Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Τα τραγούδια δε με σώζουν

(προσοχή, ακολουθεί στεναχώρια)

Ένα Σάββατο του '93, αρχές Μάη, μόλις έχω αφήσει τον αδελφικό μου φίλο στο Λιμάνι, να πάρει το καράβι για Μυτιλήνη (τι ώρα έφευγε; 11:30;) κι εγώ γυρίζω, μεσάνυχτα περίπου, μοναχός με το λεωφορείο σπίτι, όπου δεν είναι κανείς. Γύρω μου φώτα, κόσμος, χαμός, κέφι, χαρές, άνοιξη κι εγώ απόκληρος στην πόλη τραγουδάω (από μέσα μου): Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε και τον προσπέρασε, τι να ζητάει, επαρχιώτης στην Ομόνοια, μες στο ψιλόβροχο, αρχές του Μάη, ξένος ως και στη χαρά του, μεσονύχτι του Σαββάτου.......

20 χρόνια μετά, αρχές Δεκέμβρη του 2013, πάλι γύρω στα μεσάνυχτα, μετά από 16 ώρες δουλειά και περίπου 18 ώρες στους δρόμους, πονάνε όλα μου, κόκαλα, κρέατα, μυαλά, πηγαίνω να πάρω το S-Bahn, με βαράει το ψιλόχιονο, -2 με αέρα (αύριο είπε για καταιγίδες, ο Orkan Xaver) και ακούω στο mp3--τι άλλο;--Καζαντζίδη: κι αν χιονίζει και αν βρέχει, το αγριολούλουδο αντέχει, σπίτι μου είναι δρόμος και τραγούδι μου ο πόνος......όπως επίσης: βασανισμένο μου κορμί, σε φάγανε οι πόνοι, γιατροί δε σε γιατρεύουνε, το χρήμα δε σε σώνει......

Τότε 21, τώρα 41.
Στα 31 τελικά έπρεπε να βγω, τότε που κέρδιζα, που είχα το καλό το φύλλο,
δύο Άσσους στα χέρια μου.
Τώρα είναι πια αργά, πλέον κάηκα.
Τι κύκλοι της ζωής, τι επιστροφοαρχές!
Τι καιροί! Τι μας περιμένει ακόμα;;

Κι αν γελάω πάντως, είναι ψέμα, αυτό οφείλω να το λέω

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου