Ένα πολύ ωραίο ζεστό διημεράκι στο Wiesbaden, με Τάσο, Λητώ και το φίλο τους τον Ματίας, wenn mich mein Gedächtnis nicht täuscht.......
Δε θυμάμαι ακριβώς το λόγο που γίνεται η γιορτή, Teatrium sogenannte, αλλά καμιά σχέση με θέατρο ή γιορτές ανοιχτού θεάτρου, που λένε.
Εδώ "έπαιζε" ένα πιο πολιτισμένο πανηγυράκι. Μάσα, πιοτί, μουσική σε διάφορες Bühnen, πολύ κόσμος, σχετικό (για τα γερμανικά επίπεδα) ξεφάντωμα.
Η γνωστή Wilhelmstrasse κάπως στολισμένη, το πάρκο δίπλα στο Κurhaus, μια ανάσα δροσιάς για παιδιά, σκυλιά και τα αφεντικά τους.
Κάπου μπροστά στο Νασάουερ το Ξενοδοχείο, να σου και οι ρετρό. Μικρό Γούντστοκ, έλεγε το πρόγραμμα, με ένα σωσία Elton John και κάποιον begleitender κιθαρίστα. Pas mal, θα έλεγα, ακούσαμε "συνομήλικους" ήχους. Σκέψου ρε μάγκα ότι το Angie και το Knockin' on heavens' door έγιναν 40 χρονών, σαν τα μούτρα μου......Ωραίοι όμως οι τύποι!
και μετά έβγαλαν στην πίστα με τη λάσπη, εεε συγνώμη με τα πριονίδια, το βαρύ πυροβολικό. Έδειξαν κάτι σαν παιχνίδι ελληνορωμαϊκής με μια νότα βαρβάρων, είχε πλάκα πάντως.
Καταλήξαμε να αποχαιρετιόμαστε μπρος στο συντριβάνι, δεν ήταν άσχημα, μια όμορφη γιορτή, με κόσμο που ήθελε να εκτονωθεί και να χαρεί την αρχή του καλοκαιριού.
Δε θυμάμαι ακριβώς το λόγο που γίνεται η γιορτή, Teatrium sogenannte, αλλά καμιά σχέση με θέατρο ή γιορτές ανοιχτού θεάτρου, που λένε.
Εδώ "έπαιζε" ένα πιο πολιτισμένο πανηγυράκι. Μάσα, πιοτί, μουσική σε διάφορες Bühnen, πολύ κόσμος, σχετικό (για τα γερμανικά επίπεδα) ξεφάντωμα.
Τιμώμενη χώρα και καλά ήταν η Ελβετία. Παίξαν κάτι όμορφα βαλσάκια με τα ακορντεονάκια τους στην αρχή, κάτι γλυκύτατοι παππουδογιαγιάδες
και μετά έβγαλαν στην πίστα με τη λάσπη, εεε συγνώμη με τα πριονίδια, το βαρύ πυροβολικό. Έδειξαν κάτι σαν παιχνίδι ελληνορωμαϊκής με μια νότα βαρβάρων, είχε πλάκα πάντως.
Μετά βγήκε και μια μπάντα από τη Φραγκφούρτη και έπαιζε το Louis-Louis, χόρευαν τα πνευστά, έκαναν πλάκα μεταξύ τους, διασκεδαστικοί τύποι, πήγαιναν πάνω κάτω την οδό και ζωντάνευαν το κλίμα εκεί που έπεφτε.
Είδαμε κι έναν αμερικανογερμανό πιτσιρικά (Α ρε Βισμπάντεν με τις αμερικάνικες βάσεις, πόσα παιδιά του Τζιμ και της Μπρουνχίλντας έχεις γεννήσει!) να παίζει κάτι σαν ροκ, εντάξει μωρέ, ποπ/ροκ από αυτά τα μοντέρνα, τα γλυκερά, ο κόσμος το χάρηκε πάντως, εμείς όχι, τα παιδιά βαρέθηκαν γρήγορα και την κάναμε από κει.
Καταλήξαμε να αποχαιρετιόμαστε μπρος στο συντριβάνι, δεν ήταν άσχημα, μια όμορφη γιορτή, με κόσμο που ήθελε να εκτονωθεί και να χαρεί την αρχή του καλοκαιριού.
Άιντες και εις άλλα με υγεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου