Το σύνδρομο Μυγχάουζεν

Είμαι απόλυτα ειλικρινής άνθρωπος. Κύρια, λέω πάντα αλήθεια στον εαυτό μου. Ξεκινώ από κει. Και μετά παλεύω να κάνω το ίδιο και με τους γύρω μου. Κι ας μην αρέσει. Εγώ τα λέω χύμα, όπως τα βλέπω και τα αισθάνομαι. Και πραγματικά είναι αλήθεια όταν λέω ότι .............




κάθε μέρα λέω ψέμματα. Παραμύθια. Ψέμματα στον εαυτό μου, στην οικογένεια-στενή κι ευρύτερη, στους φίλους μου, στους συναδέλφους και συνεργάτες, στους γνωστούς, στους άγνωστους που συναντώ, σε σας. Πολύ ψέμμα. Πολύ παραμύθι.
Μικρό, ο κολλητός μου ο Λάμπρος, με φώναζε παραμυθά. Βλέπαμε και κείνο το παιδικό με τον Πιλάβιο και το πιπίλιζε συνέχεια.
Μεγαλώνοντας πίστευα ότι έχω το Σύνδρομο Μυγχάουζεν, του γνωστού βαρώνου. Μετά το απλούστευσα, λέγοντας ότι είμαι απλώς Βαλκάνιος Έλλην.

Δε νοιώθω ενοχές. Τις αποβάλλω λέγοντας ότι αναγκάζομαι να τα λέω, λόγω δουλειάς (μη νομίζετε ότι είμαι δικηγόρος), ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος για την Αλήθεια, δε θέλει να την ακούει και τα λοιπά. Θεωρώ ότι είναι αυτά τα γνωστά, τα κατά συνθήκη ψεύδη, τα ανώδυνα, τα καλοήθη.

(Παρεπιμπτόντως, υπάρχει ένα βιβλίο του Μαξ Νορντάου "Τα κατά συνθήκην ψεύδη", που το είχαμε στη βιβλιοθήκη μας, σαν μπιμπελό. Δεν το είχε διαβάσει κανείς απ΄την οικογένεια, ώσπου το άνοιξε-ποιος άλλος-ο υπογράφων και άνοιξαν τα μάτια μου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, αν και έργο του προηγούμενου αιώνος. Άλλο σπουδαίο βιβλίο ενός Έλληνα εκ Φρυγίας, του Αισώπου, είναι ο ψεύτης βοσκός. Το αγαπημένο παραμύθι. Πρέπει να το΄χω διαβάσει καμμιά πενηνταριά φορές, για να κοιμήσω κόσμο. Ποιος είναι ο βοσκός; Μα φυσικά πρώτοι και καλύτεροι οι Έλληνες. Λένε ότι γι΄αυτό το λόγο έχουμε την καλύτερη μυθολογία, αν και συζητιέται ότι μάλλον έγιναν πραγματικά όλα αυτά. Άρα οι μύθοι προήλθαν απ'την αλήθεια.)
Ο ΨευτοΘόδωρος (sorry αδερφέ) που κρύβουμε όλοι μέσα μας, βγαίνει εύκολα προς τα έξω όταν τύχει να αναλάβουμε κάποιο πόστο, κάποια εξουσία. Τότε τα ψέμματα ρέουν για το κοινό καλό. "Θα θα θα, θαθαθα......". Επίσης λέγονται είτε για να υπερβάλλουμε και να δείξουμε σπουδαίοι "ξέρεις τι ψάρι έπιασα" είτε για να καλύψουμε τις μ...ίες μας "Όχι αγάπη μου, δεν ξενοπ....σα, είχα μεταμεσονύχτιο meeting".

Όταν άρχισα να βγαίνω στα Εξωτερικά και κάποιος υποννοούσε ότι οι Έλληνες είναι ψεύτες, θύμωνα. Δεν πίστευα ότι όόόόλοι είναι σαν κι εμένα. Φυσικά όταν διαπίστωσα ότι πιθανόν εγώ να ήμουν ένας εκ των χειρότερων στο ψέμμα Ελλήνων, κατάλαβα πολλά.

Πρώτον ότι ο Κόσμος (το Σύμπαν άπαν θα τολμούσα να πω) το ΄χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι. Μας έχουν πάρει πρέφα όλοι. Αλλά όλοι Όλοι.

Απ΄τα βουνά της Νότιας Κίνας (η έδρα της COSCO δηλαδή) μέχρι τα σοκάκια των Βρυξελλών (το μαγαζάκι του κυρ-Αλμούνια), κι από την Παράγκα του Σωκράτη Ομπάμα στην Ουάσιγκτον μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ, (που ακόμα νομίζουν ότι ψέμμα είναι ότι περάσαμε στο Μουντιάλ)

όόόόόλοι μας έχουν καταλάβει. Τα ψέμματα μας, την ψευτιά μας, τα Δήθεν μας, την Υποκρισία μας, το Θεατρινισμό μας, τα παραμύθια που πουλάμε, νομίζοντας ότι οι άλλοι χάφτουν μύγες. Εμείς, οι τρομεροί ηθοποιοί, που ξεγελάμε τους πάντες, που τους δουλεύουμε κανονικά, οι Μυγχάουζεν της πεντάρας, που πουλάμε ακόμα το παραμύθι του αρχαιοελληνικού μεγαλείου, ω ρε τι σπουδαίοι ήμασταν, που ξεπερνάμε σε μύτη τρεις χιλιάδες Πινόκιους.


Πάμε στις Βρυξέλλες και ενώ παλιότερα κουμπώναν τα σακάκια τους, "πόσα θα μας ζητήσουν πάλι", τώρα μας περιμένουν για να γελάσει το πικραμένο χείλι τους: "Τι παραμύθια θα μας πουν πάλι αυτοί οι αθεόφοβοι".

Πέραν τούτου, λέμε ψέμματα και μεταξύ μας, ξεχνώντας το "μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια". Ρωτάς κάποιον "Εσύ ρε είσαι φοροφυγάς;" και φυσικότατα απαντάει "Όχι βέβαια. Εκείνος κι εκείνος εκεί σίγουρα, εγώ όμως όχι" ....Και ρουφιάνος δηλαδή!


Το ψέμμα μας ριζώθηκε τόσο βαθιά, που έγινε η ανάποδη μας αλήθεια. Κινούμαστε στα όρια της ψευδής αίσθησης. Ζούμε εδώ και δυόμιση αιώνες την ψευδοποίηση της ύπαρξής μας. Και το ερώτημα είναι τόσο απλό, που δεν μπορεί να απαντηθεί με τίποτα: "Πώς ξεριζώνεις τόσο ψέμμα και πώς επαναφέρεις την κρυμμένη ειλικρίνεια σε έναν τόσο διαβρωμένο και διεφθαρμένο, ως το μεδούλι, λαό; Που εκλέγει για αρχηγούς του τους πιο ψεύτες, κλέφτες και ηλίθιους;; Πώς σπας το φαύλο κύκλο του ψέμματος; Ποιός πρώτος θα πει την αλήθεια;;"



Η ζημιά θέλει πολλά χρόνια να επιδιορθωθεί και δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου. Σε απελπισμένες εποχές απαιτούνται απελπισμένα μέτρα. Όποιος τα επιβάλλει, θα το γράψει με χρυσά γράμματα η Ιστορία. Όχι βέβαια η Ελληνική, διότι εδώ θα τον κράξουν, αλλά στα Παγκόσμια Χρονικά.

Θηλειά και κρεμάλα λοιπόν στον ψεύτη/κλέφτη/απατεώνα. Τι καθόμαστε και τους κοιτάμε;;