Το δάσος της γειτονιάς μου

Λέγεται Leonhard-Eißnert Park (παλιός δήμαρχος) και είναι περίπου 220 στρέμματα.

Είπαμε, σήμερα frei και έκανα τη βόλτα μου με το ποδήλατο, τον ήλιο να με ζεσταίνει και τα μαύρα μου γυαλιά παρέα. Μπροστά στην είσοδο, ξεκινάει ένα καταπληκτικό Abenteuer Park, με αναρριχήσεις, με μετακινήσεις από δέντρο σε δέντρο, σε μεγάλη έκταση, με σκοινιά/αλυσίδες/κρίκους/συρματόσχοινα, παρα πολλές επιλογές σε ύψη και αποστάσεις, για όλα τα παιδιά από 4 μέχρι 20 χρονών. Σήμερα είναι και Schulferien, είχε παρα πολλές οικογένειες, γονείς/παιδιά και γιαγιάδες.

Μου άρεσε που είχε πολύ ωραία απλωμένο το δίκτυο με τις μετακινήσεις. Έκανα την ποδηλατάδα κι από πάνω μου περνούσαν πιτσιρίκια. Είχε φυσικά και υπεύθυνους προπονητές, που εξηγούσαν, συνόδευαν και προστάτευαν τους καινούριους στο άθλημα. Σε μερικά σημεία είχε και δίχτυ από κάτω, έξτρα δηλαδή από τα κράνη/γιλέκα με ιμάντες. (δυστυχώς κλείνει από Νοέμβριο μέχρι Μάρτη)
Πότε θα πάμε άραγε με τα παιδιά;;
Γεμάτο διαδρομές το πάρκο, με τα κίτρινα φύλλα  των δέντρων να φτιάχνουν το φθινοπωρινό σκηνικό ωραιότερο, κάθε γωνιά και παγκάκι, κάποιοι συνταξιούχοι (μάλλον) να διαβάζουν εφημερίδα, με το ποδήλατο από δίπλα.

Κοντά εκεί και η απαραίτητη πίστα για skateboard, βέβαια αυτοί διαφήμιζαν και το parkour (ότι κάνουν μαθήματα κι έτσι), αλλά και το Verkehrschule, το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής δηλαδή, μικρό αλλά λειτουργικό.

Κανονικό γήπεδο, της VfB 1900, να απολαμβάνεις μπάλα στο δάσος, δίπλα φυσικά είναι και το κανονικό,το μεγάλο στάδιο, των Offenbach Kickers, με πολύ και φανατικό κοινό, όλων των ηλικιών. Τις προάλλες είδα έναν παππού (δε θα'ταν και καμιά 80αριά;) κανονικά με κασκολάκι, καπελάκι, μπαστουνάκι, τη γιαγιά α λα μπρατσέτα και πήγαιναν για ματς!!!

Μέσα στο πάρκο έχει πινακίδες για να μη χαθούν όσοι πάνε με τα πόδια στο στάδιο.

Τα ξέφωτα υπέροχα, καταπράσινα, οι άνθρωποι εκπαίδευαν τους σκύλους τους, έκαναν βόλτα με καρότσια, άραζαν,έκαναν τζόγκινγκ, ποδήλατο. Και γύρω μου, έψαχνα, έψαχνα, ούτε ίχνος σκουπίδι, λέω δε μπορεί, κάπου θα είναι κρυμμένο/θαμμένο κανα κουτάκι μπύρας. Τίποτα!! Παντού κάδοι σκουπιδιών, όλοι με σακούλες (άθικτες όχι σκισμένες), τίποτα κάτω. Και υπόψην μιλάμε για το Όφενμπαχ, εργατούπολη/ausländerούπολη, που θεωρείται πολύ υποβαθμισμένη περιοχή, από όλους τους "ψηλομύτες" γείτονες μας. Κι όμως........

Σε άλλες περιπτώσεις, κάτι τέτοια θα με έθλιβαν. Τώρα όμως αναγαλλιάζω, χαίρομαι και κρυφογελάω. Γιατί απλά....είμαι εδώ!

Από τα καλύτερά μου είναι και το Denkmal, μνημείο για τους πεσόντες (!). Και εξηγεί, "σε όσους έπεσαν νεκροί,  σε ξένη γη στο όνομα της Vaterland". Αναφέρει τα συντάγματα (Regimenter), τις στρατιωτικές μονάδες που συμμετείχαν (!!) στις μάχες '39 με '45, στη Σερβία, στη Ρουμάνια, στα Καρπάθια (!!!), στο Βέλγιο (!!!!), και αλλού, αλλά και στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και κάποιους πεσόντες το διάστημα 1924-1928 (!!!!!! άγνωστο σε μένα τελείως). Ωραίο μου φάνηκε, οι στρατιώτες, οι νεκροί εννοώ, προκαλούν πάντα την ίδια θλίψη, θύτες και θύματα μαζί, φταίχτες κι αθώοι, σκληροί ή μαλθακοί, εντολές εκτελούσαν, για μια πατρίδα (πίστευαν ότι) πολεμούσαν..........

Σε κάποια σημεία είχε κι εσοχές, κάπως σαν περιφραγμένες, κάπως σαν ιδιωτικούς χώρους για όποιον ήθελε "μερική" απομόνωση για οικογενειακά πικ-νικ του σαββατοκύριακου, ή της Πρωτομαγιάς, που θα λέγαμε και εμείς οι Έλληνες. Παγκάκια και διχτάκια για σκοινάκι, ή για βόλει-γκολ.

Γενικά μου άρεσε πολύ, είναι δίπλα μου, είναι μικρό και συμμαζεμένο, προσιτό και ικανό να σε κάνει να ξεχαστείς, έστω για λίγο, να δεις τη φύση και να ακούσεις πουλιά (κάτι γαλαζογκρίζα με μακρύ ράμφος) αλλά και να δεις σκιούρια, να σε κοιτάν κι αυτά. Κάποια στιγμή πέρασε από μπροστά μου, πολύ γρήγορα όμως κάτι μεγαλύτερο από σκίουρο, σκούρο καφέ προς μαύρο, με ουρά αλλά όχι φουντωτή πολύ, νυφίτσα να 'ταν;; αποκλείεται, αλεπού;; δύσκολα τόσο σκούρη, θα ρωτήσω καναν έμπειρο να μου πει.

Θα ρωτήσεις: Αμάν ρε φίλε, στα τσιμεντένια κλουβιά ζούσες και κάνεις έτσι για ένα αλσάκι;;;

Σίγουρα δε ζούσα σε τσιμεντούπολη, είχα και κήπο και παρκάκια, και ρέματα (τα γνωστά εκτός σχεδίου πόλης). Με εντυπωσιάζει πάντα όμως, όπως και πέρσι στην Αυστρία, ότι έχουν κάτι, έστω λίγο και το εκτιμούν, το δίνουν σημασία, το προσέχουν ως κόρη οφθαλμού, έχουν τοπική αυτοδιοίκηση, που πραγματικά ασχολείται με την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Ακόμα και που γκρινιάζουν εδώ--πάντα ο άνθρωπος θα έχει κάτι να γκρινιάζει-- έχουν μικρές οάσεις, μικρές αποδράσεις πράσινου, μικρές βόλτες και τις προσέχουν όσο μπορούν. Όχι άνθρωποι του πλούτου, εργάτες κι εδώ, μεροκάματα, με τις φόρμες έρχονται, τις γνωστές μπλε με τιράντες των Baustelle, πίνουν έναν καφέ ή μια μπύρα μετά τη δουλειά, την ξαναπαίρνουν μαζί τους, δεν την πετάν κάτω (το είδα κι αυτό) και συνεχίζουν.....

Να είμαστε γεροί, να κάνουμε βόλτες, μοναχοί, μονάχοι ή μόνοι ή και με παρέα (προτιμότερο).

Τα δάση, τα δασάκια, τα αλσάκια, τα παρκάκια υπάρχουν και δίνουν αξία και σε μας, με την παρουσία τους, έχουν θέα, έχουν μεγαλείο, έχουν ύψος, σου δείχνουν το πραγματικό δικό σου, και σε ξαναγυρίζουν στη διάσταση της ανυπαρξίας σου. Παροδικά, γιατί πρέπει να γυρίσεις σπίτι, να μαγειρέψεις και να φας κάτι, καθότι πείνασες και η ανυπαρξία σου μόλις κατέρρευσε,με το γουργουρητό της κοιλιάς.

Άνθρωποι.....τι να πεις;;;;;;!!!!!!