Ήμουν 18 όταν πήγα με το Χάρη σε ένα κατάστημα WOM στο Βερολίνο και πήγα κι αγόρασα αυτό το δίσκο. Στην αρχή έβαλα τα ακουστικά, το άκουσα και δεν πίστευα στα αυτιά μου!!! Παναγία μου και Χριστέ μου, τι παίζουν οι άνθρωποι, είπα. Ποιος είναι αυτός ο McLaughlin, θέλω να πάω στην Ινδία τώρα, είπα μέσα μου. Το Ραβί Σανκάρ, τον ήξερα όπως οι πιο πολλοί, από τους Beatles, τον ανηψιό του τον πρωτοάκουσα και μ'έπεσαν τα μαλλιά σας λέω. Δεν υπάρχουν λέμε, αυτό δεν είναι κάτι από τον κόσμο αυτό, ούτε θα υπάρξει κάτι άλλο τέτοιο, τέτοια virtuosität, τέτοια έμπνευση. Φυσικά αγόρασα και άλλα, το Light as a Feather με τους Return forever, κάτι από Jaco Pastorius, Charlie Parker, αλλά το Shakti με βάρεσε στα μηνίγγια, με άφησε σέκο. Στα βαριά ναρκωτικά, στις τρελές αναθυμιάσεις με τη μία, στου Castaneda τα τρελά όνειρα, δε γίνονται τέτοια πράγματα, αυτή η κιθάρα, που την έφτιαξε ο Βρετανός πρωην ροκάς, νυν fusionist, να ακούγεται όσο γίνεται περισσότερο με σιτάρ, νομίζω την ονόμασε Veena, με αυτές τις επιπλέον χορδές.
Με αυτό το δίσκο κοιμόμουν τα βράδια πριν τις Πανελλήνιες, μ'αυτόν ξυπνούσα, αυτή η μουσική μου είχε καρφωθεί και δούλευε, γύριζε στο μυαλό μου. Από αυτή τη μουσική την έπαθα την εγκεφαλική "ζημιά", είμαι πλέον σίγουρος, αυτή τα έκαψε τα κύτταρα και μου άδειασε τους κομφορμιστικούς μου συνειρμούς για να με στείλει στους αγύριστους, στους διαόλους του Μορφέα.
Η χαρά δικιά σας, μάγκες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου