Είμεθα άνθρωποι λαϊκοί ΙΙ

Έχω αναφερθεί και (πολύ) παλιότερα, εδώ, στο λαϊκό μας υπόβαθρο, στη λαϊκή μας προϊστορία. Τότε τα έγραφα ειρωνικά-ως συνήθως δηλαδή-αλλα έκτοτε άλλαξαν οι συνθήκες και το σημείο αναφοράς.

Είναι επιβεβλημένη επομένως μια αναθεώρηση,ένα Revision, ένα "Είμεθα άνθρωποι λαϊκοί 2.0", σα να λέμε.

Προφανώς το ποστ θα είναι στα ελληνικά, δε γίνεται κι αλλιώς....

Πίσω από κάθε Heidegger και Sartre, κρύβεται ένας Λευτέρης Παπαδόπουλος, ένας Μανώλης Ρασούλης κι ένας Άκης Πάνου. 

Πίσω από κάθε Telemann ή Benjamin Britten, ένας Τάκης Μουσαφίρης και Τάκης Σούκας.

Όταν κάποτε προβληματιζόμαστε μπροστά σε έναν Van Gogh και σε έναν Miró ή Klimt, δε θα ξεχνάμε πώς κλαίγαμε (από τα γέλια ή από τα κλάματα) σε ταινία του Θανάση Βέγγου ή πώς χαιρομασταν το ζεϊμπέκικο του Κούρκουλου γύρω από τη φωτιά. 

Αν  κάποιος σου μιλήσει για τα "έπεα πτερόεντα", θα τους απαντήσεις "στα αρχίδια μας και μας, Κωστής Παλαμάς".

Ζήσαμε σε λαϊκά προάστια, ανάμεσα σε λαϊκά στρώματα, με λαϊκές διασκεδάσεις. Στα λαϊκά κορίτσια σφυρίζαμε (χωρίς να σκεφτούμε τα meToo), το λαϊκό μας αίσθημα μιλούσε για "ντόμπρα πράγματα", για "μπέσα" και για "καθαρό κούτελο". 

Τις αριστοκρατικές νοοτροπίες, τα "πιάνα και τα γαλλικά", τους "καλούς τρόπους" και τα savoire-vivre δεν τα ζήσαμε ποτέ στο πετσί μας, δε θα μπορούσαμε άλλωστε. Τα βλέπαμε στις ταινίες, τα ακούγαμε στα ραδιόφωνα ή τα διαβάζαμε στο Φανταζιο, εννοείται πως τα σνομπάραμε. Τα είχαμε συνδέσει με αλλαζονεία, "ψηλά τη μύτη" και γαλαζοαίματη καταγωγή, που αδιαφορεί για το "λαό".

Αυτός είμαστε, ο "λαός". Κατά τη Wikipedia, τα κατώτερα στρώματα μιας κοινωνίας, κατώτερα από οικονομική άποψη και από άποψη γοήτρου. Αλλά να μην ξεχνάμε, ότι "Λαός" κατά τον Απολλόδωρο ήταν οι πρώτοι άνθρωποι μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, που από τις πέτρες που πετούσε (λᾶας=πέτρα, εξού και λατομείο) ξεπετάχτηκαν και δημιούργησαν τίποτα λιγότερο από .....την ανθρωπότητα.

Αχ, αρχαία ελληνική μυθολογία! Ωραία πράγματα!

Αυτοί είμαστε, οι πέτρες,τα νταμάρια! Σκληροί από μέσα κι από έξω. Δε λυγίζουμε, δε λιώνουμε. Σπάμε,ναι. Διαβρωνόμαστε, ναι. 

Αλλά δε λυγίζουμε. 

Είμεθα λαϊκοί άνθρωποι. Θυσία για όλους, χαλί να μας πατήσουν, όταν μας πάρουν με το καλό. Πες μου, μίλα μου με το μικρό, "αδερφέ", "μεγάλε", "φιλαράκι", "παλικαρε". Με το "κύριος", με σκοτώνεις, με βρίζεις.

Δεν είμαστε ο "παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος", δεν είμαστε ο κυρ Παντελής, δεν είμαστε οι νεοφτωχοι, δεν είμαστε οι νεόπλουτοι.

Είμαστε του Λοϊζου στίχος, "που είχαμε -κι έχουμε ακόμα;;-χέρια καθαρά και μια καρδιά μεγάλη". Την κοινωνία που τη σπρώχνουν στον κατήφορο τα λάθη, εμείς τη φτιάξαμε αυτήν την κοινωνία. Καλοί άνθρωποι, απλοί, βγαλμένοι από ελληνική ταινία, είμαστε βαθειά μέσα μας ένας Νίκος Ξανθόπουλος. Άντρες παλιάς κοπής, σεξιστες και φαλλοκρατες,αλλά αγνοί σεξιστες και φαλλοκρατες. Λαϊκοί σεξιστες και φαλλοκρατες. Καλά, οκ, πάμε παρακάτω, δε συμφέρει!!!

Είμεθα άνθρωποι των έργων, τα λόγια δεν τα λέμε ωραία, δεν το μιλάμε, μια αργκό, έναν τρόπο ομιλίας έχουμε που μας φρενάρει. Δυστυχώς το έφεραν οι μοίρες και τα χρόνια να κάνουμε καμουφλάζ μια accent, που εξαιτίας της πάθαμε εσωτερικό μπλοκάρισμα. Κι άμα μιλάμε καμιά φορά καθαρεύουσας κι αρχαίες κι αλλοδαπές, συγχωρέστε μας, με το συμπάθειο, που λένε, με το μπαρδό! 

Το λαϊκό μας πρόσωπο δεν έχει τίποτα να κάνει με το λαϊκισμό. Δεν είμεθα ηλίθιοι, να μην παρεξηγιόμαστε. Δε μασάμε κουτόχορτο κι ας ψηφίσαμε πολλά χρόνια ΚΚε και ΠΑΣΟΚ! Μας παγίδευσαν, μας ξεγέλασαν, μας έριξαν στο φιλότιμο. Άτιμη δεξιά! Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει!! Εμείς, οι λαϊκοί κουμανταδοροι, στα καφενεία που μπαίνουμε, μας ακούν και αφουγκραζονται την πηγαία λαϊκή φωνή μας. 

Χμμμ, κάπου στραβωσε πάλι! Ξανά πίσω!

Ο λαϊκός ο άνθρωπος πονεί μα δεν το λέει, κι όταν γλεντούν οι άλλοι, ντρέπεται που είναι λαϊκός και στη χαρά σωπαίνει. Βέβαια ήρθε το ίντερνετ, κάπου αρχές του 90 και στην Ελλάδα κι από τότε δε σωπαίνει άλλο. Γράφει ποστ στο Facebook (ή στο μπλογκ του🙄). Συνήθως βλακείες, αφού δεν ξέρει ακριβώς για τι πράγμα μιλάει, αλλά τι σημασία έχει; Είναι λαϊκός; Αυτό μετράει.

Είμεθα άνθρωποι λαϊκοί. Απλοϊκοί και παρανοϊκοί. Μας κυνηγάν από παντού. Είναι συνωμοσία που μας κατηγορούν ότι πιστεύουμε σε συνωμοσίες. Είναι πολλοί, που έρχονται καταπάνω μας....στο μονόδρομο της σκέψης μας. Ο Καζαντζίδης είναι η φωνή μας, πώς θα ήταν αλλιώς; Πάνω στο απόγειο της πίκρας του - της πίκρας μας, βροντοφώναζε στα δικαστήρια (εννοώντας τους ενάγοντες και ίσως και τους δικαστές) : "...που πήγαν να τα βάλουν με το λαό...". Το ότι ήταν άρρωστος με εγκεφαλικό όγκο πρόσθιου λοβού, που επηρεάζει την προσωπικότητα του (κάθε) ανθρώπου, δεν αλλάζει τίποτα! 

Είμαστε ο Λαός, με έναν όγκο στο κεφάλι. Μας καταπατούν τα δικαιώματα, μας αναγκάζουν να εμβολιαστούμε, μήπως και σωθούμε. Οι αλήτες! Κατάλαβες; Πάνε να τα βάλουμε με το λαό!! 

Στην κολυμβήθρα μας ρίξανε νερό αλκοολούχο, πώς να γλυτώσουμε; Δε θα γίνουμε οι πότες της στρογγυλής τραπέζης; Πιες και πες! Στα λαϊκά μας τραπέζια και τσιμπούσια θα βγάλουμε το αναστεναγμό μας, με τι άλλο, με τα λαϊκά τραγούδια. Όχι που θα τραγουδούσαμε το Ridi, Pagliaccio!!! Είμεθα λαϊκοί, μέχρι τελευταίας ρανίδας αλκοόλ, πίνουμε τα λαϊκά ποτά μας, τσίπουρα, ρετσινες, κρασιά χύμα. Και μετά θα οδηγήσουμε στις εθνικές. Που να μας πάρει ο χάρος!

Είμαι λαϊκός άνθρωπος, δεν το κρύβω! Και τελειώνω την ανάρτηση, μην ανησυχείτε!

 Δεν ντρέπομαι, δεν επαίρομαι. Αγάπησα και πόνεσα, ξενύχτησα και ξύπνησα, δούλεψα και με δούλεψαν, σχοινοβατώ, πατώ στα κάρβουνα. Αναστενάρης, με σηκωμένα τα μπατζακια. Θα ανθίσω, θα μαραθώ. Και ξανά από την αρχή.

Δεν κοροϊδεύω, δεν έχω μίση, ειρωνεύομαι τους πάντες και τα πάντα. Κυρίως εμένα. Όνειρο η ιστορία μου. Λαϊκό όνειρο. 

Ή κλέβω τα λαϊκά όνειρα άλλων; Δεν είμαι σίγουρος! 

Έτσι είμεθα εμείς οι λαϊκοί άνθρωποι, θα πούμε και μια γαμημένη κουβέντα παραπάνω. Μην τα παίρνετε κι όλα τοις μετρητοίς πια! Πάνω στο μέθη ήταν, δώστε τόπο. Θα μας περάσει...............