Περιγραφή ενός χώρου

Ακατάλληλο για ανηλίκους κάτω των 15 ετών. Μην προχωρείτε......Δεν είναι σωστό


Στο καλό μπουρδέλο, όλοι έχουν την αξία τους και το ρόλο τους......

Με βάση αυτόν τον αφορισμό, ας ανοίξουμε το θέμα των χαρακτήρων και των ανθρώπινων τύπων στους χώρους εργασίας στις διάφορες Βαλκάνιες, Παραδουνάβιες, Παρευξείνιες και ΥποΣαχάριες χώρες....

Ένα καλό μπουρδέλο διαθέτει ένα καλό νταβατζή και μια δυναμική τσατσά. Συνήθως όταν λείπει ο νταβάς, ας πούμε δεν έχει προκηρυχθεί η θέση του ή δεν έχουν γίνει τα συμβούλια κρίσεων ή δεν το βρήκαν μέσω Facebook βρε αδερφέ, ρόλο αναλαμβάνει η τσατσά.

Η τσατσά: μπορεί να είναι αυστηρή, κατά πως επιθυμεί. Μπορεί όμως να είναι και λίγο θεοσεβούμενη, λίγο "μη μας πάρετε πολύ απ'τον κώλο", λίγο "εμείς για το καλό των πελατών" και τέτοια. Οι ευαισθησίες στις τσατσάδες δεν είναι πρακτικό ζήτημα. Η τσατσά δεν επαφίεται στη δημοκρατία. ".....Ουστ μωρή κλώσσα" πρέπει να λέει, "Ουστ, που μου θες και προφυλακτικό. -Τι ;;; Σου βρωμάει ο πελάτης;; Να σου τον πλύνουμε πρώτα;; Στις Σορβόννες μου 'κανες ειδικότητα για στα Παρίσια;;"
Τώρα, αν η τσατσά δεν μπορεί να επιβληθεί, με κάποιο τρόπο, σίγουρα υπάρχει πρόβλημα.

Τότε αναλαμβάνει δράση η παλιά πουτάνα, 30 περίπου συναπτά έτη εις στο κουρμπέτιον, γνωρίζει κώλους, δεν το συζητώ. Είναι γνωστή και ως η φωνακλού πουτάνα, ή ως κοντοπούτανη. Το κοντή δεν είναι απαραίτητο, αλλά εάν συνυπάρχει, είναι αβλεπή πλεονέκτημα. Δεν τη βλέπεις, δεν την παίρνεις χαμπάρι. Πως το 'κανε, με πόσους, τι τσέπωσε. Αλλά φωνάζει. Τσιροκοπάει, έτσι για να γίνεται ντόρος, να ξεσπάει βρε παιδί μου. Έχει σεκλέτια, τι να κάνουμε.

Από την άλλη, πιο μουλωχτή είναι η πουτανομπεμπέκα. Αυτή είναι συνήθως σε κόντρα με τη φωνακλού, αλλά από μυαλό ...ινδικό χοιρίδιο. Και από τσίπα μηδέν. Είναι τεμπέλα, γενικώς, δε θέλει πολλούς-πολλούς πελάτες, θέλει να τα αρπάζει, αλλά να μην κάνει και καμμιά περίεργη στάση. Ζηλιάρα και περίεργη, κακιά αλλά με επικρατούσα τη βλακεία στο μάτι. Είναι ψιλοακίνδυνη, ψιλοχαζοβιόλα, βρέθηκε στο μπουρδέλο, γιατί πήγε με καναδυο παππούδες, που 'χαν παλιά δυναμη, αλλά μπορεί λόγω ρουφιανιάς να κάνει ζημιά στο μαγαζί. Ο καλός νταβάς την έχει μια στη σφαλιάρα, μια στο χάϊδεμα. Αλλιώς παίρνει αέρα.

Στα ίδια χρόνια με τις προαναφερθείσες πουτάνες βρίσκεται η τρελή κι αλκοολική πουτάνα. Γέρασε, μυαλό δεν έβαλε, από μπουκάλι σε μπουκάλι, κι από κρεβάτι σε κρεβάτι. Μια έτσι, μια αλλιώς. Όπου φυσάει ο Βαρδάρης. Πότε δεξιά ή και πιο πέρα, πότε αριστερά. Αρωματίζεται και βρωμοκοπάει μέχρι το Καπάνι, πουλάει τρέλα κι έτσι καλοπερνάει. Άμα της τάξεις κατοστάευρο, τούμπες κάνει. Η τιμή της δηλαδή είναι ευμετάβλητη και αυτό προβληματίζει την τσατσά. "Τι ήθελα και την πήρα;;" αναρωτιέται συχνά. Ειδικά όταν λέει ασυναρτησίες και γίνεται σούργελο στον πελάτη, μπορεί να προκαλέσει αναταραχή και να φοβηθεί ο επίδοξος γαμίκουλας. Θέλει προσοχή και αυτή.

Τέλος υπάρχει και η πικραμένη πουτάνα ή η ατυχήσασα. Αυτή πέρασε δύσκολα χρόνια και δύσκολα βράδια στα εξωτερικά, "πολύ ξύλο στο Ουκρανία, ντεν έντινε φαϊ, ντεν έντινε ρούχο, μόνο φίκι-φίκι και μπάφλες". Τώρα όμως;; "Εντώ στο Ελλάντα, ντιμόσιο που λένε, καλάάά! Άμα τες πίπα, πίπα. Άμα τες κώλο, κώλο. Ντεν πειράζει. Ντε σε ντιώχνουν κι εύκολα. Εγκώ έματα και ξέρω.". Αυτή όντως είναι χρήσιμη πουτάνα. Τρεχαλατζού, φιλότιμη, δε διαμαρτύρεται, συμφέρει. Προπαντός είναι και γρήγορη. Μπορεί και να ξεπετάξει τους διπλάσιους πελάτες από όλες τις άλλες μαζί. Αλλά δε θέλει να το κάνει βούκινο. Είναι και ντροπιάρα. Της πετάν κανα ροζ βρακί καμμιά φορά, κανας μερακλής πελάτης και αυτή κοκκινίζει. Κινδυνεύει μόνο από την αφέλειά της.

Αυτά είναι τα πιο κλασσικά μοντέλα πουτάνας που κυκλοφορούν. Φυσικά υπάρχουν και άλλα πρότυπα. Για παράδειγμα υπάρχει η πουτάνα η επιστημόνισσα, ξέρει όλα τα κόλπα τα περίεργα, δίνει κι εξηγήσεις, σου τα σπάει αλλά κάνει πιο σοφιστικέ το πήδημα. Μπορεί και να σου κόψει απόδειξη, καθότι το ΦΠΑ της θα το γλυτώσει σε ξύλο. Επίσης υπάρχουν τσατσάδες, που δε κουνιούνται από την καρέκλα και έχουν πεντέμισι μέτρα φακλάνες. Αυτές τις λένε και αναπληρώτριες πουτάνες, γιατί αν παραστεί ανάγκη θα πρέπει να βάλουν κώλο και να δουλέψουν. Θα μου πεις, έχει και μια διαδικασία μέχρι να ...το βρεις.

Στο μπουρδέλο μέσα δουλεύουν βέβαια κι άλλοι άνθρωποι, σημαντικοί, σημαντικότατοι, αλλά συχνά παραγνωρίζεται το έργο τους. Είναι αυτοί που ευπρεπίζουν τον πελάτη, τον πλένουν, το στρώνουν, του δίνουν προκαταβολικά το Βιάγκρα τους ή τη βαζελίνη τους, τη νοσηλεία που λένε, φροντίζουν να υπάρχουν όλα τα εργαλεία (μαστίγια, σκοινιά, δονητές, στρινγκ, και άλλα ακατανόμαστα---μη πω κι άλλα και μας το κλείσουν το μπλογκ) μέσα στα σετ των δωματίων. Φυσικά αποτελούν τον εύκολο στόχο. Δεν του σηκώνεται του πελάτη, φταιν αυτοί. Δεν πήρε η πουτάνα την ταρίφα, αυτοί θα τα ακούσουν. Προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, αλλά μέσα στα πλαίσια της "αν-μπορώ-να-τη-σκαπουλάρω-θα-τη-σκαπουλάρω" φιλοσοφίας. Είναι οι αφανείς ήρωες του μπουρδέλου και αυτοί που πραγματικά κάνουν τη "βρώμικη" δουλειά. Όταν μπουκάρει η αστυνομία, μπορούν να σε ξελασπώσουν, κάνοντας τον Κινέζο. "Εμείς εδώ;;; Βίζιτες;;; Όχι βέβαια!!! Εμείς εδώ ένα πυτζάμα πάρτυ είπαμε να κάνουμε και καλέσαμε κάτι μακρινά ξαδέρφια. Απλά ήρθαν λίγο ελαφρά ντυμένοι.....".

Ένα μπουρδέλο, όλη η Χώρα.
Όλοι μπορούν να δουλέψουν με το ανάλογο τίμημα, διότι κάθε άνθρωπος έχει την τιμή του.
Τι;; Δεν αγοράζονται οι άνθρωποι;;;
Φυσικά και αγοράζονται! Είπαμε, πρέπει να βρεις το κατάλληλο ποσό.
Κι όπως είπε ο Μέγας Αριστοτέλης (όχι των Σταγείρων, ο Ωνάσης):
"Ό,τι δεν μπορεί να γίνει με λεφτά, γίνεται με ΠΟΛΛΑ ΛΕΦΤΑ !"

Αφιερωμένο στο Στέλιο