Ήρθαν....κι έφυγαν!

Μου ήρθαν.....και μου έφυγαν! Τους είχα για λίγο.....και μετά τους ξαναέχασα!
Για όσο κράτησε πάντως, ...ήταν τέλειο. Περνάμε πραγματικά πολύ γεμάτες, φορτωμένες στιγμές, καμία σχέση με βαρεμάρες και ανιαρές ώρες. Συζητάμε, γελάμε πολύ, βρίσκουμε πολλά στοιχεία, όσο μεγαλώνουμε όλοι, που μας θυμίζουν πόσο αγαπιόμαστε. Τα λόγια μας είναι πιο αληθινά και όχι τυπικά. Δε λέμε απλά "ναι κι εγώ σ'αγαπώ μπαμπά", αλλά "μου λείπεις" "θέλω να κάνουμε αυτό ή εκείνο μαζί". Δεν έχουμε λόγο να κρυβόμαστε από τα αισθήματά μας, με ψεύτικες συστολές, αν δεν έχουν πολλή όρεξη να μιλήσουμε, τους παροτρύνω να το εκφράσουν άνετα κι ελεύθερα "έχω κάτι φίλους εδώ,παίζουμε και περνάμε καλά, να σε πάρω αργότερα;;" Αυτά για όταν είμαστε μακρυά ο ένας από τον άλλον.
Όταν όμως βρισκόμαστε, είναι τόσο όμορφα να βλεπόμαστε, αυτοί στην προεφηβεία τους, με ωριμότητα αλλά και την παιδικότητα μαζί κι εγώ σε στάδιο απεξαρτητοποίησης. Οι δραστηριότητες που κάνουμε μαζί, από τα σπορ μέχρι τις βόλτες, οι αγορές και τα παιχνίδια, οι κουβέντες, οι μουσικές που ακούμε, γεμίζουν τις μπαταρίες μου κι αισθάνομαι για ορισμένες ώρες πραγματικά ότι αυτά που έκανα, αυτά που προσπάθησα στα παιδιά μου, τώρα διαπιστώνω ότι πιάνουν τόπο. Οι ώρες, ατέλειωτες και κοπιαστικές, να ασχολούμαι δημιουργικά και παραγωγικά με τα παιδιά, έχουν αφήσει ένα κάποιο μικρό ίχνος στην προσωπικότητά τους, ακόμα και να μη το θυμούνται, ακόμα κι αν δεν μπορούν να το ανακαλέσουν ενεργητικά στη μνήμη τους, είμαι σίγουρος ότι το αισθάνονται κι αυτοί μέσα τους (έτσι μου δείχνουν τουλάχιστον).
Λίγες μέρες αλλά καλές, βόλτες στο Weinachtsmarkt, λίγα ψώνια, πολύ παιχνίδι, παρεάκι, γέλια, ταξιδάκια σε πόλεις για πρώτη φορά, αλλά πάνω απ'όλα σχέδια, σχέδια, πλάνα για το μέλλον, προγραμματισμοί, όνειρα, πάνω απ'όλα όνειρα.
Αυτό που με μαγεύει είναι αυτή η αλληλεπίδραση, που στο σημείο που μπορώ αντικειμενικά να το δω, ξεφεύγει λίγο από τη σχέση που είχαμε παλιότερα, όταν μέναμε μαζί (και λογικό είναι), έχει περάσει σε μια άλλη φάση, όπου αυτοί μεγαλώνουν και θέλουν να μου δείξουν στοιχεία ενήλικα, να μου μοιάσουν σε προτιμήσεις και γνώσεις, απόψεις και τρόπο ομιλίας, ενώ ταυτόχρονα εγώ μικραίνω, μιλάω μαζί τους με το δικό τους τρόπο, συζητάω για τα δικά τους γούστα σε μουσικές και αθλητισμό, μπαίνω (ή προσπαθώ τουλάχιστον) στο δικό τους προβληματισμό και modus cogitatio. Κι αυτό φαίνεται να είναι γνήσιο, δυνατό, με ρίζες που θα διαρκέσουν στο χρόνο, αυτό ελπίζω τουλάχιστον. Οι δικοί μου ήρωες των παραμυθιών ψάχνουν να βρουν τους δικούς τους ήρωες, να αγκαλιαστούν και μαζί να θυμούνται ιστορίες, να σώσουν εαυτούς και αλλήλους, στην κοινή "ονειρική" πορεία.


"Αν θες να μάθεις πού θα πας και να σωθείς γυρεύεις, παιδί να γίνεις μάτια μου, στο μύθο να πιστεύεις"