Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να αλλάξω το avatar μου, το γνωστό γορίλλα που κάθεται σταυροπόδι και να το αλλάξω μ'αυτόν τον εντυπωσιακό τύπο. Την ώρα που τον κοιτούσα (και με κοιτούσε με λοξή ματιά, πίσω από την πλάτη), κι ενώ σκεφτόμουν το ποίημα, άρχισε να μου λέει την τελευταία στροφή ο μικρός μου γιος. Το κάνανε λέει στη Γλώσσα, το είχε το βιβλίο τους, άκου να όψεστε. Σημαδιακό ή είμαι προληπτικός;
Γεροπαράξενος ή απλά μοναχικός ταξιδιώτης; Γκρινιάρης ξυνός ή "ατυχών μεσήλιξ";
Χαζός κι αφελής μαζί ή προβληματισμένος/προβληματικός;
Αιθεροβάμων ή έρημο καράβι; Ή όλα μαζί και τίποτα απ'όλα;
Κι ἔτσι καθὼς ἐπίμονα κι ἐκεῖνο μὲ κοιτᾶ,
νομίζω πὼς στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ βλακεία τοῦ μοιάζω ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου