Τα νέα είναι χειρότερα νότια και ανατολικά, Έλβας, Δούναβης, Ινν, ξεχείλισαν και τα έκαναν χάλια, σήμερα έλεγε η Zeit 30000 άνθρωποι στο Halle, δεν μπορούν ποτέ να ξαναγυρίσουν στα σπίτια τους, ολοκληρωτική καταστροφή. και είναι και προεκλογική περίοδος. Σαν τον Ομπάμα με τη νέα Ορλεάνη και τον Κατρίνα, το βοήθησε αυτή η ιστορία. Λεεεεεεεεεςςςςςςςς;;;;;;;; Άκου τι σκέφτηκε ο συνωμοσιολόγος!!1! α να μου χαθείς σκυλευτή.
(οι φωτό είναι από το Μάιν, μικρό ποταμάκι, αλλά θαυματουργό, κουβάλησε το παραπανίσιο νερό του, το έβγαλε σαν εμετό στα πλάγια, έπνιξε κανα δυο παγκάκια, δρόμους και χορτάρια, ευτυχώς όχι ανθρώπους ή τις περιουσίες τους)
H τραγωδία είναι πάντως μεγάλη, δε χωράει πλάκες, αυτό που εκπλήσσει είναι όχι μόνο η στωικότητα, αλλά και η μεθοδικότητα με την οποία το αντιμετώπισαν. Κόσμος που συμπαρίσταται, από χιλιόμετρα μακριά, παιδιά, έφηβοι, εθελοντές, που στοιβάζουν σακιά με άμμο, (φυσικά όπως κι εδώ) από δίπλα και οι κακόμοιροι φαντάροι, πανταχού παρόντες, κανείς να κλαίγεται στις κάμερες, κανένας να τα βάζει με το "κράτος", καλά ίσως κάποιοι να είπαν και καμιά sauerιά, αλλά γενικά υπήρξε η ψυχραιμία και η σωφροσύνη, στο να αντιμετωπιστούν έγκαιρα και με σοβαρότητα όλα αυτά τα έκτακτα. Έκανα κι εγώ την μικρή μου συνεισφορά, αλλά θα ήθελα πραγματικά, αν μπορούσα, αν με έπαιρνε ο χρόνος, να πήγαινα εκεί, να κουβάλαγα άμμο, ή να μοίραζα τρόφιμα με βάρκα στους εγκλωβισμένους, να έδινα εργαλεία και δυνάμεις.
Προς το παρόν τους κοιτάω με θαυμασμό για την υπομονή και τα ψυχικά τους αποθέματα, αυτοί ξέρουν πλέον πώς όλα είναι νερό σ'αυτόν τον κόσμο, σαρώνει τα πάντα, τα πνίγει, τα καταπίνει και τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν. Τότε αισθάνεσαι καλύτερα το Βιρμανό, τον Ινδό, τον Ινδονήσιο με τους μουσώνες, τα φίδια που από τα ποτάμια μπαίνουν στο σπίτι σου, τα μωρά που τα παίρνει το ρέμα, πνίγονται χωρίς να προλάβουν να φωνάξουν ένα "μαμά", όλο αυτή την αιώνια δυστυχία της Ασίας με τις βροχοπλημμύρες, που την ξεχνάμε πάντα και τη θυμόμαστε με καμιά "ευρωπαϊκή" πανωλεθρία.
Das Gefühl ist einfach unbeschreiblich, όπως είπε και ένας κάτοικος στη Δρέσδη.
(οι φωτό είναι από το Μάιν, μικρό ποταμάκι, αλλά θαυματουργό, κουβάλησε το παραπανίσιο νερό του, το έβγαλε σαν εμετό στα πλάγια, έπνιξε κανα δυο παγκάκια, δρόμους και χορτάρια, ευτυχώς όχι ανθρώπους ή τις περιουσίες τους)
H τραγωδία είναι πάντως μεγάλη, δε χωράει πλάκες, αυτό που εκπλήσσει είναι όχι μόνο η στωικότητα, αλλά και η μεθοδικότητα με την οποία το αντιμετώπισαν. Κόσμος που συμπαρίσταται, από χιλιόμετρα μακριά, παιδιά, έφηβοι, εθελοντές, που στοιβάζουν σακιά με άμμο, (φυσικά όπως κι εδώ) από δίπλα και οι κακόμοιροι φαντάροι, πανταχού παρόντες, κανείς να κλαίγεται στις κάμερες, κανένας να τα βάζει με το "κράτος", καλά ίσως κάποιοι να είπαν και καμιά sauerιά, αλλά γενικά υπήρξε η ψυχραιμία και η σωφροσύνη, στο να αντιμετωπιστούν έγκαιρα και με σοβαρότητα όλα αυτά τα έκτακτα. Έκανα κι εγώ την μικρή μου συνεισφορά, αλλά θα ήθελα πραγματικά, αν μπορούσα, αν με έπαιρνε ο χρόνος, να πήγαινα εκεί, να κουβάλαγα άμμο, ή να μοίραζα τρόφιμα με βάρκα στους εγκλωβισμένους, να έδινα εργαλεία και δυνάμεις.
Προς το παρόν τους κοιτάω με θαυμασμό για την υπομονή και τα ψυχικά τους αποθέματα, αυτοί ξέρουν πλέον πώς όλα είναι νερό σ'αυτόν τον κόσμο, σαρώνει τα πάντα, τα πνίγει, τα καταπίνει και τα συναισθήματα σε πλημμυρίζουν. Τότε αισθάνεσαι καλύτερα το Βιρμανό, τον Ινδό, τον Ινδονήσιο με τους μουσώνες, τα φίδια που από τα ποτάμια μπαίνουν στο σπίτι σου, τα μωρά που τα παίρνει το ρέμα, πνίγονται χωρίς να προλάβουν να φωνάξουν ένα "μαμά", όλο αυτή την αιώνια δυστυχία της Ασίας με τις βροχοπλημμύρες, που την ξεχνάμε πάντα και τη θυμόμαστε με καμιά "ευρωπαϊκή" πανωλεθρία.
Das Gefühl ist einfach unbeschreiblich, όπως είπε και ένας κάτοικος στη Δρέσδη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου