Πάρε άσπρο να 'χεις!

Χιονίζει τώρα 3-4 μέρες, λίγο-λίγο, τσούκου-τσούκου, το 'φτασε στα 30 εκατοστά, αλλά με μπόλικο πάγο, χαμηλές θερμοκρασίες, καλό για την υγεία, σκοτώνει και τους Norovirus, μάλλον και τα Clostridia. Βγήκα να περπατήσω λίγο να πάρω κρύο αέρα.

 Ε ρε και να 'ταν ο Παναγιώτης εδώ!!! Τρέλα θα πάθαινε, χιόνι μπόλικο να βουτήξεις, να κάνεις έλκηθρο, να κάνεις γλίστρες, να φτιάξεις χιονάνθρωπο, να κάνεις χιονοπόλεμο, να περπατήσεις σε φρέσκο, απάτητο χιόνι, να φχαριστηθείς δάσος μες στην πόλη, να μην ακούγεται ούτε αμάξι ούτε θόρυβος ούτε τίποτα. Για την ακρίβεια περπατούσα απολύτως μόνος μου. Εκ πρώτης δεν χαλάστηκα, για να είμαι ακριβής,

 γελούσα σαν το χαζό (το "σαν" προαιρετικό), περπατούσα κι έπαιζα με τους κορμούς ξύλων, προσωρινά μου πέρασε κι ο πονοκέφαλος, που είχα από χτες, κι ας είχε -3, έβγαζα φωτογραφίες, καθόμουν στα παγωμένα παγκάκια, διάβαζα εφημερίδες, έκανα ισορροπία σε κάτι συρματόσκοινα, γενικά επί 2 περίπου ώρες ξεχάστηκα.

Μακάρι να ΄ταν τα παιδιά με τους φίλους τους, θα περνούσαν τέλεια!

Οπότε μάλλον περνάει και η εποχή του γκρίζου, σαν να ασπρίζει σιγά-σιγά το πράγμα.
Φυσικά μέχρι να έρθει πάλι η λασπούρα, γκριζόμαυρη και παρακμιακή, αποσυνθετική.
Κύκλος είναι ρε μεγάλε, τι να κάνουμε; Κύκλος του νερού, νεράκι, πάγος, χιόνι, λάσπη, ξανά νερό. Κύκλος της ζωής, Απ'τον πάγο ξεκινήσαμε εμείς βέβαια οι ψυχροί και αναίσθητοι-μας λες και μουδιασμένους- άνθρωποι. Μας αρέσουν τα κρύα αστεία, μας βολεύει η κρύα ατμόσφαιρα, δε θέλουμε να σπάσει ο πάγος, κρατάμε το κρύο πιάτο, μέχρι το τέλος του γεύματος, στα κρύα/σκωτσέζικα ντους μας έριξε η μοίρα, αλλά εμείς πάνω στα παγωμένα νερά περπατάμε, σαν τον γνωστό τύπο, το κρύο μας σηκώνει την τρίχα, και θεριεύουμε, ξυπνά μέσα μας ο πολεμιστής του '40 με τα κρυοπαγήματα και τις πορείες στη χιονισμένη Πίνδο. έχουμε κρύο αίμα, μια ψύχρα στο μάτι και στην καρδιά, διατηρούνται έτσι καλύτερα αισθήματα κι αναμνήσεις, το κρύο πιάτο της εκδίκησης εμείς το έχουμε βασικό μενού, αν και δεν στοχεύουμε να πιάσουμε κανέναν στα κρύα του λουτρού, δε μας νοιάζει πλέον, δεν μας αφορά, μας αφήνει δηλαδή παγερά αδιάφορους. Αν τύχει όμως και μας βρει καμιά ψυχή, που μας είχε ξεχάσει, που μας είχε αφήσει για πολλά χρόνια στον πάγο, τότε όλο ευγένεια αλλά και με την ψυχρή λογική, που (πρέπει να) μας κατέχει, θα πούμε : "Βρε σαν τα χιόνια!!!!!!"