Man soll optimistisch sein. Aber nur getrunken, kann man das schaffen. Oder bis über beide Ohren verliebt. Außerdem scheint mir, dass es als ein "HolyGrail" steht, im Kopf der meisten.
Sekunden der Naivität können Tagen bzw Monaten des Lebens inspirieren. Es kann sein, entweder von blinden Gehorsam gegenüber der Alltäglichkeit oder von voller überoptimismus an die Sachen, ein Mensch nicht klar das ganze Klima beurteilt. Wie gesagt, ist Glück ein überschätztes Ziel, von dem wir häufig verleitet werden.
Tja klar, gibt es Bilder vor unserem Augen, gibt es Träumen und Wünschen. Hat 's mit Realität zu tun? Negativ!
Es geht immer wieder um die Rolle, die uns gegeben wurde, vom Anfang unseres Leben.
Hab vielmehr zu erzählen, sondern ziehe ich vor, gegenwärtig zu verschweigen und warten auf einen besseren Umstand.
Ich behalte mir vor für später. Könnte nicht glücklicher sein!!!!!
Να ξεπλυθούμε από τις αμαρτίες μας, να πλύνει η βροχή τα δάκρυά μας ή να βρέξει και να μας πνίξει όλους ;;;; όλα μαζί, ίσως;;;.........
Το ακούω εδώ και 8 χρόνια, δεν υπάρχει μήνας που δε θα το βάλω, να μου θυμίζει μελλοντικά συναισθήματα............
Ο άνθρωπος υπάρχει, ζει και δημιουργεί, εργάζεται ή όχι, παράγει ή όχι, πάντα μέσα σε ένα πλαίσιο. Χωροχρονικό κυρίως αλλά και πλαίσιο καταστάσεων, κοινωνικά αστάθμητων. Ξαναδιάβασα για το ρόλο που έπαιξε ο Ντίσνευ, ως καρφί του Μακάρθυ, στην εποχή του, θυμήθηκα κάτι που έλεγε ο Σεφέρης (και το κάναμε ως θέμα συζήτησης στο Λύκειο του '88) για τον καλλιτέχνη και την εποχή του (ότι δεν πρέπει να κρίνεται παράλληλα και το έργο του και η όποια κοινωνική του ατομική δράση).
Ζούμε όλοι μαζί (δυστυχώς), δεν είμαστε καράβια μοναχικά στον ωκεανό του κόσμου, συναναστρεφόμαστε, βοηθιόμαστε ή χτυπιόμαστε μεταξύ μας. Η προϊστορία (και Ιστορία) μας απέδειξε ότι αυτό ήταν καλό, μας έφτασε τέλος πάντων εδώ που είμαστε. Κάθε άνθρωπος συνυπάρχει με άλλους, κάθε χρώμα αναμειγνύεται με κάποιο άλλο, κάθε κρίκος συνδέεται με κάποιον άλλο, ώστε να προχωρήσει η αλυσίδα μιας (όποιας) εξέλιξης. Π.χ., ειδικά η δουλειά μου, δεν έχει κανένα-μα κανένα νόημα, αν δεν υπήρχε η παραδιπλανή εξειδίκευση. Υπάρχει ακριβώς για να δίνει νόημα σε εκείνη. Αλλά και τούμπαλιν. Έτσι και με τους ανθρώπους, υπάρχουμε και έχουμε νόημα, απλώς γιατί υπάρχουν και οι δίπλα. Δεν μπορεί να ξεκόβουμε, απλά επειδή πιστεύουμε στην αυτάρκεια ή την αρτιότητά μας.
Αν καίγονται τα σπίτια των Σύριων, δεν αφορά μόνο αυτούς, αν καίγεται άνθρωπος από Κουκλουξκλανική συμμορία, παθαίνει εγκαύματα όλη η χώρα, αν πεθαίνει ένα παιδί από πείνα σήμερα, (θα έπρεπε να) κάνει εμετό όλη η Υδρόγειος. Αν λιθοβολούν μια βιασμένη, (κάποιοι θα έπρεπε να) μπαίνουν με αεροπλάνα, για να την προστατεύσουν. Όχι βέβαια όπως το έχουν ξεφτιλίσει οι ΗΠΑ, που για να προωθήσουν όπλα, εργολαβίες, πετρέλαια, μπαίνουν σε όποια χώρα γουστάρουν, με πρόφαση τον ΟΗΕ και "ανθρωπιστικές" κρίσεις. Οι άνθρωποι χάνουν την κυριαρχία τους, άπαξ και παραβούν οικουμενικούς/πανανθρώπινους νόμους. Όχι εθνικούς, όχι κρατικούς, όχι κοινωνικοπολιτικά κατευθυνόμενους, απλά και γήινα, ανθρώπινους/Φυσικούς Νόμους. Από αυτούς που καθορίζουν την ύπαρξή μας, που ρυθμίζουν πότε θα πεθάνουμε, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, είτε Δυτικοί είτε Τριτοκοσμικοί.
Φυσικά όλοι από κάπου προερχόμαστε, δεν φύτρωσε κανείς (τουλάχιστον όχι ακόμα). έχουμε μια μάνα, έναν πατέρα, μια πατρίδα, μια Ιστορία, αλλά και μια ιστορία, δεν τα ξεχνάμε, αλλά και δε γαντζωνόμαστε, δε σκοτωνόμαστε για αυτά. Ρυθμιζόμαστε, προσαρμοζόμαστε, από μέσα μας κι από 'ξω μας, βρίσκουμε τους τρόπους να συνυπάρχουμε, μιλάμε ίδιες-κοινές γλώσσες, βολευόμαστε με το θεό του καθενός, με την Ιδέα του καθενός, κοιτάμε όμως προς την ίδια κατεύθυνση.
Μπροστά;; Μπροστά!!
Πλαγίως;; Πλαγίως!!
Στην Ανατολή;; Στην Ανατολή!!!
Προς τη Δύση;;; Προς τη Δύση!!
Οι άνθρωποι μετά τις πρώτες δυαδικές επικοινωνιακές τεχνικές, Ναι/Όχι, κάπου στην πορεία έμαθαν και το Πάσο, το Σύμφωνοι, το Πατ. Να προχωρήσουμε μαζί, παράλληλα, η περιβόητη ουτοπία της Κομμούνας, να λειτουργήσουμε από κοινού.
Πώς μπορεί κάποιος μετά από τόσα χρόνια Δημιουργίας, να θεωρεί εαυτόν ξεχωριστό, πάνω από όλα, να κοιτάει αφ'υψηλού, να θεωρεί ότι εκείνα εκεί, τα μακρινά, δεν τον αφορούν, αυτός είναι προστατευμένος, έχει αλεξίσφαιρη ασφάλεια ζωής/ψυχής. Φτιάχνει π.χ. καραβάκια από χαρτί, ανέμελος στο ειδυλλιακό του τοπίο, γιατί έχει συνοριοφύλακες και καλά ραντάρ. Ενώ κάποιος άλλος που φτύνει το γάλα της μάνας του, πρωί-βράδυ, κάπου αλλού, προκαλεί αναταραχή μόνο με την ιδέα της ύπαρξής του, και πρέπει να αποτελεί μόνο φόντο σε μια κορνίζα, ώστε να μη χαλάσει η ζαχαρένια των φουσκο-αναθρεμμένων.
Πορευόμαστε έτσι χρόνια, αιώνες, όχι μόνο οι Έλληνες, απλά αυτή η ράτσα είναι λίγο χαρακτηριστική. Είναι παλιά ράτσα, πολύ παλιά και έξυπνη. Γι'αυτό και μας εντυπωσιάζει η τόση αγκύλωσή της. Οι άνθρωποι προχωρούν με την ευελιξία τους και "λυγίζουν" την Εποχή, χάρις την Εσωτερική τους Φύση και τη Δύναμη, που τους δίνει η Ένωση. Δεν είναι κυρίως η Εποχή, το Πλαίσιο, που έλεγα, που μπορεί να παρασύρει εύκολα τις μάζες, τα κοπάδια και τις ορδές. Είναι βέβαια η στιγμή, που την εκμεταλλεύεται όμως πάντα ο Ανθρώπινος Παράγοντας. Η στιγμή από μόνη της, είναι ακαθόριστη και χαοτική μέσα στην ολοκλήρωσή της. Μόνο μέσα από την Πράξη, δίνεται νόημα και ορισμός της. Και πράττουν οι άνθρωποι, μετατρέπουν πλαίσια και χώρους, αλλάζουν τις παραμέτρους και διαμορφώνουν τις Εποχές τους. Οι ιστορικοί απλώς μετά θα πουν, κατόπιν εορτής, τις αναλύσεις για τα αποτελέσματα.
Σαν σήμερα, κατέλαβαν τα χειμερινά ανάκτορα του Τσάρου, το 1917, ξεκινώντας την μεγάλη Ιδέα , τις Δέκα ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο και άλλαξαν (ναι, εεε;;;) την Εποχή μας, σχεδόν εκατό χρόνια, δύο Βούλγαροι σε ένα γραφείο Μετανάστευσης, σήμερα μιλούσαν μεταξύ τους για την κομμουνιστική εφαρμογή, που τους έκανε τεμπέληδες, ένας Τούρκος άλλαξε το όνομά του στο γερμανικό της γυναίκας του, για να ενταχθεί καλύτερα στο πλαίσιο του, ένας μαυροντυμένος Χρυσαυγίτης πριν έξι μήνες δέρνει έναν Αιγύπτιο, που έφυγε από τη χώρα του λόγω της "μεγάλης ιστορικής Αραβικής Άνοιξης", κατά την οποία σκοτώθηκε ο πατέρας του, και σήμερα ο ίδιος Χρυσαυγίτης είναι μετανάστης στη Γερμανία και τον βλέπουν οι ξένοι σαν "Αιγύπτιο", κάτι Λίβυοι, που ήρθαν στη ζούλα στην Ελλάδα και με λεφτά Καταριανών ασφαλιστικών εταιρειών, κάνουν πλαστικές εγχειρήσεις στη μύτη, για να δικαιολογούν την παραμονή τους και να προσφέρουν (;) χρήμα στην εγχώρια παραγωγή υπηρεσιών υγείας, ένας μεγάλος γλύπτης γίνεται συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή, αλλά και βραβεύεται μετά για το έργο του "που άλλαξε την ανθρωπότητα", κάποιος παρατάει καριέρα και οικογένεια και γίνεται νοσοκόμος στην Αιθιοπία, όπου τον σκοτώνουν με machette, αντάρτες αντικαθεστωτικοί. Στο γράμμα που έστειλαν από το Υπουργείο της χώρας, στους γονείς του παιδιού στο Ντύσελντορφ, έγραψαν "ότι ήταν σπουδαίος άνθρωπος για την εποχή του" (!!!), μια μέρα είδα ένα αγοράκι να παίζει μόνο του, σα θλιμμένο, σα να βαριόταν, ήρθε μετά από λίγο ένα άλλο μαυρούλι, χαρήκανε και οι δύο, παίξαν μαζί για κανα 4-5 λεπτά, μετά το μαυρούλι έδωσε μια κλωτσιά στο άλλο, του πέταξε και άμμο και έφυγε, νομίζω ότι το παιδάκι που έμεινε πάλι μόνο του, έπαιζε πιο χαμογελαστό αυτή τη φορά. ένας τύπος στο S-Bahn ψάχνει να βρει να μιλήσει με κάποιον, τον έχουν όμως όλοι γραμμένο και μετά από λίγο, αρχίζει να μιλάει μόνος του, να ρωτάει και να απαντάει ταυτόχρονα, ο μικρός μου γιός με ρωτάει: "εσύ μπαμπά έπαιζες καλή μουσική;" και απαντάω: "Για την εποχή μου, καλός ήμουν, αλλά έπαιζα μόνος γιατί δεν είχα παρέα".....
Πρέπει να βρούμε το δρόμο, την λύση στο αδιέξοδο που μπήκαμε, που μας έβαλαν ίσως κάποιοι. Κάνουμε πάντα κάτι, είτε αδρανώντας είτε δρώντας, η εποχή στέκεται και περιμένει, θα πάρει μπρος από εμάς ή όχι;; Την ώθηση εμείς θα τη δώσουμε, χωρίς κόστος δε γίνεται τίποτα. το ψάρι θέλει βρεμένο κώλο, Συν Αθηνά αλλά και χείρα, τίποτα ουρανοκατέβατο, τίποτε (αλλά ίσως και όλα) θεόσταλτο, ότι κάνουμε (που λένε και οι μονομάχοι) αντηχεί στην αιωνιότητα, δεν είναι μόνο τα έργα τα πνευματικά, τα εξωτερικευμένα, που αντανακλούν το ρόλο μας στην εποχή, πάντα υπάρχει και ένα στίγμα, ατομικό και κοινωνικό, η ίδια η Κίνηση του Σώματος, προς τα δεξιά ή τα αριστερά, προς τα πάνω ή προς τα κάτω, οι Πράξεις μιας Ζωής, οι καταγραμμένες (αναθεματισμένο Dokumentation!) και δηλωμένες/αποθηκευμένες με τη σύγχρονη ορολογία, Συσπάσεις μυών που θα παράξουν έργο και θα ταράξουν την εντροπία μιας εποχής, έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε "τέτοια ποιήματα; σου φτιάχνω εκατό την ώρα", γιατί αυτό θέλουμε κι εμείς, γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδερφέ μου από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο (και την εποχή του, θα πρόσθετα εγώ)....................................
Kloster Marienthal. Μια καλή Κυριακή, με ήλιο και πολύ κόσμο, μια βόλτα......
Η παράσταση μου άρεσε, αν και πρώτη φορά σε όπερα. Nessun Dorma, Niemand schlafe.......
Είχα γνώστες παρέα μου , που ήξεραν πολλές λεπτομέρειες, με βοήθησε αυτό, χώρια οι υπότιτλοι στα γερμανικά. Ωραία πράγματα, ξεκούραστα, αν και υποβλητικά.
τα βίντεο δεν είναι καλά, το ξέρω, αλλά δεν μπόρεσα καλύτερα, φοβόμουν και μη με πάρουν χαμπάρι......τα 'βαλα έτσι απλά για τη γεύση, λίγο για την όρεξη, σα ραπανάκι κουλτούρας.
Το ματς σήμερα προβλεπόταν ντέρμπυ, αλλά κατέληξε εύκολη (κατά το πλείστον) υπόθεση για την Άιντραχτ. Καταρχήν εγώ, ως συνήθως, πηγαίνω νωρίς και διαβάζω καμιά εφημερίδα, τρώω κανα λουκάνικο και ακούω τη μουσική του σταδίου. Μετά περιμένω να μαζευτεί ο κόσμος και να τραγουδήσουμε, κουνώντας το μαυροκόκκινο κασκόλ μου. Αυτοί δηλαδή, γιατί εγώ δεν τα καταλαβαίνω όλα, απ'όσα λένε.....μόνο στο Eintracht Frankfurt .....am Main, am Main, και κάτι wiederholung που πιάνω, φωνάζω και γενικά τα Οοοοο Αααααααα......
Γενικά η ατμόσφαιρα είναι καταπληκτική.
Ακόμα και με τους φιλοξενούμενους δίπλα μας, φώναζαν, τσίριζαν, τραγουδούσαν, πολλοί ήταν κι ανάμεσά μας, με τα πράσινα κασκόλ, και τα ρούχα με το 96, αλλά δεν τρέχει τίποτα. Παιχνίδι και διασκέδαση.......... Όμορφα πράγματα! Ως και η κυρία με το μωράκι το απολάμβανε, γιαγιά, που η κόρη από το Αννόβερο είχε ντύσει το μωρό, με φόρμα πράσινη και με σήμα του Αννόβερου, αλλά ο μπαμπάς από Φρανκφούρτη, του είχε βάλει και κονκάρδα από Άιντραχτ.
Κανείς δεν κινδύνευσε, κανείς δε φοβήθηκε, η ατμόσφαιρα δε βρώμαγε καπνογόνα, τα μάτια δεν έτσουζαν από τις σκόνες και τις φλόγες των φωτοβολίδων, τα αυτιά δεν πονούσαν από τις βρισιές που άκουγες (κανα arschloch, που και που, δεν έλεγε και πολλά),και μιλάμε για ντέρμπυ.
Τέλος πάντων, πέρασα ωραία, ωραία πήγα, ωραία γύρισα, ούτε ποδοπατήθηκα, ανθρώπινα πράγματα, με το e-εισητήριο μου, σωματικό έλεγχο αξιοπρεπώς, όχι σαν τα ζώα. εδώ είχε από όλα εκείνα, που μου έχουν λείψει στα γήπεδα. Μπορεί ποιοτικά να μην ξετρελαίνομαι κιόλας (θα μου πεις, πέρασαν και τα χρόνια για να ξετρελαθούμε με αυτά), αλλά τουλάχιστον απολαμβάνω σαν κύριος, το ξελαρύγγιασμά μου, ουρλιάζω επιδοκιμάζοντας τους παίκτες μας, χειροκροτώ και τον αντίπαλο, αλλά τον ειρωνεύομαι και τον δουλεύω κιόλας, στα πολιτισμένα πλαίσια και φυσικά περιμένω το επόμενο παιχνίδι με προσμονή και ξεχωριστή συγκίνηση. Ποδόσφαιρο, πολιτισμός, Funkultur.
Οι άνθρωποι είναι παντού οι ίδιοι, τα μυαλά και οι σκέψεις το ίδιο, η εκφορά ίσως να αλλάζει. Π.χ. κάποια στιγμή μας σφυρίζει ο διαιτητής ένα "ανάποδο". Γυρίζει ο μουστάκιας με την μπύρα δίπλα μου "Είναι από το Würth και επειδή τους κάναμε σκόνη εδώ, μας το κρατάει και μας σφυρίζει falsch", αν κατάλαβα καλά αυτά που μου είπε. Κουβέντα δηλαδή επιπέδου Αγροτικού Αστέρα, αλλά την είπε έτσι απλά κι ωραία, που δε με χάλασε, γιατί έκανε την πλάκα του, ούτε τον έβρισε ούτε τίποτα, απλά Quatsch, στα πλαίσια του παιχνιδιού.
Με βλέπω τακτικό θαμώνα του Commerzbank Arena (Κι όσο βλέπω και φανέλες Amanatidis και Gkekas ακόμα και τώρα, λέω "ακόμα πιάνει η μπογιά μας")
Λέγεται Leonhard-Eißnert Park (παλιός δήμαρχος) και είναι περίπου 220 στρέμματα.
Είπαμε, σήμερα frei και έκανα τη βόλτα μου με το ποδήλατο, τον ήλιο να με ζεσταίνει και τα μαύρα μου γυαλιά παρέα. Μπροστά στην είσοδο, ξεκινάει ένα καταπληκτικό Abenteuer Park, με αναρριχήσεις, με μετακινήσεις από δέντρο σε δέντρο, σε μεγάλη έκταση, με σκοινιά/αλυσίδες/κρίκους/συρματόσχοινα, παρα πολλές επιλογές σε ύψη και αποστάσεις, για όλα τα παιδιά από 4 μέχρι 20 χρονών. Σήμερα είναι και Schulferien, είχε παρα πολλές οικογένειες, γονείς/παιδιά και γιαγιάδες.
Μου άρεσε που είχε πολύ ωραία απλωμένο το δίκτυο με τις μετακινήσεις. Έκανα την ποδηλατάδα κι από πάνω μου περνούσαν πιτσιρίκια. Είχε φυσικά και υπεύθυνους προπονητές, που εξηγούσαν, συνόδευαν και προστάτευαν τους καινούριους στο άθλημα. Σε μερικά σημεία είχε και δίχτυ από κάτω, έξτρα δηλαδή από τα κράνη/γιλέκα με ιμάντες. (δυστυχώς κλείνει από Νοέμβριο μέχρι Μάρτη)
Πότε θα πάμε άραγε με τα παιδιά;;
Γεμάτο διαδρομές το πάρκο, με τα κίτρινα φύλλα των δέντρων να φτιάχνουν το φθινοπωρινό σκηνικό ωραιότερο, κάθε γωνιά και παγκάκι, κάποιοι συνταξιούχοι (μάλλον) να διαβάζουν εφημερίδα, με το ποδήλατο από δίπλα.
Κοντά εκεί και η απαραίτητη πίστα για skateboard, βέβαια αυτοί διαφήμιζαν και το parkour (ότι κάνουν μαθήματα κι έτσι), αλλά και το Verkehrschule, το πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής δηλαδή, μικρό αλλά λειτουργικό.
Κανονικό γήπεδο, της VfB 1900, να απολαμβάνεις μπάλα στο δάσος, δίπλα φυσικά είναι και το κανονικό,το μεγάλο στάδιο, των Offenbach Kickers, με πολύ και φανατικό κοινό, όλων των ηλικιών. Τις προάλλες είδα έναν παππού (δε θα'ταν και καμιά 80αριά;) κανονικά με κασκολάκι, καπελάκι, μπαστουνάκι, τη γιαγιά α λα μπρατσέτα και πήγαιναν για ματς!!!
Μέσα στο πάρκο έχει πινακίδες για να μη χαθούν όσοι πάνε με τα πόδια στο στάδιο.
Τα ξέφωτα υπέροχα, καταπράσινα, οι άνθρωποι εκπαίδευαν τους σκύλους τους, έκαναν βόλτα με καρότσια, άραζαν,έκαναν τζόγκινγκ, ποδήλατο. Και γύρω μου, έψαχνα, έψαχνα, ούτε ίχνος σκουπίδι, λέω δε μπορεί, κάπου θα είναι κρυμμένο/θαμμένο κανα κουτάκι μπύρας. Τίποτα!! Παντού κάδοι σκουπιδιών, όλοι με σακούλες (άθικτες όχι σκισμένες), τίποτα κάτω. Και υπόψην μιλάμε για το Όφενμπαχ, εργατούπολη/ausländerούπολη, που θεωρείται πολύ υποβαθμισμένη περιοχή, από όλους τους "ψηλομύτες" γείτονες μας. Κι όμως........
Σε άλλες περιπτώσεις, κάτι τέτοια θα με έθλιβαν. Τώρα όμως αναγαλλιάζω, χαίρομαι και κρυφογελάω. Γιατί απλά....είμαι εδώ!
Από τα καλύτερά μου είναι και το Denkmal, μνημείο για τους πεσόντες (!). Και εξηγεί, "σε όσους έπεσαν νεκροί, σε ξένη γη στο όνομα της Vaterland". Αναφέρει τα συντάγματα (Regimenter), τις στρατιωτικές μονάδες που συμμετείχαν (!!) στις μάχες '39 με '45, στη Σερβία, στη Ρουμάνια, στα Καρπάθια (!!!), στο Βέλγιο (!!!!), και αλλού, αλλά και στον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και κάποιους πεσόντες το διάστημα 1924-1928 (!!!!!! άγνωστο σε μένα τελείως). Ωραίο μου φάνηκε, οι στρατιώτες, οι νεκροί εννοώ, προκαλούν πάντα την ίδια θλίψη, θύτες και θύματα μαζί, φταίχτες κι αθώοι, σκληροί ή μαλθακοί, εντολές εκτελούσαν, για μια πατρίδα (πίστευαν ότι) πολεμούσαν..........
Σε κάποια σημεία είχε κι εσοχές, κάπως σαν περιφραγμένες, κάπως σαν ιδιωτικούς χώρους για όποιον ήθελε "μερική" απομόνωση για οικογενειακά πικ-νικ του σαββατοκύριακου, ή της Πρωτομαγιάς, που θα λέγαμε και εμείς οι Έλληνες. Παγκάκια και διχτάκια για σκοινάκι, ή για βόλει-γκολ.
Γενικά μου άρεσε πολύ, είναι δίπλα μου, είναι μικρό και συμμαζεμένο, προσιτό και ικανό να σε κάνει να ξεχαστείς, έστω για λίγο, να δεις τη φύση και να ακούσεις πουλιά (κάτι γαλαζογκρίζα με μακρύ ράμφος) αλλά και να δεις σκιούρια, να σε κοιτάν κι αυτά. Κάποια στιγμή πέρασε από μπροστά μου, πολύ γρήγορα όμως κάτι μεγαλύτερο από σκίουρο, σκούρο καφέ προς μαύρο, με ουρά αλλά όχι φουντωτή πολύ, νυφίτσα να 'ταν;; αποκλείεται, αλεπού;; δύσκολα τόσο σκούρη, θα ρωτήσω καναν έμπειρο να μου πει.
Θα ρωτήσεις: Αμάν ρε φίλε, στα τσιμεντένια κλουβιά ζούσες και κάνεις έτσι για ένα αλσάκι;;;
Σίγουρα δε ζούσα σε τσιμεντούπολη, είχα και κήπο και παρκάκια, και ρέματα (τα γνωστά εκτός σχεδίου πόλης). Με εντυπωσιάζει πάντα όμως, όπως και πέρσι στην Αυστρία, ότι έχουν κάτι, έστω λίγο και το εκτιμούν, το δίνουν σημασία, το προσέχουν ως κόρη οφθαλμού, έχουν τοπική αυτοδιοίκηση, που πραγματικά ασχολείται με την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Ακόμα και που γκρινιάζουν εδώ--πάντα ο άνθρωπος θα έχει κάτι να γκρινιάζει-- έχουν μικρές οάσεις, μικρές αποδράσεις πράσινου, μικρές βόλτες και τις προσέχουν όσο μπορούν. Όχι άνθρωποι του πλούτου, εργάτες κι εδώ, μεροκάματα, με τις φόρμες έρχονται, τις γνωστές μπλε με τιράντες των Baustelle, πίνουν έναν καφέ ή μια μπύρα μετά τη δουλειά, την ξαναπαίρνουν μαζί τους, δεν την πετάν κάτω (το είδα κι αυτό) και συνεχίζουν.....
Να είμαστε γεροί, να κάνουμε βόλτες, μοναχοί, μονάχοι ή μόνοι ή και με παρέα (προτιμότερο).
Τα δάση, τα δασάκια, τα αλσάκια, τα παρκάκια υπάρχουν και δίνουν αξία και σε μας, με την παρουσία τους, έχουν θέα, έχουν μεγαλείο, έχουν ύψος, σου δείχνουν το πραγματικό δικό σου, και σε ξαναγυρίζουν στη διάσταση της ανυπαρξίας σου. Παροδικά, γιατί πρέπει να γυρίσεις σπίτι, να μαγειρέψεις και να φας κάτι, καθότι πείνασες και η ανυπαρξία σου μόλις κατέρρευσε,με το γουργουρητό της κοιλιάς.
Σύντομη διαδρομή μεταξύ Spitzäckern (συνοικία του Seligenstadt) και Froschhausen. Όμορφη αλέα, αριστερά της ασφάλτου, με ποδηλατόδρομο. Καστανιές και οξυές, κόκκινα, κίτρινα, πράσινα φύλλα, ωραίοι συνδυασμοί χρωμάτων, μετάβαση. Στρώμα πάχνης στο γρασίδι και στα χωράφια τριγύρω, ο ουρανός γαλανός με σύννεφα σχεδίων, που χαράσσονται από τα αεροπλάνα, σαν παιδική ζωγραφιά.
Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, "Wet Sand" των Chilli Peppers, η διάθεση απογειώνεται.
Πρωί, μετά από 24ωρη δουλειά, πίεσης και στρες, η περιβόητη Arbeitsmentalität φυτρώνει μέσα μου και αισθάνομαι κομμάτι αυτού του μέρους. Είναι νωρίς, ξέρω. Δε με νοιάζει όμως. Είμαι κι εγώ σε μετάβαση. Τα καλοκαίρια, τα ξέγνοιαστα και τα χαβαλετζίδικα, έχουν περάσει, όχι οριστικά κι αμετάκλητα, αλλά πάντως είναι κάπου αλλού>! Τώρα εδώ δεν γίνεται τίποτα αβρόχοις ποσί.
Κι αυτό σου δίνει τον αέρα της ώθησης, της μετάβασης προς τα ....κάπου.
Και επειδή η διάθεση περνάει πάντα κι από το στομάχι, σταματώ και στον γνωστό φούρνο/Bäckerei Nitschke, αγοράζω ως συνήθως τα γνωστά Strudel, mit Kirsche, Apfel oder Mandarine. Θα φάμε καλά, μάγκα, λέω. Τριήμερο frei. Mal gucken! Έχει δρόμο, αλλά τουλάχιστον πάει...κάπου.........
...Δε βαριέσαι, έχω δει (κι έχω κάνει) και χειρότερα....
.....που λένε ορισμένοι.
Η συνειδητή υποτίμηση των καταστάσεων έχει βαθιά ψυχολογική προέλευση στην αυτοσυντήρηση. Αν κάτι είναι (ή το κάνεις να φαίνεται) μικρό, δεν το φοβάσαι. Τα μειώνεις σε όγκο, σε μέγεθος, σε βάρος, σε ειδικό βάρος, σε ένταση, σε σημασία κι έτσι δεν μπορούν να σε φοβίσουν,μπορείς να βγεις έξω από τη σπηλιά σου, μπορείς να ανοίξεις την πόρτα σου, χωρίς να το σκεφτείς.
Υποτιμάς, υποβαθμίζεις, απαξιώνεις. Μια διαδικασία που φαινομενικά και τελεολογικά έχει ουσία και νόημα, αλλά όταν κοπούν τα φρένα της, τότε γίνεται της κακομοίρας. Παίρνει η μπάλα και μηχανισμούς και υγιείς σκέψεις και τις κάνει όλες έναν πουρέ διαρκείας, κρατάει δεκαετίες....
Ως beobachter, παρακολουθώ και κρυφακούω, στάσεις σώματος και μικροκουβεντούλες, στα διαλείμματα, στις στάσεις, στα μπαρ και στα εστιατόρια, στους δρόμους και στις πλατείες, εκεί όπου οι άνθρωποι μαζί με άλλους ανθρώπους, κρατιούνται από τις λέξεις για λίγο και αμέσως μετά τις πετάν στα σκουπίδια, να μην δηλώνουν τα ακριβή τους νοήματα.
Δε θέλουμε να γινόμαστε οξείς, θέλουμε να είμαστε χαλαροί, να τα αφήνουμε όλα σε μια θολή νεφέλη και να αιωρούνται, προτάσεις και αισθήσεις, από φόβο μην αγγίξουν κανέναν, λίγο παραπάνω και πάθει, ξέρωγω, αναφυλαξία από την επαφή της αλήθειας μας. Υποτιμάμε γιατί μας βολεύει να λέμε ψέμματα, μας βολεύει να μην χαλάμε τις καρδιές μας. Ακόμα και η Μέρκελ, δεν μας στεναχώρησε, ήθελε να μας εμψυχώσει κι όχι να μας τα χώσει. Κι αν υποτιμά το χάλι της Ελλάδας, ας μην υποτιμούμε και την νοημοσύνη μας.
Δεν έχει νόημα να κρατιέμαι από νοσταλγικές αλλά πεθαμένες ιστορίες, αφήνοντας την πραγματική ιστορία μου να σέρνεται, σαν μετοχή της MIG, μεταξύ 0,3 και 0,5 ευρώ. Οι αξίες του Χρηματιστηρίου είναι οι ίδιες οι αξίες των ψυχών, που υπερτιμημένες παλιά, βγαίναν και χορεύαν στα πανηγύρια, παραφουσκωμένες σαν γαλοπούλες Χριστουγέννων. Έπηζαν από χαρά και ψωροπερηφάνεια, σπαρταρούσαν στα γέλια, αν άκουγαν για πραγματικό μόχθο και κούραση, είχαν μάθει να υποτιμούν το μέλλον και να το ερμηνεύουν a priori. Και τώρα που έρχεται η κάθε τρόικα, ο κάθε καθρέφτης μπροστά μας, η κάθε Κασσάνδρα, η ώρα της αυτογνωσίας δηλαδή, η ώρα του λογαριασμού, οι αξίες αυτές έπεσαν κατακόρυφα, όπως και τότε τις ωραίες εκείνες εποχές του '98-'99, έγιναν κουρέλια στα χέρια υπαλλήλων του ΔΝΤ και της ΕΕ. Τώρα βέβαια δυστυχώς οι αξίες δεν υποτιμούνται απλώς, πέφτουν κυριολεκτικά από μπαλκόνια και από ταράτσες, κρεμιούνται στα υπόγεια και στις κρεβατοκάμαρες, πέφτουν στα πόδια και παρακαλάνε για μια ακόμα δόση, μια ακόμα μέρα εργασίας, ένα ακόμα χάπι, ένα ακόμα "θα δούμε!"......
Τι νόημα έχει άραγε;; Οι άνθρωποι δεν είναι νομίσματα, να υποτιμούνται και να κερδίζουν σε δεύτερο χρόνο. Αν υποτιμήσεις έναν αντίπαλο στο σκάκι, δεν δεις την τρίτη ή τέταρτη κίνησή του, πάει όλος ο στρατηγικός σχεδιασμός σου. Κοινώς κλάφ'τα Χαράλαμπε. Ο υποτιμημένος άνθρωπος δεν έχει αξία πια, πάει, τελείωσε, πούλα τον για παλιοσίδερα, ή ανακύκλωσέ τον. Τι να προσφέρει πια, χωρίς τιμή κι αξία;; Το να δεις μια δύσκολη κι επικίνδυνη κατάσταση, ως λούνα-παρκ, αυτό που κάναμε όλοι μας δηλαδή, έθρεψε γενιές και γενιές, κι ακόμα συντηρεί πνεύματα στάσης και αντίδρασης. Ακόμα και στον γκρεμό, εξακολουθούμε να νομίζουμε ότι η κατάσταση δεν είναι αυτή που είναι, ότι ίσως πέσουν έξω οι εκτιμητές, ίσως είναι υπερβολικοί οι άλλοι. Η κατάσταση δεν είναι τραγική, λέει ο πρωθυπουργός και τον πιστεύουν, όλοι όσοι έχουν ανάγει την υποτίμηση σε εικόνα της Παναγίας και την φιλάν κάθε μέρα, μπας και γίνει πραγματικότητα, αυτή η φούσκα που κουβαλάει ο καθένας μέσα στην κεφάλα του, πρωθυπουργός ή μεροκαματιάρης.
Ίσως λίγοι που εκτίμησαν σωστά, αυτοί που τα έβγαλαν έξω νωρίς, τα κλεμμένα και τα μαύρα, αυτοί ίσως "το είδαν έξυπνα το πράμα". Όσοι μπόρεσαν, έκαναν. Οι υπόλοιποι γράφουν στα ιστολόγια και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έναν καημό και μια αντίληψη ηττοπάθειας, αφού η παρτίδα χάθηκε και αυτοί γυρνάν με δύο πιόνια κι έναν ιππότη, να κλαίγονται, "πώς τους τα 'φαγαν και δεν το πήραμε χαμπάρι, μα μπροστά δεν είμασταν;;". Η κλαψούρα και η υποτίμηση κάνουν καλή παρέα, αντί να τα βάψεις μαύρα, λες ένα "έλα μωρέ, μαζί τους θα τα πάρουν;;" και καθάρισες. Υποτιμώ=ξεπερνώ τη δράση με όπλο μου την αδράνεια. Κάτσε και κλάψε πάνω από τη χυμένη σύνταξη και το χυμένο μισθό, που νόμιζες ότι σου ανήκει πατρογονικά, είτε δουλεύεις είτε όχι, είτε έχεις αξία είτε όχι.
Αν μιλήσω για τον εαυτό μου, που δεν μ'αρέσει και ιδιαίτερα (!), θα έλεγα ότι πέρασαν ίσως και ανεπιστρεπτί οι "μέρες της υποτίμησης", της υποτίμησης μου, ως άνθρωπος και αξία, της υποτίμησης της γύρω μου κατάστασης, της υποτίμησης των άλλων. Βλέπω εδώ και καιρό τον αντίπαλο στα μάτια, δεν με παίρνει να μην απαντάω στην κάθε κίνηση, ακόμα και με σπασμένα λόγια, ακόμα και με ευγενικό μαχαίρι. Βλέπω τον εαυτό μου και λέω "κουράγιο, θα έρθουν και χειρότερα", "η κατάσταση είναι αυτή που είναι, αυτή που ήταν πάντα", κοιτάω στον καθρέφτη και βλέπω τα χρόνια να με υποτιμούν και ξέρω ότι τους την έχω στημένη, από κει που δεν με περιμένουν θα τους τη βγω. Απλώς λουφάζω προσωρινά, βλέποντας τα μερομήνια. Προβλέψεις βέβαια δεν κάνω, μέρα με μέρα το πάω, να μην παγιδευτούμε και στα μακρόπνοα σχέδια, μέχρι δυο τρεις κινήσεις καλά είναι, δεν είμεθα και επαγγελματίες ρεαλιστές, έχουμε και τρωτά σημεία ονείρων. Ακόμα ζυγίζω και τις καταστάσεις, τα πάντα ρει και φυλλοροεί και απορεί και μπορεί και δεν μπορεί, αλλά πάντως θαρρεί, "θαρσείν χρή ταχ' αύριον έσετ ́ άμεινον" τάχαμου δηλαδή και καλά, καλύτερα.
Ας μην υποτιμούμε όμως και την αξία μιας καλής κουβέντας, μια καλημέρα είναι αυτή πες την κι ας πέσει χάμω, να είδες ξημέρωσε πάλι, πού θα πάει, εδώ θα μείνει, και η κατάσταση και η αξία της.
Καλά που η Φύση είναι αυταξιακή ιδέα και δεν ζητάει αξιολόγηση κάθε λίγο και λιγάκι, έτσι και τώρα μου δίνει το σήμα που πρέπει.............
Ες αύριον
Προσπαθώ να πάρω στον τηλέφωνο το φίλο μου το Στέλιο, να τον ρωτήσω αν έχει κανα σταθερό, γιατί έχω απεριόριστο στις κλήσεις. Και κατευθείαν μου έρχεται η εικόνα του στο μυαλό, να γελάει και να με κοροϊδεύει: "Σου μοιάζω εγώ για σταθερός, για να έχω και σταθερό;;;" Κλασική κουβέντα του, ποιος είναι ο σταθερός, ποιος ο ασταθής, πόσες σταθερότητες έχουμε πληρώσει μέχρι τώρα, ατομικές, προσωπικές του καθενός αλλά και κοινωνικές. Μια σταθεράντζα ψάχναμε αρκετοί από εμάς, για να μη βουλιάζουμε...στην αστάθεια των καιρών, στην αβεβαιότητα. Οι "σταθερές αξίες" μας έφαγαν!!!
Στάσου εκεί, σταθερά, μην χάσεις την ισορροπία σου, μας έλεγαν, γονείς, φίλοι, δάσκαλοι. Και εμείς πότε σαν ακροβάτες πάνω στο σχοινί, με δίχτυ από κάτω, πότε χωρίς, πότε σαν φλαμίγκο στο ένα πόδι, προσπαθούσαμε να είμαστε σταθεροί. όρθιοι.
Δεν ξέρω πόσοι το κατάφεραν και για πόσα χρόνια ή δεκαετίες, εγώ πάντως...ΔΕΝ ανήκω σε αυτούς!
Σταθερός για πολλά χρόνια, όρθιος, στάθηκα σε καταστάσεις, ίσως κάποιος θα τις περιέγραφε βολικές, αλλά και σε άλλες λιγότερο ισορροπημένες. Η αλήθεια είναι ότι έχω να πω ότι δεν σύρθηκα, ούτε γονάτισα.
Θυμήθηκα τώρα εκείνο το σκιτσάκι του Quino από τη Mafalda, όπου ο Miguelito (Μιχάλης χαϊδευτικά στα ισπανικά, τυχαίο;) ακούει στο ραδιόφωνο έναν τύπο να μιλάει με στόμφο και να λέει: "Είναι προτιμότερο να πεθαίνει κανείς όρθιος, παρά να ζει γονατιστός" και αφού κλείνει το ραδιόφωνο ο Miguelito, σκέφτεται μεγαλόφωνα: "Άραγε είναι πολύ αναξιοπρεπές να ζει κανείς καθιστός;;;"
Στα σταθερά ποντάραμε κι εμείς, αλλά δε μας βγήκανε. Τα θες και τα παθαίνεις, θα πεις. Η σταθερότητα δεν είναι απλή εξίσωση, δεν είναι σχεδιασμός στο σκάκι, έχει κάτι λακούβες...να!! θέλει γερά αμορτισέρ, θέλει μπαλάντζες, θέλει γέμισμα στις τρύπες. Εκεί το έχασα λίγο το τιμόνι, μου έφυγε λίγο δεξά, λίγο ζερβά, βρέθηκα τ'ανάσκελα να σας κοιτάω από...ψηλά, όχι και πολύ ψηλά δηλαδή, να καμιά χιλιάδα χιλιόμετρα.
Ότι θυμόμαστε, (στην ηλικία μας) πρέπει να το χαιρόμαστε. Έτσι λοιπόν θυμήθηκα το αγαπημένο του αδερφού (εκεί στην ασταθή Αθήνα), του "ασταθούς" Rory, I am a million miles away.
Why ask how I feel,
Well, how does it look to you?
I fell hook, line and sinker,
Lost my captain and my crew.
I'm standing on the landing,
There's no one there but me,
That's where you'll find me,
Looking out on the deep blue sea.
I'm a million miles away,
I'm a million miles away,
But I'm sailing like a driftwood,
On a windy bay,
On a windy bay.
Και συνεχίζουμε. Ωραία λοιπόν, γιατί η απόσταση να φέρνει αστάθειες;;; ρωτάω και ξαναπαντάω εγώ: Η αστάθεια είναι ίδιον, δεν είναι ατυχές γεγονός, έχει βάση στις ιδιοσυγκρασίες και ερείσματα στα σεισμοπαθή μας θεμέλια. Είμαστε όλοι ασταθείς, μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Άρα δεν παίζει κανένα ρόλο, πού είσαι, με ποιους είσαι και πώς είσαι. Το ψυχικό μας αλφάδι έχει κουρδιστεί λάθος εκ γενετής, και λάθος αναζητούμε την ευθεία. Ως γνωστόν και από αρχαιοτάτων χρόνων, και στραβός είναι ο γιαλός αλλά και στραβά αρμενίζουμε. Ο σοφός ποντοπόρος Έλληνας τα 'ξερε αυτά. Είναι η θάλασσα σταθερή;; έχει ευθείες η Γη;; Η ψευδαίσθηση μας, η φούσκα μας, των "σταθερών" είναι απλά ένας συντελεστής, ένα k, με σκοπό να να αμβλύνει τις εντροπιστικές και φρακταλιστικές μη-ισορροπίες. Εδώ ο Καββαδίας έβγαινε στην ξηρά και πάθαινε "στεριανή ζάλη", όχι εμείς που βρεθήκαμε στις απλωτές, να πλέουμε στα χαμένα κύματα, "επί οίνοπα πόντον και επ'αλλοθρόους ανθρώπους".
Το λοιπόν, η πυξίδα εμένα δε με βοηθάει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Ναι, εντάξει, αλλά δε θα πάρω και τους σουγιάδες να βγω κι όποιον πάρει ο Χάρος. Μέσα στην αστάθεια του ο καθείς, μπορεί να νοιώσει Psycho killer, μπορεί να αγιοποιήσει την αστάθειά του και να τη δει "Νέρωνας", ξέρω γω;
Γεγονός, Tatsache που λένε, είναι ότι πότε πάνω πότε κάτω, μια ναυτία την ψιλοπαθαίνεις, δεν αντέχουν όλα τα στομάχια, κάποιοι κατάπιαμε σίδερα για να μην μας πιάνει το αγιάζι, για να μην μας γυρνάν τ'άντερα. Και όπως ασταθής γυρνάς, κρύβοντάς το γιατί χάνεις κι από αξιοπιστία (ψέμματα να λέμε;), κρατιέσαι από τις γραμμές του πεζοδρομίου-όταν αυτές υπάρχουν-να τις βλέπεις και να τις ακολουθείς, ξεγελώντας αυτούς που σε βλέπουν, ότι "περπατάς σταθερά". Ο παππούς όταν τα 'χανε από τα τσίπουρα, έλεγε "Ίσαααα!!!!" ίσα βάρκα ίσα νερά, που λένε. Εγώ αυτό το "ίσα", το 'κανα καρφί και το σφήνωσα στα μηνίγγια μου, το χτύπησα τατού στο μέτωπο από μέσα, για να μου θυμίζει πόσο άνισα κι ανισόρροπα κινούμαι. Τα αλκοόλια, οι "χημείες" και οι "φυσικές" πάνε κάτι να κάνουν, σα να λέμε τα δύο αρνητικά πρόσημα, που φέρνουν το θετικό, αλλά ευτυχώς έχουν πεπερασμένη δράση, τη λεγόμενη και οροφή (ceiling effect). Αν όντας ασταθής κάποιος, επιμείνει στην ....ομοιοπαθητική θεραπεία, δύσκολα θα αντέξει τους φουρτουνιασμένους χειμώνες που σε κάποια μέρη κρατάνε και πολύ. Εδώ χρειάζεται μαεστρία στην ισορρόπηση της αστάθειας, θέλει γερή και παράλογη συλλογιστική, θέλει αντίστροφη ψυχολογία, θέλει ευελιξία και προπαντός όχι μαγκιόρικες πακτωμένες ιδεοληψίες. Για να μη μιλήσω για την Ψυχιατρική καιτα ηλεκτροσοκ, τα τρελά εκείνα ρεύματα που από την υπερβολική αποσταθεροποίηση των νευρωνικών κυκλωμάτων, αρχικά φέρνουν την σταθερότητα, αλλά η ιστορία αποδεικνύει ότι μπορεί και να καταλήξεις φυτό, βλ. Η φωλιά του Κούκου.
Άκου τώρα δικέ μου, το άλλο το κουφό. Σήμερα το Νόμπελ Φυσικής δόθηκε σε δύο φάτσες, που βρήκαν τρόπο να μετρούν τα κβαντικά σωματίδια χωρίς να τα καταστρέφουν. Δηλαδή στα απλά ελληνικά (!!), κατάφεραν να παγιδεύσουν φωτόνια σε μια πρωτότυπη διάταξη με καθρέφτες και να παρατηρήσουν τη μετάβασή τους από μια άτυπη-λέει-κατάσταση του κβαντικού κόσμου, σε μια άλλη που ανταποκρίνεται πλήρως στις έννοιες της κλασσικής Φυσική (να τα καταλάβει κι ο κοσμάκης!). Το φαινόμενο το ονόμασαν "αποσυνοχή". Εγώ τώρα που δεν οίδα τίποτα, λέω : Συνοχή=σταθερότητα, αποσυνοχή=αποσταθερότητα, αστάθεια. Άρα μέσω από μια αποσυνοχή, μέσα από την αστάθεια, μπορεί κάποιος να κατανοήσει καλύτερα τις "σταθερές" των κβαντικών μας συστημάτων, οργανικών και μη, και να τις εντάξει σε μια εκλογικευμένη και πεπερασμένη, αλλά ασταθή, μέθοδο παρατήρησης, για να τις κατανοήσει, να τις δει με άλλο μάτι, που λένε, λιγότερο κβαντικό, περισσότερο νευτωνικό.
Κι αυτός ο κακομοίρης, που νόμιζε με ένα "ασταθές" μήλο, θα βοηθήσει την ανθρωπότητα, ίσα-ίσα που την μπέρδεψε περισσότερο (όπως εγώ εσάς, περίπου!).
Τα αξιώματα στη μηχανική, που λένε και τα άλλα αδέρφια μου στον Τρίλοφο, έχουν ενδιαφέρον στα ρευστά. Άμα όμως όλα είναι ρευστά, τότε τι να τα κάνεις τα αξιώματα;; Ξήλωσέ τα και καν'τα σώβρακα για το χειμώνα. Εξάλλου τα αξιώματα και οι αξιωματικοί, δείχνουν μια σταθερότητα και μια στιβαρότητα, συχνά αφύσικη. Και αυτή η αφύσικη σταθερότητα είναι που επιβραβεύεται με παράσημα και μας δίνει την εντύπωση ότι πάντα θα ισχύει το "ουδέν μονιμότερο του προσωρινού" αλλά και "ουδέν σταθερότερο του ασταθούς"......
Παράσημα κι αξιώματα, σώβρακα και κβάντα, Γκάλαχερ και Καββαδίας, Όμηρος και Μαφάλντα, ψυχοπάθεια και ομοιοπαθητική , Αθήνα και Τρίλοφος, Τούμπα και Όφενμπαχ, όλα μαζί μπερδεύονται γλυκά και μέσα στην αστάθεια μιας Χάβρας, γίνονται σκόνες, έπεα πτερόεντα και σταθεροποιούνται σε ένα στρώμα γαλήνης, διότι μ'έπιασε και η νύστα και αύριο έχει δουλειά, δεν μπορεί να πάμε ασταθείς και σταθεροί ταυτόχρονα, πρέπει να διαλέξουμε τι θέλουμε, τι μπορούμε και τι σηκώνει η αρμονική κι ανάρμοστη μας συμπεριφορά.
