Τι να πω;; Δεν πιστεύω ότι πέρασα τέτοιες στιγμές, δεν ήξερα τι να κάνω, να κλαίω ή να γελάω, "να μην μπλοκάρω τα παιδιά", έλεγα μέσα μου, φέρσου νορμάλ ρε Καραγκιόζη, επαναλάμβανα.
Δε γινόταν να κρατήσει λίγο παραπάνω;;; προφανώς όχι, ήταν στη σωστή διάρκεια, τόσο όσο να με κρατήσει για μήνες, τα γέλια, οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι χαρές και οι εικόνες, όλα "κάπως όπως παλιά", αλλά σίγουρα "κάπως αλλιώς". Πρώτα το κατάλαβαν τα παιδιά, εμείς σιγοντάραμε, πολιτισμένα, ευρωπαϊκά που λένε και ...συνεχίζουμε!!!
Ήταν τόσο δυνατό πράγμα, τόσο γερό και festgestellt, που δε γίνεται να το παραβλέψω ούτε να το υποτιμήσω. Είναι αυτό που με κάνει και κοιτάω μπροστά........
Περπατάω, χωρίς παρωπίδες, χωρίς θολή ματιά, κοιτάω μπροστά, βλέπω, μέλλον και παρόν, τη σιγουριά στα μάτια των παιδιών μου. Είναι οι δρόμοι ανοιχτοί, οι πλατείες δικές μας, είμαστε παρόντες, δεν θα αφήσω να λείψει κανείς μας.
Είμαι εκεί κι εδώ, κρατάω όλα τα φύλλα και μπαίνω με τις μπάντες. Σαν κορδέλα σε κεφάλι Καμικάζι, σαν εκκένωση σε σφαίρα Kugel, σαν μουλαρίσια οπλή, τη στιγμή σημαδεύω.
Είναι πάλι δική μου, με περιμένει.
Ich komme!
Δε γινόταν να κρατήσει λίγο παραπάνω;;; προφανώς όχι, ήταν στη σωστή διάρκεια, τόσο όσο να με κρατήσει για μήνες, τα γέλια, οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι χαρές και οι εικόνες, όλα "κάπως όπως παλιά", αλλά σίγουρα "κάπως αλλιώς". Πρώτα το κατάλαβαν τα παιδιά, εμείς σιγοντάραμε, πολιτισμένα, ευρωπαϊκά που λένε και ...συνεχίζουμε!!!
Περπατάω, χωρίς παρωπίδες, χωρίς θολή ματιά, κοιτάω μπροστά, βλέπω, μέλλον και παρόν, τη σιγουριά στα μάτια των παιδιών μου. Είναι οι δρόμοι ανοιχτοί, οι πλατείες δικές μας, είμαστε παρόντες, δεν θα αφήσω να λείψει κανείς μας.
Είμαι εκεί κι εδώ, κρατάω όλα τα φύλλα και μπαίνω με τις μπάντες. Σαν κορδέλα σε κεφάλι Καμικάζι, σαν εκκένωση σε σφαίρα Kugel, σαν μουλαρίσια οπλή, τη στιγμή σημαδεύω.
Είναι πάλι δική μου, με περιμένει.
Ich komme!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου