Εδώ και τέσσερα χρόνια πηγαίνουμε στην Ονειρούπολη Δράμας. Πάρα πολύ φιλότιμη προσπάθεια.
Φέτος ήταν η χειρότερή τους. Πιο πολλή για Εμπορούπολη, Αγορούπολη, Ότι-πάρεις-εκατό-ούπολη, με τις βροχές που έπεσαν έγινε και λασπούπολη, μην τα συζητάς. Για τα παιδιά, φτώχεια, λίγο παραμύθι, πιο πολύ περιτύλιγμα. Σαν τα δώρα, που ξετυλίγει, ξετυλίγεις, ξετυλίγεις, λες ω ρε μάνα μου θα είναι κάτο φοβερό, αλλά όσο ξετυλίγεις και μειώνεται ο όγκος του δώρου, σιγά σιγά καταλαβαίνεις την απάτη και συνειδητοποιείς πόσο μαλ....χαρούμενος φαίνεσαι.
Έτσι και η Δράμα. Έπεσε και η κρίση, μόνο που δεν έβγαλε καπέλο ο Άη Βασίλης: "Ελεήστε τον τυφλό, ελεήστε τον πτωχευμένο Άγιο". Για στα ρε Μεγάλε! Απ'τη Φινλανδία δεν έρχεσαι;; Όχι απ΄την Ισλανδία!
Πέσαμε και σε μια χιονοθύελλα πάνω στο Φαλακρό. Εγώ που δεν είμαι και ψημένος, σέβομαι απεριόριστα τη φύση. Δεν το ξέρω το βουνό;; Σκύβω το κεφάλι και λέω συγνώμη λάθος. Βάζω τις αλυσιδίτσες μου στα σκέλια και όπισθεν ολοταχώς.
Εσύ ρε ΔραμινοΣερραιοΚαβαλιώτη, που ξέρεις και τα μέρη, ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ χωρίς αλυσίδες;;; Επέιδή ξεκινάς από κάτω με 11 βαθμούς Κελσίου και χωρίς βροχή, δεν πάει το μυαλό σου ότι μέσα σε 10' θα φτάσεις στους -2 με χιόνι που να μη βλέπεις την τύφλα σου.....
" Γιατί ρε μάστορα ανέβηκες με το φορτηγάκι και χωρίς αλυσίδες;"
"Ε δεν υπολόγισα καλά!"
" Εσύ ρε μεγάλε, τι τις κουβαλάς τις αλυσίδες, όταν δεν ξέρεις να τις βάζεις;;"
"Έλα φίλε σε παρακαλώ βοήθησέ με και άσε τα πολλά"
Ο τελευταίος μάλιστα είχε διπλώσει στη μέση του δρόμου, το αμάξι είχε βγει λίγο προς το γκρεμό, δεν άφηνε τη γκόμενά του να μπει γιατί φοβόταν μην βουτήξει στο κενό το αμάξι, την άφηνε και ξεπάγιαζε, κι όταν έβαλα τις αλυσίδες του, με ρωτάει κιόλας "Τώρα θα είμαι εντάξει;". Με τα μυαλά που κουβαλάς φίλε, είσαι ακριβώς στη σωστή χώρα, είσαι ΕΝΤΑΞΕΙ.
Αυτάάάά με τη Δράμα. Όπως όλη η Ελλάδα. Ένα Δράμα..........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου