Αυτή είναι η θέα από το δωμάτιο, το καθημερινό που λένε. Σαλόνι και καθιστικό μαζί. Πανόραμα! Το βράδυ φωτίζει το λιμάνι, φαίνονται οι γερανοί και τα κοντέινερς σαν εξωγήινος σταθμός με τα μηχανικά χέρια.
Ο ουρανός χωρίς εμπόδια, άπλετη θέα. Συχνά είναι γκρίζος ή γκριζομαυρος, ή όπως και το νερό. Μαύρη θάλασσα! Δεν ξέρω δηλαδή πώς φαίνεται η κανονική Μαυροθάλασσα αλλά υποθέτω κάπως αλλιώς. Μερικές φορές παίρνει κι ένα σκούρο πράσινο χρώμα. Εδώ ποτάμι το λένε, που πάει ή έρχεται από τον ωκεανό.
Σίγουρα πάντως δεν μπορεί να πει κανείς"θάλαττα, θάλαττα".
Περπατώντας αργά στην προκυμαία του Γκέτεμποργκ, υπάρχεις -λες-και ύστερα δεν υπάρχεις. Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε κοντέινερ και δασμός. Από μακριά βλέποντας τα, νομίζεις ότι είσαι ο CEO της Cosco και φοβάσαι μη σου φάνε τα εκατομμύρια από τα ναρκωτικά κι όλα τα καλούδια που κρύβουν τα κοντέινερς.
Πάντα μου άρεσε να βλέπω τη θάλασσα. Είτε μαύρη είτε άσπρη, με ή χωρίς γερανούς. Κι αυτά τα χρώματα στα ηλιοβασιλέματα της ακτογραμμής.
Ονειρεμένο τοπίο, αλλά κυρίως αυτό που κερδίζω όταν πηγαίνω, δεν είναι φυσικά το έξω, αλλά το μέσα. Αυτά που ζω μέσα στο σπίτι αυτό, τα οποία δεν περιγράφονται, δεν μπαίνουν σε γραμμές και κείμενα. Κι αυτό είναι που θα θυμάμαι όσα ζω, κι όχι το κωλολιμανο. Απλά ήθελα να βάλω μια πανοραμική για να έχουμε να ξεκινήσουμε από κάπου. Εκεί όμως που καταλήγει, είναι εκεί που δεν μπορεί να μιλήσει κανείς.
Ασ'το, γάματο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου