλίου, με Χρυσή δισκοθήκη και σλόου χορούς. Κυριακή απόγευμα μαζεύονταν και έβλεπαν πυρετό της δόξας, το Λίροϋ το χορευταρά. Κιχ εγώ! 

Είχε επιτυχίες, όχι χαζά! Έβγαινε, τη ζητούσαν από παντού, αγαπητή, μέσα σε όλα, ρούχα, λούσα, μαγαζιά, νύχτα. Και μην ξεχνάτε, όλα αυτά κάτω από τη μύτη του Σάκη. Του μπαμπά μας. Του Κέρβερου, του Βεληγκέκα. "Να με μια φίλη βγήκα, να ήταν και ο μπαμπάς της Φιλίτσας μαζί, όχι, δεν καπνίζω φυσικά, ποτό;; Θα αστειεύεσαι φυσικά". Μια 1900, μια στη folle-nuit. Κι άλλα που δεν ξέρω, δεν πήρα μυρουδια (ούτε εγώ ούτε κι ο Σάκης μάλλον!!) Και που ίσως καλύτερα που δεν τα ξέρω!!🤣😝

Εγώ αφελής και ακοινώνητος, αγάμητος, μάζευα χαρτζιλίκι από γιαγιάδες και θείους. Τι να τα κάνω; Αφού δεν έβγαινα έξω! Ερχόταν το κορίτσι μας "μου δανείζεις 20, 30, 50, 100, 500".  Είχαμε και υποτίμηση της δραχμής κάποια στιγμή, θυμάστε; Κι εγώ της τα "δάνειζα". Σπάνια μου τα γύριζε πίσω, κυρίως τα ξεχνούσα. Χαλάλι, δεν πειράζει, έλεγα.

Στις περιπέτειες των πανελληνίων εξετάσεων και των δυο μας, ήδη φάνηκε το πρώτο χάσμα, το πρώτο σχίσμα. Αυτή φοιτήτρια, με όλη τη ζωή της Θεσσαλονίκης, νύχτα και μέρα, κι εγώ στο "ενδιάμεσα", μια Κατερίνη και μια φροντιστήρια έκθεσης στο Γιαννέλο, μια λίγο κτηνιατρική με το Ζώη, μια πίσω με το Θοδωρή. Θυμάμαι κάνα δυο συναυλίες, που βγήκα με τους φοιτητές, γουάου, δυο επίπεδα πάνω, η μια ήταν στο Καυταντζόγλειο, να ακούσουμε τα Λάτιν του Νταλάρα και η άλλη ήταν.......χμμμ, δε θυμάμαι!

Το (μικρό) πρόβλημα άρχισε όταν μετακόμισα επίσημα και ήμασταν τρόπον τινά συγκάτοικοι. Εκεί σαν να γνώρισα μια άλλη αδελφή. Μια άλλη γυναίκα. Με τα "δύσκολα" της, με ιδιοτροπίες, με άγχη, με κλάματα και κλείσιμο στην τουαλέτα, πριν να δώσει μαθήματα στην εξεταστική, με πάρτυ και μεγάλες παρέες (ξανά!)----την παρατηρείτε τη ζήλεια μου, υποθέτω!----- με ταξίδια Εράσμους, με εμπειρίες και "προχώ" καταστάσεις, με γκρίνιες για το καθάρισμα του σπιτιού, με μια γενική δυσ-χημεια.

 Δε λέω, είχαμε και τις ωραίες μας στιγμές, όταν της άφηνα στην πόρτα ποιήματα του Δροσίνη, ή της έστηνα μεγάλο παιχνίδι μες στο σπίτι για να της δώσω το δώρο της. Ή όταν μας έπιανε η αυτολυπηση, το Selbstmitleid, που θα μείνουμε μόνοι στη ζωή και κανείς δε θα μας θέλει. Είχε στιγμές πλάκας, όλα όχι τόσο πολλές, που να χτιστεί μια στέρεη σχέση μεταξύ ίσων.

Εκεί κάπου προέκυψε το μικρο-πρωτο μπαμ. Μετά ακολούθησαν μετακόμιση, σχέση δική μου, σχέση δική της, αρραβώνας δικός μου, αρραβώνας δικός της, στρατός, γάμος δικός μου........και τέλος. Από μαλακία δική μου, πολλή μεγάλη μαλακία δηλαδή, κολοσσιαία μαλακία, να τα λέμε κι αυτά, έκοψα κάθε δίαυλο επικοινωνίας, ανατίναξα κάθε γέφυρα, που θα μπορούσε να μας επανασυνδέσει. Κι αυτό για χάρη της πρώην συζύγου. Χοντρή μαλακία!!

Και μετά...........ένα κενό. Ένα κενό δέκα χρόνων περίπου, συν/πλην.

Ακολουθεί το τσάκισμα , το μπαμ, η πτώση χωρίς αλεξίπτωτο, η σφαλιάρα και η γροθιά στα αρχίδια.

Μετά οι συγνώμες και η προσδοκώμενη επανένωση. Να μη λέω χαζά, δεν περίμενα να με ξαναδεχτεί σαν αδελφό ξανά, έχουμε ακούσει κι έχουμε ιστορίες για αδέλφια που δεν ξαναμίλησαν ποτέ, για ομηρικούς καυγάδες για ένα στρέμμα γης.

Εδώ έδειξε η αδελφή μου το μεγαλείο της ψυχής της. Όχι απλά με συγχώρησε και με ξαναδέχτηκε, αλλά μου έδειξε και ότι όλο αυτόν τον καιρό με νοιάζονταν, ρωτούσε για μένα, να μάθει, έστελνε δώρα για τα παιδιά. 

Κι αυτό έκανε (και ακόμα κάνει) την ντροπή μου πιο μεγάλη. Σε ποια τρύπα να χωθώ, πού να κρυφτώ! Αλλά και πάλι, vergeben/vergessen. Πάμε για άλλα, πάμε μπροστά!

Έκτοτε, από το 2012, δεν υπάρχει σχεδόν μέρα που να μη μιλάμε μια δυο τρεις φορές, που να μην τη σκέφτομαι, να μην της κάνω πλάκα, να μην τη νοιάζομαι, πώς είναι, πώς την παλεύει στο εξωτερικό, πώς ξαναβρίσκει τον εαυτό της ως μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη γυναίκα, τροφός και φροντιστής, ψυχολόγος και all-around Player στα κοινωνικά. 

Ως κομπλεξικός μικρός αδελφός, εννοείται ότι την έχω στην σκληρή κριτική. Αλλά είναι και ο σεβασμός μου για το άτομο της τόσο μεγάλος που ξεπερνά κάθε μικρότητα. Την παραδέχομαι, της βγάζω το καπέλο!

Και θα εξηγήσω γιατί κι ας ακούγεται αλλαζονικό: δεν της το είχα! Δε μου φαίνονταν ότι θα τα έβγαζε με το μυαλό της πέρα, εξαιτίας της κοινωνικότητας της,πίστευα ότι θα χάνονταν σε ένα λούσο και χορό. 

Κι όμως η αδελφή μου έκανε την ανατροπή, μετά ακόμα κι από πενήντα αλλαγές στο χρώμα των μαλλιών της, έβγαλε μια ωριμότητα ζωής, μια πατώ-στα-πόδια-μου στάση ζωής, ξέρει ποια είναι, ξέρει τι μπορεί, δε μασάει, δε μάσησε δηλαδή πότε της, κοιτάει τον κάθε μισαλλόδοξο στα ίσα, δε θα χαρίσει σε κανέναν κερατά, θα διεκδικήσει το δίκιο της, απέναντι σε κάθε αλλαζονα κι άδικο άντρα/γυναίκα, Έλληνα/Σουηδό/Γερμανό, δε θα χαρίσει κάστανα σε κανέναν, ούτε θα λυγίσει σε καμία περίπτωση, θα φάει τον καθένα που θα πάει να πειράξει την οικογένεια, ούτε μύγα στο σπαθί της, που λένε, σα λέαινα θα κατασπαράξει τον οποιοδήποτε που θα πειράξει έστω και τρίχα από τα παιδιά της, είναι μεγάλη γυναίκα, μεγάλη σε ηθικό ανάστημα, μεγάλη σε μεγαλείο και μεγάλη σε αντοχές/ανθεκτικότητα και υπομονή. Έμαθε στα χρόνια, να μην απαντά στον πρώτο χρόνο, να μη χτυπά στην πρώτη επαφή, να ελέγχει το παιχνίδι, όπως ξέρει αυτή καλύτερα, είναι η ισχυρότερη γυναίκα πίσω από τον ισχυρό άντρα. Αν οι συνθήκες ήταν κάπως αλλιώς, θα κυβερνούσε μια πόλη, μια πολιτεία, μια χώρα. Το πιστεύω ακράδαντα.

Αδελφή, δε λέω άλλα! Θα σε ξεγελάσω όμως, ώστε να μη διαβάσεις αυτήν την ανάρτηση άμεσα, θα την κρύψω κάπου στις παλιές, για να μη σε πιάσουν κλάματα. 

Αλλά να ξέρεις, ότι δεν υπάρχει μέρα που να μη σκέφτομαι, πόσο τυχερός είμαι που είσαι στη ζωή μου, πόση ευλογία έχω που σε ξαναβρήκα, που με ξαναδέχτηκες. Η φωνή σου είναι εδώ και χρόνια μουσική στα αυτιά μου, γαλήνη στην καταραμένη ζωή μου.

Μακάρι να  μπορώ να κουβαλήσω εγώ το σταυρό σου . Μακάρι να έβρισκε εμένα αντί για σένα. 

Μαζί.

Εγώ. Μίσος κι αγάπη, φροντίδα και περιφρόνηση

Τα 'πανε ξένοι, δικοί μας ξένοι.

Τα 'πανε και δικοί μας, καταδικοί μας. Οι δικοί μας οι κατάδικοι, οι καταδικοι μας!

Το εγώ υπήρξε πρώτο, αυτό αγαπάς κι αυτό μισείς. Κλαις για τον άλλο, αλλά δεν ξέρεις ότι για σένα κλαις. Αγαπάς τον άλλον, εσένα αγαπάς. Κι όταν μισείς τον άλλο, όμοια εσένα μισείς. 

"Umsonst" Gustav Sack

Es hilft dir nichts, du bist dir ewig gleich,

und wenn du auch in jede Pfütze rennst

und dich mit jedem Lumpen Bruder nennst,

es hilft dir nichts, du bist doch rein und reich

und bleibst in deiner Pöbel-Trunkenheit,

in deinem schmerzlichen Dich selbst Verachten

und deinem aberwitzigen Narrentrachten

ein goldnes Rad im Spiele der Notwendigkeit.

 «Πρόσθεσις» Κωνσταντίνος Καβάφης

Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.

Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —

που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)

που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί

απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό

δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.

"Ο εαυτός μου"  Άκης Πάνου

Απ’ τους πολλούς μου φίλους κι απ’ όλους τους δικούς μου

όπως ο εαυτός μου δε μ’ αγαπάει κανείς

είμαστε ένα πράγμα μια σκέψη και μια ζήση

και δε θα μ’ αγαπήσει όπως αυτός κανείς

Ο πιο καλός μου φίλος ο πιο πολύ δικός μου

ο ποιο πολύ δικός μου είναι ο εαυτός μου

ο πιο καλός μου φίλος είναι ο εαυτός μου

Απ’ τους πολλούς εχθρούς μου που με μισούνε τόσο

μόνο τον εαυτό μου φοβάμαι αληθινά

αυτός μονάχα θέλει να με καταδικάσει

και για την ίδια πράξη να δικαστώ ξανά

Ο πιο κακός εχθρός μου ο πιο κακός του κόσμου

ο πιο κακός του κόσμου είναι ο εαυτός μου

ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτός μου

Ο πιο καλός μου φίλος κι ο πιο κακός εχθρός μου

είναι ο εαυτός μου είναι ο εαυτός μου

Ο πιο καλός μου φίλος κι ο πιο κακός εχθρός μου

Systemsprenger

Δυνατή ταινία. Το να πεις "συγκινητική" ή "με τάραξε" είναι λίγο.
Στην αρχή το είχα καταλάβει, όπως το πλάσαραν. Δηλαδή ότι μιλάει για προβληματικά παιδιά,τα οποία "ανατινάζουν "το σύστημα. Για ανένταχτα παιδιά, για παιδιά με ψυχικές ασθένειες, με νευρολογικά άγνωστα σύνδρομα, για αυτά τα "κάτι έχει το παιδί, αλλά δεν ξέρουμε τι", για τους παρίες, για αυτά που δεν μπορεί να βρεθεί λύση, που επειδή η οικογένεια ως κουκούλι απέτυχε, έχασαν κάθε ευκαιρία ένταξης κι αποδοχής στο σύστημα.

Μετά που την ξαναείδα την ταινία, κατάλαβα!

Είναι το σύστημα που "ανατινάζει" αυτά τα παιδιά, τα διαλύει και τα καίει. Ένα σύστημα που φτιάχτηκε για να υπηρετεί νόρμες και αποδέκτες φόρμουλες ανατροφής παιδιών. Είναι τα παιδιά Ausreißer (βλέπε και αντίστοιχο ποστ), που δεν κολλάνε στο κάδρο του συστήματος, οι τιμές που θέλεις να τις σβήσεις, να τις εξαφανίσεις, για να μη σου χαλάσουν το αποτέλεσμα και γενικά τη στατιστική.

 Το σύστημα μπλοκάρει όταν συναντά τέτοια παιδιά, είναι ένα αναμμένο φυτίλι στα θεμέλια. Ή καλύτερα είναι σαν τη φωτιά, που την αντιμετωπίζεις με φωτιά. Την πυρκαγιά, που αφού καίγεται μόνη της (και μέσα της), θέλεις να την περιορίσεις, να μην κάψει κι άλλες εκτάσεις. Οπότε βάζεις μια φωτιά επιπλέον, προληπτικά, ελεγχόμενη, καις τα γύρω γύρω , να μην υπάρχει "τροφή" κι οξυγόνο κι έτσι να την "πνίξεις", να την αφήσεις να σβήσει μόνη της.

Να καεί, πριν κάψει κι άλλο το δάσος της κοινωνία. 

Έτσι καθόμαστε και βλέπουμε (χαζεύουμε, λέμε στα ελληνικά!) ένα παιδί να καίγεται, χωρίς να μπορούμε ή χωρίς να θέλουμε να βοηθήσουμε. 

Η οικογένεια του δεν μπορεί ή δε θέλει, ένας αλκοολικός/ναρκομανής ή βίαιος ή αδιάφορος ή όλα μαζί Πα-τέρας, 

μια αλκοολική/ναρκομανής ή βίαιη ή αδιάφορη ή αδύναμη ή ενοχική ή οτιδήποτε Μάνα

Που οι Αρχές τους παίρνουν την επιστασία/φύλαξη/ανατροφή του παιδιού, για να το "γλυτώσουν"!! Και που το δίνουν σε άλλες οικογένειες, άγνωστες ή ακόμα πιο εχθρικές, ή το βάζουν σε ιδρύματα/δομές, σα φυλακές, σαν πάρκινγκ παιδικών ψυχών κι ο,τι βγει! Οι ειδικοί παιδαγωγοί, που μπρος στα συγκεκριμένα παιδιά θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά, "Ανεπίδεκτο" θα πουν, ή irreparabel!!

Είναι πολλά αυτά τα παιδιά, είναι πολλοί αυτοί οι γονείς, είναι όμως ένα και το αυτό σύστημα. Το οποίο το ανατροφοδοτούμε, με συμπεριφορές  "Γαία πυρί μειχθήτω". Ξεχνάμε όμως ότι η φράση ξεκινάει "εμού θανόντος"!!!!!

Αυτή η ευαισθησία μου με τα παιδιά, δυστυχώς, το ομολογώ, δε βγαίνει σε καλό! Θα κουβαλάω πάντα τα λάθη και τις αδυναμίες στην ανατροφή ενός τέτοιου φυτιλιού, ενός Ausreißer. Δεν μπορώ γιατί ίσως δε θέλω και δε θέλω γιατί βλέπω ότι δεν μπορώ. Αλλά πρέπει (νάτος πάλι ο Καντ!)

ΥΣ: Η κοπελίτσα παρεπιπτόντως που έπαιξε στην ταινία το προβληματικό παιδί, έπαιξε και με τον Τομ Χανκς σε ένα ιδιότυπο γουέστερν του Νετφλιξ, κωφάλαλο, αλλά που στο τέλος δικαιώνεται. Υποψήφιο για Όσκαρ β' γυναικείου ρόλου, δεν το πήρε, αλλά άνοιξαν οι πόρτες του Χόλλυγουντ διάπλατα!

Υπερ-Ρασούλης

 https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/03/blog-post_502.html?m=1

Είναι φευγατος, ήταν φευγατος, Περασε με ορμή, σάρωσε. Έδωσε ένα στίγμα, έγραψε, είπε.

Η σχέση με τον Όσο γνωστή. 

Αλλά με τον Γκουρτζίεφ; 

"......βυθώντας τ' απαράμιλλου Γκουρτζίεφ τ' άγιο ψέμα....."

Τι είπε πάλι; Τι ήθελε να πει; Πόσο Esoteriker ήταν ο Georges Gurdjieff? Το Άγιο του ψέμα. Η δική του/τους ουτοπία. Ζήσανε τις τρελές τους ημέρες, μέχρι τέλους. Κοιμήθηκαν δίπλα στις Πυραμίδες, ενοιωσαν τον Ακενατόν πατέρα και υιο.  

Η φιλοσοφία ήταν μες στην τρελα του, στην παρανοϊκή του κανονικότητα ή εγινε η τρέλα, η άρνηση της πραγματικότητας ,η φιλοσοφία της ζωής του; Γι'αυτό αγαπούσε τους υπερρεαλιστές, τον Άκη Πάνου π.χ. 😉

Ώπα, να και τα Emoji σε ποστ για τον ΜανΡας!

Η συνέντευξη είναι καλή, διαβάστε την. Εμένα μου είπε καινούρια, άγνωστα  πράγματα. 

Αν μου έρθει κάτι έξυπνο, θα επανέλθω στην ανάρτηση, το υπόσχομαι.

Die Ist-Analyse

 Der Soll-Ist Vergleich. 

Wirtschaftlich gewährt ist die Abweichungsanalyse, zwischen den geplanten und den tatsächlichen Ergebnissen. Sie führt dazu, dass jede Idee, jedes Produkt, jedes Verfahren, bevor sie umgesetzt und etabliert werden, vorher kontrolliert und analysiert werden müsste, in einer Art von  Probe. Die Gegenüberstellung zwischen gesammelten Fakten und auf Modellen-basierten Prognosen benötigt eine neutrale Sicht, eine unvoreingenommene Haltung. 

Die sogenannten Forschungsphasen bevor zB ein Medikament die Zulassung erhält. Es kann Jahre dauern, bis die Ergebnisse das Einmarken befürworten . Und es gibt einen guten Grund dafür. Risiko-Kosten.

Ok, verstanden? Genug Bullshit?

Tja, ergibt einen Sinn überhaupt? Mit anderen Worten.

Ist-Situation. Gegenwart unter dem Wahrnehmungsfilter der Vergangenheit. Die harte und bittere Wahrheit. Keine Rosarote Brille. The shithole you're in. Die Fakten lügen dich nicht an, angenommen dass sie sachlich interpretiert werden. Du kannst dich nicht immer verstecken....von dir selbst. 

Or to put it properly, as Rango did: No man can walk out from his own story. 

Die Ist-Situation spuckt dir ins Gesicht, haut dir eine Schelle und schreit an. "Wie bescheuert bist du denn? Merkst du es nicht?" 

Lasst uns abstrakt werden. 

Ich bin hier und jetzt, ich bin das Hier und das Jetzt. Wie kann ich mein Jetzt einschätzen, wenn sich der Prüfer des Gegenstandes  als derselber Gegenstand definiert? Man befindet sich in einer Geschichte ohne Ende, in einer reinkarnierten Kreisverkehr ohne Ausfahrt.

Und stellt sich die Frage: welches Benefit hab ich aus dieser Analyse heraus?

Wieder ins Persönliche. Meine Ist-Analyse wird von mehreren Aspekten gescannt. Aus dem Inneren (subjektiv), filtriert durch die Altersdemenz und aus dem Aussen durch die Widerspiegelung der fremden Gedanken. Eine neutrale Betrachtung gibt's jedoch nicht, all dies ist fiktiv und gleichzeitig  realer als man denkt. Realität ist nicht immer neutral.  Und aus dem Grund  entsteht die Diskrepanz, die Spaltung zwischen dem Aktuellen, Ist-Wert und dem Wunschdenken, Soll-Wert. 

Abgelenkt. Unpersönlich. 

Von meiner Ist-Analyse resultieren eher die negativen Auswirkungen obwohl mein Glas halb voll bleibt. Hätte, hätte, Fahrradkette, και τα τοιαύτα. Meine Kapitel hatten die positiv bewerteten Seiten und plötzlich kam die Änderung. Diese Wende schmeckt mir bis zum heutigen Tag bitter. Mein Ist-Wert langweilt mich, träume noch auf meinen Soll-Wert. Es fühlt sich an, wie eine Zeitschleife, ein Time-Loop. Mein Gegenwart sollte nicht meine Zukunft sein, wenn ich in der Vergangenheit schwebte, entfaltete sich mit einer kräftigen Trägheit. Ich könnte nicht anders, es riß mich mit. Die Synchronizität sozusagen. 

Aber das ist ein anderer Post.

You can call me Joker.

 Man is not the creature of circumstances, circumstances are the creatures of men.

Benjamin Disraeli.

Παπαριές κυρ Ντισραέλι μου! Μας τα πε κάνα δυο αναρτήσεις πιο κάτω ο μπάρμπα Γιούνγκ. Όσο δε μας φτιάχνουν οι περιστάσεις, άλλο τόσο δεν είμαστε εμείς οι δημιουργοί των περιστάσεων.

Είδα τον Τζόκερ, ταινία του 2019, προ κορόνα εποχή. Όσκαρ για το Φοίνιξ! Ο τύπος το άξιζε πέρα για πέρα! Το υποσυνείδητο μας, η συλλογική μας ανάδρομη μνήμη και ο ορισμός της εντροπίας, σε ένα πακέτο βίας και αυτοδικιας. 

Η απόλυτη μεταμόρφωση ενός Άρθουρ Φλεκ στο γνωστό τέρας. Η ψυχοπαθολογία ως αθώα βάση κι έναρξη μιας πορείας, που την τσάκισαν στο ξύλο, την ποδοπατησαν, την κλωτσοπατησαν, την εξευτέλισαν. Και ποια ψυχοπαθολογία δηλαδή; Ένα παθολογικό γέλιο, ασυνάρτητο, άκαιρο. Κι αυτό ως μηχανισμό άμυνας, ένα ξόρκι σε παλιά τραύματα, αβάσταχτα κι ανυπόφορα. 

Ενας κλόουν 🤡, ένας καραγκιόζης που γελάει χωρίς να θέλει, γιατί δεν μπορεί να κλαψει, δεν μπορεί και δε θέλει να κλάψει, πρέπει να να δείξει μια χαρά, μια ευτυχία. 

Και τον έκαναν κουρέλι, του πήραν τα πάντα, τη μάνα, τον πατέρα, την ερωμένη, τη δουλειά, τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά της επαφής. 

Στο μυαλό μου ήρθε η Παραγγελιά. Το μακρύ Ζεϊμπέκικο για τον Τζόκερ. 

Όχι κυρ Ντισραέλι μου, δε φτιάχνει Ο ανθρωπος τις γύρω καταστάσεις του, άλλοι άνθρωποι φτιάχνουν τις καταστάσεις και αυτές είναι που δημιουργούν (ή καλύτερα επανεφευρίσκουν) τον άνθρωπο και το μεταμορφώνουν στο τέρας, που έτσι κι αλλιώς έκρυβε μέσα του. Ένα τέρας με παθολογικό γέλωτα. 

Όλοι μας θα βρούμε τις δικαιολογίες μας, ακριβώς όπως ο Τζόκερ. Τα ελαφρυντικά βέβαια μετράνε για τη μείωση της ποινής, όχι για την αθώωση! Ένοχος  ο κάθε Τζόκερ ανάμεσα μας, αλλα με κάπως μειωμένη ποινή. Όλοι όμως οι Τζόκερ θα πρέπει να το πληρώσουν, να εκτίσουν την ποινή, με άλλοτε άλλη μορφή. Κάποιοι θα την πουν "ατυχία στη ζωή", άλλοι θα φύγουν νωρίς, άλλοι θα δουν τους αγαπημένους τους να φεύγουν πρώτοι, άλλοι θα τα χάσουν όλα και θα πρέπει να ξαναρχίσουν από το μείον. 

Θα θυμούνται όμως οι Τζόκερ μέσα μας ότι κι εμείς σφαξαμε κάνα δυο τρεις τέσσερις; Θα θυμούνται το αίμα που κυλούσε από το μάτι; Θα κρατάνε το περίστροφο σα φυσική προέκταση του χεριού; Θα γελάνε κάτω από το φως του σεληνόφωτος; 

Ένας αμνός ήταν ο Τζόκερ. Λύκο τον έκαναν οι συνθήκες. 

Φοβού τον επίκτητο λύκο, φοβού το Γενίτσαρο. 

Carl Jung Synchronizität

 Bis du dem Unbewussten bewusst wirst, 

wird es dein Leben steuern und du wirst es Schicksal nennen . 

Mehr dazu darf man nicht sagen, sonst explodiert der Moment. Synchron!

Δος μοι τούτον τον ξένον

 Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας

και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν

τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος

προσήλθε των Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:

«Δος μοι τούτον τον ξένον,

Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.

Δος μοι τούτον τον ξένον,

ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:

Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι

και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα

αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω».

Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον

ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,

ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη,

κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι

ζωήν αιώνοιν και το μέγα έλεος.

Πρέπει να πάω στο Άγιο όρος. Πρέπει να βρω τον πατέρα Ανανία. Πρέπει να μου μιλήσουν. Πρέπει να πάρω πίσω τούτον τον ξένον.

Ένα λάθος

 Learning by doing mistakes. Λένε. 

Errare humanum est. Είπαν. 

Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου. Οι δικοί μας το έγραψαν αυτό.

Η λέξη είναι από μόνη της ...ένα λάθος.  Ενώ πηγάζει από το ρήμα λανθάνω, κάπου έκανε λάθος κι έχασε το νι.  

Το λανθάνω βέβαια σημαίνει παραμένω κρυμμένος, δε γίνομαι αντιληπτός, όπως η λανθάνουσα αρρώστια (στα αγγλικά latent, στα γερμανικά latente) ή λανθάνουσα μνήμη (cache memory).

Άσε με να κανω λάθος.  Όχι λάθη, μόνο λάθη. 

Mea culpa. Ουδείς αλάνθαστος.

Ο Οσσο, ο γκουρού που μύησε το Ρασούλη στη βουδιστική κοσμογονία, κατά κόσμον Μπαγκουάν Σρι Ραζνίς του είχε πει:

"δεν υπάρχει κάτι σαν την αμαρτία. Μόνο λάθη, σφάλματα. Δεν υπάρχει καταδίκη. Το λάθος μπορείς να το διορθώσεις. Είναι απλό." 

Apropos σφάλματα.

Σφάλλω: κάνω κάποιον να πέσει, ρίχνω κάτι. Αλλά και παραβιάζω τον ηθικό κανόνα.

Ένα σφάλμα έκανα, πρέπει να το ξεχάσεις. Ένα μόνο; 

Ποιος είναι ο ασφαλής; Εσφαλλες κύριε; Θα πληρώσεις! 

Και το πληρώνω, εδώ και χρόνια. Πέντε για την ακρίβεια. Μα μπορείς να το διορθώσεις, είπε ο Όσσο, είναι απλό. Λέει ο γκουρού. 

Το λάθος βέβαια είναι ζωντανός οργανισμός, αναπνέει, βρυχάται, ξυπνά και κοιμάται, μεγαλώνει, βγάζει πλοκάμια, γεννοβολά κι άλλα λαθάκια, μικρά μικρά, αλλά μεγαλώνουν κι αυτά. Πού όταν τα βλέπεις, δε σου μοιάζουν για λάθη! Δεν μπορεί, λες. Όχι και λάθη! Βαθειά όλοι το ξέρουν και το βλέπουν. Το ερμηνεύουν απλώς ως μη -λάθος ή ως δικαίωμα στο κάπως-λάθος. Ίσως, λένε οι αισιόδοξοι, να κάνω δύο λάθη, ώστε να ισοφαρίσουν το ένα το άλλο και να γίνουν Πάτσι. Όπως τα δύο αρνητικά που μας κάνουν ένα θετικό!

Λάθος! Μέγα Σφάλμα! Ή λατινικά (που έκοψαν το σίγμα από μπρος!) Fallo, fallere, στα νεοιταλικα falso (φάλτσο, που το πήραμε ως αντιδάνειο). Οι Γερμανοί το λένε falsch!!!

Ενός κακού (λάθους) μύρια έπονται. Φαινόμενο καταρράκτης, ντόμινο! Μας πήρε η μπάλα. Το παν είναι να μην κάνεις το πρώτο λάθος, μετά ξεφεύγει και δεν γυρίζει πίσω. Στο σκάκι η λάθος κίνηση θα σου στοιχίσει όλη την παρτίδα, αν ο άλλος δε σε συγχωρήσει ή είναι απρόσεκτος. Δεν την παίρνεις πίσω αυτήν την κίνηση. Το 'πιασες το ξύλο, πιες τουσέ, πιες ζουέ. Τι να κάνουμε τώρα; Ας πρόσεχες!

Είπαμε, τα λάθη πληρώνονται. Και φαίνονται, δεν τα κρύβει και δεν τα ξεπλένει τίποτα. Και μετά τη διάπραξη του λάθους, έρχεται αυτό το "να το διορθώσω, να το ξαναφτιάξω πάλι, να γίνει όπως πριν". Λάθος στο λάθος, δηλαδή. Για να γίνει θετικό. Η πληγή που πας να επουλώσεις. Το κόκκαλο που έσπασε. Και μετά μένει η ουλή, ο πώρος. Να πονάει κάθε φορά που αλλάζει ο καιρός. Να σου θυμίζει το ανώφελο της προσπάθειας. Το κρίμα κρίνεται κι ο αίτιος ευθύνεται. 

Παρασύρθηκε. Τον παρέσυρε το ρέμα. Δεν ήξερε (ήξερε και παραήξερε δηλαδή!), δε ρώταγε; Βιάστηκε. Και σκόνταψε. Σηκώθηκε, σκούπισε τα αίματα, τίναξε τη σκόνη. Μέγα σφάλμα, είπε. Και συνέχισε. 

Να κάνει λάθη. 

Καλέ μου Μουσαφίρη, πόση πίκρα!

 Δεν είμαι δα κι ο καλύτερος άνθρωπος, αλλά μ'αρέσει να το φαντασιώνομαι! 

".... γιατί μου έχουν κάνει τη ζωή μου μια μιζέρια, γαμω το στανιό μου....."

Μ'αυτό το παράπονο θα φύγω! Έφταιγα, δεν έφταιγα.

Mit gutem Beispiel voran. Anständig bleiben.

 Tun. Nichtstun. Alles auf sich zukommen lassen. Sich entscheiden. Keine Entscheidung treffen zu können. Unentschieden. 

Eigene Faulheit rechtfertigen. Passiv. Passiv-aggressiv. Trägheitsgesetz. Beweglich und flexibel.

Unbeweglich, gefesselt. Stillgestanden.

Verkommen. Entgeistert. Alles eine Erziehungssache. Die Naivität. Hans im Glück.

Tod. Ich sterbe. Alle sterben. "Meine Familie ist am Himmel". Geht's nur um das Vermächtnis?  Davor, danach. Das Inzwischen. Hat er anständig gelebt?

Das gute Beispiel. Das schlechte Beispiel. Du redest so oft von Generationen, du bist vorbei. War nur Pech?

Recht, unrecht. Hier und da. Will er, will er nicht. Er versucht, er versucht immer und immer wieder. Es ändert sich ja nicht.

Die Kranken um sich, die Kranken und Unheilbaren. Die Spinner. Die Anstalt. 

Man hat noch viel zu sagen, man macht sich trotzdem mundtot, keine günstige Zeit für Beichten. 

Der Kummer nagt an ihm. Die Explosion, was ist denn mit ihm los? Das Augenlid flattert und zuckt dauerhaft. Er kennt sich mit Psychosomatik aus. 

Die dritte Person ermöglicht die Distanzierung, die Unschuld. "Es war tatsächlich jemand anderer"! Ich wohne woanders. Das Ganze hier rührt mich nicht mehr. 

Es wird bestimmt bald eine Lösung geben. Erlösung. Katharsis. Schlaf. Never-never Land. Die Natur findet stets den Weg.

Ich gähne schon. Und mir wird's langsam kalt, innerlich. Hauptsache heroischer Exodus! Mit gutem Beispiel voran, damit  irgendwelche Kinder von mir es nacheifern.

Reductio ad hominem. 

Όλα είναι τρύπες

Όλα είναι τρύπες. Μια τρύπα στο νερό, που λένε.

 Καθετί που κάνουμε. Καθετί που είμαστε, όλα τρύπες, κενό. Γύρω γύρω λίγη ουσία, αλλά στο κέντρο διάτρητοι!

Τρύπες έχουμε στη μνήμη, τρύπες στη γνώση μας, τρύπες στη συνείδηση, τρύπες στα μυαλά, τρύπες στην καρδιά.

Προσπαθούμε να γεμίσουμε τις τρύπες, έστω να τις καλύψουμε, με ο,τι βρίσκεται εύκαιρο.  Με επιφανειακές λύσεις, με πασαλείμματα.  Κάνουμε αυτό που μπορούμε, για να μη δουν οι άλλοι τις άδειες εσοχές μας. Θα βάλουμε αφρό και σιλικόνη, να φουσκώσουμε με ψευτιές, να δείξουμε "συμπαγείς". Άλλοι στην προσπάθεια τους, θα ανοίξουν μεγαλύτερες τρύπες. Λίγοι είναι αυτοί που θα παραδεχτούν το κενό που βρίσκεται μέσα τους. Ακόμα λιγότεροι αυτοί που θα αγαπήσουν την άδεια, τρύπια σα σουρωτηρι, ύπαρξη τους.

Στη φιλοσοφία και στα υπαρξιακά, δεν υπάρχει βέβαια τέτοιο πράγμα, όπως μια τρύπα ή το κενό. Στο χώρο (και στο χρόνο) δεν μπορεί να υπάρξει η κενότητα, φύσει αδύνατο. Όπως και η σιωπή αποτελεί από μόνη της ήχο, τρόπο τινά, έτσι και μια τρύπα του μυαλού, περιέχει.....κάτι!! Η απουσία είναι πάντα μια διαφορετική παρουσία.

 

Σαν τα ελαττωματικά γονίδια ή τα ατελή ή και τα απόντα. Αφορούν παλαιότερες μορφές DNA γραφής, που αποσβέστηκαν με τον καιρό, επι-/ διορθώθηκαν. Απλά στις βιολογικές τρύπες, δε χρειάζεται να αντικατασταθεί και παραμένουν άδεια. Σα μια κύστη χωρίς περιεχόμενο, εκεί που αφαιρέθηκε ένας ιστός. 

Όπως όμως προείπα η φύση απεχθάνεται το κενό, που λέει και το λατινικό ρητό. Κι ως γνωστόν η φύσις μηδέν ατελές ποιεί μήτε μάτην, τάδε έφη Αριστοτέλης. Οπότε τι είναι αυτές οι τρύπες; Μη-ύλη; Παράλληλη - μη ορατή- εικόνα; Αυτό το κάτι, που υπήρχε πριν, αλλά βρέθηκε σε άλλο χωροχρονικό σύμπλεγμα, δίνοντας την ιδέα της τρύπας, αλλά ουσιαστικά .... είναι; Παραειναι εύκολη και παράλογα εύλογη λύση, υλικό πιθανόν για ταινίες και σειρές στο Νετφλιξ. Αλλά δε μας πάει παραπέρα.

Αν είναι όμως αλήθεια; τότε γιατί όλος αυτός ο κόπος; Γιατί να γεμίσουμε κάτι που είναι και υπάρχει; Γιατί να στεναχωριομαστε όταν αισθανόμαστε άδειοι, όταν ανακαλύπτουμε ότι η μνήμη μας είναι ουσιαστικά ένα ελβετικό τυρί, που οι τρύπες του μας κάνουν δυσλειτουργικούς και καθόλου"νόστιμους";

Γιατί απλά να μην τα αποδώσουμε όλα στη φύση και στη "σοφία" του Δημιουργού που σκέφτηκε αυτόν τον τρόπο, για να μας δείξει πόσο ατελείς είμαστε, στο πρώτο κι επιφανειακό επίπεδο;

Αν υποθέσουμε ότι οι τρύπες μας, τα κενά μας, οι άδειοι τόποι μας, που λέει κι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι η απόδειξη ότι κανείς δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μόνος του, κανείς δεν είναι όλον κι άπαν,

τότε τι πιο απλό να ενωθούν όλοι, να ενώσουμε σα να λέμε, να κολλήσουμε τις τρύπες μας, για να γίνουμε μια ενότητα και μια μονάδα, αδιάτρητη και συνεχής....

Το αποδεικνύει περίτρανα η κρίση με τον ιό. Ό,τι κάνει ο καθείς μόνος του, στο κόσμο και στο μέρος του, δεν μπορεί να κλείσει παρά μόνο μια δύο τρύπες. Για να μπούμε σε μια απυρόβλητη φάση, θα πρέπει να ενώσουμε τις τρύπες μας, τα κενά της ανοσίας μας κι αυτό που δεν καλύπτει ο ένας να το καλύπτει ο άλλος. Του Αφρικανού τα αντισώματα θα βοηθήσουν εκεί που του Ευρωπαίου αδυνατούν κι αμφίδρομα.

Δυστυχώς η φύση μας είναι εγωιστική, δεν μπορεί να ξεπεράσει το αντανακλαστικό της επιβίωσης, το "σώζων εαυτόν σωθητω".  Θα παραμείνουμε τρύπιες βάρκες στους ωκεανούς της αμνησίας και της αγνωσίας μας. Θα αδειάζουμε τα νερά στη θάλασσα αλλα θα εξακολουθούμε να βουλιάζουμε. Μια τρύπα στο νερό.  

Καλύτερα λοιπόν που γινόμαστε ανοϊκοί προς το τέλος της ζωής (μια τρύπα στη μνήμη που λέγαμε,) που τυφλωνόμαστε ή που κουφαινόμαστε, με κενά στις αισθήσεις, για να μην αισθανόμαστε αυτό που φοβόμαστε και ξέραμε από την αρχή.

 Ότι καλύψαμε για λίγο ένα κενό στο σύμπαν και ότι τώρα αποχωρούμε, δίνοντας πάλι στο κενό αυτό μια ευκαιρία να υπάρξει ξανά.

Ausreißer

 Was macht einen Ausreißer? Was ist damit überhaupt damit gemeint? In der Wissenschaft bedeutet einen Einzelwert, etwas das von den übrigen Werten, in auffälliger Weise abweicht. Eine Beobachtung, die von den übrigen Beobachtungen entfernt liegt.

In der normalen Sprache wäre ein Ausbrecher, ein Kind, das aus dem Haus weggelaufen ist. Völlig aufgeregt und gedankenlos. Ein Kind, das anders ist und wusste es nicht. Er muss sich davon machen, weil (wie in der Statistik) diejenigen, die mit dem Strom schwimmen, ihn ausschließen wollen.

Mir geht's darum, dass ich kein Ausreißer sein möchte, trotzdem stolpere immer auf solche.  Ich möchte immer "Go with the flow", mich nicht differenzieren. Und ich treffe immer wieder die abnormen Werte, lasse mich von denen mitreißen und assimilieren.

Bis zur Löschung. Wie bei der Klammerauflösung. Wir lösen uns gegenseitig auf. Und obwohl von zwei Negativen etwas Positives entstehen sollte, meine verdammten Ausreißer ziehen mich in die Unsichtbarkeit, d.h. war gar kein Negativer, war bloß der Outlier, der in die Masse zurück möchte. Zurück in die Herde.

Die Ausnahme hilft durch die Bestätigung der Regel. Ausnahmsweise.

Wir, die Ausreißer der Welt mögen keine Regeln, wir kommen mit anderen Ausreißern nicht aus. Wir sehen das Höllische in sie, es spiegelt wider.

Aber im Endeffekt ist es alles Statistik und wir sind nur Statisten. Die Statik des Systems. Solange das System nicht wackelt, nehmen wir die Rolle des Ausreißers in Kauf. The useful idiot, wie man sagt. Es muss irgendjemand sein.

Έχω Σάκη μέσα μου.

 Έχω ξαναμιλήσει για τον πατέρα μου, σποραδικά και με αφορμή κυρίως μουσικές, εδώ κι εδώ. 

Αλλά το θέμα που με απασχολεί εδώ και κάποια χρόνια είναι αυτή η μεταμόρφωση μου σε  ... Σάκη!  Δεν είναι μόνο η επιρροή, η επίδραση-γονιδιακή ή εξ'οσμώσεως- αλλά κυρίως αυτή η νομοτελειακή. Αυτή η διαστρέβλωση των ίδιων συστατικών σε κάτι αταβιστικό, σε κάτι αναπόφευκτο και υπόγειο. 

20% λέει η αδερφή μου, μόνο 20% είναι κατά τους βιολόγους η η επίδραση που έχουν πάνω στην ανάπτυξη της προσωπικότητας μας τα γονίδια των γονιών μας. Το υπόλοιπο είναι περιβάλλον και τυχαίοι παράγοντες (τυχαίες μεταλλάξεις;). Το περιβάλλον βέβαια εμπεριέχει αυτονόητα και τους γονείς μας, οι οποίοι όχι μόνο μας διαπαιδαγωγούν, ενεργά ή παθητικά, αλλά και μας παρέχουν τις πρώτες εικόνες, τα πρώτα παραδείγματα προς αποφυγή, προς μίμηση, τις πρώτες εύκολες ερμηνείες του κόσμου. 

Εντάξει, δε θα μαλώσουμε στα νούμερα! Τι 20, τι 30, τι 50, τι 80 τοις εκατό!  Το θέμα μας είναι τι σημαίνει για τον καθέναν από μας η σχέση με τον πατέρα του. Βιβλία, τόμοι και κεφάλαια έχουν γραφτεί, ταινίες, τραγούδια, πίνακες ζωγραφικής, μυθολογίες και έπη, για να μπορέσουν να εκφράσουν και ίσως να εξηγήσουν αυτό το φοβερό με το οιδιπόδειο που τραβάμε εμείς οι γιοί με τους πατεράδες μας, λόγω των μαμάδων μας.

Ας ξεκινήσω λοιπόν κι εγώ το δικό μου έπος! Δε θυμάμαι πότε άρχισα να σκιαγραφω τον πατέρα, αλλά θυμάμαι σίγουρα σε ποια κατηγορία τον είχα ταξινομήσει. Άγριος, σκληρός, βλοσυρός, λιγομίλητος, με βλέμμα που σκότωνε (ή σε έκανε να κατουριέσαι πάνω σου!). Χειροδίκησε σπάνια, μετρημένες στα πέντε δάκτυλα, αλλά τι πέντε!!!!!!

Το σίγουρο είναι ότι οι "αγαπησιαρικες" στιγμές ήταν λίγες, ή ήμουν μικρός και καταγράφηκαν μόνο στο θυμικό ή δεν ήταν πολλές κι αξιοπρόσεκτες . Σα γενική γραμμή πάντως, (εκ των φωτογραφιών, εκ διηγήσεων κυρίως υποκειμενικών, αλλά και δια ζώσης) ήταν καλός πατέρας. Καλός! Με τις γωνίες και τις άκρες του. Κι αυτόν αν το ρωτάγαν, τα δικά του απωθημένα θα έβγαζε για το δικό του πατέρα, με τους πέντε γιους.

Όποτε, μένουμε και ξεκινάμε ταυτόχρονα από αυτό το "Καλός". 

Κι εγώ καλός πατέρας ήμουν (και είμαι)!! Τελείως αντικειμενικά!! Από την αρχή που έγινα μπαμπάς, (κάποια χρόνια νωρίτερα απ'οταν έγινε ο Σάκης πατέρας) είχα την αίσθηση, ότι εγώ ήμουν σαφώς καλύτερο "μοντέλο" από το δικό του, πιο εξελιγμένο, πιο κοντά "στις φάσεις", με επαφή και με αισθητήριο, οξύ και ευαίσθητο. Ανεξάρτητα από τον πατρικό ρόλο, ήμουν σίγουρα πολύ καλύτερος στη συμπεριφορά απέναντι στις γυναίκες μου. Δε θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες, θα μπορούσα απλώς να αποδώσω αυτήν την ειδοποιό διαφορά στο υπόβαθρο/πλαίσιο της ανατροφής. Η εποχή που μεγάλωσε ο πατέρας μου, οι συνθήκες στο σπίτι, οι σχέσεις με τα αδέρφια του, το ανατολίτικο μοντέλο- άντρας/γυναίκα - που επικρατούσε στην οικογένεια άφησαν τα σημάδια πάνω σε κάθε σημείο του χαρακτήρα του. Να προσθέσει κανείς και τις δυσκολίες στην επαγγελματική του πορεία η στα χόμπυ του (διαιτησία, απασχόληση με αγροκτήματα κτλ) μπορεί να καταλάβει κανείς πού οφείλονται οι συχνές εκρήξεις του, ο αψύς και τραχύς τρόπος του, το ολιγομίλητο στις σχέσεις του, τα ψυχοσωματικά του και οι φοβίες του, τα γαμοσταυριδια του , το βλέμμα που σκότωνε, κτλ κτλ.

Εγώ από την άλλη, ένα παιδί μεγαλωμένο σε άλλες, πιο "βολικές" συνθήκες, παρασάγγας πιο άνετες και ευχάριστες, έφτασα εδώ τέλος πάντων που είμαι και έχω συχνά τον τελευταίο καιρό εκρήξεις, νεύρα, γαμοχριστοπαναγιες και τα τοιαύτα! Το γεγονός ότι συχνά πυκνά, ιδίως το πρωί που σηκώνομαι ή και λίγο πριν πλαγιάσω, κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και μουτζώνοντας τον, λέω: "Να, μαλάκα Σάκη!!" ίσως είναι κάπως επιφανειακό επιχείρημα, υπό την έννοια ότι μάλλον βλέπω στο πρόσωπο μου χαρακτηριστικά του πατέρα μου. Αν κι εδώ που τα λέμε, ούτε μουστάκι αφήνω, ούτε την ίδια φαλάκρα έχουμε.

Ξέρω τι είναι! Το βλέμμα. Δε θα το έλεγα βλέμμα απόγνωσης, αλλά βλέμμα "και να γύριζα το χρόνο πίσω , πάλι σκατά θα γίνονταν". Τρόπον τινά! 

Οι πορείες μας όπως ανέφερα είναι εξαιρετικά διαφορετικές, οι τρόποι αντίδρασης επίσης. Ίσως η τσαπατσουλιά και το αρπακολλατζίδικο μας ενώνουν, όπως και κάποια δεξιότητα στα χέρια, ο καθένας από τη μεριά του. Θα ρωτήσεις τώρα, πώς ταιριάζουν αυτά τα δύο, αρπακολλατζής αλλά επιδέξιος. Ρώτα εμάς τους επιδέξιους αρπακολλατζήδες, να σου πούμε!

Αυτός ήταν (και είναι) επιδέξιος σε μαστορέματα, από τα ηλεκτρικά/υδραυλικά μέχρι χτισίματα και κάθε είδους στήσιμο. Εγώ από την άλλη, σε τέτοια ζητήματα, μόνο αντίχειρες αριστερούς έχω. Αλλά στη δουλειά μου, όχι να το παινευτώ, αλλά........ Αυτό μου έχει μείνει έντονα στη μνήμη είναι εκείνη η βρισιά, όταν ήμουν μικρός και μου ζητούσε να κάνω κάτι, μια αγγαρεία, ένα χειρωνακτικό, να συνδέσω ή να λύσω, να βιδώσω ή να καρφώσω κάτι και δεν το κατάφερνα καλά, ή τουλάχιστον όχι όπως το ήθελε ή το φανταζόταν αυτός.

"Αμήχανε"!!!! "Αμήχανε, εε, αμήχανε"!!! Θυμάμαι που διάβαζα και Οδύσσεια στο σχολείο, όταν τον Οδυσσέα τον έλεγαν και πολυμήχανο. Όποτε εγώ πρέπει να ήμουν το εντελώς αντίθετο του Οδυσσέα.

Αυτό το "αμήχανος" μου είχε καρφωθεί για χρόνια. Του στραβού το δίκιο όμως να του το δώσουμε, κάπου το έβλεπε το πράμα και μου έλεγε "άσε παιδί μου, δεν κάνεις εσύ γι'αυτά, καλύτερα πήγαινε διάβασε, κοίτα να σπουδάσεις" και έκλεινε με το "βαρειά η Καλογερική".  Ίσως είχε και μέσα του τη δικιά του αμηχανία, όπως του την καταλόγιζε ο δικός του πατέρας και δεν ήθελε να τη δει πάνω μου και βρίζοντας με, την ξόρκιζε. Ποιος ξέρει! Πότε δε μιλούσαμε γι'αυτά! 

Παρένθεση: θα μπορούσα απλά να βάλω στη θέση αυτής της ανάρτησης, ένα λινκ με το έργο του Έριχ Φρομ " Αυθεντία και οικογένεια από κοινωνικοπολιτική άποψη" ή στα γερμανικά "Studien über Autorität und Familie" .......και ως eBook εδώ.

Αλλά έτσι δε θα είχα τη "χαρά" (sic) της αυτοψυχανάλυσης. 

Πού είχαμε μείνει; Ααα ναι! Στο "πότε δε μιλούσαμε για αυτά". Ακριβώς,πότε  δε μιλούσαμε, για την ακρίβεια ο πατέρας μου δε μιλούσε. Γύριζε από τη δουλειά κουρασμένος και ενώ περίμενα να τα πούμε, να μου πει,να το ρωτάω και να μου απαντάει, εκείνος σφράγιζε το στόμα του (ή έλεγε το θρυλικό "όταν τρώμε, δε μιλάμε") και μουγκα!! Με το τσιγκελι έπρεπε να βγάζω δύο τρεις λέξεις από το στόμα του! Ίσως γι'αυτό και να έγινα τόσο φλύαρος, ίσως γι'αυτό το λόγο να μιλάω τόσο πολύ με τα παιδιά μου. Για την ακρίβεια, με τα δύο πρώτα! Τα ζαλιζα στο μπλα μπλα, μιλάμε.

Αντίθετα, τώρα με τα δύο τελευταία, είμαι "σα το Σάκη". Μούγκα στη στρούγκα! Ή θα τους μαλώνω ή θα αποφεύγω την κουβέντα, ελληνικά ή γερμανικά. Να το πούμε, "μας κούρασε η ζωή"? Ας το πούμε! Ο Σάκης μέσα μου λοιπόν έχει νεύρα,  δε θέλει να μιλάει, όταν το κάνει βρίζει κι όταν δε βρίζει φωναχτά,βρίζει στα σιωπηλά. Αναθεματίζει και γαμοσταυριζει. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ο Σάκης μπορούσε και με σφιχτά τα δόντια να βρίζει και να καταλαβαίνει καποιος τι λέει. Εγώ αυτό δεν το καταφέρνω ακόμα. Το παλεύω όμως, θέλει εξάσκηση, δεν είναι απλό! 

Όσον αφορά τα άλλα "το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο" κτλ, No comment. Θα μας μηνύσει το σύμπαν, δεν είμαστε για τέτοια! Άλλαξαν οι εποχές, οι άνθρωποι (βαθειά μέσα τους) όχι! Ο κάθε ένας ψάχνει να βρει το τέρας μέσα του, το ζώο μέσα του, το Νεάντερταλ που δεν εκπολιτιστηκε. Κι άμα το βρούμε, όταν το βρούμε, διαπιστώνουμε ότι έχει τη μορφή των γονιών μας. Είναι εμείς δηλαδή. Άμα είσαι θρήσκος, αφήνεις να σε εξορκίσουν, αλλά βγαίνουν τα γονίδια από το μέσα σου; Η διαμόρφωση του χαρακτήρα (δεν) είναι σαν  κάποια εξίσωση με σταθερές και μεταβλητές, με τους αγνώστους συνεχώς να ετεροπροσδιορίζονται, χωρίς να σε ρωτάει κανείς. "Τα γεγονότα" που έλεγε και μια ελληνική ταινία με το Φωτόπουλο. 

Να μη χαθούμε όμως στο φροϋδικό δάσος, ας πιαστούμε από το δέντρο της διαίσθησης, διότι ως γνωστόν στα κοινωνικά όπως και στα πολιτικά, το ένστικτο είναι ανώτερο της ευφυΐας, so  Ernst Jünger.

Και το δικό μου ένστικτο, ανεπηρέαστο από ψυχολογικές θεωρίες, μου λέει: από τότε που μου σώθηκε η υπομονή, κάπου 8-9 (ίσως και λίγα παραπάνω) χρόνια, πάει-τελειωσε: Έγινα πιο Σάκης, απ'οτι φοβόμουν!! Πάει και η αυτοπαιδεια, πάει και ο πρότερος έντιμος βίος, πάνε όλα τα κουλτουριάρικα.

 Τελείωσε  η υπομονή μου, τελείωσε το λογικό, έμεινε μόνο του το θυμικό, ανεξέλεγκτο. Να σου ο Σάκης, από την πλαϊνή πόρτα!! Και να σκεφτεί κανείς, πόσο προσπάθησα να μάθω στα πρώτα παιδιά την αξία της υπομονής, τους το έλεγα αργά, σα μάντρα, "Υ--πο--μο--νή", για να ηρεμούν. 

Κι εδώ προσπάθησα, το έλεγα μέσα κι έξω, Geduld ist die Tugend des Glücklichen. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα, δεν αγοράζεται υπομονή ούτε λιανική ούτε χοντρική.

Ξανά στο Σάκη. Τα νεύρα και η υπομονή του είχαν σπάσει/ξοδευτεί λίγο πριν τη μετακόμιση, κάπου στα 50 του δηλαδή. Midlife-Crisis θα πεις! Ταιριάζει. Σε μένα βέβαια χτύπησε λίγο νωρίτερα, αν κοιτάξω παλιότερες αναρτήσεις (δόξα τω Ίντερνετ!). Καμία δεκαετία πριν. Αυτός βέβαια το είχε καταλάβει και κατέφυγε στα χημικά βοηθήματα. Εγώ από την άλλη γράφω στο Blog μου, βοηθάει, μην το γελάς! 

Άρα οι συνθήκες από μόνες τους δεν είναι ικανή συνθήκη να εξηγήσουν το γιατί έγινα πιο Σάκης απ'ότι πίστευα ή ευχομουν.

Μένει μόνο ο Ντετερμινισμός ή Ετεραρχία, όπως καθιερώνεται στη σύγχρονη ελληνική επιστημονική αντίληψη. Αλλά αυτά με τα ζάρια του Αϊνστάιν και του Χώκινγκ τα ξαναπαμε, μη βάλουμε τώρα στο παιχνίδι την κβαντομηχανική και την αρχή της απροσδιοριστίας, θα χάσει ο πατέρας το γιο κι ο γιος την κυματοσυνάρτηση, χωρίς πεπερασμένο ολοκλήρωμα.

Συνθήκη κανονικοποίησης. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Deja écrit. Γινόμαστε αυτό που απευχόμαστε. Ήταν προμελετημένο το έγκλημα. Και δεν έχει επιστροφή ο χρόνος. 

Να εκτεθω κι άλλο;