Ο χρόνος δε φεύγει

Ενώ έχω άλλες αναρτήσεις-στα σκαριά που λένε-είπα να γράψω κάτιτις για το τέλος που έρχεται (;).
Πάει ο παλιός, έρχεται ο νέος. Φεύγει το 10, έρχεται το 11. Η ψευδαίσθηση της αλλαγής (α ρε άτιμε Ανδρέα, ασυγχώρετα να είναι τα κόκκαλά σου, που σε θυμήθηκε και το Φόρεϊν Όφις πρωτοχρονιάτικα) που μας αφήνει κάθε Πρωτοχρονιά, μας κάνει να βάζουμε στόχους. Οι ξένοι τα λένε New Year's Resolutions. Εμείς τι να πούμε;; να μη χάσουμε κι άλλο από το μισθό;; Να μη χτυπήσει η ανεργία το δικό μου σπίτι, να πάει παραδίπλα;; Να "επιτύχει" ο Υπουργός τους στόχους της κυβέρνησης για τους δείκτες της οικονομίας;;; Τι να ευχηθούμε;;; Υγεία;;;;;; Πήγε κανείς τώρα πρόσφατα σε κανα Νοσοκομείο;;; Αγάπη;;;;; Πηγαίνετε στα δικαστήρια, στο οικογενειακό δίκαιο, να δείτε τι ωραία αγάπη επικρατεί στις ελληνικές οικογένειες!
Οι ευχές είναι σαν ζεστά ψωμάκια. Φά'τα ζεστά, άμα μπαγιατώσουν χέσ'τα! Βέβαια μια μουχλιασμένη ευχή μπορεί να την ξύσεις στην επιφάνεια, να φύγει η μούχλα, να ξαναγίνει σαν την περσινή, να τη βάλεις και στη φωτιά, να φρυγανιστεί και την πλασάρεις σαν ξένη-εισαγόμενη μοντέρνα λύση. Βέβαια αυτοί που θα σε πάρουν χαμπάρι, θα στην πάρουν την ευχή σου και θα στην κάνουν μια ωραία παπάρα, να βγάλουν τις ξενηστικωμάρες τους, πώς λένε από λόγια χορτάσαμε;;;;
Άρα λοιπόν δεν κάνω καμμία ευχή. Ό,τι έρθει ας έρθει! Η ζωή θα συνεχιστεί με μας ή και χωρίς εμάς.
Αν σε κάνουν αλλαγή στο 78', έχεις δύο επιλογές.
1: Είτε κάθεσαι στον πάγκο και α) σχολιάζεις τι μακακίες θα κάνει αυτός που σε αντικατέστησε, ξύνοντας τη μύτη σου και β) αν είσαι μεγαλόψυχος και ομαδικός, παρακολουθείς με αγωνία την πορεία της ομάδας σου.
2: Είτε την κάνεις για τα αποδυτήρια και δε πα να $%μηθούν και ο προπονητής και ο πρόεδρος και οι οπαδοί. Εγώ ότι ήταν να κάνω (ή να με αφήσουν να το κάνω) το έκανα. Πάω για μπάνιο, να ξεβρωμίσω.

Προβλέπω λοιπόν για το 2011 μια περίοδος μεγάλης παραίτησης (σαν την αποχή στις τελευταίες εκλογές), μια αναχωρητική περίοδος, που λένε και οι Αγιονορείτες, μια περίοδος κενού αέρος.
Το κενό αυτό βέβαια θα σπεύσουν να το γεμίσουν οι γνωστοί τυχάρπαστοι-σωτήρες (πολιτικο-συνδικαλιστές) ή και οι νεόκοποι "τρομοκράτες" επηρεασμένοι από την TV "Έχεις πακέτο", που αντιδρούν βιαίως, πάντα "για λογαριασμό μας".

Ο χρόνος ποτέ δε φεύγει, είναι εδώ και γελάει με μας, που νομίζουμε ότι έφυγε. Και ότι σβήνεται από το χάρτη κάθε ηλιθιότητα, που θα θέλαμε να ξεχάσουμε ότι την κάναμε.
Ο χρόνος όμως, ως σταθερά και ουχί ως μεταβλητή, όπως νομίζουμε, διαθέτει και γερή μνήμη και καταγραφικό και γερή ανάλυση (όχι σαν τους στοιχηματζήδες του Νετ, που προέβλεψαν νίκη της Τσέλσι επί της Άρσεναλ, ουουοουου!!!). Άρα με βάση και την αρχή της διαιρετότητας, (που τη βρήκα στο people and ideas και μ'άρεσε) όλοι, είτε κάνουμε κάτι είτε όχι (It makes no difference whether or not I do it ) είμαστε υπόλoγοι στον αιώνιο χρόνο, στον αεικίνητο κριτή μας.
Υπάρχω άρα φταίω. Στην Ελλάδα ειδικά αυτό πρέπει να μπει κάπου δίπλα στον Εθνικό μας Ύμνο.
Σε γνωρίζω από την κόψη
του ΦΠΑ την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη των ηλιθίων
που κυβερνούν αυτή τη γη.
Απ' τα κόκκαλα μας βγαλμένα
των τραπεζών τα δάνεια στα νοικοκυριά,
και σαν πρώτα χρεωμένη,
φταίω που ζω (εδώ), Ελευθεριά!

Ή κάπως έτσι τέλος πάντων, δεν έχει σημασία.........Και στο κάτω-κάτω, τι έχει;;