Τι υπέροχη Έκθεση. Περίμενα βέβαια και 50 λεπτά σε βροχή και κρύο, ουράαααα να δουν τα μάτια σου. Από Ντύρερ ήξερα πολύ λίγα πράγματα, κανα δυο πίνακες (π.χ. την αυτοπροσωπογραφία που είναι σαν το Χριστό) και σκόρπια κομμάτια της ζωής του.
Έμαθα αρκετά όμως, για τα ταξίδια του, σε Ολλανδία και Γαλλία, για τον τρόπο που μελετούσε Ανατομία και Σχέδιο, Βιολογία και Ζωολογία, για τις παραγγελίες του, για τα θρησκευτικά του οράματα, για τους χορηγούς του
Τα quasi "ασπρόμαυρα" του έργα, είτε με μολύβι είτε ξυλογραφίες είτε χαλκογραφήματα ήταν προϊόν εξέλιξης της μεγάλης μαστοριάς και ευφυϊας του. Είχε αναπτύξει στη μεταγουτεμβέργια εποχή τρομερές δυνατότητες στην τύπωση εικόνων και συνδύασε ζωγραφική με εκτύπωση ουσιαστικά.
Εξαιρετικά φιλομαθής, επίμονος και "στρατευμένος" θα λέγαμε σε αντιστοιχία με την εποχή.
Τόσο ο Ρινόκερος τους όσο και ο πίνακας με Αδάμ και Εύα είναι παροιμιώδεις για τις λεπτομέρειές τους. Εμένα μου άρεσε ως πρώιμο Γκόθικ, εκείνη η ξυλογραφία με τον Ιππότη και το θάνατο στον δρόμο του. Δε μιλάω για την εικονογράφηση της Αποκάλυψης, με κάτι εικόνες, να τις βλέπουν οι Αντίχριστοι και να τρομάζουν με τη φαντασία του Ντύρερ, τρομερή αντίληψη των γραμμών και αίσθηση του τρομακτικού σε πρώτο πλάνο.
Ως διαφήμιση της Έκθεσης, οι Φραγκφουρτιανοί είχαν ένα τέμπλο, που παραγγέλθηκε από πλούσιο χορηγό της περιοχής και το οποίο παρέδωσε ο ίδιος ο καλλιτέχνης, αυτοπροσώπως, με τον εαυτό του ζωγραφισμένο κάπου στο βάθος.
Τον πίνακα με την κυρία δίπλα τον είδα, το θυμάμαι, είχε ένα ζευγάρι αρχόντων, αυτή κάποια λαίδη ήταν, αλλά τώρα το ξέχασα ποια. Ωραία πάντως προσωπογραφία, ανέκφραστη, δεν τη λες και τζοκόντα, ούτε σαν εκείνο το βλοσυρό βλέμμα του αγίου Ιερώνυμου (ζόρικος πίνακας κι εκείνος).
Δυνατός στα θρησκευτικά, εξπρεσιονιστής κατά τόπους, ακραία διδακτικός, βασικά πρωτοπόρος στις τεχνικές και με ορισμένες εμμονές στο ζήτημα της Θείας Τιμωρίας, σαν καλός προτεστάντης. Άγγλοι κριτικοί λένε βέβαια ότι δεν έκανε και καμιά Πολεμική στον Πάπα και ότι προς το τέλος τη ζωής του, ακολούθησε το Λούθηρο στη νέα πορεία της γερμανικής εξέλιξης.
Οι εικόνες του πάντως μένουν εύκολα στη μνήμη, αν και χωρίς χρώμα, αλλά με πολύ σκάψιμο στο πνεύμα, σαν τα μέταλλα και ξύλα που σκάλιζε.....
Δίνει τροφή για σκέψη η άτιμη η ζωγραφική, ήθελα να πω κι άλλα, αλλά δεν το χω, που να πάρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου