Ο άνθρωπος υπάρχει, ζει και δημιουργεί, εργάζεται ή όχι, παράγει ή όχι, πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο. Χωροχρονικό κυρίως αλλά και πλαίσιο καταστάσεων, κοινωνικά αστάθμητων. Ξαναδιάβασα για το ρόλο που έπαιξε ο Ντίσνευ, ως καρφί του Μακάρθυ, στην εποχή του, θυμήθηκα κάτι που έλεγε ο Σεφέρης (και το κάναμε ως θέμα συζήτησης στο Λύκειο του '88) για τον καλλιτέχνη και την εποχή του (ότι δεν πρέπει να κρίνεται παράλληλα και το έργο του και η όποια κοινωνική του ατομική δράση).
Ζούμε όλοι μαζί (δυστυχώς), δεν είμαστε καράβια μοναχικά στον ωκεανό του κόσμου, συναναστρεφόμαστε, βοηθιόμαστε ή χτυπιόμαστε μεταξύ μας. Η προϊστορία (και Ιστορία) μας απέδειξε ότι αυτό ήταν καλό, μας έφτασε τέλος πάντων εδώ που είμαστε. Κάθε άνθρωπος συνυπάρχει με άλλους, κάθε χρώμα αναμειγνύεται με κάποιο άλλο, κάθε κρίκος συνδέεται με κάποιον άλλο, ώστε να προχωρήσει η αλυσίδα μιας (όποιας) εξέλιξης. Π.χ., ειδικά η δουλειά μου, δεν έχει κανένα-μα κανένα νόημα, αν δεν υπήρχε η παραδιπλανή εξειδίκευση. Υπάρχει ακριβώς για να δίνει νόημα σε εκείνη. Αλλά και τούμπαλιν. Έτσι και με τους ανθρώπους, υπάρχουμε και έχουμε νόημα, απλώς γιατί υπάρχουν και οι δίπλα. Δεν μπορεί να ξεκόβουμε, απλά επειδή πιστεύουμε στην αυτάρκεια ή την αρτιότητά μας.
Αν καίγονται τα σπίτια των Σύριων, δεν αφορά μόνο αυτούς, αν καίγεται άνθρωπος από Κουκλουξκλανική συμμορία, παθαίνει εγκαύματα όλη η χώρα, αν πεθαίνει ένα παιδί από πείνα σήμερα, (θα έπρεπε να) κάνει εμετό όλη η Υδρόγειος. Αν λιθοβολούν μια βιασμένη, (κάποιοι θα έπρεπε να) μπαίνουν με αεροπλάνα, για να την προστατεύσουν. Όχι βέβαια όπως το έχουν ξεφτιλίσει οι ΗΠΑ, που για να προωθήσουν όπλα, εργολαβίες, πετρέλαια, μπαίνουν σε όποια χώρα γουστάρουν, με πρόφαση τον ΟΗΕ και "ανθρωπιστικές" κρίσεις. Οι άνθρωποι χάνουν την κυριαρχία τους, άπαξ και παραβούν οικουμενικούς/πανανθρώπινους νόμους. Όχι εθνικούς, όχι κρατικούς, όχι κοινωνικοπολιτικά κατευθυνόμενους, απλά και γήινα, ανθρώπινους/Φυσικούς Νόμους. Από αυτούς που καθορίζουν την ύπαρξή μας, που ρυθμίζουν πότε θα πεθάνουμε, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, είτε Δυτικοί είτε Τριτοκοσμικοί.
Φυσικά όλοι από κάπου προερχόμαστε, δεν φύτρωσε κανείς (τουλάχιστον όχι ακόμα). έχουμε μια μάνα, έναν πατέρα, μια πατρίδα, μια Ιστορία, αλλά και μια ιστορία, δεν τα ξεχνάμε, αλλά και δε γαντζωνόμαστε, δε σκοτωνόμαστε για αυτά. Ρυθμιζόμαστε, προσαρμοζόμαστε, από μέσα μας κι από 'ξω μας, βρίσκουμε τους τρόπους να συνυπάρχουμε, μιλάμε ίδιες-κοινές γλώσσες, βολευόμαστε με το θεό του καθενός, με την Ιδέα του καθενός, κοιτάμε όμως προς την ίδια κατεύθυνση.
Μπροστά;; Μπροστά!!
Πλαγίως;; Πλαγίως!!
Στην Ανατολή;; Στην Ανατολή!!!
Προς τη Δύση;;; Προς τη Δύση!!
Οι άνθρωποι μετά τις πρώτες δυαδικές επικοινωνιακές τεχνικές, Ναι/Όχι, κάπου στην πορεία έμαθαν και το Πάσο, το Σύμφωνοι, το Πατ. Να προχωρήσουμε μαζί, παράλληλα, η περιβόητη ουτοπία της Κομμούνας, να λειτουργήσουμε από κοινού.
Πώς μπορεί κάποιος μετά από τόσα χρόνια Δημιουργίας, να θεωρεί εαυτόν ξεχωριστό, πάνω από όλα, να κοιτάει αφ'υψηλού, να θεωρεί ότι εκείνα εκεί, τα μακρινά, δεν τον αφορούν, αυτός είναι προστατευμένος, έχει αλεξίσφαιρη ασφάλεια ζωής/ψυχής. Φτιάχνει π.χ. καραβάκια από χαρτί, ανέμελος στο ειδυλλιακό του τοπίο, γιατί έχει συνοριοφύλακες και καλά ραντάρ. Ενώ κάποιος άλλος που φτύνει το γάλα της μάνας του, πρωί-βράδυ, κάπου αλλού, προκαλεί αναταραχή μόνο με την ιδέα της ύπαρξής του, και πρέπει να αποτελεί μόνο φόντο σε μια κορνίζα, ώστε να μη χαλάσει η ζαχαρένια των φουσκο-αναθρεμμένων.
Πορευόμαστε έτσι χρόνια, αιώνες, όχι μόνο οι Έλληνες, απλά αυτή η ράτσα είναι λίγο χαρακτηριστική. Είναι παλιά ράτσα, πολύ παλιά και έξυπνη. Γι'αυτό και μας εντυπωσιάζει η τόση αγκύλωσή της. Οι άνθρωποι προχωρούν με την ευελιξία τους και "λυγίζουν" την Εποχή, χάρις την Εσωτερική τους Φύση και τη Δύναμη, που τους δίνει η Ένωση. Δεν είναι κυρίως η Εποχή, το Πλαίσιο, που έλεγα, που μπορεί να παρασύρει εύκολα τις μάζες, τα κοπάδια και τις ορδές. Είναι βέβαια η στιγμή, που την εκμεταλλεύεται όμως πάντα ο Ανθρώπινος Παράγοντας. Η στιγμή από μόνη της, είναι ακαθόριστη και χαοτική μέσα στην ολοκλήρωσή της. Μόνο μέσα από την Πράξη, δίνεται νόημα και ορισμός της. Και πράττουν οι άνθρωποι, μετατρέπουν πλαίσια και χώρους, αλλάζουν τις παραμέτρους και διαμορφώνουν τις Εποχές τους. Οι ιστορικοί απλώς μετά θα πουν, κατόπιν εορτής, τις αναλύσεις για τα αποτελέσματα.
Σαν σήμερα, κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα του Τσάρου, το 1917, ξεκινώντας την μεγάλη Ιδέα , τις Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο και άλλαξαν (ναι, εεε;;;) την Εποχή μας, σχεδόν εκατό χρόνια, δύο Βούλγαροι σε ένα γραφείο Μετανάστευσης, σήμερα μιλούσαν μεταξύ τους για την κομμουνιστική εφαρμογή, που τους έκανε τεμπέληδες, ένας Τούρκος άλλαξε το όνομά του στο γερμανικό της γυναίκας του, για να ενταχθεί καλύτερα στο πλαίσιο του, ένας μαυροντυμένος Χρυσαυγίτης πριν έξι μήνες δέρνει έναν Αιγύπτιο, που έφυγε από τη χώρα του λόγω της "μεγάλης ιστορικής Αραβικής Άνοιξης", κατά την οποία σκοτώθηκε ο πατέρας του, και σήμερα ο ίδιος Χρυσαυγίτης είναι μετανάστης στη Γερμανία και τον βλέπουν οι ξένοι σαν "Αιγύπτιο", κάτι Λίβυοι, που ήρθαν στη ζούλα στην Ελλάδα και με λεφτά Καταριανών ασφαλιστικών εταιρειών, κάνουν πλαστικές εγχειρήσεις στη μύτη, για να δικαιολογούν την παραμονή τους και να προσφέρουν (;) χρήμα στην εγχώρια παραγωγή υπηρεσιών υγείας, ένας μεγάλος γλύπτης γίνεται συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή, αλλά και βραβεύεται μετά για το έργο του "που άλλαξε την ανθρωπότητα", κάποιος παρατάει καριέρα και οικογένεια και γίνεται νοσοκόμος στην Αιθιοπία, όπου τον σκοτώνουν με machette, αντάρτες αντικαθεστωτικοί. Στο γράμμα που έστειλαν από το Υπουργείο της χώρας, στους γονείς του παιδιού στο Ντύσελντορφ, έγραψαν "ότι ήταν σπουδαίος άνθρωπος για την εποχή του" (!!!), μια μέρα είδα ένα αγοράκι να παίζει μόνο του, σα θλιμμένο, σα να βαριόταν, ήρθε μετά από λίγο ένα άλλο μαυρούλι, χαρήκανε και οι δύο, παίξαν μαζί για κανα 4-5 λεπτά, μετά το μαυρούλι έδωσε μια κλωτσιά στο άλλο, του πέταξε και άμμο και έφυγε, νομίζω ότι το παιδάκι που έμεινε πάλι μόνο του, έπαιζε πιο χαμογελαστό αυτή τη φορά. ένας τύπος στο S-Bahn ψάχνει να βρει να μιλήσει με κάποιον, τον έχουν όμως όλοι γραμμένο και μετά από λίγο, αρχίζει να μιλάει μόνος του, να ρωτάει και να απαντάει ταυτόχρονα, ο μικρός μου γιός με ρωτάει: "εσύ μπαμπά έπαιζες καλή μουσική;" και απαντάω: "Για την εποχή μου, καλός ήμουν, αλλά έπαιζα μόνος γιατί δεν είχα παρέα".....
Πρέπει να βρούμε το δρόμο, την λύση στο αδιέξοδο που μπήκαμε, που μας έβαλαν ίσως κάποιοι. Κάνουμε πάντα κάτι, είτε αδρανώντας είτε δρώντας, η εποχή στέκεται και περιμένει, θα πάρει μπρος από εμάς ή όχι;; Την ώθηση εμείς θα τη δώσουμε, χωρίς κόστος δε γίνεται τίποτα. το ψάρι θέλει βρεμένο κώλο, Συν Αθηνά αλλά και χείρα, τίποτα ουρανοκατέβατο, τίποτε (αλλά ίσως και όλα) θεόσταλτο, ότι κάνουμε (που λένε και οι μονομάχοι) αντηχεί στην αιωνιότητα, δεν είναι μόνο τα έργα τα πνευματικά, τα εξωτερικευμένα, που αντανακλούν το ρόλο μας στην εποχή, πάντα υπάρχει και ένα στίγμα, ατομικό και κοινωνικό, η ίδια η Κίνηση του Σώματος, προς τα δεξιά ή τα αριστερά, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, οι Πράξεις μιας Ζωής, οι καταγραμμένες (αναθεματισμένο Dokumentation!) και δηλωμένες/αποθηκευμένες με τη σύγχρονη ορολογία, Συσπάσεις μυών που θα παράξουν έργο και θα ταράξουν την εντροπία μιας εποχής, έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε "τέτοια ποιήματα; σου φτιάχνω εκατό την ώρα", γιατί αυτό θέλουμε κι εμείς, γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο (και την εποχή του, θα πρόσθετα εγώ)....................................
Ζούμε όλοι μαζί (δυστυχώς), δεν είμαστε καράβια μοναχικά στον ωκεανό του κόσμου, συναναστρεφόμαστε, βοηθιόμαστε ή χτυπιόμαστε μεταξύ μας. Η προϊστορία (και Ιστορία) μας απέδειξε ότι αυτό ήταν καλό, μας έφτασε τέλος πάντων εδώ που είμαστε. Κάθε άνθρωπος συνυπάρχει με άλλους, κάθε χρώμα αναμειγνύεται με κάποιο άλλο, κάθε κρίκος συνδέεται με κάποιον άλλο, ώστε να προχωρήσει η αλυσίδα μιας (όποιας) εξέλιξης. Π.χ., ειδικά η δουλειά μου, δεν έχει κανένα-μα κανένα νόημα, αν δεν υπήρχε η παραδιπλανή εξειδίκευση. Υπάρχει ακριβώς για να δίνει νόημα σε εκείνη. Αλλά και τούμπαλιν. Έτσι και με τους ανθρώπους, υπάρχουμε και έχουμε νόημα, απλώς γιατί υπάρχουν και οι δίπλα. Δεν μπορεί να ξεκόβουμε, απλά επειδή πιστεύουμε στην αυτάρκεια ή την αρτιότητά μας.
Αν καίγονται τα σπίτια των Σύριων, δεν αφορά μόνο αυτούς, αν καίγεται άνθρωπος από Κουκλουξκλανική συμμορία, παθαίνει εγκαύματα όλη η χώρα, αν πεθαίνει ένα παιδί από πείνα σήμερα, (θα έπρεπε να) κάνει εμετό όλη η Υδρόγειος. Αν λιθοβολούν μια βιασμένη, (κάποιοι θα έπρεπε να) μπαίνουν με αεροπλάνα, για να την προστατεύσουν. Όχι βέβαια όπως το έχουν ξεφτιλίσει οι ΗΠΑ, που για να προωθήσουν όπλα, εργολαβίες, πετρέλαια, μπαίνουν σε όποια χώρα γουστάρουν, με πρόφαση τον ΟΗΕ και "ανθρωπιστικές" κρίσεις. Οι άνθρωποι χάνουν την κυριαρχία τους, άπαξ και παραβούν οικουμενικούς/πανανθρώπινους νόμους. Όχι εθνικούς, όχι κρατικούς, όχι κοινωνικοπολιτικά κατευθυνόμενους, απλά και γήινα, ανθρώπινους/Φυσικούς Νόμους. Από αυτούς που καθορίζουν την ύπαρξή μας, που ρυθμίζουν πότε θα πεθάνουμε, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, είτε Δυτικοί είτε Τριτοκοσμικοί.
Φυσικά όλοι από κάπου προερχόμαστε, δεν φύτρωσε κανείς (τουλάχιστον όχι ακόμα). έχουμε μια μάνα, έναν πατέρα, μια πατρίδα, μια Ιστορία, αλλά και μια ιστορία, δεν τα ξεχνάμε, αλλά και δε γαντζωνόμαστε, δε σκοτωνόμαστε για αυτά. Ρυθμιζόμαστε, προσαρμοζόμαστε, από μέσα μας κι από 'ξω μας, βρίσκουμε τους τρόπους να συνυπάρχουμε, μιλάμε ίδιες-κοινές γλώσσες, βολευόμαστε με το θεό του καθενός, με την Ιδέα του καθενός, κοιτάμε όμως προς την ίδια κατεύθυνση.
Μπροστά;; Μπροστά!!
Πλαγίως;; Πλαγίως!!
Στην Ανατολή;; Στην Ανατολή!!!
Προς τη Δύση;;; Προς τη Δύση!!
Οι άνθρωποι μετά τις πρώτες δυαδικές επικοινωνιακές τεχνικές, Ναι/Όχι, κάπου στην πορεία έμαθαν και το Πάσο, το Σύμφωνοι, το Πατ. Να προχωρήσουμε μαζί, παράλληλα, η περιβόητη ουτοπία της Κομμούνας, να λειτουργήσουμε από κοινού.
Πώς μπορεί κάποιος μετά από τόσα χρόνια Δημιουργίας, να θεωρεί εαυτόν ξεχωριστό, πάνω από όλα, να κοιτάει αφ'υψηλού, να θεωρεί ότι εκείνα εκεί, τα μακρινά, δεν τον αφορούν, αυτός είναι προστατευμένος, έχει αλεξίσφαιρη ασφάλεια ζωής/ψυχής. Φτιάχνει π.χ. καραβάκια από χαρτί, ανέμελος στο ειδυλλιακό του τοπίο, γιατί έχει συνοριοφύλακες και καλά ραντάρ. Ενώ κάποιος άλλος που φτύνει το γάλα της μάνας του, πρωί-βράδυ, κάπου αλλού, προκαλεί αναταραχή μόνο με την ιδέα της ύπαρξής του, και πρέπει να αποτελεί μόνο φόντο σε μια κορνίζα, ώστε να μη χαλάσει η ζαχαρένια των φουσκο-αναθρεμμένων.
Πορευόμαστε έτσι χρόνια, αιώνες, όχι μόνο οι Έλληνες, απλά αυτή η ράτσα είναι λίγο χαρακτηριστική. Είναι παλιά ράτσα, πολύ παλιά και έξυπνη. Γι'αυτό και μας εντυπωσιάζει η τόση αγκύλωσή της. Οι άνθρωποι προχωρούν με την ευελιξία τους και "λυγίζουν" την Εποχή, χάρις την Εσωτερική τους Φύση και τη Δύναμη, που τους δίνει η Ένωση. Δεν είναι κυρίως η Εποχή, το Πλαίσιο, που έλεγα, που μπορεί να παρασύρει εύκολα τις μάζες, τα κοπάδια και τις ορδές. Είναι βέβαια η στιγμή, που την εκμεταλλεύεται όμως πάντα ο Ανθρώπινος Παράγοντας. Η στιγμή από μόνη της, είναι ακαθόριστη και χαοτική μέσα στην ολοκλήρωσή της. Μόνο μέσα από την Πράξη, δίνεται νόημα και ορισμός της. Και πράττουν οι άνθρωποι, μετατρέπουν πλαίσια και χώρους, αλλάζουν τις παραμέτρους και διαμορφώνουν τις Εποχές τους. Οι ιστορικοί απλώς μετά θα πουν, κατόπιν εορτής, τις αναλύσεις για τα αποτελέσματα.
Σαν σήμερα, κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα του Τσάρου, το 1917, ξεκινώντας την μεγάλη Ιδέα , τις Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο και άλλαξαν (ναι, εεε;;;) την Εποχή μας, σχεδόν εκατό χρόνια, δύο Βούλγαροι σε ένα γραφείο Μετανάστευσης, σήμερα μιλούσαν μεταξύ τους για την κομμουνιστική εφαρμογή, που τους έκανε τεμπέληδες, ένας Τούρκος άλλαξε το όνομά του στο γερμανικό της γυναίκας του, για να ενταχθεί καλύτερα στο πλαίσιο του, ένας μαυροντυμένος Χρυσαυγίτης πριν έξι μήνες δέρνει έναν Αιγύπτιο, που έφυγε από τη χώρα του λόγω της "μεγάλης ιστορικής Αραβικής Άνοιξης", κατά την οποία σκοτώθηκε ο πατέρας του, και σήμερα ο ίδιος Χρυσαυγίτης είναι μετανάστης στη Γερμανία και τον βλέπουν οι ξένοι σαν "Αιγύπτιο", κάτι Λίβυοι, που ήρθαν στη ζούλα στην Ελλάδα και με λεφτά Καταριανών ασφαλιστικών εταιρειών, κάνουν πλαστικές εγχειρήσεις στη μύτη, για να δικαιολογούν την παραμονή τους και να προσφέρουν (;) χρήμα στην εγχώρια παραγωγή υπηρεσιών υγείας, ένας μεγάλος γλύπτης γίνεται συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή, αλλά και βραβεύεται μετά για το έργο του "που άλλαξε την ανθρωπότητα", κάποιος παρατάει καριέρα και οικογένεια και γίνεται νοσοκόμος στην Αιθιοπία, όπου τον σκοτώνουν με machette, αντάρτες αντικαθεστωτικοί. Στο γράμμα που έστειλαν από το Υπουργείο της χώρας, στους γονείς του παιδιού στο Ντύσελντορφ, έγραψαν "ότι ήταν σπουδαίος άνθρωπος για την εποχή του" (!!!), μια μέρα είδα ένα αγοράκι να παίζει μόνο του, σα θλιμμένο, σα να βαριόταν, ήρθε μετά από λίγο ένα άλλο μαυρούλι, χαρήκανε και οι δύο, παίξαν μαζί για κανα 4-5 λεπτά, μετά το μαυρούλι έδωσε μια κλωτσιά στο άλλο, του πέταξε και άμμο και έφυγε, νομίζω ότι το παιδάκι που έμεινε πάλι μόνο του, έπαιζε πιο χαμογελαστό αυτή τη φορά. ένας τύπος στο S-Bahn ψάχνει να βρει να μιλήσει με κάποιον, τον έχουν όμως όλοι γραμμένο και μετά από λίγο, αρχίζει να μιλάει μόνος του, να ρωτάει και να απαντάει ταυτόχρονα, ο μικρός μου γιός με ρωτάει: "εσύ μπαμπά έπαιζες καλή μουσική;" και απαντάω: "Για την εποχή μου, καλός ήμουν, αλλά έπαιζα μόνος γιατί δεν είχα παρέα".....
Πρέπει να βρούμε το δρόμο, την λύση στο αδιέξοδο που μπήκαμε, που μας έβαλαν ίσως κάποιοι. Κάνουμε πάντα κάτι, είτε αδρανώντας είτε δρώντας, η εποχή στέκεται και περιμένει, θα πάρει μπρος από εμάς ή όχι;; Την ώθηση εμείς θα τη δώσουμε, χωρίς κόστος δε γίνεται τίποτα. το ψάρι θέλει βρεμένο κώλο, Συν Αθηνά αλλά και χείρα, τίποτα ουρανοκατέβατο, τίποτε (αλλά ίσως και όλα) θεόσταλτο, ότι κάνουμε (που λένε και οι μονομάχοι) αντηχεί στην αιωνιότητα, δεν είναι μόνο τα έργα τα πνευματικά, τα εξωτερικευμένα, που αντανακλούν το ρόλο μας στην εποχή, πάντα υπάρχει και ένα στίγμα, ατομικό και κοινωνικό, η ίδια η Κίνηση του Σώματος, προς τα δεξιά ή τα αριστερά, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, οι Πράξεις μιας Ζωής, οι καταγραμμένες (αναθεματισμένο Dokumentation!) και δηλωμένες/αποθηκευμένες με τη σύγχρονη ορολογία, Συσπάσεις μυών που θα παράξουν έργο και θα ταράξουν την εντροπία μιας εποχής, έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε "τέτοια ποιήματα; σου φτιάχνω εκατό την ώρα", γιατί αυτό θέλουμε κι εμείς, γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο (και την εποχή του, θα πρόσθετα εγώ)....................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου