Αγαπημένε μου αδερφέ, σου γράφω αυτό το γράμμα, για να σου πω ότι με έχει (ξανα) πιάσει μια μούρλα. Αρχίζω και θολώνω, ποιον θα δαγκώσω δεν ξέρω. Παραμιλάω, αγριεύω (σιγά ρε τίγρη, θα μου πεις, ξέρω) αλλά με ξέρεις εμένα. Καλός-καλός, μη με διαολίσεις όμως όταν έχω δίκιο και προπαντός μη με περνάς για μαλ%&κα.
Βέβαια, υπάρχει και αυτό το χάρισμα (που αμφισβητείται από πολλούς), που όταν τα λες, είναι σαν να το 'κανες. Δηλαδή με την αυτο-ακουστική μέθοδο (εγώ τα λέω, εγώ τα ακούω, και ξεχνιέται η υπόθεση, έστω προσωρινά). Και λέγε-λέγε, ο χριστιανός μπερδεύτηκα. Τελικά αντέδρασα ή απλώς δεν έφτασα στο σημείο βρασμού;; Πάντως εκτός απ'το μπλα-μπλα, υπάρχει και ο "προσωπικός παράδεισος", που είπε κι ένας φίλος. Εκεί όπου ξεχνάς τον κόσμο, και ο κόσμος σε ξεχνάει. Όχι δε μιλάω (ακόμα) για ναρκωτικά, αλλά για τη θαλπωρή, την εστία, την οικογενειοκεντρική πλευρά της ευτυχίας. Καλή και η κοινωνική καταξίωση, καλά κι άγια τα επαγγελματικά σχέδια, αλλά σαν τα μάτια των ανθρώπων σου ή την αγκαλιά του παιδιού σου ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ο κόσμος όλος, και τα σύμπαντα, τα πάντα όλα λέμε...
Άρα ο εκνευρισμός και η παράνοια και οι αγριάδες και οι καυγάδες έχουν αντίδοτο και λειτουργεί όταν στρίβεις το κλειδί της πόρτας σου.
Πάντως όντως είναι στιγμές που θολώνω. Βέβαια σιγά σιγά σταματάω να πρήζω τους γύρω μου γκρινιάζοντας και μονολογώντας, αλλά αρχίζω να "βαράω" και πιο "κεντρικά". Φυσικά άμα βαράς το μαχαίρι με το βούτυρο, η κατάληξη είναι πάντα γνωστή. Όμως είναι και στιγμές που δεν πάει άλλο. Εξάλλου όταν κλείνει ο διακόπτης και έρχεται το "εν βρασμώ", δεν υπάρχει θυμικό. Αν όλοι αυτοί που καθαρίζουν γονείς, παιδιά, μπατζανάκια, δευτεροξάδερφα, ή και συναδέλφους (;;;!!!), μπορούσαν να κάνουν pause, freeze, πώς το λένε παιδί μου, στάκα μαν, και έβλεπαν τη φάση "αλλιώς", ίσως να γλυτώναμε καμιά 1.478 αστυνομικά δελτία λιγότερα. Η αίσθηση που σε βγάζει έξω από τα ρούχα είναι αυτή της "Αχ, καλέ δεν κατάλαβα, δεν το πρόσεξα, ναιαιαι;; έτσι έγινε;;;", αλλά για το φαινόμενο αυτό έχω ανάρτηση παρακάτω. Δε θα επιμείνω γκαρντάσι άλλο, γιατί ξέρω ότι βαριέσαι να τα ακούς ξανά και ξανά. Μήπως είσαι ο μόνος;;;;;;
Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν. Δεν έχει γλυτωμό αυτή η κατρακύλα.
Κατά τα άλλα, αδερφέ μου, όλα καλά και το ίδιο επιθυμώ και δι'υμάς. Να μου φιλήσεις τα παιδιά (;;;) και να πεις στη μάνα ότι δεν την έχω ξεχάσει, απλά την έχω αποθηκεύσει σε κάποιο φάκελο αρχείου, με κωδικό προστασίας κι έχασα το password........
Ο αγαπημένος σου (και ο μόνος) αδερφός
Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου