Φαίνεται ότι η νοσταλγία είναι η κολλιτσίδα των γηρατειών. Αγία Νοσταλγία, πέλαγο ανοιχτό, που λέει κι ο φίλος μου ο Θανάσης. Είναι όμως ένα κόλλημα, μια πίεση στα μιλίγγια, που νομίζεις θα πάθεις εγκεφαλικό. Σε φέρνει πίσω, σε χρόνια που έβλεπες μπροστά και δεν έβλεπες τίποτα.
Πίσω στο σχολείο μου, που περπατούσα και νόμιζα ότι θα λειώναν τα πεζοδρόμια. Που μάζευα δίσκους και άκουγα τις εμπνεύσεις άλλων και τις περνούσα για δικές μου. Είχα και απωθημένα δημιουργίας, πριν καλά καλά νοιώσω τις απαιτούμενες εντάσεις. Ακούω τώρα τα ίδια τραγούδια, τις ίδιες μουσικές και για αυτά τα λίγα 3:28 λεπτά σφηνώνομαι ξανά στο θρανίο ή στο παγκάκι της παλιάς γειτονιάς μου. Τότε που κάναμε ηλίθιες ερωτήσεις ο ένας στον άλλον, αλλά τις κάναμε με στόμφο και πείσμα και αφέλεια και άγνοια και προσδοκία.
Εγώ είχα και το οικογενειακό μπακγκράουντ, που δεν το λες ακριβώς και ήρεμο ή γαλήνιο. Παρόλο που μου 'ρθαν όλα σχετικά εύκολα ή ευκολότερα από άλλους, που ακόμα τραβιούνται με το μυαλό ή το σώμα τους. Ας πούμε ότι έβρισκα γρήγορα τους μηχανισμούς άμυνας. Γιατί αυτό έπαιζα τα περισσότερα χρόνια. Άμυνα. Και δε μπορώ να πω ότι έχασα. Μάλλον ισοπαλία έφερνα.
Στη μουσική όμως βγήκα γρήγορα off. Με ξέχασε πίσω. Στον πάγκο.
Οι μνήμες που συνδέονται ανεπιστρεπτί με ήχους, δε γίνεται να οπτικοποιηθούν. Φτιάχνονται και μετά σταδιακά απλώς διαλύονται σαν αναβράζοντα δισκία. Είναι πάντα εκεί αλλά δεν τις βλέπεις. Πώς να ξεχάσεις όμως ένα τραγούδι που σου 'βγαινε όταν έκλαιγες, για λόγους που τώρα ξεκαρδίζεσαι στα γέλια; Αυτή πιθανόν να είναι και η εξέλιξη, η ωρίμανση, η γήρανση, το χάσμα της γενιάς. Όταν είσαι νέος, κλαις για αυτά που όταν γερνάς, γελάς.
Όλα φάνταζαν μεγάλα, σημαντικά, ατελείωτα, σίγουρα. Προπαντός σίγουρα. Έτσι εξηγείται και εκείνη η έπαρση που είπα προηγούμενα. Έβαζα στοίχημα ότι θα γίνω έτσι, αλλιώς, κάπως. Τότε το στοίχημα φαινόταν απλό. "Ο Χρόνος θα δείξει", έλεγα.
Και τι δείχνει ο χρόνος; Ποιές σκέψεις επιβίωσαν; Ποιοί σταθμοί απαντήθηκαν; Ποιές εμπειρίες κερδίθηκαν; Δείχνει πως γίνεσαι άλλος, ο Άλλος από αυτό που φαντάστηκες ή πίστεψες.
Συχνά ονειρεύομαι τα 20 χρόνια (και βάάλε) πίσω. Συνήθως σα σχολικό εφιάλτη, που δε θέλω να γυρίσει ή σαν χρόνια ανεκπλήρωτων (κυρίως) σεξουαλικών υποσχέσεων. Χρόνια που δεν ξέρεις πραγματικά αν νοσταλγείς ή απλώς τα άντεξες απλώς και μόνο για την ελπίδα των επόμενων.
Και είναι και το άλλο. Λατρείες παλιές που βγάλαν φαλάκρα, αγριάδες που άσπρισαν, μέσες που πιάνονται από την πολλή αναπόληση. Τι να τις κάνεις; Τσάι; Φασκόμηλο; Εντριβές με καμφορά; Δε βολεύουν ρε αδερφέ! Οπότε με το που βγαίνουν αυτές οι κωλοαναμνήσεις και οι κωλονοσταλγίες , αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να τις ξαναχώσεις από κει που 'ρθαν.
Μην πιστεύεις εκείνα τα παλιά. Είναι ήδη αλλαγμένα μες στο μυαλό σου. Κράτα ότι θες εσύ. Ποιός ήσουν, ποιός πίστευες ότι ήσουν, ποιός κατάφερες να γίνεις, ποιός κατάντησες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου