Τα σταθερά

Προσπαθώ να πάρω στον τηλέφωνο το φίλο μου το Στέλιο, να τον ρωτήσω αν έχει κανα σταθερό, γιατί έχω απεριόριστο στις κλήσεις. Και κατευθείαν μου έρχεται η εικόνα του στο μυαλό, να γελάει και να με κοροϊδεύει: "Σου μοιάζω εγώ για σταθερός, για να έχω και σταθερό;;;" Κλασική κουβέντα του,  ποιος είναι ο σταθερός, ποιος ο ασταθής, πόσες σταθερότητες έχουμε πληρώσει μέχρι τώρα, ατομικές, προσωπικές του καθενός αλλά και κοινωνικές. Μια σταθεράντζα ψάχναμε αρκετοί από εμάς, για να μη βουλιάζουμε...στην αστάθεια των καιρών, στην αβεβαιότητα. Οι "σταθερές αξίες" μας έφαγαν!!!
Στάσου εκεί, σταθερά, μην χάσεις την ισορροπία σου, μας έλεγαν, γονείς, φίλοι, δάσκαλοι. Και εμείς πότε σαν ακροβάτες πάνω στο σχοινί, με δίχτυ από κάτω, πότε χωρίς, πότε σαν φλαμίγκο στο ένα πόδι, προσπαθούσαμε να είμαστε σταθεροί. όρθιοι.
Δεν ξέρω πόσοι το κατάφεραν και για πόσα χρόνια ή δεκαετίες, εγώ πάντως...ΔΕΝ ανήκω σε αυτούς!
Σταθερός για πολλά χρόνια, όρθιος, στάθηκα σε καταστάσεις, ίσως κάποιος θα τις περιέγραφε βολικές, αλλά και σε άλλες λιγότερο ισορροπημένες. Η αλήθεια είναι ότι έχω να πω ότι δεν σύρθηκα, ούτε γονάτισα.
Θυμήθηκα τώρα εκείνο το σκιτσάκι του Quino από τη Mafalda, όπου ο Miguelito (Μιχάλης χαϊδευτικά στα ισπανικά, τυχαίο;) ακούει στο ραδιόφωνο έναν τύπο να μιλάει με στόμφο και να λέει: "Είναι προτιμότερο να πεθαίνει κανείς όρθιος, παρά να ζει γονατιστός" και αφού κλείνει το ραδιόφωνο ο Miguelito, σκέφτεται μεγαλόφωνα: "Άραγε είναι πολύ αναξιοπρεπές να ζει κανείς καθιστός;;;" 

Στα σταθερά ποντάραμε κι εμείς, αλλά δε μας βγήκανε. Τα θες και τα παθαίνεις, θα πεις. Η σταθερότητα δεν είναι απλή εξίσωση, δεν είναι σχεδιασμός στο σκάκι, έχει κάτι λακούβες...να!! θέλει γερά αμορτισέρ, θέλει μπαλάντζες, θέλει γέμισμα στις τρύπες. Εκεί το έχασα λίγο το τιμόνι, μου έφυγε λίγο δεξά, λίγο ζερβά, βρέθηκα τ'ανάσκελα να σας κοιτάω από...ψηλά, όχι και πολύ ψηλά δηλαδή, να καμιά χιλιάδα χιλιόμετρα.
Ότι θυμόμαστε, (στην ηλικία μας) πρέπει να το χαιρόμαστε. Έτσι λοιπόν θυμήθηκα το αγαπημένο του αδερφού (εκεί στην ασταθή Αθήνα), του "ασταθούς" Rory, I am a million miles away.

Why ask how I feel,
Well, how does it look to you?
I fell hook, line and sinker,
Lost my captain and my crew.

I'm standing on the landing,
There's no one there but me,
That's where you'll find me,
Looking out on the deep blue sea.

I'm a million miles away,
I'm a million miles away,
But I'm sailing like a driftwood,
On a windy bay,
On a windy bay.

Και συνεχίζουμε. Ωραία λοιπόν, γιατί η απόσταση να φέρνει αστάθειες;;; ρωτάω και ξαναπαντάω εγώ: Η αστάθεια είναι ίδιον, δεν είναι ατυχές γεγονός, έχει βάση στις ιδιοσυγκρασίες και ερείσματα στα σεισμοπαθή μας θεμέλια. Είμαστε όλοι ασταθείς, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Άρα δεν παίζει κανένα ρόλο, πού είσαι, με ποιους είσαι και πώς είσαι. Το ψυχικό μας αλφάδι έχει κουρδιστεί λάθος εκ γενετής, και λάθος αναζητούμε την ευθεία. Ως γνωστόν και από αρχαιοτάτων χρόνων, και στραβός είναι ο γιαλός αλλά και στραβά αρμενίζουμε. Ο σοφός ποντοπόρος Έλληνας τα 'ξερε αυτά. Είναι η θάλασσα σταθερή;; έχει ευθείες η Γη;; Η ψευδαίσθηση μας, η φούσκα μας, των "σταθερών" είναι απλά ένας συντελεστής, ένα k, με σκοπό να να αμβλύνει τις εντροπιστικές και φρακταλιστικές μη-ισορροπίες. Εδώ ο Καββαδίας έβγαινε στην ξηρά και πάθαινε "στεριανή ζάλη", όχι εμείς που βρεθήκαμε στις απλωτές, να πλέουμε στα χαμένα κύματα, "επί οίνοπα πόντον και επ'αλλοθρόους ανθρώπους". 

Το λοιπόν, η πυξίδα εμένα δε με βοηθάει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Ναι, εντάξει, αλλά δε θα πάρω και τους σουγιάδες να βγω κι όποιον πάρει ο Χάρος. Μέσα στην αστάθεια του ο καθείς, μπορεί να νοιώσει Psycho killer, μπορεί να αγιοποιήσει την αστάθειά του και να τη δει "Νέρωνας", ξέρω γω;

Γεγονός, Tatsache που λένε, είναι ότι πότε πάνω πότε κάτω, μια ναυτία την ψιλοπαθαίνεις, δεν αντέχουν όλα τα στομάχια, κάποιοι κατάπιαμε σίδερα για να μην μας πιάνει το αγιάζι, για να μην μας γυρνάν τ'άντερα. Και όπως ασταθής γυρνάς, κρύβοντάς το γιατί χάνεις κι από αξιοπιστία (ψέμματα να λέμε;), κρατιέσαι από τις γραμμές του πεζοδρομίου-όταν αυτές υπάρχουν-να τις βλέπεις και να τις ακολουθείς, ξεγελώντας αυτούς που σε βλέπουν, ότι "περπατάς σταθερά". Ο παππούς όταν τα 'χανε από τα τσίπουρα, έλεγε "Ίσαααα!!!!" ίσα βάρκα ίσα νερά, που λένε. Εγώ αυτό το "ίσα", το 'κανα καρφί και το σφήνωσα στα μηνίγγια μου, το χτύπησα τατού στο μέτωπο από μέσα, για να μου θυμίζει πόσο άνισα κι ανισόρροπα κινούμαι. Τα αλκοόλια, οι "χημείες" και οι "φυσικές" πάνε κάτι να κάνουν, σα να λέμε τα δύο αρνητικά πρόσημα, που φέρνουν το θετικό, αλλά ευτυχώς έχουν πεπερασμένη δράση, τη λεγόμενη και οροφή (ceiling effect). Αν όντας ασταθής κάποιος, επιμείνει στην ....ομοιοπαθητική θεραπεία, δύσκολα θα αντέξει τους φουρτουνιασμένους χειμώνες που σε κάποια μέρη κρατάνε και πολύ. Εδώ χρειάζεται μαεστρία στην ισορρόπηση της αστάθειας, θέλει γερή και παράλογη συλλογιστική, θέλει αντίστροφη ψυχολογία, θέλει ευελιξία και προπαντός όχι μαγκιόρικες πακτωμένες ιδεοληψίες. Για να μη μιλήσω για την Ψυχιατρική καιτα ηλεκτροσοκ, τα τρελά εκείνα ρεύματα που από την υπερβολική αποσταθεροποίηση των νευρωνικών κυκλωμάτων, αρχικά φέρνουν την σταθερότητα, αλλά η ιστορία αποδεικνύει ότι μπορεί και να καταλήξεις φυτό, βλ. Η φωλιά του Κούκου.

Άκου τώρα δικέ μου, το άλλο το κουφό. Σήμερα το Νόμπελ Φυσικής δόθηκε σε δύο φάτσες, που βρήκαν τρόπο να μετρούν τα κβαντικά σωματίδια χωρίς να τα καταστρέφουν. Δηλαδή στα απλά ελληνικά (!!), κατάφεραν να παγιδεύσουν φωτόνια σε μια πρωτότυπη διάταξη με καθρέφτες και να παρατηρήσουν τη μετάβασή τους από μια άτυπη-λέει-κατάσταση του κβαντικού κόσμου, σε μια άλλη που ανταποκρίνεται πλήρως στις έννοιες της κλασσικής Φυσική (να τα καταλάβει κι ο κοσμάκης!). Το φαινόμενο το ονόμασαν "αποσυνοχή". Εγώ τώρα που δεν οίδα τίποτα, λέω : Συνοχή=σταθερότητα, αποσυνοχή=αποσταθερότητα, αστάθεια. Άρα μέσω από μια αποσυνοχή, μέσα από την αστάθεια, μπορεί κάποιος να κατανοήσει καλύτερα τις "σταθερές" των κβαντικών μας συστημάτων, οργανικών και μη, και να τις εντάξει σε μια εκλογικευμένη και πεπερασμένη, αλλά ασταθή, μέθοδο παρατήρησης, για να τις κατανοήσει, να τις δει με άλλο μάτι, που λένε, λιγότερο κβαντικό, περισσότερο νευτωνικό.

Κι αυτός ο κακομοίρης, που νόμιζε με ένα "ασταθές" μήλο, θα βοηθήσει την ανθρωπότητα, ίσα-ίσα που την μπέρδεψε περισσότερο (όπως εγώ εσάς, περίπου!). 

Τα αξιώματα στη μηχανική, που λένε και τα άλλα αδέρφια μου στον Τρίλοφο, έχουν ενδιαφέρον στα ρευστά. Άμα όμως όλα είναι ρευστά, τότε τι να τα κάνεις τα αξιώματα;; Ξήλωσέ τα και καν'τα σώβρακα για το χειμώνα. Εξάλλου τα αξιώματα και οι αξιωματικοί, δείχνουν μια σταθερότητα και μια στιβαρότητα, συχνά αφύσικη. Και αυτή η αφύσικη σταθερότητα είναι που επιβραβεύεται με παράσημα και μας δίνει την εντύπωση ότι πάντα θα ισχύει το "ουδέν μονιμότερο του προσωρινού" αλλά και "ουδέν σταθερότερο του ασταθούς"......

Παράσημα κι αξιώματα, σώβρακα και κβάντα, Γκάλαχερ και Καββαδίας, Όμηρος και Μαφάλντα, ψυχοπάθεια και ομοιοπαθητική , Αθήνα και Τρίλοφος, Τούμπα και Όφενμπαχ, όλα μαζί μπερδεύονται γλυκά και μέσα στην αστάθεια μιας Χάβρας, γίνονται σκόνες, έπεα πτερόεντα και σταθεροποιούνται σε ένα στρώμα γαλήνης, διότι μ'έπιασε και η νύστα και αύριο έχει δουλειά, δεν μπορεί να πάμε ασταθείς και σταθεροί ταυτόχρονα, πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε, τι μπορούμε και τι σηκώνει η αρμονική κι ανάρμοστη μας συμπεριφορά.

Αυτά!!!!! Do you read me??