Είναι οι μέρες των θρησκειών

I, pet goat II from Heliofant on Vimeo.

Δύσκολα μπορεί να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο η εσωτερικότητα μας κατευθύνει και μας δίνει το κίνητρο για κάθε ενέργειά μας. Για αιώνες αυτό ήταν αποκλειστικό έργο των θρησκευτικών ηγετών, μικρότερων ή μεγαλύτερων, ολοφάνερα με καταστροφικές συνέπειες για άπειρους αριθμούς γενεών. Το Innere που λέμε, διαθέτει χαρακτηριστικά αγνής δεκτικότητας και εύκολα γίνεται έρμαιο σε όμορφους και παραπλανητικούς τρόπους επηρεασμού. Το δυαδικό στην ψυχή μας, χαράχτηκε ως μέσο επιβίωσης και αντοχής σε συνθήκες Ιουράσειες. "Ή αυτοί, π.χ οι εξωτερικές συνθήκες, τα ζώα που θέλουν να τραφούν από μένα, ή που θέλω εγώ να τραφώ με αυτά, γενικά τα έξω από το Εγώ μου, οι άλλοι που έχουν την φωτιά και προστατεύονται, οι αυτοί λοιπόν ή εγώ". Στο πέρασμα αιώνων, αυτό χαλυβδώθηκε και παγιώθηκε ωραία και χαρακτηριστικά μέσα από την "κατασκευή" των θρησκειών, πολυθεϊστικών ή μονοθεϊστικών. Υπάρχουν, δεν υπάρχουν, δεν είναι ζήτημα, βασικό θέμα είναι το αν πιστεύεις ή δεν πιστεύεις, αυτό έχει τη μεγάλη σημασία. Και φυσικά ακόμα μεγαλύτερη, μέχρι ποιο σημείο είσαι διατεθειμένος να φτάσεις, να υποστηρίξεις αυτή την Πίστη σου. Μπορείς να αφεθείς στο Φορέα της Πίστης αυτής, τις κάθε λογής Θρησκείες και Εκκλησίες, Ιερείς και Ιέρειες, Εκπροσώπους κι Αντιπροσώπους ή αισθάνεσαι αυτόφωτος και αυτοπρόσωπος; Λειτουργείς με τις αρχές και τα δόγματα τους ή τα προσαρμόζεις στο δικό σου τρόπο και ύφος. Αν ανήκεις στους πρώτους, οι παγίδες είναι πολλές. Το "ή αυτοί ή εγώ" (και αυτό το απέδειξε η Ιστορία) σε οδηγεί πάντα εκτός εαυτού, χωρίς απαραίτητα να είναι πάντα αυτό κακό, για κάποιο διαβολικό όμως λόγο, στο 90% ναι, όντως, είναι κακό,παράγει μόνο διχασμό και διχόνοια, μίση και πάθη, αναίτιες διαφοροποιήσεις και εχθρικότητες σε παντελώς ηλίθιες αφορμές.
Διαβάζω, ξαναδιαβάζω ιστορίες λαών, εθνών, ανθρώπων (προσφάτως αυτή των Γερμανών, παιδιά μας κι αυτοί,από τους αλλόφυλους, στα αδερφά (germanii) φύλα των Ρωμαίων, μετά στην Αγία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, με τη Χριστιανοποίηση τους, την Ευρωποποίησή τους, αργότερα την Εθνικιστικοποίησή τους κτλ κτλ). Όλα περάσανε και περνάνε ακόμα από τη χειραγώγηση των ανθρώπων μέσα από θρησκείες του "ή αυτοί ή εγώ". Οι μουσουλμάνοι, οι χριστιανοί, οι ινδουιστές, οι ιουδαϊστές, οι βουδιστές (ναι,ακόμα κι αυτοί), όλα τα παρακλάδια τους, όλες οι αιρέσεις, μπήκαν μάλλον ιδία θέληση σε πλαίσια,από τα οποία δεν μπορούν να ξαναβγούν, κόλλησαν εκεί μέσα και ως γνωστόν κάθε "κόλλημα", είναι από μόνο του ένα πρόβλημα.
Δε λέω, ουδέν κακό αμιγές καλού, υπάρχουν και τα πλεονεκτήματα, η κοινωνικότητα μέσω των ίδιων Πιστεύω, η αίσθηση του Ανήκειν και Πιστεύειν και Ελπίζειν, σε πάει γλυκά από την ψυχική απελευθέρωση στην ομαδική παράκρουση, η απόσταση του να τραγουδάς τον ύμνο σε μια συγκινητική κατανυκτική ατμόσφαιρα ενός ναού ή μοναστηριού, μέχρι του να ζώνεσαι εκρηκτικά κι "αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων" (Κριταί, 16, 30) είναι πραγματικά απειροελάχιστη. Όσο κι αν φαίνεται αποκρουστικό, στο μυαλό μου είναι πλέον ξεκάθαρο, χρειαζόμαστε τις θρησκείες τόσο όσο δε μας διαχωρίζουν σε αγέλες ζώων, έτοιμες να κατασπαράξει, πνευματικά/κοινωνικά/λειτουργικά/κυριολεκτικά η μία την άλλη, όσο δεν "οπαδοποιούμαστε"----τον παπά μας θέλουμε, τον παπά μας θέλουμε----όσο δε γινόμαστε έρμαια μια υποκριτικής ελπίδας, (ουσιαστικά τον εαυτούλη μας να σώσουμε κι ας καεί το σύμπαν), τότε θα υπάρχει κάτι να στηριχθούμε. Αλλιώς όσο οι θρησκείες, πολιτισμένες ή απολίτιστες, δυτικές ή ανατολικές, παλαιές και νέες, γήινες ή διαστημικές, μοιράζουν και χωρίζουν τον κόσμο, δε "λειτουργούν", απλά λειτουργούν ως προαιώνιο "διαίρει και βασίλευε", ένα διαρκές και τραγικό παιχνίδι Δύναμης κι Εξουσίας, Κράτους (το Κράτος ως Ρώμη, ως κραταιά Δύναμη, αυτό που μας κρατά γερά) και Καταστολής, απογύμνωσης από αλήθειες και απόσταση από την ουσία, τα αισθήματα τα ονομάσαμε συναισθήματα όχι τυχαία, στο συν βρίσκεται ο στόχος, όχι στο δια.
Ζούμε και βασιλεύουμε, ζητώντας την ένωση, την ολότητα, κι όχι την διαίρεση, το διχασμό, τη διχοτόμηση, τα σύνορα (εντός κι εκτός μας) δεν υπήρχαν, οι θρησκείες τα εφεύραν, οι ψευδαισθήσεις που κυριάρχησαν, οι "Εκλεκτοί" και οι μη, οι "μεταθανάτιες προσδοκίες" ήδη κατέστρεψαν έναν πλανήτη, φτιαγμένο από λάβα και εκρήξεις, μάγμα αγάπης και έντασης, σε ένα ψυχρό κι απάνθρωπο τόπο, που παραμονεύει ο ένας τον άλλο στη γωνία. Δεν υπάρχει καμία σωτηρία, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για ομόνοια/αγάπη/συμπάθεια/πρόνοια/αλληλοβοήθεια/θέωση όσο παρεμβαίνονται αυτά τα μυστήρια, τα περίεργα "μυστήρια", οι λέξεις και τα νοήματα, που κρύβουν μίση και διχασμούς, "ή αυτοί ή εγώ". Η αγάπη όμως δεν μπορεί να κατακερματιστεί, ήταν και θα είναι πάντα μία, ο Χριστός και ο Μωάμεθ, ο Δίας κι ο Ζωροάστρης, ο Βούδας με τη Κάλι, όλοι ήταν και θα είναι στους αιώνες των αιώνων, πάντα Ένα, πάντα το Ίδιο, η ίδια Ουσία, από αυτή φτιαχτήκαμε, για αυτήν είμαστε προγραμματισμένοι, τα υπόλοιπα είναι απλώς θολούρα στις σκέψεις μας.

Υπερούσιος ουσία, άρρητε λόγε, φως άκτιστον, συ ει Κύριε
άφραστον Κάλλος, αι γενεαί υμνούσι, εν αμεθέκτω μετοχήν