ανατριχίλα

Μόλις είδα ένα ντοκυμαντέρ στην ΕΤ-3, γυρισμένο στη Γάζα. Τα Παλαιστινιάκια στα σχολεία, για να ξεπεράσουν ψυχολογικά τραύματα θανάτων, απωλειών, βίας, ενθαρρύνονται να ζωγραφίζουν τις σκηνές που βίωσαν. Το νεκρό αδερφάκι τους με μια τρύπα στη μέση και κόκκινο αίμα σε σταγόνες να τρέχει. Το σπίτι τους γκρεμισμένο και τη μαμά ή τη γιαγιά τους μέσα πεθαμένη. Το αεροπλάνο ή το τανκ να έρχεται καταπάνω τους και αυτοί με σηκωμένα τα χέρια, αβοήθητοι.
Στα διαλείμματα 8-10 παιδάκια έκαναν αναπαράσταση όταν τους συλλάμβαναν οι Ισραηλινοί, πώς τους χτυπούσαν το κεφάλι στον τοίχο, πώς τους έβαζαν πιστόλι στο μέτωπο, εικονική εκτέλεση, πώς τους έβριζαν, πώς τους πετούσαν σα σακιά. Κι αυτό δεν το έκαναν (φαντάζομαι) μόνο για την κάμερα, ήταν το παιχνίδι τους, ήταν αυτό που αισθάνονται σαν καθημερινή πλάκα, η διακωμώδηση των σοβαρών που τους συμβαίνουν στην ηλικία των 6, των 7, των 8 ετών. Παίζαν με κάτι πλαστικά μπουκάλια, τα έκαναν καράβια, που ήταν η ανθρωπιστική βοήθεια υποτίθεται και από πάνω αυτά πετούσαν τσιμεντόπλακες, ότι τάχα βομβάρδιζαν τα ισραηλινά αεροπλάνα και βύθιζαν τα καράβια και πνίγονταν οι επιβάτες. Δεν "στήνονται" τέτοια πράγματα! Τα παιδιά είναι πάντα οι αδιάψευστοι μάρτυρες. Και καλά, το αδιάψευστοι το καταλαβαίνω, από παιδί μαθαίνεις την αλήθεια. Το "μάρτυρες" όμως;; Γιατί να μην μπορεί να γίνει μια διάκριση στα περίφημα αυτά γυναικόπαιδα, γιατί να πεθαίνουν πρώτα, ως αδύναμοι κρίκοι, ως ανυπεράσπιστοι μαχητές ενός πολέμου, που ούτε καν καταλαβαίνουν,αλλά ζουν πάνω στο πετσί τους.
Τα ανάπηρα παιδιά, τα χτυπημένα από τις βόμβες, τα παιδιά με θραύσματα στο κρανίο, σε οστά άκρων, που δε μπορούν να πάνε σε νοσοκομείο λόγω του αποκλεισμού, τα παιδιά με ασθένειες, τα έφηβα παιδιά με καταθλιπτικά συμπτώματα, χωρίς ελπίδα, αυτά που δηλαδή αρχίζουν και καταλαβαίνουν το αδιέξοδο και την απόγνωση. Κορίτσια 14-15 χρονών, που περιγράφουν τα ξεσπάσματά τους, πώς με μια τηλεόραση πάνε να ξεγελάσουν τα μικρά αδέρφια τους, τον εαυτό τους ουσιαστικά. Μανάδες που δεν μπορούν να ταϊσουν τα παιδιά τους, αλλά μιλούν με ανατριχιαστική αξιοπρέπεια και βουβό κλάμα, χωρίς δάκρυ (πρώτη φορά το βλέπω να γίνεται).
Εκεί όμως που κατέρρευσα και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα κλάματα ήταν όταν έδειξε έναν πατέρα που περιέγραφε πώς έχασε το γιό του, πώς τον πυροβόλησαν όταν τον είχε στην αγκαλιά του, πώς δεν τολμούσε να τον κοιτάξει όταν άφηνε την τελευταία του πνοή, πώς στάθηκε δειλός, λέει, γιατί δεν μπόρεσε να το σώσει, τις τύψεις που έχει. Καθόταν μπροστά στον τάφο του και σπάραζε. Δεν άντεξα, άλλαξα κανάλι.
Τι θέλω και βλέπω τηλεόραση, αφού δεν είμαι για τέτοια;

Υ.Σ. Αναρωτιέμαι πώς θα κοιμηθώ με το βλέμμα εκείνου του 10χρονου, εκείνα τα ανέκφραστα μάτια, όταν έλεγε: " Έναν μόνο να σκοτώσω είναι αρκετό, μου φτάνει".

Πώς θα κοιμηθώ ρωτάω;; Μα όπως όλος ο Κόσμος. Θα κοιμηθώ επειδή δε με νοιάζει, δε με αφορά, δεν είναι το δικό μου το παιδί, το δικό μου το ανήψι, δεν ζω εγώ εκεί, δε θα σκοτώσει εμένα ο 10χρονος. Ή μήπως όντως μιλούσε για μένα;;;;;;;;;;;;;;;