Αναδημοσιεύω ένα αρθράκι (αλήθεια, έχω πολύ καιρό να το κάνω αυτό!!) από το protagon της κυρίας Χριστίνας Πουλίδου, ανήκει στα "Βρυξελλάκια" που λέει και η ίδια, έχει μια σφαιρική άποψη-νομίζω-των Ευρωπαϊκών, οι πηγές δείχνουν αξιόπιστες, η ίδια επαρκώς μελετημένη, μου αρέσει να τη διαβάζω για τη ματιά της στα τεκταινόμενα, τόσο επειδή είναι σύντομη, λιτή κι απέριττη, αλλά επειδή κυρίως τοποθετεί ψηλά στην προτεραιότητα τον ανθρώπινο παράγοντα σε όλο το νομοθετικό/πολιτικο/στατιστικό κυκεώνα των Βρυξελλοκαταστάσεων.
Το άρθρο με αφορά, με "βλέπει", το χρόνο μου τον έκανα, είμαι ακόμα εδώ, ανήκω ή μου ανήκουν; τα μισθοφορικά τα είπα και πριν, μην τα ξαναλέω, εδώ θα βγάλουμε ρίζες, αν θα αντέξουν στις καταιγίδες τύπου Xaver, kann ich nicht auf Anhieb sagen.........
Πολλοί νοτιο-ευρωπαίοι πάνε να δουλέψουν στη Γερμανία και πολλοί επιστρέφουν. Αυτό είναι το συμπέρασμα μελέτης του ΟΑΣΕ, όπου συγκεκριμένα καταγράφεται ότι στην τελευταία πενταετία αυξήθηκε κατά 73% ο αριθμός των Ελλήνων που μετανάστευσαν στη Γερμανία (κατά 50% ο αριθμός των Ισπανών και Πορτογάλων και κατά 35% των Ιταλών), απ΄ αυτούς όμως μόλις ο ένας στους δύο Έλληνες παραμένει στη Γερμανία για περισσότερο από έναν χρόνο κι ένας στους τρεις Ισπανούς…
Όπως σημειώνεται στο «Spiegel», το συμπέρασμα είναι ανησυχητικό για τη Γερμανία, ο πληθυσμός της οποίας γηράσκει και συρρικνώνεται, ενώ εντοπίζεται σταθερά έλλειψη προσωπικού σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που (όμως) αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της σύγχρονης γερμανικής οικονομίας. Έτσι, το γεγονός ότι το 2012 ήρθαν στη χώρα 1 εκ. μετανάστες, στα τέλη της χρονιάς όμως παρέμειναν μόλις 400.000, κάτι σημαίνει - δεδομένου, μάλιστα, ότι οι μετανάστες αυτής της περιόδου ελάχιστα κοινά έχουν με τους μετανάστες της δεκαετίας του ΄60, τους Gastarbeiters.
Στο δημοσίευμα υπενθυμίζεται ότι το 1964 γιορτάστηκε η άφιξη του εκατομμυριοστού μετανάστη που έφτανε στη Γερμανία με τελετή στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου πολλά πορτογαλικά μάτια δάκρυσαν όταν είδαν τις τοπικές αρχές να χαρίζουν στον φτωχό συμπατριώτη τους μετανάστη ένα μοτοποδήλατο…
Εκείνοι οι μετανάστες, σημειώνεται στο «Spiegel», ήταν ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, ενώ οι γερμανικές επιχειρήσεις τους χρειαζόντουσαν ακριβώς για απλές εργασίες και για προδιαγεγραμμένο χρονικό διάστημα - μέχρι να λήξει το έργο ανοικοδόμησης της χώρας και κλείσουν τα εργοτάξια.
Στην παρούσα συγκυρία όμως, αναζητώνται κατηρτισμένοι εργαζόμενοι, γερμανομαθείς, που θα έχουν τη βούληση να ενσωματωθούν στη χώρα - να παραμείνουν εκεί και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Πράγματι, οι νοτιο-ευρωπαίοι, που αναζητούν την τύχη τους στη Γερμανία, είναι κατά πλειοψηφία υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Το 43% (σε ηλικίες μέχρι 65 ετών) έχει μεταπτυχιακό ή πανεπιστημιακό πτυχίο, ή πτυχίο τεχνικής σχολής. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι μόλις το 26% των Γερμανών είναι κάτοχοι ανάλογων τίτλων σπουδών.
Ωστόσο, σημειώνεται, το παράδοξο είναι πως τούτη η γενιά των μεταναστών δείχνει μεγάλη αυτοσυγκράτηση στις προσφορές ενσωμάτωσης. «Αυτοπροσδιορίζονται ως οικονομικοί μετανάστες, που απλώς γεμίζουν ένα κενό στην αγορά εργασίας» υποστηρίζεται στο άρθρο, ενώ ανάλογη είναι η άποψη ενός αναλυτή του ινστιτούτου ΙΑΒ - «οι νέοι μετανάστες θέλουν να γυρίσουν πίσω στις χώρες τους, όταν αυτές ανακάμψουν» λέει και παρατηρεί πως αυτή η στάση δημιουργεί προβλήματα. «Οι γερμανικές επιχειρήσεις ανησυχούν ότι θα επενδύσουν στην κατάρτιση και την εκπαίδευση των εργαζομένων που έρχονται από τις χώρες που πλήττονται από την ευρω-κρίση και, σε λίγα χρόνια, θα τους δουν να φεύγουν» σημειώνεται. Έτσι, μολονότι εντοπίζονται κενά στους χώρους εργασίας, οι ανάγκες δεν είναι τόσο επείγουσες ώστε οι προσλήψεις να γίνονται χωρίς όρους.
Με άλλα λόγια, η εργασία είναι ο μοναδικός παράγοντας που στρέφει τους σύγχρονους νέους στη μετανάστευση. Είτε επειδή η χώρα επιλογής αποτελεί «ξένο σώμα» στην ιδιοσυγκρασία τους, είτε επειδή αισθάνονται ότι ήταν μια αναγκαστική επιλογή, είτε επειδή προσμετρούν και άλλους παράγοντες στα όνειρα της ζωής τους (το κλίμα, την οικογένειά τους, τους φίλους τους, την αγάπη στη χώρα τους) κι αισθάνονται επαρκώς εξοπλισμένοι για να τα χαρούν σε ομαλές συνθήκες, αισθάνονται επαγγελματίες και όχι πολίτες της χώρας υποδοχής.
Το άρθρο με αφορά, με "βλέπει", το χρόνο μου τον έκανα, είμαι ακόμα εδώ, ανήκω ή μου ανήκουν; τα μισθοφορικά τα είπα και πριν, μην τα ξαναλέω, εδώ θα βγάλουμε ρίζες, αν θα αντέξουν στις καταιγίδες τύπου Xaver, kann ich nicht auf Anhieb sagen.........
Πολλοί νοτιο-ευρωπαίοι πάνε να δουλέψουν στη Γερμανία και πολλοί επιστρέφουν. Αυτό είναι το συμπέρασμα μελέτης του ΟΑΣΕ, όπου συγκεκριμένα καταγράφεται ότι στην τελευταία πενταετία αυξήθηκε κατά 73% ο αριθμός των Ελλήνων που μετανάστευσαν στη Γερμανία (κατά 50% ο αριθμός των Ισπανών και Πορτογάλων και κατά 35% των Ιταλών), απ΄ αυτούς όμως μόλις ο ένας στους δύο Έλληνες παραμένει στη Γερμανία για περισσότερο από έναν χρόνο κι ένας στους τρεις Ισπανούς…
Όπως σημειώνεται στο «Spiegel», το συμπέρασμα είναι ανησυχητικό για τη Γερμανία, ο πληθυσμός της οποίας γηράσκει και συρρικνώνεται, ενώ εντοπίζεται σταθερά έλλειψη προσωπικού σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που (όμως) αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της σύγχρονης γερμανικής οικονομίας. Έτσι, το γεγονός ότι το 2012 ήρθαν στη χώρα 1 εκ. μετανάστες, στα τέλη της χρονιάς όμως παρέμειναν μόλις 400.000, κάτι σημαίνει - δεδομένου, μάλιστα, ότι οι μετανάστες αυτής της περιόδου ελάχιστα κοινά έχουν με τους μετανάστες της δεκαετίας του ΄60, τους Gastarbeiters.
Στο δημοσίευμα υπενθυμίζεται ότι το 1964 γιορτάστηκε η άφιξη του εκατομμυριοστού μετανάστη που έφτανε στη Γερμανία με τελετή στο σιδηροδρομικό σταθμό, όπου πολλά πορτογαλικά μάτια δάκρυσαν όταν είδαν τις τοπικές αρχές να χαρίζουν στον φτωχό συμπατριώτη τους μετανάστη ένα μοτοποδήλατο…
Εκείνοι οι μετανάστες, σημειώνεται στο «Spiegel», ήταν ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, ενώ οι γερμανικές επιχειρήσεις τους χρειαζόντουσαν ακριβώς για απλές εργασίες και για προδιαγεγραμμένο χρονικό διάστημα - μέχρι να λήξει το έργο ανοικοδόμησης της χώρας και κλείσουν τα εργοτάξια.
Στην παρούσα συγκυρία όμως, αναζητώνται κατηρτισμένοι εργαζόμενοι, γερμανομαθείς, που θα έχουν τη βούληση να ενσωματωθούν στη χώρα - να παραμείνουν εκεί και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Πράγματι, οι νοτιο-ευρωπαίοι, που αναζητούν την τύχη τους στη Γερμανία, είναι κατά πλειοψηφία υψηλού μορφωτικού επιπέδου. Το 43% (σε ηλικίες μέχρι 65 ετών) έχει μεταπτυχιακό ή πανεπιστημιακό πτυχίο, ή πτυχίο τεχνικής σχολής. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι μόλις το 26% των Γερμανών είναι κάτοχοι ανάλογων τίτλων σπουδών.
Ωστόσο, σημειώνεται, το παράδοξο είναι πως τούτη η γενιά των μεταναστών δείχνει μεγάλη αυτοσυγκράτηση στις προσφορές ενσωμάτωσης. «Αυτοπροσδιορίζονται ως οικονομικοί μετανάστες, που απλώς γεμίζουν ένα κενό στην αγορά εργασίας» υποστηρίζεται στο άρθρο, ενώ ανάλογη είναι η άποψη ενός αναλυτή του ινστιτούτου ΙΑΒ - «οι νέοι μετανάστες θέλουν να γυρίσουν πίσω στις χώρες τους, όταν αυτές ανακάμψουν» λέει και παρατηρεί πως αυτή η στάση δημιουργεί προβλήματα. «Οι γερμανικές επιχειρήσεις ανησυχούν ότι θα επενδύσουν στην κατάρτιση και την εκπαίδευση των εργαζομένων που έρχονται από τις χώρες που πλήττονται από την ευρω-κρίση και, σε λίγα χρόνια, θα τους δουν να φεύγουν» σημειώνεται. Έτσι, μολονότι εντοπίζονται κενά στους χώρους εργασίας, οι ανάγκες δεν είναι τόσο επείγουσες ώστε οι προσλήψεις να γίνονται χωρίς όρους.
Με άλλα λόγια, η εργασία είναι ο μοναδικός παράγοντας που στρέφει τους σύγχρονους νέους στη μετανάστευση. Είτε επειδή η χώρα επιλογής αποτελεί «ξένο σώμα» στην ιδιοσυγκρασία τους, είτε επειδή αισθάνονται ότι ήταν μια αναγκαστική επιλογή, είτε επειδή προσμετρούν και άλλους παράγοντες στα όνειρα της ζωής τους (το κλίμα, την οικογένειά τους, τους φίλους τους, την αγάπη στη χώρα τους) κι αισθάνονται επαρκώς εξοπλισμένοι για να τα χαρούν σε ομαλές συνθήκες, αισθάνονται επαγγελματίες και όχι πολίτες της χώρας υποδοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου