...Δε βαριέσαι, έχω δει (κι έχω κάνει) και χειρότερα....
.....που λένε ορισμένοι.
Η συνειδητή υποτίμηση των καταστάσεων έχει βαθιά ψυχολογική προέλευση στην αυτοσυντήρηση. Αν κάτι είναι (ή το κάνεις να φαίνεται) μικρό, δεν το φοβάσαι. Τα μειώνεις σε όγκο, σε μέγεθος, σε βάρος, σε ειδικό βάρος, σε ένταση, σε σημασία κι έτσι δεν μπορούν να σε φοβίσουν,μπορείς να βγεις έξω από τη σπηλιά σου, μπορείς να ανοίξεις την πόρτα σου, χωρίς να το σκεφτείς.
Υποτιμάς, υποβαθμίζεις, απαξιώνεις. Μια διαδικασία που φαινομενικά και τελεολογικά έχει ουσία και νόημα, αλλά όταν κοπούν τα φρένα της, τότε γίνεται της κακομοίρας. Παίρνει η μπάλα και μηχανισμούς και υγιείς σκέψεις και τις κάνει όλες έναν πουρέ διαρκείας, κρατάει δεκαετίες....
Ως beobachter, παρακολουθώ και κρυφακούω, στάσεις σώματος και μικροκουβεντούλες, στα διαλείμματα, στις στάσεις, στα μπαρ και στα εστιατόρια, στους δρόμους και στις πλατείες, εκεί όπου οι άνθρωποι μαζί με άλλους ανθρώπους, κρατιούνται από τις λέξεις για λίγο και αμέσως μετά τις πετάν στα σκουπίδια, να μην δηλώνουν τα ακριβή τους νοήματα.
Δε θέλουμε να γινόμαστε οξείς, θέλουμε να είμαστε χαλαροί, να τα αφήνουμε όλα σε μια θολή νεφέλη και να αιωρούνται, προτάσεις και αισθήσεις, από φόβο μην αγγίξουν κανέναν, λίγο παραπάνω και πάθει, ξέρωγω, αναφυλαξία από την επαφή της αλήθειας μας. Υποτιμάμε γιατί μας βολεύει να λέμε ψέμματα, μας βολεύει να μην χαλάμε τις καρδιές μας. Ακόμα και η Μέρκελ, δεν μας στεναχώρησε, ήθελε να μας εμψυχώσει κι όχι να μας τα χώσει. Κι αν υποτιμά το χάλι της Ελλάδας, ας μην υποτιμούμε και την νοημοσύνη μας.
Δεν έχει νόημα να κρατιέμαι από νοσταλγικές αλλά πεθαμένες ιστορίες, αφήνοντας την πραγματική ιστορία μου να σέρνεται, σαν μετοχή της MIG, μεταξύ 0,3 και 0,5 ευρώ. Οι αξίες του Χρηματιστηρίου είναι οι ίδιες οι αξίες των ψυχών, που υπερτιμημένες παλιά, βγαίναν και χορεύαν στα πανηγύρια, παραφουσκωμένες σαν γαλοπούλες Χριστουγέννων. Έπηζαν από χαρά και ψωροπερηφάνεια, σπαρταρούσαν στα γέλια, αν άκουγαν για πραγματικό μόχθο και κούραση, είχαν μάθει να υποτιμούν το μέλλον και να το ερμηνεύουν a priori. Και τώρα που έρχεται η κάθε τρόικα, ο κάθε καθρέφτης μπροστά μας, η κάθε Κασσάνδρα, η ώρα της αυτογνωσίας δηλαδή, η ώρα του λογαριασμού, οι αξίες αυτές έπεσαν κατακόρυφα, όπως και τότε τις ωραίες εκείνες εποχές του '98-'99, έγιναν κουρέλια στα χέρια υπαλλήλων του ΔΝΤ και της ΕΕ. Τώρα βέβαια δυστυχώς οι αξίες δεν υποτιμούνται απλώς, πέφτουν κυριολεκτικά από μπαλκόνια και από ταράτσες, κρεμιούνται στα υπόγεια και στις κρεβατοκάμαρες, πέφτουν στα πόδια και παρακαλάνε για μια ακόμα δόση, μια ακόμα μέρα εργασίας, ένα ακόμα χάπι, ένα ακόμα "θα δούμε!"......
Τι νόημα έχει άραγε;; Οι άνθρωποι δεν είναι νομίσματα, να υποτιμούνται και να κερδίζουν σε δεύτερο χρόνο. Αν υποτιμήσεις έναν αντίπαλο στο σκάκι, δεν δεις την τρίτη ή τέταρτη κίνησή του, πάει όλος ο στρατηγικός σχεδιασμός σου. Κοινώς κλάφ'τα Χαράλαμπε. Ο υποτιμημένος άνθρωπος δεν έχει αξία πια, πάει, τελείωσε, πούλα τον για παλιοσίδερα, ή ανακύκλωσέ τον. Τι να προσφέρει πια, χωρίς τιμή κι αξία;; Το να δεις μια δύσκολη κι επικίνδυνη κατάσταση, ως λούνα-παρκ, αυτό που κάναμε όλοι μας δηλαδή, έθρεψε γενιές και γενιές, κι ακόμα συντηρεί πνεύματα στάσης και αντίδρασης. Ακόμα και στον γκρεμό, εξακολουθούμε να νομίζουμε ότι η κατάσταση δεν είναι αυτή που είναι, ότι ίσως πέσουν έξω οι εκτιμητές, ίσως είναι υπερβολικοί οι άλλοι. Η κατάσταση δεν είναι τραγική, λέει ο πρωθυπουργός και τον πιστεύουν, όλοι όσοι έχουν ανάγει την υποτίμηση σε εικόνα της Παναγίας και την φιλάν κάθε μέρα, μπας και γίνει πραγματικότητα, αυτή η φούσκα που κουβαλάει ο καθένας μέσα στην κεφάλα του, πρωθυπουργός ή μεροκαματιάρης.
Ίσως λίγοι που εκτίμησαν σωστά, αυτοί που τα έβγαλαν έξω νωρίς, τα κλεμμένα και τα μαύρα, αυτοί ίσως "το είδαν έξυπνα το πράμα". Όσοι μπόρεσαν, έκαναν. Οι υπόλοιποι γράφουν στα ιστολόγια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έναν καημό και μια αντίληψη ηττοπάθειας, αφού η παρτίδα χάθηκε και αυτοί γυρνάν με δύο πιόνια κι έναν ιππότη, να κλαίγονται, "πώς τους τα 'φαγαν και δεν το πήραμε χαμπάρι, μα μπροστά δεν είμασταν;;". Η κλαψούρα και η υποτίμηση κάνουν καλή παρέα, αντί να τα βάψεις μαύρα, λες ένα "έλα μωρέ, μαζί τους θα τα πάρουν;;" και καθάρισες. Υποτιμώ=ξεπερνώ τη δράση με όπλο μου την αδράνεια. Κάτσε και κλάψε πάνω από τη χυμένη σύνταξη και το χυμένο μισθό, που νόμιζες ότι σου ανήκει πατρογονικά, είτε δουλεύεις είτε όχι, είτε έχεις αξία είτε όχι.
Αν μιλήσω για τον εαυτό μου, που δεν μ'αρέσει και ιδιαίτερα (!), θα έλεγα ότι πέρασαν ίσως και ανεπιστρεπτί οι "μέρες της υποτίμησης", της υποτίμησης μου, ως άνθρωπος και αξία, της υποτίμησης της γύρω μου κατάστασης, της υποτίμησης των άλλων. Βλέπω εδώ και καιρό τον αντίπαλο στα μάτια, δεν με παίρνει να μην απαντάω στην κάθε κίνηση, ακόμα και με σπασμένα λόγια, ακόμα και με ευγενικό μαχαίρι. Βλέπω τον εαυτό μου και λέω "κουράγιο, θα έρθουν και χειρότερα", "η κατάσταση είναι αυτή που είναι, αυτή που ήταν πάντα", κοιτάω στον καθρέφτη και βλέπω τα χρόνια να με υποτιμούν και ξέρω ότι τους την έχω στημένη, από κει που δεν με περιμένουν θα τους τη βγω. Απλώς λουφάζω προσωρινά, βλέποντας τα μερομήνια. Προβλέψεις βέβαια δεν κάνω, μέρα με μέρα το πάω, να μην παγιδευτούμε και στα μακρόπνοα σχέδια, μέχρι δυο τρεις κινήσεις καλά είναι, δεν είμεθα και επαγγελματίες ρεαλιστές, έχουμε και τρωτά σημεία ονείρων. Ακόμα ζυγίζω και τις καταστάσεις, τα πάντα ρει και φυλλοροεί και απορεί και μπορεί και δεν μπορεί, αλλά πάντως θαρρεί, "θαρσείν χρή ταχ' αύριον έσετ ́ άμεινον" τάχαμου δηλαδή και καλά, καλύτερα.
Ας μην υποτιμούμε όμως και την αξία μιας καλής κουβέντας, μια καλημέρα είναι αυτή πες την κι ας πέσει χάμω, να είδες ξημέρωσε πάλι, πού θα πάει, εδώ θα μείνει, και η κατάσταση και η αξία της.
Καλά που η Φύση είναι αυταξιακή ιδέα και δεν ζητάει αξιολόγηση κάθε λίγο και λιγάκι, έτσι και τώρα μου δίνει το σήμα που πρέπει.............
Ες αύριον
.....που λένε ορισμένοι.
Η συνειδητή υποτίμηση των καταστάσεων έχει βαθιά ψυχολογική προέλευση στην αυτοσυντήρηση. Αν κάτι είναι (ή το κάνεις να φαίνεται) μικρό, δεν το φοβάσαι. Τα μειώνεις σε όγκο, σε μέγεθος, σε βάρος, σε ειδικό βάρος, σε ένταση, σε σημασία κι έτσι δεν μπορούν να σε φοβίσουν,μπορείς να βγεις έξω από τη σπηλιά σου, μπορείς να ανοίξεις την πόρτα σου, χωρίς να το σκεφτείς.
Υποτιμάς, υποβαθμίζεις, απαξιώνεις. Μια διαδικασία που φαινομενικά και τελεολογικά έχει ουσία και νόημα, αλλά όταν κοπούν τα φρένα της, τότε γίνεται της κακομοίρας. Παίρνει η μπάλα και μηχανισμούς και υγιείς σκέψεις και τις κάνει όλες έναν πουρέ διαρκείας, κρατάει δεκαετίες....
Ως beobachter, παρακολουθώ και κρυφακούω, στάσεις σώματος και μικροκουβεντούλες, στα διαλείμματα, στις στάσεις, στα μπαρ και στα εστιατόρια, στους δρόμους και στις πλατείες, εκεί όπου οι άνθρωποι μαζί με άλλους ανθρώπους, κρατιούνται από τις λέξεις για λίγο και αμέσως μετά τις πετάν στα σκουπίδια, να μην δηλώνουν τα ακριβή τους νοήματα.
Δε θέλουμε να γινόμαστε οξείς, θέλουμε να είμαστε χαλαροί, να τα αφήνουμε όλα σε μια θολή νεφέλη και να αιωρούνται, προτάσεις και αισθήσεις, από φόβο μην αγγίξουν κανέναν, λίγο παραπάνω και πάθει, ξέρωγω, αναφυλαξία από την επαφή της αλήθειας μας. Υποτιμάμε γιατί μας βολεύει να λέμε ψέμματα, μας βολεύει να μην χαλάμε τις καρδιές μας. Ακόμα και η Μέρκελ, δεν μας στεναχώρησε, ήθελε να μας εμψυχώσει κι όχι να μας τα χώσει. Κι αν υποτιμά το χάλι της Ελλάδας, ας μην υποτιμούμε και την νοημοσύνη μας.
Δεν έχει νόημα να κρατιέμαι από νοσταλγικές αλλά πεθαμένες ιστορίες, αφήνοντας την πραγματική ιστορία μου να σέρνεται, σαν μετοχή της MIG, μεταξύ 0,3 και 0,5 ευρώ. Οι αξίες του Χρηματιστηρίου είναι οι ίδιες οι αξίες των ψυχών, που υπερτιμημένες παλιά, βγαίναν και χορεύαν στα πανηγύρια, παραφουσκωμένες σαν γαλοπούλες Χριστουγέννων. Έπηζαν από χαρά και ψωροπερηφάνεια, σπαρταρούσαν στα γέλια, αν άκουγαν για πραγματικό μόχθο και κούραση, είχαν μάθει να υποτιμούν το μέλλον και να το ερμηνεύουν a priori. Και τώρα που έρχεται η κάθε τρόικα, ο κάθε καθρέφτης μπροστά μας, η κάθε Κασσάνδρα, η ώρα της αυτογνωσίας δηλαδή, η ώρα του λογαριασμού, οι αξίες αυτές έπεσαν κατακόρυφα, όπως και τότε τις ωραίες εκείνες εποχές του '98-'99, έγιναν κουρέλια στα χέρια υπαλλήλων του ΔΝΤ και της ΕΕ. Τώρα βέβαια δυστυχώς οι αξίες δεν υποτιμούνται απλώς, πέφτουν κυριολεκτικά από μπαλκόνια και από ταράτσες, κρεμιούνται στα υπόγεια και στις κρεβατοκάμαρες, πέφτουν στα πόδια και παρακαλάνε για μια ακόμα δόση, μια ακόμα μέρα εργασίας, ένα ακόμα χάπι, ένα ακόμα "θα δούμε!"......
Τι νόημα έχει άραγε;; Οι άνθρωποι δεν είναι νομίσματα, να υποτιμούνται και να κερδίζουν σε δεύτερο χρόνο. Αν υποτιμήσεις έναν αντίπαλο στο σκάκι, δεν δεις την τρίτη ή τέταρτη κίνησή του, πάει όλος ο στρατηγικός σχεδιασμός σου. Κοινώς κλάφ'τα Χαράλαμπε. Ο υποτιμημένος άνθρωπος δεν έχει αξία πια, πάει, τελείωσε, πούλα τον για παλιοσίδερα, ή ανακύκλωσέ τον. Τι να προσφέρει πια, χωρίς τιμή κι αξία;; Το να δεις μια δύσκολη κι επικίνδυνη κατάσταση, ως λούνα-παρκ, αυτό που κάναμε όλοι μας δηλαδή, έθρεψε γενιές και γενιές, κι ακόμα συντηρεί πνεύματα στάσης και αντίδρασης. Ακόμα και στον γκρεμό, εξακολουθούμε να νομίζουμε ότι η κατάσταση δεν είναι αυτή που είναι, ότι ίσως πέσουν έξω οι εκτιμητές, ίσως είναι υπερβολικοί οι άλλοι. Η κατάσταση δεν είναι τραγική, λέει ο πρωθυπουργός και τον πιστεύουν, όλοι όσοι έχουν ανάγει την υποτίμηση σε εικόνα της Παναγίας και την φιλάν κάθε μέρα, μπας και γίνει πραγματικότητα, αυτή η φούσκα που κουβαλάει ο καθένας μέσα στην κεφάλα του, πρωθυπουργός ή μεροκαματιάρης.
Ίσως λίγοι που εκτίμησαν σωστά, αυτοί που τα έβγαλαν έξω νωρίς, τα κλεμμένα και τα μαύρα, αυτοί ίσως "το είδαν έξυπνα το πράμα". Όσοι μπόρεσαν, έκαναν. Οι υπόλοιποι γράφουν στα ιστολόγια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έναν καημό και μια αντίληψη ηττοπάθειας, αφού η παρτίδα χάθηκε και αυτοί γυρνάν με δύο πιόνια κι έναν ιππότη, να κλαίγονται, "πώς τους τα 'φαγαν και δεν το πήραμε χαμπάρι, μα μπροστά δεν είμασταν;;". Η κλαψούρα και η υποτίμηση κάνουν καλή παρέα, αντί να τα βάψεις μαύρα, λες ένα "έλα μωρέ, μαζί τους θα τα πάρουν;;" και καθάρισες. Υποτιμώ=ξεπερνώ τη δράση με όπλο μου την αδράνεια. Κάτσε και κλάψε πάνω από τη χυμένη σύνταξη και το χυμένο μισθό, που νόμιζες ότι σου ανήκει πατρογονικά, είτε δουλεύεις είτε όχι, είτε έχεις αξία είτε όχι.
Αν μιλήσω για τον εαυτό μου, που δεν μ'αρέσει και ιδιαίτερα (!), θα έλεγα ότι πέρασαν ίσως και ανεπιστρεπτί οι "μέρες της υποτίμησης", της υποτίμησης μου, ως άνθρωπος και αξία, της υποτίμησης της γύρω μου κατάστασης, της υποτίμησης των άλλων. Βλέπω εδώ και καιρό τον αντίπαλο στα μάτια, δεν με παίρνει να μην απαντάω στην κάθε κίνηση, ακόμα και με σπασμένα λόγια, ακόμα και με ευγενικό μαχαίρι. Βλέπω τον εαυτό μου και λέω "κουράγιο, θα έρθουν και χειρότερα", "η κατάσταση είναι αυτή που είναι, αυτή που ήταν πάντα", κοιτάω στον καθρέφτη και βλέπω τα χρόνια να με υποτιμούν και ξέρω ότι τους την έχω στημένη, από κει που δεν με περιμένουν θα τους τη βγω. Απλώς λουφάζω προσωρινά, βλέποντας τα μερομήνια. Προβλέψεις βέβαια δεν κάνω, μέρα με μέρα το πάω, να μην παγιδευτούμε και στα μακρόπνοα σχέδια, μέχρι δυο τρεις κινήσεις καλά είναι, δεν είμεθα και επαγγελματίες ρεαλιστές, έχουμε και τρωτά σημεία ονείρων. Ακόμα ζυγίζω και τις καταστάσεις, τα πάντα ρει και φυλλοροεί και απορεί και μπορεί και δεν μπορεί, αλλά πάντως θαρρεί, "θαρσείν χρή ταχ' αύριον έσετ ́ άμεινον" τάχαμου δηλαδή και καλά, καλύτερα.
Ας μην υποτιμούμε όμως και την αξία μιας καλής κουβέντας, μια καλημέρα είναι αυτή πες την κι ας πέσει χάμω, να είδες ξημέρωσε πάλι, πού θα πάει, εδώ θα μείνει, και η κατάσταση και η αξία της.
Καλά που η Φύση είναι αυταξιακή ιδέα και δεν ζητάει αξιολόγηση κάθε λίγο και λιγάκι, έτσι και τώρα μου δίνει το σήμα που πρέπει.............
Ες αύριον
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου