Αναρωτιέμαι πολλές φορές που κατατάσσω τον εαυτό μου ιδεολογικά.
Δυστυχώς τόόόόόσα χρόνια δεν έχω καταλήξει κάπου. Ως πολιτικό αλλά όχι πολιτικοποιημένο άτομο, σκεπτόμενο και δρων αναλόγως, θεωρώ ότι η απογοήτευσή μου προς το ανθρώπινο είδος και δη το Ελληνικόσπαρτον, μου στερεί την ελπίδα του αποκαλούμενου "ελευθεριακού σοσιαλισμού". Δεν πιστεύω (πλέον) σε οποιασδήποτε μορφής κοινωνική σύνδεση, που να επιτρέπει την ισότιμη αυτοδιοίκηση σε ατομικό επίπεδο. Ακόμα και να ξεπεραστούν ταξικές διαφορές, ας πούμε με μια οικονομική ισοπέδωση-παγκόσμιο και ολοκληρωτικό κραχ, η φύση επιβάλλει τη διαστρωμάτωση, ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση των ειδών, δηλαδή των ισχυροτέρων από αυτούς.
Με πιο απλά λόγια, δεν μπορώ να φανταστώ αγέλη χωρίς αρχηγό. Πιστεύω στην πειθαρχία, όχι απαραίτητα σε μια κακώς εννοούμενη ψηφοφορική και ολιγαρχική δημοκρατία. Η επιβολή "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος" μάλλον ταιριάζει εκεί που η Παιδεία δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σε ανθρώπους και ολόκληρες κοινωνίες ανά τους αιώνες, που συνειδητά δεν τους δόθηκε η Παιδεία και η δια της γνώσης πράξη, δεν είναι εφικτή οποιαδήποτε σκέψη για "κοινή και συμπεφωνημένη" λήψη αποφάσεων.
Διότι πάνω κάτω αυτά πρεσβεύει ο αναρχισμός. Όχι την αναρχία, αλλά την αντικατάσταση των κέντρων εξουσίας από μια πλατειά και ομοϊδεατή βάση που συναποφασίζει καθημερινά και για το οτιδήποτε.
Κατά βάση όμως, φαντάζει πολύ δύσκολο να επιτευχθεί μια ισορροπημένη δομή μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικότητες στα πάντα. Αν ήταν εύκολο, θα είχε ήδη γίνει. Τα πειράματα όμως δεν κράτησαν πολύ (βλ. Ισπανία 1936).
Τη ζυγαριά πρέπει να τη δουλέψουμε με μεγάλη ακρίβεια για να παραχθεί όχι μόνο ισορροπία αλλά και κίνηση. Η στατικότητα επομένως μιας κοινωνίας δεν ωφελεί. Μια τεράστια σε όγκο πανανθρώπινη Βουλή, που θα βγάζει δημοψηφίσματα για το παραμικρό της καθημερινότητας, μόνο δυναμική δεν μπορεί να προάγει. Δεν πηγαίνει πουθενά. Θα ανακυκλώνεται και θα αναλώνεται σε διατυπώσεις ισότητας και σε συσκεψιολογικές αναρχοεπιτροπές.
Αυτά βέβαια τα λέω εγώ. Και ποιός είμαι εγώ;;
Από την άλλη υπάρχει ο Τσόμσκυ. Οραματιστής συν των άλλων και μεγάλος ιδεαλιστής. Όπως λεν και κάτι άλλοι: "Τα πάντα ξεκινάν από μια ιδέα". Και αυτή η ιδέα είναι ότι δε χρειαζόμαστε την Εξουσία. Νομίζω κάπου ξαναμίλησα για τον Μπακούνιν, τη διαφωνία του με το Μαρξ στη Διεθνή, αυτά ίσως είναι γνωστά σε κάποιους. Η φύση της εξουσίας, είπε, πρέπει συνεχώς να δικαιολογεί την ύπαρξή της.
Εγώ δε διαφωνώ. Απλά καταλαβαίνω τους λόγους ύπαρξης. Ο Τσόμσκυ πάλι όχι. Θα δείτε (όσοι μπορέσετε να διαβάσετε το βιβλίο---λες να το ανεβάσω;; Μπααα!!!!) ότι εξηγεί με μια σχετική συνέπεια από τα τέλη το '60 μέχρι σήμερα ότι μπορεί τώρα να μη φαινόμαστε ώριμοι, αλλά δε μας άφησαν και να δοκιμάσουμε. Πώς λέμε "ο άνθρωπος πρέπει να τα δοκιμάζει όλα στη ζωή του";;; Έτσι και με τον αναρχισμό.
Σε ένα κεφάλαιο "Η ανάσχεση της απειλής που δημιουργεί η δημοκρατία" λέει "......Η λογική είναι σαφής. Ένα δεσποτικό κράτος μπορεί να ελέγξει τον εσωτερικό εχθρό με τη δύναμη, αλλά όταν χάσει αυτό το όπλο, απαιτούνται άλλα τεχνάσματα για να εμποδίσει τις αδαείς μάζες να παρεμβάλλονται στις πολιτικές υποθέσεις, που δεν είναι δική τους δουλειά. Το κοινό πρέπει να γίνει παθητικό στην πολιτική σφαίρα, αλλά για να μετατραπεί η υποταγή σε σίγουρο γνώρισμα, πρέπει να εμπεδωθεί και στις πεποιθήσεις. Παρατηρητές όχι συμμέτοχοι, καταναλωτές της ιδεολογίας, όπως και των προϊόντων.........Σε ποιό βαθμό βρίσκεται η δύναμη στην πλευρά των κυβερνώμενων; Το κράτος αντιπροσωπεύει μόνο ένα τμήμα του πυρήνα της εξουσίας. Ο έλεγχος των επενδύσεων, της παραγωγής, του εμπορίου, του χρηματοπιστωτικού τομέα, των συνθηκών εργασίας και άλλων κρίσιμων πτυχών της κοινωνικής πολιτικής βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών. Το ίδιο ισχύει για τα μέσα έκφρασης γνώμης. τα οποία κυριαρχούνται ως επί το πλείστον από μεγάλες εταιρείες που πωλούν ακροατήρια σε διαφημιστές και φυσικά αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών και της αγοράς τους.........."
Αυτά και άλλα πολλά, λιγότερα ή περισσότερο δύσκολα, σε ένα ομολογουμένως διδακτικό βιβλίο. Πως θα μπορούσε να είμασταν.........
Αρκετές παραπομπές του σε περιπτώσεις αναρχικών σε κάνουν να πιστεύεις, για λίγα sec, ότι "λες;;;", " Όντως έτσι ήταν;;". Αλλά οι θεωρητικοί μιας ιδέας είναι πάντα θεωρητικοί μιας ιδέας. Η Πράξη;;; Η πρακτική απόδειξη;;; Η πειστική απάντηση στην ερώτηση "Γιατί στη φύση δε βλέπουμε φαινόμενα κατανομής της εξουσίας;" πού είναι;;;; Πότε θα μπορούσε το ανθρώπινο ένστικτο αυτοσυντήρησης να υποβαθμιστεί τόσο που οι αλτρουστικές φλοιϊκές συνειδητές σκέψεις να υπερκεράσουν και να ελέγξουν έναν τρόπο δράσης και οργάνωσης κοινωνιών;;;;; Έλα ντε!!! Γι'αυτό σε λέω....Άσ'τα να πάνε κ. Τσόμσκυ μου!! Μην υπολογίζεις σε μένα.
Δυστυχώς τόόόόόσα χρόνια δεν έχω καταλήξει κάπου. Ως πολιτικό αλλά όχι πολιτικοποιημένο άτομο, σκεπτόμενο και δρων αναλόγως, θεωρώ ότι η απογοήτευσή μου προς το ανθρώπινο είδος και δη το Ελληνικόσπαρτον, μου στερεί την ελπίδα του αποκαλούμενου "ελευθεριακού σοσιαλισμού". Δεν πιστεύω (πλέον) σε οποιασδήποτε μορφής κοινωνική σύνδεση, που να επιτρέπει την ισότιμη αυτοδιοίκηση σε ατομικό επίπεδο. Ακόμα και να ξεπεραστούν ταξικές διαφορές, ας πούμε με μια οικονομική ισοπέδωση-παγκόσμιο και ολοκληρωτικό κραχ, η φύση επιβάλλει τη διαστρωμάτωση, ώστε να εξασφαλίσει την επιβίωση των ειδών, δηλαδή των ισχυροτέρων από αυτούς.
Με πιο απλά λόγια, δεν μπορώ να φανταστώ αγέλη χωρίς αρχηγό. Πιστεύω στην πειθαρχία, όχι απαραίτητα σε μια κακώς εννοούμενη ψηφοφορική και ολιγαρχική δημοκρατία. Η επιβολή "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος" μάλλον ταιριάζει εκεί που η Παιδεία δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Σε ανθρώπους και ολόκληρες κοινωνίες ανά τους αιώνες, που συνειδητά δεν τους δόθηκε η Παιδεία και η δια της γνώσης πράξη, δεν είναι εφικτή οποιαδήποτε σκέψη για "κοινή και συμπεφωνημένη" λήψη αποφάσεων.
Διότι πάνω κάτω αυτά πρεσβεύει ο αναρχισμός. Όχι την αναρχία, αλλά την αντικατάσταση των κέντρων εξουσίας από μια πλατειά και ομοϊδεατή βάση που συναποφασίζει καθημερινά και για το οτιδήποτε.
Κατά βάση όμως, φαντάζει πολύ δύσκολο να επιτευχθεί μια ισορροπημένη δομή μεταξύ ανθρώπων με διαφορετικότητες στα πάντα. Αν ήταν εύκολο, θα είχε ήδη γίνει. Τα πειράματα όμως δεν κράτησαν πολύ (βλ. Ισπανία 1936).
Τη ζυγαριά πρέπει να τη δουλέψουμε με μεγάλη ακρίβεια για να παραχθεί όχι μόνο ισορροπία αλλά και κίνηση. Η στατικότητα επομένως μιας κοινωνίας δεν ωφελεί. Μια τεράστια σε όγκο πανανθρώπινη Βουλή, που θα βγάζει δημοψηφίσματα για το παραμικρό της καθημερινότητας, μόνο δυναμική δεν μπορεί να προάγει. Δεν πηγαίνει πουθενά. Θα ανακυκλώνεται και θα αναλώνεται σε διατυπώσεις ισότητας και σε συσκεψιολογικές αναρχοεπιτροπές.
Αυτά βέβαια τα λέω εγώ. Και ποιός είμαι εγώ;;
Από την άλλη υπάρχει ο Τσόμσκυ. Οραματιστής συν των άλλων και μεγάλος ιδεαλιστής. Όπως λεν και κάτι άλλοι: "Τα πάντα ξεκινάν από μια ιδέα". Και αυτή η ιδέα είναι ότι δε χρειαζόμαστε την Εξουσία. Νομίζω κάπου ξαναμίλησα για τον Μπακούνιν, τη διαφωνία του με το Μαρξ στη Διεθνή, αυτά ίσως είναι γνωστά σε κάποιους. Η φύση της εξουσίας, είπε, πρέπει συνεχώς να δικαιολογεί την ύπαρξή της.
Εγώ δε διαφωνώ. Απλά καταλαβαίνω τους λόγους ύπαρξης. Ο Τσόμσκυ πάλι όχι. Θα δείτε (όσοι μπορέσετε να διαβάσετε το βιβλίο---λες να το ανεβάσω;; Μπααα!!!!) ότι εξηγεί με μια σχετική συνέπεια από τα τέλη το '60 μέχρι σήμερα ότι μπορεί τώρα να μη φαινόμαστε ώριμοι, αλλά δε μας άφησαν και να δοκιμάσουμε. Πώς λέμε "ο άνθρωπος πρέπει να τα δοκιμάζει όλα στη ζωή του";;; Έτσι και με τον αναρχισμό.
Σε ένα κεφάλαιο "Η ανάσχεση της απειλής που δημιουργεί η δημοκρατία" λέει "......Η λογική είναι σαφής. Ένα δεσποτικό κράτος μπορεί να ελέγξει τον εσωτερικό εχθρό με τη δύναμη, αλλά όταν χάσει αυτό το όπλο, απαιτούνται άλλα τεχνάσματα για να εμποδίσει τις αδαείς μάζες να παρεμβάλλονται στις πολιτικές υποθέσεις, που δεν είναι δική τους δουλειά. Το κοινό πρέπει να γίνει παθητικό στην πολιτική σφαίρα, αλλά για να μετατραπεί η υποταγή σε σίγουρο γνώρισμα, πρέπει να εμπεδωθεί και στις πεποιθήσεις. Παρατηρητές όχι συμμέτοχοι, καταναλωτές της ιδεολογίας, όπως και των προϊόντων.........Σε ποιό βαθμό βρίσκεται η δύναμη στην πλευρά των κυβερνώμενων; Το κράτος αντιπροσωπεύει μόνο ένα τμήμα του πυρήνα της εξουσίας. Ο έλεγχος των επενδύσεων, της παραγωγής, του εμπορίου, του χρηματοπιστωτικού τομέα, των συνθηκών εργασίας και άλλων κρίσιμων πτυχών της κοινωνικής πολιτικής βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών. Το ίδιο ισχύει για τα μέσα έκφρασης γνώμης. τα οποία κυριαρχούνται ως επί το πλείστον από μεγάλες εταιρείες που πωλούν ακροατήρια σε διαφημιστές και φυσικά αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των ιδιοκτητών και της αγοράς τους.........."
Αυτά και άλλα πολλά, λιγότερα ή περισσότερο δύσκολα, σε ένα ομολογουμένως διδακτικό βιβλίο. Πως θα μπορούσε να είμασταν.........
Αρκετές παραπομπές του σε περιπτώσεις αναρχικών σε κάνουν να πιστεύεις, για λίγα sec, ότι "λες;;;", " Όντως έτσι ήταν;;". Αλλά οι θεωρητικοί μιας ιδέας είναι πάντα θεωρητικοί μιας ιδέας. Η Πράξη;;; Η πρακτική απόδειξη;;; Η πειστική απάντηση στην ερώτηση "Γιατί στη φύση δε βλέπουμε φαινόμενα κατανομής της εξουσίας;" πού είναι;;;; Πότε θα μπορούσε το ανθρώπινο ένστικτο αυτοσυντήρησης να υποβαθμιστεί τόσο που οι αλτρουστικές φλοιϊκές συνειδητές σκέψεις να υπερκεράσουν και να ελέγξουν έναν τρόπο δράσης και οργάνωσης κοινωνιών;;;;; Έλα ντε!!! Γι'αυτό σε λέω....Άσ'τα να πάνε κ. Τσόμσκυ μου!! Μην υπολογίζεις σε μένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου