Σουΐτα Νο 1 για πιάνο και ορχήστρα

 https://youtu.be/bFyfXN0WnHM 

Για αυτήν του τη σύνθεση (γραμμένη το 1955) πήρε το πρώτο βραβείο το 1957 στον αντίστοιχο διαγωνισμό στη Μόσχα, από τα ίδια τα χέρια του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. 

Στοιχεία της σουίτας τα χρησιμοποίησε στη δεύτερη συμφωνία του. Ήταν τον καιρό που ήταν στο Παρίσι κι απελευθερώθηκαν μέσα του όλα τα δαιμόνια της μοντέρνας συμφωνικής μουσικής του εικοστού αιώνα. Ο Messiaen αλλά και το πρότυπο του Μίκη, ο Σοστακόβιτς , ειδικά στο τέταρτο μέρος, Tempo Primo, sostenuto, βγαίνουν από μέσα του, και χορεύουν πεντοζάλη σε σειραϊκο μελωδικό δρόμο. Είναι δωδεκαφθογγικός, αλλά και δεν είναι δωδεκαφθογγικός. Η δυσαρμονία, Dissonanz που λένε, η διαφωνία/Unstimmigkeit χαρακτηρίζει την τάση που έχουν πολλούς συνθέτες, όταν θέλουν να ανυψωθούν από το πλήθος. Αυτήν τη τάση, την απέρριψε ο Μίκης , όταν γύρισε στην Ελλάδα το 1960. Το Απεταξαμην του ήταν ο Επιτάφιος. 

Εμένα μου αρέσει πάντως και ο γερμανικός ρομαντισμός του, με την προσπάθεια να φτάσει σε έναν ρεαλιστικό εξπρεσιονισμό, όπως στην Κονσερταντε του Σκαλκώτα ή στην όγδοη συμφωνία του Σοστακόβιτς, αλλά και στα εγχώρια με τους νησιωτικούς/κρητικούς ρυθμούς, όπως στους 36 χορούς του Σκαλκώτα.

Κριτικός δεν είμαι, ούτε και γνώστης. Αλλά όταν ακούω, είπε ο ένας είπε ο άλλος, εεε δεν έχει γράψει κομμάτια "μεγάλα, ορχηστρικά" ο Μίκης, λέω εν τάξει κυρ-Τάκη και κυρα-Μαλαμω, δεν πειράζει, ας μην έγραψε! 

Σε μια συνέντευξη, που είδα στο ARTE, παραγωγή Αστέρη Κούτουλα, λέει : "ξέρω κι αναγνωρίζω ότι δεν έφτασα μέχρι εκεί που με κράτησαν οι συνθήκες, αλλά πραγματικά μέχρι εκεί που μπόρεσα, παραπάνω δεν μπορούσα".

Μεγαλείο!