Ωχ!!!! έτσι και το μάθει!!!!!

   

Είδα προχτές

Είδα προχτές τον Ωρίωνα. Με είδε κι αυτός. Κοιταχτήκαμε κάμποση ώρα, δεν είπαμε και πολλά.
-Πέρασε καιρός, μεγάλε. Θα 'ναι κανας χρόνος.
-Κυνήγα!
-leichter gesagt als getan, απαντώ
-Δεν έχει τίποτα εδώ πάνω, τζάμπα κοιτάζεις. Κυνήγα!

Είχε κρύο και δεν είχα άλλη όρεξη για λόγια. Τι να μου πει κι αυτός; Με το σκύλο του, τα τόξα του, τις Πλειάδες μπροστά του, ο αιώνιος κυνηγός. Το σημάδι το έχω, το στόχο είναι που δεν ξεχωρίζω πλέον. Μόλις το δω, θα βγάλω ό,τι όπλο μου έχει απομείνει και θα του ρίξω.
Ο Ωρίωνας δεν κάθησε παραπάνω, έδυσε προς άλλα ημισφαίρια, δεν έδωσε και καμιά συμβουλή, ποτέ δε δίνει, μια λέξη λέει κι αυτό είναι: "Κυνήγα!".

Να το θυμηθώ αυτό όταν θα βρεθώ στα θηράματα, ανάμεσά τους, να μην πιστέψω ότι είμαι ένα από αυτά.

Να κοιμηθώ ανιχνευτής, να ξυπνήσω κυνηγός. Γίνεται;;;;;;;;;

Lass dich nicht unterkriegen!!

.....Ich sage mir.

Es ist besser ein Licht zu entzünden, als über Dünkelheit zu klagen.

Έχω ένα θεό, που μιλάει staccato και moderato

Mare maje

Διάλεκτος από το Abruzzo, κοντά στην Aquila, εκεί που έγινε ο σεισμός πριν λίγα χρόνια.
Η φωνή της Anna Melato, αδερφή της Mariangela Melato, έπαιζαν και οι δύο στην ταινία, αλλά η Mariangela (θεός σχωρέστην, πέθανε πριν κανα δυο βδομάδες) έγινε περισσότερη γνωστή ως ηθοποιός.

Είναι συγκλονιστικό μέχρι τα μηνίγγια, μέχρι που το μαγάρισαν (και αυτό) διάφοροι τυχαίοι/τυχαίες........τι κακό κι αυτό, να πρέπει να τα πουν όλα όλοι!!!! Νταλαροπάθεια και παγκοσμιοποίηση. Κρίμα!

Na ja....
(θα μπορούσε να ήταν fado, ή μοιρολόι στο Καστέλλι)
Η κακομοίρα εγώ, ωι η μαύρη εγώ, που πέθανες και γω τι θα κάνω; κτλ κτλ........


Marè maje e scure maje
tu si muorte e jè che facce
mo me sciatt 'e trecce 'n facce
mo m'accite 'n goll 'a taie

E mare mà, mare mà, mare maje
e scure mà, scure mà, scure maje
mo m'accite, mo m'accite, mo m'accite
'n goll 'a taje

So' na pechera spirgiute
lu mundune m'ha lassate
lu guaggiuone sembr' abbaje
pe la fame mo s'arraje.

E marè mà...

Je a tinè na casarielle
mo so sule e abbandunate
senza casa e senza lette
senza pane e companaje

Θα φάμε και θα πιούμε.....

 Να είναι καλά και η αδερφή μου, που με γεμίζει ιδέες και συμβουλές και προτάσεις και σχέδια.
Μία από αυτές ήταν και ιδέα του σολωμού φιλέτο με καρυκεύματα κάρυ,πάπρικα, γλυκάνισο, φρυγανιά και μαύρο σουσάμι. Μιλάμε για λιχουδιά!!! Έφαγα και τρελάθηκα, ήπια και χαλάρωσα.

Στην πρώτη φωτό με τους ατμούς......

στη δεύτερη χωρίς.

Μούρλια!!!! να 'σαι καλά sis'. 

Guten Appetit, αδέρφια όλων των φυλών

Πάρε άσπρο να 'χεις!

Χιονίζει τώρα 3-4 μέρες, λίγο-λίγο, τσούκου-τσούκου, το 'φτασε στα 30 εκατοστά, αλλά με μπόλικο πάγο, χαμηλές θερμοκρασίες, καλό για την υγεία, σκοτώνει και τους Norovirus, μάλλον και τα Clostridia. Βγήκα να περπατήσω λίγο να πάρω κρύο αέρα.

 Ε ρε και να 'ταν ο Παναγιώτης εδώ!!! Τρέλα θα πάθαινε, χιόνι μπόλικο να βουτήξεις, να κάνεις έλκηθρο, να κάνεις γλίστρες, να φτιάξεις χιονάνθρωπο, να κάνεις χιονοπόλεμο, να περπατήσεις σε φρέσκο, απάτητο χιόνι, να φχαριστηθείς δάσος μες στην πόλη, να μην ακούγεται ούτε αμάξι ούτε θόρυβος ούτε τίποτα. Για την ακρίβεια περπατούσα απολύτως μόνος μου. Εκ πρώτης δεν χαλάστηκα, για να είμαι ακριβής,

 γελούσα σαν το χαζό (το "σαν" προαιρετικό), περπατούσα κι έπαιζα με τους κορμούς ξύλων, προσωρινά μου πέρασε κι ο πονοκέφαλος, που είχα από χτες, κι ας είχε -3, έβγαζα φωτογραφίες, καθόμουν στα παγωμένα παγκάκια, διάβαζα εφημερίδες, έκανα ισορροπία σε κάτι συρματόσκοινα, γενικά επί 2 περίπου ώρες ξεχάστηκα.

Μακάρι να ΄ταν τα παιδιά με τους φίλους τους, θα περνούσαν τέλεια!

Οπότε μάλλον περνάει και η εποχή του γκρίζου, σαν να ασπρίζει σιγά-σιγά το πράγμα.
Φυσικά μέχρι να έρθει πάλι η λασπούρα, γκριζόμαυρη και παρακμιακή, αποσυνθετική.
Κύκλος είναι ρε μεγάλε, τι να κάνουμε; Κύκλος του νερού, νεράκι, πάγος, χιόνι, λάσπη, ξανά νερό. Κύκλος της ζωής, Απ'τον πάγο ξεκινήσαμε εμείς βέβαια οι ψυχροί και αναίσθητοι-μας λες και μουδιασμένους- άνθρωποι. Μας αρέσουν τα κρύα αστεία, μας βολεύει η κρύα ατμόσφαιρα, δε θέλουμε να σπάσει ο πάγος, κρατάμε το κρύο πιάτο, μέχρι το τέλος του γεύματος, στα κρύα/σκωτσέζικα ντους μας έριξε η μοίρα, αλλά εμείς πάνω στα παγωμένα νερά περπατάμε, σαν τον γνωστό τύπο, το κρύο μας σηκώνει την τρίχα, και θεριεύουμε, ξυπνά μέσα μας ο πολεμιστής του '40 με τα κρυοπαγήματα και τις πορείες στη χιονισμένη Πίνδο. έχουμε κρύο αίμα, μια ψύχρα στο μάτι και στην καρδιά, διατηρούνται έτσι καλύτερα αισθήματα κι αναμνήσεις, το κρύο πιάτο της εκδίκησης εμείς το έχουμε βασικό μενού, αν και δεν στοχεύουμε να πιάσουμε κανέναν στα κρύα του λουτρού, δε μας νοιάζει πλέον, δεν μας αφορά, μας αφήνει δηλαδή παγερά αδιάφορους. Αν τύχει όμως και μας βρει καμιά ψυχή, που μας είχε ξεχάσει, που μας είχε αφήσει για πολλά χρόνια στον πάγο, τότε όλο ευγένεια αλλά και με την ψυχρή λογική, που (πρέπει να) μας κατέχει, θα πούμε : "Βρε σαν τα χιόνια!!!!!!"

Μια περίεργη κίνηση

Εκεί που περπατούσα σήμερα, έκανα μια παράξενη κίνηση.


Βρήκα στο δρόμο μου, ένα σεντ. Ακριβώς ένα φτωχό και ταπεινό, χάλκινο, μικρούτσικο κερματάκι, ένα cent. Το κοίταξα για 2 δευτερόλεπτα και μετά έσκυψα και το πήρα......

Πριν προλάβεις να σκεφτείς οτιδήποτε, να πω ότι στην Ελλάδα, ακόμα και όταν έβρισκα 10λεπτα ή και 20λεπτα, ούτε που το σκεφτόμουν, ούτε που να τα ξανακοιτάξω, τα άφηνα εκεί, έλεγα τι να μου κάνουν 10 και 20 λεπτά, άσε να τα βρει κανας άλλος, κανας που να τα έχει ανάγκη. Δεν είμαι σίγουρος αν το κανα από αρχοντιά, βαρεμάρα, ή ελεημοσύνη για τους "άλλους". Ξέρω πάντως σίγουρα ότι πολλές φορές έβρισκα τέτοια κέρματα και τα άφηνα, εκεί κάτω. Για τα 1 σεντ, δεν το συζητώ καν. Στην Ελλάδα που έπαιρνα ψιλο-τρεις και 60, ήμουν και χουβαρντάς, δεν μάζευα από κάτω τα 20λεπτα, μάλλον δεν τα 'χα ανάγκη, το έπαιζα υπεράνω.
Εδώ στη Γερμανία, που βγάζω λεφτά, σαφώς καλύτερα από πριν, είδα το μονόλεπτο και το σήκωσα, το 'βαλα στην τσέπη και λέω "πάλι κάτι βγάλαμε σήμερα!!". Άκου να δεις!!!! Τώρα που το σκέφτομαι, αρχίζω και τρομάζω. Τι φυτρώνει μέσα μου;;;; Wir müssen sparen, λέω και ξαναλέω. Ντάξ', λίγο οικονόμος ήμουν και πριν, αλλά τώρα που θεωρητικά δεν θα έπρεπε, σύμφωνα με την προηγούμενη λογική, τώρα αισθάνθηκα ότι έπρεπε να μαζέψω το σεντ, για οικονομία;;;;;;;
Να πω βέβαια, ότι σήμερα που πήγα και ψώνισα, έδωσα....κάτι και ,25 λεπτά, ενώ ο λογαριασμός ήταν ....κάτι και ,24 λεπτά και η κοπέλα στο σούπερ μάρκετ, μου έδωσε την απόδειξη, χωρίς το ένα λεπτό ρέστα. Λέω μάλλον το ξέχασε, πράγμα σπάνιο εδώ, δε χάθηκε κι ο κόσμος.
Έτσι όταν το βρήκα, λέω "να τα ρέστα, τα έστειλε ετεροχρονισμένα". Είμαστε και μεταφυσικοί, πώς να το κάνομε; έχουμε ιδιαίτερη συμπάθεια στην τηλεπάθεια και στην ψυχική τηλεμεταφορά κερμάτων και κάθε λογής αντικειμένων, υλικών άλλα και άυλων....

Εν κατακλείδι, Zum Schluss, möchte ich was anderes aber doch Ähnliches erwähnen.
Κάθε φορά που ήταν στην Ελλάδα ο Καββαδίας και πήγαινε στη θεια του, του 'λεγε αυτή: "Μάζευε παιδάκι μου, μάζευε λεφτά, να μην τα σκορπάς, να κάνεις οικονομία, για μια δύσκολη ώρα, κάτι να έχεις στην άκρη. Και μη νομίζεις, δεκάρα-δεκάρα, ταληράκι-ταληράκι, σε λίγο καιρό περιουσία θα κάνεις, όπως κάναν κι άλλοι". Πέρασαν κάμποσα χρόνια, πιάνει Πειραιά ξανά ο ποιητής, φτάνει έξω από το σπίτι της θειας του, φορτωμένος στον ώμο με ένα μεγάλο τσουβάλι, σαν να ήταν γεμάτο πατάτες. Τον ρωτάει η θεια:"Τι είναι αυτό το τσουβάλι παιδί μου, τι έχει μέσα;". "Τις δεκάρες θεια" λέει αυτός "τις δεκάρες, που μάζευα αυτά τα χρόνια"....................

Με τις δεκάρες, εκατομμυριούχος δε γίνεσαι. Με τον ιδρώτα του προσώπου σου, βίλα στη Μαγιόρκα και καταθέσεις στην HSBC δε βγάζεις. Με τα μονόλεπτα και τα δίλεπτα, εξοικονόμηση μόνο στο μυαλό υπάρχει, ίσως και στα τσουβάλια. Η περιβόητη αποταμίευση των toppins στις τράπεζες (βλ. Mary Poppins) ήταν το μεγάλο όνειρο, η αυταπάτη, με μια δραχμούλα, με ένα σεντ γίνομαι και γω μέτοχος, επενδυτής, ιδιοκτήτης, πλούσιος. Οι εκθέσεις για την αποταμίευση που γράφαμε τον Οκτώβρη στο σχολείο, με τον κουμπαρά, το γνωστό γουρουνάκι, οι παροιμίες, φασούλι το φασούλι κτλ κτλ, γενικά όλες οι οικονομίες που έβαζαν ή βάζαμε, και έγιναν φτερά στον "αέρα" της φούσκας του ΧΑ ήταν καλό μάθημα όσον αφορά αυτήν την περιβόητη δραχμούλα και τις οικονομίες που ξεκινούν από αυτήν.

Έλα όμως που εγώ το σήκωσα αυτό το γ#$@$#νο το σεντ, και διυλίζω έτσι τον κώνωπα, αλλά για την Καμήλα ούτε κουβέντα. Αλλά η φιλοσοφία εδώ έτσι λειτουργεί, γλύτωσε από δω, κόψε κάτι από κει, μείωσε εκείνο, πάρε επιστροφές από αυτό. Σπάρεν, οπτιμιέρεν, τσάλεν/μπεκόμεν.
Τι σόι "τέρας" γίνομαι, ούτε που το καταλαβαίνω;
Λες;;;!!!!!
Μπααααααα!!!!!
Doch!!!!!!!!!

Τούτο το βράδυ

 Ω ρε τι θυμήθηκα!! Είμαι η γενιά η αδικημένη, ..κάτω από τις λόγχες των φρουρών.
Μούτσης! Μεγάλη στιγμή, των 2'59'', αλλά με τρεις λέξεις, μπορεί να μιλάει για δεκαετίες, και για συναισθήματα ...παλιά.
Το '85 πρωτοάκουσα αυτό το κομμάτι και είχα κουφαθεί, ήμουν από πάντα με τα λυπητερά, το ένοιωσα πολύ ζωντανό για να είναι ακόμα ένα ψευτοτραγουδάκι. Αυτό μαζί με το "αυτές οι ξένες αγκαλιές"
Το αφιερώνω σε μας, ξέρουμε εμείς!

Δεν είμαι εδώ για κανένα!

Νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να αλλάξω το avatar μου, το γνωστό γορίλλα που κάθεται σταυροπόδι και να το αλλάξω μ'αυτόν τον εντυπωσιακό τύπο. Την ώρα που τον κοιτούσα (και με κοιτούσε με λοξή ματιά, πίσω από την πλάτη), κι ενώ σκεφτόμουν το ποίημα, άρχισε να μου λέει την τελευταία στροφή ο μικρός μου γιος. Το κάνανε λέει στη Γλώσσα, το είχε το βιβλίο τους, άκου να όψεστε. Σημαδιακό ή είμαι προληπτικός;
Γεροπαράξενος ή απλά μοναχικός ταξιδιώτης; Γκρινιάρης ξυνός ή "ατυχών μεσήλιξ";
Χαζός κι αφελής μαζί ή προβληματισμένος/προβληματικός;
Αιθεροβάμων ή έρημο καράβι; Ή όλα μαζί και τίποτα απ'όλα;



Κι ἔτσι καθὼς ἐπίμονα κι ἐκεῖνο μὲ κοιτᾶ,
νομίζω πὼς στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ βλακεία τοῦ μοιάζω ...

Μεγάλη ευτυχία (ή αλλιώς "καλά μας μπήκε το '13")

Τι να πω;; Δεν πιστεύω ότι πέρασα τέτοιες στιγμές, δεν ήξερα τι να κάνω, να κλαίω ή να γελάω, "να μην μπλοκάρω τα παιδιά", έλεγα μέσα μου, φέρσου νορμάλ ρε Καραγκιόζη, επαναλάμβανα.
Δε γινόταν να κρατήσει λίγο παραπάνω;;; προφανώς όχι, ήταν στη σωστή διάρκεια, τόσο όσο να με κρατήσει για μήνες, τα γέλια, οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι χαρές και οι εικόνες, όλα "κάπως όπως παλιά", αλλά σίγουρα "κάπως αλλιώς". Πρώτα το κατάλαβαν τα παιδιά, εμείς σιγοντάραμε, πολιτισμένα, ευρωπαϊκά που λένε και ...συνεχίζουμε!!!

Ήταν τόσο δυνατό πράγμα, τόσο γερό και festgestellt, που δε γίνεται να το παραβλέψω ούτε να το υποτιμήσω. Είναι αυτό που με κάνει και κοιτάω μπροστά........
Περπατάω, χωρίς παρωπίδες, χωρίς θολή ματιά, κοιτάω μπροστά, βλέπω, μέλλον και παρόν, τη σιγουριά στα μάτια των παιδιών μου. Είναι οι δρόμοι ανοιχτοί, οι πλατείες δικές μας, είμαστε παρόντες, δεν θα αφήσω να λείψει κανείς μας.
Είμαι εκεί κι εδώ, κρατάω όλα τα φύλλα και μπαίνω με τις μπάντες. Σαν κορδέλα σε κεφάλι Καμικάζι, σαν εκκένωση σε σφαίρα Kugel, σαν μουλαρίσια οπλή, τη στιγμή σημαδεύω.
Είναι πάλι δική μου, με περιμένει.
Ich komme!

Καλώςτονε κι ας άργησε ..............40 χρόνια!!

Ήρθε, θα φέρει, είπε, θα κάνει, έταξε, θα δώσει.......
Έτσι παν οι υποσχέσεις και οι αποφάσεις του νέου χρόνου για το επιθυμητό Überwindung.
Εδώ και χρόνια, ατομικά ή διεθνή, βλέπω μπροστά μου κάτι, νόμιζα το είχα για καιρό δεμένο πάνω μου, τελικά ήταν αέρας και μου γλύστρισε. Βρίσκω στο νέο χρόνο που μπήκε φουριόζος, μια κλωστούλα στο παλτό του (γιατί κάνει και ψόφο, μην ξεχνιόμαστε!) και μου μοιάζει με αυτόν τον μίτο που έχασα, και τώρα πρέπει να τον ξαναακολουθήσω, να τον αρπάξω και να τον κρατήσω για όσο θα αντέχω....
Αυτή είναι η δική μου απόφαση.
Στα σοβαρά όμως, έχει να δώσει αρκετά πράγματα και αρκετά μαθήματα σε πολύ κόσμο.
Το τέλος του Κόσμου μου για μένα ήρθε!!!! Εγώ ΔΕΝ καταστράφηκα.........
Αρχίζω ξανά, από την αρχή, από την κλωστή, από το κάτι του μυαλού μου. Δεν (πρέπει να) έχω Ιστορία, δεν (πρέπει να) έχω Εικόνες, δεν (πρέπει να) ζητάω,
είμαι ένας κάποιος Τίποτας. Τώρα ήρθα, τώρα μπήκα μέσα (στο νόημα), οι άλλοι μες στο μαγαζί γυρίζουν και με κοιτάνε, δεν κάνω καμία κίνηση, απλώς προχωράω, συνεχίζω, χωρίς να κοιτάζω κανέναν. Είναι απλό κι εύκολο, δεν προκαλώ, γι'αυτό και με ξεχνάν και οι άλλοι θαμώνες, δεν αναγνωρίζουν στον Κάποιο Τίποτα τον εχθρό, δεν τους τρομάζω, με βολεύει έτσι. Θα τους βρω εγώ ή θα με βρουν αυτοί, όταν θα είμαστε beide zu allem bereit.
Wie beschrieben, kommt Zeit kommt Rat. Oder kann man klar sagen, dass die Zeit alle Wunden heilt.
Zeit meines Lebens, umspring du nicht grob mit mir. Nur Mensch bin ich, eingeschränkten Fähigkeiten.
Εύχομαι (καθότι είναι και τζάμπα) ηρεμία στις ψυχές μας, να βρει ο καθένας αυτό που θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο. Γενικά να είμαστε προετοιμασμένοι για ότι μας έρθει, χωρίς γκρίνιες.

40 χρόνια φούρναρης, έχει ψήσει κόσμο, εμένα θα αφήσει; (που να είχα και γενέθλια!)