Εμπιστοσύνη στα γυαλιά, όχι στα μάτια

Εμπιστοσύνη στα γυαλιά, όχι στα μάτια
Στη σκάλα, ποτέ στο βήμα
Στη φτερούγα, όχι στο πουλί
Και στον εαυτό σου μόνο, στον εαυτό σου μόνο, στον εαυτό σου μόνο

Εμπιστοσύνη στην κακία, όχι στους κακούς
Στο ποτήρι, αλλά ποτέ στο ποτό
Στο πτώμα, όχι στον άνθρωπο
Και στον εαυτό σου μόνο, στον εαυτό σου μόνο, στον εαυτό σου μόνο

Εμπιστοσύνη στους πολλούς, όχι πια στον έναν
Στην κοίτη του ποταμού, ποτέ στο ρεύμα του
Στα παντελόνια, όχι στα πόδια
Και στον εαυτό σου μόνο, στον εαυτό σου μόνο, στον εαυτό σου μόνο

Εμπιστοσύνη στο παράθυρο, όχι στην πόρτα
Στη μητέρα, αλλά όχι στους εννιά μήνες
Στο πεπρωμένο, όχι στο χρυσό θάνατο
Και στον εαυτό σου μόνο, στον εαυτό σου μόνο, στον εαυτό σου μόνο



Τι να σου πω άλλο;;;
Από τη σειρά "Ανθρώπινα ποιήματα" που εκδόθηκε το 1939, ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Άμα το βρείτε πουθενά (εκτός internet) να μου γράψετε.



Ο César Abraham Vallejo Mendoza (16 Μαρτίου 1892-15 Απριλίου 1938) ήταν ένας Περουβιανός ποιητής. Αν και έχουν δημοσιευθεί μόνο τρεις ποιητικές συλλογές στη διάρκεια της ζωής του, θεωρείται ένας από τους μεγάλους καινοτόμους ποιητές του 20ου αιώνα, σε οποιαδήποτε γλώσσα. Πάντα ένα βήμα μπροστά από τα λογοτεχνικά ρεύματα, καθένα από τα βιβλία του ήταν διαφορετικό από τα άλλα και με τη δική του έννοια, επαναστατικό.
Περισσότερα http://en.wikipedia.org/wiki/C%C3%A9sar_Vallejo
Υ.Σ. Από την άλλη, δεν πάτε να διαβάσετε και κανα Καβάφη, αγράμματοι Ελληναράδες, που μου θέλετε και Βαλιέχο!
"Χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ,
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έχτισαν τείχη
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ,
άλλο δε σκέφτομαι το νου μου τρώει αυτή η τύχη.
Διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον........"