Γνώρισα 5-6 συγγραφείς μαζεμένους (στο Βόλο) κι έπαθα μια διαννοουμενίτιδα. Συγγραφείς όχι κατ'επάγγελμα, αλλά κατ'ανάγκη πνευματική. Οι πνευματικές τοιούτες είναι πιεστικότερες τη σήμερον, καθότι τι λεφτά να βγάλεις κι από ένα ψωροβιβλίο;; Οπότε το εκδίδεις (κι εκδίδεσαι) καθαρά για την πάρτη σου, για την ανάγκη να τα βγάλεις από μέσα σου. Θα πεις "φτιάξε blog". Κάποιοι παραδοσιακοί τύποι (ναι, υπάρχουν ακόμα) δεν μπορούν να αποχωριστούν χαρτί και μελάνι, οπότε επιζητούν τη βοήθεια του εκδοτικού οίκου και γυρεύουν αναγνωστικό κοινό για τις πωλήσεις.
Κάθε άνθρωπος κρύβει μια (ή και παραπάνω) ιστορία μέσα του. Δική του, του γείτονα, της γιαγιάς του, κάποια που είδε μες στη νύχτα, κάτι που άκουσε, κάποια που φαντάστηκε. Πρέπει να την πει, αλλιώς θα σκάσει. Άλλος τη λέει όμορφα, περιγραφικά, υπόγεια, άλλος απλώς φλυαρεί και παραθέτει λέξεις εντυπωσιασμού. Καθένας προσπαθεί πάντως. Δεν είναι επαγγελματίες, ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Έχουν βιώματα;;;;;, έχουν πονέσει;;;;;;; ποιος ξέρει!
Η Κυρία Δέσποινα (φωτο) έγραψε για έναν Έλληνα και μια Ουκρανίδα. Επειδή ο χρόνος δεν υπάρχει και όλα ανακυκλώνονται στην ίδια σκουληκότρυπα, όχι δεν αφορά το 2010. Είναι μια ιστορία αγάπης που εκτυλίχθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ουκρανία, λίγο πριν την απελευθέρωση το '44. Μάλιστα ο κύριος Νίκος (φωτο), ο ήρωας της υπόθεσης, ο Έλληνας, ζει και βασιλεύει, ήταν παρών στη συνάντηση, τον γνωρίσαμε, μας μίλησε συγκινημένος για τη γυναίκα του, τις συνθήκες που κάθε άλλο παρά ερωτιάρικες ήταν, πώς γύρισαν μαζί στην Ελλάδα, τι αντιμετώπισαν εδώ. Πολύ γλαφυρός, προσγειωμένος, ήθελε κι αυτός-του άρεσε-να γραφτεί η ιστορία του, η μοίρα του, σωστά όμως, χωρίς συγγραφικές σάλτσες ή εφέ. Τι είναι ένας πόλεμος, από την πλευρά ενός αιχμαλώοτυ, ενός εγκλωβισμένου, τι είναι ο έρωτας σε στρατόπεδο με θάλαμο αερίων. Να τα μάθουν οι σημερινοί, να μπουν στο δικό του πετσί.
Ο Κώστας, άνθρωπος του μεροκάματου και της νύχτας, πολυτεχνίτης και καλλιτέχνης, γράφει για έναν ληστή με κοινωνική συνείδηση, έναν άνθρωπο του υποκόσμου, που κλέβει τράπεζες- κλέβει τον κλέφτη δηλαδή, (ένοχος ένοχω ου ποιεί) και ενώ θεωρητικά και πρακτικά ανήκει στα στοιχεία της εγκληματικότητας, φέρεται με έναν κώδικα τιμής, ανεξήγητο για το πλήθος. Υποστηρίζει τους αδυνάτους, σώζει κόσμο από το βούρκο.
Λίγο που μίλησα με τον Κώστα, φαινόταν ότι τις καταστάσεις τις έχει ψιλοζήσει. Τώρα κάνει το συντηρητή έργων τέχνης στην αθήνα κι ετοιμάζει τη διασκευή του βιβλίου του, για σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, που θα ξεκινήσει γυρίσματα από Άνοιξη.
Υπήρξαν κι άλλοι, ο Διονύσης, η Μαρίνα, ο Σπύρος. Όλοι είχαν μια φλέβα καλλιτεχνίας, λογοτεχνίας, φλέβα ψυχική, και διάθεση μέθεξης.
Ήταν ωραία στο Βόλο, έχει πνεύμα....
Κάθε άνθρωπος κρύβει μια (ή και παραπάνω) ιστορία μέσα του. Δική του, του γείτονα, της γιαγιάς του, κάποια που είδε μες στη νύχτα, κάτι που άκουσε, κάποια που φαντάστηκε. Πρέπει να την πει, αλλιώς θα σκάσει. Άλλος τη λέει όμορφα, περιγραφικά, υπόγεια, άλλος απλώς φλυαρεί και παραθέτει λέξεις εντυπωσιασμού. Καθένας προσπαθεί πάντως. Δεν είναι επαγγελματίες, ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Έχουν βιώματα;;;;;, έχουν πονέσει;;;;;;; ποιος ξέρει!
Η Κυρία Δέσποινα (φωτο) έγραψε για έναν Έλληνα και μια Ουκρανίδα. Επειδή ο χρόνος δεν υπάρχει και όλα ανακυκλώνονται στην ίδια σκουληκότρυπα, όχι δεν αφορά το 2010. Είναι μια ιστορία αγάπης που εκτυλίχθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ουκρανία, λίγο πριν την απελευθέρωση το '44. Μάλιστα ο κύριος Νίκος (φωτο), ο ήρωας της υπόθεσης, ο Έλληνας, ζει και βασιλεύει, ήταν παρών στη συνάντηση, τον γνωρίσαμε, μας μίλησε συγκινημένος για τη γυναίκα του, τις συνθήκες που κάθε άλλο παρά ερωτιάρικες ήταν, πώς γύρισαν μαζί στην Ελλάδα, τι αντιμετώπισαν εδώ. Πολύ γλαφυρός, προσγειωμένος, ήθελε κι αυτός-του άρεσε-να γραφτεί η ιστορία του, η μοίρα του, σωστά όμως, χωρίς συγγραφικές σάλτσες ή εφέ. Τι είναι ένας πόλεμος, από την πλευρά ενός αιχμαλώοτυ, ενός εγκλωβισμένου, τι είναι ο έρωτας σε στρατόπεδο με θάλαμο αερίων. Να τα μάθουν οι σημερινοί, να μπουν στο δικό του πετσί.
Ο Κώστας, άνθρωπος του μεροκάματου και της νύχτας, πολυτεχνίτης και καλλιτέχνης, γράφει για έναν ληστή με κοινωνική συνείδηση, έναν άνθρωπο του υποκόσμου, που κλέβει τράπεζες- κλέβει τον κλέφτη δηλαδή, (ένοχος ένοχω ου ποιεί) και ενώ θεωρητικά και πρακτικά ανήκει στα στοιχεία της εγκληματικότητας, φέρεται με έναν κώδικα τιμής, ανεξήγητο για το πλήθος. Υποστηρίζει τους αδυνάτους, σώζει κόσμο από το βούρκο.
Λίγο που μίλησα με τον Κώστα, φαινόταν ότι τις καταστάσεις τις έχει ψιλοζήσει. Τώρα κάνει το συντηρητή έργων τέχνης στην αθήνα κι ετοιμάζει τη διασκευή του βιβλίου του, για σενάριο κινηματογραφικής ταινίας, που θα ξεκινήσει γυρίσματα από Άνοιξη.
Υπήρξαν κι άλλοι, ο Διονύσης, η Μαρίνα, ο Σπύρος. Όλοι είχαν μια φλέβα καλλιτεχνίας, λογοτεχνίας, φλέβα ψυχική, και διάθεση μέθεξης.
Ήταν ωραία στο Βόλο, έχει πνεύμα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου