Ένα ενδιαφέρον (;;;) βιβλίο

Διάβασα ένα ενδιαφέρον-μάλλον- βιβλίο. Το πού το βρήκα μην τα ρωτάτε, είναι μεγάλη ιστορία (μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών--εκεί που άλλοι βρίσκουν το θάνατο από εκρηκτικό μηχανισμό, εγώ βρήκα βιβλίο). Για τους Bookcrossers θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή, ίσως μετά το Συνέδριο του Μαϊου, όταν αποκτήσω πιο πλήρη γνώμη.

Για το βιβλίο λοιπόν: Ο συγγραφέας, λέει, ανήκει στη νέα γενιά Ισπανών συγγραφέων, των χορτασμένων θα έλεγα εγώ και των μπουχτισμένων, όπως είμαστε όλοι οι ΔυτικοΕυρωπαίοι. Περιγράφει μια βαρετή κατάσταση ενός ταλαίπωρου ανθρώπου, που ταλαιπωρείται χωρίς να κάνει τίποτα. Φυσικά το ταλέντο ενός γραφιά φαίνεται και από το πώς μπορείς να προκαλέσεις ενδιαφέρον από μια βαρεμάρα, από ένα τίποτα ουσιαστικά. Σίγουρα τα υπαρξιακά ερωτήματα και τις εσωτερικές ανησυχίες δεν μπορείς εύκολα να τα εκμηδενίσεις, ούτε να τα κατατάξεις στα "τίποτε". Αλλά και η πολλή αναζήτηση, βρε αδερφέ, που οφείλεται στην αδράνεια και στην τεμπελιά, που μόλις πηδήξει ο ήρωας, ξελαμπικάρει, καταντάει ολίγον γραφική. Πια όλοι οι φιλοσοφημένοι τύποι πρέπει να ξεχαρμανιάσουν για να δουν τις "απλές χαρές της ζωής" και να ξεχάσουν "τα βαθιά ζητήματα του Εγώ τους".

Πέρα από τα χαζά, το βιβλίο είχε την "τύχη" να είναι σύντομο και να μη σου τα "σπάζει". Επίσης, ο ήρωας γράφει περίεργες βιογραφίες, κάπως ενδιαφέροντες, που τις περνάει σύντομα και με ιδιαίτερο τρόπο. Νομίζω πάντως ότι η βιογραφία κάποιου είναι δίκοπο μαχαίρι, αντιμετωπίζεις αν θες το βιογραφόμενο σαν αλάθητο μεσσία, που συνεκλόνισε τον Κόσμο ή τον τοποθετείς στεγνά στο ιστορικό του πλαίσιο, σαν απλό γρανάζι μιας χρονολογικής εξέλιξης, ωσάν μέρος της Εντροπίας.

Το Χάος που προκαλείται απ'τον καθένα μας στη ρευστότητα των σχέσεών του δεν μπορεί να καταγραφεί ούτε από μια ούτε από εκατόν μία βιογραφίες. Αυτά για το βιογράφο ήρωα του βιβλίου, που κάποια στιγμή του λέει ο κουλτουριάρης ζωγράφος φίλος του: " Ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο θα έπρεπε να ανταποκρίνεται σε μια απλότητα τόσο ανάλαφρη όσο πιο πομπώδες και περίπλοκο εμφανίζεται το περιβάλλον μας. Όσο και αν το θέλουμε, ποτέ δε θα μπορέσουμε να πλησιάσουμε το Χάος μόνο με τη διατύπωση της λέξης χάος, αλλά ανάποδα: με κάθε ένα από τα έργα που κατά κάποιο τρόπο του επιβάλλουν ένα ελάχιστο μόριο τάξης. Δεν μπορούμε να δούμε παρά μόνο ό,τι καταλαβαίνουμε, και γι'αυτό περιέργως η απλότητα είναι ο πιο ευθύς δρόμος να παρατηρήσουμε το ανεξήγητο."

Η ιστορία τώρα, δεν έχει καμμία σημασία, δεν υπάρχει κάποια πλοκή ή πλαίσιο. Είναι απλά οι σκέψεις ενός κουλτουριαρο-φιλοσοφο-ωχ-τι-βάσανα-μου-'τυχαν-και-δεν-μπορώ-να-αυνανιστώ-ψυχολογικά διαταραγμένου με νευρώσεις, ανθρώπου. Τα χάπια και το αλκοόλ μπορούν να κατευνάσουν τις "αφόρητες" ΣΚΕΨΕΙΣ. Και όπως πάντα, οι χειρωνάκτες σε τέτοια βιβλία είναι αγροίκοι, άξεστοι, άπλυτοι, οι γυναίκες τους απλές χωριατοπούλες, που σηκώνουν εύκολα τη φούστα, για ένα στα όρθια, πίσω απ'το τρακτέρ. Tres banale, mon ami!

Φυσικά δε λείπουν και οι παπαρολογίες. "Είναι πολύ λίγα τα όσα ξέρουμε για τους ανθρώπους που μας συντροφεύουν στη ζωή, και τα λίγα που ξέρουμε δε χρησιμεύουν σε τίποτα ούτε σε μας ούτε σ'αυτούς." ;;;;;;??????!!!!!!!!!


Τέλος, για να μην κουράσω για ένα, κάτω του μετρίου, βιβλίο, που το ενδιαφέρον του μάλλον καταλήγει στο εύρημα του τέλους. Λίγο πριν, βρίσκεται ο ήρωας μόνος, κερατάς, χωρίς φίλο, χωρίς γκόμενα, με τις σκέψεις του, .....και κάτι βατράχια. Τα οποία εγώ πίστεψα ότι θα είχαν κάποιο ρόλο πιο ουσιαστικό, αλλά απλώς κατέληξαν να είναι ένα φινάλε, με μεταφορά στον ήρωα. Τα βατράχια που δεν μπορούν να μετακινηθούν, πρέπει να βρίσκονται εκεί, παρά το βιομηχανοποιημένο περιβάλλον και να έχουν για υπεύθυνο τον ήρωα-συγγραφέα.
Το τελευταίο εύρημα δε νομίζω ότι πρέπει να το πω, (αλλά σιγά τα ωά, ταινία είναι, που θα χάσετε το τέλος;;;) στις τελευταίες λοιπόν σκηνές μετά την παρέα σε απαρτία και αφού έχει γίνει η αποτέφρωση του καλλιτέχνη, αποφασίζουν να "πιουν" την τέφρα (;;???) του αποθανόντος. Χαμός! Τη βάζουν στο μίξερ, φεύγουν τα υπολλείμματα των οστών, που δεν κάηκαν, δεν μπορούν να τα καταπιούν.....Τι θέλει να πει το ποιητή;;;;;; Ουδείς αντιλαμβάνεται, εκτός εάν θέλεις να το δεις " Ω ρε μεγάλε τι σκέφτηκε ο τεράστιος!!!!" και τέτοιες χαζαμάρες ταχαμδηθενισμού.

Κι επειδή "...Οι μόνοι που μπορούν να πεισμώσουν είναι οι εύπιστοι...." (αυτό το λέει ο συγγραφέας, όχι εγώ) φαντάζομαι ότι ως εύπιστος κι εγώ, θυμώνω όταν χάνω το χρόνο μου, αλλά πάλι ευτυχώς που δε χάσαμε τα λεφτά. Βέβαια, ο χρόνος και πολυτέλεια και χρήμα είναι, αλλά τι να πεις.........Αυτά και sorry αν στεναχώρησα και κανέναν εκ της Κουλτουρικής