2ος χρόνος Blogging.

ΚΑΤΙ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ. ΑΛΛΑ ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΕΙΧΑ ΝΑ ΠΡΑΞΩ.........



Στο δεύτερο χρόνο που μπλογκάρω συνειδητοποίησα αρκετά πράγματα. Καταρχήν ότι όντως έχω κάτι να πω. Κυρίως τα λέω για να τα θυμάμαι εγώ και οι διάδοχοι, αφού το Alzheimer είναι ήδη ante portas. Έπειτα, δε με νοιάζει να παρακολουθώ την επικαιρότητα. Μ'ενδιαφέρει να αναφέρω το στίγμα της στο μυαλό μου και στο χρόνο μου.
Ποιά είδηση είναι επίκαιρη όταν χρειάζεται δέκα χρόνια ανάλυσης και επεξεργασίας, για να αποτυπωθεί ιστορικά η επίδρασή της;;
Άρα εγώ γράφω ό,τι με ζορίζει στο τρέχον σύμπαν και άσε τ'αρνιά να βελάζουν. Όταν έρθει η ώρα για το κούρεμα, βλέπουμε.....

Κατά δεύτερον, με ιντριγκάρει το ζήτημα της συνέχειας. Σαν τους κόκκους που άφηνε ο Χάνσελ και η Γκρέτελ, για να ξαναβρούν το δρόμο προς το σπίτι, αφήνω σκόρπια λόγια και σκέψεις. Αν τα ξαναβρώ καλώς. Γυρίζω πίσω. Αν όχι, θα τα βρουν άλλοι, μετά από καιρό και ίσως συνεχίσουν κάποια ιστορία ή κάποια έκφραση. Ελπίζω να είναι δικοί μου άνθρωποι. Και εννοώ δικοί μου στο μυαλό όχι απαραίτητα στο αίμα. To be continued δηλαδή...

Κατά τρίτον, τι σκατά σημαίνει ιστολόγιο αν δεν είναι ημερολόγιο καταστρώματος;; Πορεία, συντεταγμένες, προσανατολισμός. Τι να λέμε; Μικρότητες και ασημαντότητες; Δώσε στίγμα ρε μάγκα... Φουρτούνα έρχεται, δε βλέπεις;; Πώς θα σε βρουν οι άλλοι;; Στείλε και κανα SOS, μην ντρέπεσαι....Οι καιροί για ντροπές πέρασαν. Δεν πήρες χαμπάρι ότι η βάρκα μπάζει νερά;;; Οι ανωνυμίες σε μάραναν. Φοβάσαι μην τυχόν πουν ότι ο Μιχάλης χέστηκε πάνω του απ'το φόβο, ότι θα βάλει τα κλάματα, ότι έβγαλε το γιαπωνέζικο σπαθί των σαμουράι για χαρακίρι λίγο πριν πνιγεί;;; Ποιά κύματα και ποιά λιμάνια θα σε γλυτώσουν;;
Τα ποντίκια το 'σκασαν μαζί με κάτι δομημένα ομόλογα και τις μετοχές των blue chips. Σε έχρισαν καπετάνιο και τώρα αναγκαστικά πρέπει να μείνεις πάνω στο πλοίο. Δε σου πάει να το εγκαταλείψεις.
Γι' αυτό σου λέω.
SOS ...---... SOS ...---... SOS ...---... SOS ...---...SOS ...---...