I have a dream

Μ'αυτό κοιμάμαι, μ'αυτό ξυπνάω. Ο νέος χρόνος θέλει ευχές και γαλιφιές, θέλει πολλές γλύκες και πλάνες, δυστυχώς δεν έχω όρεξη για τέτοια. Το δικό μου όνειρο, δε βγαίνει στα πλάνα, δε χωράει σε μονάδες μέτρησης, χρόνων κι εποχών. Υπάρχει ως αυτοσκοπός, ως αυτοτροφοδοτούμενη ενεργειακή υποστήριξη της κάθε μου κίνησης και σκέψης.
Προσπαθώ να πιστεύω ότι δεν είμαι ένας ακόμα κυρ-Παντελής.
Βλέπω στο μέλλον, όσο μπορώ και ζητάω αλλά δεν απαιτώ, επιδιώκω αλλά δεν κυνηγώ, προσεύχομαι αλλά δεν επαιτώ.
Οι σκιές μου, οι στιγμές των παλαιότερων χρόνων, μου μιλούν, με σηκώνουν από το κρεβάτι, με στέλνουν εκεί που θέλουν, εκεί που νομίζουν ότι πρέπει, με κρατάνε όρθιο, ζωντανό, ακμαίο, μου θυμίζουν κάθε δευτερόλεπτο το όνειρό μου, το Daseinzweck, Ma Raison d'etre, ma raison de vivre, το έχουν χαράξει πολύ βαθιά και μαζί πολύ επιφανειακά, δεν μου το κρύβουν. "αυτός, λένε, είναι ο δρόμος για το όνειρο, δεξιά/αριστερά δεν έχει, μια ευθεία είναι, έτσι απλά, όσο τα περιπλέκεις, θα χάνεσαι, κοίτα μπρος, μόνο μπροστά".
Έχω το όνειρο, την ελπίδα, να μείνω όρθιος μέχρι το τέλος του χορού, να σταθώ στο ύψος μου, σε ένα ύψος δεδομένο, ούτε πιο πάνω ούτε και πιο κάτω, να δω αυτά που φυτεύω και σκαλίζω, να τα δω να μεγαλώνουν και να θεριεύουν, να κατακτήσουν αυτά που τους μέλλουν, από μια γωνιά να παρακολουθώ και να θαυμάζω, τα δικά μου θαύματα, αυτά που μου έδωσαν για λίγο στα χέρια και τα άφησα πάλι να φτιάξουν τα δικά τους, τα προσωπικά τους θαύματα, όσα κι αν είναι αυτά.
Έχω ένα όνειρο και ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλέτω.
Einen guten Rutsch ins neue Jahr, viel Glück im neuen Jahr, wünsch ich euch alle

venceremos, venceremos,
la miseria sabremos vencer.

Halt die Stellung !!!

....μου γράφει ένας φίλος. Παλεύω κάθε μέρα, υπερασπίζω τα μετερίζια μου, μετράω τα όπλα μου, τα γεμίζω, τα ξαναγεμίζω, υπολογίζω απώλειες. Η μάχη είναι πάντα με τον εαυτό μας.
Κοιτάζω τα κοντινά, εδώ μπροστά στη μύτη μου και αυτή η ενασχόληση με το εγγύς μου θολώνει τη μακρινή μου όραση. Ξεχνώ το πέρα, κρατάω κι υπερασπίζομαι μόνο τη θέση μου, όχι πάντα με επιτυχία.
Εδώ κάνω σκοπιά, το λέω και το ξαναλέω, κυριολεκτικά/μεταφορικά, Von meine Warte aus, η έννοια "κάνω γερμανικό νούμερο" που λέγαμε στο στρατό, πλέον πήρε μια άλλη μορφή, για την ακρίβεια πήρε σάρκα κι οστά. Ο χρόνος θα κυλίσει, το ίδιο κάνει παντού, ο σκοπός όμως θα αλλάξει μόνο αν έρθει η απαλλαγή του (σε λίγα χρόνια, ξέρω, μπορώ να περιμένω), δεν το κουνάει ρούπι, απλώς κινείται λίγο πέρα-δώθε, να ξεμουδιάσει και ξανά τις κεραίες τεντωμένες, τα αυτιά και τα μάτια τετρακόσια, μυαλό σε εγρήγορση. Μετράει τα όπλα, τα γεμίζει. Και πάνω από όλα κρατάει τη θέση του.

Είναι οι μέρες των θρησκειών

I, pet goat II from Heliofant on Vimeo.

Δύσκολα μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο η εσωτερικότητα μας κατευθύνει και μας δίνει το κίνητρο για κάθε ενέργειά μας. Για αιώνες αυτό ήταν αποκλειστικό έργο των θρησκευτικών ηγετών, μικρότερων ή μεγαλύτερων, ολοφάνερα με καταστροφικές συνέπειες για άπειρους αριθμούς γενεών. Το Innere που λέμε, διαθέτει χαρακτηριστικά αγνής δεκτικότητας και εύκολα γίνεται έρμαιο σε όμορφους και παραπλανητικούς τρόπους επηρεασμού. Το δυαδικό στην ψυχή μας, χαράχτηκε ως μέσο επιβίωσης και αντοχής σε συνθήκες Ιουράσειες. "Ή αυτοί, π.χ οι εξωτερικές συνθήκες, τα ζώα που θέλουν να τραφούν από μένα, ή που θέλω εγώ να τραφώ με αυτά, γενικά τα έξω από το Εγώ μου, οι άλλοι που έχουν την φωτιά και προστατεύονται, οι αυτοί λοιπόν ή εγώ". Στο πέρασμα αιώνων, αυτό χαλυβδώθηκε και παγιώθηκε ωραία και χαρακτηριστικά μέσα από την "κατασκευή" των θρησκειών, πολυθεϊστικών ή μονοθεϊστικών. Υπάρχουν, δεν υπάρχουν, δεν είναι ζήτημα, βασικό θέμα είναι το αν πιστεύεις ή δεν πιστεύεις, αυτό έχει τη μεγάλη σημασία. Και φυσικά ακόμα μεγαλύτερη, μέχρι ποιο σημείο είσαι διατεθειμένος να φτάσεις, να υποστηρίξεις αυτή την Πίστη σου. Μπορείς να αφεθείς στο Φορέα της Πίστης αυτής, τις κάθε λογής Θρησκείες και Εκκλησίες, Ιερείς και Ιέρειες, Εκπροσώπους κι Αντιπροσώπους ή αισθάνεσαι αυτόφωτος και αυτοπρόσωπος; Λειτουργείς με τις αρχές και τα δόγματα τους ή τα προσαρμόζεις στο δικό σου τρόπο και ύφος. Αν ανήκεις στους πρώτους, οι παγίδες είναι πολλές. Το "ή αυτοί ή εγώ" (και αυτό το απέδειξε η Ιστορία) σε οδηγεί πάντα εκτός εαυτού, χωρίς απαραίτητα να είναι πάντα αυτό κακό, για κάποιο διαβολικό όμως λόγο, στο 90% ναι, όντως, είναι κακό,παράγει μόνο διχασμό και διχόνοια, μίση και πάθη, αναίτιες διαφοροποιήσεις και εχθρικότητες σε παντελώς ηλίθιες αφορμές.
Διαβάζω, ξαναδιαβάζω ιστορίες λαών, εθνών, ανθρώπων (προσφάτως αυτή των Γερμανών, παιδιά μας κι αυτοί,από τους αλλόφυλους, στα αδερφά (germanii) φύλα των Ρωμαίων, μετά στην Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με τη Χριστιανοποίηση τους, την Ευρωποποίησή τους, αργότερα την Εθνικιστικοποίησή τους κτλ κτλ). Όλα περάσανε και περνάνε ακόμα από τη χειραγώγηση των ανθρώπων μέσα από θρησκείες του "ή αυτοί ή εγώ". Οι μουσουλμάνοι, οι χριστιανοί, οι ινδουιστές, οι ιουδαϊστές, οι βουδιστές (ναι,ακόμα κι αυτοί), όλα τα παρακλάδια τους, όλες οι αιρέσεις, μπήκαν μάλλον ιδία θέληση σε πλαίσια,από τα οποία δεν μπορούν να ξαναβγούν, κόλλησαν εκεί μέσα και ως γνωστόν κάθε "κόλλημα", είναι από μόνο του ένα πρόβλημα.
Δε λέω, ουδέν κακό αμιγές καλού, υπάρχουν και τα πλεονεκτήματα, η κοινωνικότητα μέσω των ίδιων Πιστεύω, η αίσθηση του Ανήκειν και Πιστεύειν και Ελπίζειν, σε πάει γλυκά από την ψυχική απελευθέρωση στην ομαδική παράκρουση, η απόσταση του να τραγουδάς τον ύμνο σε μια συγκινητική κατανυκτική ατμόσφαιρα ενός ναού ή μοναστηριού, μέχρι του να ζώνεσαι εκρηκτικά κι "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" (Κριταί, 16, 30) είναι πραγματικά απειροελάχιστη. Όσο κι αν φαίνεται αποκρουστικό, στο μυαλό μου είναι πλέον ξεκάθαρο, χρειαζόμαστε τις θρησκείες τόσο όσο δε μας διαχωρίζουν σε αγέλες ζώων, έτοιμες να κατασπαράξει, πνευματικά/κοινωνικά/λειτουργικά/κυριολεκτικά η μία την άλλη, όσο δεν "οπαδοποιούμαστε"----τον παπά μας θέλουμε, τον παπά μας θέλουμε----όσο δε γινόμαστε έρμαια μια υποκριτικής ελπίδας, (ουσιαστικά τον εαυτούλη μας να σώσουμε κι ας καεί το σύμπαν), τότε θα υπάρχει κάτι να στηριχθούμε. Αλλιώς όσο οι θρησκείες, πολιτισμένες ή απολίτιστες, δυτικές ή ανατολικές, παλαιές και νέες, γήινες ή διαστημικές, μοιράζουν και χωρίζουν τον κόσμο, δε "λειτουργούν", απλά λειτουργούν ως προαιώνιο "διαίρει και βασίλευε", ένα διαρκές και τραγικό παιχνίδι Δύναμης κι Εξουσίας, Κράτους (το Κράτος ως Ρώμη, ως κραταιά Δύναμη, αυτό που μας κρατά γερά) και Καταστολής, απογύμνωσης από αλήθειες και απόσταση από την ουσία, τα αισθήματα τα ονομάσαμε συναισθήματα όχι τυχαία, στο συν βρίσκεται ο στόχος, όχι στο δια.
Ζούμε και βασιλεύουμε, ζητώντας την ένωση, την ολότητα, κι όχι την διαίρεση, το διχασμό, τη διχοτόμηση, τα σύνορα (εντός κι εκτός μας) δεν υπήρχαν, οι θρησκείες τα εφεύραν, οι ψευδαισθήσεις που κυριάρχησαν, οι "Εκλεκτοί" και οι μη, οι "μεταθανάτιες προσδοκίες" ήδη κατέστρεψαν έναν πλανήτη, φτιαγμένο από λάβα και εκρήξεις, μάγμα αγάπης και έντασης, σε ένα ψυχρό κι απάνθρωπο τόπο, που παραμονεύει ο ένας τον άλλο στη γωνία. Δεν υπάρχει καμία σωτηρία, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για ομόνοια/αγάπη/συμπάθεια/πρόνοια/αλληλοβοήθεια/θέωση όσο παρεμβαίνονται αυτά τα μυστήρια, τα περίεργα "μυστήρια", οι λέξεις και τα νοήματα, που κρύβουν μίση και διχασμούς, "ή αυτοί ή εγώ". Η αγάπη όμως δεν μπορεί να κατακερματιστεί, ήταν και θα είναι πάντα μία, ο Χριστός και ο Μωάμεθ, ο Δίας κι ο Ζωροάστρης, ο Βούδας με τη Κάλι, όλοι ήταν και θα είναι στους αιώνες των αιώνων, πάντα Ένα, πάντα το Ίδιο, η ίδια Ουσία, από αυτή φτιαχτήκαμε, για αυτήν είμαστε προγραμματισμένοι, τα υπόλοιπα είναι απλώς θολούρα στις σκέψεις μας.

Υπερούσιος ουσία, άρρητε λόγε, φως άκτιστον, συ ει Κύριε
άφραστον Κάλλος, αι γενεαί υμνούσι, εν αμεθέκτω μετοχήν

The Old Man and the Sea

"I wish the boy was here, he would be proud of me. I am a tired old man, but I have done it.
....But it was too good to last......"

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=W5ih1IRIRxI

Fassungslos anschauen, frage ich mich, ist es alles umsonst? Und was kriegt der Nachwuchs mit?

Alles Nebensächliches

Erkenne dich selbst....
Ich komm nicht immer drauf, ich gebe ohnehin zu, dass ich ein kleines Rädchen im Getrieb bin. "Kein Held des Tages, sondern ein zerstreuter alter Miesepieter", seufze ich resigniert. Wenn man es recht bedenkt, in solchen Rahmenbedingungen ist es so unvorstellbar schwierig, mich ein gewisses Niveau zu erhalten. Auf alle Fälle versuch's zu vermeiden, den Kopf einzuziehen und mit eingezogenem Schwanz nach Heim zurückgehen. In peinlichen Momenten fühle ich mich Mitleid mit allen, die ihre Ehre zu bewahren möchten. Das hängt damit zusammen, dass ich ein Ziel zu verfolgen habe. Mir ist ganz elend, wenn ich es drandenke. Hingegen gibt ein Patentlösung  aber nicht. Ich muss einfach den Gürtel enger schnallen, um die Früchte hervorgebracht werden zu können, um meine Mission vorzunehmen.
Komischerweise wenn kein Funken Hoffnung erscheint, in angegebenen Zeitpunkten krieg ich Einiges hin und  alles passt zusammen, wie angegossen sitzen. Quirlig und ohne Zögern, fast durchgedreht, stürz ich mich auf die harte Alltäglichkeit ung gegen Windmühle kämpfe.
So lautet mein Daseinzweck, so befehlt das tiefste Innere.
Aufgrund dessen, fürchte ich mich nicht mehr vor meinem eigenen Schatten und mir ein neuen Antrieb gebe. Sogar als ich nicht hoffen kann und wenn ich die Augen vor Müdigkeit und Ohnmacht reibe, selbst dann verabschiede ich mich schweren Herzens von ihnen, die ich liebe
und setze ich fort.
Teer und Federn zu allen Undankbaren.
Über mich? Kein Grund zur Besorgnis, der Lastesel beklagt sich nie. Es mag so sein, dass er sich geniert und vielleicht sich schämt, aber das Verdienst gebührt ihm allein und seine Motivation.
Letzten Endes "es ist mein Leben" und wie dem auch sei, nebensächlich oder nicht, es muss vorangehen.........

Ήρθαν....κι έφυγαν!

Μου ήρθαν.....και μου έφυγαν! Τους είχα για λίγο.....και μετά τους ξαναέχασα!
Για όσο κράτησε πάντως, ...ήταν τέλειο. Περνάμε πραγματικά πολύ γεμάτες, φορτωμένες στιγμές, καμία σχέση με βαρεμάρες και ανιαρές ώρες. Συζητάμε, γελάμε πολύ, βρίσκουμε πολλά στοιχεία, όσο μεγαλώνουμε όλοι, που μας θυμίζουν πόσο αγαπιόμαστε. Τα λόγια μας είναι πιο αληθινά και όχι τυπικά. Δε λέμε απλά "ναι κι εγώ σ'αγαπώ μπαμπά", αλλά "μου λείπεις" "θέλω να κάνουμε αυτό ή εκείνο μαζί". Δεν έχουμε λόγο να κρυβόμαστε από τα αισθήματά μας, με ψεύτικες συστολές, αν δεν έχουν πολλή όρεξη να μιλήσουμε, τους παροτρύνω να το εκφράσουν άνετα κι ελεύθερα "έχω κάτι φίλους εδώ,παίζουμε και περνάμε καλά, να σε πάρω αργότερα;;" Αυτά για όταν είμαστε μακρυά ο ένας από τον άλλον.
Όταν όμως βρισκόμαστε, είναι τόσο όμορφα να βλεπόμαστε, αυτοί στην προεφηβεία τους, με ωριμότητα αλλά και την παιδικότητα μαζί κι εγώ σε στάδιο απεξαρτητοποίησης. Οι δραστηριότητες που κάνουμε μαζί, από τα σπορ μέχρι τις βόλτες, οι αγορές και τα παιχνίδια, οι κουβέντες, οι μουσικές που ακούμε, γεμίζουν τις μπαταρίες μου κι αισθάνομαι για ορισμένες ώρες πραγματικά ότι αυτά που έκανα, αυτά που προσπάθησα στα παιδιά μου, τώρα διαπιστώνω ότι πιάνουν τόπο. Οι ώρες, ατέλειωτες και κοπιαστικές, να ασχολούμαι δημιουργικά και παραγωγικά με τα παιδιά, έχουν αφήσει ένα κάποιο μικρό ίχνος στην προσωπικότητά τους, ακόμα και να μη το θυμούνται, ακόμα κι αν δεν μπορούν να το ανακαλέσουν ενεργητικά στη μνήμη τους, είμαι σίγουρος ότι το αισθάνονται κι αυτοί μέσα τους (έτσι μου δείχνουν τουλάχιστον).
Λίγες μέρες αλλά καλές, βόλτες στο Weinachtsmarkt, λίγα ψώνια, πολύ παιχνίδι, παρεάκι, γέλια, ταξιδάκια σε πόλεις για πρώτη φορά, αλλά πάνω απ'όλα σχέδια, σχέδια, πλάνα για το μέλλον, προγραμματισμοί, όνειρα, πάνω απ'όλα όνειρα.
Αυτό που με μαγεύει είναι αυτή η αλληλεπίδραση, που στο σημείο που μπορώ αντικειμενικά να το δω, ξεφεύγει λίγο από τη σχέση που είχαμε παλιότερα, όταν μέναμε μαζί (και λογικό είναι), έχει περάσει σε μια άλλη φάση, όπου αυτοί μεγαλώνουν και θέλουν να μου δείξουν στοιχεία ενήλικα, να μου μοιάσουν σε προτιμήσεις και γνώσεις, απόψεις και τρόπο ομιλίας, ενώ ταυτόχρονα εγώ μικραίνω, μιλάω μαζί τους με το δικό τους τρόπο, συζητάω για τα δικά τους γούστα σε μουσικές και αθλητισμό, μπαίνω (ή προσπαθώ τουλάχιστον) στο δικό τους προβληματισμό και modus cogitatio. Κι αυτό φαίνεται να είναι γνήσιο, δυνατό, με ρίζες που θα διαρκέσουν στο χρόνο, αυτό ελπίζω τουλάχιστον. Οι δικοί μου ήρωες των παραμυθιών ψάχνουν να βρουν τους δικούς τους ήρωες, να αγκαλιαστούν και μαζί να θυμούνται ιστορίες, να σώσουν εαυτούς και αλλήλους, στην κοινή "ονειρική" πορεία.


"Αν θες να μάθεις πού θα πας και να σωθείς γυρεύεις, παιδί να γίνεις μάτια μου, στο μύθο να πιστεύεις"

Πόσες Ιστορίες πια;;;;

Ακόμα μια ιστορία του Bookcrossing, που την αφιερώνω εξ'ολοκλήρου στον karjim, από τους πιο "όμορφους" ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
(πραγματικό γεγονός προ μηνός)
Πρώτη φορά μου συμβαίνει εδώ στη Γερμανία να μπαίνει κάποιος στη wishlist μου, εκτός εποχής Χριστουγέννων, να βλέπει ότι θέλω να διαβάσω Herman Hesse (Der Steppenwolf) στο πρωτότυπο και να μου στέλνει ΠΜ, λέγοντας "φίλε βλέπω ότι θέλεις να το διαβάσεις, στο στέλνω, μην το ξαναστείλεις πίσω". ΟΚ λέω, μπράβο μεγάλε. Περιμένω περιμένω, τίποτα, μετά 10ημέρου, καρτούλα, το βιβλίο σας το παρέλαβε ο κυριος Wolf, ο γείτονας (συχνά συμβαίνει αυτό), "άκου να δεις συνωνυμία-Wolf, λέω", βρε τον ψάχνω, βρε χτυπάω κουδούνι, μια δυο μέρες, λέω που στο διάλο εξαφανίστηκε κι αυτός και τα βιβλία μου. κάποια στιγμή η καλή κυρία Petersmark, μου ανοίγει την πόρτα, με βλέπει να ανεβοκατεβαίνω και μου λέει "δεν τα μάθατε;" ο κύριος Wolf μπήκε στο Νοσοκομείο, θα χειρουργηθεί, μου είπε. "Κρίμα, λέω, τον άνθρωπο, δεν πειράζει, γερός να είναι, να βγει με το καλό". Καμιά 15 μέρες μετά, τακ-τακ η πόρτα. Τσααακ, ανοίγει και βλέπω τον περιβόητο Wolf, κρατώντας το πακετάκι μου με τα αυτοκόλλητα του BC, "Εεεεεε όχι, μου λέει, ο αναισθησιολόγος μου είναι και Bookcrosser!!!!!!!"
Ξεραθήκαμε να γελάμε, αυτός βέβαια ψιλοδάκρυσε κιόλας, τον έβαλα μέσα, να πιούμε ένα ανθρακούχο νερό (διότι μετά την εγχείρηση, κάνει ελάχιστα να τρώει και να πίνει).
Στον Wolf λοιπόν έδωσα εγώ αναισθησία, ούτε που θυμόμουν το όνομα, ούτε που μου είχε πάει το μυαλό (κοινό σχετικά όνομα), ούτε έδωσα σημασία στη διεύθυνση κατοικίας. Θυμηθήκαμε όμως ότι στο χώρο εισαγωγής στην αναισθησία (Einleitungsraum) συζητήσαμε για το άγχος που είχε, πόσο πολύ το βοηθάει το διάβασμα, αγαπημένοι συγγραφείς και εκδοτικοί οίκοι (το έχουν εδώ αυτό το θέμα) κτλ κτλ και γενικά μου είχε φανεί αρκετά ενδιαφέρων άνθρωπος τότε.
Η εμπειρία προσωπικά μ'ανατρίχιασε,με συγκίνησε, μου θύμησε γιατί κάνω Bookcrossing, όσο συχνότερα μπορώ, τι σημαίνει να αγαπάς τους ανθρώπους περισσότερο από τα βιβλία, αλλά ότι μέσα από τα βιβλία τους αγαπάς ....καλύτερα.
Για να κλείνω το σεντόνι, με το Wolf μιλούσαμε καμιά ώρα, για άπειρα θέματα, ελληνική φιλοσοφία, επιδιώξεις στη ζωή, όνειρα, προγνώσεις θανάτου και φυσικά βιβλία. Ξέχασα να αναφέρω ότι ο τύπος με το PM (Dagobert1), μαζί με τον Χέσσε (καλόόόό εεε;;;) μου έστειλε και ποιήματα της Bachmann, χωρίς να τα ζητήσω, απλά τα είδε κι αυτά στη λίστα επιθυμιών. Εννοείται όταν του έστειλα ευχαριστήριο ΠΜ, ενθουσιάστηκε, υποσχέθηκε να έρθει από Βερολίνο στη Φραγκφούρτη να γνωριστούμε-δεν κατάλαβα αν είναι άντρας ή γυναίκα, γι'αυτό και κρατώ επιφυλάξεις :)
Όλα αυτά τα κουφά, μου συνέβησαν εδώ στα ξένα αλλά όχι στα εχθρικά. Δε θα είχαν ποτέ συμβεί, αν μια μέρα δεν κυνηγούσα ένα βιβλίο της MafaldaQ κάπου στο Βυζαντινό Μουσείο, μέσα σε ένα σκουπιδοντενεκέ κι αν δεν γνώριζα τόσες διαφορετικές και "περίεργες"--την αλήθεια να τη λέμε, έτσι?--προσωπικότητες.
Καλή τύχη σε όλα μας τα σχέδια, πάντα υπάρχει κάτι μεγαλύτερο εκεί έξω, το καλό είναι ότι θα μένει πάντα μέσα μας
Πολλή πολλή αγάπη, μέρες που είναι.

Στον Karjim (κι από λίγο και στον κύριο Wolf)

Εγώ διαψεύδω τις στατιστικές;;

Αναδημοσιεύω ένα αρθράκι (αλήθεια, έχω πολύ καιρό να το κάνω αυτό!!) από το protagon της κυρίας Χριστίνας Πουλίδου, ανήκει στα "Βρυξελλάκια" που λέει και η ίδια, έχει μια σφαιρική άποψη-νομίζω-των Ευρωπαϊκών, οι πηγές δείχνουν αξιόπιστες, η ίδια επαρκώς μελετημένη, μου αρέσει να τη διαβάζω για τη ματιά της στα τεκταινόμενα, τόσο επειδή είναι σύντομη, λιτή κι απέριττη, αλλά επειδή κυρίως τοποθετεί ψηλά στην προτεραιότητα τον ανθρώπινο παράγοντα σε όλο το νομοθετικό/πολιτικο/στατιστικό κυκεώνα των Βρυξελλοκαταστάσεων.
Το άρθρο με αφορά, με "βλέπει", το χρόνο μου τον έκανα, είμαι ακόμα εδώ, ανήκω ή μου ανήκουν; τα μισθοφορικά τα είπα και πριν, μην τα ξαναλέω, εδώ θα βγάλουμε ρίζες, αν θα αντέξουν στις καταιγίδες τύπου Xaver, kann ich nicht auf Anhieb sagen.........




Πολλοί νοτιο-ευρωπαίοι πάνε να δουλέψουν στη Γερμανία και πολλοί επιστρέφουν. Αυτό είναι το συμπέρασμα μελέτης του ΟΑΣΕ, όπου συγκεκριμένα καταγράφεται ότι στην τελευταία πενταετία αυξήθηκε κατά 73% ο αριθμός των Ελλήνων που μετανάστευσαν στη Γερμανία (κατά 50% ο αριθμός των Ισπανών και Πορτογάλων και κατά 35% των Ιταλών), απ΄ αυτούς όμως μόλις ο ένας στους δύο Έλληνες παραμένει στη Γερμανία για περισσότερο από έναν χρόνο κι ένας στους τρεις Ισπανούς…

Όπως σημειώνεται στο «Spiegel», το συμπέρασμα είναι ανησυχητικό για τη Γερμανία, ο πληθυσμός της οποίας γηράσκει και συρρικνώνεται, ενώ εντοπίζεται σταθερά έλλειψη προσωπικού σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που (όμως) αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της σύγχρονης γερμανικής οικονομίας. Έτσι, το γεγονός ότι το 2012 ήρθαν στη χώρα 1 εκ. μετανάστες, στα τέλη της χρονιάς όμως παρέμειναν μόλις 400.000, κάτι σημαίνει - δεδομένου, μάλιστα, ότι οι μετανάστες αυτής της περιόδου ελάχιστα κοινά έχουν με τους μετανάστες της δεκαετίας του ΄60, τους Gastarbeiters.

Στο δημοσίευμα υπενθυμίζεται ότι το 1964 γιορτάστηκε η άφιξη του εκατομμυριοστού μετανάστη που έφτανε στη Γερμανία με τελετή στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου πολλά πορτογαλικά μάτια δάκρυσαν όταν είδαν τις τοπικές αρχές να χαρίζουν στον φτωχό συμπατριώτη τους μετανάστη ένα μοτοποδήλατο…

Εκείνοι οι μετανάστες, σημειώνεται στο «Spiegel», ήταν ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, ενώ οι γερμανικές επιχειρήσεις τους χρειαζόντουσαν ακριβώς για απλές εργασίες και για προδιαγεγραμμένο χρονικό διάστημα - μέχρι να λήξει το έργο ανοικοδόμησης της χώρας και κλείσουν τα εργοτάξια.

Στην παρούσα συγκυρία όμως, αναζητώνται κατηρτισμένοι εργαζόμενοι, γερμανομαθείς, που θα έχουν τη βούληση να ενσωματωθούν στη χώρα - να παραμείνουν εκεί και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Πράγματι, οι νοτιο-ευρωπαίοι, που αναζητούν την τύχη τους στη Γερμανία, είναι κατά πλειοψηφία υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Το 43% (σε ηλικίες μέχρι 65 ετών) έχει μεταπτυχιακό ή πανεπιστημιακό πτυχίο, ή πτυχίο τεχνικής σχολής. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι μόλις το 26% των Γερμανών είναι κάτοχοι ανάλογων τίτλων σπουδών.

Ωστόσο, σημειώνεται, το παράδοξο είναι πως τούτη η γενιά των μεταναστών δείχνει μεγάλη αυτοσυγκράτηση στις προσφορές ενσωμάτωσης. «Αυτοπροσδιορίζονται ως οικονομικοί μετανάστες, που απλώς γεμίζουν ένα κενό στην αγορά εργασίας» υποστηρίζεται στο άρθρο, ενώ ανάλογη είναι η άποψη ενός αναλυτή του ινστιτούτου ΙΑΒ - «οι νέοι μετανάστες θέλουν να γυρίσουν πίσω στις χώρες τους, όταν αυτές ανακάμψουν» λέει και παρατηρεί πως αυτή η στάση δημιουργεί προβλήματα. «Οι γερμανικές επιχειρήσεις ανησυχούν ότι θα επενδύσουν στην κατάρτιση και την εκπαίδευση των εργαζομένων που έρχονται από τις χώρες που πλήττονται από την ευρω-κρίση και, σε λίγα χρόνια, θα τους δουν να φεύγουν» σημειώνεται. Έτσι, μολονότι εντοπίζονται κενά στους χώρους εργασίας, οι ανάγκες δεν είναι τόσο επείγουσες ώστε οι προσλήψεις να γίνονται χωρίς όρους.

Με άλλα λόγια, η εργασία είναι ο μοναδικός παράγοντας που στρέφει τους σύγχρονους νέους στη μετανάστευση. Είτε επειδή η χώρα επιλογής αποτελεί «ξένο σώμα» στην ιδιοσυγκρασία τους, είτε επειδή αισθάνονται ότι ήταν μια αναγκαστική επιλογή, είτε επειδή προσμετρούν και άλλους παράγοντες στα όνειρα της ζωής τους (το κλίμα, την οικογένειά τους, τους φίλους τους, την αγάπη στη χώρα τους) κι αισθάνονται επαρκώς εξοπλισμένοι για να τα χαρούν σε ομαλές συνθήκες, αισθάνονται επαγγελματίες και όχι πολίτες της χώρας υποδοχής.

Οι εικόνες μιλούν για μας

Όταν πήγα στο Städtel, φεύγοντας, είπα να πάρω από αυτά τα μαγνητάκια με διάφορους πίνακες που υπάρχουν στο Μουσείο. Επειδή πήγα για τον Ντύρερ, πήρα κατευθείαν αυτό που με είχε εντυπωσιάσει περισσότερο, τα χέρια που ικετεύουν "betende Hände"του 1508, πολύ εκφραστική χειρονομία, δεν είναι μόνο μέσα της η θρησκεία ή η παράκληση προς την εξωτερική βοήθεια, είναι αρκετά παραπάνω, έχει μια απελπισία αυτός ο πίνακας, μια ύστατη προσπάθεια, η ένταση στους τένοντες, οι συμφορημένες φλέβες, είναι γέρικα χέρια, τι να περιμένουν πια; κάνουν την τελευταία έξοδο, μπας και καταφέρουν τώρα, κάτι στο τέλος, μια ultima ratio, ικεσία, φοβάμαι όμως χωρίς να την πολυπιστεύουν, δεν είναι και πολύ σίγουρα αυτά τα χέρια, διστάζουν, ίσως για το αποτέλεσμα,ίσως και για το αν πρέπει να παρακαλέσουν κάποιον, μήπως δεν το αξίζουν, μήπως δεν υπάρχει κάτι στο οποίο να απευθυνθούν.......
Ο πίνακας (μετά το κατάλαβα) έχει κάτι από μένα, τις θρησκευτικές μου πεποιθήσεις, παρελθόντων και παρόντων καιρών, την αναζήτηση της πνευματικής βοήθειας, έξωθεν, άνωθεν, έσωθεν, από οπουδήποτε θα μπορούσε να έρθει........
Έτσι ασυναίσθητα όπως διάλεξα τα χέρια, έτσι πήρα τελείως μηχανικά τους δύο πίνακες, που μου άρεσαν, που τους είδα ..."κάπως"
Πρώτα πήρα το La fin du dejeuner, Renoir του 1879, (άμα το έλεγα Nach dem Mittagessen δε θα ακουγόταν τόσο ωραία, όντως!), που με πήγε συνειρμικά στην αδερφή μου, στην καλή και κοινωνική ζωή, στην ευζωία, στις απολαύσεις. Δεν το λέω με κακή έννοια, όχι από την ηδονιστική μεριά. Απλά ο συνδυασμός μαχμουρλίδικης και χαλαρής θεώρησης των εσωτερικών δυνάμεων, μαζί με τις κοσμικές συνευρέσεις/μαζώξεις και την ενίσχυση έτσι των εξωτερικών επαφών, έχουν ως αποτέλεσμα ένα αξιαγάπητο πλάσμα, μια ζωντανή προσωπικότητα, μια ενεργητική και εξωστρεφής προσφορά, που όλοι θα ήθελαν στην παρέα τους, όπως ακριβώς και τα δύο (μάλλον πιο πολύ, αυτή στα αριστερά) δροσερά κορίτσια του πίνακα. Ο ιμπρεσιονισμός της πάει άλλωστε, πιστεύω ότι αν ήταν πίνακας, κάτι τέτοιο θα 'τανε, ίσως εκείνος ο πίνακας του Monet, που απεικονίζει τη γυναίκα του Camille να ράβει και δίπλα ένα παιδί.
Και τελευταίο πήρα τον Γεωγράφο, Der Geograf του Vermeer από το 1669. Αυτός ο πίνακας είναι πολύ εντυπωσιακός για τον τρόπο που εστιάζει στο βλέμμα του επιστήμονα, ενώ έχει ένα διαβήτη στο χέρι, μπροστά στο χάρτη και προφανώς κάτι θα έγραφε, το βλέμμα κάπου χάνεται, κάτι σκέφτεται, κάτι υπολογίζει, κάποια ιδέα θα το βασανίζει και κοιτάει έξω, στο άπειρο.
Αυτός είναι ο γαμπρός μου, ο οραματιστής, ο τεχνοκράτης, ο των μεγαλεπήβολων σχεδίων, πραγματιστής αλλά και ιδεολόγος, vernünftig und bodenständig, που λέμε. Με τον που τον είδα τον πίνακα, είπα "όπα, αυτόν τον ξέρω", είναι η πρώτη ζωή του Στέλιου, τότε που θα στέλνανε καράβια στους Νέους Κόσμους, που καταστρώνανε επί χάρτου τις πορείες και τις εξελίξεις. Λίγοι όμως τους καταλάβαιναν, δεν θα ήταν εύκολο να γίνονται αποδεκτοί οι πρωτοπόροι, τότε θα μοιάζαν κάπως γραφικοί. Σήμερα όμως αυτοί επιβραβεύονται και προχωρούν.
Με διαβήτη ή χωρίς.

Αυτούς τους πίνακες βλέπω πλέον κάθε μέρα, που ανοίγω ψυγείο να φάω. Με βαράν οι σκέψεις της πείνας στο κεφάλι, βλέπω Υψηλή Τέχνη και παθαίνω, εγώ και η οικογένειά μου. Την άλλη φορά πρέπει να βρω ποιους πίνακες θα ταίριαζα στα παιδιά και στα ανίψια μου. Μμμμμ, για να σκεφτώ.............................

Ένα σχόλιο

Ένας από τους πιο σοβαρούς σχολιαστές που παρακολουθώ στο protagon.gr, είναι ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης, οικονομολόγος στις σπουδές, έχει ασχοληθεί με τον επαγγελματικό προσανατολισμό, σαν σύμβουλος, έχει γράψει/μεταφράσει και κανα δυο βιβλία, υπογράφει πάντα με ονοματεπώνυμο, αποδίδει τα τω Καίσαρος τω καίσαρι, έχει (απ'ότι φαίνεται) μεγάλη επαγγελματική εμπειρία, σε Γερμανία, Ευρώπη γενικά, Ελλάδα, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Διαβάζω πάντα τα "σεντόνια" που γράφει, έχει κι αυτός αρκετά να πει. Με αφορμή τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό και αν αυτή έχει κάποια λογική, γράφει:

Το τεύχος 48 /2006 του έγκριτου γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel», ήταν αφιερωμένο στη λογική. Το εξώφυλλο του περιοδικού είχε τίτλο «η ανακάλυψη της λογικής στην Αρχαία Ελλάδα». Κάνοντας μια αναφορά τους έλληνες φιλοσόφους της Ιωνίας, έγραφε: «λίγες φράσεις έχουν παίξει ένα τόσο καταλυτικό ρόλο στην ιστορία της εξέλιξης της ανθρώπινη σκέψης όσο η περίφημη φράση του Ηράκλειτου (6o -5o π.Χ. αιώνα):«γινομένων γαρ πάντων κατά τον λόγον», που σημαίνει, «διότι όλα γίνονται με βάση τη λογική». Σύμφωνα με το περιοδικό πάντα, «πάνω σ’ αυτή τη ρήση στηρίχτηκαν οι Πλάτων και Αριστοτέλης για να δημιουργήσουν αυτό που ονομάζουμε σήμερα δυτικό τρόπο λογικής σκέψης». 

Υπάρχει άραγε «έλληνας οπαδός της λογικής», που παρακολουθεί τις συζητήσεις στο «ναό της δημοκρατίας», τη «δημιουργία γνώσης» στα πανεπιστήμιά μας, τους σύγχρονους στοχαστές μας, που έξω απ’ τα σύνορά μας δεν τους ξέρει κανένας και όμως, να εξακολουθεί να πιστεύει ότι είμαστε γνήσιοι πνευματικοί κληρονόμοι εκείνων και όχι απλώς «κληρονόμοι δίχως διαθήκη», «πνευματικοί πλαστογράφοι και αρχαιοκάπηλοι»;

Οση σχέση έχουν οι σκοπιανοί με το Μεγαλέξαντρο, άλλη τόση έχουμε κι εμείς με τον Αριστοτέλη και τη λογική του. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους μετά από 20 αιώνες ύπνου κοιτώντας την αλήθεια κατάματα. Είμαστε τα απομεινάρια ενός συνονθυλεύματος τυχοδιωκτών της ευρύτερης περιοχής του ελλαδικού χώρου, που τείνουμε να γίνουμε του ευρύτερου αφροασιατικού χώρου. Αυτό δεν είναι λάθος. Αυτό είναι ο ωμός και αδυσώπητος ιστορικός ρεαλισμός της φύσης.

Είναι και ήταν και η δική μου άποψη μου 100%, από τότε που  κατάλαβα λίγο την ψυχοσύνθεση του μέσου όρου της πλειοψηφίας των Ελλήνων, δυστυχώς. Πουλάμε (ακόμα κι εγώ, εδώ που είμαι) Αριστοτέλη και Σωκράτη, αλλά απέχουμε παρασάγγας από την εφαρμογή και το πνεύμα των νόμων τους. Δεν ήμασταν απλώς ικανοί, άξιοι του ονόματος μας, αν ήμασταν Τσέχοι, Ουρουγουανοί, Ταϊλανδοί, μάλλον δε θα υπήρχε πρόβλημα (με επιφύλαξη αυτό), οι συγκρίσεις σε αυτό το επίπεδο είναι κακό να γίνονται, trotzdem unvermeidlich.
H Logik των άλλων συγκρούεται με την εγχώρια "Λογική" του "εδώ-έτσι-γίνονται-τα-πράγματα-κι-άμα-σας-αρέσει", και τα καταφέρνουμε πάντα, μα πάντα, να βγάζουμε όλους τους άλλους παράλογους και συνωμότες, εχθρούς και ζηλιάρηδες του μεγάλου τρανού Έθνους και της Ιστορίας μας. Όσο πιάνει η μπογιά, καλά θα είναι, μετά το ξέβαμμα είναι το πρόβλημα.
Ο βασιλιάς ήταν γυμνός από την αρχή, απλά οι άλλοι γουστάραν γυμνισμό.
Μάλλον όχι πλέον.

Σκυλάδικο, επαρχία Πιερίας, μέσα '80

Ξυπνάνε οι γαμ%$^&νες οι αναμνήσεις, (δείγμα ότι γερνάω) και μου φωνάζουν "μην ξεχνάς ποιος ήσουν, ποιος είσαι, από πού ήρθες και τι είδες", όταν πας στις όπερες και στις πινακοθήκες και στα κυριλέ μπαράκια κτλ κτλ.
Τα λέμε, τα ξαναλέμε, νιος ήμουν και γέρασα, αυτά εδώ είναι πάλι, τριγυρνάνε στο κεφάλι μου, τα πιάτα που έπεφταν σε πίστες, τα μπουζούκια με την παραμόρφωση και το echo-echo-echo, ο μαλλί-κομμωτηρίου-με-λαμέ-σακάκι τραγουδιστής, από κάτω τα κορίτσια του κονσομασιόν, τα Johny και τα J&B, τα μεθυσμένα λόγια, οι απίστευτες βλακείες που έχω δει, τα ηλίθια μάτια, με την εκτόνωση και την επίδειξη στις κινήσεις. Τελευταία μου αναλαμπή, ο "Ορφέας" το '91, ίσως και η "Χρυσή Εποχή" στην Παραλιακή.
Μετά.......έγραψε τίτλοι τέλους. Φρονιμάδα, Παιδεία, Πανεπιστήμια, Υψηλές Τέχνες, Ποίηση και High Culture και περαστικά σας και το λικεράκι σας κι άντε γεια χαρά και τα δέοντα στην κυρία μαμά σας, μέσα είσαι ρε μάγκα, όλα τα πιάνεις , μουτς-μουτς, ο δικός μου...   ;)


Ξαναγυρνάμε λοιπόν.
Ήταν Δεκέμβρης κάπου το '80. Ο θείος Γιάννης ο Αββακιάν (θεός σχωρέστον) γούσταρε Ψυχογιό, δηλαδή για να κάνει κέφι του γιου του, του Πέτρου, που του είχε αδυναμία ο δικός μου πατέρας, αποφάσισε να μας πάει (κι εμένα μαζί, ως προέφηβος που έπρεπε να πάρει τα πρώτα "σωστά" μαθήματά του) σε κάποιο σκυλάδικο που θα 'παιζε ο μπαρμπα-Ψυχογιός. Δε θυμάμαι καλά αν ο Πέτρος είχε ήδη παντρευτεί ή όχι, πάντως ο κυρ Γιάννης είχε μεγάλη στεναχώρια και τα έδωσε όλα. Μιλάμε για βράδυ, που να το λες σε 1000 Γερμανούς, 2000 Μαροκινούς και 5,5 εκατομμύρια Κινέζους, ζήτημα αν θα πιάσουν κάτι από το νόημα του σκυλάδικου.
Περηφανεύομαι γι'αυτό;; όχι φυσικά, απλά καταθέτω (αυτό δεν κάνω πάντα;)

Ο Ψυχογιός συνεργάστηκε με το Μανισαλή κυρίως, τον επονομαζόμενο και Κοριό (!!)
Τι να λέμε τώρα;; Τραγούδια, μουσική ή λόγια; Καψούρα στο φουλ;;
Τίτλοι;;;; "Ιστορία μου αμαρτία μου, Κάθε ηλιοβασίλεμα, Αν κάνω άτακτη ζωή, Γέλα κυρία μου, φυσικά πάνω απ'όλα της γυναίκας η καρδιά που το είπε ο Στράτος, Παράνομη μου αγάπη, Πειράζει που είμαι μεγάλη φίρμα;," και άλλα πολλά.....

Εγώ κράτησα τότε βέβαια, όχι τα σουξέ, αλλά κυρίως τα "κουφά"> Το ριγέ σακάκι μου, τον κάποιο Τίποτα και κάτι άλλα που ούτε τα θυμάμαι πλέον....
Ακολουθούν βίδεα, για να χαρμανιάζει ο καθείς και ο κατιτίς

Ein Kommentar steht noch aus

Τα τραγούδια δε με σώζουν

(προσοχή, ακολουθεί στεναχώρια)

Ένα Σάββατο του '93, αρχές Μάη, μόλις έχω αφήσει τον αδελφικό μου φίλο στο Λιμάνι, να πάρει το καράβι για Μυτιλήνη (τι ώρα έφευγε; 11:30;) κι εγώ γυρίζω, μεσάνυχτα περίπου, μοναχός με το λεωφορείο σπίτι, όπου δεν είναι κανείς. Γύρω μου φώτα, κόσμος, χαμός, κέφι, χαρές, άνοιξη κι εγώ απόκληρος στην πόλη τραγουδάω (από μέσα μου): Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε, τι να ζητάει, επαρχιώτης στην Ομόνοια, μες στο ψιλόβροχο, αρχές του Μάη, ξένος ως και στη χαρά του, μεσονύχτι του Σαββάτου.......

20 χρόνια μετά, αρχές Δεκέμβρη του 2013, πάλι γύρω στα μεσάνυχτα, μετά από 16 ώρες δουλειά και περίπου 18 ώρες στους δρόμους, πονάνε όλα μου, κόκαλα, κρέατα, μυαλά, πηγαίνω να πάρω το S-Bahn, με βαράει το ψιλόχιονο, -2 με αέρα (αύριο είπε για καταιγίδες, ο Orkan Xaver) και ακούω στο mp3--τι άλλο;--Καζαντζίδη: κι αν χιονίζει και αν βρέχει, το αγριολούλουδο αντέχει, σπίτι μου είναι δρόμος και τραγούδι μου ο πόνος......όπως επίσης: βασανισμένο μου κορμί, σε φάγανε οι πόνοι, γιατροί δε σε γιατρεύουνε, το χρήμα δε σε σώνει......

Τότε 21, τώρα 41.
Στα 31 τελικά έπρεπε να βγω, τότε που κέρδιζα, που είχα το καλό το φύλλο,
δύο Άσσους στα χέρια μου.
Τώρα είναι πια αργά, πλέον κάηκα.
Τι κύκλοι της ζωής, τι επιστροφοαρχές!
Τι καιροί! Τι μας περιμένει ακόμα;;

Κι αν γελάω πάντως, είναι ψέμα, αυτό οφείλω να το λέω

Οι σαραντάρηδες και το παρελθόν τους

Ο  σαραντάρης άντρας πρέπει να έχει παρελθόν.....ΟΚ το εμπεδώσαμε......

Μέλλον;;;;;;;;

Οι εχθροί (1965)

H ταινία ήταν δυνατή για την εποχή της. Δεν την είχα επισημάνει από παλιά ως σημαντική, ούτε ήταν από τις αγαπημένες, μου είχε κάνει όμως εντύπωση η ερμηνεία του Γεωργίτση. Καιρό πριν τη μετανάστευσή μου, την ξαναείδα και νομίζω μου φάνηκε αρκετά γραφική.
Με το θάνατο του Φώσκολου (θεός σχωρέστον), την ξαναθυμήθηκα και ξαναείδα τις σκηνές που μου είχαν ψιλοαρέσει.
Φυσικά η καλύτερη όλων, εκεί που ο τραυματισμένος στην κατοχή από γερμανική σφαίρα Γεωργίτσης με την πατερίτσα (σαν το θειο μου το Διονύση, όχι βέβαια από σφαίρα), κι ενώ βρίζει/σιχαίνεται/καταστρέφει κάθετι γερμανικό, αναγκάζεται ουσιαστικά διωγμένος από τη χώρα του να μεταναστεύσει εκεί.
-Και δεν μας είπες ρε Στέφανε πού θα πας; να σου στείλουμε κανα γράμμα...
-Δε θέλω να μου γράψει κανείς.
-Λες ψέματα, απλώς ντρέπεσαι, γιατί τόσο καιρό σκύλιαζες με τους Γερμανούς και τώρα πας να δουλέψεις γι'αυτούς. και δε λυπάσαι τη γειτονιά ρε;
-Καρφί δε μου καίγεται, τι έκανε η γειτονιά για μένα;, ποιος άπλωσε το χέρι του να με βοηθήσει;, ποιος μου είπε ότι κάτι μπορώ να κάνω κι εγώ, πως δεν είμαι άχρηστος, πως δεν πέθανα......

κτλ κτλ
Οι εχθροί της χώρας, της κοινωνίας, αναμεταξύ μας οι ίδιοι είμαστε, στα ίδια σημεία και τότε και τώρα, να προσπαθούμε να "μη φαγωθούμε μεταξύ μας"
Δράμα το ελληνικόν, μετανάστευση με βαλίτσα στο χέρι και κραυγή στο τρένο.
Η ιστορία μας δεν αλλάζει, η ίδια ασπρόμαυρη μοίρα, χρωματίστηκε προσωρινά από πυροτεχνήματα και τώρα θα βγει στην άσφαλτο με το ίδιο σακάκι, όπως πριν χρόνια.
Έχει να δούμε κι άλλα, τα αυξανόμενα mails που παίρνω από φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, ανθρώπους που λέγαμε κανα γεια, που με ρωτάνε πώς να έρθουν εδώ, τι χρειάζεται, τι πρέπει να διαβάσουν, πώς να προετοιμαστούν, κι αυτά μια κραυγή κρύβουν, το ίδιο βλέμμα του Γεωργίτση έχουν.
Εχθροί κι αυτοί, εχθρός κι εγώ.

ο Heisenberg στην Heidelberg

Ααααααααααα, Ωωωωωωωωωωωωω, Μμμμμμμμμμμμμμ

Αυτά τα θαυμαστικά για τη Χαϊδελβέργη.
Ως γνωστόν ο Heisenberg είναι ο μάστερ της αρχής της απροσδιοριστίας, πολλά χρόνια πριν εμένα. Όταν ο Χάιζενμπεργκ του Ίντερνετ (για τους μη γνωρίζοντες, βλέπε Breaking Bad) ασχολήθηκε με την κρυσταλλική μεθ, δεν είχε δει την Χαιδελβέργη και δεν είχε φανταστεί τις ομοιότητες με το τουριστικό προϊόν και τη ναρκοκατανάλωση από εγχώριους και αλλοδαπούς φοιτητές.

Αυτό το ενημερωτικό κενό λοιπόν, έρχεται να συμπληρώσει αυτή η ανάρτηση. Μια παλιά πόλη, με το παλαιότερο πανεπιστήμιο της χώρας, 1380 περίπου, με τεράστια παράδοση και κληρονομιά, παραδίδεται αμαχητί στα χέρια "οπλισμένων" Γιαπωνέζων και αμερικανακίων με τσιχλόφουσκα στα μυαλά και χαπάκια στην τσέπη.

Η πόλη με το κάστρο της, ο αέρας που αναδύεται στην Altsadt, το αίσθημα της ιστορίας που διατρέχει δρομάκια, κτίρια και γέφυρες, δεν αλλοιώνεται εύκολα από ερασιτέχνες μαγαριστές του Σαββατοκύριακου, που αφήνουν γερά φράγκα, είμαι σίγουρος, στην τοπική οικονομία.

Εντυπωσιασμένος έφυγα, πολύ όμορφα πέρασα, μια  βόλτα ήταν, δεν συνομίλησα και με τον πρύτανη, θα ήθελα να ξαναπάω, να δω και την αγορά των Χριστουγέννων, μάλλον θα κινήσω με τα παιδιά, αν δε βαρεθούν.

Βοήθησε και η μέρα. Γαλάζιος ουρανός, ήλιος με δόντια, φθινόπωρο με φύλλα πεσμένα

Οι κόκκινες στέγες και το Dom,

το παλιό τρενάκι που θα μας ανέβαζε σε πιο ψηλό σημείο του λόφου, δυστυχώς außer Betrieb

Μια alte Brücke, με αγάλματα αγίων, αυτοκρατόρων και άρχοντες / προστάτες με βλέμμα στο άπειρο

Οι τρούλοι της εισόδου και τα χρωματισμένα κτίρια, μαζί με τον παλμό μιας νεολαίας, που ανταλάσσεται από Αμερικές και Κίνες, μωσαϊκό μετεξελισσόμενου επιπέδου από αμιγές εθνικό επιστημονικό σε διεθνές/παγκοσμιοποιημένο, υπερθρησκευτικό/υπερεπιστημονικό..

Το απροσδιόριστο που λέγαμε και στην αρχή, δεν έχει να κάνει με ασάφεια σκόπιμη. Εγώ απλώς δεν είδα την κατεύθυνση, γιατί με ζάλισαν τα φλας. Η Πόλη είναι η Ιστορία της κι αυτό δεν είναι αβέβαιο ή απροσδιόριστο, τα κτίρια και οι τοίχοι στέκονται όρθια, πακτωμένα και σταθερά. Το γύρω/γύρω όμως είναι που το κάνει ενεργειακά να κινείται σε άλλο επίπεδο. Ο πυρήνας έλκει, τα ηλεκτρόνια της κβαντικής Φυσικής όμως έχουν τη δυναμική. Τα μυαλά, οι νέοι επιστήμονες, και οι ιδέες τους, που έλκονται εδώ, σ'αυτήν την περιοχή, είναι η παρακαταθήκη των νομπελιστών του τότε. Καθότι τότε και τώρα, βρίσκονται στην ίδια απροσδιόριστη χωροχρονική σούπα

Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός, καθότι κι εγώ τυχαία προσγειώθηκα στον τόπο, δεν είχα ούτε κι έχω σκοπό να αποσαφηνίσω κάτι, πάντα στην αβεβαιότητα των καταστάσεων, περιφερόμενο ηλεκτρόνιο, μέσα στην τυχαιότητα των γεγονότων.

Dürer στο Städel

Τι υπέροχη Έκθεση. Περίμενα βέβαια και 50 λεπτά σε βροχή και κρύο, ουράαααα να δουν τα μάτια σου. Από Ντύρερ ήξερα πολύ λίγα πράγματα, κανα δυο πίνακες (π.χ. την αυτοπροσωπογραφία που είναι σαν το Χριστό) και σκόρπια κομμάτια της ζωής του.

Έμαθα αρκετά όμως, για τα ταξίδια του, σε Ολλανδία και Γαλλία, για τον τρόπο που μελετούσε Ανατομία και Σχέδιο, Βιολογία και Ζωολογία, για τις παραγγελίες του, για τα θρησκευτικά του οράματα, για τους χορηγούς του

Τα quasi "ασπρόμαυρα" του έργα, είτε με μολύβι είτε ξυλογραφίες είτε χαλκογραφήματα ήταν προϊόν εξέλιξης της μεγάλης μαστοριάς και ευφυϊας του. Είχε αναπτύξει στη μεταγουτεμβέργια εποχή τρομερές δυνατότητες στην τύπωση εικόνων και συνδύασε ζωγραφική με εκτύπωση ουσιαστικά.

Εξαιρετικά φιλομαθής, επίμονος και "στρατευμένος" θα λέγαμε σε αντιστοιχία με την εποχή.

Τόσο ο Ρινόκερος τους όσο και ο πίνακας με Αδάμ και Εύα είναι παροιμιώδεις για τις λεπτομέρειές τους. Εμένα μου άρεσε ως πρώιμο Γκόθικ, εκείνη η ξυλογραφία με τον Ιππότη και το θάνατο στον δρόμο του. Δε μιλάω για την εικονογράφηση της Αποκάλυψης, με κάτι εικόνες, να τις βλέπουν οι Αντίχριστοι και να τρομάζουν με τη φαντασία του Ντύρερ, τρομερή αντίληψη των γραμμών και αίσθηση του τρομακτικού σε πρώτο πλάνο.

Ως διαφήμιση της Έκθεσης, οι Φραγκφουρτιανοί είχαν ένα τέμπλο, που παραγγέλθηκε από πλούσιο χορηγό της περιοχής και το οποίο παρέδωσε ο ίδιος ο καλλιτέχνης, αυτοπροσώπως, με τον εαυτό του ζωγραφισμένο κάπου στο βάθος.

Τον πίνακα με την κυρία δίπλα τον είδα, το θυμάμαι, είχε ένα ζευγάρι αρχόντων, αυτή κάποια λαίδη ήταν, αλλά τώρα το ξέχασα ποια. Ωραία πάντως προσωπογραφία, ανέκφραστη, δεν τη λες και τζοκόντα, ούτε σαν εκείνο το βλοσυρό βλέμμα του αγίου Ιερώνυμου (ζόρικος πίνακας κι εκείνος). 

Δυνατός στα θρησκευτικά, εξπρεσιονιστής κατά τόπους, ακραία διδακτικός, βασικά πρωτοπόρος στις τεχνικές και με ορισμένες εμμονές στο ζήτημα της Θείας Τιμωρίας, σαν καλός προτεστάντης. Άγγλοι κριτικοί λένε βέβαια ότι δεν έκανε και καμιά Πολεμική στον Πάπα και ότι προς το τέλος τη ζωής του, ακολούθησε το Λούθηρο στη νέα πορεία της γερμανικής εξέλιξης. 

Οι εικόνες του πάντως μένουν εύκολα στη μνήμη, αν και χωρίς χρώμα, αλλά με πολύ σκάψιμο στο πνεύμα, σαν τα μέταλλα και ξύλα που σκάλιζε.....

Δίνει τροφή για σκέψη η άτιμη η ζωγραφική, ήθελα να πω κι άλλα, αλλά δεν το χω, που να πάρει.

Απαραιτήτως...

Δε γίνεται να μην έχω ολόκληρο το βίντεο του Χάρρυ από το Αλαλούμ, "περί Ταινίαι Τέχνης", όλα τα λεφτά, όλο το ζουμί, όλη η Performance συμπυκνωμένη σε 3 λεπτάκια, κενεματογράφος εν Ελλάδι, όταν περνούσαμε άπειρες νύχτες ακούγοντας κασέτες και βινύλια, όταν τρέχαν τα δάκρυα από τα γέλια, εκείνα τα "περίεργα" όπως αποδείχτηκε χρόνια, τι να λέμε;; Ιστορίες;;
Χάρρυ άφησες μια διαθήκη και μια κληρονομιά, δυστυχώς δεν τα παρέλαβε κανείς. Κρίμα!